Kush është në të vërtetë Dafina Hysenaj?

 SUKSESET E TË RINJVE TANË NË NGULIMET SHQIPTARE

DAFINA HYSENAJ NGA MITROVICA ME KURORË SUKSESI

Nga Dibran Demaku    Dafina Hysenaj e lindur në Mitrovicë, vitet e para të fëmijërisë do t`i kalojë në Mitrovicën e bukur buzë Ibrit me ujë kristalor. Por, ëndrrat e saj do të ndërpriteshin (për shkaqe që dihen) dhe ajo do të ishte e detyruar që së bashku me prindërit dhe me të dy vëllezërit më të vegjël, të linte vendlindjen dhe të mirrte rrugën e kurbetit. Dhe e tëra kjo do të ndodhte për shkaqe sepse që të dy prindët e Dafinës, si intelektualë, do të ndiqeshin nga pushtuesi serb. Si nëna e Dafinës ashtu edhe i ati për shumë vite në Mitrovicë do të arsimonin gjenerata e gjenerata të nxënësve. Dhe pikërisht për këtë prindërit e Dafinës do të ishin halë në sytë e pushtuesit. Shtatori i këtij viti për shqiptarët me banim në Shtutgart dhe rrethinë solli një ngjarje të rëndësishme kulurore. Ata e kishin në mesin e tyre shkrimtarin e mirënjohur shqiptar, Ismail Kadarenë. Paten rastin që të bisedonin nga afër me shkrimtarin e madh. Dhe kështu në kalendarin e tyre jetësor shtatori i këtij viti do të shënohej me germa të mëdha.              Portert i gjeneralit Agim Ramadani Pas përfundimit të takimit me shkrimtarin e madh (në përmasa edhe botërore) pjesëmarrësit e shumtë nga të gjitha viset e Gjermanisë e më larg do të ishin mysafirë tek mikpritësit shqiptarë në Shtutgart. Edhe autori i këtyre rreshtave do t`i kalonte dy net të paharruara me mikpritësit shqiptarë të Shtutgartit. Në vizita të ndryshme do të takonte edhe shumë të njohur të gjuhës e të gjakut. Por, një vizitë tek një familje shqiptare dhe pikërisht tek familja e Shaqir Hysenajt do të ishte nxitje për shkrimin e këtyre rreshtave.    Pse themi kështu?    Në familjen e të përmendurit, autori i këtyre rreshtave do të takojë edhe një artiste me emrin e bukur shqiptar - Dafina. Dafina Hysenaj e bija e Shaqirit.    Kush është në të vërtetë Dafina?    Dafina Hysenaj e lindur në Mitrovicë,vitet e para të fëmijërisë do t`i kalojë në Mitrovicën e bukur buzë Ibrit me ujë kristalor. Por, ëndrrat e saj do të ndërpriteshin (për shkaqe që dihen) dhe ajo do të ishte e detyruar që së bashku me prindërit dhe me të dy vëllezërit më të vegjël, të linte vendlindjen dhe të mirrte rrugën e kurbetit. Dhe e tëra kjo do të ndodhte për shkaqe sepse që të dy prindët e Dafinës, si intelektualë, do të ndiqeshin nga pushtuesi serb. Si nëna e Dafinës ashtu edhe i ati për shumë vite në Mitrovicë do të arsimonin gjenerata e gjenerata të nxënësve. Dhe pikërisht për këtë prindërit e Dafinës do të ishin halë në sytë e pushtuesit. Pas ikjes nga atdheu Familja Hysenaj do të gjente