Bëhu i blertë si unë
më tha bari një natë
këndo derisa të vallzojnë yjet
rreth diellit
si fëmijët rreth zjarrit në tokë
e pastaj dëgjo oshtimën
pa fjalë nër botë
lart do të mbesin kodrat duarthatë
e gurë breg rrugëve në mendime çarë
Këndo derisa të pëlcasish
si kripa në flakë
vajto po të duash
kosave të egra s’do të mundesh t’u ikësh kurrë
kur çmenden kohërat në furtunë…
Bari ma tregoi ëndrrën e vet:
-majet më të larta e hëngrën qiellin
e zjarrtë
e shteku i rrezeve kërkon veten në breg…
e bregu bregun pas bregut në breg….
I bukur është vetëm zogu në fluturim
që me puhin’ e krahëve të rreshk
këndo ose vdis pa klithmë…
Din Mehmeti (lindur më 1929 Gjocaj, Juniku, vdekur më 11 nëntor 2010 Gjakovë[1]), shkrimtar shqiptar nga Kosova.
Ka studiuar për gjuhë dhe letërsi shqipe në Universitetin e Beogradit. Ai ka qenë profesor në Shkollën Pedagogjike të Gjakovës.
Në mars 1999 u njoftua nga shumë burime informacioni se ai u vra nga policia serbe gjatë Luftës së Kosovës, por pas disa ditësh ky njoftim u përgënjeshtrua.
Edhe pse ka botuar disa proza, kritika letrare dhe një dramë, Din Mehmeti njihet kryesisht për poezinë e tij figurative, e cila është botuar që nga viti 1961 deri në vitin 1999 në 16 vëllime. Poezinë e parë e botoi në vitin 1949 në revistën letrare Jeta e Re.
Poezia e Din Mehmetit shquhet për ndjeshmëri popullore. Ashtu si dhe Ali Podrimja, i cili është po nga Gjakova, ai mbështetet në shumë figura, metafora, dhe simbole të poezisë popullore të Shqipërisë së Veriut për të mbrujtur dhe ndërtuar lirikat e tij të trazuara me vizionin stoik të malësorëve. Megjithëse është një fllad i lehtë romantik që përshkon poezinë e tij, sikundër e pati cilësuar dikur kritiku Rexhep Qosja, ky përdorim krijues i folklorit është i shkrirë fuqishëm me një rrjedhë realiste, herë-herë ironike, që buron pjesërisht nga etika e revoltës në traditën e Migjenit (1911-1938) dhe Esad Mekulit (lindur në 1916). Shqetësimi poetik i Din Mehmetit, megjithatë, nuk i drejtohet protestës mesianike ose kritikës sociale, por krijimtarisë artistike dhe përvojës individuale.
Libri i tij "As në tokë as në qiell" është e ndarë në pesë cikle : "Trimat e këngës sime", "Bishat e bardha", "Kujtesa e letrave", "Barka ime mbahu", dhe "Këngë për vete". Titulli i ciklit të katërt, "Barka ime mbahu", është ndofta simbolik për praninë e sotme e letrave shqipe, bile edhe të shqiptarëve në Jugosllavi. Ai vjen nga poezia "Dialog me liqenin", shkruar në Strugë buzë Liqenit të Ohrit në kufirin jugosllavo-shqiptar, gjatë Festës Ndërkombëtare të Poezisë në Strugë në gusht 1987.
Vepra
Veprat poetike të Din Mehmetit
Në krahët e shkrepave. “Rilindja”, Prishtinë 1961.
Rini diellore. “Jeta e re”, Prishtinë 1966.
Dridhjet e dritës. “Rilindja”, Prishtinë 1969.
Heshtja e kallur. ”Rilindja”, Prishtinë 1972.
Ora. “Rilindja”, Prishtinë 1974.
Ikje nga vdekja. “Rilindja”, Prishtinë 1978.
Fanar në, furtunë. “Rilindja”, Prishtinë 1971.
Kosovë, zog i diellit. “Rilindja”, Prishtinë 1982.
Fatin tim nuk e nënshkruaj. “Rilindja”, Prishtinë 1984.
As në tokë, as në qiell. “Rilindja”, Prishtinë 1988.
Gjaku që këndon. “Rilindja”, Prishtinë 1993.
Prapë fillimi. “Jeta e re”, Prishtinë 1996.
Lumturia është mashtrim. ”Dukagjini”, Pejë 1999.
Mos vdis kur vdiset. “Rilindja”, Prishtinë 2001.
Verbim i bardhë. “Faik Konica”, Prishtinë 2004.
Zjarri i këngës. “Toena”, Tiranë 2007.
Vajet e shiut (Vepër postume), “Drenusha”, Prishtinë 2010.
Përzgjedhje dhe antologji
Mallkimi i gjakut. “8 nëntori”, Tiranë, 1973.
Poezi. (përzgjedhje nga Fatos Arapi), “Naim Frashëri”, Tiranë, 1985.
Klithmë është emri im. (përzgjedhur nga Agim Vinca), “Toena”, Tiranë 2002
Antologji personale. (përzgjedhur nga vetë autori), “Ora”, Tiranë 2004.
Vepra 1-5. “Drenusha”, Prishtinë 2009.
