Kush ka vesh “kambanat po bien”

Nga: Ibush R. Hetemi, FBKSH

Ibush Hetemi

Koha për bashkëveprim drejt bërjes së Shqipërisë Etnike. Është  momenti që shqiptaret ti harmonizojnë kërkesat dhe veprimet. Pak kush ka arsye të madhe ti bashkojë kërkesat dhe ti harmonizojë veprimet për çështje kombëtare, sikur shqiptarët. Nëse sot ne nuk angazhohemi sa duhet, nesër fëmijët tanë do të na gjykojnë, për mos veprim të duhur, për çështjen e kauzës kombëtare.

Shqiptaret janë dhe duan të jenë faktor paqëje dhe stabiliteti ne Ballkan, këte e dinë dhe e kanë kuptuar të gjithe faktorët e rëndësishëm ndërkombëtar. Këtë qëndrim dhe angazhim të gjithë miqtë tanë duhet ta ndihmojë dhe ta përkrahë. Por  a duhet që edhe më tutje shqiptarët të pranojnë që mbi kurrizin dhe ne dëm të tyre e kinse në favor të një paqeje të pa qenë të paguajnë kaq shtrenjtë,në mënyrë që të ngopen apetitet e pa ngopshme të fqinjëve tanë, të cilët edhe pas njëqind vjetëve kanë mbetur po ata që ishin vetëm që tani veprojnë nipat dhe stërnipat e tyre.  Kërkesat e ndara dhe të paharmonizuara dhe shpesh here te pa argumentuara te faktorit politik shqiptar si në Tiranë,Prishtin dhe në Shkup lenë një përshtypje të brisht dhe jo serioze të faktori relevant ndërkombëtar, gjë që nuk i kushtojnë rëndësi fare pasi që shumë shpejt shqiptarët e ndërrojnë ketë qëndrim dhe dalin më nje tjetër qëndrim dhe kështu nuk është e qartë se në fakt çfarë po kërkojnë shqiptarët. Në anën tjetër nëse i referohemi shkrimeve, publikimeve të ndryshme nga autor të ndryshëm të niveleve të ndryshme, të cilat shkrime bazohen në argumente historike, diplomatike dhe juridike të cilët aq bukur dhe më mjeshtri i paraqesin propozimet e tyre se si në fakt duhet zgjedhur çështja shqiptare, se si duhet të ofrojmë argument dhe kundër argument të fuqishme për çështje të caktuara. Shtrohet pyetja  çka po ndodh me ne shqiptaret?
Faktorët politik dhe shtetëror relevant shqiptar të cilët e kanë mandatin apo autorizimin nga populli, që të vendosin e nuk e bëjnë, ndërsa të tjerët të cilët nuk e kanë këtë mundësi bëhen “copa” duke bërë propozime, kritika besa edhe ofendime në emër të demokracisë, duke nxjerr në pah argumente të fuqishme që ne populli i thjesht kur po i dëgjojmë dhe lexojmë po na mbushet mendja se më të vërtetë mirë e kanë. Në politikën shqiptare (lexo në tri qendrat shqiptare) nuk ka seriozitet,vendosmëri që të punohet për shtet dhe popull, apo mungon një strategji e veprimit të përbashkët qe lirisht mund të thuhet mungon një vetëdije e lartë kombëtare. Jemi dëshmitar të zhvillimeve të fundit ku politika serbe është në “ofenziv” nëse mund ta quajmë ashtu, kuptohet  bazuar në propozimet strategjike dhe tepër të mençura lidhur me statusin e pakicës serbe e cila jeton në pjesën veriore të Kosovës, dhe në veçanti me propozimet për zgjedhjen e statusit të Kosovës!! Duke injoruar çdo gjë që ka ndodhur deri më sot pikërisht lidhur me statusin e Kosovës!! Diplomacia serbe ka arritur që të paraqesë kushte dhe të caktoj agjendë për bisedime!!Duke ju falënderuar kësaj diplomacie Serbia ka filluar ta paraqet vetën si viktimë!! “ nuk do të ishte çudi sikur të fillonte të kërkojë edhe dëmet e luftës” . “E si nuk hapet toka e të na përpij”. Nuk e di se në ketë moment a do të ishin më të përshtatëshme vargjet e Fishtës a po të Nolit, shpata e Skendërbeut apo pushka e Adem Jasharit apo….! Vëllezër dhe motra, është momenti  i fundit që ti bashkojmë dhe harmonizojmë kërkesat dhe veprimet tona, thonë shumë veprimtar të FBKSH-së dhe veprimtar të tjerë të kauzës kombëtare. Pajtohemi thellësisht se Pavarësia e Republikës së Kosovës është një arritje e madhe dhe shumë e rëndësishme për popullin shqiptar, sikurse pajtohem që kjo arritje ka qenë një kompromis i dhembshëm dhe i domosdoshëm për kohën e tanishme, por nuk mund te pajtohem kurrë që akoma nga shqiptarët hedhin dyshime duke bërë veprime që e dëmtojnë ketë pavarësi të Kosovës, atëherë faktori politik serb përse të mos e ngre kokën e të kërkoj forma të ndryshme për realizimin e “apetiteve gllabëruese të tij”!
Një pyetje e madhe për të gjithë shqiptaret kudo që janë: A është Shqipëria atdheu i ynë ? sigurisht se PO!  A e duam të gjithë Shqipërinë Etnike,  të lirë demokratike dhe me Sovranitet të plot ( me gjithë tokat që i ka pasur më 1912, them se  PO).  A jemi duke punuar të gjithë për ta ruajtur dhe kthyer dinjitetin e Shqipërisë (1912)-( këtu me keqardhje nuk kam përgjigje). A jemi duke punuar të gjithë për Ribashkimin e trojeve Shqiptare? (Po, por jo sa duhet). E pra për të jetësuar përgjigjet e lartshënuara, ne duhet të ndryshojmë dhe të reflektojmë kombëtarisht – shqiptarisht. Dikush me të drejt do të pyeste: E si:
E para: Ne duhet të hymë në bisedime jo vetëm me Serbinë, sepse edhe bisedimet janë njëra prej rrugëve që ofrojnë zgjidhje.
- bisedimet  duhet bërë në formë të shkallëzuar apo në formë nivelesh me ekipe profesionale, dhe varësisht nga agjenda për bisedime ekipet profesionale duhet të jenë aktive,dhe ajo çka është më rëndësi përbërja e ekipeve që do të përfshiheshin në bisedime duet të jenë nga pozita dhe opozita, si qytetar të tjerë që kanë ngritje profesionale adekuate.
E dyta: Parlamenti i Kosovës duhet të ngrit një grup punues profesional enkas për të përcjellë punën grupeve dhe ekipeve të autorizuara për bisedime më Serbin, kjo çështje duhet ngritur në nivel akademikësh nga të gjitha profilet, duke shfrytëzuar konsulent edhe nga Tirana dhe Shkupi.
E treta: Grupet dhe ekipet profesionale të autorizuara për bisedime me Serbin, duhet më doemos të kenë të përgatitur edhe planin B dhe planin C i cili në momente të caktuara duhet të paraqitet para bashkëbiseduesve edhe para faktorit ndërkombëtar   si zgjedhje më afatgjata dhe më të qëndrueshme, kjo do të ishte arma dhe kundër argumenti më i fuqishëm ndaj politikës ekspansioniste pushtuese dhe gllabëruese serbe.
Cili do të ishte plani B: Shpallja e pavarësisë se Shqipërisë (1912) si e drejt Historike legjitime dhe juridike e popullit Shqiptar e sanksionuar edhe më një mori konventash ndërkombëtare,shtrirja gjeografike e Shqipërisë në kufij etnik,duke e argumentuar me fuqinë e argumentit historik-juridiko-diplomatik te gjitha ndryshimet më dhunë të më vonshme që janë bërë në kurriz të shqiptarëve dhe trojeve të tyre (1913).
E katërta: E drejta për Ribashkim, si parim demokratik e sanksionuar me konventa ndërkombëtare për të drejtën e popujve për vetëvendosje. Ketë të drejt duhet ta shfrytëzon edhe populli shqiptar ne Ballkan i cili padrejtësisht është ndarë dhe jeton i ndarë në 6 pjesë, i cili është shembull suigeneris, një popull që kufizohet më vetveten.
E pesta: Qeveritë, Institucionet dhe parlamentet Shqiptare janë krijuar dhe zgjedh mbi vullnetin dhe  votën e lirë të popullit,prandaj detyrimisht duhet respektuar vullneti dhe dëshira e popullit i cili është Sovran mbi këto çështje, dua të jem më i qartë, askush nuk guxon dhe nuk ka të drejt që për çështje madhore të vendos në emër të popullit, fjala është për çështja fondamentale siç janë:  Sistemi shtetëror, kushtetuta, ndrrimi i kufijve, apo ndërrimi i  emrit etj. Në këto raste duhet përdorur –respektuar verdikti i popullit me referendum fjala e popullit do të ishte vendimtar.
E gjashta: Të gjitha raportet, marrëveshjet e grupeve punuese, duhet medoemos të  ratifikohen nga parlamenti, ose në të kundërtën nuk do të duhej të prodhojnë efekt juridik.
Duhet të jemi të drejt dhe autokritik, se as BE-ja,as OKB-ja, dhe ne fund as Serbia nuk është fajtore nëse ne shqiptaret nuk arrijmë te merremi vesh, që  të flasim shqip, të mendojmë shqip, dhe të veprojmë shqip.

