Ali Podrimja u lind më 1942 në Gjakovë, Kosovë, ku pati një fëmijëri të vështirë.Ali Podrimja është autor i më shumë se dhjetë vëllimeve me poezi dhe mbahet sot nga kritika si përfaqësuesi më tipik i poezisë së sotme shqiptare dhe si një poet me emër dhe në shkallë kombëtare. Botën e vet poetike poeti e artikulon përmes një sistemi figurativ të konsoliduar (veçanërisht me simbolin dhe metaforën) dhe me një shkallë mjaft të lartë ndjeshmërie.
Komenton Partizan Cene :
Poezia e të madhit Ali Podrima , nuk është e veçantë vetëm në vargëzim , por ajo merr veçantësi , për nga forca dhe nga zhbirimi , që vargu i tij , bën tek lexuesi i thjeshtë .
Vargjet e tij , me të drejtë nga kritika janë quajtur , peshore e zemrës shqiptare , në Kosovën martire , por edhe në Shqipëri dhe në të gjitha trevat shqiptare dhe në diasporë ..
Vargje të tilla , si :
....Me cka të të peshoj
me sy apo me zemër,
me cka?
Êndrra jote
dritaret e jetës
m`i hapi.
Në dukje , i kushtetohen stinës virtuoze dhe shumë dritëshe , pranverës , por themelishtë ato personifikojnë , Kosovën e cila për Aliun ishte një perlë e hijshme me shumë shkëlqim , e mbyllur nën thundren pushtuese ..
Ali Podrima , thuri vargje që për nga rëndësia e tyre , për shpirtin shqiptar ishte si të thurte një rrjetë të fortë çeliku ,rreth trupit të mëmëdheut , dhe të mos shpërdorohej dhe të mos merrej kurrë falas gjaku i bijve të saj , nga shkiau i pa shpirt . Ai e theksoi duke rimëzuar se është hëngër me veten , për të ruajtur të çmueshmen , pra gjakun :
Me shekuj kam shitur gjakun
e rritur jam me gjakun e shitur
Me shekuj kam hëngër me veten
e ditur s'kam të qesh me veten c tepruar...
Miq,
Kosova është gjaku im që nuk falet!:
Për Ali Podrimën , kurrë nuk kishte dorëzim , para pushtuesit . Entuziazmi i tij , ja zinte vendin dëshpërimit që në shumë herë përlotëte edhe malet edhe "Rrafshin" e tij siç edhe shprehet .. Por "Plepi i lartë", një ditë do ti çajë qiejt , dhe do të lerë diellin të ngrohë tokën tonë të vuajtur , dhe të pangrohur as nga dielli i falur na natyra ..
....Qaj, rrafshi im i dashur, qaj.
Plepi im qiellin do ta shpojë,
Plepi im i kallur
Qiellin e humbur majë një shpate.
Poezia e Aliut gjithmon ka qënë thirrje dhe kushtrim , që me metaforën e saj shtytëse , ishte tregues i asaj që duhej të bënte shqiptari .Pra të fliste , të kubdërshtonte , të çohej dhe kurrë të mos përgjumej , duke vënë , përgjegjësinë kombëtyre , si rrëfyes për betejen e madhe të shumëpritur kundër mynxyrës serbe ..
...nëse s'flas
jeta ime s'ka qetësi
fjala ime bëhu Unë
heshtja të të mos shtypë
në gurë
mulliri
Figuracioni letrar , në poezitë e Ali Podrimës , është shumë lidhës me realitetin . Mënyra se si ai ndërthur këtë realitet me të kaluarën çon në kujtesë të gjithë lexuesve , rrugëtimin nga dikur në sot , nga lavdia në nënshtrim. Por edhe heshtja është kundërshti . Edhe heshtja kur fle , leviz luan përgatit , kujton ..
