Dr.sc.Fatmir Terziu lindi në vitin 1964 në Elbasan. Pas mbarimit të shkollës së mesme të përgjithshme "Dhaskal Todhri", studioi për gjuhë dhe letërsi shqipe.
Ka punuar mësues dhe më vonë drejtor shkolle në disa shkolla të Shqipërisë. Ka publikuar shkrime në gjithë shtypin shqiptar dhe ka qenë gazetar i gazetës "RD", kryeredaktor i gazetës së pavarur "Fjala e Lirë" dhe Drejtor i Televizionit "Dardan".
Në vazhdim të edukimit të tij të mëtejshëm ka studiuar në High Melton College, (South Thames College) për gjuhën angleze dhe për HNC, Certificatë e Lartë Nacionale në Britaninë e Madhe për Media Production (media prodhimtari). Ka marrë nivelin e lartë (Gradën-nivel A) për Communication Media (media komunikim) pranë Universitetit London South Bank University (2004). Më tej kreu studimet në London South Bank University, pranë Faculty of Arts and Human Sciences për Digital Film dhe Video Production (2004-2007). Autori ka fituar gradën e Masterit për Media, Kulturë dhe Politikë pranë Roehampton University në Britaninë e Madhe dhe Phd-së për Media, Kulturë, Politikë.
Veprat e autorit janë publikuar në UK nga BBC, ku autori ka fituar dhe një kompeticion me tregimin “Hija Diamant” (Ghost Diamond).
Prej disa kohësh ai ka shkruar në Blogun e tij “Media Information Production" dhe boton online revistën kulturore-informative “Fjala e Lirë" me liçencën e rregullt të njohur në fushën letrare në Angli dhe Wells.
Shumica e filmave dhe pjesë nga veprat e autorit mund të shikohen në internet në faqen e BBC-së dhe në faqen e tij: www.fjalaelire.com.
Veprat e autorit janë publikuar në UK nga BBC, ku autori ka fituar dhe një kompeticion me tregimin “Hija Diamant” (Ghost Diamond).
Pa ndërprerje ka shkruar dhe shkruan në revista e gazeta perëndimore dhe në gjuhën shqipe, në web-faqen agimi.com, shtypin shqiptar dhe të huaj në Mbretërinë e Bashkuar etj.
Prej disa kohësh ai ka shkruar në Blogun e tij “Media Information Production"dhe boton online revistën kulturore-informative “Fjala e Lirë" me liçencën e rregullt të njohur në fushën letrare në Angli dhe Wells.
“Mos hesht” 2000, Sejko
“Djalli i Argadasit”, 2003, Silver
“The Devil of Argadas”, 2004, Lulu
“Ecje në qelq” 2005, Silver
“Krokamat” 2006, “Lulu”
“Integrimi” 2007, “Lulu”
“Misteriozja” 2008, “Globus R”
“Kohëbota” 2010 “Emal”
“Eagles Voices” 2010 “Emal”
“Lumenjtë e ëndërrave” 2011 “Lulu”
“Lotët e Virgjër” 2011 “Lulu”
“Rrëfenjat e Xha Avramit” 2012 “Filara”
“Grykës” 2012 “Lulu”
“Bunari” 2012 “Lulu”
“Kojrillat” 2013 “Lulu”.
“Borxh ajrit” 2013 “Lulu”
Libra studimorë:
“Parametric Narration në filmat e Norman Wisdom” (2007) “Lulu&LSBU”
“Kritika Ndryshe: Një vëzhgim në brendësi të prozës dhe poezisë shqiptare; Pjesa e parë” (2009) “Arbëria”
Media Technology and Everyday Life
“Kritika Ndryshe: Një vëzhgim në brendësi të prozës dhe poezisë shqiptare; Pjesa e dytë” (2011) “Globus R”
“Një sy pas në Letërsinë për Fëmijë” “Lulu”
“Poezia haraçi për kohërat”, “Lulu”
“Joni Poetik” “Lulu”
Esse dhe studime:
Freud and Spellbound
Ballkan Chiaroscuro
Shifting Boundaries in Documentary Film
Blogjet, nje shperthim i vrullshem krijues (shqip)
Kadare dhe disidenca e tij
Postmodernizmi i vonuar shqiptar
Stuart Mann dhe letërsia shqiptare në syrin britanik.
