Në lokal kishte ca më tepër burra se zakonisht për shkak të ndeshjes. Danieli erdhi kur të gjithë ishim kthyer nga televizori. Gotat përsëritën njëra -tjetrën, ndonjëherë bisedat u kthyen në britma nxitjesh ose sharjesh për lojtarë të ndryshëm, por asnjëherë për gol. Pas pjesës së parë Danieli u ngrit vërtet, unë u mëdysha ta shoh apo jo dhe të dytën por ai ma bëri me kokë dhe u çova. Jashtë të grinte një erë e acartë dhe e ndjeva menjëherë se alkooli ma kishte turbulluar mendjen.
– Çfarë ke ti? – e pyeta Danielin.
– Asgjë nuk kam, por s’desha të rrish aty e të dehesh, shko në shtëpi tani.
– A ç’më çan kokën, – ia ktheva, edhe pse e dija që shqetësohej për mua.
– Hajde se po të përcjell, – tha duke më futur krahun.
Rrugës drejt shtëpisë time, sado që nuk e dhashë veten, më preku kujdesi i tij, por s’e vrava mendjen për shkakun pse po sillej ashtu. Ai diçka shkroi në tel duke u ruajtur nga unë para pallatit tim dhe dëgjova dhe se i erdhi një mesazh, që e lexoi fshehurazi.
– Me kë shkruan? – e pyeta.
– Ç’të duhet ty? Hajde ik tani, natën!
Iku duke buzëqeshur. Nëpër shkallët e pallatit asgjë s’pipëtinte dhe madje as drita nuk ishte ndezur. Unë jetoja në katin e fundit dhe nga katër apartamentet aty vetëm dy banoheshin. Nuk e ndeza dritën, por në fund të korridorit ku ishte dera ime, dallova një hije. U afrova ngadalë. Zemra po më dilte vendit. Nuk fola, hapa derën dhe ndeza dritat. U mbështeta aty me krahët e kryqëzuar. Edhe ajo u mbështet në kornizën jashtë saj dhe priti. Ngadale e tërhoqa duke e përqafuar. Derën e shtyva me këmbë dhe e mbajta mes krahëve pa folur. Më kishte pritur dhe ishte bërë akull e ftohtë.
– Ah Daniel! – psherëtiva.
Parfumi i saj me turbulloi më keq. I përkëdhela gjatë shpinën e dobët dhe nuk e di pse doja të qaja. Pas disa çastesh e mora për dore dhe e futa në kuzhinë. U ul pa folur asnjë gjysmë fjale. Vura çajnikun me ujë në zjarr dhe mbështetur mbas banakut të aneksit as unë s’dija ç’të thosha. Kur çajniku filloi të fërshëllente futa në të një dorë çaj mali dhe nxora dy filxhanë nga rafti. Natalia ishte ngritur në këmbë dhe po hiqte pardesynë. Nën të kishte një fustan të zi të lidhur me një rrip të gjerë në bel. Përfytyrova se nuk duhej të ishte më i gjerë se pëllëmba ime beli i saj. Doja ta puthja dhe të mos e lëshoja më, por këmbët nuk më bënin t’i afrohesha. Vura mbi tryezë sheqerin dhe filxhanët dhe u arratisa në banjë. Nga pasqyra dukesha për faqe të zezë. Rrobat i hoqa me rrëmbim, hapa ujin dhe hyra në dush për rreth tri sekonda duke larë njëkohësisht edhe dhëmbët pastaj u kujtova se s’kisha marrë asgjë për të veshur, u mbështolla me peshqirin e madh dhe vrapova për në dhomë. Isha me fat që korridori mes banjës dhe dhomës nuk duket që nga kuzhina. Vesha me të shpejtë një pulovër dhe një palë xhinse, të parat që më kapi dora dhe u shfaqa në derën e kuzhinës, i pastër si vesa e mëngjesit. Natalia qëndronte përpara bibliotekës me filxhanin e çajit në dorë. Nuk u kthye as kur dëgjoi kolltukun ku u ula unë.
– Ke shumë libra,- më tha.
– Janë shoqëri e mirë për të vetmuarit.
– Janë shoqëri e mirë për këdo. I ke lexuar të gjithë?
– Disa më shumë se një herë.