strehim në Gjermani e pikërisht në qytetin e Shtutgartit. Ndërkaq, Dafina, mësimin e nisur në Mitrovicë (aty do të mbaronte klasën e parë të fillores) do ta vazhdonte në Gjermani, në gjuhë tjetër dhe të panjohur për te. Në fillim do të kishte vështirësi, por me vullnet të çelniktë do të mësonte gjuhën e vendit mikpritës dhe pastaj do të ishte ndër nxënëset më të mira të klasës dhe të shkollës. Për sukseset në mësime ajo do të nderohej me mirënjohje e diploma të ndryshme.    Dhe jo vetëm kaq. Ajo krahas mësimeve do të merrej edhe me artin e bukur të pikturës.Dhe me pikturat e saj ajo do të mirrte pjesë në shumë takime të ndryshme si në Gjermani, por edhe jashtë saj. Ajo për pikturat e saj shumëherë do të shpërblehej me vendin e parë, e ndonjëherë edhe me vendin e dytë dhe do të nderohej me mirënjohje e diploma të ndryshme. Mirënjohjet dhe diplomat e fituara së bashku me pikturat e shpërblyera ajo i ruan me xhelozi.     Fal talentit të saj në lëmin e pikturës, Dafina një ditë do të regjistrohej në shkollën e Dizajnit grafik në Shtutgart dhe do ta përfundonte me sukses. Dhe kështu mundi i saj do të kurorëzohej me kurorë suksesi. Ajo sot punon në Shturgart në profesionin e saj dhe eshtë e nderuar dhe e respektuar si nga njerëzit e gjuhës dhe të gjakut ashtu edhe nga vetë gjermanët. Për arritjet e saj ajo në bisedë e sipër me modesti do të deklarojë: „Për të gjitha sukseset që kam arritur në jetë një meritë të veçantë e kanë prindërit e mij. Ata me ndihmën dhe përkrahjen e pakursyer që më kanë dhënë e meritojnë nderin dhe respektin tim!“.       Pastaj në vazhdim Dafina do të na i tregonte edhe punimet e veta në lëmin e pikturës e që ishin shumë. Ajo si një nikoqire e palodhshme do të na fliste për pikturat e saj. Dhe gjithnjë me një dozë të modestisë,virtyt kjo i lartë i kësaj artisteje të re. Shumë nga pikturat e saj stolisnin edhe muret e banesës ku ajo jetonte me prinërit dhe vëllezërit e saj. Disa nga pikturat e saj ajo na rekomandoi që të ia ofronim lexuesit të këtij shkrimi,që edhe ata të kënaqen me to. Dhe krejt në fund edhe diçka: Dafina, ky emër i bukur i shumë vajzave shqiptare, simbolizon drurin e dafinës, një dru që rritet vetëm në ambientet mesdhetare dhe i cili gjatë të gjitha stinëve të vitit ka gjethe të gjelbra e me erë të këndshme. Fletët e dafinës nëpër shekuj janë përdorur si kurora lavdie për shumë mbretër, shkenctarë e shkrimtarë. Për ata që në jetë kanë arritur rezultate kulminante janë nderuar me kurora dafine. Andaj, kombi ynë në shenjë nderimi shumë vajza i ka pagëzuar  me këtë emër. E njëra nga ato është edhe personazhi i këtij shkrimi: Dafinë Hysenaj me kurorë suksesi. Sepse Dafina vërtet e meriton këtë emër…

