Një vend për Aleksandër Moisiun!
– Moisi artisti, Moisi i ndritur!
Brenda po qëndron, pse je i mërzitur?
– Duke pritur mbeta, në Pallat i mbyllur,
Dua të shoh dritë, shpirti më rri ndrydhur.
Me lot, të krip detin, me sy të ngroh diellin,
Me krah pulbardhe, të ngjyros dhe qiellin.
Me frymë puth erën, gjoksin për stuhinë,
Njerëzit t’i kem afër, pranë të më rrinë.
Me emrin krenohem, më nderon qyteti.
E mban lart Teatri dhe Universiteti.
Në Trieste larg, bust e shesh i kam, (1)
Po shqiptar me rrënjë, në Durrës unë jam.
Unë heroi i skenës, që botën çudita.
Brenda më le nata, mbyllur më ngrys dita.
Erësira më vret. Më ngushtohet zemra,
Miqve t’u shtrij dorën e t’i thërras me emra.
Pse mos jem në shesh, të shoh anembanë?
Dua të kem shokë, mos të rri mënjanë.
T’i bëj zë qytetit, të shikoj shtëpinë,
Të flas me durrsakët, të takoj rininë.
Në koncerte e shfaqje, shtyhem të nxjerr mallë.
Takoj me të rritur, fëmijë, pleq më rrallë.
Nuk lëviz nga vendi, jo të gjith më njohin.
Shqiptarët ku t’i gjej, t’i shoh e të më shohin?
Pse mos kem shtatore, porsi si ky në sallë?
Unë jam i bukur, ndaj po dal në shkallë.
Sheshi ka ndryshuar, s’është më i vjetër.
Mua s’ më pëlqen, po s’kam se ç’bëj tjetër.
Ve dorën mbi sy, shoh ç’kam përballë!
Një copë llamarinë, s’di se nga ka dalë! (2)
Si një vepër arti, po më rri karshi,
Fort po më mburret, ç’ka bërë s’e di!
Xhon Lenon, Tina Tërner, po më shesin mend!
Për mua durrsakun, nuk u gjet një vend?!
Ata nga larg ardhur, në qytetin tim.
Unë famëmadhi, mbeta si jetim?
Do shkoj pranë detit, për trim Ulqinakun.
Heroin e çartur, që s’kurseu gjakun.
Të shaj luftëtarin, me armën drejt Tiranës,
I bën shenjë hasmit, që t’i biem nanës.
Gladiatorët pranë, ardhur nga lashtësia,
Një fjalë po na thonë: Kujdes nga historia!
Unë mjeshtër i fjalës, i dëgjoj dhe dridhem,
Nuk kam çfar t’u them, në heshtje po kridhem.
Shënim:
Në Trieste. Itali. Ka një shesh me emrin e Aleksandër Moisiut dhe një bust të derdhur në bronx.
Llamarina, Mujo Ulqinaku, Xhon Lenon, Tina Tërner, Luftëtari, Gladiatorët, kanë vepra arti, të vendosura në sheshet kryesore të Durrësit.
Ora e vëllait
Një orë xhepi, më pruri vëllai, dhuratë,
Nga Kanadaja, ngjyer në bojë floriri.
Mbi të, treni i prerive, nis udhën e gjatë.
Kujtim nga vendi i largët, ma dërgonte i biri.
Mërgoi vëllai, familjarisht, si mijëra të tjerë,
Në udhët e botës, me plot shpresëhumbur.
Pragu s’i mbajti dot, i flaku, i nxorri në erë,
po shpirti mëmëdhetar, mbeti i pa tundur.
Artist ishte, me penel e daltë në dorë,
Pikturoi natyrën, gdhendi heronj e mendimtarë
Adem Jasharin në Kosovë, flamurin në Vlorë,
Skënderbeun, Ismailin, Boletinin me luftëtarë.
Nënë Terezën tonë, shenjtore si perëndi,
e adhuronte, i falej e mbushej frymëzim.
Shpirti i tij në parajsë, sot lutet në çdo shtëpi,
Se veprat flasin e bërtasin, për komb e bashkim.
Në xhep të jelekut, orën mbaj përherë.
vakt pa vakt e hap, kohën me të mat.
Kjo dhuratë e vogël, paska shumë vlerë,
Vëllai me vepra, i gjallë, mbetet prap!
Durrës më datë: 04, të vjeshtës së tretë, 2017
URIME KOSOVË- 10 VJET MËVETËSI!
Shqiptarë kudo jeni, mbushni gotat plot e plot!
