Riza Lahi
Riza Lahi ka lindur më 16 tetor 1950, në Shkodër. Për tridhjetë vite ka shërbyer si pilot në Forcat Ajrore të vëndit, dy vite si gazetar në shtypin ushtarak, si edhe, disa kohë në OSBE. Ka kryer disa kurse kualifikimi brënda dhe jashtë vëndit gjatë kohës që ka qënë pilot. Është autor i 31 librave dhe publiçist. Është ftuar disa herë jashtë atdheut si shkrimtar dhe gazetar. Pjesë nga krijimtaria e Riza Lahit janë botuar edhe në Zvicër, Greqi, SHBA, Iran, Rumani, Indi, Sllovaki, Çeki, Korea e Jugut, etj.
Në Konkursin Kombëtar, 1994, ka fituar vëndin e parë në Republikë me pjesën teatrale për fëmijë, botuar më pas nën titullin “Të shtunën në mesnatë në një yll”.
Ka fituar edhe çmime të tjera të niveleve të ndryshme, si edhe ka botuar pandërprerë në shtypin letrar apo faqet letrare të gazetave duke ruajtur me kujdes pozicionin e shkrimtarit të pavarur. Ka marrë pjesë në shumë aktivitete ndërkombëtare në lidhje me folklorin, letërsinë dhe në përkrahje të romëve, megjithëse nuk ka asnjë lidhje gjaku me romët. Ishte prej shumë vitesh bashkëpunëtor i rregullt i shtypit të pavaruar dhe kryeredaktor i revistës së romëve “Amaro Dives”.
Gjithashtu:
Ishte zv President i Ansamblit Folklorik “Shqiponjat” dhe në stafin drejtues të rëvistës kulturore “Obelisk”.
Antar i “Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë”.
Antar i Kongresit të “IWAA” (Shoqatës Botërore të Shkrimtarëve dhe Artistëve).
Antar i “Albanian – American Academy of Arts and Sciences“.
Antar i Shoqatës Botërore të Poetëve (World Poet Society - WPC).
Antar i “Akademisë shqiptaro – amerikane të shkencave dhe arteve” me qëndër në New Jork.
Në vitin 2012 është çertifikuar me diplomë nga IWAA – Shoqata Botërore e Shkrimtarëve dhe Artistëve me këtë motivacion: “This Diploma is to certify that in 2012, Riza Lahi, who has demonstrated distinguished achievement within the principles and purposes of the International Writers and Artists Association, is recognized as THE BEST TRANSLATER INTO ALBANIAN OF ALBANIA”.
Riza Lahi vdiq më 31 dhjetor 2013.
Vepra të botuara:
Tregime, përralla për fëmijë
“Legjenda e Zerdelisë”.
“Ledia në një natë me hënë”.
“Aventurat e rosës Monda” (Shqipërim nga E. Bosse).
Vëllime me poezi gërshetuar me tregime
“Kosova, e fejuara ime”.
“Drenica, qeleshja kosovare”.
“Trëndafilë”.
“Trëndafila nga Tirana”.
“Hannibal Antes Portas” – poems and stories in English and 8 other languages.
Tregime
“Ëngjëjt me krahë duralumini”.
”Fluturime mbi qilimin persian”.
“Nën hënën e Ulqinit”.
“Ylli që sheh mbi sheshin “Skënderbej”.
Romane
“Të shtunën në mesnatë në një yll”, roman për fëmijë.
“Vorri I Ashikut”, në katër volume.
“Serenatë korçare në New Jork”.
Biografi artistike
“Një violinë në Panteoinin e Orfeut”.
“Dinosaurët e fundit”.
“Maratonomaku nga Shkodra”.
“Piloti i katër presidentëve”.
Shqipërime
“Poezi për fëmijë nga vëndet anglishtfolëse“ (dy vëllime) - 2006.
“Në shiun e argjentë” (vëllimet e mësipërme, botuar në një të vetëm, në Rep e Maqedonisë).
“Mbrëmë i pëshpërita një ylli” – Poezi të zgjedhura nga Xhelaludin Rumi.