FLORI BRUQI - TRIUMF SHQIPTAR

ART KULTURË   FLORI BRUQI  - TRIUMF SHQIPTAR Nga Prof. dr. ESHREF YMERI Albert Kamy (Camus - 1913-1960) thotë:"Asgjë tjetër nuk mund ta frymëzojë kaq shumë njeriun, sesa vetëdijësimi për gjendjen e tij të pashpresë". Në universin e kulturës shqiptare është i rrallë fakti që një krijues të dalë para lexuesve me autoritetin e admirueshëm të një shkrimtari, poeti, përkthyesi, publicisti, historiani, gjeografi, analisti dhe kritiku të talentuar. Libri më i fundit, me titull "Triumfi shqiptar", i tridhjeti në serinë e botimeve të zotit Flori Bruqi,  nxjerr në spikamë natyrën shumëdimensionale të krijimtarisë së këtij personaliteti të shquar të kulturës shqiptare. Në universin e kulturës shqiptare është i rrallë fakti që një krijues të dalë para lexuesve me autoritetin e admirueshëm të një shkrimtari, poeti, përkthyesi, publicisti, historiani, gjeografi, analisti dhe kritiku të talentuar. Tek lexon këtë vepër kaq interesante, që të rrëmben me tematikën e vet bukur të larmishme, nuk mund të mos ndiesh njëherazi kënaqësi dhe krenari për faktin që krijimtarinë e zotit Flori e përshkon tejendanë një frymë mahnitëse objektiviteti, humanizmi dhe optimizmi të pakundshoq. Mes rreshtave të kësaj vepre nuk është vështirë të kapësh tiparin më themelor të formimit intelektual të zotit Flori - dashurinë e tij të pastër për tokën amtare, respektin e lakmueshëm për këdo që është atdhetar dhe që e do me shpirt punën, si burim mirëqenieje dhe begatie për të gjithë. Albert Kamy (Camus - 1913-1960) thotë:"Asgjë tjetër nuk mund ta frymëzojë kaq shumë njeriun, sesa vetëdijësimi për gjendjen e tij të pashpresë". Duke pasur parasysh këto fjalë të qëlluara të Kamysë, mendoj se të gjithë ata shqiptarë që popullojnë mbarë trojet tona etnike në Evropën Juglindore dhe që janë të kapluar nga pak nga ndjenja meskiniteti, cmire, xhelozie, inferioriteti dhe zvetënimi të shpirtit njerëzor, pra, nga "vetëdijësimi për gjendjen e tyre të pashpresë", është mirë ta lexojnë, me durim, veprën e zotit Flori, se nuk do të mbeten të zhgënjyer, nëse do të jenë në gjendje të zbulojnë brenda qenies së tyre një çikëz frymë objektiviteti. Kam bindjen se do të dalin të fituar, se vepra e zotit Flori shërben si melhem për qetësimin e shpirtrave që janë të infektuar nga mikrobi djallëzor i përçarjes njerëzore. Ne, shqiptarët, kemi dhënë dhe vazhdojmë të japim prova boll të dhimbshme të përçarjes kombëtare, çka e kemi paguar shtrenjtë - me copëtimin e trojeve tona etnike. Evropa na e ka njohur mirë dhe na e ka "yshtur" po aq mirë këtë mikrob të mallkuar, prandaj edhe trojet etnike na i bëri çarçaf. Vepra e zotit Flori duhet të lexohet me shumë vëmendje sidomos në Kosovë, në mënyrë që njerëzit e infektuar nga mikrobi i përçarjes t’i thërrasin mendjes dhe të heqin dorë një herë e mirë nga sulmet që ndërmarrin kundër njëri-tjetrit nëpër faqet e internetit, ca sulme publike këto, me një fjalor të padenjë për stilin e komunikimit njerëzor, por edhe më shumë të padenjë për një komunikim intelektual. Më gëzon shpirti dhe ndiej një kënaqësi të jashtëzakonshme kur lexoj këtë vepër të zotit Flori, që të mëson dhe të frymëzon që ta duash dhe ta respektosh njeriun, pra, ta duash dhe ta respektosh shqiptarin. Sepse në analizat e veta shkencore zoti Flori, tërthorazi, zbulon anët më humane të shpirtit njerëzor, ndikimin e tyre në plazmimin vlerave e krijuese dhe rolin që ato duhet të luajnë në shëndoshjen e shpirtit shqiptar me dashurinë e njeriut për njeriun. Në gjykimin tim, mbarë krijimtaria e zotit Flori, për tematikën e gjërë që trajton dhe për objektivitetin e analizave shkencore që shpalosen në të, mund të vlerësohet pa drojë si modeli i enciklopedisë së mendimit shqiptar. 　 Santa Barbara, Kaliforni 19 qershor 2010 http://www.fjalaelire.com/http://www.fjalaelire.com/index.php/http-fjalaelire-com-analiza-php/kritika/6010.html Prof. dr. Eshref Ymeri

SHTYHET PËR 3 QERSHOR VENDIMI PËR KREUN E TIRANËS

Kolegji Zgjedhor shtyn vendimarrjen për emrin e kreut te ri të Bashkisë së Tiranës për në datën 3 qersho 2011.

