Reagim ndaj shkrimit të zotit Besnik Mustafaj me titull “Kafe turke apo kafe greke?”, të botuar në internet më 24 shtator 2011
I nderuar zoti Besnik,
Shkrimin tuaj e lexova me një kënaqësi të jashtëzakonshme. Ju falënderoj për artin e rrëfimtarisë dhe për vërtetësinë e fakteve që sillni. Në shkrimin tuaj ju habiteni se si ishte e mundur që ai kamerieri me trup të shkurtër dhe të mbushur (në vendlindjen time, në Smokthinë të Vlorës, njerëz të tillë ne i thërrasim me nofkën "domodekë") të reagonte asisoj ndaj kërkesës së zonjës suaj të nderuar për t'i sjellë një kafe turke. Dhe habinë tuaj e përforconi me faktin se si ishte e mundur të sillej në atë mënyrë një njeri i rritur në liri. Unë mendoj se liria, në kuptimin universal të saj, njeriut nuk duhet t'i jepet me racion. Por halli është se në Greqi liria është e racionuar, ashtu si puna e produkteve tona ushqimore në kohën e sundimit komunist, përmes sistemit të triskëtimit. Me këtë rast, i nderuar zoti Besnik, dëshiroj të ndalem në ca fakte, të cilat vërtetojnë se në Greqi liria është e cunguar, madje rëndë, siç do ta lexoni më poshtë.
Së pari, dëshminë më demaskuese për lirinë e cunguar në Greqi, e jep një i ri shqiptar, emigrant, nëpërmjet një e-mail-i që dërgonte në Shqipëri para disa vjetësh:
“Kemi dëgjuar, lexuar e ndier për racizmin dhe racistët, persekutimet, përbuzjet e të tjera sjellje antinjerëzore. Racizmi është një realitet që e takojmë në punë, në rrugë, në shoqëri, në media etj… Karakteri dhe krenaria shqiptare i nervozon. Më 16 maj 2004, një ditë pas Festivalit Evropian, ku Shqipëria u prezantua me Anjezën, në shtëpinë e shtetasit grek, ku unë punoj, ishin ftuar miq të tij. Vura re se kur fillova të flisja për Anjezën, këngën dhe veshjen e saj, unë, “shqiptari i mirë”, u bëra mosmirënjohës i paarsyeshëm e të tjera si këto. E pse ky ndryshim? Vetëm e vetëm sepse me fjalët e mia po mbroja emrin, karakterin dhe krenarinë shqiptare. Biseda arriti deri aty, sa një prej të ftuarve më pyeti nëse i kisha në rregull dokumentet e qëndrimit në Greqi. Në diskutim e sipër, ai filloi të nervozohej nga fjalët e mia. Por kësaj radhe nuk u tërhoqa. Zëri im ishte më i fortë, ndieja se mund ta mbaja kokën lart. Kësaj radhe kisha në krah Anjezën, zanën shqiptare, zëri i saj meritonte më shumë. Nuk duhej të tërhiqesha, pavarësisht se ishin duke më parë të gjithë me zemërim. Dhe u thashë prapë se zëri i saj ishte i mrekullueshëm, se ajo ishte e mbuluar me nur bukurie. Që atë natë ajo kishte “veshur” Shqipërinë,.. veshja e natës finale e hirushes Anjezë ka qenë e përkryer. Ka qenë vetë Shqipëria. Këtë i thashë dhe mysafirit grek të punëdhënësit tim. Por ai u tërbua, e humbi gjakftohtësinë… Nejse, këtë letër në “Shekulli” po e nis sepse doja t’i thosha faleminderit Anjezës. Ti je krenaria e kombit, ambasadorja e gjithë shqiptarëve. Me gjithë zemër faleminderit. Ti je zonja e parë e vendit”.
Dhe letra e djaloshit trim dhe nacionalist shqiptar mbyllet me këto fjalë kuptimplote, të cilat i vënë damkën e turpit racizmit grek, shovinizmit grekomadh dhe kishës shoviniste greke, racizëm ky që e ka pushtuar Greqinë në çdo qelizë të jetës së saj: “Lexuesi juaj - nga një burg demokratik me emrin Greqi” ( Citohet sipas: Gazeta “Shekulli”, 22 maj 2004, f.14).
