KUSH ËSHTË MIGENA ARLLATI ?
Lindi në Elbasan /Shqipëri në 06.09.1974 në një familje me tradita
qytetare dhe arsimdashëse. Jeton në qytetin e Gjakovës/Kosovë që prej 20
vjetësh me bashkëshortin dhe tre fëmijët.
Shkollimi:
· Fakulteti
Filologjik, dega gjuhë-letërsi në Universitetin “Aleksandër Xhuvani” në
Elbasan; studimet e Magjistraturës në Qendrën e Studimeve Albanologjike
(QSA) në Tiranë. Kurs pasuniversitar nw Akademinw Diplomatike Shqiptare nw Tiranw
·
vazhdon studimet në kuadër të Doktoraturës
Qytetare Nderi në vendlindjen e saj, në Elbasan
Bashkia
Elbasan e shpalli znj. M. Arllati “Qytetare Nderi” me Motivacionin:
“Për
kontributin e shquar të saj si gazetare, shkrimtare, hulumtuese ndaj gjuhësisë
dhe albanologjisë, dhe një personalitet i shoqërisë civile në vend dhe
diasporë”.
Vendimi
u miratua në dt. 20 mars 2015 me votim të hapur nga Këshilli Bashkiak.
Karriera në arsim:
Aktualisht është Ligjëruese në Universitetin Publik “Fehmi Agani”
në Gjakovë.
Po ashtu punon si Prof. e gjuhës shqipe dhe letërsisë në shkollën
e mesme “Hajdar Dushi” dhe në Kolegjin privat “Mehmet Akif” në Gjakovë.
Karriera në studime gjuhësore:
Ka
marrë pjesë në dhjetëra trajnime e konferenca, në shumë prej të cilave është
paraqitur me punime shkencore. Migena Arllati prej kohësh
ka konfirmuar vullnetin ndaj
angazhimeve hulumtuese shkencore ndaj gjuhësisë dhe albanologjisë. Ajo ka marrë
pjesë në Konferenca të ndryshme shkencore të organizuara nga Universiteti i Tiranës,
Prishtinës, Tetovës, Shkodrës, Elbasanit, Durrësit, Vlorës, duke prezantuar
punime kryesisht nga fusha e linguistikës.
Karriera
në botime:
Gjatë
vitit 2012, ajo solli në autorësinë e saj dy botime: vëllimin me poezi “Mendime në kornizë”
dhe monografinë “Lindur për t’u bërë
mjek”.
Në prill 2014 ka dalë nga shtypi botimi
studimor “Vështrim
rreth shprehjeve frazeologjike në të folmen e Gjakovës”.
Autorja deri tani ka botuar tre libra, ndërsa ka në proces pune të
katërtin.
Krijimet poetike të saj janë prezantuar në
disa përmbledhje Antologjike të botuara në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni e Rumani.
Po ashtu, është redaktore dhe recensente e dhjetëra botimeve të shkrimtarëve të
ndryshëm.
Çmime
në letërsi:
Në Mitingun e Poezisë mbajtur në Gjakovë në Maj
2013, u shpall si poetja më e mirë e Mitingut, duke u nderuar me çmimin ‘Yllka
Domi”.
“FiloLet
2013” në Zvicër e nderoi me çmimin e dytë në konkursin vjetor ndërkombëtar. 
Në
Festivalin Kombëtar të letërsisë për të rinj, mbajtur në Podujevë në gusht
2014, zuri vendin e dytë në gjininë letrare të tregimit me krijimin me titull “Piano”.
Aktiviteti në shoqërinë civile:
Është
Kryetare e degës së Fondacionit Kulturor
Mbarëkombëtar “Nermin
Vlora Falaschi”
në Gjakovë;
Kryetare
e Lidhjes sw Poetëve, Shkimtarwve dhe
Artistëve “Pegasi” në Kosovë;
Anëtare
e Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës;Anëtare
e Institutit Alb-Shkenca me seli në
Tiranë, Prishtinë e Shkup;Anëtare
e Shoqatës së Intelektualëve “Jakova”
në Gjakovë.
