Nga Xhabir Ahmeti
Vitet e largëta pesëdhjetë. Fshati Përshefcë i Tetovës. Më kujtohen shumë gjëra nga ato kohë të vështira. Budallallëqe. Absurde. Dhe, terrori i pushtetit mbi popullsinë shqiptare. Po me gjithë presionet e papara shqiptarët nuk hiqnin dorë nga gjuha dhe nga kënga e tyre. Përveç rezistencës që i bënin shqiptarët pushtetit dhe për mbrojtjen e identitetit, të tjerat do të kisha dashur t’i harroj, por që s’harrohen. Asokohe në shtëpinë e një zotëriu nga Përshefca që quhej Akip e që mbiemrin e vërtetë duhet ta ketë pasur Karabeqiri (pushteti serb i instaluar në vitet 1912/1913 i ndërroi mbiemrat e shqiptarëve për të na shkaktuar probleme të identitetit, prandaj s’më kujtohet mbiemri i ri i tij) jetonte Kapllan Resuli: mësues i ardhur nga Ulqini. Nuk e di, madje as djalli vetë nuk e di, se si “ra nga qielli” ky njeri këtu ndër ne dhe, edhe më e çuditshme është, që këtij Kapllani (të cilit nuk i shkon ky emër) ta japë gjuhën shqipe në tetëvjeçaren e atëhershme të Tiharcës. Familja e Akipit e pranoi si intelektual dhe krenohej se ka strehuar një njeri të ditur. Asokohe të gjithë e respektonin se ai kishte filluar t’i botojë në Jetën e re e në ndonjë revistë tjetër shkrimet e para. I bënin nder pse ishte nga një qytet i ëndrrave tona. E respektonin edhe pse nisi të afirmohej si shkrimtar. Në këtë banesë që ia kishte lëshuar falas familja e z. Akipit, ky farë mësuesi Kapllan u martua. Atëherë, herë pas here thoshin se në banesën e tij në Përshefcë i vinte mysafir poeti Adem Gajtani. Pastaj doli se raportet e tyre shoqërore ishin shndërruar në dramë. Nuk dua të flas për marrëdhëniet e tyre, sepse nuk dua të jem Kapllan që të prek në privatësinë e tyre. Por, do të tregoj, patjetër e më së pari, se kam qenë në klasën e pestë kur Kapllani ishte mësues te ne që lexuesi ta dijë se e njoh njeriun që moti. Dhe, se e kam pasur për një vjet mësues të gjuhës shqipe. Tash turpërohem pse fati e solli te ne të jetë mësuesi imi i gjuhës shqipe. Po pse, do të thoni ju? E mbaj në mend një rast kur e kemi pasur një copë leximi me titull “Bukuria e gjuhës shqipe”, e mbaj në mend, po ashtu, se gjatë gjithë orës na ka folur jo me tone patriotike, por nacionaliste për gjuhën shqipe, si gjuhë e veçantë, si gjuhë e shenjtë, si gjuhë perëndie, etj. E mbaj në mend edhe diçka: fshatarët e respektonin si patriot sepse do të ketë folur me të rinjtë për pozitën e rëndë të shqiptarëve; e mbaj në mend, po ashtu, se e kishte vështirë ta shqiptojë r-në dhe rr-në dhe këta tinguj në fjalët e tij dilnin si v-ja (këtë si dëshmi se i di hollësitë e jetës së tij në Përshfcë e në Tiharcë). Dikur shkoi, u largua, pas një viti shkollor. Thanë se ishte punësuar në Tetovë. Ndërkohë seç ndodhi e si ndodhi nuk e di – por u përhap lajmi se Kapllani ka rënë në burg. Thoshin se për punë politike. Pas një kohe u përhap fjala tjetër se ka dalë prej burgu dhe ka ikur në Shqipëri. Kaq. Dikur erdhi lajmi se Kapllani në Shqipëri e paska ndërruar mbiemrin e tij Kalushi me Resuli. Po njerëzit vazhdonin ta përmendin e të flasin për të me mbiemrin e tij të vjetër: Kalushi. Nejse. Dikur