Drama “Unë me vetën” do të mbështetët nga Ministria e Kulturës e Shqipërisë. Subjekti i kësaj drame vërtitet rreth vullnetit për pushtet, rreth botës digjitale e cila dukshëm po mbretëron botën. Por, përveç kësaj, autori Muharremi digjitalizimin artistik e paraqet si diçka paksa artificiale, ku ndjenja artistike mund të digjitalizohet.
“Po harrohet e kaluara origjinale e natyrës, bota po përpiqet të shndërrohet në digjitalen, t’i artificializojë gjërat natyrore, por digjitalizmi pozitivitetin e ka tek informata e shpejtë e cila arrin të publikohet”, thotë Muharremi. Sipas tij, artet në përgjithësi më shumë i përkushtohen teknikës sesa thellësisë, ndjeshmërisë, shpirtit. Magjia e tyre tashmë vlerësohet për nga mundësia efektive e skenave, të cilat përpiqen të shëmbëllejnë si reale, ose të ngjashme me skenat e përditshme. P.sh. filmi ka tejkaluar çdo horizont të zhvillimit, ka arritur që fantazinë ta shndërroj në realitet, shikuesi të bëhet pjesë e fantazisë, madje me mish e shpirt të udhëtoj në konceptin e regjisorit, i cili vazhdimisht ngacmon egon, ndjenjat dhe ritmin e zemrës së shikuesit. Për një kohë të shkurtër, kjo i ngjan si një magjie e përkohshme, me mundësi të larta zhvillimi. Ndërkaq, arti figurativ i nënshtrohet dukshëm digjitalizimit, ngjyrat më nuk përjetohen, sepse gjatë përjetimit ato krijojnë përjetësinë e tyre, mundësia e mendjes vrapon tek e ‘pakufishmja’, duke mos e njohur të ‘kufishmën’, andaj ndodh përzierja.
Piktura si art, më shumë posedon ndjeshmëri, sepse shpirti përkthehet natyrshëm në pëlhurë, por tash në këtë kohë, shpirti digjitalizohet”. Të gjitha këto Muharremi i paraqet në dramë përmes dy personazheve, e që në fakt, në fund zbulohet që është vetëm një personazh i cili komunikon me unin e tij, të cilin në asnjë mënyrë nuk mund ta digjitalizojë. Përpiqet, por ideali, morali nuk e tradhton. Është e rëndësishme që është e vetmja dramë shqipe e cila ka fituar nga Ministria e Kulturës e Shqipërisë të inskenohet.