– Të njëjtën gjë bëj dhe unë, libra që më kanë pëlqyer shumë i lexoj përsëri pas disa kohësh, kur s’kam asgjë të re për të lexuar.
– Hajde këtu,- i thashë. U kthye por nuk lëvizi nga vendi.
– Hajde, – ngula këmbë.
U afrua ngadalë dhe më qëndroi përballë. E kapa me të dyja duart për beli dhe e afrova mes këmbëve të mia. Mbështeta ballin mbi rripin e lëkurës mbi bark dhe për herë të parë pas shumë vitesh isha, isha….. nuk e di, i plotë, në paqe, nuk kishte asgjë që më shqetësonte, nuk kisha asnjë luftë për të bërë, nuk kisha asnjë peng për të falur, nuk kisha asnjë detyrim për të shlyer… Nuk isha më vetëm. Pas disa çastesh ajo m’i largoi duart dhe u ul në gjunjë përballë meje. Përpara se ta kuptoja, m’i vuri të dyja pëllëmbët e ftohta në faqe dhe më puthi me gojën e saj zjarr. Gjithçka deri në majën e gishtit, mu drodh…
Në orën pesë të mëngjesit stomaku po më mbyste me një dhimbje të thatë. Natalia nuk ishte. U ngrita ngadalë, nxora nga frigoriferi kartonin e qumështit dhe piva pa e kthyer në gotë. Nuk më flihej më. Mbi tavolinën e kuzhinës filxhanët ishin akoma të pambaruar. Ajo ishte larguar natën siç kishte ardhur. Tani vërtet që isha vetëm. Madje më shumë se më parë. Një burrë e ndjen më shumë vetminë mëngjeseve. Ndoshta gjatë ditës edhe kujtohet ndonjëherë, edhe mbrëmjeve ndoshta, por gjithmonë e gjen një shok për të pirë një gotë, ose një libër për të lexuar, ose një ndeshje për të parë…por mëngjeseve të gjithë duan të mbështillen rreth shpinës së ngrohtë të një gruaje që të mund të fillojnë përsëri të çlodhur një ditë tjetër të trazuar….. U ula dhe vështrova filxhanët, prova e vetme se ajo kishte qenë aty. Sikur të mos ishin ndoshta, do të mendoja se kisha parë ëndërr. Por ajo kishte qenë. Akoma më sillej në kokë çdo lëvizje, çdo qëndrim e fjalë që kishte thënë që kur e njihja….duke më parë në sy, më kishte treguar për meshkujt e tjerë të jetës së saj pas pritjes sime si adoleshent i paduruar për atë kafe, duke më parë në sy më kishte puthur e ulur në gjunjë para meje, më kishte përkëdhelur, më kishte thënë “zemër” ndërsa rënkonte nën trupin tim (kujtimi më përndiste akoma) dhe kishte ikur përpara se të zgjohesha…isha i hutuar në vend që të isha i lumtur. Kërkova telefonin. Ishte i fikur, e vura në prizë e ndërkohë që kujtoja me detaje gjithçka që kishte ndodhur një natë më parë, fillova të sistemoj nëpër shtëpi. Hoqa e lava filxhanët, pastrova sobën, banakun e një mijë gjëra të vogla të shtëpisë, pastaj u ula te telefoni. Kisha disa thirrje të humbura, por ishin të një nate më parë. Duhej të flisja me Natalinë, duhej të uleshim për të folur, por… ndoshta nuk donte të fliste më, ndoshta kishte ardhur thjesht se kishte pasur nevojë për t’u ndierë e dëshiruar, por në fakt kishte dikë tjetër që i rrinte në mend… Vetë ma kishte thënë. I shkrova një mesazh: “A dëshiron të të jap një kafe, kam nevojë të flas me ty.” dhe ndalova së marri frymë duke pritur. U përgjigj pas dhjetë minutash që m’u dukën njëqind. “Nuk mundem tani, ndoshta pasdite.”. Nga njëra anë u gëzova që pranoi të takoheshim, sepse kisha pasur një lloj frike se ndoshta s’donte më të më shihte, por dhe u mërzita që do të më duhej të prisja deri atëherë.
(Fragment nga romani me të njëjtin titull, botimet “Dudaj”)
