Në vend të asgjësë kam shpirtin tim

Nga Naim KELMENDI

ÇAST I DJESHËM

I djeshmi cast

Vrau veten

Apoe arrestuan

U zhduk ka gjurmë

Ne askund

Mbetem asgjë

E askundit

Të djeshmin cast

E thërmuan tatpjetës

Apoe thërmoi veten

Duke mos ditur

Ç’po i luhej nga prapa shpine -

LUTJE PËR KOHËN

Pemë e mendimit të mirë

pjeke frutën tonë

të ecja te stina

të mos rrinë kruspull

as koha as çasti i sotëm

e t’mos ia numërojmë

thinjat pastaj asgjësë

sonë të hirtë

për ta bërë të mundurën

pemë e mendimit të mirë

pjeke frutën tonë t’hershmen

e t’mos na hyjë në mes

edhe njëqind vjet të tjera

syri i meduzës që ngrin

NË VEND TË ASGJËSË

Në vend të asgjësë

kam shpirtin tim

përditë në stacion

të pakuptimësisë

rrugëve të kuptimit

në kërkim të vetvetes

hullive të mnerta të vetëjetës

prandaj s’dua ta trandë as për një çast

këtë kuptim prej asgjëje

sepse s’e kam fuqinë e zotit t’i ndryshojë gjërat

dhe në vend të asgjësë

gjithmonë ka diçka që ma kuptimëson

frymëmarrjen,mendimin për të jetue

dhe që do të shuhemi këtej jete

është aksiomë e njohur nga e vërteta

po sa vështirë ata bëjnë përpjekje për ta mundur vdekjen…

pa mundur t’i qetësojnë askurrëmë dhembjet

e thekshme të shpirtit pa shpëtim

dhe kur vdesin thua se nuk ishin kurrë pjesë jona

unë s’dua të shkel më mbi vetveten

e ta denoj shpirtin tim me gjithfarë teorish

të paqena…që vrasin që helmojnë

dhe në vend të asgjësë

prapë si një lulediell vjen dashuria

prandaj këtu kemi ardhur të duam

e jo të vrasim të urrejmë krijimin e zotit-njeriun

dhe duhet të shkojmë,ama të shkojmë heshtur dhe pavërejtshëm

pa prishur as për një çast as rendin as rregullin

dhe unë zotohem se në vend të asgjësë

do të vijë kuptimi i diçkaje

për të të thelluar në kërkim të njohjes

dhe s’ke për ta njohur kurrë…

ka diçka tej shikimit

diçka ka tej mendimit

ka diçka tej t’vërtetës

diçka ka përtej jetës

bari do të lulëzojë dhe bimët do të kokrrojnë

dhe ne dhe ju dhe ata të gjithë dhe gjërat

që s’i njohëm kurrë dhe s’kemi për t’i njohur

përgjithmonë në vend të asgjësë…

PLAGOMË

Në çast rrotullohet jeta

e merr drejtim

atë ditë e sot

veç në një vegim

u shikuam u çmallëm

asgjë nuk bëmë

nga e bëra që duhet bërë

kur trazohet deti epshor

dhe trondit shpirtin –

po pse kaq vite

u deshën që të shihemi prapë

vetëm te një çast

secili ta hamë me vetveten tonë

mashtrimin e çastit

KALIMTHI

Po si të shitoi

në pikëditë

kaq verbër

verbëria e lakmisë

e s’pave kurrë më

as emrin

as ditën tënde