Fati e ka sjellur në Gjakovë e ajo është mishëruar me të. ajo ka fituar admirimin dhe respektin e qytetit ku jeton prej vitesh. Ate e shquan një botë e pasur shpirtërore, ku zë vend poezia por edhe dashuria për gjuhën shqipe, admirimi për kulturën dhe kujdesi për traditën, vetëdija për të kaluarën historike por edhe interesimi për të pritmen.
Migena Arllati flet bukur, qartë dhe rrjedhshëm. Me një ëmbëlsi zëri e me një dlirësi shpirti, ajo rrezaton dritë, dije dhe kulturë. Ajo e bën për vete auditorin dhe zgjon ndjenja të veçanta admirimi e mirëkuptimi…
Erdhi Mithat Frashëri në Kosovë, vizitoi Mitrovicën e Pejën. Gjithsesi edhe Prizrenin, qytetin ku babai i tij Abdyl Frashëri hodhi themelet e një Shqipërie të përbashkuar, me Prizrenin si kryqyetet të saj. Erdhi ahere Mithat Frashëri, u mallëngjye por edhe tha me krenarinë e ligjshme: Unë jam kosovar!
Erdhi edhe vlonjati Ago Agaj, pjesëmarrës në Lidhjen e Dytë të Prizrenit, prefekt i qytetit të Mitrovicës, e nga dashuria që kishte për Kosovën, i thanë: Kosovari nga Vlora.
Erdhi në vorbullën e ngjarjeve historike, edhe Marie Shllaku. Luftëtarja e paepur e militantja politike, vajza 23 vjeçare e ish studentja e Universitetit të Romës. U dashurua në Kosovën, ia fali jetën në lule të rinisë, e para pushkatimit sfidoi barbarët: Kosovë-gjaku im t’u bëftë dritë!
Migena Arllati dhe poema e saj e madhe, zemër-thirrja dhe zemër-klithja e saj: Shqipëria ime, Shenjtëria ime!…
Migena Arllati ,lindi në Elbasan të Republikës së Shqipërisë me 6 shtator 1974 në një familje me tradita qytetare.Shkollimin fillor ,të mesem(gjimnazi “Kostandin Kristoforidhi”-Elbasan) dhe
Fakultetin Filologjik, dega gjuhë-letërsi e kreu në Universitetin “Aleksandër Xhuvani” në Elbasan,ndërsa studimet posdiplomike të magjistraturës si dhe doktoraturën i kreu në Qendrën e Studimeve Albanologjike - QSA në Tiranë
Ajo ka ndjekur Kursin pasuniversitar për diplomaci në Akademinë Diplomatike Shqiptare.
Aktualisht është Prof. e gjuhës shqipe dhe letërsisë në shkollën e mesme “Hajdar Dushi” në Gjakovë, në qytetin ku jeton që prej 18 vjetësh bashkë me bashkëshortin dhe tre fëmijët.
Karriera e saj paraprihet nga dhjetë vjet angazhimi në gazetarinë radiofonike, të printuar dhe televizive ku disa herë ka marrë edhe çmime.
Në vitin 2002, organizata amerikane IREX e nderoi Migena Arllatin me çmimin e dytë për projektin e saj radiofonik kushtuar gruas së pasluftës në Kosovë. Në vitin 2006, Qendra mediale “Dukagjini” i ndau çmimin e vendit të parë për shkrimet e saj në gazetën “Lajm Exclusive”, lidhur me promovimin e punës dhe sfidat e femrës shqiptare.
Ka marrë pjesë në dhjetëra trajnime e konferenca, në shumë prej të cilave është paraqitur me punime shkencore.
Zonja Arllati është anëtare e Lidhjes Ndërkombëtare të Poetëve, Shkrimtarëve dhe Artistëve “Pegasi” si dhe sekretare e degës së Pegasi Kosova. Gjatë vitit 2012, punimi i saj u nderua me titullin “Kumtesa e vitit”.