Bukuria Mashkullore dhe tregimi i Kadaresë
Ferexheja si nocion kulturor në tregimin e Kadaresë
Konferenca dhe simpoziume:
‘Reality TV and the therapy playroom’, Reality TV day event, Roehampton, University of Surrey, 2007.
Reality TV: Contexts, Debates, Futures, 2008, Symposium, Roehampton.
Media War: Covering conflicts after Iraq, November 2008.
Transnationalisation and cultural effect LSBU 2010 dhe 2011.
Summer PhD Conference LSBU 2011 dhe 2012.
Konferenca akademike e gjinisë dhe kulturës, LSBU.
Dokumentarë
"Clouds of Smoke" (Retë e Tymit) eshte perzgjedhur nga Festivali i Filmit të Pavarur në New York 2007
“Trokamat në jetën e një Pene” 2003
"Footsteps in the life of a writer" 2006 (shqip-anglisht)
“Në Kosovë Andej nga Kulla e Jasharajve” (2004-shqip)
“Rivermusic”(2003-anglisht)
“Capoeira” (2005-anglisht)
Gjatë punës në TV Dardan ka realizuar disa dokumentarë ku spikat ai për Universitetin e Tetovës, Diktaturën, Azem Hajdarin etj.
Filma me metrazh të shkurtër:
Windy Corner (Rruga e Erërave)
Think Again!
Sentimental Journey
Pencil and Computer (në dy versione me çmim përkatës dhe vlerësime nga BBC)
One Egg
Referate dhe kapituj në libra dhe revista akademike:
Global Art Cinema: New Theories and Histories (2010 Oxford University Press)
Something beautiful for God: Mother Teresa of Calcutta
Academic Research International Vol. 1, No. 3. November 2011
International Journal of Academic Research Vol. 3, No. 5, September 2011.
Vlerësime dhe çmime:
Gazetari më i mirë i vitit 1996, (Gazeta: “Rilindja Demokratike”)
Çmimi i Parë për tregimin “Ghost Diamond” 2004 (BBC Britani e Madhe)
Çmimi “Kadmus” Greqi 2006.
Çmimi “Agim Ramadani” 2007.
Çmimi “Njeriu i Vitit” FloartPress 2008 dhe 2009.
Çmimi “Best Mention” për filmin Windy Corner” 2007
Çmimi “Filmi më i realizuar” (Clouds of Smoke) Festivali ndërkombëtar i filmit Indi 2011.
Çmimi i 100 Vjetorit nga nga “Albanian Life Quality Union” 2012.
Mirrënjohjen nga “Ardhmëria” 2013.
Dhe disa vlerësime e çmime të tjera nga grupe, shoqata, kolegë dhe shkrimtarë e studiues.
Filmografia
Windy Corner
Clouds of Smoke
Tokë e përgjakur (1999-2003)
Trokamat në Jetën e një Pene (2003-2006)
Rivermusic (2003)
Think Again (2004)
Capoeira (2005)
Windy Corner (2006)
Clouds of Smoke (2007)
One Egg (2006)
Pencil and Computer (2006)
Forgotten Fear (2006)
Dokumentarë
Universiteti i Tetovës (1997)
Në Kosovë andej nga Kulla e Jasharajve (2004).
(A)ferra
Gjithmonë kam gjetur fruta të egra në botë,
aq të ëmbla,
sa nuk i beson vetë bota e egër,
të ëmblat fruta,
sa vështirë që nuk besohet e vërteta,
qoftë ajo me frutat e egra,
që nga koha kur u zbutën,
e shprishën fatet e tyre të qeta.
Se kam dashur të lë pas një ditë timen
të humbur pa fruta të tilla,
fruta të egra,
të rritura e të përkëdhelura vetëm nga natyra,
nëpër ferra.
