Vita Guhelli është poetja më e re nga Prizreni. Ajo gjer tani ka botuar dy përmbledhje me poezi:”E bukura e shpirtit” dhe “Këngë që do të këndohet.
Ajo e ka filluar “jetën” e saj me vargje poetike. Sikur është dashuruar në vargje, ritëm, rreshta, rima, strofa e tituj të poezive etj. Kjo rrugë e saj në artin letrar po dëshmon qartë se, poezia është vokacin i saj i parë i artikulimit poetik. Për te është një lloj “ushqimi”shpirtëror dhe frymëzimet i ka nga jeta e përditshmërisë sonë. Ajo si tetëmbëdhjetë vjeçare, e ka kuptuar se ç’është poezia, ç’është arti i shkrimit. Andaj, bota e saj është magjepsur nga kjo fuqi arti. Çdo gjë tek bota e saj krijuese “rrëfen” koha e jetës së njeriut. Kjo e bën lexuesin ta duan poezinë e saj për mënyrën e trajtimit të temave, të cilat janë joshëse dhe adhurohen nga të gjithë lexuesit. Është poezi që secili njeri e gjen vetën e tij rinore apo njomake. Pra, poezia e Vitës është më e ndryshme prej krijuesve tjerë, për fatin se shprehet me një gjuhë të qartë e pëlqehet për figuracionin e qëlluar e të rrallë të shprehjes artistike. Ajo është një “freski” e shpirtit. Vita i ka vargjet për udhët e zgjimit, për buzëqeshjen e fatit, sekretetin e jetës, për të bukurën e shpirtit, labirinthet e jetës, horizontin, portretin e njeriut, valët gjarpërore, pendimin, sprovat e jetës, fëmijërinë, pritjen, urat, kohën mortore, heshtjen, iluzionet apo realitetin, jeta që ka kthesa, për kujtimet e të shkuarës, për njeriun e lirë në jetë, por ka edhe vargje të shkruara me tema të tjera për miqësinë, për figurën e madhe shqiptare, Gonxhe Bojazhiun, Emin Durakun, 28 nëntorin, për qytetin, Prizrenin e të tjera. Janë këto krijime të frymëzimeve të “para”, të saj, të cilat dalin nga thellësia e shpirtit, por që tingëllojnë bukur me atë gjuhë të ëmbël e me shije të hollë krijuese. Dhe, secili fillestar që krijon vargje të këtilla, padyshim “rrëfehet” për vetën e tij, e cila “botë” është magjike, për faktin se janë shpërthime e dallgë zemrash plot vrull. E tillë është poezia Vita Guhellit, e cila na del e artikuluar si loti me ato shprehje të bukura e fort të qëlluara astistikisht e temtikisht. Në një vend, ajo shprehet “Jeta e njeriut/ është e vështirë/ por nuk thonë kot/ “çdo e ligë - ka të mirë”. E populli e thotë se pas të keqes, vjen e mira, pas rrebeshit të shiut, kthjellet moti etj. Këto vargje të autores në fjalë të përkujtojnë më tepër letërsinë gojore, e cila nuk hiqet dot nga zemra e këngëtarit e shprehur në atë mënyrën filozofike të njeriut për jetën, fatin e tij të pritur. Nuk ka poet që nuk ka shkruar për të bukurën apo të madhërishmen. E bukura gjithmonë i ka frymëzuar krijuesit e artit. E, kjo e bukur ka qenë e është edhe sot temë e frymëzimeve të krijuesve tanë. Edhe Vita, duke “prekur” këtë temë, ajo hyn aty ku është burimi i të bukurës, ajo që adhurohet dhe ka magji jete, e cila fshihet në zemër të krijuesve dhe ka madhështi arti, por ka edhe emër që nuk hiqet nga mendja. Në poezinë e Vitës me titull “E bukura e shpirtit”, ajo për të bukurën, shton: “Bukuria e shpirtit/ asnjëherë nuk venitet/ vetëm atë shenjtëri/ nuk e rëndojnë vitet/ (f.8). Apo, kur e mendon se të gjithë jemi pasardhës të dikujt, ajo një poezi ia kushton njeriut të zemrës, Nënës, me titull “Asaj”. Ja si shton autorja: “Asaj që m’u bë engjëll i përjetshëm/ në momentin kur fillova të jem pjesë e kësaj bote/ Falë asaj, krijesës më të dashur njerëzore - Nënës, / Njeriut të zemrës!” (f.12). Vita Guhelli e ka përjetuar luftën e fundit (1999), e cila (luftë) la pas vete pasoja të mëdha në njerëz. Në Krushë të Madhe, vend afër Prizrenit, mbetën shumë fëmijë pa prindër. Ajo në poezinë “Kohë mortore”, shton: “Kush do i ndalë lotët e syve jetimë/ Vajet për prindërit e vrarë/, Tmerr lufte ndër sy fëmijës/ Skenari prapë i luajtur/ Vdekja mbi jetë errësira mbi dritë/ Pasqyrë e thyer kosovare” (f.26). Pas kësaj “ngjarjeje”, Vita Guhelli i kthehet jetës së ecjes përpara. Ajo nuk e lë pa e përkujtuar të kaluarën, luftën, por së shpejti i kthehet me plot optimizëm të ardhmës, të cilën e sheh si një mozaik të spërkatur me dritë. Ja, si shton ajo: “Të jetojmë të tashmen/ si të priturën ditë/ Të pimë nga gjiri i saj/ Mozaikun spërkatur me dritë” (f.34). Pse jo? Ajo e sheh të ardhmen se do të agojë me të pritura më të mira për të gjithë njerëzit, kur sërish nis jeta pas asaj kohe të rëndë dhe, poetja i “këndon” kësaj “jete” me këto vargje: “Fitorja i takon atyre që kanë guxim”. Por, edhe si poete e re, nuk e largon fajësinë e dikujt, sidomos të njeriut të fjalës, për të cilin ajo shton: “Ti njeri jo i fjalës/ një ditë do të jesh mëkatar/ për muret e shembura/ të tabanit kombëtar” .
