ROLI I KISHËS ORTODOKSE SERBE PËR KRIMET NË KOSOVË.

Nga: Mr. Safet Hasani

Kisha Ortodokse Serbe dhe krerët e saj, patrikun Pavle, peshkopin Artemije, etj., që gjatë dy dekadave të fundit nxitën ekstremizmin ekstrem serb, duke manipuluar me masat serbe me eshtrat e princ Llazarit, i cili burimet e veta i ka nga lëvizja çetnike, një lëvizje hajdute, lëvizje e cila frymëzohet në mitet nga kronikat dhe nga epika mesjetare serbe.[1] Dogma e sëmur shovene dhe ultranacionaliste e institucionit më i lartë shpirtëror serb, u bënte thirrje të gjithë serbëve që të vrasin sa më shumë shqiptarë.

Kjo duhej të behej në emër të “Zotit” serb, me arsyetim se shqiptarët janë të pa fe dhe ai që është serb i vërtetë nuk guxon të nguron dhe të ketë mëshirë në këtë drejtim. Kjo ishte dhe qëllimi i luftës 1997/99 në Kosovë, të asgjësohet përfundimisht elementi shqiptar nga trojet e veta etnike. Kisha Ortodokse Serbe me aktivitetin dhe propagandën e saj politike me shpirtin e Satanës, nxiti popullin serb të bëjë krimet më makabre ndaj popullatës civile dhe të pa mbrojtur shqiptare gjatë viteve 1998/99. Kisha Ortodokse serbe që vuan nga sëmundja e amnezionit, çmendurisë nacionale, epshit ndaj urrejtës kundër popujve jo-serb, me pamfletet dhe predikimet e saja, kanë ngulitur thellë në vetëdijen e çdo serbi urrejtjen nacionale kundër shqiptarëve dhe është vështirë edhe pas shumë shekujsh të largohet urrejtja patologjike e tyre. Ky është një kompleks i pa shëruar i nacionalizmit serb kundër popullatës shqiptare të Kosovës.

Të gjitha religjionet në tërë globin, si; myslimanë (synit dhe shijit), katolik, protestant, hindus, budist, ortodoks jo-sllav, etj., kryejnë shërbime fetare për t’i larguar njerëzit nga urrejtjet nacionaliste duke mbjell paqe dhe harmoni në popuj, ndërkaq, kisha ortodokse sllave-serbe dhe ajo greke të prirë nga klerikët e tyre nxisin urrejtje, bëjnë propaganda armiqësore ndaj popujve jo-serb dhe jo-grek. Të gjithë klerikët, predikuesit e feve tjera, i shenjtërojnë njerëzit e paqes (që kontribuojnë për paqe), ndërsa klerikët serb i shenjtërojnë ata që bëjnë krime kundër popullit jo-sllav, siç ndodhi edhe në Kosovë me popullin shqiptar. Konceptet politike, religjioze dhe ushtarake ultra-ekstreme dhe perverse serbe-ortodokse, kanë ndikuar që edhe njerëzit më përgjegjës të ortodoksizmit, të politikës dhe shkencës të futen në labirinthin vicioz, mistik, obskurantist. Vetëdija e tillë e përvetuar krijoi psikopatë, të cilët gjatë historisë, humbjet i shohin si fitore, kurse “zotimin” për Kosovën e bëjnë fundament për luftëra gjenocidale.

Dhuna ortodokse serbe zë fill në mitin grek të Anteas dhe në vetëdijen tribale, virtyt ky që e ka përcjellë popullin serb deri në ditët e sotme.[2] Kjo ideologji, në vend të kombit e thekson popullin, në kuptim të “popullit qiellor”, madhësia e të cilit nuk është raca, por “dhurata e Zotit”, e cila, nuk dihet përse, popujve të tjerë u është privuar, kurse u është dhënë serbëve në Kosovë. Në këtë mënyrë, teoria ia lëshoi vendin mitologjisë dhe religjionit, që ky të transformohet në “svetosavlje” që ta konfirmojë këtë lajthitje.[3] Ndikimet religjioze, nacionale dhe ushtarake ortodokse serbe gjatë historisë karakterizohen me tiparet gënjeshtrat dhe keq-veprimet e projektuara nga ideologjia destruktive që krijuan pamundësinë që të jetojnë së bashku me fqinjët jo-serbë.