“Fluturoi qielli nga cepi i velit tim” - poezi të zgjedhura nga F Forughazd.
“Golgota shqiptare” nga Leo Freundilch.
“Ikja masive” nga Hans Peter Rulmann.
“Ëngjëlli i Mostarit” nga Sally Becker.
“Nuk ka ëngjëj në këtë botë” nga Sally Becker.
*******
FLAKË NË KOSOVË
Mbytur në djersë
mu si në front
ditën - argatë
netëve – kontë.
Me kokat lart
ndarë nëpër botë,
ndër gjunjë bien
veç në një odë.
Veç dy herë japin
besën e burrit:
për ndër të nënës
dhe të flamurit!!!
* * *
"Ç' janë këta lot,
o mixha plak,
që m'i lëshon
këtu në prag?!
Unë do të shes
shtëpi e dhe
vizë e biletë
me 'to do blej.
Do bredh, do bredh
rreth botës mbanë,
nëpër Evropë,
tej oqeanit.
Të mos e shoh,
sa të jem gjallë
këtë Shqipëri,
si kalë gërdallë."
Plaku veç hesht
e qanë, e qanë
me sytë e kaltër
si oqeani:
"Njëherë kur qava
i gjithë katundi
ma uroi babën:
"Ty ta vraftë plumbi!"
Tash qaj rininë
si fukara,
e lash n' Detroit
në Ankara.
Kam pasur para
sa një sulltan,
por njerëzit thonin:
"ky ësht’ jaban!!"
Bëheshin tripe
nëpër pranverë,
"ta marrim", thonin,
këtë "stranjerin".
Shtyja vagonin
si ka i egër,
"gud, gud" e thonin
"dhe është forejnër".
Me dilte gjumi...
Oh, s'isha dhëndër
në Gjermani,
por një "auslandër"
Isha i bukur
e dorën - darë!!!
"Ella", më thonin
"more mallagaro"!!
Janë lot gëzimi...
Për Shqipëri,
sot do të bëhem
prapë djalë i ri".
"I ri? Po si?"
"Paratë që pata
i kam shpërndarë
ndër jetimore
fëmijëve shqiptarë.
S'jam rob i tyre,
- i lirë si hëna,
i pastër si
kur më tundte nëna"
"Por jo i ri!!!"
"Bëhem tani!!!
Këtu në gjoks
kam një flamur
do shkoj "atje"
ta ngul mbi gur.
Një palë pancirë
Një "kallashnik"
t'i hidhem shkjaut
përmbi çelik.
Do thërres:"Kosovë,
të erdha prapë,
kështu, qe besa
vdes mixha plak".
I ri, i fortë,
mu si kreshnik
do vdes në Junik
me "kallashnik".
Dhe përmbi varr
në qofsh shqiptar
këto dy fjalë
me gdhend me ar:
"Mallkuar qofsh
proverb latin:
"ATJE KU HA
- ATDHEU IM"!!
* * *
Nëna ime, moj, ku po shkojmë kështu?
Nata është pus, mu si pusi ynë
Lemë të pi dhe një ujë, nëna ime moj,
S'ka në botë askund si ky pusi ynë.
Do ta mbushin serbët me kufoma, nënë,
pusin tonë të ëmbël do ta mbushin cyt
me pleq, të sëmurë qe s'i mbanin këmbët
edhe me ferishte të prerë në fyt.
Aman, pusi im, laji si i lanë hoxha
laji edhe qaji me ujët si lot...
Lemë të pi te pusi për të fundit herë
nënë, te pusi ynë, si nuk ka në botë...
* * *
Planet, me dete
me shtete ndarë
ngado - veç plisa
të bardh' kosovarësh.
Oj Kosova ime
a ka burra, vallë,
të të pushkatojnë
sa jam unë gjallë?
Oj, Kosova ime
kush është ai burrë
që me grykë pushke
të mbështet për mur?
Nuk jam sua skllavi,
jam mal e çinar,
e rrëmbej bajrakun
dhe shtatë pash nën varr.
