Xheladin MJEKU
NUK BESONTE NË PËRRRALLA TË KUQE
Ismet A. Qorrajt
Vonë ishte, tepër vonë
Të besonte në përralla të kuqe
Se atdheu do të vishej me vello
Do të zbukurohej si nuse
Ishte kohë shtrigash atëbotë
Ku digjej gjithëçka që në embrion
Veç boshësisë së fjalëve
Tjetër asgjë s’të kujton
Iu kthye kujtesës njëherë
Nga fillimi i ditës
Kur bisha sulej e qartur
Dhe shembte tempujt e dritës
As plumbi në flurudhë
As topi e bajoneta
Nuk ia ndaluan rrugëtimin
Të kaptoj ëndrrat e veta
Mbi maja shkëmbinjësh
Si skifterë që nuk e lëkund stuhia
I kalitur brezave të historisë
E ftonte në përqafim liria
Me fjalën si shigjetë
Dhe me gjoksin shkëmb
Mundi bishën gjakatare
Rrufetë i ndaloi me dhëmbë
Vërtetë ishte vonë
Të besonte në përralla të kuqe
Se atdheu do të vishej me vello
Do të zbukurohej si nuse
Me besim në zemër iu fal
Kushtrimit të Skënderbeut
Flamurin e lirisë
Ia shpalosi atdheut
Prandaj në çdo vend
Ku shqipja u njomë me gjak
Lapidar i trimave të këtillë
Qëndron si bajrak
