Prof. dr.Skënder Rizaj
P ellazgët hyjnorë” do të jetë një cikël artikujsh të Prof. dr. Skënder Rizaj, mbi çështjen e pellazgëve, ilirëve dhe pasardhësve të tyre shqiptarëve. Hipotezat e profesor Rizajt, mbi gjuhën dhe origjinën hyjnore të pellazgëve dhe cilësimin e gjuhës shqipe, janë mjaft interesante. Keto shkrime botohen për herë të parë në Shqipëri eksluzivisht për lexuesin e Milosaos.
Ju urojmë lexim të këndshëm.
Në të vërtetë, vepra “La Divina Commedia” e Dante Aligherit është fragment i “Përkthimit kuptimor dhe komentimit bashkëkohor i Kur'anit të shekullit VII”, sepse Palerma në Sicili ishte një nga qendrat kryesore të qytetërimit Islam.
Këtë konstatim e dëshmon krahasimi i ajeteve (strofave) bazë të Kur'anit me strofat e veprës në fjalë të Dante Aligherit.
Vetëm se këtë të vërtetë Dante Aligheri me mjeshtri e ka fshehur nga Inkuzicioni katolik, në mënyrë që vepra e tij të mos përfshihej në “Indeks librorum prohibitorum”, e ai vetë të mos shpallej “heretik”, sepse në kohën e Dante Aligherit Inkuzicioni katolik ishte shumë aktiv në veprimtarinë e vet inkuzitore. Do të thotë: Dante Aligheri Kur'anin e ka lexuar, e ka kuptuar dhe e ka komentuar drejt qysh në shekullin XIII, kurse ne, në fillim të shekullit XXI, nuk dimë ta lexojmë drejt Kur'anin Fisnik, e lëre më ta kuptojmë dhe ta komentojmë në kuptimin filozofik të kohës.
P.sh. Në vitin 1987 Nermin Vlora Falaschi mori pjesë në Seminarin e Kulturës Shqiptare për të Huaj, i cili mbahej në Prishtinë në çdo vit. Për të marrë pjesë në këtë seminar zonja Nermin Vlora Falaschi u ftua zyrtarisht nga drejtori i Seminarit, akademik Prof. Dr. Idriz Ajeti. Pjesëmarrja e Nermin Vlora Falaschit e zbukuroi Seminarin dhe ia dha një frymë të re. Për ta mbajtur kumtesën kësaj iu caktua salla solemne e Institutit Albanologjik. Salla u mbush plotpërplotë me pjesëmarrës të Seminarit. Të gjithë seminaristët ligjërimin e zonjës Nermin e përcollën me vëmendje të jashtëzakonshme, sepse prej saj dëgjuan informata të reja nga qytetërimet e lashta të të parëve tanë: pellgazëve-ilirëve-etruskëve. Bashkëshorti i Nerminës, zotëri Renzo, e inqezonte me kamerë ligjërimin e saj (17.VIII.1987).
Mirëpo, fatkeqësisht, këtë atmosferë të këndshme, e prishi Idriz Ajeti me asistentin e vet, Rexhep Ismailin.
Këta dy provokatorë synonin të krijonin një incident. Kur zonja Nermin i komentonte mbishkrimet të projektuara me diapovitiv, kohë pas kohe, Idriz Ajeti dhe Rexhep Ismaili, pa kurrfarë padoroni, ndërhynin dhe ia prishnin fjalimin ligjëruesës, duke thënë se kjo fjalë nuk është shqipe, se kjo fjalë është me prejardhje turke, latine e kështu me radhë.
Nermin Vlora Falaschi, përkundrazi, me gjakftohtësi dhe urtësi përgjigjej:”Kjo fjalë, të cilën ju e konsideroni turke, gjendet në Voltera të Italisë (Toscania) dhe i përket shekullit VI para e.s. A mendoni, vallë, që kishte turq në mesin e etruskëve?!!!”
Pasi që e përfundoi ligjëratën zonja Nermin Vlora Falaschi, Rexhep Ismaili iu drjetua kësaj zonje të rëndë me këto fjalë:”Asnjëra nga këto fjalë që na treguat nuk janë shqipe!”
Në këtë reagim arogant të provokatorit zonja Nermin iu drejtua Rexhep Ismailit me pyetje ironike:”Asnjëra, a?!” Provokatori në mënyrë kategorike dhe nga së larti u përgjigj:”Asnjëra!”
Pastaj, u dëgjua edhe zëri i Exhhlane Dobruna- Salihut, e cila foli atë që diti:”Kam lexuar një libër grek, ku thuhet se fjala “Iliri” do të thotë “Gjarpër”.