......

Siç është bërë e ditur nëpër medie, Ministria e Punëve të Brendshme e Maqedonisë, ka arrestuar disa qytetar (shtetas të Maqedonisë) të dyshuar në aktin terrorist në fshatin Smillofce në afërsi të Shkupit me ç’rast janë vrarë pesë shtetas të Maqedonisë të përkatësisë sllavo-maqedone. Disa prej tyre menjëherë i kanë nxjerrë përpara gjykatës me ç’rast nga një muaj ua kanë shqiptuar dënimet për të vazhduar hetimet e mëtutjeshme. Lajmin e kanë bërë të ditur  mediet duke e cituar  Ministren Gordana Jankullovska.

Për këtë dhe për shumë e shumë padrejtësi të tjera që po ndodhin në Maqedoni, çdo shqiptar ashpër i dënon, duke ia tërhequr vërejtjen lidershipit të partive politike shqiptare në Maqedoni. Të nderuar vëllezër, po mbushen 11 vite nga lufta e lavdishme e Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare, në gjirin e së cilës, dhe me flamur kombëtar u radhitën bijat dhe bijtë më të mirë të kombit. Të gjithë ata e sakrifikuan jetën e tyre vetëm e vetëm që populli shqiptar ta gëzojë lirinë që i takon.

Ata ushtarë që mbetën gjallë u mashtruan nëpërmjet të një marrëveshjeje të ashtuquajtur “Marrëveshja e Ohrit”, marrëveshje kjo që do t’i zgjidhte shumë probleme nacionale shqiptare, për hir të vërtetës në letër kanë qenë të definuara shumë çështje të favorshme për shqiptarët, mirëpo ajo në praktik asnjëherë nuk u zbatue si tërësi, për këtë mendojë se fajin kryesor e kanë ato parti që kanë participe në organe të ndryshme të pushtetit qoftë lokal qoftë ai qendror. Ata pra ishin të bindur se po mbaron një epokë diktatoriale, maqedonase, mjerisht ajo as sot e gjithë ditën nuk u zbatua sa duhet në praktik.

Të nderuar bashkëkombës, njëmbëdhjetë vite më parë shqiptarët i bashkonte zëri i luftëtarëve të lirisë, kurse sot, ata duhet t’i bashkojë vuajtja e shqiptarëve gjithandej maqedonisë për shkak të sjelljeve antinjerëzore, antihumane, kriminale do të thosha edhe terroriste. Të gjitha këto marifete janë duke i bërë sllavomaqedonët gjithsesi me bekimin e disa politikanëve shqiptar në pushtetin sllavomaqedon. Të gjitha këto të liga që po ndodhin ndaj familjeve shqiptare, po del se është i vetmi “shpërblim” ndaj këtyre ish-luftëtarëve të lirisë, nga pakoja e “marrëveshjes së Ohrit”. Si duket e ashtuquajtura “Marrëveshja e Ohrit”, shqiptarët dita ditës është duke i diskriminuar dhe për këtë lidershipat e disa partive politike shqiptare nuk qajnë kokën, sepse nuk duan që t’i humbasin benificionet që ua jep qeveria Gerorgievski.

Qeveria e Georgievskit me mjeshtri është duke i shfrytëzuar përçarjet shqiptare. Ai duke i parë shqiptarët të ndarë ndërmjet veti dhe duke vrapuar pas interesave personale e grupore forcon pozicionin e vetë në njërën anë dhe në anën tjetër realizon programet antishqiptare. Shqiptarët për shkak të interesave dhe apetiteve karrieriste i lënë pas dore interesat kombëtare shqiptare. Unë duke qenë ish luftëtar i UÇK-së, shfrytëzojë të drejtën vëllazërore që t’ua tërheq vërejtjen të gjithë atyre që kanë mundësi të bëjnë ndryshime në favor kombëtar, ndaluni nga inatet, kthejuni interesit kombëtar, “shpirti” i secilit prej jush që sillni dëme çfarë do qofshin ato e që janë në dëm të çështjes kombëtare, do t’ju mallkojë.  Ajo që është më e dhimbshme dhe në fakt nuk do të duhej të ishte, deputetët e votuar nga populli nuk bëjnë asgjë për këtë popull të shumëvuajtur, përveç që në emër të tij e nën petkun e servilit mohojnë çdo gjë kombëtare, për t’i hapur rrugë mendimeve të tyre të “moderuara” për integrim evropian etj.