...heshtja kur fle
numëroj yjet
luaj me hije luaj me thika
e një fushë të bardhë
shtat lëshon
një lulkuq
se heshtja ime
ka peshën e gurit të mallkuar
dhe gjuhën e njeriut të gozhduar në shkëmb
Paharruar , kohën në të cilën ka shkruar poezitë Ali Podrima , ja vlen të kujtosh , se censura serbosllavokomuniste , ishte kaq e madhe , sa i duhej shumë herë të reduktonte dozën e thirrjes dhe të përdorte fjalë që buronin nga thëllsia e zemrës shqiptare , ku edhe fjalorët e kohës , e kishin të vështirë ta përkthenin në gjuhen e imponuar sllave . Këtë ai e bënte duke futur fjalë të veçanta krahinore ,në poezitë e tij , duke i përgjithësuar dhe duke i tjerrur me mjeshtëri, dhe duke i servirur në shumë raste si gjëra "të thjeshta", por tejet zhbiruese dhe edukuese ..
...Kushedi prej kah kish ardhur, prej ciles kohe
...........................kish pikur i panjohuri,
me nje koke ne shpate
me nje sy qorr,
vorr.
Si mund te jetohet ketu, kish pas pyetur,
po si jo madheri k'in thene Ata,
po guri
unur k'in shtuar Ata me brince ne duar.
Dhe guri sa cel e mshel syte ish care nga nje rrenje
.................................................. ....e padukshme.
Shtate dryra, shtate net e shtate dite s'in celur
.......................................as mbyllur ne kulle.
Ali Podrima , shkrimtar dhe poet , vargëtar dhe edukator , i thjeshtë dhe profesor , enigmë dhe i kuptueshëm , i qetë por edhe shumë "nevrik " , i madh dhe vetëm i madh , shkroi vargjet që dhanë ndihmesën e pakundërshtueshme , që në të gjitha treojet shqiptare të njihej poezia shqiptare në përgjithësi . Ai është padiskutim mbyllja e trekëndëshit më të shquar shqiptar të poezisë Agolli - Kadare - Podrima .
Ky trekëndësh , përbën boshtin e poezisë shqiptare , rreth së cilës tirret në vite dhe sot , poezia realiste shqiptare , e ndërthurur me shpirtin e pashtershëm të të gjithë poetëve të tjerë që ka nxjerrë toka jonë e shtrenjtë ..
Ali Podrima është pena që peshon me sy dhe me zemër shqiptarizmin .Ai është një krah i fuqishëm në trungun poetik kombëtar , që sa kalojnë vitet , çel gjethe dhe lule , duke sjellë aromë dhe freski për këdo që i bie rasti ta lexojë atë ..
Komenton Partizan Cene :
Poezia e të madhit Ali Podrima , nuk është e veçantë vetëm në vargëzim , por ajo merr veçantësi , për nga forca dhe nga zhbirimi , që vargu i tij , bën tek lexuesi i thjeshtë .
Vargjet e tij , me të drejtë nga kritika janë quajtur , peshore e zemrës shqiptare , në Kosovën martire , por edhe në Shqipëri dhe në të gjitha trevat shqiptare dhe në diasporë ..
Vargje të tilla , si :
....Me cka të të peshoj
me sy apo me zemër,
me cka?
Êndrra jote
dritaret e jetës
m`i hapi.
Në dukje , i kushtetohen stinës virtuoze dhe shumë dritëshe , pranverës , por themelishtë ato personifikojnë , Kosovën e cila për Aliun ishte një perlë e hijshme me shumë shkëlqim , e mbyllur nën thundren pushtuese ..
Ali Podrima , thuri vargje që për nga rëndësia e tyre , për shpirtin shqiptar ishte si të thurte një rrjetë të fortë çeliku ,rreth trupit të mëmëdheut , dhe të mos shpërdorohej dhe të mos merrej kurrë falas gjaku i bijve të saj , nga shkiau i pa shpirt . Ai e theksoi duke rimëzuar se është hëngër me veten , për të ruajtur të çmueshmen , pra gjakun :
Me shekuj kam shitur gjakun
e rritur jam me gjakun e shitur
Me shekuj kam hëngër me veten
e ditur s'kam të qesh me veten c tepruar...