Zonja Nermin Vlora Falaschi me qetësi të madhe iu përgjigj Exhlanës:”Sigurisht, ju keni të drejtë, meqë pa dyshim edhe në Iliri, si në vende të tjera, do të ketë pasur gjarpërinj, por, në të vërtetë, në Iliri kishte edhe një qytetërim shumë të zhvilluar. Pse, vallë, personalitetet më të shquara të Romës i kryenin studimet e tyre në Iliri e jo në Romë, Athinë a në Marsej, apo në vende të tjera ku aso kohe kishte shkolla të mira? Vetë Jul Kesari (Cesari) i kreu studimet në shkollat e Durrësit dhe nipi i tij Augusti, në Apoloni? Mjafton të lexojmë veprën e Jul Kesarit:”De Bello Civili” për t'u informuar me këto të dhëna. Për më tepër Çiçeroni e quajti Durrësin “Mirabilis URBS”, shprehje kjo që aso kohe ishte e madhe, ngase: “URBS” ishte vetëm Roma”.
Lidhur me pellazgët studiuesi serioz dhe bashkëkohor francez Robert d'Angely, në veprën e tij “Enigma”, përveç tjerash, vë në pah:”Për të kuptuar gjendjen shoqërore të grekëve të lashtë duhet të nisemi nga parimi që fjala “helen” kurrë nuk ka shënuar racën, së cilës i përkiste një person, por më tepër gjuhën, në të cilën ai ishte arsimuar dhe edukuar. Kështu gjatë lashtësisë, ashtu si edhe sot, cilësohej helen çdo person, qoftë në pjesë më të madhe me prejardhje pellazgjike, qoftë gjithashtu të huaj: egjiptiane, fenikase, çifute, persiane, arabe, etj... i cili ishte arsimuar në gjuhën greke dhe që mund ta fliste e ta shkruante këtë gjuhë, duke u bërë kështu dygjuhësh. Njeriu ishte i detyruar të bëhej dygjuhësh, sepse nuk kishte sesi të përdorej greqishtja e lashtë si gjuhë amëtare dhe si gjuhë e vatrës, pasi greqishtja e vjetër ishte një gjuhë artificiale, konvencionale dhe diturore.
Nuk ka asnjë fije dyshimi se Pelargom është një term i përbërë pellazgjik ose shqip, i greqizuar ose i helenizuar shumë më vonë.
Tashmë ne e dimë se të famshmit dioi PelasUoi ose Pellazgët e të lashtëve, të cilëve madje u është mohuar ekzistenca nga një autor i sotëm, përbënin veçse një popull të njëjtë dhe kanë qenë në origjinën e racës së bardhë në tërësi, origjinë e cila përzihet me ardhjen e njeriut mbi tokë. Kemi parë sesi gjuha pellazge është krijimi i tyre i mirëfilltë gjenial dhe sesi u përhap e u përsos kudo, ku u përhap vetë raca e bardhë.
Për shkak të shkëputjeve ose të pengesave natyrore të pakapërcyeshme, siç janë rrjedhat e mëdha të ujit e mbi të gjitha vargmalet e larta, kryesisht Karpatet e Alpet. Kontaktet ndërmjet Veriut dhe Hiperboreanëve dhe jugut të Europës ose Mesdhetarëve, gjatë qindra mijëra vjetëve nuk ka pasur mundësi të ishin të dendura e të vazhdueshme, popujt e mëdhenj pellazgë primitivë, si keltët e teutonët nga njëra anë, dhe sllavët nga ana tjetër, janë zhvilluar e kanë përparuar, si nga pikëpamja e qytetërimit të përgjithshëm, ashtu edhe të gjuhës, veçse të shkëputur ose veçant, domethënë vetëm ndërmjet tyre, pa gëzuar përparësitë që vijnë nga kontaktet më të shpeshta dhe të zakonshme ndërmjet gjithë të bardhëve. Megjithatë duket se këta popuj hiperboreanë kanë pasur shkëmbime më të vazhdueshme me alantët, për shkak të mundësisë për të lundruar me lehtësi ndërmjet dy brigjeve të kësaj pjese të Adriatikut. Do të besohen më fort kontaktet ndërmjet hiperboreanëve të Evropës dhe atlantëve, po të mbahen para sysh se këta të f undit kanë qenë në komunikim të vijueshëm me Egjiptin, - i cili ka qenë një nga kolonitë e tyre të shumta- duke e kapërcyer me lehtësi dhe rregullisht hapësirën e pafund, në atë kohë të pyllëzuar e të gjelbër, të Saharës.
