Vullnet Mato
ZOGU I STUHIVE
Kur isha gjashtë vjeç dilja këmbëzbathur,
te pragu i shtëpisë përdhese buzë detit.
Ditë me radhë një zgalem krahëhapur,
më vërtitej përqark si balona rreth perit.
Më ftonte të fluturonim përtej horizontit,
mes reve e dallgëve ku vezullonte kaltërsia.
Pastaj, çuditërisht, më hyri brenda gjoksit
dhe rrihte krahët fort mes brinjëve të mia.
Atëherë gjithçka në trup m’u bë fluturuese,
krahët papritmas më morën fuqi reaktive,
zemra më rrihte me dallgë shkumëzuese,
sepse kisha brenda vetes zogun e stuhive.
Por koha e kuqe më prangosi atin pa faj
dhe më vuri përballë kafaze për kufizime.
Me shënjestrën e çiftes së gjahtarëve të saj,
më përgjonte tinëz pasionin për fluturime.
Më detyronte krahët si pulat t’i shtrëngoja,
të duroja breshrin bujtës në lëkurën time,
ushqimin e peshkut me lëpjetë ta ndërroja,
të më vdiste brenda vetes zogu i stuhive.
Atëherë ika zogun ta shpëtoja hapësirave,
nga kaltërsitë detare në errësirat e pyllit,
për të mësuar nga instinktet e egërsirave,
dinakërinë e fshehjes nga drita e diellit.
Aty një mëllenjë në fluturimin rastësisht,
më çukiti zemrën fort me sqep vajzërie.
E fsheha te strofka mes pyllit me ahishtë,
sepse kisha brenda vetes zogun e stuhive.
Gjatë ndëshkimit për shpirtin tim fluturak,
zvarrita krahët nëpër baltëra vështirësie,
por njoha skutat më të errëta për almanak,
me skenat e plota të atij ferri marrëzie.
Kur energjia reaktive të më shuhet tërësisht,
krahët do m’i rimarrin zgalemët e kaltërsive,
fluturimin e penguar të vazhdoj përjetësisht,
sepse kisha brenda vetes zogun e stuhive.