- Vlerësimi se paraqitja e shumë partive politike në spektrin politik në ish Republikën e Maqedonisë është demokratike dhe në frymën pluraliste, mendojë se nuk mund të vlerësohet si e tillë, dhe se liria e të shprehurit, të ideve politike në rrethana dhe kushtet  çfarë jemi duke jetuar ne shqiptarët nuk e lejon  një gjë të tillë. Aq më tepër është e pakuptueshme se kundërshtarin politik nuk e kuptojmë si “bashkëudhëtar idesh” e me koncepte te ndryshme, por atë e kuptojmë si kundërshtar të përgjithshëm. Ndërkaq numri i madh i partive politike më së miri tregon pasqyrën reale të përçarjeve dhe ndarjeve deri në armiqësi. Bile bile fitohet përshtypja se disa lider të partive hulumtojnë mundësin që rivalin politik ta fshijë nga faqja e dheut.

Prandaj:

1. Kjo gjendje e rëndë e popullit shqiptar e ka edhe zgjidhjen e vet. Shqiptarët duhet të bëhen bashkë nën flamurin kombëtar, të ndërtojnë një strategji kombëtare gjithëpërfshirëse shqiptare.

2. Të gjithë flamujt partiak bien –përkulën para flamurit kombëtar shqiptar, sepse ne ende nuk kemi krijuar kushte që të respektojmë dhe zbatojmë pluralizmin politik, kjo mund të bëhet vetëm atëherë kur e ribëjmë Shqipërinë Etnike.

3. Partitë shqiptare në pushtet, pushtet i cili ushtron dhunë gjenocidiale ndaj qytetarëve të vetë dhe nuk distancohen nga ngjarjet e tilla, ato janë dhe do të kualifikohen si pjesëmarrëse në dhunë dhe krime kundër popullit të vetë të pa mbrojtur.

4. Dorëheqja nga pozita dhe funksionet shtetëror të shumë burrave shtetëror duke bashkangjitur arsyetimin e fuqishëm kishte më qenë veprimi dhe gjesti më i lehti për të shpreh një mospajtim dhe për kundërshtuar fuqishëm veprimet e fundit dhe shumë të tjerave të ngjashme me to, nga ana e MUP-it  Sllavo-maqedon e që në fakt duhet të jetë një skenar i paralajmëruar i Daçiç – Jankulovska. si njerëz të dëshmuar kundër qenies njerëzore të quajtur Shqiptar.

   – kurë ketë i shtojmë skenarin e mirë të menduar se kinse po ndiqet dhe kapet “Islamizmi ekstrem” që në emër të këtij kualifikimi të marrë dritën jeshile nga BE-ja NATO dhe Amerika që t’i ketë duart e lira për veprim, çdo gjë tjetër si: dhuna dhe terrorizimi i familjeve shqiptare befasisht natën duke shfryer mllefin dhe duhmi shovenist të tyre, që të qetësojnë ndjenjat shoveniste sllavo maqedone bie nën hijen e zezë të kualifikimit të lartshënuar!!?

5. Është koha e fundit që gjithë shqiptarët kudo që janë nëpër institucionet e ndryshme shtetërore që t’i lënë një anë idetë, partitë politike dhe të zbresin nga kolltukët që kanë marr nga i ashtuquajturi kryeministri  Gruevski.

6. Nëse shqiptarët arrijnë të lënë inatet, urrejtjet dhe përçarjet dhe bashkojnë forcat progresive, atëherë statusi i shqiptarëve në Maqedini nuk do të jetë i nëpërkëmbur, dhe ribërja e Shqipërisë Etnike nuk është larg.

7. Një  ditë shqiptarët do të bashkohen dhe doemos do të bien në një fjalë, por, sot prijësit e partive politike dhe jo vetëm ata,  për figura të ndryshme shqiptare me ndikim në organe shtetërore-politike- legjislative-ekzekutive do të drejtohet gishti i fajësisë, nëse sot nuk angazhohen për t’u jetësuar amaneti i dëshmorëve të luftës.

Ndaj njerëzve të tillë, individ, grupeve, organizatave etj., historia dhe vetë populli shqiptar do të jenë të pa mëshirshme.

-Zoti i ndihmoftë shqiptarët në rrugë të drejtë për ribërjen e Shqipërisë Etnike.

KU PO SHKON MAQEDONIA?!

Opinion

Nga Dr. Sulejman Abazi (NESHAJ)-Tiranë

(I derguar shume organeve te shtypit te shkruar dhe i censuruar)

Heshtja e faktorit politik shqiptar në Maqedoni, veçanërisht e partisë në pushtet, BDI, është e pajustifukuar. Në të njëjtën kohë, kur opinion mbarëkombëtar dhe ai ndërkombëtar tronditet nga pamjet e intervenimeve policore të shtetit maqedon kundër njerëzve të pafajshëm, në një skenar që s’ka të bëjë me motivet e zbulimit të një krimi makabër, por me një terror psikologjik mbi tërë popullsinë shqiptare, politika shqiptare hesht, duke u bërë palë me veprimet qeveritare. Reagimi i BDSH-së së Bardhyl Mahmutit vjen në një kohë, kur të gjithë pa përjashtim duhet të kishin ngritur zërin, të kërkonin trasparencën e qeverisë në Parlament dhe të qetësonin opinionin publik. Kundër dënimeve kolektive, në një kohë kur dihet se dhuna etnike është e pranishme dhe palët po akumuloinë revoltë nën përgjëgjësinë respektive ndaj situatës, askush, përveçse klaneve politike brenda pushtetit, nuk janë të interesuar për acarimin e mëtejshëm të saj.

Kundër deklaratave kontradiktore të Kryeministrit Gruevski ditë më parë dhe deklaratës për shtyp të Ministres së Brendëshme, Jankullovska, rezulton se veprimet e fundit policore të qeverisë së Shkupit, nuk kanë të bëjnë aspak “me zbulimin e autorëve të krimit të pesfishtë makabër kundër qytetarëve të pafajshëm maqedon”, por me një terror psikologjik të mirëmenduar, për shkak të situatave të tjera, të cilat qeveria nuk ka kurajo t’i deklarojë në opinion.