Po në vitin 2012, ajo solli në autorësinë e saj dy botime: librin monografik “Lindur për t’u bërë mjek” dhe vëllimin me poezi “Mendime në kornizë”.
Kohë më parë profesoresha Arllati botoi librin “Lindur për tu bërë mjek”.Është ky libri monografik më i rinj i studiuesës shqiptare Migena Arllati e që i kushtohet doktorit i cili me vite e vite punoi si doktor dhe i shërbej njerëzve në të mirë të tyre. Fjalë të mira nuk munguan nga kolegë e bashkëpuntorë të Dr. Rifat Lila.
http://floripress.blogspot.com/2013/07/migena-arllati-lindur-per-tu-bere-mjek.html
Vepra në fjalë është e mbështetur nga Drejtoria për kulturë, rini dhe sport pranë Kuvendit Komunal Gjakovë njëherit pas kësaj vepre ajo ka botuar vepren studimore “Vështrime rreth shprehjeve frazeologjike në rajonin e Gjakovës”.
Ky punim shkencor konsiderohet si kontribut ecje përpara në studimet e frazeologjisë dialektore të gjuhës shqipe.
http://m.mobfunny.com/watch/GTl8Aw5wpXc
Migena Arllati i dha letërsisë shqipe lartësinë përkatëse shkencore dhe vlerën e një të dobie praktike.
“Për fjalorin prej 3 000 njësive frazeologjike me të cilin përfundon ky punim, thotë i ndjeri Akademik Besim Bokshi , ...që me të drejtë se jo vetëm numri mjaft i madh i njësive por sidomos përzgjedhja e tyre dhe shpjegimet, provojnë që punimi është shkruar me kujdes, maturi e pasion, si dhe me një shqipe standarte të saktë. Me botimin e veprës së titulluar “Vështrim mbi frazeologjinë e të folmes së Gjakovës, zbulohet edhe një studiuese e zellshme e shqipes".
Ndryshe, frazeologjizmat përbëjnë disiplinën më të re gjuhësore, e cila si e tillë është në rrugë të kristalizimit si degë shkencore në kuadër të gjuhësisë së përgjithshme.
Dialekti i Gjakovës shquhet për pastërtinë. Një prej autorëve më të spikatur të shekullit të XVIII – të, Gjon Nikollë Kazazi veprat e tij i kishte shkruar pikërisht me dialektin e Gjakovës.
*****
Cikël me poezi nga Migena Arllati
QËNDIS FLAMUR
(në nëntorin e njëqindtë e një)
Si Marigoja u stolisa
një Flamur për ty qëndisa,
ish i kuq si historia
në të shndërrit gjithë shqiptaria.
Sa shumë luftëra e dhunime
plot masakra, deportime
ti Atdhe mban mbi supe
ti Mëmëdhe që kurrë nuk humbe
Të copëtuar ty të pamë
të gjakosur anë më anë,
herë nga shkjau
herë nga greku
herë nga turku
herë nga mbreti,
se gjithkund ty të shitën
të mërguan, lebetitën
Por flamur sa i madh je
për çdo fe e përmbi fe
se shqiptari për flamur
del në luftë dhe vdes si burrë
E tkurrën flamurin në shekuj
e mbytën, vranë,
e dogjën sheshit
Ahh, ati… mëma…
Rëndshëm frymonin
Shkodra Mitike
Lezha e Besës
Kruja e Gjergjit
Korça e Mësonjtores
Tepelena e Ali Pashës
Por kur shqipja hapi krahët
ngriti kokën me vërtik
i shkelmoi ajo sorrat
që çukitnin të pashpirt
Vlora e Ismail beut
forcoi zemrën edhe tha:
O të gjithë ju vëllezër
që për burra dheu ju mban,
pa shikoni këtë flamur
qëndisur me gjak
dekada e shekuj,
atje lart t’a dërgoni
mbi shkrepa fluturoni
se s’ka pranga për shqipen tonë
është zonjë e rëndë e përmbi zonjë.
