"Shkrimtari është misionar, i duhet që gjithmonë të ketë parasysh lexuesin, jo vetëm t’i shërbejë shijes estetike të tij, por të jetë dhe udhërrëfyes në botën e ndërtuar keq, për t’i përcuar mesazhin se edhe ai, lexuesi, duhet të bëhet pjesë e ndryshimit të një bote të kapluar nga veset", na tha ndër të tjera zonja Rama, me të cilën u takuam në Cyrih të Zvicrës.
Majlinda Nana Rama është e njohur si gazetare dhe, njëherësh, edhe si romanciere. A ka pushim Majlinda në këto ditë vape?
Ritmika e punës për mua nuk ka të bëjë me stinën. Nëse vendos të pushosh pak nga puna e përditshmërisë, nuk mund të bësh kompromise me krijimtarinë. Edhe pushimi është relativ, prandaj, në këtë qasje, do të shprehesha në formën e një kiazme: njeriu lexon e shkruan duke pushuar dhe pushon duke lexuar e shkruar. Atraktivja nuk mund të jetën ndryshe, asnjëherë nuk ka pushim absolut. Vec kësaj, për mua ka qenë një periudhë e ngjeshur me aktivitete me në qendër letërsinë, ku unë kam marrë pjesë, brenda dhe jashtë Shqipërisë, dhe kjo m’i ka privuar pushimet e gjata.
Të bëra pyetjen e pushimit, duke e ditur se pikërisht gjatë korrikut, keni pasur shumë promovime të romanit tuaj. Sa promovime keni pasur nëpër Evropë, për Zvicër dhe Gjermani e dimë?
Po, ka qenë një tur promovimesh në disa shtete të Evropës, me ftesë nga Shoqata e Krijuesve në mërgatë, me qendër në Gjermani, Qendra Kulturore në Zyrih, Lidhja e Shkrimtarëve ‘Aleksandër Moisiu’ në Vjenë, në bashkëpunim me Ambasadat e Konsullatat e Kosovës në këto vende. Kanë qenë mbresa të vecanta, një përvojë ndryshe dhe kam mbetur e impresionuar. Jo vetëm nga interesi dhe pjesëmarrja, por edhe nga komunikimi me shumë krijues, njerëz të artit, kulturës dhe të letrave, shkëmbimi i përvojave letrare, si dhe mënyrat e organizimit të promovimit, të konceptuara më së shumti në formën e një bashkëbisedimi të ngrohtë dhe miqësor. Kanë qenë takime që kanë lënë një shije të vecantë në memorien time. Dua të përfitoj nga rasti t’i falënderoj organizatorët që u kujdesën deri në detaje për mua. Jam ndier e vlerësuar.
Si ndodhi që nga poezia dhe proza kaluat në roman ?
Mendoj se është një vijueshmëri normale e një krijuesi, vjen vetiu. Pastaj është nevoja e shprehshmërisë. Poezia mbetet ‘mbretëresha’ e letërsisë dhe pjesa më e mirë e krijuesve hapëron në krijimtari përmes poezisë së pari. Do të jenë të rrallë, për të mos thënë që s’besoj se mund të ketë një shkrimtar që nuk ka shkruar qoftë edhe një poezi. Pastaj është edhe ajo nevoja tjetër për të thënë dicka përtej poezisë. Un-i poetik dhe mikro apo makrobota e ndërtuar përmes vargut është hierore, por sikur nuk mjafton dhe ndonjëherë të duhet një tjetër formë komunikimi me lexuesin. Pas dy vëllimeve poetike, unë kam botuar në eseistikë dhe pastaj romanin. Tematika e trajtuar kërkonte hapësirë, një format më të drejtpërdrejtë, komoditet që proza e gjatë ta krijon.
Romani «Perandorët» është certifikuar si më i suksesshmi gjatë këtyre dy viteve. Çka do të thotë për Ju kjo?