Nuk është rasti i parë që montohen skenarë të tillë në veprimet policore të shtetit, të cilat profesionalisht janë të dekonspirueshme dhe false dhe nxjerrin fytyrën e vërtetë të pushtetit politik të kalbëzuar, të mbarsur me nacionalizëm ekstrem, kundër popullsisë paqësore shqiptare. Vrasja e katërfishtë e shqiptarëve dy vite më parë, në 12 maj të vitit 2010, ishte një inskenim mashtrimi, i cili nuk e fshehu dot dorën kriminale të pushtetit, me motive të hapura politike. Pjesë e këtyre veprimeve, edhe pse të diktuara, është bërë edhe partia në pushtet, e cila përherë ka heshtur dhe ka pranuar bashkëfajësinë në veprimet policore të Qeverisë.

Opinionit të gjerë në Maqedoni i kujtohen deklaratat e kryeministrit Gruevski në 22 prill 2012 para mediave se, “pas hetimit paraprak të kryer është konstatuar se vrasësit janë profesionistë dhe të stërvitur mirë. Ata janë shumë mirë të stërvitur dhe me motive shumë të larta, që nuk është parë ndonjëherë. Por, unë shpreh bindjen se ata do të kapen dhe do të përgjigjen për veprën mizore që bënë, vranë pesë njerëz të pafajshëm, të cilët, besoj se nuk i kanë njohur e as që e kanë ditur se si quhen në momentin që i vranë”. “Hetimët paraprake” nuk kanë sjellë asgjë të re mbi autorët e krimit. Mësohet se, i vrari 45 vjeçar sëbashku me 4 të rinjtë maqedon, me sa duket ka qenë dëshmitar okular i krimit dhe për këtë arësye ka pësuar fatin e tyre. Nëse Gruevski ka informacione se “janë të shtërvitur shumë mirë dhe shumë të aftë”, çfarë mund të thuhet tjetër në raste të tilla?! Nëse ai i di motivet e tyre “shumë të larta”, atëherë ai e di fort mirë se përse i ka vënë në veprim strukturat policore dhe nuk mund të fsheh qëllimin e tij me një operacion të dhunshëm me natyre terroriste.

Diskretitimi në opinionin e shëndoshë i veprimeve të dhunëshme qeverisëse, të montuara shumë keq dhe dobët nga ana profesionale, është shpërblimi për natyrën nacionaliste agresive të pushtetit politik, i cili është betuar që do të marr hak mbi shqiptarët pas luftës së vitit 2001 në Maqedoni. Zakonisht, siç thotë populli shqiptar, “uthulla e fortë prish enën e vet”. Kështu po i ndodh Gruevskit dhe klanit të tij të korruptuar politik. “Karta e nacionalizmit” nuk i vlen më në sytë e opinionit maqedon, sepse asaj tashmë i ka dalë boja.

Kjo është një rrugë e gabuar, e cila e çon shtetin në destabilizim me pasoja për rajonin. Në këtë situatë, çdo veprim i ndërmarrë me ngut dhe pa përgjegjësi politike, është një hap shumë i rrezikshëm dhe pasojat do të bien mbi të gjitha palët në një konflikt etnik në përmasa më të mëdha. Nëse mbi të arrestuarit do të ushtrohet dhunë, vetëm e vetëm “për të pranuar fajësinë” dhe për të justifikuar aksionet policore, ky moment do të jetë një dhunim i skajshëm i të drejtave njerëzore. Opinioni duhet të kuptojë se, ka të bëjë me një sistem monist totalitar, diktatorial, që po hakmerret që pas vitit 2001 ndaj popullsisë shqiptare në mënyrën më të egër dhe të hapur në sytë e botës së qytetëruar.

Thirrja e BDSH për një mobilizim të gjithanëshëm në këtë situatë të faktorit politik shqiptar në Maqedoni, për t’i dalë përballë përshkallëzimit të dhunës dhe reagiomeve popullore, është qëndrim gjakftohtë, në kohën e duhur. Agjensitë e ndryshme ndërkombëtare kanë komentuar me shqetësim situatën në Maqedoni. Intelektualë të jetës politike e sociale në vend, kanë kritikuar ashpër qëndrimet kokëfort, të shprehur me veprimet e dhunëshme policore të shtetit maqedon, duke paralajmëruar se në fushën e sigurisë, rreziqet dhe pasiguria po shtohen përditë. Kjo situatë po mbjellë frikën në opinion mbi përshkallëzimin violent të veprimeve nga të dy krahët.

Në kushtet e një analize të ftohtë dhe me efekte denoncimi theksojmë se, përhapja e frikës mbi ekzistencën e “terrorizmit shqiptar” të nxitur nga lindja në shtetin maqedon, është një farsë politike foshnjore. Dhënia e natyrës së veprimtarisë “me karakter fetar islamik”, duke pretenduar për ekzistencën e strukturave terroriste islamike, është një inskenim qesharak, që nuk ka të bëjë me shqiptarët, por me bashkëpunëtorët e shërbimit sekretë të Maqedonisë dhe të Serbisë, të cilët me veprimet e tyre u shërbejnë objektivave politike me të largëta të qeverisë Gruevski, duke e diskretituar atë pa arritur qëllimet e saj antishqiptare.

Politika në Maqedoni nuk mund ta fshehi dot synimin e saj në këtë situatë, e cila për hir të së vërtetës, është e zhvilluar për shkak të acarimit të dhunës etnike që disa muaj më parë. Përplasjet etnike, me pasoja mbi të rinjtë e pafajshëm, thirrjet rraciste kundër shqiptarëve, protestat shkatërruese dhe të dhunëshme të huliganëve nacionalistë maqedon, dhunimi i vlerave të identitetit shqiptar, përndjekja e ish luftëtarëve të UÇK-së, varfëria, korrupsioni, mefshtësia dhe servilizmi politik shqiptar, fyerja e rëndë e identitetit shqiptar prej rretheve “akademike” maqedone, dhe humbja përfundimisht e vlerave të Marrëveshjes së Ohrit, si garancia për bashkëjetesë, të gjitha këto dhe arësye të tjera, e kanë nxitur reagimin politik të opinionit shqiptar, i cili është zgjuar kundër padrejtësisë dhe dhunës psikologjike dhe po kërkon rrugëzgjidhjen për t’i shpëtuar të keqes që e ka kapur për fyti. Me sa është kuptuar, vizitat e kohëve të fundit e liderve dhe funksionarëve shtetërore të Tiranës zyrtare, nuk kanë arritur t’i qetësojnë shqiptarët, përkundrazi.

Duke dashur t’i shërbejnë sado pak stabilizimit të kësaj situate, sistemi mediatik në Maqedoni dhe në hapësirën shqiptare, duhet të jetë realist dhe i hapur, për të shmangur dezinformimet dhe për të zbardhur të vërtetën. Thelbësore është, të ndalohet dhuna dhe repsresioni policor kundër shqiptarëve në shtetin maqedon. Është kuptuar se skenarëve të shërbimeve inteligjente u ka dalë boja. Nëse strukturat shtetërore e politike mendojnë se kjo është rruga e tyre më e mirë për të ruajtur këtë pushtet të kalbëzuar monist, atëherë duhet kuptuar se kjo është një rrugë pa krye, është një aventurë e rrezikëshme politike me pasoja të rënda, e cila mund t’i kushtojë shumë shtrenjtë stabilitetit në rajon.