Bashkë me Marigonë sonte
e qëndisëm një flamur,
ashtu si njëqind vjet më parë
kur atdheu duhej më shumë se kurrë.
QËNDIS FLAMUR
(në nëntorin e njëqindtë e një)
Si Marigoja u stolisa
një Flamur për ty qëndisa,
ish i kuq si historia
në të shndërrit gjithë shqiptaria.
Sa shumë luftëra e dhunime
plot masakra, deportime
ti Atdhe mban mbi supe
ti Mëmëdhe që kurrë nuk humbe
Të copëtuar ty të pamë
të gjakosur anë më anë,
herë nga shkjau
herë nga greku
herë nga turku
herë nga mbreti,
se gjithkund ty të shitën
të mërguan, lebetitën
Por flamur sa i madh je
për çdo fe e përmbi fe
se shqiptari për flamur
del në luftë dhe vdes si burrë
E tkurrën flamurin në shekuj
e mbytën, vranë,
e dogjën sheshit
Ahh, ati… mëma…
Rëndshëm frymonin
Shkodra Mitike
Lezha e Besës
Kruja e Gjergjit
Korça e Mësonjtores
Tepelena e Ali Pashës
Por kur shqipja hapi krahët
ngriti kokën me vërtik
i shkelmoi ajo sorrat
që çukitnin të pashpirt
Vlora e Ismail beut
forcoi zemrën edhe tha:
O të gjithë ju vëllezër
që për burra dheu ju mban,
pa shikoni këtë flamur
qëndisur me gjak
dekada e shekuj,
atje lart t’a dërgoni
mbi shkrepa fluturoni
se s’ka pranga për shqipen tonë
është zonjë e rëndë e përmbi zonjë.
Bashkë me Marigonë sonte
e qëndisëm një flamur,
ashtu si njëqind vjet më parë
kur atdheu duhej më shumë se kurrë.
BURRAT VDESIN NË MARS
(Dëshmorit Ismet Qorraj)
Moti këndohet “Kënga e marsit” këtyre anëve,
se marsi dhe pranvera vijnë bashkë me të kuqen e gjakut,
nuk rreshtin minatorët, studentët e punëtorët
Kosova ka plot njerëz që i dalin zot.
Turma dridh malet, kërkon “Liri-Demokraci”,
“Kosova Republikë” thërret një popull i tërë,
nuk ka pranga që dëshirën për liri të prangosë
pëllumbat e bardhë ndjellin veç paqe dhe shpresë.
Por hija e zezë shtrihet mbi krena
hesht burri i dheut, fjalën ia mori qielli,
me zërin e jetës kënga e vdekjes jehoi
me gërma të arta historia emrin lart ia përjetësoi.
Ngrehu o Ismet Qorraj hej trim
se burrat kanë prapë luftë për të bërë,
i duhen Kosovës djemtë në ballë
trima me këmishë që ka ba veç nji nanë.
E morën një pas një plumbat
siç vriten trimat në kraharuar tej për tej,
e shpuan ndër deje, gjaku flamurin vërshoi
mbi krahë shqiponjash në historinë e re parakaloi.
Plumbat dhe pëllumbat shkojnë e vijnë në ajër
të parët marrin jetë, të dytët parandjejnë lirinë,
se liria pa plumba për shqiptarët qenka e vështirë
me këngë në gojë vdesin këta bij.
Dhe marsi ja ku vjen prapë mes nesh
toka mbushur lule, mbjellë me dëshmorë,
një jetë që kishin e dhanë për ne,
djemtë më të mirë lulegjak mbeten prore!
KONCEPT I GABUAR KOHE
Ndodh që ditët
të më duken vite,
ndodh që çastet
të më bëhen të palëvizshme,
ndodh që jetën
ta ndërroj me një orë.
Shfrenimi i Zotave Perëndi
Do të lumturohej si asnjëherë.
NËPËR ËNDËRRA ZGJUAR
E luta laureshën
të ma falte këngën,
ta këndonte për mua,
gjumi të më lodhej
e sytë të më mbylleshin.