Miq,
Kosova është gjaku im që nuk falet!:
Për Ali Podrimën , kurrë nuk kishte dorëzim , para pushtuesit . Entuziazmi i tij , ja zinte vendin dëshpërimit që në shumë herë përlotëte edhe malet edhe "Rrafshin" e tij siç edhe shprehet .. Por "Plepi i lartë", një ditë do ti çajë qiejt , dhe do të lerë diellin të ngrohë tokën tonë të vuajtur , dhe të pangrohur as nga dielli i falur na natyra ..
....Qaj, rrafshi im i dashur, qaj.
Plepi im qiellin do ta shpojë,
Plepi im i kallur
Qiellin e humbur majë një shpate.
Poezia e Aliut gjithmon ka qënë thirrje dhe kushtrim , që me metaforën e saj shtytëse , ishte tregues i asaj që duhej të bënte shqiptari .Pra të fliste , të kubdërshtonte , të çohej dhe kurrë të mos përgjumej , duke vënë , përgjegjësinë kombëtyre , si rrëfyes për betejen e madhe të shumëpritur kundër mynxyrës serbe ..
...nëse s'flas
jeta ime s'ka qetësi
fjala ime bëhu Unë
heshtja të të mos shtypë
në gurë
mulliri
Figuracioni letrar , në poezitë e Ali Podrimës , është shumë lidhës me realitetin . Mënyra se si ai ndërthur këtë realitet me të kaluarën çon në kujtesë të gjithë lexuesve , rrugëtimin nga dikur në sot , nga lavdia në nënshtrim. Por edhe heshtja është kundërshti . Edhe heshtja kur fle , leviz luan përgatit , kujton ..
...heshtja kur fle
numëroj yjet
luaj me hije luaj me thika
e një fushë të bardhë
shtat lëshon
një lulkuq
se heshtja ime
ka peshën e gurit të mallkuar
dhe gjuhën e njeriut të gozhduar në shkëmb
Paharruar , kohën në të cilën ka shkruar poezitë Ali Podrima , ja vlen të kujtosh , se censura serbosllavokomuniste , ishte kaq e madhe , sa i duhej shumë herë të reduktonte dozën e thirrjes dhe të përdorte fjalë që buronin nga thëllsia e zemrës shqiptare , ku edhe fjalorët e kohës , e kishin të vështirë ta përkthenin në gjuhen e imponuar sllave . Këtë ai e bënte duke futur fjalë të veçanta krahinore ,në poezitë e tij , duke i përgjithësuar dhe duke i tjerrur me mjeshtëri, dhe duke i servirur në shumë raste si gjëra "të thjeshta", por tejet zhbiruese dhe edukuese ..
...Kushedi prej kah kish ardhur, prej ciles kohe
...........................kish pikur i panjohuri,
me nje koke ne shpate
me nje sy qorr,
vorr.
Si mund te jetohet ketu, kish pas pyetur,
po si jo madheri k'in thene Ata,
po guri
unur k'in shtuar Ata me brince ne duar.
Dhe guri sa cel e mshel syte ish care nga nje rrenje
.................................................. ....e padukshme.
Shtate dryra, shtate net e shtate dite s'in celur
.......................................as mbyllur ne kulle.
Ali Podrima , shkrimtar dhe poet , vargëtar dhe edukator , i thjeshtë dhe profesor , enigmë dhe i kuptueshëm , i qetë por edhe shumë "nevrik " , i madh dhe vetëm i madh , shkroi vargjet që dhanë ndihmesën e pakundërshtueshme , që në të gjitha treojet shqiptare të njihej poezia shqiptare në përgjithësi . Ai është padiskutim mbyllja e trekëndëshit më të shquar shqiptar të poezisë Agolli - Kadare - Podrima .
Ky trekëndësh , përbën boshtin e poezisë shqiptare , rreth së cilës tirret në vite dhe sot , poezia realiste shqiptare , e ndërthurur me shpirtin e pashtershëm të të gjithë poetëve të tjerë që ka nxjerrë toka jonë e shtrenjtë ..
Ali Podrima është pena që peshon me sy dhe me zemër shqiptarizmin .Ai është një krah i fuqishëm në trungun poetik kombëtar , që sa kalojnë vitet , çel gjethe dhe lule , duke sjellë aromë dhe freski për këdo që i bie rasti ta lexojë atë ..
