Cikël poetik nga Iljaz Prokshi

Iljaz Prokshi lindi në Fortesë të Drenicës më 15 nëntor 1949; vdiq më 28 prill 2007. Shkollën fillore e përfundoi me rezultate të shkëlqyera. 

Edhe në shkollën e mesëm ishte nxënës i dalluar, duke u shquar për zgjuarsinë, vizionin dhe vokacionin prej krijuesi. 

Studimet i mbaroi në Fakultetin e Filologjisë, dega për Gjuhë dhe Letërsi Shqipe (Albanologji), në Universitetin e Prishtinës me nota të larta.

Si gjatë shkollës së mesme dhe gjatë studimeve universitare bashkëpunoi me të gjitha gazetat dhe revistat e kohës si gazetar dhe krijues. 

Më vonë punësohet në gazetën Kosova të Korporatës Energjetike të Kosovës, në Prishtinë, në fillim si gazetar, e më vonë si redaktor përgjegjës i kësaj gazete. 

Një kohë të gjatë bashkëpunoi si gazetar edhe me disa gazeta shqipe që dilnin jashtë Kosovës, si Top Kultura, Spektri në Zvicër, Trojet tona në Nju Jork etj.


Poezi:


Pikë e bardhë ëndrre, Rilindja, Prishtinë, 1983

Satana në ferr, Fjala, Prishtinë, 1992

Fytyrë në pergamenë, Rilindja, Prishtinë, 1995

Psalm arbëror, Rilindja, Prishtinë, 1998

Sonatë e dhembshurisë, Lidhja e shkrimtarëve të Kosovës, Prishtinë, 2003


Tregime:


Libri i kujtimeve, Rilindja, Prishtinë, 1987

Daullet e natës, Rilindja, Prishtinë, 1990

Vdekja në ëndërr, Rilindja, Prishtinë, 1996

Magjia e mjegullës, Lidhja e Shkrimtarëve të Kosovës, Prishtinë, 1997

Vajza e trëndafilave, Rozafa, Prishtinë, 2002

Pallati i Helenës, Prishtinë, 2003

Ka edhe dy libra të gatshme për shtyp me tregime.

Romane:


Fundi i zemërimit, Rilindja, Prishtinë, 1997 (Për këtë roman, autorit iu dha Çmimi letrar si romani më i mirë i vitit i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës më 1997)

Dashuri në labirint, 2001

Poezi nga Iljaz Prokshi

LIBRI PA TITULL

I zhvendos dollapët e librave

Të thyej vrazhdësinë si etikë

A s’është kjo gjëmë e të pafatëve

Vetëm pranë unit tim e mallkimit

Ndiej fëshfërimën e gjetheve nga era

Ç’më plas një gaz i zemëruar i trishtë

Para marrëzisë qyteti hesht as di përse

Ndanë pyllit të vetmisë shpëtoj e çuditem

Me të dalë duke dëgjuar fraza të rreme

Nga ata që shkruakan natën pakuptim

Më infekton një hije para pasqyrës

Me zhurmë makabre s’hyhet në parajsë

As këmbë botës më kot nuk i sillem

Kuarteve të zymta ëndërrojnë të zhdukurit

Me orë seç vendos e zhvendos fotot e tyre

Kurrë më të mos jem robër në flakë

Ç’më vjen të rihap të gjitha dritaret e botës

Në ballinën e fundit të librit një varg ta vë

Kujtoj se mbaroi botë e apokalipsit

I radhis sërish ato të pakta hieroglife

Pa ndonjë estetikë varros kotësinë e mohimit

Më paskëshin mashtruar engjëjt dhe ëndrrat

Apo mbase një muzë e përgjunjur do më vijë

QIELL I DASHURISË

Në qoftë se më puth

do m’i fshish lotët kristal

do e ndiej aromën e një princeshe

mund te them se qenka "E shkruar"

sepse gjithçka ndodh këtu

veç dëborë sa nuk bie

Unë shëtis rrugëve

dhe një shi i bukur më lag

shikoj orën

akrepat kane kaluar 24-shin

të vetmuar kemi mbetur

duke u larguar si tej reve

ku mua me mbulojnë kujtimet

yjet dhe krahët e tu

Por bota si gjithherë e gjerë

mbetet shpesh pa fjalë

si pa fjalë një erë fryn

dhe shkund fletët e blirëve në qytet

kërkoj dikush të më flasë

një shpresë e çuditshme

shpërthen si llavë

tani i llaftaruar fshihem diku

duke u munduar te vij tek ty

e ti ik e ik si pa kokë a e di

apo gjen strehë

në qiellin e dashurisë sonë blu

SHËN VALENTINI I VETMUAR

( Rinës)

Si te therras moj Rine

kuptohet s'di cfare te them

mendova se ke ikur

dhe me kot ia them sages sime

S'do flas shume per Shen Valentinin

per mua s'pat dite te tille

sikur te dy e ndjenim veten te vetmuar

si ne nje ishull te humbur

ne detin e paane

Karafili i djeshëm

ka nisur te vyshket mbase

ben nje te mire ndac moj engjell

me duaj si une ty

le te shpetojne buzet pa u ngrire

I lene si nje beduine

skaj botes ne ekzaltim

i lenduar shpirterisht si Shen Valentini

pres nje fjale

oh nje fjale te kendshme

qe te ma thuash

Mbase tretesh ne mendime dhe ti

e une rri i shqetesuar

duke kenduar e dashur

Kujtoj ata sy si deti

e dua te lahem me permallim

kujtoj shikimet e buzqeshura

buzet tua dhe floket

kujtoj hapat e tu te ngadalte

ne kete qytet te cuditshem

Oh nuk eshte cudi qe nje dite

duke te puthur te digjem i teri

e te falenderoj zotin

qe te zbulova ne kete shekull