Dhe shtatë palë zinxhira
në paça në qeli,
zemra m' del prej hekurash
dhe me çifteli.
do këndoj për liri:
Mos m'i lidhni sytë
mos, more me shami
se jam zog shqiptari
jam kosovarli!!!
* * *
Fehmi, të kam ndjekur nga plumbi te plumbi
Në Kroaci, Bosnjë, ngado në ato vende.
Sot është dita e jonë, dita e dasmës sonë
të vdesim të dy, ti me dadën tënde.
Mu largoni shokë, m'i lini bombat mua!
Më lini me Fehmiun, plumba kam unë plot
Largohuni që të gjithë!!! Unë jam komandantja!!!
Nuk e bëmë dot dasmën, dasma jonë është sot!
Vëndi im!
Vëndi im! Dhe po të ishe si kokë tullace i shkretë,
i tëri shkëmb, pa ujra, flutura, si trualli i hënës
prap do të doja shumë, do të betohesha për ty
siç bëjmë benë më të shtrenjtë “Për kokë të nënës”.
Çfar reshë! Si trëndafila me ngjyra të çelura; era
si një ninullë i shtyn ëmbël pakëz, sa të dalë dielli.
Shallvarekuqe retë, si perde teatri u hapën
dhe dielli nis po del me fustanellë ngjyrë trëndafili.
Me një manjolë në buzë
mërmërij këngë shko e eja
në piacë,
nga “Kafja e Madhe”
te “Dugajtë e reja”.
Lamtumire
[Ledias, me rastin e mbarimit të maturës, kujtim nga babi ]
Lamtumirë gjimnazi im “Qemal Stafa”
Lamtumirë mësues, shokë, ti, banka ime
Kushedi hapat e mi, kur do m’i ndjeni prap
Hapat e vajzës që notonte në ëndërrime.
Mësuesit e mi, gjer të mësoheni pa mua
Do pyesni njëri-tjetrin, po... ku shkoi?
Me aromë mimozash do përgjigjet pranvera:
E katërta shtatë dhe... ajo... oh... fluturoi.
Po kur një ditë do më keni harruar
Qemalsja juaj do të vijë te dera
Ngadalë, hutuar, do të ngjitet te shkallët
E drejt te banka ku rrinte përhera.
Në mos paça me vete t’u sjell lule
Të freskëta, të bukura siç i rrit saksia
Të rrahura zëmre do t’ dhuroj pafund
Dhe lule të zbehta nga thinjat e mia.
Do të pyesë roja plak, ku e kam parë
Këtë zonjë që s’qesh si nxënësit e tjerë?
Do t’i them: më lër, më lër të hyj, o plak
Qemalse edhe unë kam qënë një herë.
Lamtumirë, lamtumirë gjimnazi im
Të erdha e ndrojtur, e vogël, si manare
Më rrite... Lehtë një ditë më puthe flokët
Dhe nëpër botë më lëshove krenare.
MOJ NËNË
Moj nënë, shpesh më thua: “Po, lëri tash vjershat
Po lodhesh, dëshpërohesh, s’tu botua asgjë!”
Po, prap rri me mua dhe me llampen e ndezur
Tek grindem me vete gjer më dymbëdhjetë a më një
Kur nxitoj për shkallësh drejt marrshimeve të gjata
Lehtë – lehtë , si mbaron tëra punët e shtëpisë
I mbledh fletët e mia të shkruara e të bardha
Dhe lehtë i ujdisë tek syndyku i nusërisë
ÇVIT - ÇVIT
Jo rrallë ulem te lulet
e shplodhem i menduar...
...Sa shumë dallandyshe
në vapë shpërthejnë tër’ gaz:
Çvit – çvit, - çvit – çvit!
Ca vërtiten mbi mua,
sa u shoh sytë e zgjuar...
Pastaj shkojnë tutje - tutje...
Papritur kthehen prap:
Çvit – çvit, - çvit – çvit!
Po, pse, sa herë i shoh
Diçka më bien nga ti
Ma lënë diku këtu
S’arrij t’i falënderoj:
Çvit – çvit, - çvit – çvit!
