Dy fjale per problemin Shkrimtar –perndjekje

E njoh Ismail Kadaren si shok shkolle, gati klase (ishte ne paralelin binjak te gjimnazit). Edhe unë, veç prirjes ndaj matematikes dhe shkncave te natyres, kasha nje dell letrar dhe perpiqesha, disi ne heshtje, Ismail Kadarene. Kisha shkruar nje tregim dhe tri vjersha qe nuk qene vlerësuar per botim, ndaj rrija i tërhequr per te pranuar kerkesen e Ismailit per te marre pjese ne rrethin letrar te Shkolles. Mbaja edhe nje ditar shume sekret, edhe per veten (shkruaja here pas here dhe fletet e shkruara i ngjisja lehte qe te mos i rilexoja). Askush nuk e dinte se c’shkruaja une ne ditar, edhe krijimet letrare, vec forumit letrar te qytetit dhe te redaksise se gazetes Letrari i Ri, askush nuk mund te dinte. Kur punonim vullnetar si Brigad e Gjimnazit ne Kantierin e Shkopetit per Hapjen e Rruges Ure e Matit – Ulez,me ndodhi kjo ngjarje:
Futem ne Fjetore kaparonin shume te madh, pas turnit dhe ngrënies se drekes, kur duhet edhe une te endesha hijeve te rrepeve ose te lahesha si shoket dhe me shoket. Ne fjetore me rreth 15 krevat dy-katsh djathtas dhe po aq majtas, s’piptinte asgje. Npjesen fundore , aty ku kasha krevatin (poshte) une shoh dy veta. Afrohem; u çudita! Njeri prej shokeve te klasees me te aferte qysh nga filloria (A.H.) me nje nxenes qe ishte një klase mbi neve (ne kishim mbaruar klasen e dyt), i njohur vetem nga largp si disi i deklasuar politikisht (K>G), me kishin hapur valixhen, kishin nxjerre shkrimet (i kishin vene te hapura anash; dukej se i kishin pare me vëmendje) dhe kishin hapur (shqitur) fletet e ditarit dhe po lexonin. I egersuar mbajta qëndrimin e duhur. I mora materialet e shkruara dhe ditarin i futa ne dosjen e vogel perkatese dhe dola, duke mos ditur ku te veja. U ngjita shpatit te pullezuar te bregut te lumit Mat. Ne nje vend si shkalle e bute, ku midis pemeve pyjore ishte edhe nje molle e eger, qëndrova dhe u ula mbi nje shkemb, gur si i ngulur, i latuar disi. Kepua nje koker molle dhe, megjithëse teper e athet, e hëngra si per qetsim, mandej,para se te ndezia cigaren, mblodha shkarpa dhe ndeza nje zjarre. Duke pare dhe admiruar flekete, mendova ppak a shume keshtu “C’e shtyu shokun tim. Qe per te shuar kureshtjen se c’fare shkruaj une, te mare dhe nje person fare te panjohur? Mase, thash me vete, qe ta kete dëshmitar se nuk e hap per te vjedhur. Vendosa: sot shoku me i ngusht, neser ndonje tjeter do te kene kureshtje dhe do te veprojne keshtu. Nuk do te shkruaj me as shkrime letrare dhe as do te mba ditar. Hodha shkarpa te tjera ne zjarre dhe mbi shkarpa fletet e shkruara dhe dosjen qe i mbante. Ndeza cigaren e dyte, dhe, si me nje force tere frymëzuese admiroja valëvitjen e flakeve, qe digjnin përfundimisht prirjen time te vogel drejt letersise.
Nuk edi sa dite apo jave mbajta meri me AH-n, mandej tere jete nuk e kujtova kete ngjarje, pavarësisht se si veprim, si ndodhi kish mbetur e fjetur. Aktualisht, ne prag te 80 vjetorit tim, ne kuadrin e meditimeve (edhe per te kaluar kohen, sikurse lexoj apo shikoj ne televizor ngjrje te veretya dhe artistike) midis shume mbresave pa lidhje me njera tjetrn, m’u kujtua edhe sjellja e shokut tim ndaj meje, e lidhur edhe me aspekte te tjera gjate periudhes se dhjete-vjecareve. Ngjarjet me kete shokun tim, pa dashje, u integruan ne imazhet e mia edhe me informacionet e marra prej gjallërimit te shkrimeve per aktivitetrtin e sigurimit dhe erdha ne përfundimin se:
“Nxenesi i je klase me larte KG ka qene nje informator sigurimi per shkollen deh i kërkohej nga Operativi apo edhe kryetari i deges informacion se c’far shkruajne nxenesit, me sa duket ne kete sherbim ka qene tërhequr edhe shoku im qush nga feminia AH dhe i ka pas thene qe nuk dinte fare se c’shkruaja une (pasi une kete e konsideroja si dicka inkluzibvisht personale jashte-shkollore). Urdheri nga larte ka qene qe te hapej valixhja dhe te jepej informacioni se c’far shkruja,, sigurisht nese kishte ndonje fraze qe aludonte kunder Enverit dhe Partise”
E tregova kete episode per te vërtetuar se shkrimi i Minella Aleksit eshte i vërtete. Sigurimi i shtetit dhe ster-sigurimi personal teper –ultra sekret i Enver Hoxhe, Sigurimi brenda Partise, kontrollonte absolutisht cdo gje, sidomos shkrimtarin e Ri pe rate kohe Ismail Kadaren qe u be edhe i njohur nderkombtarisht.
E admiroj Ismail Kadaren qe me gjak-ftohsi dhe me mprejhtesin e tij te lindur, ka arritur te mposht kontrollet e fshehta, te ngjise shkallet e kariers nen rrezikun e vështrimit te sigurimit ster-sekret te Enver Hoxhes.