erdhi edhe një lajm tjetër: Kapllani paska rënë në burg edhe në Shqipëri. Dhe, fshatarët e kujtonin vazhdimisht me keqardhje. Në vitet nëntëdhjetë, më saktë në vitin 1991, më ra ta takoj në Zvicër (ku pasi e kishin lëshuar nga burgu kishte shkuar të kërkojë azil) e të rri me të nja një orë, një orë e gjysmë. Atje gjatë kohë e ka mbajtur në hotelin e vet një djalë preshevar. Shqiptar. Dhe, punëtorët shqiptarë nuk e kanë lënë asnjë cent ta shpenzojë. Haje, pije dhe qëndrim i ka pasur falas. Si bukëpërmbysur, si bukëshkalë që është, ai që atëherë kishte filluar të bëjë myzevirllëqe duke shkruar pisllëqe kundër shqiptarëve. Kur biseduam, i thashë: “Nuk është mirë që po sillesh kështu! Nuk është e hijshme”! Nuk m’u përgjigj, por më shikoi bosh. Nuk u turbullua sepse ndërgjegjja (se atëherë do të ketë pasur një pikë ndërgjegjeje e fytyre), s’e brente. Ndërgjegjen e shiste tash në tregun propagandistik serb me dinarë, me denarë e me kopejka. Nuk kaloi shumë kohë e ky Kapllan Resuli thanë se qenka bërë Kapllan Resulbegoviç. Para tij tash filluan të hapen stepat e propagandës sllave. Atje mund t’i shtrinte krahët sa të donte, sepse atje shitet lehtë antishqiptarizmi. I pacipë dhe i mbetur pa ndërgjegje tash para vetes kishte shishet me shlivovicë e me vodkë të cilën e bëjnë muzhikët nëpër kasollet e tyre në stepa. I dehur nga shlivovica dhe nga një shajkaçë që do t’ia kenë falur në Beograd në vend të një dëshmie se është akademik diku, Kapllani u bë pishman edhe për mbiemrin Resulbegoviç. Si sarhosh që është tha se nuk është më Resulbegoviç, po Buroviç. Si Buroviç ai mohon gjithçka që është shqiptare. Gjon Buzuku, thotë, qenka cërnagor, Pjetër Budi serb, Jan Kukuzeli – maqedonas dhe në kulmin e ekstazës së tij serbomadhe edhe Skënderbeun e shpall serb. Madje-madje thotë se Naimi na paskësh qenë vllah, ndërsa Fan Noli – grek! Se shqiptarët nuk kanë asnjë figurë të vetme historike! Epo i kalon edhe kufijtë e renegatësisë ky farë Buroviçi! Më vjen keq që e kam pasur mësues, ani pse një periodë krejtësisht të shkurtër. Atë edhe buka e fshatarëve tonë do ta mallkojë, sepse i fyen në këtë mënyrë. Buroviçi i matufosur e çon edhe sot e kësaj dite mekamin e tij të propagandës serbe me tri nota: do, re, mi (me aq nota e kanë muzikën). E di se ai nuk mërzitet, se për t’u skuqur s’ka si skuqet kur nuk ka fytyrë. E vazhdon herifi avazin “studimor”, duke i rënë moh çdo gjëje shqiptare, duke mohuar madje edhe Pal Engjëllin e duke e shpallur edhe atë serb. “Zbulimi” i tij makabër është se shqiptarët nuk kanë as kulturë as histori dhe të gjithë këtë na e paskan falur serbët. Aman he jarabi, po marifet renegati!). Dhe kapaku i abdallisë na vjen nga një njeri vegël i propagandës maqedonase (e huazuar nga renegati Buroviç). Ky njeri-vegël e propagandës maqedonase, grabitqare e vlerave të fqinjëve, është: Pjetër Bogdani na qenka maqedonas. Me këtë zbulim të “akademikut” (që nuk është as anëtar i Akademisë së intelektualëve shqiptarë, siç pretendon e s’është e as ka për të qenë i asnjë akademie tjetër), ra në trans propaganda maqedonase. U shkrinë krejt njerëzit-vegla të