Diçka nga shkumbë e detit
Diçka kur nxiton ti
Diçka nga qeshja jote
Me mëndje bëlbëzoj:
Çvit – çvit, - çvit – çvit!
Në gjumë të parë, nga qielli
Më vijnë gjith’ dallandyshet,
Në mes tyre, dhe ti
Me një palë krahë si tyret:
Çvit – çvit, - çvit – çvit!
Më lidh një shall te gusha,
Më kruhesh te qerpikët...
Dhe...i rreh krahët e ikën
Me një këngë dallandyshesh
Çvit – çvit, - çvit – çvit !
PEISAZH NËN KALANË E SHKODRËS
Rrjedh Buna, rrjedh ëmbël, rrjedh shtruar, menduar
Drejt gjoksit të leshtë të Drinit të rrëmbyer...
Një vajzë me buzën e lehtë të Mona Lizës
Nga libri i saj një faqe ka kthyer
Pulëbardhat i sillen përqark dhe asaj
Dhe Bunës, që plagë po më çelin pa faj...
Dhe Bunës... Ky Drini për beli përfshin
Stolirat dhe ojnat vajërore të saj.
Si plagë trëndafilash këto buzë buzë Bunës...
Ç’lexojnë mbi libër këto vetulla si shtiza?
Mes lotëve të shelgut i heshtur rri unë
Mes lotëve të shelgut buzëqesh Mona Liza.
Po, kush do t’i puthë pa i vrarë ato buzë
Fare lehtë...sa një fllad...jo si Drini lugat
Por ...vajza me dorë thërret djalin e saj
Dhe Buna shkujdesur po shkon për në shtrat.
Këto plagë, pse m’i çelën dhe vajza dhe Buna
Pyes vete dhe buzën kafshoj gjer në asht...
Pulëbardha krahëbardha fluturojnë drejt bedenave
Zemërbardha kridhen në qiellin e lashtë...
SULMI QË NUK I REZISTON ASKUSH
Ujrat ecin qetë
Shtruar, si një jare e lashtë
Pranvera po afron
Pulëbardhat sulen pingul
Njëra pas tjetrës
Në këtë spektakël të heshtur dhe
Pafundësisht të bukur
Pranvera po afron
Një peshkatar e hodhi sërish në ujë cironkën e vogël
Ai është rritur me muzikës ujrave
Dhe është kaq i dhimbsur për këtë cironkë
të vockël sa një flutur e bardhë
Pravera po afron
Ujrat po ulen ngadalë
Dhe shelgjet
Po presin qetësisht sa të rrethohen nga bari i madh dhe grafullonjës
Pranvera afron
Duke ndryshuar gjithëçka ëmbël, bukur, pa zhurmë
Njerëzit i hoqën vetë palltot e dimrit që i shtërngonin aq shumë nëpër dimër
Dielli i fton të gjithë të këndojnë
Kur të duan,
si të duan,
sa të duan,
vetëm të duan dhe
sipas zërit të tyre
Ky është sulm.
Edhe ky është sulm
Është sulmi i bukur i pranverës.
ÇFAR MË KA MBETUR NGA SHKODRA IME
Të vetmet që më mbetën nga Shkodra ime
Janë këto këngë
Këto shkodranet e mia të gjalla, të bukura dhe që ecin duke spërdedhur belin
Si një grup biblilash pylli.
Këto këngë
që vijnë qënga blirët e gjimnazit, piaca, vështrimet e ngulura te një dritare
dhe më rrëmbejnë nga kthina ime ku shkruaj....
Nisem për Shkodër.
Askush nga këta djem nuk e di se kam qënë dikur si ata
Se e kam dashuruar para tyre ”Motrën Tone”;
Para tyre si i çmëndur
Kam ndënjur me orë të tëra pa u ngirë para saj
Ata flasin për sex ndërsa
Para tyre shkojnë vajza gjysëm të çveshura
Ata se dijnë se i gjallë në botë nuk kisha ardhur këta çaste nëpër Shkodër
Po të mos më rrëmbenin këto këngë
Që rinia ka nisur t’I harrojë
Të harrojë edhe Motrën
Që unë e kundroja me orë të tëra
Megjithse ajo ishte e mbuluar
Po plot zjarr
Si shkodra ime
E cila nuk e di
Përse më rri kaq larg
Dhe këto lotë që vijnë qënga rinia ime.