Kjo pasi Partia Socialiste, ka ndryshuar objekt padinë, ku krahas kërkesës për të rrëzuar vendimarrjen e KQZ-së për numërimin në datën 18 maj të votave të hedhura në kutinë e gabuar, i ka shtuar dhe kërkesën për pavlefshmëri të aktit të miratuar më 23 maj 2011, që legjitimon këtë numërim.

Kështu pritet që vetëm pas datës 3 qershor 2011, të mësohet emri i kreut të ri të Bashkisë së Tiranës, nëse ky do të jetë kandidati i mazhorancës Lulzim Basha apo kandidati i opozitës, tre herë kryebashkiak i Tiranës Edvin Kristaq  Rama.

Poeti i internuar, me shpirt prej loti…

Nga Keze Kozeta Zylo

 Nji pikël shiu

Prej qiejsh të qorruem

Tejpërtej e shpoi

Shpirtin tim prej loti...

Marrë nga libri “Fletorja e vjeshtës” të autorit Jozef Radi.  f.20

            Kam gati një javë që jam duke lexuar librat e dhuruara në New York nga z.Jozef Radi, libra që kanë për autor z.Radi dhe babain e tij, intelektualin e shquar, të burgosur dhe të internuar të Kombit, Prizrenasin prej Kosove, të ndjerin Dr.Lazër Radin.

Jam ngujuar brenda botës së një poeti të internuar, mos e dhëntë Zoti që kritika të bjerë në “koma” për moslexim të këtyre librave, se ndryshe nuk do të shërohet kurrë e keqja kanceroze, harrimi i vuajtjeve të bashkatdhetarëve tanë, piklat e gjakut të djemve që u binin nënokeve në përparëset e punës, një punë dhe dhunë aq e rëndë dhe tronditëse gjatë sistemit që kaluam, jo pak, por 50 vjet.

Libri është shkruar i tëri në gegnisht, një pasuri aq e vyer e gjuhës amtare.

Autori Radi na ka vënë në pëllëmbë të dorës me gjithë çiltërsinë, zemrën e tij të artë, ku ne lexojmë qartësisht mendimin e tij të hapur se: “Kët liber kam tan jetën që e shkruej.  Tash atij i erdh dita mos me qenë ma veç i imi.”

I lexoj dhe rri mendueshëm përballë këtij arti të shprehuri aq të ndjerë dhe të dhimbshëm, shkruar nga dora e nje shkrimtari, që u lind dhe u rrit në internim, nga se babai i tij, intelektual i shquar i Kombit, u burgos, internua sepse kishte mendime drejt orientiemit perëndimor, ai kishte mbaruar avokatinë në universitetet e Italisë, profesion që s’e ushtroi kurrë.

            Nuk ka lexues, dhe bir shqiptari që të mos kaplohet nga trishtimi i thellë, por njëkohësisht të mos ngazëllehet shpirtërisht kur autori flet me adhurim për të ëmblën gjuhë shqipe gjuhë me të cilën ka shkruajtur këtë libër.  Ja si shprehet autori:  “E kam shkrue dhe e përsëritë jo vetëm si poezi, por dhe si muzikë, edhe si dhimbje lindjeje, e kam lexue e stërlexue gjer në lodhje rrjedhën e saj, e s’ka njeri qe ma mbush mendjen se gjuha shqipe asht e vorfën dhe e pamundun”...

Çdo fjalë e autorit është art, është mjeshtëri pene, ndaj dhe ai flet me aq zjarr dashurie për gjuhen shqipe, duke e quajtur atë aq poetike dhe aq e lidhun me shpirtin e karakterin e shqiptarit sa asnji identitet s’asht ma i fortë se ajo...  