Së dyti, Kolë Boçari, profesor historie në Universitetin e Kuislandit në Australi, në vitin 1996 bëri një replikë me ministrin grek për çështjet evropiane, në gazetën britanike “The Europeans”, në të cilën u shpreh:
“Mësova për deklaratën tuaj, z. Ministër, në të cilën ju pohuat se në Greqinë e sotme nuk ka minoritet. Ju ose e keni humbur lidhjen me realitetin, ose ju ka verbuar fare nacionalizmi… Në Greqi jo vetëm që ka minoritet, por atje ekziston një minoritet i madh, mbi 2 milionë banorë, që kanë pushtuar Peloponezin, Athinën, Thrakën, Livadhianë.., gjë të cilën Greqia e ka mohuar gjithmonë… Unë dhe familja ime jemi një nga viktimat e këtij represioni shekullor… Ju na ndaluat me forcë, që ne, arvanitasit, ta ushtronim meshën në gjuhën shqipe, të flisnim publikisht në gjuhën e nënës, madje na përgjonit që të mos flisnim lirisht edhe në shtëpi… Për këtë shkak, kemi ikur nga fshati i lindjes në Peloponez, për të gjetur lirinë këtu, në Australi…” (Citohet sipas: Nuri Dragoi. “Shqiptarët dhe grekët. Realitete historike”.Shtëpia Botuese “WESPO”. Tiranë, 2009, f. 326).
Së treti, Greqia vazhdon të jetë nën pushtetin e “kamillafit” dhe mbarë shoqëria greke e ndien veten komode nën këtë pushtet. Për ta ilustruar këtë realitet paradoksal, po mjaftohem edhe me tre shembuj mjaft domethënës.
Shembulli i parë: Gazetari Ardit Bido shkruante para do kohësh:
“Të thuash në Greqi se Marko Boçari ishte shqiptar, përbën një herezi, që mund të të kushtojë edhe vendin e punës dhe një sulm masiv nga politika e vendit fqinj. Më së miri këtë e provoi prezantuesi grek Ilias Mamalaqis, që, pas dokumentarit të tij për "shqiptarin krenar", siç e cilësonte Lord Bajroni, u gjend në mes të një polemike politike dhe shoqërore” ( Citohet sipas: Gazeta “Standard”, 04 gusht 2009).
Pas transmetimit të këtij dokumentari në kanalin televiziv shtetëror ET3, zoti Ilias Mamalaqis u pushua nga puna.
Shembulli i dytë: “Në shumë raste, autoritetet shtetërore greke, nuk ngurrojnë të tregojnë herezi ndaj veprimeve proshqiptare që ndodhin aty, qoftë edhe kur këto janë thjesht e vërteta. Përpara disa muajsh, një drejtore shkolle u arrestua vetëm pse kishte lejuar që nxënësit shqiptarë të shkollës së saj të mësonin gjuhën shqipe gjatë orëve kur shkolla ishte e lirë.., duke u akuzuar për "abuzim me detyrën", vetëm pse lejoi që shqiptarët të mësonin shqip” (po aty).
Shembulli i tretë: Mësojmë se zoti Aleksandër Marku, përmes internetit, njoftonte nga Greqia më 25 nëntor 2009:
“Sipas Kryetares së Këshillit të Qendrës së Hulumtimeve për Çështjet e Barazisë, zonjës Elena Zenaku,.. shoqëria greke është patriarkale, e cila, për fat të keq, zbaton ligjet e saj të paligjshme akoma, edhe në fillim të shek. XXI”.
Këto fakte të thjeshta vërtetojnë fare qartë se Greqia ka qenë, është dhe do të jetë për një kohë shumë të gjatë shteti më paradoksal i Evropës. Ato vërtetojnë fare shkoqur se urrejtjen ndaj çdo gjëje shqiptare, shovinizmi grekomadh dhe kisha shoviniste greke, e kanë injektuar në poret e çdo qytetari grek dhe vazhdojnë ta mbajnë të ndezur orë e çast.
Ju, i nderuar zoti Besnik, sollët një shembull fare të thjeshtë, por mjaft kuptimplotë, për kuotat e larta të kësaj urrejtjeje, e cila ka pushtuar edhe qenien e një shërbëtori të zakonshëm të një hoteli grek. Por, me artin e lakmueshëm të një krijuesi shijehollë të letrave shqipe dhe taktin e një diplomati të vemëndshëm, ju, tërthorazi, keni zbuluar një të vërtetë tragjike, tepër karakteristike për një vend ku sundon psikologjia mesjetare dhe që, paradoksalisht, është edhe anëtar i Bashkimit Evropian.
Edhe një herë faleminderit për kënaqësinë që më dhatë.
Me respekt.
Eshref Ymeri
Santa Barbara, Kaliforni
24 shtator 2011