JESHILNAJË...
Zogj me pendë të jeshilta
Shelgje jeshil
Me flokët e mrekullueshëm të jeshiltë
Që përkulen mbi ujrat jeshil
Dhe ujrat e jeshiltë ende flënë
Si një vajzë e bukur
Që i janë hapur mbi jastëk e argjentë
Flokët e jeshiltë të shelgjeve
Mes barit të jeshiltë
Vajzat më të turpëshme dhe më kokëulurat e botës
- disa lulevjollca.
PRANVERË
E shoh pranverën...
Te lulet e çelura
Te bilbilat e rinj që këndojnë ngado
Te vërshimi i dallëndysheve, tollumbaceve dhe
Te rekrutët që pagujanë ryshfet
Për në Afganistan dhe Irak
Të marrin apo të lënë kokë
atje.
NËNA IME
Të lutem
Rro edhe pak
Se ndryshe
Sa herë të shfaqem
Te ura e Bahçallëkut
Ajo do të tronditet shumë
Unë do të përkulem mbi ujrat e Drinit të shpërlaj lotët
Rozafa
Do të më shikojë akoma më shumë me dhimbje
Ajo është mësuar të më shikojë duke qeshur
Duke kënduar mbu urë
Duke llustruar këpucët, duke fshirë pluhurin, duke u krehur
Para se të hyj në qytet
Rro edhe pak nëna ime
Që unë të jem ende djalë shtëpie përmbi këtë urë
Jo mysafir i largët
I largët dhe i përlotur.
DASHNORI I PERANDORESHËS
Ua, sa pyll pafund i mrekullueshëm
Me kurorat si kodrina prej kaçurrelash të blerta
Si dashnor për të cilin bëjnë një kompromis të heshtur dhe të prerë
Bota ajrore
Dhe bota e ujrave.
Para pak muajsh dielli
më kot i dërgonte poezi dashurie
mes rrezeve
qënga kangjellat me dry të reve të shiut.
Para pak muajsh ka qënë në perandorinë e ujrave
në shoqerinë e cironkave, mëlyshëve, gjucave, krapuliqëve, bretkockave
mes të fshehtave,
intimiteteve,
kërcënimeve,
premtimeve,
thithjeve,
puthjeve,
epsheve
të perandoreshës së ujrave
perandoreshës që e mbante ditë e natë shtërnguar mes kofshëve...
Sa puhizë e ëmbël ajore
nën këtë blerinë pyllnajore!
Gardalina - cicërojnë papushim
Dallandyshe - koloviten dhe këndojnë
Lejlekë si kajmaklie
sipër ... nëpër
kaçurrelat e dëndur si t’ia ketë dhruar ndonjë oaz nga orienti;
flutura...fluturaaaaa...fluturafluturaflutura....sidomos flutura të kaltra
si dhurata mëngjesore nga qielli i këtij agimi
Por do te vijë perandoresha sërish!
Do të vijë me taborret e reve të zeza
me tamtamet e luftës së bubullimave
e etur për dashuri
do vijë perandoresha e ujrave
për ta futur në kështjellën e saj këtë pyllnajë
për ta shtërnguar fort
mes krahëve të saj
mes gjirit të saj
mes kofshëve të saj
rretheqark duke u sjellur si eunukë
cironkat, mëlyshët, gjucat, krapuliqët, bretkockat
dielli do të struket pas reve duke i shkruar poezi dashurie papushim
lejlekët, dallandyshet do të kenë ikur përtej….
Përmbi këto kurorëza
duke prekur me pendë ujrat
do të sillet plot guxim
zogu me i shëmtuar i dheut
dhe më besniku
trumbcaku....
QENTË E RRUGËS
Sa më vëjn keq për qentë e rrugës
Janë më shumë se sa duhet të edukuar
Ta lirojnë rrugën si njerëz
Të shikojnë me sy fëmije
Nuk lehin kurr
I ka edukuar e njëjta dorë
- rruga tmerrësisht jo livadhore e kryeqytetit.