O Perëndi them me vete duke mbajtur duartë  në tëmtha gjatë leximit të librit: “Më duket sikur një muzikë hyjnore dëgjohet nga qielli dhe këndon aq ëmbëlsisht për gjuhën tonë dhe pikërisht është kjo gjuhë thotë poeti që s’e la qoftë dhe një ditë të vetme me e gjetë vedin viktimë e së keqes, ku qe zhytë jo vetëm fati i tij prej fëmije”…

            Libri është ndarë në tri fletore vjeshte që janë aq të lidhura pazgjidhmërisht me njera tjetrën, janë fijet shpirtërore edhe pse t’ikunish kahera...Poezitë në të tria fletoret e vjeshtës janë pa tituj, por që vetë vargjet e pagëzojnë bukur titullin brenda tyre.  Liria për autorin e lindur dhe rritur në inernim është pikërisht brenda tyre, brenda gjakut të kuq shqiptar dhe jo ata që i burgosën, dogjën dhe i rrethuan.  Për këtë autori do të arrijë në përfundim llogjik se: “Jo, s’jane të lirë ata që ngrenë rethime/ të lirë janë ata që rrethohen me mure/ prandaj i rrethojnë: të vritet liria e tyne!”

Autori nuk pajtohet kurrë me politikën ulëritëse të botës së çmendur, por as dhe djali i poetit që i njeh mirë në ekranet gri fytyrat e sadamëve me mustaqe apo dhe gangsterëve të tjerë politikë, ndaj dhe ua pret kokat me t’vetmen lodër që ka, telekomandën.  Fëmija i tij mbeti peng i udhëkryqeve politike…

Në mënyrë vëllazërore i drejtohet mikut të tij se kur si hije të kenë ngelur duhet të ketë mbetur dikush për të dëshmuar mizoritë dhe barbarizmat.  E gjithë kjo më kujton librin e At Zef Pllumbit, “Rrno për me tregue”, ku me të drejtë Kadareja e vlerëson këtë libër brilant me këto fjalë:  “Gjithë shoqëria shqiptare ka nevojë për këtë vepër. Kanë nevojë për të ata që e kanë jetuar atë kohë, e po aq, në mos për më tepër, ata që s'e kanë jetuar. Kanë nevojë të shtypurit e të nëpërkëmburit, e po aq, e mos më tepër, ata që shtypën të tjerët. Kanë nevojë antikomunistët, e po aq, ndoshta më tepër, komunistët. Shkurt për të ka nevojë ndërgjegjja jonë”.

            Libri ndertuar mbi metaforën e vjeshtës është një sagë e vuajtjeve të autorit gjatë periudhës diktatoriale, ndaj ai lutet që dikush duhet të jetojë: “Rrno për me tregue”...

Lexon poezitë e autorit Radi të përmbledhura në “Fletoren e vjeshtës” dhe të duket sikur lexon Migjenin me  Vjeshtën në parakalim në të cilën shkruhet:
“Vjeshtë në natyrë dhe vjeshtë ndër ftyra tona/ Afshon erë e mekun, lëngon i zymtë dielli/ Lëngon shpirt' i smum ndër krahnore tona/ Dridhet jet' e vyshkun ndër gemba të një plepi”. 

            Autori edhe pse ishte rrethuar nga sytë e urrejtjes ai nuk pati kohë me humb në urrejtje tëaskujt, ai mban në ninëzën e syrit dashninë e atyne dyqind syve, që besonin tek jeta-te ajo foshnja nëgrazhd...Ashtu siç dhe e thashë pak më lart pena e tij sjell një magji hyjnore, sjell frymën e Zotit, që tëmban larg nga e keqja, larg nga qeniet jo njerëzore.  Poezitë e këtij libri kanë frymëzuar z.Leka Ndoja i cili shkruan: “Betlehemi” i poetit Jozef Radi.

            Ai sot jeton në një strehë me vrasësit e poetëve, që natën të vrasin dhe ditën të qajnë me lot krokodili, e megjithatë poeti ka shpirt prej loti lutet per ta duke thënë: “Jetoj nën një strehë me vrasësit e dritës, Zoti i pshtofte shpirtnat e tyne prej Ferrit...”