I lumte Minalla Aleksit per kete shkrim

Prof.Dr.Vedat Shehu

Minella Aleksi: Illyria Kadare shkon më tej: e akuzon haptaz ish-shokun e tij Nasho Jorgaqin si bashkëpunëtor të Sigurimit famëkeq, të ngarkuar nga shefat për lexim dorëshkrimesh.

Mbi shpifjen dhe shpifësin me nёnshkrim

- 12/19/2014 - 5:40 PM

Minella Aleksi

Kadare nuk ka shkruar as ka folur kurrë asnjë fjalë kundër refugjatëve. Në të kundërt, refugjatëve shqiptarë ai iu ka kushtuar një nga tekstet më sublime, një himn të vërtetë, botuar në shqip e në frëngjisht në Paris fill pas ngjarjes.

Ky tekst është botuar disa herë, megjithatë mashtrimi ka vazhduar. Shpifja e fabrikuar kundër Kadaresë ka qenë hakmarrja e regjimit ndaj shkrimtarit pikërisht për këtë tekst.

Panairi i librit të këtij viti kishte prurjet e veta interesante ku nuk munguan sensacionet.

Kam përshtypjen se libri i ri, i porsa botuar në Tiranë i Ismail Kadaresë “Mëngjeset në kafe Rostand” ende nuk ka pasqyrimin e duhur në shtyp. Përkundrazi, vëmendja më shumë se nga vetë libri është tërhequr nga ajo që mund të quhet ana sensacionale. Kjo u shkaktua nga letra e hapur e N. Jorgaqit, një ish-miku të vjetër të autorit. Në këtë letër Kadare akuzohet se ka ndërruar datën e veprës së librit të tij të parë.

Sigurisht që pritej një përgjigje e I.Kadaresë, por ajo është vonuar, derisa erdhi me librin “Mëngjeset në kafe Rostand”. Duhet pranuar se ajo përgjigje është e pamëshirshme. Duke mos u kënaqur me epitetin “letër e një budallai”, shkrimtari i shquar shkon më tej: e akuzon haptaz ish-shokun e tij si bashkëpunëtor të Sigurimit famëkeq, të ngarkuar nga shefat për lexim dorëshkrimesh.

Akuza është tepër e rëndë, por i akuzuari e ka ulur kokën dhe nuk është përgjigjur. Por jo, shhkrimtari i shquar nuk është kënaqur me kaq. Në libër ai bën një kërcënim: për spiunët, për shpifësit nuk do të ketë falje. Ata mund t’i falë shteti apo partitë, por po “u futën në tercinat e Dantes”, andej nuk do të dalin dot kurrë. (Lasciate esperanza, o voi, qu’entrate).
Aktualiteti shoqëror shqiptar shumë i trazuar të nxit të ngrehësh pyetje të shumta. A është gabim që të merremi me anë të tilla “sensacionale”? A nuk është më mirë që t’i injorojmë ato? Cila është pesha e këtyre “sensacioneve” me bashkëpunëtorë të sigurimit në betejën e hapjes së dosjeve? Duket se të dy palët kanë dhe s’kanë të drejtë.