Nënstrehët e dritareve
roje gati-tu qëndrojnë,
e lëshohen ultratinguj
që kujtesën time ndjekin.
Këngë e laureshës…
jo kaq fort,
kapërceje refrenin,
jo kaq fort!
Magjirat më ndjell
dhe endjet nëpër çaste gëzimi.
Ti, o këngë që më kënaqe,
ti, o këngë që të mirëpres,
ti, o këngë që ma largove fjetjen!
LOTË
U lodha së numëruari
dyqind pika loti
që nesër katërqind
presin të bëhen.
Si rrjedhin lotët?
Katërqind, tetëqind, dymijë e dyqind pika lot.
Sa e sa mijëra të tjera lot
që s’quhen më pika
po hauze, dete e oqeane sot.
Siç rrjedhin pa pushim
mes pllajave-faqe
të mjafta për përmbytje jo të një qenieje
po të një bote të tërë në paqe.
HËNA DHE TI
Nuk kam ëndërruar hënën të ulur mbi mua,
nuk kam ëndërruar lumin të shkojë lart,
po edhe nëse i kam ëndërruar
ato janë ashtu siç janë
në trajtën e tyre të origjinës.
Ty,
kam ëndërruar të të njoh,
dhe të të dua pa skaj,
pas dashurisë, dihet pastaj.
Sot ëndërroj të të takoj
pavarësisht të gjithave.
E ç’më duhet hëna mbi krye
kur mbi çdo gjë ti je,
e ç’më duhet të shoh lumin në ajër
kur mendjet tona takohen në re!
VEÇ KURORËN
Pa titull është kënga ime,
këndojeni si të doni!
Pa kuptim është fjala ime,
le ta shajnë gjithkund!
Dhe vështrimet pa drejtim janë,
le t’i marrë kush të dojë!
Dhe qiellin nuk e dua,
ndajeni mes jush atë që më takon!
Veç ti, o mbret
falma kurorën
një çast para vdekjes!
LUMTURIA
Lumturia,
kjo përrallë jetësh
më kujton sythin e palidhur,
ende të padalë
këputur nga djersa,
kalloja,
cingërima…
Lumturia,
në një barsoletë shekujsh
është kthyer!
PËR NE TË DY
Mirë qofshim edhe në jetën që na pret,
Bizhuteri në zemra varur,
Idili i dashurisë mëkatare
E sjelltë mes nesh të bukurën parajsë!
Gënjehet jeta me kalendarë,
Hiret tona botën vrasin
Etyde me yjet duke thurur çdo natë.
A do jemi të tillë edhe nesër, vallë?
Netëve të ndjera u bëfshim serenadë!
Ravijëzohet buzëqeshja lart mbi bust.
A do të jemi gjithmonë kështu vallë?
DASHURI MATEMATIKE
Po qe se: një edhe një
bëjnë dy
atëherë kuptohet: unë dhe ti
formojmë një çift.
Ç’shprehje abstrakte!
Një njësh i njehsuar në një
dhe një dysh i dyzuar nga vetë fjala.
Po unë dhe ti të tillë jemi,
a mos përqafim i errësirës
pasuar nga një puthje e vjedhur,
na kanë shtuar delikatesën?!
TERS
Cili është tersi nga ne të dy,
unë apo ti,
ti apo unë,
ne, të dy
apo askush nga ne?
Kur bie nata ti më pëshpërit:
“Të dua shpirt!”
Kur zbardh dita, ti më pëshpërit:
“Të dua e dashur!”
Tersi s’mund të jetë
në fjalor dashurie.
Unë të puth çdo ditë,
çdo mbrëmje, çdo mëngjes.
Tersi s’mund të ngjitet pas puthjesh.
Të dua shumë -
në mos qoftë kjo për ters!
PA POEZI
Shkruaj një rresht, një fjalë
si në një abis
në fletën e bardhë shkarravis
Përsëri shkruaj e fshij,
e fleta,
si vetë jeta
lëmsh e tëra,
s’u bëka dot poezi.