Obligim dhe përgjegjësi më shumë përballë lexuesit. Shkrimtari është misionar, i duhet që gjithmonë të ketë parasysh lexuesin, jo vetëm t’i shërbejë shijes estetike të tij, por të jetë dhe udhërrëfyes në botën e ndërtuar keq, për t’i përçuar mesazhin se edhe ai, lexuesi, duhet të bëhet pjesë e ndryshimit të një bote të kapluar nga veset. Romani është pritur dhe vlerësuar ndjeshëm dhe nga kritika, duke sjellë dhe një lexim të ri të veprës sime dhe normalisht të gjitha këto më bëjnë të jem reflektive, të përpiqem që të ec në rrugën e hapur artistikisht nga ‘Perandorët’, duke qenë më kërkuese te vetja për veprat e mëpastajme.
Pse e zgjodhe titullin «Perandorët»?
Jo rrallë shfaqja horizontale është një fasadë, një fasadë e gënjeshtërt, që trukon thelbin, brendinë, gjithë thelësinë e vertikales, deri në nistimin e saj. Format e mbishfaqjes janë të ndryshme, të gjitha ngritur mbi antipodin e asaj që duket së jashtmi sepse, sic e thotë Shekspir ‘Gënjeshtra ka 7 variante, e vërteta, vetëm 1’… Ata janë të vetëshpallur, është hapësira e pakufijshme e pushtetit që ata kanë në zotërim, që i ‘gradon’ si të tillë. Ata përmbysin dhe bëjnë infunksionale cdo ligjësi, të shkruar a të pashkruar. Në perceptimin tim ishte krijuar një ide për njeriun e papërgjegjshëm, që s’njeh limite, tabu, etikë, norma, kufij, stade, që rrëzon cdo lloj muri e pengese, posesiv, dhe, në këtë kontekst, nuk mund të gjeja një term më të përafërt përkufizues. Ana tjetër, do të ishte e butë dhe do të dukej sikur do t’i ‘shkurorëzoja’ nëse do të përdorja një tjetër titull, le të them, më tepër eufemik. Nuk ka lidhje dhe as dua t’i jap konotacion negativ termit ‘perandor’ në kuptimin e parë të fjalës. Kuptohet, kjo është një perandori metaforike, e ndërtuar dhe ngritur në kulmin e lulëzimit e supremitetit dhe ligjëruar përmes botës së krimit.
Përmes romanit je munduar të sulmosh gjërat negative të shoqërisë sonë?
Po, patjetër që po. Në Shqipëri, për fat të keq, janë ndërtuar sisteme që nuk kanë në qendër mirëqenien në tërësi të individit, përkundrazi, cdo ditë situata përkeqësohet dhe mbisundon ligji i të fortëve. Pra, nuk duhet kuptuar si ngushtim a portretizim lokal, sepse është vetë realiteti që nuk ta lejon lokalizimin. Nuk është qëllimi që të errësohet gjithcka dhe të pesimizmosh, por të fokusohen ato pjesë të errëta të përditshmërisë, për të cilat qytetari bën thjesht një përcaktim abstrakt dhe me fjalë të përgjithshme, pa njohur detajin, faktet rrëqethëse, por duke vlerësuar shpesh paskuintat, shfaqjen e jashtme që është e kundërta e asaj që ndodh në ‘qepenat’ e mbyllur të ‘perandorëve’. Te qytetari shpesh vjen vetëm jehona e grimcajave të këtyre ngjarjeve, por është një konflikt tragjik që, në rastin e heshtjes, shton ‘metastazat’ e pakufijshmërisë së pushtetit. Ky është problem që duhet luftuar gjer në palcë, me qëllim që të gjenerohet një shoqëri më e mirë, më parime qytetarie e virtyte morale. Ky ka qenë misioni im në roman: të godas gjërat negative që i janë bërë gangrenë shoqërisë sonë. Nëse hesht përballë fenomeneve të tilla, je bërë pjesë e së keqes, sepse, sic thotë Ajnshtajn, «Bota është një vend i rrezikshëm për të jetuar, jo për shkak të njerëzve që bëjnë gjëra të këqija, por për shkak të njerëzve që i shohin ata dhe nuk bëjnë asgjë».
Sa ishte e vështirë që të bartni gjatë shkrimit lëkurën e personazheve ?