Serbët, nën ndikimin e mitomanisë (Kosovës) pravosllavlja bëhet krivosllavlje (kuazisllavlje) dhe burim i konflikteve dhe luftërave permanente. Gënjeshtrat serbe u shndërruan në forcë demoniane, që sollën destabilizim për vetë serbët, kurse për të tjerët të këqija gjenocidale. Si gënjeshtarë të mirëfilltë, serbët janë transformuar në robër të dëshirave vetjake.[4] Ata me fashizmin kanë të përbashkët nacizmin dhe biologjizmin nacional apo racizmin, por atyre ua tejkalojnë në çmendurinë nacionale dhe me aspiratat hegjemoniste. Fryma e zotimit për Kosovën është dëshmi e çrregullimit të trurit, me prodhimin më të keq nëpërmjet “egocentrizmit fisnor” dhe “mitomanisë”, të shprehur me deformitetin gjenetik, të shprehur nëpërmjet lavdidashjes dhe pushtet-dashjes nga bartësit e tyre ultra-ekstremë.[5] GAZETA VOTRA

[1] Mehmedalija Bojic, Uzroci genocida u Bosni, Sarajevë, 2001, fq. 91
[2] Vojtech Zamarovsky, Heronjtë e miteve antike - Leksikon i mitologjisë greke dhe romake, Prishtinë, 1985, fq. 46.
[3] Rasim Muminovic, Filozofija ideologije, II, Sarajevë, 2000, fq. 328.
[4] Nexhat Ibrahimi, Roli i Kishës Ortodokse Serbe gjatë historisë në Ballkan, fajton në faqe interneti, Albanur.net.
[5] Rasim Muminovic, Filozofija ... vep. Cit. fq. 259, 269 dhe 532

Safet J. Hasani, historian, ligjërues në Forcën e Sigurisë së Kosovës në Komandën e Doktrinës dhe Stërvitjes

Prof. Safet J. Hasani lindi në Vushtrri më 20. 07. 1977. Shkollën e Lartë Pedagogjike e mbaroi në Prishtinë, në kushtet e jashtëzakonshme, gjatë viteve 1994 – 97. Studimet Universitare për Histori i mbaroi në Prishtinë më 2009. Përfundoj studimet pasuniversitare Master - Histori drejtimi “Koha e re” 2009 - 2012.

Me fillimin e Luftës së shenjtë të UÇK–së Safeti do të radhitet në njësitet e para të UÇK–së në Çyçavicë – Artakoll, që më vonë me 28 shtator 1998 do të transformohet në Zonën Operative të Shalës. Gjatë luftimeve plagoset më 09.09. 1998 dhe me 15.03. 1999. Pas përfundimit të Luftës, që nga 21.09.1999 do të shërbej në Trupat e Mbrojtjes së Kosovës, në Zonën e IV mbrojtëse.

Pas vitit 2004, fillon në Akademinë Mbrojtëse në Prishtinë “Hamëz Jashari”, në shkollën e Oficerëve dhe N/Oficerëve, me detyrë e Ligjëruesit.

Me 21 janar 2008 filloi punën në Forcën e Sigurisë së Kosovës, në detyrën e Instruktorit në Komandën e Doktrinës dhe Stërvitjes, në Ferizaj.

Gjatë vitit 2007 u anëtarësua si shkrimtar në Biblioteken “Hyvzi Sylejmani”, në Prishtinë. Prej asaj kohe ka botuar disa shkrime politiko – shkencore, historike, kryesisht shkrime gjatë periudhës 1918 gjerë në luftën e fundit në Kosovë 1997/99. Ka shkruar për luftën 1941/45 luftërat në Artakoll.

Tituj të veprave

Pranvera e Lirisë, Prishtinë, Hyvzi Sylejmani, 2008;
Bukuria që vret, Prishtinë, 2008;
Çyqavica çerdhe trimash, Monografi, kushtuar dëshmorit të kombit Enver Tahirit, Hyvzi Sylejmani, Prishtinë, 2012
Shkrime dhe vepra të pabotuara
Artakolli gjatë LDB – re, 1941 – 1945
Rrugëtarët e rrugës së pafund, roman,
Heshtja e një krimi, Krimet serbe në komunën e Vushtrrisë, 1998/98.

Përgatiti :Flori Bruqi