Ata iu qahen me sy, me të lutur
Qenëve që shëtitin me qafën me zinxhirë
Që e kanë një strehë dhe ushqim
Por dhe n jë oborr për të lehur
1 – 2 shtator 2010 , ora 05 e mëngjesit, ndërsa këndon hoxha jacinë e syfyrit, Shkodër
POR LIQENI NUK KA DALLGË
Liqeni ende flë
Kanë nisur ngacmimet e lehta të diellit nëpër gjethe
Por ujët me sytë gjysëm mbyllur ende ëndërron
Po të kishte dallgë
Dallgë shumë
Do të ngrihej prej shkumbëve të tyre për të ardhur tek unë
Afërdita
Me qerpikët, buzët , sytë dhe flokët e derdhura gjer në fund të këmbëve
Krejt prej shkumbësh
Prej zambakësh të bardhë që kanë vetëm dallgët.
Që andej do të ngrihej mbretëresha e bukurisë
Bija e Poseidonit
Përbindëshit të detrave
.
PESHKATARËT E UJRAVE TË ËMBËL
Liqeni u paska falur sot në mëngjes peshkatarëve
shumë peshk,
shumë peshk,
shumë peshk
të qeshura dhe rrjeta shumë
Taraboshi nga larg
si një dallgë
që ka dalë nga liqeni
dhe është ngurrosur atje
Shelgu buzë Bunës
si një vajzë që sapo ka dalënga ujrat
duke vërvitur pas me një të lëvizur vjzëror të kokës ajore
flokët e gjatë , të shumtë dhe të gjelbër….
REJA ISLANDEZE DHE UJRAT NË SHKODËR
Qielli i botës
Kërcënuar ngado prej resë
Që nxorën nga dhimbja e tmerrëshmë dherat
Atje
Por ujrat e Shkodërs sime janë zbukuruar
Nga sytë e kulluar të pranverës
A thua i dhimbset Shkodra kësaj pjelle të egër të nëntokës?
Apo ka rënë në dashuri
Në një dashuri platonikë
Siç bijnë përbindëshat?
E ÇMËNDURA DHE NJËZET DJEM
Ata qeshin me të madhe
E thërresin me emër
E thërresin të gjithë
Kavaleria Rostikano e ka mbushur bulevradin
Me të qeshura
Pietro Maskanji ka vdekur
Kavaleria qeshën me të madhe.
Ajo i ka lyer buzët me të kuq
mban një trëndafil në dorë
përkulet me reverancë
deri në tokë
si aktoret e Romës klasike
dhe trëndafilin
ma zgjat
mua
Të vetmit që po qaj
ndërsa Kavaleria Rostikano
tund bulevradin e Shkodrës me të qeshura
DALËNGADALË....
Rrugët...
E Ndjej
kanë nisur të më presin
përditë dhe më ftohtë
Po ec nëpër rrugët e qytetit më të panjohur të botës
- nëpër rrugët e qytetit tim
Vetëm ujrat nuk më paskan harruar
Dhe shokët e fëmijërisë
Të mplakur që të gjithë
Dhe që kthehen në adoleshëntë menjëherë
Si ujrat e Drinit
Sapo nisin papritur shirat.
ZOGU
Kam filluar të këndoj te një dritare tjetër, atje
ku më duan të gjithë dhe më përkëdhelin të gjithë
Atje ku këndoja më parë
U mësuan me këngën time
A nuk ia vunë veshin kurr
Ka nisur t’u vrasë veshët kjo qetësi absolute
Ka nisur t’i marrë malli për mua
Kalojnë poshtë dritares ku po këndoj unë
Ngrënë kryet
Dhe i ulin sytë poshtë
Me përjashtim
Të së dashurës së parë
Që më lutej të këndoja edhe një këngë
Kur më qeshnin të gjithë...
PILOTËT E VJETËR
Hodhën nga një grusht dhe në varrrin e hapur
ku qanin të gjithë.