Është përgjegjësi e lartë të dëgjosh, të presësh, të mësosh fatet e njerëzve, sidomos kur je në profesionin e gazetarit. Ti dëgjon, me apo pa dëshirë, dështimet, denoncimet, denigrimet që u bëhen cdo ditë të pafajshmëve. Kjo të obligon, të bën të mos mendosh më për vete, por të hysh në botën e këtyre njerzëve që i kanë sytë tek ti, me shpresën se do t’i ndihmosh për të zgjidhur gjithë këtë problematikë shqetësuese. Pra, që këtu nis drama e gazetarit. Për ta jetësuar pastaj në një vepër, është një punë gjysmë e kryer, pasi, ti, në cdo kohë e ke bartur me vete cdo emër, cdo fat, cdo fatkeqësi. Është kjo që na bën divertment ne të ndjeshmëve nga bota tjetër (ajo që unë kam sjellë në roman). Është vështirë të mbash mbi supe sekretet apo rrëfimet e dikujt. E kjo më ka bërë të jem natyrshëm brenda lëkurës së tyre, e cila më ka shkatuar jo pak net pa gjumë. Përballë një bote të zhbërë apo një kreature që do të doje të ishte ndryshe. Kështu do ta dëshironin shumë njerëz, por një shumicë zgjedh destinatën e heshtjes, indiferencës, tkurrjes, duke iu dorëzuar pafuqisë vepruese, kundër vullnetit të tyre. Realitetet janë të dhimbshme, kanë vragën e pamëshirshme të polarizimit të shoqërisë mbi bazë pushteti dhe jo vlerash, një britmë rraskapitëse e realiteteve moderne. Të shërosh plagë njerëzore është një mision fisnik, por, sa mundesh ta bësh këtë?
Romani juaj ka përplasje në mes njerëzores dhe çnjerëzores. Cila do të dalë fituese gjatë kësaj lufte, sipas teje?
Imagjinoni një cast parfumet e Grenuijit, personazhit të famshëm të Patrik Zyskind. Njerëzit u dehën me aromën, pa ditur mënyrën se si bëhej ky parfum. Nëse mbishfaqja arrin të dominojë mbi thelbin, të vërtetën, e keqja zgjatet në një rrezik linear të pashmangshëm. Por, unë u besoj zgjidhjeve. Nuk u shmangen problemeve. Nëse synon të fitosh, duhet të jesh optimist se drejtësia triumfon. Jo se kjo është zgjidhja klasike romanore, pra, një mbyllje ‘happy end’, sepse unë këtë e kam shmangur me vetëdije në romanin tim, por se të vërtetët, të drejtët, të ndershmit, një ditë do të jenë të lumtur në trajektoren e tyre. Ligësia e ha më shpejt veten e vet se gjithcka tjetër në botë.
Çka do të bëhet me personazhet Aleksi dhe Tristiano. A do të vazhdohet me pjesën e dytë të romanit apo përfundon me aq?
Në fakt, subjekti i romanit është i tillë që gjithkush mund ta bëjë vazhdimin e tij sipas imagjinatës së vet. Pra, është një roman i hapur. Nuk e përjashtoj mundësinë e një pjese të dytë, nëse do ta quaja kështu, të romanit, por, në objeksionin tim, ka qenë pikërisht fundi i njërit prej personazheve më përfaqësuese të ‘tempullit’ të krimit, Tristanit. Dhe zgjidhjen nuk ia besova shtetit dhe drejësisë, por ndërgjegjes… Por, nëse e vazhdoj romanin në një pjesë të dytë, më duhet të pres, pasi personazhet e mi duhet t’i lë të patrazuar në jetën reale.
Gjatë promovimeve në Shqipëri, Kosovë dhe Evropë, cila ishte pyetja më interesante që ke pranuar nga të pranishmit?