Nëse qeverisja Gruevski është e tronditur nga ekzistenca e një qeverisje “në hije” të shqiptarëve, të cilët kërkojnë federalizimin, apo më tej, ndarjen e saj, atëherë të mos të tregojë veshin e majtë me dorën e djathtë. Pak e nga pak e vërteta mbi veprimet e dhunëshme policore po zbardhet. Shqiptarët nuk dijnë të vrasin prapa krahëve. Nëse ata do ta kishin bërë këtë, Gruevski duhet të bindet se, dikush do ta mërrte përsipër vrasjen dhe do të publikonte motivet e saj. Arrestimet e bujëshme kanë përfunduar në një farsë politike të montuar për të ardhur keq, dukë nxjerrë në dritë të diellit mbështetjen sllavortodokse me motove etniko fetare. Një pjesë e imamëve të mirëpaguar nga UDB-a dhe shërbimi maqedon, të arsimuar deri në Moskë, nuk mud ta fusin në qorrsokak opinionin shqiptar.

Dështimet e politikës maqedone në përpjekjet për t’u anëtarësuar në NATO dhe BE, presioni i ultranacionalizmit nga brenda, kriza politike për shkak të “identitetit dhe emrit të shtetit”, pasojat mbi “dyshtetësisë maqedone e bullgare”, po e diskretitojnë “kartën e nacionalizmit” të Niokolla Gruevskit. Por, ka edhe kështu gjasa. Nëse kazinotë dhe biznese të tjera monopoli në Maqedoni po humbasin shumë dhe kanë prekur interesat e fitimeve të bosëve të tyre, kjo nuk është arësye për t’u lëshur dhunshëm mbi shqiptarët e pafajëshëm, të cilët nuk kanë asgjë të përbashkët me krimin e çdo lloj natyre qoftë. Ajo që po kuptohet nga kjo kokëfortësi politike, janë strukturat brenda politikës maqedone, që janë të interesuara për ndarjen e Maqedonisë. Mënyra për të tërhequr faktorin shqiptar në këtë rrugë është pa shpresë.
Kjo situatë ngarkon me përgjegjësi të rëndë klasën politike shqiptare në Maqedoni, e cila rezulton e përçarë, e mpleksur në interesa individësh me pushtet dhe klaneve të tyre, veçanërisht e BDI-së dhe PDSH-së, të cilët me qëndrimet e tyre “opozitë, brenda opozitës” janë kthyer në “lëkurë mbrojtëse” të pushtetit të korruptuar politik në Maqedoni. Trasparenca në Parlamentin e Maqedonisë dhe bojkotimi i institucioneve shtetërore, deri në zbardhjen e situatës, do të ishte një shuplakë e rëndë politike, që do të çonte në gjetjen e rrugëzgjidhjeve të situatës. Heshtja është një bashkëfaqësi. Nuk mund të justifikohen në çfarëdo lloj rasti shoqërimet e njësive speciale maqedone prej funksionarë shqiptarë, qoftë në patrullimin policor dhe ushtarak të aksit rrugor Gostivar – Dibër, qoftë në dijeninë e funksionimit të sistemit të survejimit të teleferikut, qoftë ne zbarkimet me helikopterë për të rrethuar fshatra e lagje të tëra, pra kudo, funksionarët e BDI-së janë pjesë e veprimeve shtetërore, duke u bërë vegla qorre në duart e qeverisë.

Kjo natyrë “e përfaqësimit në pushtet” edhe kur bëhet fjalë për dhunimin e shqiptarëve, na bind se janë pikërisht politikanët shqiptarë të zhytur thellë në rrugën e krimit dhe të braktisjes së interesave të popullsisë shqiptare që i ka votuar. Në rrethet patriotike ky qëndrim është vlerësuar dhe vlerësohet si tradhëti e interesave kombëtare. Politika shqiptare në Maqedoni asnjëherë nuk e mori në konsideratë thirrjen e hapur për mundësinë e bashkëpunimit dhe përfaqësimit në bllok brenda politikës. Ajo asnjëherë nuk e ngriti zërin kundër ligjeve diskriminuese dhe antidemokratike që miratohen në këtë shtet dhe që pas vitit 2001 kanë dhunuar në mënyrë sistematike të drejtat e shqiptarëve, punën, jetën dhe pronën e tyre.

Kjo sjellje politike dhe aspak me frymë kombëtare, me siguri që do të ketë dhe koston e vet. Opinionit shqiptar sot i janë hapur sytë. Një ditë këta politikanë kaq të përfolur do të kthjejnë kokën prapa dhe do të kuptojnë se kanë mbetur “gjreneraslë” pa ushtaraë. Ky do të jetë ndëshkimi më i rëndë dhe nuk do të ketë më kohë për t’u korrigjuar. Kjo klasë poltike pothuajse ka dalë jashtë loje. Ajo ende se ka kuptuar se deri tani ka mbjetuar me votën e popullit. Thirrja që po i drejtohet sot klasës politike shqiptare në Maqedoni, është kërkesa e hapur për të bërë aktin e fundit në kohën që i ka mbetur, për t’u dalë zot interesave të popullsisë shqiptare në këtë shtet. Askush nuk ka të drejtë të luajë me vlerat e gjakut të derdhur për liri dhe pavarësi kombëtare. Njerëzit e thjeshtë kërkojnë drejtësi dhe barazi shoqërore.

Kjo thirrje është edhe për qëndrimin dhe ndërhyrjen e faktorit politik ndërkombëtar, për të ndalur dorën e dhunëshme të pushtetit politik në Maqedoni. Ka një arësye më shumë për ta bërë këtë, e cila është e lidhur me situatën e ngjajshme në Luginën e Preshevës, në Mitrovicën Veriore. Në rast të një përshkallëzimi të situatës, reagimi shqiptar do të jetë në hapësira më të mëdha. Kjo nuk do t’i shërbejë asnjëherë paqes dhe stabilitetit në rajon. Përgjegjësia politike është shumë e lartë dhe kjo nuk përjashton askënd për t’u justifikuar apo ndërhyrë në një kohë tjetër.

Alarmi i Psikologëve pë Suicid

Tentativa e suicidit tek adoleshentet

Shkruan Mr.sci. Flori Bruqi-Prishtinë

Psikologët e shkollave të mesme pohojnë për vendimet ekstreme të adoleshentëve. Ja shkaqet e këtij fenomeni

Alarmi i Psikologëve

Mungesë e vëmendjes nga prindërit, zhgënjime në lidhjet sentimentale apo ndjenja e inferioritetit e për pasojë tentativa serioze për vetëvrasje. Këto janë disa nga shkaqet që dërgojnë adoleshentët në këto vendime ekstreme.