Iu afruan të heshtur tavolinës së mortit.
U ulën
Pikëlluan ca
Pinë dhe nga pakëz raki
Dhe bënë shaka.
Kishin luajtur me vdekjen tër jetën.
Unë ua njoh të gjithëve:
Mëritë,
Djallëzitë,
Modestitë,
Egoizmin,
Pisllëqet,
Furinë,
Plogështinë
Fuqinë
Dobsinë
Të qeshurat
Lotët
Që të gjithë këta
E patën një të dashur
Që i treguan gjithëçka
Që i falën gjithëçka
Që i qeshën gjithëmonë
Që nuk e tradhëtuan kurr...
Hapsirën mbi atdhe.
POETËT E DIKURSHËM...TË GJENERATËS SIME
Flisnin me duar, sikur po
po shtynin botën për në një
tjetër galaktikë me
përrenjtë prej zjarri të fjalëve dhe
lëvizjet e furishme
të duarve
Shëtisnin me njëritjetrin, si
gjeneralët e bulevardit , madhështorë si një
tufë meteorësh para
syve të turpëshëm të
letrareve të reja dhe të
panjohura nga
askush
S’ngopeshin së recituari
vargjet e tyre përmendësh . Tregonin
me një mijë variante
ç’i kish thënë “Ismaili”, apo si kishin
pirë me “Dritëroin” dhe...
Kur ndaheshin
shanin fshehur njëritjetrin....
Sot…
Sot
të mplakur, të drobitur, si
gjeneralë të mbyllur në hekura
ecin
vetëm.
Dikush ka lënë flokë të gjatë, si
poetët klasikë; dikush
i pa rruar si Mciri* , ai,
murgu që
u arratis nga monastiri; dikush me
cigaren në gojë , sikur të
ketë lindur me të
mes buzëve.
Të tërë e kanë kush një
kopse të rënë, kush një
lidhëse këpuce të palidhur; kush me
këmishë të palarë . Pranë
vajzave kalojnë me
vështrimin që u hedhë luleve një
gruaje të vejë që
është nisur te
varrezat
Nuk flasin më me zë të lartë
por mërmërijnë dhe
shkojnë rrugës duke u këshilluar me veten
Nuk flasin më me duar
duart tani u dridhen
si të një epshelliu plak.
Bota i ka mundur
Tani ata nuk botojnë më asgjë. Mbi ta dhe mbi lulet
shkelin këpucët me gozhdë botës
që marshon
Ata i shikojnë rivalët e dikurshëm tër mirësi dhe dhimbje
Unë i dalloj që janë ende poetë
Që të gjithë
I dalloj nga
shkëlqimi i jashtëzakonëshëm i
syve , nga
mënyra se si vështrojnë
ujrat dhe nga
lulja që mbajnë
buzëve
kur vjen pranvera
PËRSE NUK MUND TË BËHEM BIZNESMEN?
…Ja,
sepse nuk kam shpirt.
Që të mbijetoj në luftën e përditëshme
Do të më duhej të ha
Të ha me uri, sa më shumë dhe pa u nginjur nga
Puna e punëtorëve që do të vijnë me rrogë te unë. Mirëpo
Unë
Nuk kam shpirt të ha mish njeriu
Dhe rri i tërhequr
Në botën time të letrave.
Që të mbijetoj në luftën e përditëshme
Mua më duhen edhe skllevër; jo asish që
I mbanin lidhur këmbët me hekura; as zezakë që
I shisnin sipas peshës dhe që i kontrollonin, si kuajt - nga
Dhëmbët,
Po asish , që
Qeshin sa herë që të qesh unë, që
Më japin të drejtë sapo të flas unë, që
E dijnë sinqerisht se unë
Jam më i bukuri i tyre; jo unë, por edhe ime shoqe
Sepse janë vetë paratë e bukura , po aq. Mirëpo
Ja që
Nuk kam shpirt të ha mish njeriu
Dhe rri i tërhequr
Në botën time të letrave.
Nëse ka vetëm dy rrugë
“Bëhu skllav , o bëhu mbret!”