Ç’është e vërteta, kësi aktivitetesh më kanë mbushur, më kanë bërë të ndihem mirë mes miqve të artit dhe letërsisë. Në përgjithësi, pyetjet kishin të bënin me botën brenda dhe jashtë romanit dhe, për më tepër, cdokush që jeton jashtë territorit shqiptar, kërkon të dijë më shumë për atë që zhvillohet në vendin e lindjes së tij. Përshtypje më ka bërë një pyetje nga një poet në Vjenë të Austrisë. Zotëria nga Shkodra, që është një emër i nderuar i letrave shqip, më pyeti nëse kisha ardhur herët në kohë me një temë të tillë si tranzicioni, duke pasur parasysh, sipas tij, që shumë përvoja të letërsisë botërore e kanë përshkruar realitetin 40 apo 50 vjet më vonë. Unë i qëndroj përgjigjes sime se, përkundrazi, jemi të vonuar. Sipas meje, nëse një letërsi nuk i shërben në kohën e duhur kauzës shoqërore, nuk mund ta përmbushë misionin e vet.
Nga mediat keni qenë e ‘përkëdhelur’. Mos ndoshta nga fakti që edhe media e njeh mirë situatën që po jetojmë dhe kemi jetuar?
Kanë qenë një sërë faktorësh. Së pari, ka qenë interesi i lexuesit dhe i kritikës që krijoi profilin e romanit tim. Pastaj roli i medias. Në këtë rast, dua t’i falënderoj të gjitha palët. Pse e përmenda edhe kritikën? Në kohën sot, ka shumë botime, në të gjithë gjinitë, por, jo rrallë ndodh që vepra të mira dhe krijues të talentuar të anashkalohen apo të mbeten jashtë vëmendjes së kritikës letrare, e cila i jep vlerat e mirëfillta cdo krijimi. Puna e krijuesit mbaron aty, te krijimi i veprës së tij, pastaj janë të tjerët që duhet t’i japin udhë kësaj vepre. Është një trinom i pandashëm dhe gjithëkështu funksional i letërsisë: autor-lexues-kritikë dhe përballë këtij trinomi qëndron media. Autori shpalon anë të realitetit që, sado të gërshetohet me ‘fiction’, zbulon vërtetësinë e këtij realiteti përpara lexuesit dhe te ky i fundit operon efekti katarsis, duke e bërë më të përgjegjshëm për rolin që duhet të luajë: i tërhequr dhe vetanak apo të radhitet në kahun e atyre që guxojnë për të ndryshuar. Shkrimtari sugjeron përmes artit të tij, vendimi i përket lexuesit, ndërsa kritika që është shkalla sipërore: e ndihmon lexuesin në një lexim më të specializuar të veprës, si dhe dikton vlerat dhe vendin që i takojnë kësaj vepre në letërsinë shqipe. Media është, po aq vëzhguese e hollë. Fakti që media në Shqipëri njeh mirë cdo problematikë, bëri që të krijohej procesi zinxhir.
Kur ke filluar të shkruash romanin, ishe duke punuar edhe gazetare. I ke thënë vetes se mos ndoshta nuk do ta përfundosh, duke ditur se personazhet reale të jetës së përditshme kanë lëvizje të shumta, herë andej e herë këndej?
Jo, në start nuk e kam pasur këtë frikë apo le ta quajmë dilemë. Pas daljes së romanit, po. Ishte frika e pritshmërisë. Indicia dhe lënda e romanit e kanë buresën te profesioni i gazetarisë. Një krijues është një vëzhgues i hollë i realitetit, kalon në heshtësinë e meditimeve të veta, si të thuash në disa nivele shtresëzimesh, të gjithë atë që shikon, dëgjon, lexon, percepton dhe, në këtë mënyrë, krijon shtratin e analitikës së vet. Brenda këtij qerthulli gëlon gjithcka, ngjarje dhe personazhe të përditshmërisë që, pavarësisht dinamikës, kanë një trajektore të përcaktuar, sado formëzimit apo trajtëzave të ndryshme të shfaqshmërisë. Pastaj, është kitensenca ajo që mbetet brenda sekujt. Në filozofinë e jetës njerëzore, ka një itinerar. Tragat janë aty. Personazhet e kanë krijuar ngjarjen, pastaj, duket sikur është njëlloj ‘stafete’. Dalin të tjera personazhe që ecin në këto rrugë të shkelura më parë nga të tjerë. Nëse e kam kuptuar drejt thelbin e pyetjes suaj, ‘frika’ ka të bëjë pikërisht me pritshmërinë e romanit, reagimet, perceptimin dhe absorbimin e lexuesit dhe më gjerë me një pjesë të asaj që ai jeton, sheh dhe përballet. Nuk ka qenë e lehtë, ka pasur reagime, sepse ky është risku i të prekurit dhe trajtesës së një teme të mprehtë të aktualitetit. Dhe meqë më jepet rasti, dua të theksoj se romani ka kohën, por nuk ka një hapësirë të përcaktuar, sepse janë ngjarje që mund t’i hasësh në cdo qytet të Shqipërisë.
