Cikël poetik nga Murteza Osdautaj-Isniqi!

N’ISNIQ

Kulla ma paska marr inat

S’me leshon rruge

Pse e lash... apo pse e harrova emrin e saj dhe frymen

Lahuten e l’tinen

Me tha t’ia shperndaja guret siç jemi bere

Si pika n’lis, si oret e liga....

Bjeshket mes njerezve kane hyre...

Erdha ketu

Te femijeria ime

Kur ishin emri i latuar

Kendet e kulles, frengjite, oda e burrave, hija e rende, kenga

Oret e mira

Gashtra e fjales

Njerezit

Kur mbanin emer

E kur dihej kush duhej gdhende e thene fjalen magjishem

E mbahej gjalle

Nje e vetme fryme!

BABË

KËTU....

S’po me njohin kalamajt as fletet e rena as kjo vjeshte

Koha paska rrjedhur siç uji paska rrjedhur nen nje ure

Paskam harruar se vitet si shi e bresher paskan reshe

Veç une qenkam ngrire ne nje kohe te shkuar si nje gur....

Ka met dal nji zanë e ka met zonue përjetë
Ditë nuk ki me pa veç nurin e saj n’këtë dynja
As diell as hanë as qiell as yje s’t'bajnë ma dritë
Qiellin e synit të saj po vdeke pa e pa....

PO NDEZ NJË CIGARE PËR TA SHTUAR MJEGULLEN

Tym

Re

Vetmia e varur në qiell

Lumë me shtrat të djegur

Uji

Lot

E e çajnë

Gurin

Tym

Një hartë

Një pergamenë

Dhe varri i Vukë Lek’s

Lënë në cekëtinë

Ti

Miqtë

Njerëzit

Mjegull

Në sytë e pëlhurtë

Me të hirtën

Unë

Hija ime

Harrimi

Rob

I braktisur

Piktura e dhembjes

Qe del nga unë

Tym

Del

E jo frymë!

GJANAT QI M’ESIN

Po m’etka men’ja e ngujueme n’nji andërr

Po m’etka rruga e pashkelne veç për nji hap

Po m’etkan fjalë t’pa thanme as idhtas as am’ël

Po m’etka hini i tan nji jete t’djegme n’flak’....

Po m’etka pen’imi fjal’s qi su tha kur dojke me’u thanë

Po m’etka that’sina n’jeten tanë si buz’t hala t’palagme

Kemi me m’etë si gur’, si hi’, m’etshim si lis reje i’vramë

T’pa krye kemi me m’et’ si punet qi i’lam’ kurr’ t’pa bamne...

ME HESHTJE

Me heshtje me e mujt t'pamujtmen

Me e zhveshe t'keqen me e ba torzo e nudo

Me i dhane uje nji lumi t'shterrun qe na braktisi

Edhe fatit me t'iu veshe me'i dal perpjetezes

Me i thane heshtjes me fole e me e thane

E mira ka me arrite se nise e kane

T'vramt qe u mjellen dheut

Per ta pjeke nji pogaqe lirie

N'jate diell qi t'mbushun andrra

Hala nuk e pame...

Me heshtje po due me thane

Per me iu dhane te ecme hapave

Qe ngri mbeten prej nji magjie t'zeze.

POETI

Urë mes fjalësh

Etje mes ujrash

Farë dashurie per dheun

Dritë hëne per puthjet

Poeti....

Leckash bërë

Plagë mbushur

Arna ngjitur

Ëndrrash çarë

Poeti...

Fatit per t’i gjetur truall

Rruges për t’i dhënë këmbë

Dashurisë një ishull në det

E ujerave që ecin nje shpëtim

Poeri....

Per ta shpëtuar

Për ta hapur sezamin e bukurisë

Për ta rritur të lindurin njeri

Për një vend për të jetuar

Vdes siç vdiset

Digjet siç zjarri djeg

Poeti....

N’mal t’nalt' nji drague i pashëm kenka kthye n’gurë
Se kenka kjenë dashnue n’nji zanë qi u ba uj' i lumit e valë
Se zotnat e paskan pas van’osë qi t’mos i bajnë’ bashk’ kurr’
Se duheshin me i n'u i drague e i zanë t'pafat n’nji p’rrallë.

PAGAN

S’jam i pazot mos më ç’kishëroni

Nga dashuria e bëj për ujin tim tredegësh

Dua të shkoj në jug e ta më kungojë Naumi

Të ngjitem më lartë e ta lë fjalën të buaj një natë te Naimi

Dhe në Shkodër Fishta të ma pagëzojë shqip të thënën

Mos më mallkoni as në turrë drush mos me digjni

Unë jam trinia e të qenit

Trini që ndërron si ujërat

Te Naumi emrin

Te Naimi fjalën

Te Fishta gjuhën

Trinia ime hyjnore

Gjaku im tredejësh

S’jam pra pa Zot mos më ç’kishëroni

Dua të përbej në tokë e qiell

Në diell e në dritë

Në nimetin e Perëndisë

Në fjalë e në gjuhë

Te besoj

Shqip, hyjnoren!

NGA BIBLA

Heshtjen ta marr vargjeve dhe kohën ta ndali të ecë

Apostujve memecerinë tua jap të mos vazhdojë e ndodhura

Rrëfimi im është ndalur atë ditë siç ndalet përroi me një presë

S’shoh më shteg që hapet të kalojnë nga unë rrëfimet e lodhura

Le të ecë koha por unë kam ngrirë, momenti m ‘është zënë

Kur minutat që rridhnin lumit të jetës mbaruan varka pa lundruar

Lumi s’mbeti më për lundrim, u treten dhe valet kishin rënë

Varka u kalb bregut e psalmeve u këndova si kurm i harruar!