Vargu i poetit është dhe cicërimë zogu, cicërimë që e ka vetëm per qiellin e kthjellët të shpirtrave tëkristalta, ndaj dhe ai ndalon në ndonjë degë dhe këndon!

Edhe bukurisë magjiplotë të botës femërore ai i këndon: “Ishe pishe a s’ishe pishë, qiellit retë me kreshtë m’ia shprish, pashë as pashë veç shtegut rashë, s’ishe pishë, por ishe vashë’…

 Buzëqeshjen e trëndafiltë të vashave dhe imazhin e bukur të tyre që jetojnë brenda shpirtit të poetit e përshkruan me këto vargje: “...dhe qesh lehtas kur ndokujt nga ne i humb filli/ e qelqet nder buzëi krisin si puthje prilli/ ajo hesht e bindun se imazhi i saj jeton mbrenda nesh/ ndaj ecën e shlirët dhe lutet dhe lotet, na shkel padashtas dhe qesh..”

Autori duke qenë në internim njohu nga afër figura të shquara, të ndritura intelektuale dhe shpirti i tij u lidh me ta pafundësisht.  Ai i respekton ata gjer në dhimbje, respekton mikun e ngushtë të të atit, Pashko Gjecin një përkthyes nga më të zotët.  Në poezinë: “Requiem për Pashko Gjecin” ai e ngre lart atë shpirt prej shenjti dhe ja si shkruan: U shue si qiri nji njeri, jo s’u shue bota, u shue pak Homer, pak Gëte, pak dante Shqipnie, u shue shum njeri te “nji tesh” prej Shkodre, e kori i kambanave nën za e tha alelujan e mbrame.

            Nuk ka lexues me ndjesi njerëzore që nuk do të shokohet kur të lexojë këtë sagë vuajtjesh tëtreguara aq mjeshtërisht dhe artistikisht nga pena e autorit, por dhe pse autori e mbyll librin duke thënë se kët libër mund t’mos ma lexojë askush; fëmijët e mi sigurisht asgja veç kopertinës, (ata po i lexon për qejf marria e kohës së tyne)...

Por tjeter gjë mendon autori për bashkëshorten e tij, bashkëvuajtesen besnike.  Ai është i bindur se gruaja e ka lexuar të pashkruar këtë libër, por megjithatë ajo s’ka për ta hequr nga çanta e saj.

Eshtë tragjike në se ky liber do të bjerë në veshët shurdhane, është ngjethëse në se këto poezi nuk do të lexohen dhe komentohen nga kritika profesioniste, ky do të jetë një mëkat tjetër karshi kulturës dhe letërsisë, ku një prej tyre që e përfaqson denjësisht është dhe poeti i nternuar me shpirt prej loti...z.Radi.

Megjithatë shkruan poeti, “ky libër është shkruar me shumë gjak, ma shumë se me penë asht shkrue, me dhimbje ma shumë se me vrull, me heshtje ma shumë se me fjalë...

Se jo gjithkush i bje mëkatit në gjunjë mëkatit të vet e pendohet me t’vërtetë prej tij...ky libërështë mëkati im i fundit, e mëkati i fundit i këtij libri jam bash unë vete”...f.130, përfundon librin “Fletorja e vjeshtes”, poeti Radi i cili pyet se deri kur do të jemi pemë të frigueme lulesh, dega t’thyeme nën peshë të fruteve tona...ndërkohë dhe unë si lexuese pyes: se a do të vijë ajo ditë që tëkërkojnë falje mëkatarët?  Përgjigja vjen natyrshëm në se lexojmë këtë libër të një poeti të internuar i cili thotë se:  “Kët libër ua kam kushtue gjithe atyne që ma s’paku e meritojnë...ata janë pjesa ma e madhe e kësaj bote...e në se dashnia s’e zbut sado pak shpirtin e tyne, t’paktën s’ka me e egërsue edhe ma”...