KUFOMË E GJALLË
Nëse vdes
mos më varrosni,
mishin kapërthyer ndër vete
jashtë ma lini!
Do të flasë ai më shumë
se ç’kam folur me heshtjen unë.
Do flasin ato që krimbat,
me zor të tjerëve nga dheu ua nxjerrin,
dhe bashkë me dhera lagështie
marrin dheun.
Nëse vdes,
dua të jem e pavarrosur,
një kufomë e gjallë që flet.
PËR TY
(Nënës, në ditëlindjen e saj)
Që prej dyzet vjetësh
ke ardhur në jetë,
e që prej njëzet vjetësh
mua më ke sjellë në jetë.
Sikur ta dija
sa mundime do të sillja
jetën s’do ta kisha dashur
sepse lotët e tu
shpirtin me brenga ma kanë izoluar.
Fjalët e tua
ujëvarë mendimesh tek unë kanë formuar.
Një çikëz buqëqeshje jotja
dëshirën për jetë
qindra fish ma shton,
e për të të parë të lumtur
bashkë me magjinë e fjalës “nënë”
Diçka me zemër sot të dhuroj.
NËNËS
Si nata kredhur në qetësi
më vijnë fjalët e tua, nënë
e jastëku i bardhë, i butë si bora
janë duart e tua që më ledhatojnë
kur flas me rrudhat e tyre.
Flokët, ato thinja ari
t’i dua më shumë se çdo vallëzim në botë,
e margaritarët e shpirtit thurur kurorë
mbi krye do të t’i vë,
shpërblim për dramën jetësore.
S’JAM MANEKIN
...se s’jam manekin
indiferencës t’i bëj strehë.
Kam mish e gjak e kockë
dhe ndiej,
se si damarëve të mi
ka një rrjedhë
që jep e merr jetë,
pavarësisht se fustanet
i vesh e i zhvesh vetë.
Ndaj
manekin s’dua të jem.
PAS PUTHJES SË PARË
Nga puthja e parë
çdokush veten jo mirë e ndjen,
paçka se me një zë thosh
“Jam mirë dhe shumë mirë”,
Një luleshtrydhe e këputur nga dikush
pastaj e futur në gojë tek ti.
Luleshtrydhja gjak e tëra ish
kullonte e magjepsje e saj shëmbëllente,
mbushur nga pritja e zemrës në vite
një çudi: si nuk shpërthente ?!
Më vonë,
mësuar me këputje luleshtrydhesh të tilla
të duket se lëndina do mbarohet,
por jo,
mbijnë të tjerë: trëndafila.
MOSPËRFILLJE E GËNJESHTËRT
Kur na akuzojnë për xhelozi
shpejt tezën e kundërt paraqesim,
mosinteresi del e përpihet
nga ai lumë i marrë fjalësh.
Jo vonë në vorbullën më të lehtë mbytet
sepse i gënjeshtërt është argumenti,
e mendimi xheloz sërish don të fshihet
nën tymin e cektë të mospërfilljes
duke treguar padashur një fakt:
DASHURI!
MES RITMEVE
Ritmi i tingujve
zemrën nga gjumi ma zgjon,
ritmi i tingujve
zemrën peshë ma çon.
Ritmi i tingujve,
ritmi i muzikës.
Ndoshta aty është fshehur Bet’hoven,
Ndoshta Iglesias,
Xhekson ndoshta,
Ndoshta është fshehur,
Emri delikat i jetës.
ORË
Orët e jetës sime
nisin atje ku mbarojnë.
Orë të zgjatura tërkuzë,
Orë të shtyra me zor,
Orë të pritura me ankth,
Orët e orëve të ditës.
Diku më duket se ka ngecur akrepi,
Atje tek orë e seminarit.
Orët e prishura duhen ndrequr,
përsëri prishen e ndreqen sërish
për t’u prishur e mos u ndrequr më kurrë.
INVERS
Trupën e një shfaqjeje cirku
kam nisur të shoh në kuzhinë,
ditën e një pranvere
gabimisht e ndiej në dimër,
dhe pulsin që lehtë rreh mbi damar
në flokë e ndiej gjithmonë e më shpesh.