Mendoj se në këtë terren duhet sqaruar diçka themelore: dallimi i sensacionit nga shpifja. Sensacioni në sferën e botimeve bën pjesë në anën publicitare të tyre. Por ai s’ka lidhje me shpifjen dashakeqe. Në regjimet tiranike shpifja, sidomos ajo politike, të rrezikonte me burg. Në të gjitha vendet e Lindjes komuniste shpifja nga një ves në përgjithësi individual u kthye në një forcë negative shtetërore, u bë pjesë e strukturës shtetërore, fitoi statusin e një institucioni. Njihen tashmë zyrat speciale në vendet totalitare, ku fabrikoheshin shpifje për të përbaltur shkrimtarët e shquar. Partia nuk e duronte dot autoritetin e tyre paralel. Në këto zyra speciale ndiqej parimi: “Një pikë ujë në gur bën vrimë jo nga forca por nga të pikuarit konstant”. Përsëritja e vazhdueshme e kthente shpifjen në një të vërtetë.

Në librin e tij të fundit “ Mëngjeset në kafe Rostand”, I.Kadare vë në dukje urrejtjen e veçantë të Leninit për shkrimtarët e mëdhenj. Diktatorët ndihen të rrezikuar prej tyre. Siç theksohet prej Kadaresë, parulla e Leninit “poshtë shkrimtarët e mëdhenj! ka qenë program për gjithë vendet komuniste.

Sigurimi famëkeq shqiptar ishte i shquar për këtë lloj urrejtjeje. Në Shqipëri është vështirë të mos kesh dëgjuar për adversionin e Sigurimit ndaj shkrimtarit I.Kadare.

Është e habitshme se si gati një çerek shekulli më pas, klishetë e shpifjeve kundër tij: shkrimtar i mirë, por njeri i keq, apo të tjera si këto, të fabrikuara në zyrat e Institutit të marksizëm-leninizmit, apo në Ministrinë e Brendshme, qarkullojnë akoma sot.

Një pjesë e shpifjeve filluan të qarkullojnë në vendet e huaja, atje ku Kadareja ishte i pranishëm si i vetmi shkrimtar shqiptar me përmasa botërore. Qëllimi kuptohet qartë. Duhej me çdo kusht të neutralizohej fama e shkrimtarit.

Një nga ngjarjet që e vërtetoi këtë ishte çmimi Booker Prix, që më 2005 e fitoi Kadare. Ky është jo vetëm çmimi më i madh botëror që jep Britania e Madhe, por konsiderohet vlerësimi i dytë, pas çmimit Nobel. Në ndryshim nga Nobeli, konkurimi për të cilin është i fshehtë, konkurimi për Booker-in britanik bëhet publikisht, gjatë dy muajve rresht. Konkurenca e vitit 2005 ishte e jashtëzakonshme. Shkrimtarë të shquar si Filip Roth, Gunter Gras, Xhon Apdajk, Garsia Markez, Milan Kundera e të tjerë merrnin pjesë në garë. Për secilin prej tyre bëhej lobim nga lexuesi botëror, e merrej me mend nga lexuesit e vendit prej nga vinte shkrimtari.

Midis konkurentëve ishte shkrimtari ynë, Kadare, dhe pikërisht me të ndodhi një e papritur krejt e pazakonshme. Sipas jurisë, Kadareja ishte i vetmi që, krahas përkrahjes së fansave të shumtë shqiptarë, pati shumë kundërshtues pikërisht nga vendi i vet!

Kjo bëri përshtypje të keqe në sytë e publikut botëror, që ndiqte çdo ditë garën. Për një çudi të madhe, këto ndërhyrje të bashkëkombasve të vet ishin aq haptas në nivelin e shpifjeve, saqë nuk luajtën asnjë rol. Dhe çmimin botëror e fitoi pikërisht Kadare, shkrimtari shqiptar.

