Arif Molliqi
ELEGJIA E DHIMBJES
( In Memoria Prof.Nimon Alimusaj, mesuesit tim)
Kur Ti ece e ece në damaret e gjakut
Koha tinës n´kurth të vuri
Deri në udhëtimin e moskthimit
Në secilin vend lë gjurmë
Nga shikim i ytë u trembën hijet
Që i pagëzova më nga një fjalë tënden.
Të biem n´dashuri për gjithçka tonën
Për perëndin e Alpeve Shqiptare heq shpirt
Se bukurisë nuk i duhet lutja
Po sonte me ra ndërmend
E jotja udhë e gjatë përmbi Maje Mali
Po t´ka lodhë e t´ka k´putë malli
Një Zot e di
Ç´është kjo rrapëllim në mallin tënd
Që merr frymë në pranverën time
( Mësuesi im; nga maja e Strallit të thirra
Pjekjen ta bëjmë të Gurrat e Bardha
Nuk po më provojnë këmbët, me the
Për herë të parë nuk me dole në fjalë
Nuk e di shikimi na Kosova të vonoj
Apo lahutarët më këngët kreshnike)
Sonte më kot të kërkova
Kishe dalë n´qafë të Strellcit
Në këtë çmendi heshtjen ta trazosh