Unë kam dashur shijimet e gjalla
të përballen në rrugëtime,
e largët është koha kur fliste vetëm shpella,
gërvishtja intime në gurrë monolite,
mendime të ëmbla e të thella,
ndodh që sot janë edhe ato të egra,
ndodh që prodhohen nga (a)ferra.
Duke udhëtuar në vitet e tjera,
njeriu i harroi frutat e egra,
të egrat fruta mes fjalëve u tretën,
që fjalët të ndryshonin mish-udhën,
por mjaft fjalë të egra mbetën që mbetën,
drita e ndriçimit i la vetëm,
ja tek i shoh përditë para syve,
edhe pse unë duhet ende të mbaj sekretin e tyre.
Le të më hyj në punë jo vetëm për vete,
deri në një livadh të pjerrët ku bari rritet i trashë
unë do të pëshpërisë mes luleve këtë çështje,
ka disa lloje të gjërave që e bëjnë njeriun më të sëmurë,
kur ngatërron me ose padashje
frutin e nënës natyrë.
90 Gradë
Është dita e dytë e Shkurtit. Londër me diell.
Retë janë në letargji.
Jeshilojnë vetëm dy pishëzat në kopshtin pas shtëpisë sime,
që ndajnë dy gardhet përmbri dhe matanë.
Ime shoqe shpejton të shqepë çarçafet,
nget duart me kujdes dhe vë në garë gjithë makinerinë,
që ysht nën peshën e saj 90 gradë.
Krevatët janë hallakatur si pas një beteje,
syri ngadalë zbret në barikadë,
vetëm një ditë me diell në Londër lëviz çdo deje,
se retë ditës tjetër i sheh të bëjnë rokadë.
Është Dimër dhe kjo gjë është normale,
Janari ishte dush i gjallë,
por Shkurti për çudi edhe këtyre anëve,
na ndjen njësoj si andej matanë,
herë ngryset e herë çelet mes nesh,
mbetur nga mitet ‘nëntë mendsh’.
Telat në kopësht mbushen e varen nga pesha,
syri i komshijes shkitazi numëron teshat,
nga çdo kënd që atë ta vëresh,
ka një ndasi të madhe mes nesh,
pastaj dhe ajo turret të bëj kopjativin,
nder disa rroba në një telnajë,
që flashtet e flashtet si orakull,
mbi rrobat tona të varura borë akull.
Dhe shpejt ajo ndez cigaren
që tymin e bën palë me rrobat e saj,
me vete zë e nis fjalën,
ndoshta është e lodhur, s’ka faj.
Shëtis sytë në kopshtin e ngarkuar,
me hapat e gruas që lënë shenja pas,
një mijë ëndërra enkas kam shkarkuar,
memorjen viteve të tjera e ngas.
Kujtoj edhe unë vitet e fëmijërisë,
kur nëna na lante të dielave me radhë,
dhe rrobat na i terrte pas shtëpisë,
që komshinjtë mos na shanin si ‘varfanjakë’.
E lexoja atëherë keqardhjen e fqinjve,
dhe ende e mbaj si një gungë mbi shpatull,
që fryhet e bëhet gangrenë
në cilëndo arsye që e vëren.
Jemi në Londër, dhe është syri i sotëm i komshinjve,
një memorje e re e pavdekur,
që del e shfaqet para syve,
për ato vite, ato kohëra të tretur,
si akulloret në ëndërrat e fëmijëve.
S’është koha e sapunit pesëmbëdhjetë lekësh,
as e milvës me racion,
por e di është vërtetë kohë tjetër,
që na mbush me tjetër emocion,
s’e nga larg e ndjejmë më shumë e më mirë,
atë kohë që ende na gjurmon,
si hija e tjetrit në pasqyrë.
Dhe e ndjej vërtet fare qartë,
si shenjat e munguara konvencionale në hartë,
e shkuara qoftë edhe një ditë,
për mua është një kapitull më vete i mbirë,
një kapitull që më kujton fëmijërinë,
që mes kapakëve ka ngrirë.