Kjo ngjarje skandaloze në vend që të shërbente si mësim për të kundërtën, përsëritej gjithmonë e më shpesh. Në vend që ta mbronte shkrimtarin e vet përfaqësues, Shqipëria tregohej shpesh herë indiferente. Nuk është fjala vetëm te organizmat zyrtare. Qortues është edhe qëndrimi i mediave. (Jam habitur kur kam mësuar se në ceremoninë madhështore të marrjes së çmimit prej Kadaresë në Angli, nuk kishte asnjë kamera televizive shqiptare dhe asnjë përfaqesues të shtypit shqiptar!)

Por e keqja nuk ka ndalur këtu. Akoma më agresive është bërë me shpifjet këmbëngulëse. Do të pêrpiqem të sqaroj se kush janë këta shpifës dhe pse janë kaq shumë të zellshëm. Një pjesë e tyre përpiqen të mos bien në sy. Disa herë mbajnë qëndrime dredharake, me dy fytyra.
Për të marrë vetëm një shembull, është rasti i një mashtrimi që s’ka mbetur njeri pa e marrë vesh në Shqipëri dhe në diasporë: sulmi që gjoja Kadareja u paska bërë refugjatëve të korrikut 1990. (Shprehja famekeqe “jashtëqitja e kombit”). Përhapja e saj kudo dëshmoi se sa kishte hedhur rrënjë dhe përhapur degët Sigurimi në botën shqiptare, brenda dhe jashtë vendit. Efikasitetin ia siguronte kësaj shpifjeje ndjeshmëria e lartë e mijëra familjeve shqiptare ndaj djemëve dhe vajzave të ikura. Nga ana politike në mënyrën më djallëzore ajo u komentua si sulm i shkrimtarit kundër avanguardës që paralajmëroi rënien e komunizmit.

Kur kam kërkuar të mësojë për të jam bindur që s’kishte asgjë të vërtetë në këtë mashtrim. Madje ka qenë krejtësisht e kundërta. Kadare nuk ka shkruar as ka folur kurrë asnjë fjalë kundër refugjatëve. Në të kundërt, refugjatëve shqiptarë ai iu ka kushtuar një nga tekstet më sublime, një himn të vërtetë, botuar në shqip e në frëngjisht në Paris fill pas ngjarjes.
Ky tekst është botuar disa herë, megjithatë mashtrimi ka vazhduar. Shpifja e fabrikuar kundër Kadaresë ka qenë hakmarrja e regjimit ndaj shkrimtarit pikërisht për këtë tekst.

Për të kapur më mirë atë që ka ndodhur, po e sjell përsëri tekstin më poshtë:
“Tirana nuk fjeti atë natë. Ishin 5000 vetë nga një kryeqytet i vogël. Ishte njëlloj sikur Parisit t’i iknin 120.000 të rinj, ose Moskës 200.000. Ç’nuk u fol e ç’nuk u pëshpërit ndërsa mbrëmja mbulonte kryeqytetin. Dihej se do të iknin me tren, për të hipur në vaporë në Durrës, por askush s’e dinte orën. Ata kaluan rreth orës një të natës, të errët e të heshtur si arkivole.

Dëgjohej vetëm gulçima e motorëve. Kur trenat u nisën drejt Durrësit, pati disa thirrje e brohoritje, por para hyrjes në vaporë plasi vaji. Nëpër terr puthnin tokën, pastaj shtyheshin në atë drejtim ku vendi i tyre mbaronte dhe fillonte uji. Të nesërmen pa gdhirë mirë, nëpër rrugët nga kishin kaluar autobuzët, kalimtarët gjenin copëra letrash me një adresë ose një numër telefoni sipër, zarfe që kishin brenda fotografi, para (lekë) ose ndonjë kujtim. Shumica e tyre, përbri adresës ose telefonit, kishin ndonjë frazë për kalimtarin që do t’i gjente. O udhëtar, të lutem çoja këtë pusullë nënës s’ime.
Ndonëse ishin shkruar me duar fare të ndryshme, ato kishin pothuajse pa përjashtim një stil, atë të mbishkrimeve mbi varre. Ajo që ndodhi të nesërmen ishte më e keqe se një dhunim varreze, më shpirtkazmë se një masakër.

Ishte një miting. Një miting i organizuar nga Partia. Për t’u gëzuar për ikjen e 5000 të rinjve shqiptarë. Për të brohoritur atë vdekje. Për t’i treguar kombit shqiptar se Partia ishte më e fortë se kombi, se ajo , jo vetëm shkelte mbi lidhjet e gjakut, por e detyronte kombin të duartrokiste atë shkelje”.

