Sadik Bicaj u lind në Vrellë të Istogut, më 21.10.1958.
Shkollën fillore e kreu në vendlindje, të mesmen në Pejë, SHLP në Gjakovë, ndërsa Fakultetin Filologjik, Dega e Gjuhës dhe Letërsisë Shqiptare, në Universitetin e Prishtinës në Prishtinë.
Përveç poezisë merret edhe me gjuhësi, kritikë letrare dhe publicistikë. Para lufte ka bashkëpunua me të gjitha revista dhe gazetat që dilnin në gjuhën shqipe në Kosovë, ndërsa, krahas punës në arsim, ka qenë edhe korrespondent i rregullt i gazetës ”Rilindja”, “Koha ditore” she revistës arsimore ”Shkëndija”.
Sadik Bicaj është anëtar i Shoqatës së Gjuhës Shqipe të Kosovës, bashkëpunëtor i Institutit Albanologji të Prishtinës dhe kryetar i Klubit letrar ”Podguri” në Istog, si pjesëmarrës i shumë simpoziumeve shkencore nga fusha e gjuhësisë të organizuara në Kosovë.
Një kohë të gjatë punoi në shkollën fillore “Fazli Graiçevci” të Hades, komuna e Obiliqit, në gjimnazin ”Haxhi Zeka” në Istog, ndërsa tash e disa vjet është drejtor në shkollën fillore e të mesme të ulët “ Hysni Zajmi” në Vrellë.
Ka botuar këta libra:
“ Plaga e kurbetit” ( dramë, 1992)
“ Zëri i pikëllimit” ( poezi, 1994)
“Artikuj gjuhësorë praktikë” ( artikuj gjuhësorë, 1996)
“ Historiku i shkolla fillore shqipet të komunës së Istogut” ( 1997)
“Vështrime letrare” ( lekturë shkollore, 2000)
“ Rrugët drejt lirisë” ( ditar nga lufta, 2002)
“ Sylë Vrella, mjek i njohur popullor” ( monografi, 2006)
“ Teste nga Gjuha Shqipe dhe Letërsia” ( 2008)
“ Fadil Ferati, veprimtar i denjë i lirisë dhe pavarësisë” ( monografi, 2014), etj.
Jeton dhe vepron në vendlindje.
AUTOPORTRET
Unë jam ai që më njihni
Gur i shpuar mijëra vjet
Jam ai si ju i gjallë
Gjaku juaj
Dhe askush tjetër
EPISOD EKZILI
Ikën të ikurit të ndjekurit
Jetën ta bëjnë më të kuptimtë
Duhen pak shtegtojnë shumë
Me këngët e tyre të hidhura
Gjuhë vështrimi e heshtjeje
Kurrë mbase nuk do të harrohen
Të vetmuar janë të vetmuar
Fytyra të lagura në shi të Evropës
S, mund të rri dot pa dashurinë time
Mërgimtarët kthejnë kokën kah guri
Dhe vetëm gur e gjak mbeten
Mbi tokën e shenjtë të pikëllimit
Ecin nëpër errësirën e natës
Kujtojnë të afërmit
Dhe në vete ia thonë Himnit të Flamurit
KULLA
Mbi malin e thatë
Ngre syrin pishë
Midis zemrash gjallëron
Qëndron
Majë akullnajash
Ngrihet Kullë e Bardhë
Në largësi mes krismash
Sikur ndien amshimin e vet
Mes fjalëve e heshtjeve
Fjala gur
Asht i fortë i etërve të mi
PAMJE
Unë jam zë i vetmuar
As në dhomë s’ rri dot i qetë
Nga sytë e mi
Depërton dritë që nuk fiket
Dhe krahasimi i pabarabartë
Moshat janë të ndryshme me yjet
Kudo zëra fëmijësh kudo
Tinguj në dritën e vallëzimit
Dhe ftesa për të dashurit në darkë magjish
Kur dru i kallur nuk bëhem
Dashuria ime
Ditë e vrarë në ikje
FJALË NË GUR
Hap pas hapi
Të gjitha i zë
Kap rrënjët e fjalës
Në rrasë të purpurt
Në shkallët e rrëzuara të jetës
Çaj ankthin në Grykë të Lugetërve
Dhe më besoni
Nga Skila në Grykë
Në sytë e natës skëterrë
Fytyra djajsh shoh në përftim
Tek ndjej fjalë në gur
Njerëzit po vijnë
Njerëzit po shkojnë
Tani sikur u zhduken largësitë
Të bëhen legjendë