Para se ta botoje romanin, i ke thënë vetes se do të duhej të përkthesh në gjuhë të tjera?
Nuk e kam menduar dhe s’është një ‘angazhim’ imi. Ka pasur interesime nga disa shtëpi botuese dhe përkthyes për përkthime në disa gjuhë, si në anglisht, frëngjisht, gjermanisht. Cdo proces ka kohën e vet kur ndodh.
Mos ndoshta keni filluar të shkruani edhe ndonjë roman të kësaj natyre, duke e ditur se i pari ishte i pritshëm?
Momentalisht jam duke punuar me një libër me kritikë letrare. Paskëtaj, nuk e përjashtoj mundësinë e një romani të këtij zhanri, pasi gjërat që nuk shkojnë në shoqëri, vijojnë të mbeten shqetësim i përhershëm dhe përballë tyre nuk mund të heshtësh.
Cila do të ishte tema tjetër që do të kishe dashur ta përshkruash në ndonjë krijim tuajin?
Ekzistenca, qenia njerëzore. Edhe pse s’kam një projekt konkret, ajo që më grish më shumë, është të bëj dicka që të ndryshoj jetën në vend. Pa arritur këtë, ndihem e paplotësuar. Për fat të keq, shoh ende kohë migjeniane që më trazojnë shipirtin e s’më lënë të dalë nga ky qerthull. Tashmë, kjo më është kthyer në mision.
Sipas jush, kur do të kalojë kjo kohë tranzicioni?
Për aq kohë sa ne shqiptarët që jetojmë në këtë vend, nuk do dijmë si t’i kërkojmë të drejtat, trazicioni do të vijojë. Kësaj masakre shoqërore i jepet fund vetëm me vetëdije të lartë individuale. Një vend ku sundon ‘ligji i xhunglës’, nuk ka se si të përparojë, në të gjitha kuptimet. Ai vend është i destinuar të prodhojë kaos moral, së pari, sepse lidhet me krizën e besimit, dhe më tej, kaos ekonomik e social. Pra, secili duhet ta nisë nga vetja, të ketë të qartë cfarë do nga jeta dhe si do që ta jetojë jetën ai dhe familjarët e tij. Ky është revolucioni që i thotë ‘Stop!’ kësaj kohe të mbrapshtë.
Pse ka rënë interesimi për të lexuar në shoqërinë tonë?
Kriza e leximit e ka origjinën te shumë faktorë. Sipas meje, që të lexosh, duhet të jesh i qetë; që të jesh i qetë, duhet të kesh një shtet social që mendon për ty. Në momentin që masa vuan për mbijetesë dhe lufton për këtë me cdo cmim, nuk ka se si të kërkojmë luksin, leximin e librit artistik. Por, ajo që më ka rënë në sy, është fakti që pjesa tjetër, pra kategoria e njerëzve pa probleme të dukshme ekonomike, lexojnë. Gjejnë mënyra alternative leximi, sic është edhe interneti, por lexojnë, dhe kjo është më mirë se sa të mos lexojnë fare, pra është një gjë. Unë personalisht do doja që të propagandohej më shumë për librin e printuar. Kjo është ajo që po e vret letërsinë. Pra, lexuesi aktiv duhet të sensibilizohet dhe të orinetohet drejt librit të printuar dhe këtë e bëjnë institucionet, ne, mediat, pasi vetëm ky lloj leximi të jep emocione të papërsëritshme.
Jeni edhe gazetare, por, në anën tjetër, edhe romanciere. Je duke i thënë lamtumirën profesionit të gazetarisë?