Ky ishte teksti i Kadaresë për refugjatët i botuar disa herë rresht. Gjithçka ka qenë e qartë në këtë tekst. Megjithatë shpifja monstruoze kundër shkrimtarit ka vazhduar.

Pyetja se kush e përhapte me kaq këmbëngulje këtë mashtrim është bërë ngado, por përgjigje s’ka pasur. Shpifja është filtruar herë pas here edhe në shtypin e huaj, bashkë me dezinformime të tjera për shkrimtarin, sidomos në prag të dhënies së çmimit Nobel.

Për të mos u zgjatur, do të marr si shembull vitin në vazhdim 2014. Shpifja u përsërit tamam në prag të Nobelit, në fillim të muajit tetor, në revistën italiane “Lettera internazionale. Rivista internazionale Europeo, nr. 120, tetor 2014. Në këtë revistë që botohet në italisht, gjermanisht, spanjisht etj, ka një artikull për kulturën dhe letërsinë shqiptare. Artikulli ka si titull “Valori di scarto” (vlerat skarco, jashtë standartit) dhe në të çuditërisht përmendet vetëm emri i shkrimtarit më të njohur shqiptar në Itali, Ismail Kadare, por përmendet vetëm për keq. Flitet për çështjen e refugjatëve, avanguardistëve kundër komunizmit, që shkrimtari i paska quajtur “jashtëqitja e kombit”.

Në këtë rast nuk ka më pikëpyetje se kush vazhdon t’i shpërndajë shpifjet për Kadarenë. Emri i autorit të artikullit është shkruar e zezë mbi të bardhë: Ardian Vehbiu! Krahas tij përkthyesi nga shqipja: Aldo Doda.
Më poshtë është pjesa e tekstit në italisht që flet për Kadarenë:

…… “In questo contesto si può spiegare anche la dichiarazione inquietante et inauda dello scritore Ismail Kadare che ha definito i profughi albanesi nel 1991 come “gli escrementi della nazione”. Il destino ha voluto che lo stesso Ismail Kadare alcuni mese dopo, abandonasse l’Albania e i mecenati del vechio regime per chiedere “asilo politico” in Francia. Quindi stranamente lo scritore albaneze da accusatore e diventata parte di quelqi stessi “escrementi”. Eco un modo per controbilanciare e purificare la metafora coprologica”.

Po jap tekstin në shqip, (përkth. im): ….. në këtë kontekst mund të shpjegohet deklarata tronditëse dhe e pabesueshme e shkrimtarit Ismail Kadare që i ka përcaktuar refugjatët shqiptarë të vitit 1991 “jashtëqitja e kombit”. Fati e deshte që vet Ismail Kadare të linte Shqipërinë dhe mecenatët e regjimit të vjetër për të kërkuar “strehim politik” në Francë. Pastaj çuditërisht shkrimtari shqiptar nga akuzator u bë pjesë e këtyre “Jashtëqitjeve”. Ja një mënyrë që kundër ballancon dhe pastron këtë metaforë koprologjike (të m…t, të jashtëqitjes).

Ky tekst nuk ka nevojë për koment. Ka vite që A.Vehbiu bën këtë lodër të dyfishte, të pa pastër ndaj shkrimtarit dhe ndaj shoqërisë. E lavdëron shkrimtarin aty-këtu sa për të fshehur gjurmët, pastaj kur gjen rastin lëshon helmin kundër tij. Në një shkrim me titull “Mbi marifetin psikanalitik “Loyalty Mod” të Ardian Vehbiut” 26 Janar 2014, i jam drejtuar A. Vehbiut me kërkesën që: Të na e thotë publikisht se në cilën intervistë të shkruar e ka thënë Kadare këtë shprehje, në cilin libër gjëndet, nëse ka ndonjë inçizim ku dëgjohet kjo shprehje, nëse ka ndonjë dokument fakt, që të ndihmojë për të dalë në dritë e vërteta. S’ka patur kurajon për të më dhënë asnjë përgjigje. Me pseudo argumenta i ka ardhur rreth e rrotull shkrimit. Vetëm çelësin e së vërtetës nuk e ka nxjerrë dot. Si studjues këtë e ka detyrim dhe duhet të na e thotë Ardian Vehbiu.