Absurdin S’e Lan Asnjë Det
Pak farë nga ajo e hithrës na u ngjiz me vete
mendja e pranon vetminë si një format
s’ka misterie, ka truke, pavetëdije, indiferencë. Valë
që mbjellin pak det të rallë,
me shenja të altruizmit
trupi bindet për shkak e ngadalë,
me lirinë e absurdit.
Dielli është i zi mbrapa maskës lëbyrëse të hithrës
një shenjë, një lëngatë që i lë vend shtrëngatës
që mbrapa kurrizit të vet të zezë sterrë,
mbjell valën e fjalës
kur vetë dallga e lodhur e detit është shkumë e bardhë,
çfarë është fytyra ime e qeshur,
po çfarë është fytyra jote e vrarë vallë?
Farën e hithrës e kuptoj kur lexoj Andersenin
është truku kur liroi vëllezërit mjellma e tij e egër
dhimbja që mbiu nga tretja në poezinë e Azem Shkrelit
mbi gjethe të shkelura hithrash patjetër
është çlirimi i vetëm nga djegja e hithrës
duke e sakrifikuar veten në pavetëdijen e vjetër
krijohet një pëlhurë e lehtë për tu çliruar tinës
për ti (ri)kthyer ato në skutat e perëndive
si princesha e Andersenit kur u dha fund kotësive.
Duke iu shkepur farës së çastit ose domosdosë
e mbjellim padashje një qoshe hithre mes nesh
pastaj prapë kthehemi në gjurmët e ujqërve të vjetër,
kërkojmë dritë dielli mes resh,
të qenit është riciklim i të qenit,
me një dallgë tjetër kujtojmë dallgët e mëparshme
duke iu hakërruar fatit, farës së vet
në rrethin e mbyllur nga kjo farë hithre,
absurdin s’e lanë asnjë det.
1- Hans Christian Anderson krijoi një princeshë në historinë e tij, e quajti Mjellma e Egër. Ajo endi mantelet e saj me hithra për të liruar vëllezërit, që ishin kthyer në mjellma. Ajo mblodhi hithra dhe përdori këmbët e saj të zhveshur për të shkelë mbi ta duke i kthyer ato pastaj në rroba.
2- Azem Shkreli e trajtoi farën e hithrës tek “Nata e Papagajve’
Ajo ndërmarje
Kjo ndërmarrje ishte edhe atëhere. Vegla
të ngritura majëza të ngrira,
lëngje që vinin nga padija,
ishte ndërmarje edhe atëhere,
thirreshin bojaxhinjtë nën shpoti,
por s’lyheshin shtëpi,
të tjerë flisnin si në rastin e Gjinos për fiq,
e ndërmarja bëhej gati për miq.
Një blu e çuditshme u ngrit. Vetëm
të brendëshmet ndërrohen përditë
e një sërë lule të grumbulluara,
sillen maramendësh nga e hutuara,
ishte kjo ndërmarje një faj (?!)
disa prej tyre e kishin nga miqtë e saj,
zambakë të turpshëm,
zambakët e bukur të bardhë,
dhe marigoldet e guximshme,
silleshin vërdallë.
Në këtë vend të hirshëm
ndërmarja ishte kopësht mëkatar,
si në kohë të Evës dhe Adamit,
udhëtari veçohej jashtë prej saj,
në pikë të hallit,
bëhej me faj.
Vështrimi i tij peshoi admirimin mbi të,
kur ai kaloi padashje në atë vend,
ajo ishte që e kërkoi ...,
por morali e dënoi,
nuk ishte e keqja me të,
por grenza që e pickoi.
Dhe dita ditës udhëtari erdhi përreth,
duke folur përmes gardhit me zë të ulët në tingujt e ëmbël
që hynin në rrugën e saj nga era,
derisa një ditë asaj iu mbyll dera.
Grenza këmbëngulëse,
nën maskën e një blete punëtore,
u përpoq aq shumë për atë lule poshtë. . .
derisa papritur, u shthurr ajo ndërmarje,
dhe jeta u varr në një bosht
që i këputi asaj,
rininë e ngrohtë.