Maj, 2011

Staten Island, New York

SENAD GURAZIU -POEZI

NUK ËSHTË "RELIGJION"

Të gjitha zemrat në errësirë rrahin
burgosur përjetshëm, në vetmi
por në vetvete fanarë dritësie janë,
si xixëllonjat e qiellit - dhe
Dielli jep shumë dritë, përmasat
pakëz "problematike",
por megjithatë ligj i natyrës,
diversitet frutash, larushi rruazash
dimensionesh, s'është rastësi,
disa zemra janë të vogla... si gogla,
fare "mini", ndoshta sa një lajthi.

 

Nuk besoj kësaj radhe
në kriteret, në ndihmën e shkencës -
me rreze Rentgen t'i masim,
apo me pompë t'i fryjmë, si maskota,
tullumbace Diznilendi, dikush
tjetër mbase beson në zemra "vakum"
si poç i Edisonit - nuk di,
ndoshta thjesht t'iu flasim, absolutisht,
çdo rrahje ta miratojmë, çdo
impuls ta ndiejmë, t'iu besojmë
sikur zemra të ishte vetë Zoti - u bu bu
gjithë ato zemra të botës, konfuze,
por nëse secila zemër xixëllon
për të tjerët, pandalshëm si Diell
ndoshta dhe është një portë
jona e dritës, një shpresë.

 

Ndonëse nuk është "religjion", siduket
prapë s'na mbetet aq shumë:
vetëm lutja - luteni pra o njerëz
të botës, çdo ditë zemrën
tuaj të rritet - ku i dihet, ashtu së paku
mund të jemi një ditë si Dielli
më afër Zotit.

 

- - -

MATRICË  PROFETIKE

(Bisedë post-futuriste me George Orwell)

 

 

Sot vetëm një Huble lart që kërkon Zotin,
por një milion sonda dhe satelitë
"big brothers" të tu kthyer nga ne
për ta spiunuar dhe gjetur vetveten
miku im Orwell nuk them se ishe naiv, por shih
deri në alivanosje insistohet, kërkohet
nga të gjithë tokësorët (dhe nga alienët)
që t’i kapin valët eterit të turbulltë,
ndotur e ngulfatur me të gjitha ndytësitë
e shekullit XX - më të turpshmit shekull
nga i cili njerëzimi do të turpërohet
ndoshta dhe nëntë shekuj që vijnë.

 

Duhet të pajtohet poeti, dymijë vjet
pas Krishtit, me gënjeshtrat e shekujve –
i ngrati, ndoshta s’ka shteg, ai vetëm klith:
nuk dorëzohem, mund të ndodhë…,
por më parë duhet t’më verboni,
gjithë pluhurin e dunave të Saharasë
syve t'ma hidhni, me akullin e Antarktidave
zemrën t'ma mbështillni! - bah...
bukur ia thonë poetët por sa të marrë janë!

 

E nesër i dashur Orwell, as idenë nuk e ke,
kush mund ta dijë sekretin e Agralit
çmim Nobel për një kod të ri, relikt "davinçian"
kod që rrotullon nëntë mekanizma titani,
"çelikosur" me titanium, nëntë shtresa diamanti,
nëntë metra të trashë, sarkofag atomik
ngjashëm si për ndonjë Çernobill-tragjedi
dhe nëntë palë çelësash-enkriptuar
prapë blinduar nëpër gyptha hermetikë
për të hapur ose, sipas nevojës,
për të fshehur të vërtetën e shekujve.

 

Nuk tallem miku im, duhet të besosh
në Cyber-Tron, Orakull Silikon, direktivë
në "matrix" - Hamurab i Babilonisë
nuk pajtohet me asnjë kod, nuk i do
hardhucat mimetike, as skorpionët metalik,
kobrat-magnum si nata tek gjuajnë, kërkojnë
kërminj silikoni për industrialistët,
për eliten dhe për politikanët "cyborg"
ndërsa këta sa kënaqësisht i falin fytyrat e buta
si prapanicë bebesh, për sise Venerash
kirurgji plastike aty për aty, virtualisht,
doza të programuara XTC, ekstazë
kolektive për votat në "Facebook"
turistë kozmik na përgjojnë në akuarium,
hieroglife zhurnalistike nga shtatë dimensione,
kodikë-gurë të xhamtë, medalione,
Hazreti Musa si neo-Bill Gate mutant
bart pllaka digjitale gjithkah, predikon
nëpër stere dhe ujë, tabanit të kontinenteve,
oqeaneve peshqit hanë fiber-optiket,
si spageti digjitale, dhe në Playstation
ta bëjnë tetë me dy - beso i dashur Orwell
madje dhe sirenat e Sarandës do ta kenë
nga një super-kompjuter në bebzë.

