I mbijetuari i masakrës së Suharekës Gramoz Berisha ka një ftesë për Aleksandër Vuçiqin
I mbijetuari i masakrës së Suharekës Gramoz Berisha ka shpërthyer në fjalimin gjatë ceremoisë ku është shënuar përvjetori i 20-të i kësaj masakre.
Djali që si nëntë vjeçar kishte kërcyer me nënën Vjollcën nga kamioni që bashkë me trupat e familjarëve të tjerë po i dërgonte në varrezw masive, i ka bërë ftesë kryeministrit të Serbisë Aleksandër Vuçiq që të vijën ë Suharekë.
“Prej këtu marrë guximin t`i drejtohem kryeministrit të Serbisë: Dera e shtëpisë sime është e hapur. Të pres të vish e të më përgjigjesh në këto pyetje. Çfarë ndodhi? Kush e bëri? Ku janë trupat? E di që mund të përgjigjesh sepse jë kryeministër që e menaxhon ushtrinë dhe policinë që e bëri gjithë krimin. Nëse vjen, nuk do të kërkoj të kërkosh falje. Nuk më duhet mëshira e askujt. Më duhen përgjigjet që do të më mundësonin që normalisht të jetoja me dhimbjen time”, ka thënë Berisha.
Djali që 20 vite pas masakrës ku mbijetoi është duke magjistruar në Universitetin e Prishtinës ka thënë se të gjithëve u duhet e vërteta.
“Na duhet e vërteta. E vërteta që të normalizon ty dhe Serbinë, dhe më lehtëson mua. Kur e mendoj që po bëhen dy dekada dhe ende askush ne Serbi nuk flet për atë që ndodhi dua te besoj se po ju vije turp. Nuk po flisni nga turpi. Nuk dua të besoj se ende një shoqëri e tërë, një komb i tërë mendon si Millosheviqi. Nuk dua të besoj për hatër të fëmijëve tanë, por më shumë për hatër të fëmijëve tuaj. Ata nuk meritojnë prindër që i rrisin me urrejtje. Unë nuk u rrita me urrejtje. Babi im nuk më mësoi të urrej. Ndonëse u vra nga njerëzit tuaj pikërisht për shkak të urrejtjes”, ka thënë Gramozi në mesazhin drejtuar Vuçiqit.
Pos Gramozit, e mbijetuar ësh0të edhe nëna e tij Vjollca si dhe kushërira Shyhrete Berisha.
Lexojeni fjalimin e plotë të Gramoz Berishës:
Ne mblidhemi në çdo përvjetor duke u munduar që në mënyrë krejt normale të ndajmë dhimbjen dhe të kujtojmë atë që nuk ishte normale. Vijmë çdo vit, me shumë të njëjta. Me mallin e njëjtë, sepse ai nuk ndryshon në cdo vit, cdo muaj, cdo ditë është i njëjtë, vetëm sa rritet.
Nëse në përvjetorin e ardhshëm nuk do t`i kishim këto pyetje sepse kemi marrë përgjigje, do të ishte më lehtë për ne. Ne sërish do të kishim dhimbje e mall, por do të mundoheshim që këto t`i përballojmë në mënyrë më normale.
Këto ditë i keni dëgjuar duke na folur për normalizimin. Në fakt, nga lidershipi i Kosovës pati edhe disa veprime.
Dua të them sot se po bëhen dy dekada qe unë pres normalizim, Sepse nuk janë normale pyetjet që na mundojnë. Sepse është normale të na tregojë, çfarë ndodhi, kush e bëri dhe ku janë trupat?!
Prej këtu marrë guximin t`i drejtohem kryeministrit të Serbisë: Dera e shtëpisë sime është e hapur. Të pres të vish e të më përgjigjesh në këto pyetje. Çfarë ndodhi? Kush e bëri? Ku janë trupat?
E di që mund të përgjigjesh sepse jë kryeministër që e menaxhon ushtrinë dhe policinë që e bëri gjithë krimin.
Nëse vjen, nuk do të kërkoj të kërkosh falje. Nuk më duhet mëshira e askujt. Më duhen përgjigjet që do të më mundësonin që normalisht të jetoja me dhimbjen time.