Absolutisht jo. Së paku, nuk e mendoj. Është një profesion me të cilin jam lidhur ngushtësisht, kam një periudhë të konsiderueshme që punoj si në median e shkruar, ashtu dhe në atë pamore dhe nuk mund ta braktis aspak. Pastaj, ka edhe një marrëdhënie të pandashme në raportin me krijimtarinë. Përsa i përket romanit ‘Perandorët’, është profesioni i gazetarisë që më ka ndihmuar për të sjellë gjithë ngrehinën, lëndën dhe strukturën e tij: ngjarjet, personazhet, intrigat, pjesën e realitetit bashkëkohor që shtjellet në brendësi… Epërsia e profesionit gazetar lidhet me njohjen e mirë të problematikës së përditshme, të depërtimit deri në thelb të anës sociale, ekonomike, të dinamikës së zhvillimeve politike, kompleksin dhe funksionimin e raporteve të ndryshme të shtresave shoqërore, kreditet mbi të cilat funksionojnë disa hallka të shoqërisë sot etj. Pastaj alternohet shkalla e njohjes së problematikës me ndjesinë njerëzore, e cila të grish për të mos qenë i heshtur ballë fenomeneve të tilla. Në këto moment, shfaqet pastaj krijuesi.
Më shumë jeni e Tepelenës apo e Fierit?
Në përgjithësi, nuk më pëlqejnë përkufizimet apo dhe përcaktimet. Tepelena është vendlindja ime, me natyrën krenare, të ashpër dhe mahnitëse, me erën e maleve që i përsillet qytetit si në një bashkëjetesë antike qyshkur ka qenë së pari Tepelena, dhe me njerëz bujarë e të virtytshëm. Atje, edhe malet sikur hedhin vallen labërishte, me britmën gjer në qiell… Është një Tepelenë që ka magjepsur Bajronin. Ndërsa Fieri është qyteti ku jetoj e punoj aktualisht dhe ku unë kam hedhur hapa të rëndësishëm në karrierën dhe krijimtarinë time. E dua si Tepelenën, ashtu dhe Fierin. Kur thashë që jam kundër përkufizimeve, kam mendimin që biem ndonjëherë pre e disa kornizimeve a ngushtive të tilla, duke bërë përjashtime dhe duke krijuar si padashur një ndasi krahinore. Tepelena, Fieri, Gjirokastra, Vlora, Tirana, Prishtina… janë të gjitha Shqipëri dhe gjithkush duhet të ndihet mirë në vendin e vet, në tokën mëmë, në atmëmëdhe.
Çka të bezdis më së shumti?
Servilizmi! Ai vret në cdo kohë njësoj. Ai ngre në piedestal llumin dhe dëmton shoqërinë, e transformon njeriun deri në nivelet me lumpene. Pasojat? Janë shtuar ‘shokët Zylo’…
Koha e lirë?
Kam pak kohë të lirë, por atë e shpenzoj me fëmijët, miq, kolegë, të afërm. Ndërtoj një grafik, me qëllim që të ndodhem kur duhet atje ku duhet dhe të mos ndihet mungesa ime tek ata. Por, nga ana tjetër, e bëj me dëshirë këtë ‘sakrificë’, pasi ky relacion më jep shumë kënaqësi.
Ke menduar të jetosh larg Shqipërisë?
Nuk e kam menduar. Së paku, s’më grish si ide. Do doja që fëmijët e mi të rriteshin këtu, në Shqipëri, të mësohen me këtë jetë, me këta njerëz, të dinë si të luftojnë për të ndërtuar një jetë më të mirë dhe të bëhen faktorë potencialë për ndryshimin e fatit të vendit të tyre. Kuptohet, nëse do të isha e detyruar të jetoja jashtë Shqipërisë, do ta bëja, siç e kanë bërë shumë bashkatdhetarët tanë, por jeta jashtë vendit nuk do të ishte zgjedhja ime. Edhe pse në një Shqipëri të trazuar, unë marrë frymë lirshëm kur mendoj se jam në tokën time dhe, nëse kam diçka për të dhënë, e jap për qytetarët e mi. Kjo nuk është sakrificë, është dëshirë për të qenë vetvetja. Dinjiteti i secilit individ është në atdhe.
Si e sheh rininë shqiptare në mërgim?