kësaj propagande. Se pak e patën Lekën e Madh dhe Skënderbeun që “i bënë të vetët”, por deshën ta grabisin edhe një figurë të madhe të historisë e të kulturës shqiptare: Pjetër Bogdanin! Nuk më kujtohet si e pat emrin ajo vegël propagandistike që shkruan plot ekzaltim për “zbulimin” e renegatit Kalushi Resuli Resulbegoviç Buroviç Kapllan! Ja titulli: ““Petar Bogdan -Makedonec – osnovopolo@nik na Albanskata kni@evnost – strogo ~uvana tajna!!!” (Aman he jarabi, djali na i ka vënë tri pikëçuditëse pas fjalës tajna (fshehtësi). Në shpifjet e renditura si kakërdhi të Buroviç-it ja se çfarë shkruan, midis tjerash, instrumenti i propagandës maqedonase për shqiptarin Pjetër Bogdani: “Se Petar (demek Pjetër, shën. imi) Bogdani është maqedonas është një fshehtësi që ruhet rreptësisht në fshehtësi, kurse veprat e tij janë përkthyer në gjuhën shqipe e në gjuhë të tjera duke i ikur ose duke e shtrembëruar origjinën e vërtetë të këtij filozofi të madh. Pjeter (demek Pjetër, shën. imi) Bogdani është shkrimtari dhe filozofi i vetëm në atë kohë për hapësirat e Shqipërisë së sotme, ndërsa sipas analitikëve (demek sipas “sipas analizave” të Kalushi, Resuli, Resulbegoviç, Buroviç-it) është dëshmi e gjallë për kombin e krijuar në mënyrë artificiale të Shqipërisë, të cilët nuk kanë as origjinë as çfarë do lidhjeje me ilirët dhe Mesjetën. Vetë historianët pohojnë se shqiptarët janë malësorë të cilët e kanë përzënë popullsinë maqedonase dhe kanë formuar shtetin, këto janë fise të ardhura të cilët nga Perandoria turke, me origjinë janë gegët. Pjeter Bogdani në librin i cili është ruajtur deri më sot dhe ruhet si në fshehtësi si fshehtësi konfidenciale, i botuar në shek. 17, është nënshkruar si Pjeter Bogdani – Macedone ose në përkthim Pjetër Bogdani – Maqedonas. Veprat e shkruara nga Bogdani janë vepra kapitale me rëndësi të veçantë për letërsinë shqiptare, por deri në këtë moment nuk përmendet se është maqedonas”… Këto broçkulla i citova vetëm për ahmakllëkun e paparë që e përmbajnë. Jo pse ka diçka në to. E çka mund të ketë me vlerë në mbeturina? Megjithatë duhet të thuhet ndonjë fjalë meqë institucionet tona heshtin. E para, pallavrat e Buroviç-it merren si material shkencor, që i bën të qeshin edhe gomarët e kuq, jo më njerëzit, e dyta përsëriten broçkullat e Bllazhe Ristovskit se “shqiptarët janë malësorë të cilët e kanë përzënë popullsinë maqedonase dhe kanë formuar shtetin, këto janë fise të ardhura të cilët nga Perandoria turke, me origjinë janë gegët”, një kaos prej fjalie që as një debil nuk do të kishte mundur ta shkruajë aq keq si e shkruajnë këta njerëz-vegla, e treta ky njeri-vegël e përmend emrin Pjeter Bogdani – Macedone, për të dëshmuar se Pjetër Bogdani e paska shkruar me dorë të vet se paska qenë maqedonas, demek, sllav, e jo shqiptar. Pallavra! A mos keni dëgjuar që maqedonasit e sotëm sllavë të jenë përmendur në histori si të tillë? Asokohe shqiptarët janë quajtur epirotë dhe maqedonas e jo sllavët e sotëm maqedonas. Dhe, kur na paskan qenë maqedonasit dhe serbët katolikë?! Subhan allah! Ruajna zot prej të ligut!
No comments:
Post a Comment