Por ai nuk e braktisi kurë atë ndërmarje,
edhe kur atje flitej me sharje,
qëndroi durimtar e u bë djalë i urtë,
të dua moj lule, të dua për fare,
këto fjalë pëshpëriti ai me një zë të butë
por nga lart në dritare,
oshëtiu, do t’i hedh trutë!
Dhe uji i shpirtit të saj
(në qoftë se një trëndafil ka një shpirt,
u mbyt në vaj),
kur aty tek ajo dritare,
pushoi përgjithnjë ajo ndërmarje.
AKULLORE 1
Këtë herë edhe Dielli lexohet ndryshe,
dhe gishtat që zgjaten si stalagmite,
dhe goja që ngarend marrëzisht si lajmëtare e shkrirjes,
dhe muskujt skaj fundit të errësirës,
në butësinë e latuar ngado,
me maja të rrahur kremi,
i lëpijnë buzët në prag të kësaj stine.
Ti e dashur pranë meje krejt e hutuar
kam përshtypjen se hyn në botën tjetër
m’i vjell me sy poezitë,
më vjedh me sy edhe mua
e unë në këtë stinë nga lëpirja i përhumbur
e unë në këtë kohë kur e marr veten me të mirë
mundohem të të them: “Sa të dua!”
Ama meqë jam një qirasës i përsosur
i sigurt se nuk më shkon për dore
dal nga vargjet e poezisë i trullosur
i shkrirë dhe i lëpirë si akullore.
AKULLORE 2
Lëngu është jashtë trupit,
mendja rrjedh në ikjen e purpurt të vizionit,
por trupi lëngon,
rrëshqet kah ikjes nga barra e realitetit
trupi lëngon. Ikja bëhet e shijshme
lëshoje atë ikje të lehtë,
atë ikje,
që e bën diellin të lëngojë
dhe ndihjen të malluar,
të pajtuar në ty
që më lexon në sy.
Shpirti është jashtë trupit
mendja është strukur në tretjen e ikur të vizionit
por trupi pret e përcjell lëngun e realitetit.
Anarki
Grimcat e ajrit shtyjnë njëra-tjetrën,
dekolte të tejdukshme në mish,
pështillen në shpirt të erës,
mbi kurrizin e kithët të lumit Tamiz.
Mijëra hije poshtë rjedhës i struken poterës,
arnojnë rrezet e konsumuara të vjeshtës,
tek-tuk një i vonuar zë e cicërron,
më shumë për inat të mjelmës,
që turret mbi një peshk që më s’noton.
Nga këndi ku tik-taku i Big Benit varret mbi urë,
një grup turistësh mbjedhin grimcat e ajrit,
horizonti pështjell me pelerinë gri, blunë,
Londër, është e shtunë,
tret si shkumë stacion i mallit,
poshtë hapave, më bëhet këngë,
projekton grima refrenesh në lumë.
Larg mallit rrëshket pa u ndjerë,
astari i lotit si një rrjetë,
arnon asimetrinë e bregut ndarës,
sedefi i fjalës bëhet fletë,
nën qyrkun vremçë të natës,
vetëm vargu merr jetë.
E di ti lëviz mes grimcave të ajrit,
shëtis buzët dhe të ndjej të metaltë,
një puthje e dënuar pos fatit,
qenka si goditja e këpucës në asfalt.
Arti i kafesë
Mëngjeseve ku gdhënjkat e kafesë bëhen hartë
ku shfaqen plasat në filxhan
mbin i bardhë një varg. Po e marr
nga ti këtë varg
të ndezur për t’ua dhënë ditëve të mia të ftohta
një e nga një
mëngjeseve londineze, të shpejta, përgjatë
brendisë së përfjetur.
Ashtu si rrufeja,
plasa,
e zezë, fikse,
shenjë e një shtrëngate mbi Tamiz
që vazhdon të gjurmojë këngët,
në kalkun zanor
prej smalti të lëngët,
e hap një shteg ku shfaqesh ti. Dhe lëngu
që godet pa valë
pushon për një moment,
pushon dhe ribëhet vetvetiu zjarr,
kur ty të sjell nëpër mend,
kur ty të kam pranë.