Njëmijë herë më mirë skllav
Se satrap, kokën përpjetë
Më mirë prit si burrë goditjet
Si mandatin pret një plak
Se sa egër të qëllosh
Me sy, fjalë e dajak - x
Një mal dallohet me një të parë se
Është më i madh nga një kodër
Një mbret dallohet menëherë
Nga lypësi që rri te porta e pallatit
Një pasanik dallon menjëherë
Nga një varfanjak, mirëpo
Se kush është më i mëncur dhe kush më pak?
Më gjeni qoftë dhe një të vetëm që
Të pranojë disfatën në këtë konkurencë.
E dini? Sinqerisht
Ma më pëlqen kjo barazi e
Mëncurive absolutisht të pabarabarta
Është më e nderëshmja!
Jam në vetminë hyjnore të qiellit të letrave.
LAMTUMIRË
Ledias, me rastine mbarimit të maturës
kujtim nga babi 5 shkurt 2010
Lamtumirë gjimnazi im “Qemal Stafa”
Lamtumirë mësues, shokë, ti, banka ime
Kushedi hapat e mi, kur do m’i ndjeni prap
Hapat e vajzës që notonte në ëndërrime
Mësuesit e mi, gjer të mësoheni pa mua
Do pyesni njëritjetrin, po... ku shkoi?
Me aromë mimozash do përgjigjet pranvera:
E katërta shtatë dhe… ajo…oh…fluturoi
Po kur një ditë do më keni harruar
Qemalsja juaj do të vijë te dera
Ngadalë , hutuar, do të ngjitet te shkallët
E drejt te banka ku rrinte përhera
Në mos paça me vete t’u sjell lule
Të freskëta , të bukura siç i rrit saksia
Të rrahura zëmre do t’ dhuroj pafund
Dhe lule të zbehta nga thinjat e mia
Do të pyesë roja plak, ku e kam parë
Këtë zonjë që s’qesh si nxënësit e tjerë?
Do t’i them :më lër, më lër të hyj, o plak
Qemalse edhe unë kam qënë një herë
Lamtumirë, lamtumirë gjimnazi im
Të erdha e ndrojtur, e vogël , si manare
Më rrite… Lehtë një ditë më puthe flokët
Dhe nëpër botë më lëshove krenare.
AH...SI U HAKMORR MJERIMI!...
Mjerimi u hakmorr më shumë
ndaj kësaj gjysheje me sy të ëmbël si zogj të ulur
në rrjetën e peshkatarëve të fytyrës së saj
Mjerimi nuk kish patur shpirt për këtë plakë të dashur
ishte treguar më mizor nga sa e priste ajo
më i pafytyrë
më i pacipë
më i keq
më i lig
ndaj kësaj gjysheje që ka një bohçe të madhe
nga xhepat e së cilës
gjithmonë del diçka e vogël
për fëmijët e mëhallës
Ajo...
Ajo po u lutet
Ajo po u lutet kolopuçëve
Ajo po u lutet kolopuçëve të mëhallës
të luajnë
të luajnë me këtë fëmijë
me këtë fëmijë të shëndetshëm,
të bukur,
të veshur bukur,
me lodra të bukura,
të heshtur,
të bukur
tëbukurtëbukurtëbukurtëbukur
Është nipi i saj
Ka ardhur për herën e parë
Për herën e parë që nga andej
“andej”
Dhe
nuk din
as edhe një fjalë nga gjuha
e gjyshes..
Unë shtërngoj dorën e nipit tim
është syblu, kokderr, gjithë tula
po e ngacmove si shumë të shanë “të qifsha robt”
gratë e lagjes duan ta puthin secila, ndërsa e marr nga kopështi
po ai tulic,
nuk ia jep faqen asnjërës
me përjashtim të ndonjërës që i falë një lodër apo ëmbëlsirë
ia jep faqen shpejteshpejt dhe
e fshin prap
me doçkë.
Ja, me këtë tulipan të bardhë
që kam shtërnguar unë
ndërsa plaka u lutet fëmijëve
me sytë e përgjëruar….
No comments:
Post a Comment