Unë do doja shumë që të rinjtë shqiptarë t’i ushqenin ambiciet e tyre këtu, në vendin e tyre. Kjo do t’u jepte siguri për të ardhmen. Pra, do të ndërtonin një mur me vështirësi, por do të mbetej i tyre, në fund të fundit, ndërsa në mërgim, cdo gurë që hedhin, e kanë me kosto të lartë për vazhdimësinë. Unë e kuptoj fare mirë që këto gjenerata kanë kërkesa nga jeta dhe duan gjithcka në pak kohë, por këtë luks nuk ua jep kurrsesi jeta në mërgim. Emigranti ikën nga vendi i tij, i ri dhe me një valixhe e kthehet plak, i kërrusur me një bastun e po me një valixhe…
Cila është fjala më e shpeshtë që e përdor kur dëgjon lajme të mira?
Besoj me naivitetin e një fëmije. Më duket sikur jeta ka tendenca të ndryshojë për mirë.
Ju falënderoj shumë e nderuar për kohën dhe ju urojmë shëndet e suksese të tjera!
Faleminderit Juve për këtë intervistë të këndshme dhe profesionale! Ju uroj suksese në botën Tuaj krijuese! ( dialogplus.ch)
Kush është MAJLINDA (NANA) RAMA?
JETËSHKRIM: ARSIMIMI
Majlinda Nana Rama ka lindur në Tepelenë, më 27 maj 1980. Në vendlindje ka marrë dhe mësimet e para e ato të mesme. Gjatë viteve 1998 – 2002, ka kryer studimet e larta për Letërsi dhe Gjuhë Shqipe dhe më pas, në vitet 2009-2012 ka kryer studimet, në fakultetin e dytë, atë të Shkencave Politike, në degën «Marrëdhënie Ndërkombëtare».
Në vitin 2014 përfundon studimet Master për «Komunikim Politik».
KARRIERA
Ka punuar si administratore e Shërbimit Social për Ndihmat Ekonomike dhe Paaftësinë. Ka punuar më vonë si mësuese e Gjuhës Shqipe dhe Letërsisë. Prej vitit 2004 jep kontributin e vet në mediat pamore dhe ato të shkruara, ku evidentojmë punën si Drejtore Informacioni në TV Rajonal «Apollon» në Fier. Ka punuar si gazetare e TV «Ora News», Tiranë. Është autore, skenariste, dhe drejtuese e qindra emisioneve sociale, kulturore dhe politike në TV «Apollon».
Nga viti 2006 dhe aktualisht punon si gazetare e gazetës «Panorama», Tiranë
Është drejtuese e gazetës «Ora Juaj», Fier
Punon në Bashkinë Fier
Është presidente Fondacionit Kulturor «HARPA»
Është organizatore dhe drejtuese e Panairit Kombëtar të Librit «FIERI»
KRIJIMTARIA LETRARE
Ka botuar:
1- «Merrma lotin peng»,(poezi, 2004)
2-«Hënë e qiellit tim» ,(poezi, 2006)
3- «…por gjyqi vazhdon…», (prozë, 2006)
4- «Perandorët», (roman, 2014)
Ka në proces:
1-«Yasmin», (roman)
2-«Kritika Letrare», (kritika, studime, recensione, publicistikë).
TË TJERA:
* Është përfshirë në dy Antologjitë Poetike «Korsi e hapur» ku janë bërë pjesë mbi 270 autorë nga vendi e bota, njëri botim i vitit 2008 dhe tjetri botim i vitit 2010.
*Majlinda është anëtare e W.P.S. (Lidhje e poetëve bashkëkohorë të botës).
*Eshtë redaktore dhe recensente e dhjetra librave të autorëve të ndryshëm në prozë dhe poezi.
VLERËSIME:
*Është fituese e Çmimit Special Letrar në Konkursin Ndërkombëtar «Muza Poetike 2012».
* Ka marrë Certifikatë Mirënjohjeje nga Unioni i Gazetarëve.
*Ka marrë Certifikatë Nderi nga Lidhja Ndërkombëtare e Poetëve, Shkrimtarëve dhe Artistëve «Pegas».