Po e marr bashkë me ty këtë filxhan,
për të dubluar puthjet e mëngjeseve,
e sa herë që buzët do të bëhen valë,
do t’i gudulis ngadalë deri lart,
derisa plasa të mbarojë
veprën e saj të re të mozaikut art.
Bazilika e Elbasanit
Gurgullon
në kristale uji të shenjtë,
mozaikun paleokristian
Rrapi i Bezistanit gudulis
bulbëzat e shpirtrave të tretur.
Nime engjëjt
rruzare të pasthirmave
shkulin gonxhet
mbi fllade puthjesh.
Kapronj të etur, zogj të gëzuar,
nën kupën e Ujit të Bekuar
strukur shekuj në zemër të rrënjës
ku gurgullon dihama e qashtër,
pikturat murale
hedhin vallen e pastër.
E ti shtojzovalle
shëtit syrin ulli nga Ulliri i Qejfit,
mbushur me flladin e mallit të Krastës
me këna romako-bizantine.
Refrenit të largët
flatrat shpupurisin stinët
mbi gurë të blatuar nga kohërat
deri në Kullën e Sahatit
çelin legjendat, mitet, baladat
në qëndismat e arta nga vashat,
këndojnë kumuriat.
Tetëmbedhjetë ngjyra
deri poshtë në shpirt të dheut,
ngjyer në mushtin që vetë natyra
derdh lëngun rrush i mjaltuar
me gurë qelqi t’u gdhend fytyra
Elbasan qytet i praruar.
Dashuri
U përhumba këtë mëngjes fund maji,
të përkëdhel balmin e fundit të fjalës,
ëndrrave të mia të mbarsura,
me fjalor rrugësh. Me syrin tim ta shpleks
flokun e heshtur të saj
të mbirë në kopshtin ku bëjnë garë mëllenjat,
t’ia lëmoj trupin e saj të çuditshëm,
ballin, vetullën, fytyrën,
t’ia përshkoj me vezullimë gjirin e ngritur,
fjala vetë kishte zbritur,
në buzët e mia pa trokitur.
Me buzët e mia i fryja zjarrit,
e fjala mbytej në zagushi,
me dashuri.
De(R)t
Në “The Dorchester” dy arushë të mermertë
bëjnë gjumin e tyre të qetë.
Nga rruga që përthyen rrezen e largët
duket sikur ata i kanë sytë katër...
Shiu me lejen e zakonshme
Shiu ka marë lejen e zakonshme në Londër,
të paktën përkohësisht,
bulëzat e njoma të vesës së mëngjesit
do të strukin sytë
si gropëza të pangopura do të zhyten,
në astarin e lodhur të gjethes,
që numëron si ushtare ditëikjet e Gushtit
duke ia shkurtuar vetes ditët e jetës.
Poshtë tutje mbi Tamiz
hija e vjeshtës mbështjell me kujdes
retë që bëjnë pakt me dremitjen
mbi lotë të mbledhura në një thes
që presin të derdhen në detet e mia
ku jeta nis plazheve që në mëngjes.
E ku qëndron fati i bulëzave të vesës,
lotët ua vrasin larinë,
shiu rikthehet me oreksin e tij të vjetër
i paftuar të bëj rimë
mbi çatinë e një shtëpie të vjetër
njësoj prej shekujsh edhe në këtë stinë.
Ti fle e qetë e dashur
në sytë e tu shpërthejnë dy dete të largëta
prej shiut që ciflohet shpejtë
stërkalat të kërkojnë të falur
që ta prishën gjumin e lehtë.
Sytë e tu edhe në këtë stinë të lagur
mbetën vetëm një de(r)t.
Durimi
Kërkova një puthje nga brumi i puthjeve,
këtë mëngjes mbeta peng i buzëve,
një grimë energjie shendi,
pjesa ovale u tkurr,
vajti e u ngujua në kokë shpendi.
Nga turfullimi u zgjua i përfjeturi korb,
i miri,
iu ngulën thonjtë në mish të fortë,
pendëçartur,
dhe buzët ia nisën këngën e heshtjes,
puthje të moçme të bukura.