10-vjetorë, Kosov’ shqiptare, po festojmë sot.
Që nga yjet, lart nga qielli, Rugova na përshëndet:
Mëvetësinë, Kosov’ dardane, ta gëzosh për mot e jet!
Sy pafjetur Adem Jashari, nga Drenica po na flet.
Sot me ju jam edhe unë, bashkë, tash e 10 vjet.
Për heronjtë, këngë e valle, sa të tundet tërë dheu,
që nga shekujt bashk’ me ne, vjen dhe Skënderbeu.
Raca jonë nuk u shua. Shqiptarë me rrënjë lisi.
Shqipen kemi perëndi. Me borë mbuluar plisi.
Diellin e pamë në sy, tek rrënjët ne ramë.
A i numëroni dot, në shekuj, deshmorë sa janë?
Gjakun tonë dhamë për ty, o i shtrenjti ynë dhe!
Po qe keq Kosova ime, prap në këmbë ngrihemi ne.
Mos u tut fisnikja jonë, shqiptaria nuk vdes kurrë.
Gjiri yt na dha qumësht, fusha bukë, mali flamurë.
Mëmëdhetarë sot gëzoni, veç kam një porosi:
Shkaut kurrë mos i besoni, hasmi fjetur s’rri.
Mblidhuni, bashk’ punoni dhe i vini gishtin kokës,
Gjaku ynë, djersa juaj, t’i dalë zot qiellit dhe tokës.
Durrës më 16. 02. 2018
SHPENDIT PËR DITLINDJE
Linde ti në dit dashnije,
Porsi zog, në kohë furtune.
Nuk lakmon kurorë lavdie,
Veç aromë e djersë pune.
Ti o Shpend, me shokë shumë.
Nuk e di, kur bën pushim.
Se, dhe natën kur fle gjumë,
E braktis për një shkrim.
Fjala jote nëpër kuvende
Durrës, Prishtinë e Tiranë,
Si skulptor portrete gdhende,
Hedhur librash, anembanë
Tregimtar, me shpirt poeti
Kritik arti, romancier
Krahët ngjyen mbi valë deti
Kripur fjalën, bukur nxjerr.
S’shan askënd, nuk mban inat.
Në çdo çast mbetesh njeri.
Shën Valentini pati fat,
Te ty mbolli veç dashuri.
Pesëdhjet libra mban në duar,
derdhur shpirtin aty ke.
Fjala jote, zjarr i pashuar,
Për shqiptari, e mëmëdhe.
Durrës më 13. 02. 2018.
Meditim në Mitrovicën dardane!
Mitrovicë e bukur, pse mbetesh e ndarë,
Veriu me serbë, jugu me shqiptarë?
Ibri shkon në mes, me këngën e vrarë,
Nuk e dimë ç’thotë, kur tërhiqet zvarrë!
Eh, i ziu lumë! Ç’ka hequr, ç’ka parë!?
Europa plakë, mëkate mbet pa larë.
Nuk u ngop me hile, kufirin na la çarë.
Ç’faj i kemi bërë, që mban ndezur zjarrë?
Isa Boletini, ngrysur rri përballë.
I derdhur në bronx, thotë jam i gjallë!
U ktheva mes jush, s’e shuaj dot mallë.
Jeta më shkoj luftë dhe s’e zgjidha hallë.
Eh! Kosov’ e lirë, nuk po mbyll dot gardhë.
Fort po piskat Ibri, me valë të bardhë!
Shkau po na qesh, ne prap të përçarë,
Kush e kush të duket, cili është i parë!
“Tre qet’ dhe ujku”, përrall’ e vjetër shumë.
Për ne po tregohet, mos rrimë në gjumë?
Botën e çuditëm, me sherr në kuvend!
Ç’mallkim po na ndjek, që nuk vumë mend?
Mitrovicë dardane, sot e jona je.
Thesare nën tokë, lule përmbi dhe.
Zoti të bekoi, si dhuratë për ne.
Mos i beso shkaut, bën sikur po fle.
Mitrovicë shqiptare, largoji ato re!
Unë nuk i dua, serbi nuk më le.
Do shpëtoj nga ndarja, do këndoj me zë,
kur Tirana – Prishtina, do të bëhen një.
Do thërras dallëndyshet, të bëjnë fole,
Lejlekët përmbi Ibër, të shkojnë më nge.
Dielli kur të lindë, do të shkoj atje,
Te Isa, që do paqe, flamur e atdhe.
Durrës më: 06. 01. 2018
