Një lule me vargje për Lumturimin e
Nënë Terezës (1910-1997)
Sot,
kur nga veset po kërcënohet Planeti,
Egoistët
behin si shumëkëmbësh të xhelozisë,
Sot,
kur jetim e i braktisur ndihet Deti,
Ngrihet
me përkushtim Nëna e Dashurisë.
Pikërisht
kur bota e skamur, e mjeruar
Mbeti
pastrehë, e sëmurë, sakate,
Ngrihet
simboli human i vetëmohuar
Me
frymën e shenjtë për miliarda fate.
Bota
e mirë është e varfër, rënkon,
Vuan
për dinjitet, dhe për koren e bukës,
Edhe
pas njëqind vjetësh nuk prehet, s'duron,
Ngrihet
në amshim Nënë Tereza e Kalkutës:
“Këtu
është një jetë ” - flet e ngroh ëmbël
Me
butësinë e vërtetë qiellore,
Anjeza
jonë, Gonxhe Bojaxhiu zemrën
Edhe
shpirtin e mbush me lule pranverore...
Dhe
Shkupi, dhe Shkodra, dhe Vlora, Shqipëria
Ndihen
mirë për rrënjën e tyre që çeli,
Përderisa
me të krenohet dhe India,
Baca
Kolë e ti, Drane FALEMINDERIT!
Si
ajo shqiponja që fluturon mbi mjegull
Nënë
Tereza drejton shikimin drejt diellit,
Si
engjëll e qenie e lartë hyjnore
Vjen
si burim drite i mendimit të Qiellit.
Se
dhe dielli ka varr vetëm dritën e tij,
Ai
mund të vetëasgjësohet, nuk vdes;
Nëpër
shekuj Nënë Tereza thur fisnikëri,
Përmbi
shekuj Ulli Mirësie do të mbesë!