Rekuiem këndohet në dasëm,
me puthje luftojnë ushtarët.
Thonë se Toka rrotullohet.
Asgjë më tepër!
ME KADARENË
Dy pika shiu ranë mbi qelq
dhe unë për ty seç ndjeva mall,
i dashur pritmë lart në qiell
do vijë ajo ditë dalëngadalë.
Do takohemi sërish mbi të vyshkurat lule
të përqafuar me mall të dukemi si në fotografi
dhe ujdhesat i shtrenjtë do marrim tutje
si dikur: ti plak e unë fëmijë.
Dhe më shumë kujdes
me mustaqet t’mos më bezdisësh,
dhe me shumë kujdes
gjymtyrët e plogëta të t’i fërkoj,
e bastunin në dorë unë fëmija
ta mbaj si t’isha perandor.
Dy pika zjarr ranë mbi zemër
E dashuri seç më ngjallën.
SYZE PËR QIELLIN
Për qiellin
do të blija një palë syze,
të shtrenjta, të shtrenjta
sa t’i dridhej fytyra kur t’i vinte.
Dhe në vendndodhjen e ylberit
vendin do ta kishin,
aty kur sytë tanë dot nuk shohin,
aty ku vështrimi s’na arrin,
aty ku as s’mund të përfytyrojmë.
Për këtë,
i bleva syze qiellit.
KËTU BËN FTOHTË
Këtu është ftohtë
ndaj gjithnjë kruspull rrimë.
Këtu është ftohtë
e mishi të rrënqethet.
Është ftohtë!
Temperatura e zemrës nën zero,
gjaku i kthyer në ujë,
palca në stalagmite të bardhë.
Këtu është ftohtë
këtë e dinë të gjithë,
Është ftohtë
ndonëse fjalët shkrihen mbi kaloriferë,
e mendja punon si për dreq.
E dinë të gjithë që këtu bën ftohtë
por ajsbergu vetëm majën ka lart.
MUNGESË E GJATË
Që në shpirt ka të mirë e të keqe
këtë e di engjëlli dhe djalli,
se një ekuinoks tokësor
është më i shkurtër se një përtëritje.
I kapur në dremitje
një zog i mirë, i gjorë,
rrëzon petalet e lehta të borës
nën qiellin e rrafshtë të gjetheve.
Një shkëndijë përplaset
e në personifikim të durimit është kthyer,
dhe një tjetër llomotit
me gjuhën krejt zbathur.
Sa herë dolën sonte ?
Një për mua,
një për ty,
E mbi akuj shëtisim,
pa u parë,
të vetëm, të verdhë
të mbetur pa diell !
HESHTJE VARRI
A mund t’heshtë një varr
me një skelet brenda ?
Edhe gjethet e rëna mbi të
bëjnë më shumë zhurmë se vetë heshtja.
Një unazë (e florinjtë ?)
pajton besnikërinë e fundit.
Klithma sorrash
prishin serenatën e shelgjeve.
Me ç’mall do ta donin heshtjen !!
… SEPSE
E desha jetën
sepse…
E dashurova atë
sepse…
E fala buzëqeshjen time
sepse…
Besoj se tani
keni një ide për preferencat e mia.
Për pak harrova:
E shkrova këtë poezi
sepse…
KËNAQEM ME TY NË LIBRA
Sonte s’më punoka mirë stilolapsi
dhe kolla për dreq, fillon e më nget.
E nga t’ia nis për të arritur tek ti,
tek çasti i idilit vdekës me ty ?
Ti s’di se dje jam puthur me ajrin,
se lamtumirën dot, jo, nuk ia dhashë,
i padukshëm është,
hej, ç’ligj duhet të ndryshojë vallë ?!
Ti s’di diçka më të bukur
se dashurinë në libra po provoj
se mall i Kadaresë, Pushkinit,
balsam për shpirtin, që të gjithë njësoj.