Madje ky fenomen është bërë aq i shpeshtë, sa psikologët e shkollave të mesme i ndeshin ato pothuajse çdo ditë. Këtë e pohojnë për gazetën vetë psikologët të cilët theksojnë se vetëvrasjet e adoleshentëve janë shumë prezente pavarsisht lënies së tyre në harresë. Nga ana tjetër, edhe të dhënat shkencore për suicidin raportojnë shifra tronditëse sa i takon vetëhelmimeve, ku pjesën më të madhe e zënë pikërisht adoleshentët.

Por si e komentojnë psikologët këtë situatë dhe si mendojnë adoleshtët për për këto vendime ekstreme që mund të marrin bashkëmoshatarët e tyre.

Vetëvrasjet

Tentativa seroze për t’i dhënë fund jetës në mënyra nga më të ndryshmet. Pirje ilaçesh me sasi të mëdha, prerje damarësh apo edhe tentativë për t’u hedhur nga lartësi për shkak të depresionit që kanë kaluar. Sipas psikologëve klinikë, në shkolla të Kosovës kanë kaluar dhjetëra raste ku nxënësit kanë tentuar vetëvrasjen.

Kamraste që adoleshentët kanë tentuar 3 deri në 4 herë për të kryer vetvrasje.

Kjo moshë është shumë problemtike pasi ata kanë luhatje të tepërta emocionale dhe vendime të tilla iu shkojnë shpesh në mendje.

Adoleshentët të shumtën e rasteve thonë se nuk ndihen mirë, jeta e tyre është kot dhe për këtë do të vrasin veten.. Një adoleshente tentoi të vriste veten në sy të shokëve të klasës së saj.Arsyeja ishte ndarja e saj nga i dashuri…. Adoleshentët që marrin këto vendime është shumë e vështirë pasi kanë mbingarkesë emocionale ku psikologët duhet të tregohen shumë profesional me raste të tilla.

…Para pak ditësh ndesha një vajzë që tentoi të vetëhelmohej duke gëlltitur 70 kokrra paracetamol. Vajza jetonte me prindërit biologjikë, por edhe me dy motrat nga nëna me të cilat kishte shumë konflikte. Problemi i inferioritetit që ndiente ajo në familje, si edhe kontrasti sa i takon pamjes fizike, motrat nga nëna ishin disa nga shkaqet që ajo mori këtë vendim…

Shkaqet.

Të gjithë psikologët rendisin të njëjtat shkaqe që adoleshentët i shtyjnë në vendime ekstreme për jetën. 80 për qind të rasteve për vetvrasje adoleshentët i kanë në problemet e tyre familjare. Ata kanë prindër të divorcuar, prindër që konfliktohen shpesh dhe ashpër në familje. Pra janë familje të pakonsoliduara dhe nuk u ofrojnë fëmijëve të tyre ngrohtësi…

Përveç këtij shkaku rendisin edhe zhgëmjimet në lidhjet sentimentale të cilat i përjetojnë mjaft rëndë. Problem tepër i theksuar është edhe ndjenja e inferioritetit nga bashkëmoshatarët e tyre dhe këtë e përjetojnë shumë keq.Fakti që nuk janë pjesë e grupit të të preferuarve të klasës i bën ata të ndihen keq. Dëshira e adoleshentëve është të jenë në qendër të vëmendjes dhe fakti që nuk janë e shohin si një të metë, duke bërë që të distancohen nga moshatët, por edhe nga vetja e tyre…

Psikologët: Prindër tregoni vëmendje ndaj adoleshentëve

Prindër, kushtojuni vëmendje fëmijëve pasi vendimet e tyre mund t’ju shkaktojë plagë që do t’i vuani gjithë jetën. Ky është sugjerimi kryesor që japin të gjitha psikologet e shkollave të mesme të cilat problemin kryesor e shohin tek familja.

Prindërit duhet të jenë të vëmendshëm ndaj çdo shfaqjeje emocionale që tregojnë fëmijët e tyre. Ata duhet t’i pyesin kur t’i shohin të mërzitur, por edhe kur janë të qeshur dhe të mos u shpëtojë asnjë detaji…

Sipas saj, në përgjithësi adoleshentët janë të qetë kur kanë një familje të stabilizuar dhe pa probleme. Krejt e kundërta ndodh në familjet që nuk kanë një stabilitet dhe nuk u ofrojnë fëmijëve vëmendje dhe ngrohtësi.

Ajo shpjegon se fakti që adoleshentët bëjnë tentativa për vetëvrasje, por tërhiqen në momentin kur janë afër vdekjes, tregon se ata e bëjnë për të tërhequr vëmendjen e atyre që i rrethon e sidomos të prindërve. Sipas saj problemet që kanë prindërit nuk kanë pse t’ua bëjnë prezent fëmijëve të tyre. “Para disa ditësh më erdhi një nënë e një nxënëseje dhe në sy të vajzës thoshte se prej vitesh ajo nuk shkonte me bashkëshortin.

Ky është një akt shumë i gabuar, pasi fëmijët nuk kanë pse t’i dinë problemet e prindërve të tyre pasi ata fillojnë dhe i përjetojnë. Duhet treguar shumë kujdes edhe ndaj adoleshentëve që ndihen inferior ndaj bashkëmoshatarëve të tyre. Në këtë mënyrë ata fillojnë të largohen nga shoqëria dhe të vetëhelmohen. Psikologet duhet thënë mësuesve se problemi duhet parë tek fëmijët që nuk janë shumë të zhurmshëm apo tek fëmijët aktivë. Problemi janë pikërisht ata që rrinë të heshtur dhe të vetmuar. Tek ata diçka nuk shkon ndaj duhen ndihmuar.

Toksikologët: Shumica e të vetëhelmuarve, adoleshentë

Tragjike, por e vërtetë. Pothuajse çdo ditë paraqiten më shumë se 5 raste të vetëhelmuarish me lëndë të ndryshme toksike në urgjencën e QKUK-së në Prishtinë….. Sipas mjekëve në QKUK Prishtinë shërbimi, fatkeqësisht shumica e atyre që tentojnë t’i japin fund jetës me anë të vetëhelmimit janë adoleshentë.

Është për të ardhur keq, por vitet e fundit fenomeni i vetëhelmimit po vjen gjithnjë në rritje- theksojnë toksikologët. E ndërsa alarmi për vetëhelmimet është i madh, përpjekjet maksimale të mjekëve në Spitaliet Kosovare për t’i shpëtuar, jo gjithmonë rezulton me sukses….Janë adoleshentët dhe saktësisht grupmosha 15 deri 18-vjeçarët që përdorin substanca nga më të ndryshmet për ti dhënë fund jetës- theksojnë toksikologët.