Himeni i mendimit përtac,
tentoi të ndizte flakë,
durimin tonë.
Labirinth
Është merimanga e rikthyer nga pushimi i drekës
që nxiton grepin të thurrë rrjetën e fundit
për të kapur insektin e lodhur.
Ai fluturon me krahë të palitura pa forcë
duke lënë pas ofshe të pakuptimta
mbi një karnavaz të grisur
nga rrobat e vjetra.
Ndihet krrokama e shtendosur në labirinthin e rrjetës
një grashinë e shkulur nga mbyllja e rrugës, një kapje
që i jep buzëmbrëmjes dhe vetë merimangës
një darkë ku vetëm ajri ndjehet i djersitur.
Xhelozi
Pëllëmba e ajrit lexon fatet
një hartë në kantierin e mishtë,
me rrjeta të memorjes
hedh shekujt pellgjeve të ndotura,
që urat e zjarrta ngritën mes nesh
në orët lakuriqe
për t’u falur jetë tempujve.
Thurr litarë ajri me gishta. Dora
imitim i fateve,
vetëtimthi
zbraz ura ajri
që kanë zili shpirtrat,
ku vetëlexohen nxitimthi
ikje të përhumbura në retinë.
Krejt një projekt i grisur
nga mbartjet e krisura mbi shpinë.
Shkumbini
Të pashë në ëndërr nga Londra
duke bërë flirt me grykën e Krastës,
si një dashnor i fortë. Këndoje. Jehonë njeriu.
Të ndjeva teksa ia lagje këmbët Myzyrit,
me gotën e rakisë në buzë e me duart violinës
ia pikturoje gjinjtë Fitit.
Nuk vinin tek ti të dehur, por deheshin kur shihnin vajzat.
Kapur dorë për dore djemtë, vetë majat,
hidhnin vallen e Ditës së Verës,
hija e tyre pushtonte ograjat,
kujtime të fëmijërisë që shterrën.
Ti ishe termometri ynë.
Me ty masnin temperaturat, shirrat, stuhinë,
me ty u bënim gargara bahçeve,
me ty bëheshim si një stinë.
Tek ty ne lanim ëndërrat,
seç na dukej se i bëje karshillëk planetit tjetër,
kur tek ti kriheshin femrat,
djemve ua gazëlloje jetën.
Perënditë të kanë gjetur në një lotë nimfe,
tutje freskisë në malin Valamarë,
arterien ta kthyen e ta drejtuan mes lutjesh,
të vije i paqtë në Elbasan.
Ka mbetur në ëndrën time të freskët,
trupi yt i mbytur në lotë,
por jo si ai lot nimfe i hershëm,
na mundon tjetër lot të dyve sot.
Vetëm për mua
Në fëmijëri kam kujtuar se gjërat ishin aq të thjeshta
kur isha nxënës librat i ndjeja duke i ledhatuar,
lexoja mes tyre gjëra të fshehta. Sytë më picëlloheshin
nën jorgan drithma kapërcehej gjatore,
mendja hapej e mbyllej si një fletore,
me zërat e ulëta të prindërve në dhomën e tyre,
pëshpëritej aritmetika e tyre për fasulen e dimrit,
zairenë e stinës së ftohtë,
refren ishte jeta jonë,
kacarumave të boshatisura të misrit...
Shtëpia jonë ishte e ngrirë:
tjegullat ishin shenjat e dallëndysheve
të ardhjeve dhe ikjeve. Unë nuk i harrova ato,
as rrasat e rrudhura si balli i njeriut të asaj stine,
me thesin e halleve pas shpine.
Vetëm për mua për ti lexuar në heshtje
e jo para sallave me panaire librash
si të listës me ushqime të papaguara,
koha vërtet i kapërcen dimrat e rrahur me dengje akulli,
vetëm për mua s’është e kaluara,
akull në çdo pore që ka lëkura,
vetëm për Mua...
Përgatiti:Flori Bruqi
Përgatiti:Flori Bruqi
No comments:
Post a Comment