Në asnjë vënd që aspiron të quhet i civilizuar nuk janë të lejueshme dredhi të tilla. Ka patur raste kur kjo dredhi i është vënë në dukje A.Vehbiut, siç ka ndodhur me lodrën e “dy pseudonimeve”, apo me sajesën se ia kanë marrë shkrimin pa leje nga portali i tij, në një kohë që portali është i hapur për t’u lexuar nga të gjithë ata që dëshirojnë.

E vërteta ndihmohet më shumë duke sqaruar diçka për portalin e tij. Në një gjoja polemikë për Kadarenë, njeri nga dy pseudonimet (Pishak) nuk lë gjë pa thënë kundër Kadaresë, në kohën që pseudonimi tjetër bën një korrigjim: “Më duket , Pishak se këtu, tek ajo puna e jashtëqitjes së kombit, që ka thënë Kadareja, e ke tepruar ngaqë një gjë e tillë nuk është vërtetuar”.

Nga shqyrtimi me vëmendje i “polemikës” të sajuar po prej vetë A.Vehbiut, del se të dy këto pseudonime janë të vet A.Vehbiut. Njerit prej tyre, “xha-xha-i, atij që gjoja e mbron Kadarenë, në tetor të këtij viti i ka rënë maska. Ai ka dalë hapur kundër shkrimtarit. Atëherë kë të besojmë: Ardian Vehbiun e revistës italiane, apo pseudonimin “xha-xha»-i?

Sulmet e kritizerëve ndaj shkrimtarit të shquar po kthehen në patologji tek ne. Kjo është e njohur. Por që studjuesit tanë si A.Vehbiu, të katandisen në zëdhënësa të mashtrimeve të ish-Sigurimit shqiptar, kundër një shkrimtari shqiptar, në një revistë ndërkombëtare e cila botohet në gjuhët, italisht, spanjisht, gjermanisht etj., kjo e kalon çdo masë! Kush e shtyn për një shpifje kaq të poshtër?

Kujt i shërben këmbëngulja e përhapjes së kësaj shpifjeje? Shkrimtari Kadare qëndron në avangardë të Shqipërisë europiane. Përse duhet përbaltur me shpifje? Ato forca që duan ta mbajnë Shqipërinë larg Europës nuk mund të jenë pro perëndimore. Rrjedhimisht janë mekanizma që manipulojnë, që fabrikojnë dhe dezinformojnë në favor të Lindjes, mecenatët e shpifësit A. Vehbiu. Për shqiptarët Lindje nënkupton sllavo-komunizëm. Krahas kësaj bën habi lehtësia me të cilën një revistë disa gjuhëshe pranon të botojë një shkrim me një të pavërtetë skandaloze ku përmendet për keq shkrimtari Kadare. Ky shkrimtar është shumë i njohur në Itali, me shumë çmime.

Po bordit redaksional të revistës që presupozohet të ketë kulturë të lartë letrare, i ka kaluar gafa nga pavëmendja apo? Njihen mirë rrugët që përdoren për të blerë favore të tilla, mënyra sesi u hapet rruga botimit të shkrimeve të tilla ku përbaltet një personalitet, në këtë rast një shkrimtar i madh.

Me siguri A. Vehbiu do bëjë të habiturin mbasi shpifës dhe spekullantë të tillë shoqëria jonë ka parë jo pak. E që u kanë ecur poshtërsitë mbasi jo gjithmonë kanë marrë goditjen e pamëshirshme të së vërtetës.

Nuk kam munguar t’i përsëris A. Vehbiut atë që ai harron: letërsia është sferë shpirtërore e njeriut, pasion dhe formim botëkuptimor. Letërsia e Kadaresë është vlerë shpirtërore e një popullit të tërë. Nuk përbën biznes spekullantësh.

Duke e menduar si biznes krahas sulmeve, këta kritizerë dhe shpifës nuk harrojnë që të bëjnë presion mbi mbrojtësit e shkrimtarit, që ta braktisin atë. Duan të ndihen të qetë dhe të kenë duart e lira për të vazhduar lojën e tyre të ulët si në këtë rast.

Por, për fatin e tyre të keq, dhe për fat të mirë të letërsisë, mbrojtës të vlerave, mbrojtës të shkrimtarëve ka patur dhe do të ketë gjithmonë.

Floripress