 

AERO-POEZI PËR TITULLIN MISS

Ngjesha ca balona të "lazdruar"

nga ditëlindja e djalit

lloj-lloj ngjyrash, lara-lara

i mbusha me fjalë e vargje

lidha penjtë me një shirit

i lash të pezullojnë - pezull në ajri

projeksion plazmatik-hermetik

drithërime të padukshme

instruksione pro-komunikative

kod me tendenca dinamike

pezullim pendël - pendëlsisht

lehtësi e butë artifiça-plastica

ngrohur sa mrekulli...

le të çmenden "kritikët"

pse jo edhe fansat

ata me shije të sofistikuara

për timen aero-poezi

S'vonoi shumë mendja më tha

mirë-mirë por jo dhe aq mirë

nuk të pëlqejnë balonat

prej llastiku të lirë

s'janë edhe aq të besueshëm

provo njëherë me prezervativë

Kisha të drejtë – s'isha kujtuar

me kohë të fryja ca të tillë

100% të sigurtë...

të markës më të mirë

të papërshkueshëm, “energy shield”

prezervativët s'janë balona ordinerë

por... materiale speciale

testuar njëmijë herë, “high-pressure”

prapëseprapë transparentë

masë brenda masës së fryrë

ajër thuaj brenda vetë ajrit

mund të shihen “accessoires”

të vargjeve... o la la, fluiditet

telat e kuq a të kaltër

si telefonat klasikë prej qelqi

dhe njëkohësisht të flesh i qetë

HIDRO-POEZI PËR TITULLIN MISS

(jo)natyrshmëri estetike

E dashura ime s'ka dhëmbë të vërtetë

dhëmbët e saj janë mobil (s'janë stabil)

artificialitet janë, art i dentistit specialist,

manufakturë artizanale e përkryer, si lodër

ashti në punëtorinë e Mickey Mouse - dhe

çdo natë dalin nga goja... mëngjeseve

kthehen prapë, në trajektoren e zakonshme

nga gota plot ujë çezme mbi komodinë

në gojën e saj plot "aromë pepermint-i"...

Aty në gotë bëjnë gjumin sterilizues, relaksim

nate - natyrisht, rrugëtim rutinor i përkohshëm

për në hidro-laboratorin e mirëmbajtjes

një lloj gjumi vullnetar jashtë elementit, ose

gjumë i lëngshëm - kjo shpikje moderne

hidro-ambient i qëllimshëm për gjumësinë,

patjetër dhe prehje analitike për bardhësinë,

pastrim kimik deri në atomikën e fjetur, proces

i konsoliduar tashmë për bukurinë natyrale,

funksional deri në vrasjen mikro-organike,

në esencë i padukshëm (veç fluskave),

askush nuk sheh çfarë ndodhë më tej

brenda kimisë, s'është as nevoja të kërkohet

brenda thelbit të natyrshmërisë - dihet

çdo gjë do të ndodhë pashmangshëm, cikël

në emër të perfeksionizmit denta-material

deri në imtësitë e pakapshme strukturale

kërkohet thjesht pamje perfekte dentale,

bardhësi natyrale, sa më shumë shkëlqim

për një dite të re - kur të jetë kthyer prapë

ky mekanizëm kyç... aty në vendin e vet!

S. Guraziu - "Terraforma Poetica - I", 2010

Për kontakt dhe reagime: letrat1@yahoo.com