I lindur pak ditë pas çlirimit të vendit, prindërit e kishin pagëzuar me emrin Çlirim, me dëshirën e madhe që liria e sapoardhur t’i sillte një jetë të lumtur si çdo bashkëmoshatari të tij në Evropë. Por, sot jeta e Çlirimit 13-vjeçar është e kundërta e asaj që e kishin menduar prindërit e tij dhe e kundërta e asaj që e kishte imagjinuar çdo shqiptar, atyre ditëve kur po e festonte lirinë e shumëpritur.
Një nxënës i shkëlqyeshëm, Çlirimi detyrohet që herë pas here të punojë punë të rënda në mënyrë që të sigurojë të ardhura për familjen e tij. Ndonëse ende i papjekur si duhet, ai tashmë e ka kuptuar se nevojitet edhe krahu i tij që familja të mbijetojë. “Na ka falur dikush këto hekura.
Jam duke i larguar mbeturinat e panevojshme nga to dhe pasi t’i kem pastruar mirë do t’i shesim në hekurishte e të marrim ndonjë para”, tregonte ai, teksa nga turpi, krenaria por edhe egoja e një fëmije, mezi pranonte të fliste për gazetën e të fotografohej në “vendin e tij të punës”, që realisht gjendej në oborrin i barakës ku jetonte.
Jetë të vështirë sikurse të Çlirimit, bëjnë edhe rreth 40 fëmijë të tjerë, familjet e të cilëve që nga paslufta jetojnë në baraka të improvizuara, në “lagjen” e quajtur “Barakat e Erenikut”, vetëm pak kilometra larg qytetit të Gjakovës.
Përpos varfërisë thuajse ekstreme, 13 familje nga fshatra të ndryshëm të Gjakovës përballen çdo ditë me rrezikun, madje edhe atë më fatal. Në barakat e ndërtuara rreth 40 vjet më parë e të drobitura nga koha, vdekja është më e mundshme se gjithçka tjetër.
“Tash e sa vjet vetëm presim se kur do të shembet tavani e të na zërë përfundi me gjithë familje. Sa herë që fryn era, bie shi apo borë, ne detyrohemi të dalim jashtë. Frikohemi se mos po vdesim krejt familja”, tregon Sadete Sadiku, nëna e Çlirimit.
Por, jo vetëm në mot të keq këto familje ndihen të rrezikuara. Jetesa me gjallesa nga më të rrezikshmet tashmë është bërë pjesë e përditshmërisë për ta.
“Ka gropa në të gjitha anët e barakës dhe hyjnë gjithfarë gjallesash. Gjarpërinj, bolla e gjithfarë insektesh. Bile para dy ditësh fëmijët desh më vdiqën nga frika pasi i kanë gjetur tre gjarpërinj në dhomë. Erdh burri nga puna dhe i mbyti”, vazhdon ta tregojë kalvarin e vuajtjeve të saj dhe të familjes Sadetja. Ajo tregon se hallin më të madh e ka për fëmijët, të cilët po i sheh t’i shkatërrohen çdo ditë e më tepër.
“Na mbyti lagështia. A po m’i sheh fëmijët, sarih si limoni, më shumë po rrinë të sëmurë se shëndosh. Boll po mundona me e mbajt pastër shtëpinë, por nuk po ka mundësi. Lagështia që po krijohen po na mbyt”, vazhdon ajo.
Sadetja bashkë me burrin e saj Seferin dhe katër fëmijët e tyre jetojnë në gjendje të mjerueshme edhe financiare. Seferi që tash së voni ka filluar punë në një kompani private tregon se merr shumë pak para, aq sa nuk i mjaftojnë as për bukën e gojës. Edhe e zonja e shtëpisë thotë se copëtohet duke punuar punë dore, por njësoj sikurse i shoqi të ardhurat janë mjaft të vogla karshi mundit që e bën duke punuar tërë ditën e tërë natën.
“Veç sa për me i ngi me bukë … kurrgjë ma shumë”, thotë mes emocionesh Sadetja....
Një nxënës i shkëlqyeshëm, Çlirimi detyrohet që herë pas here të punojë punë të rënda në mënyrë që të sigurojë të ardhura për familjen e tij. Ndonëse ende i papjekur si duhet, ai tashmë e ka kuptuar se nevojitet edhe krahu i tij që familja të mbijetojë. “Na ka falur dikush këto hekura.
Jam duke i larguar mbeturinat e panevojshme nga to dhe pasi t’i kem pastruar mirë do t’i shesim në hekurishte e të marrim ndonjë para”, tregonte ai, teksa nga turpi, krenaria por edhe egoja e një fëmije, mezi pranonte të fliste për gazetën e të fotografohej në “vendin e tij të punës”, që realisht gjendej në oborrin i barakës ku jetonte.
Jetë të vështirë sikurse të Çlirimit, bëjnë edhe rreth 40 fëmijë të tjerë, familjet e të cilëve që nga paslufta jetojnë në baraka të improvizuara, në “lagjen” e quajtur “Barakat e Erenikut”, vetëm pak kilometra larg qytetit të Gjakovës.
Përpos varfërisë thuajse ekstreme, 13 familje nga fshatra të ndryshëm të Gjakovës përballen çdo ditë me rrezikun, madje edhe atë më fatal. Në barakat e ndërtuara rreth 40 vjet më parë e të drobitura nga koha, vdekja është më e mundshme se gjithçka tjetër.
“Tash e sa vjet vetëm presim se kur do të shembet tavani e të na zërë përfundi me gjithë familje. Sa herë që fryn era, bie shi apo borë, ne detyrohemi të dalim jashtë. Frikohemi se mos po vdesim krejt familja”, tregon Sadete Sadiku, nëna e Çlirimit.
Por, jo vetëm në mot të keq këto familje ndihen të rrezikuara. Jetesa me gjallesa nga më të rrezikshmet tashmë është bërë pjesë e përditshmërisë për ta.
“Ka gropa në të gjitha anët e barakës dhe hyjnë gjithfarë gjallesash. Gjarpërinj, bolla e gjithfarë insektesh. Bile para dy ditësh fëmijët desh më vdiqën nga frika pasi i kanë gjetur tre gjarpërinj në dhomë. Erdh burri nga puna dhe i mbyti”, vazhdon ta tregojë kalvarin e vuajtjeve të saj dhe të familjes Sadetja. Ajo tregon se hallin më të madh e ka për fëmijët, të cilët po i sheh t’i shkatërrohen çdo ditë e më tepër.
“Na mbyti lagështia. A po m’i sheh fëmijët, sarih si limoni, më shumë po rrinë të sëmurë se shëndosh. Boll po mundona me e mbajt pastër shtëpinë, por nuk po ka mundësi. Lagështia që po krijohen po na mbyt”, vazhdon ajo.
Sadetja bashkë me burrin e saj Seferin dhe katër fëmijët e tyre jetojnë në gjendje të mjerueshme edhe financiare. Seferi që tash së voni ka filluar punë në një kompani private tregon se merr shumë pak para, aq sa nuk i mjaftojnë as për bukën e gojës. Edhe e zonja e shtëpisë thotë se copëtohet duke punuar punë dore, por njësoj sikurse i shoqi të ardhurat janë mjaft të vogla karshi mundit që e bën duke punuar tërë ditën e tërë natën.
“Veç sa për me i ngi me bukë … kurrgjë ma shumë”, thotë mes emocionesh Sadetja....