Na duhet e vërteta. E vërteta që të normalizon ty dhe Serbinë, dhe më lehtëson mua.
Kur e mendoj që po bëhen dy dekada dhe ende askush ne Serbi nuk flet për atë që ndodhi dua te besoj se po ju vije turp. Nuk po flisni nga turpi.
Nuk dua të besoj se ende një shoqëri e tërë, një komb i tërë mendon si Millosheviqi.
Nuk dua të besoj për hatër të fëmijëve tanë, por më shumë për hatër të fëmijëve tuaj. Ata nuk meritojnë prindër që i rrisin me urrejtje.
Unë nuk u rrita me urrejtje. Babi im nuk më mësoi të urrej. Ndonëse u vra nga njerëzit tuaj pikërisht për shkak të urrejtjes.
Ekspozita “Na ishte një herë që kurrë mos qoftë” në kujtim të 1133 fëmijëve të vrarë ose të zhdukur gjatë luftës në Kosovë nis në një dhomë të errët ku në sfond dëgjohet një zë që rrëfen.
Bekim Blakaj nga Fondi për të Drejtën Humanitare (FDH) ka treguar se çfarë mesazhi kanë dashur të përcjellin.
“Në fakt, ky është një element i ekspozitës që është një rrëfim rrëqethës i një personi që ka qenë fëmijë në kohën e luftës dhe i cili për fat të mirë ka mbijetuar me nënën e tij”.
“Bëhet fjalë për Gramoz Berishën i cili i ka mbijetuar Masakrës së Suharekës dhe që ka pasë tetë vjet atëherë. Edhe Gramozi ka qenë fëmijë, por ka arritur të mbijetojë”.
“Ky është rrëfimi i shkurtër i tij se çfarë ka përjetuar më 26 mars të vitit 1999 kur dhjetëra fëmijë së bashku me familjet e tyre janë vrarë në mënyrë makabre në Suharekë. Trupat e tyre janë bartur me kamion ku në mesin e atyre trupave ka qenë vet Gramozi, rrëfimi i të cilit dëgjohet në sfond, nëna e tij, gruaja e axhës dhe trupa të tjerë të pajetë”.
Por, çfarë simbolizon dhoma e errët në këtë ekspozitë?
“Ne kemi dashur që në këtë dhomë të errët vizitorët të thellohen, të dëgjojnë rrëfimin e Gramozit dhe të mos shohin asgjë tjetër në mënyrë që të ndjenjë më mirë rrëfimin”.
“Ndoshta kjo errësirë asocion pak me kamionin ku ishin vendosur trupat e pajetë të të vrarëve ku ishin gjithashtu edhe Gramozi më nënën dhe gruan e axhës”.
Blakaj ka thënë se ndonëse kanë kaluar 20 vjet pas luftës drejtësia për krimet e luftës nuk ka shkuar në vend.
“Për fat të keq, të dhënat tregojnë që shumica dërmuese e viktimave dhe familjarët e tyre edhe 20 vjet pas krimeve nuk kanë parë drejtësi”.
“Shumica e atyre që kanë kryer krime të tmerrshme nuk janë ulur asnjëherë në bankën e të akuzuarve dhe nuk janë përgjigjur për krimet e bëra”.
https://www.youtube.com/watch?v=DsVTtD32u9Y
https://www.youtube.com/watch?v=-bUutDfbjbA
https://www.youtube.com/watch?v=h5v_6hLsBz8
Në ekspozitën “Na ishte një herë që kurrë mos qoftë” janë ekspozuar eksponatet e fëmijëve të vrarë dhe të zhdukur gjatë luftës në Kosovë në periudhën kohore 1998-2000.
Çfarë mesazhi mbart ky titull i ekspozitës shumë emocionale?
“Kemi pasë një ekip të jashtëzakonshëm të profesionistëve që e kanë përgatitur këtë ekspozitë duke filluar nga kuratorja e cila ka bërë një punë të mrekullueshme”.
“Kuratorja ka sjellë idenë për këtë ekspozitë dhe ideja e saj edhe është realizuar. Fillon si një përrallë “na ishte njëherë” sepse të gjitha përrallat fillojnë ashtu dhe këtu janë të ekspozuar gjësendet e fëmijëve gjithashtu në një dhomë nga xhami”.