Dhe, nëse më i natyrshmi gëzim
ty do të të ngazëllejë,
dije se nga larg ta sjell unë
me lutjet kthyer në postierë.
DJERSË TË VETES
Më pëlqen të dal shëtitje
e të ec duke numëruar hapat e mi.
Ç’tjetër mund të bëj
për të parë gjurmët në kthim ?
Më pëlqen të jem vetëm ,
qoftë edhe me një bastun imagjinar
edhe të ec, të ec,
duke u lodhur së kontrolluari njësitë,
duke imituar bezdinë e atij
që ka për grua një mësuese gjuhe;
Jo ‘s’ por ‘z’,
jo pikëpyetje por reticensë.
E kështu të lodhem,
të lodhem në kontrollin
e një shëtitjeje solo,
aq më tepër nga vetja.
LOZONJARE, SI VAJZAT
Fryn era dhe gjethet e pemëve lodh,
Lëvizin të gjorat dhe fëshfërimë formojnë.
Sa bukur !
Si të veshura me minifunde
në një parakalim mode spërdridhën
padukshmërisë së ajrit.
Si lozonjare
që joshin djemtë t’u vijnë pas.
Po ç’kuptojnë ata
pas vajzave me ose pa minifunde
mahnitur.
Gjithet rrinë e qeshen të dëshiruara .
ç’faj u ka trungu
që ato janë aq larg ?!
MYKU I VETES
Një djalosh të buzëqesh atje
e ti ul kokën e turpëruar,
sikur patriarkalizmi shekullor
në trupin tënd të ketë kulluar.
E nga ky kullim
një rreze çiltërsie venitet.
Simpati e çastit ?
Dashuri e përnjëhershme ?
S’ka rëndësi.
Përballë saj
ti ke vënë mykun e stërlashtë,
për të thënë diçka më tepër,
je mbyllur brenda
në një guackë.
DËSHIRË E RE
Dua të shfryj si era
Me tallazat pafund të shpirtit.
Dua
të përplasem, vritem,
gjakosem, nxehem.
Dua
të shfryhem
të mos ngjaj si ballon brengash,
të lutem me pemët,
pallatet, njerëzit,
të shoh ç’formë zbrazëtie marr,
të ngatërrohem pafundësisht,
të puthem me lulet e parqeve,
të krihem me telat e korentit.
Dua…
Sa dua t’jem si era !
MYSAFIR PAS SHIUT
Në asfaltet e lagur
pluhuri ka ngjitur mrekulli,
e keqe e tij njësh me të është bërë.
Ne me këmbë e puthim
për ta sjellë si mysafir të rastit
në shtëpitë tona.
JETA IME POEZI
Jeta ime
si cigare digjesh në këto duar,
prushi i lehtë sa ndizet fiket
iluzione më tymon papritur, pakujtuar
Dje isha unë
në të njëjtën histori
kur rrugët parakaloja
nji e nga nji
Sot jam po unë
historia ti,
jeta ime që më dhemb
veç tek dritë e syve tret
Nesër kush do të mbet
veç këtyre vargjeve mbushur fletë ?
Me degë dafine vijnë tek unë
kurorë flokësh rreth engjëjsh turmë
Poezia mësuar nga Mehmeti,
vargu huazuar nga Podrimja,
magji kreshtash ilustruar nga Shkreli,
skaliten poetët në ëndërrat e mia
Jeta ime poezi
tjetër ç’mund të pres nga ti ?
Vdekjen shoh larg tek rri
shkarravis e shkruaj refren të ri
Jeta ime degë ulliri
mbushur ëndërra e dëshira
përplasur vitesh po me këtë emër
hedhur humnerash, dergjur lëndinash
Një mal me brenga në shpinë do ta hedh
endacakut të parë eja me mua t’i them
monedhën e fatit të dy ta luajmë
shortin e kësaj bote me shkelm ta gjuajmë
Një ciu atje tej s’më lë të vazhdoj
lauresha dëgjon dhe këngën ndalon,
e bukura e shenjta poezi
fjalë e pashkruar mos shko në harri !