Adoleshentët: Depresivët inferior

Ndihen inferior apo si i thonë të pavlerë krahasuar me të tjerët. Kështu e komentojnë disa nga adoleshentët vendimet ekstreme që marrin moshatarët e tyre. Kështu nxënësi i një shkolle në Prishtinë , M. A, pohon se diferncat mes bashkëmoshatarëve janë të mëdha në shuëmë aspekte, ndaj dhe disa prejt tyre mund të kalojnë në depresion.

Nuk janë në grupin e VIP-ave, siç e quajnë veten disa nga adoleshentët të cilët ndihen në qendër të vëmendjes. Ata janë më poshtë, madje inferior”, thotë moshatarja e tij, H Sh.. Por ata theksojnë se fakti që nuk janë në grupin e të preferuarve të shkollës nuk duhet përjetuar aq rëndë.

Mendoj se janë vendime të marra që marrin moshatarët tanë për vetëvrasje. Fundja jo të gjithë janë njësoj, ndaj disa do të jenë në qendër të vëmendjes,- thotë E. Ç, e cila me bukurinë e saj mbahet nga moshatarët si më tërheqsja dhe preferuara e një shkolle të mesme në Prishtinë.

Debat publik për fenomenik psikosociologjikë "Vetvrasja"

Debat rreth temës "Këta s’të lënë as të vdesësh"të të publicistit të mirënjohur shqiptar,tashmë të ndjerë Dr.Ardian Klosi....



Do të ishte e udhës që fjalën e vet në këtë fenomen pathologjikë ta japin edhe psikologët,psikiatrat,
defektologët,sociologët etj....

Lidhur me fenomenin e Suicid-it lexoni këto shkrime:

http://prishtinapress.info/tentativa-e-suicidit-tek-adoleshentet/ 

http://floripress.blogspot.com/2012/03/mrsciflori-bruqi-vetvrasjet-ne-kosove.html 

http://prishtinapress.info/vetvrasjet-ne-kosove-dhe-shqiperi/ 

Flori Bruqi

From: Vedat Shehu
To: "Sterkala@yahoogroups.com"
Sent: Sunday, 6 May 2012, 6:41
Subject: Re: [Sterkala] Këta s’të lënë as të vdesësh


Vetvrasja?
Vetvrasja si shpetim nga nje torturim dhimbjesh qe pashmangerisht te cojne ne nje vdekje te ngadalte, eshte e imponuar pikerisht nga vdekja qe po e merre personin.
Vetvrasja kamikaze e teroristeve bashke-kohor eshte krim i pashembullte ne histori, qe e synojne forcat me te erreta islamike per sundim dhe pasurim ne kurriz te ruajtjes te prapambetjes
ne vendet e tyre.
Vetvrasja, nga ndjenja e mosarritjes se synimeve eshte sjellje arogante ndaj njerezve qe e rrethojne dhe eduan.
Vetvrasja me mallengjimin se le mbrapa femijet qe te duan forte, eshte kriminale per dhimbjen qe u shkakton femijeve te tu.
Vetvrasja per shkak te mosperballimit te kontardiktave te natyrshme qe te sjell jeta eshte cmenduri.

Edhe vetvrasja eshte krim si dhe vrasja e tjeterit, jo me kuptimin hyjnor, por me kuptimin e marredhenive familjare dhe shoqerore te njeriut.

From: Flori Bruqi
To: "sterkala@yahoogroups.com"
Sent: Saturday, May 5, 2012 1:39 PM
Subject: [Sterkala] Këta s’të lënë as të vdesësh


Këta s’të lënë as të vdesësh

27/04/2012 10:27:00Nga : Ardian Klosi
Font size:

Botuar në gazetën “SHEKULLI”, në shtator 2010 Pa u shtyrë më tej në shembuj të tjerë të kësaj qelbësirëhaneje, pyesim kush nga ne ka të drejtë të shpjegojë publikisht shkaqet e një vetëvrasjeje.
Vdekja tragjike e Llazi Serbos para disa ditësh solli me vete një numër shkrimesh në gazeta të ndryshme. Midis tyre u diskutua edhe mënyra se si ai u nda nga jeta, i vetëvrarë me çiften e tij të gjahut. Me shumë hollësi, me shtjellime dhe hamendje makabre merrej në mënyrë të veçantë gazeta MAPO e datës 17 shtator.
Për një çast të dukej sikur, përveçse me ndarjen nga jeta të dy aktorëve – Bekim Fehmiu vrau veten në mënyrë të ngjashme në muajin qershor – shtypi ynë po merrejedhe me problemin e vetëvrasjes, duke hapur si të thuash një debat publik. Sa është ajo e pranueshme për opinionin shoqëror, a do të fillojë të diskutohet edhe te ne eutanazia? etj. Një iluzion i shkurtër sepse debatet për vetëvrasjen e artistëve, të themi në moshë, nuk ishin aspak të tillë dhe duket që edhe për të ndjerin Llazi Serbo, ato ishin fishekzjarre të shtypit tonë, siç janë për çdo temë tjetër të bujshme që një javë më pas harrohet.
Në opinionin tonë publik nuk do të ketë, me sa duket edhe për një kohë të gjatë, as debat për vetëvrasjet në përgjithësi, megjithë numrin e tyre tmerrues në rritje, as për eutanazinë në veçanti. Na kujtohet për fat të keq konstatimi i shkrimtarit të shquar austriak Jozef Rot që vizitoi vendin tonë më 1927, kur shkruan “në Shqipëri nuk lejohet opinioni publik, por edhe po të lejohej, ai nuk do të ekzistonte”.
Sot jemi në një gjendje të ngjashme: opinion i vërtetë publik krijohet vetëm në raste ngjarjesh shumë të rënda (vjedhje votash, importim plehrash nga fqinjët, shpërthime në Gërdec), por jo si debat i vazhduar e real që bartet përmes mediave. Ndodh përkundrazi që mediat prodhojnë llafe, shpikin debate dhe e shuajnë debatin publik sapo që flaka e tij duket se mund të mbajë, për t’u kthyer te tema e tyre më e dashur, surretërit e politikanëve.
Nuk do të shkruanim për vetëvrasjen e të ndjerit Llazi Serbo sikur tymi që hidhte fishekzjarri i MAPO-s pardje të mos kishte qenë aq i zi. Aty jepeshin disa supozime se cilat mund të kishin qenë motivet e vetëvrasjes së aktorit. Për t’ia lehtësuar të kuptuarit lexuesit, po i thjeshtoj ato të renditura:
1. i ndjeri deshi të imitonte Bekim Fehmiun. (Misterioze do të mbetet si dhe pse aktori ynë që gjithë jetën luajti role plehu pretendoi vdekje gjeniu?… krijon… një përvojë apo trendy të ri, të paparë e të padëgjuar deri më sot, atë të vjedhjes së vdekjes së tjetrit);
2. i ndjeri ka dashur t’u japë një shembull aktorëve të mëdhenj. (Një variant tjetër që ma tha njëri dje është ky: Aktori ynë vajti me shpresën e marrë që kur aktorët e moshuar të Hollivudit t’i afroheshin fundit, të imitonin atë që luajti filma me partizanë te Shqipëria e Re, domethënë të vrisnin veten me çifte si ai.);
3. me vetëvrasjen e tij ai ka dashur të kërkojë ndjesë për rolet që ka luajtur në filmat komunistë. (Të ketë qenë vallë gjesti me çifte gjahu i aktorit tonë një pendesë e vonuar, si të thuash, një ndjesë për rolet e lëtyrta, shpresë që pas një jete provizore të zezë të gëzonte një vdekje të pafundme të bardhë?).
Pa u shtyrë më tej në shembuj të tjerë të kësaj qelbësirëhaneje, pyesim kush nga ne ka të drejtë të shpjegojë publikisht shkaqet e një vetëvrasjeje, pa qenë njeri i afërt i të ndjerit, pa qenë psikiatër ose prift tek i cili i ndjeri mund të jetë rrëfyer? (por edhe këta kanë detyrimin e heshtjes) Askush, e shumta nëse i vetëvrari ka qenë një figurë me rëndësi të veçantë publike.
Kështu ka ndodhur për shembull me Mehmet Shehun, vetëvrasja e tij është diskutuar gjatë, sepse ajo që ndodhi më 18 dhjetor 1981 kishte rëndësi të veçantë jo vetëm e thjesht për të afërmit e tij, por për qindra mijëra të tjerë, në njëfarë mënyre për gjithë kombin në atë kohë. Dhe shpjegimin më të mirë e më të hollësishëm e ka bërë te „Vjeshta e ankthit” i biri, Bashkimi, një fat për ne që e ka shkruar me aq sinqeritet dhe aftësi. Po individi, i tërhequr prej kohësh në jetën e tij private, pse duhet përfolur në shtyp për motivet e vetëvrasjes së tij nga një që nuk është as i afërm, as psikiatër, as prift, madje, po të mendojmë se shkrimtarit i lejohet të futet aty ku nuk hyn dot asnjeri tjetër, nuk është as shkrimtar (se shkrimtari dallohet në radhë të parë për do principe morale)? Në rastin konkret çfarë i ka bërë ai opinionit tonë mediatik (jo publik), konkretisht gazetës MAPO? Asgjë, absolutisht asgjë.
Llazi Serbo vuante pleqërinë e tij të parakohshme i humbur diku në Korçë, shumë pak vetë e dinin që vuante nga depresionet. Dhe pastaj një shkrepje e armës thellë në vetminë e shtëpisë dykatëshe dhe gazetat që pëlcasin si fishekzjarrë të lidhur në seri. pam-pam-pam, disa me shkrime pozitive, panegjirike, të tjerat me fëlliqësi.
Po te shkrimi në fjalë mësojmë se Bekim Fehmiu e paska vrarë veten sepse nuk duronte më pelenat (ishte katandisur aq keq me shëndet sa kishte probleme me pelenat të cilat nuk mund të duronte t’ia ndërronin të tjerët, ose shkurt, për arsye të asaj që populli ynë e quan “dhjerje nën të). (!!) Mund të ketë qenë fare e vërtetë, por ç’na intereson? Bekim Fehmiun ne do ta mbajmë mend përgjithmonë për rolet e tij të mrekullueshme. Ndoshta edhe pse vrau veten ngaqë jeta iu bë e padurueshme. Por ka shumë rëndësi nga se iu bë e padurueshme? Tumor mund të ketë patur, Alcheimer mund të ketë patur, insuficiencë kardiake ose ishemi cerebrale, por mund të mos ketë patur fare sëmundje, ndoshta ia kanë bërë jetën të padurueshme gazetarët e poshtër, po të supozojmë që ka edhe në Serbi si në Shqipëri. Me këtë rast MAPO bën edhe një shpifje publike, sikur Llazi Serbo ta paskesh lënë me shkrim që vdes pse dua të ec nën shembullin e Bekim Fehmiut (“të bën përshtypje një gjë: Shënimi i lënë nga aktori lidhur me ngjashmërinë e lakmuar të vdekjes së tij me tjetrën vdekje të paradokohëve, atë të Bekim Fehmiut”). Nuk është aspak e vërtetë që i ndjeri të ketë lënë një shënim të tillë, kjo s’përmbahet nga asnjë prej kronikave policore që u botuan. Vetëm një mik i tij, piktori Thoma Angjeli, në një intervistë të botuar te “Gazeta Shqiptare” kujton: “Duke qeshur, më dha të kuptoja se ai do t’i jepte fund jetës, ashtu si Bekim Fehmiu, me vetëvrasje.” Nuk mjafton kaq për të përhapur gënjeshtrën sikur ai e paska lënë me shkrim, për ta poshtëruar aktorin si të thuash edhe në vdekje: mirë që në jetë deshe t’i ngjaje Klint Istvudit (MAPO), por edhe në vdekje deshe t’i ngjaje Bekim Fehmiut. Dështak! Shumë shpesh ngatërrojmë profesionin me jetën, profesionin me vdekjen. Fakti që dikush ka qenë aktor, që ia kemi parë fytyrën kushedisa herë nëpër ekrane, nuk na jep asnjë të drejtë morale të diskutojmë për vdekjen e tij e për gjëra kaq intime sikurse motivet e vetëvrasjes.
Askush nuk e bëri këtë me Sandër Prosin bie fjala. Pse, ngaqë ishte aktor më i shquar se Llazi Serbo? Jo, s’është e vërtetë, thjesht pse Sandër Prosi i shkretë u nda nga jeta, kur kokat e njerëzve këtu, sidomos të atyre që botojnë, nuk ishin çakërgjosur ende kaq keq sa sot. Mëtimi se mund të shkruake për motivet e vetëvrasjes së një njeriu me profesionin aktor, që nuk e njeh, është diçka e ngjashme sikur na ndodh që përshëndesim pa dashur një aktor që na shfaqet në bulevard, megjithëse s’jemi takuar me të ndonjëherë. Pastaj skuqemi pak, sepse kujtohemi që nuk njihemi personalisht. Po këta shkarrashkrues skuqen ndopak pasi kanë hedhur gjithë atë bojë elektronike mbi vetëvrasjen e tjetrit? Nuk ka skuqje që t’i mbajë ato fjalë, jo, e shumta një zverdhje si e meitit pas të këtillave: “Ai nuk qëlloi ndonjë shtazë tjetër, por veten e vet. Për këtë meriton një falënderim, dhe një: Ndjes’ pastë.” (fundi i shkrimit).
Po thirren në ndihmë edhe Bibla dhe Kurani sepse këto e dënuakan vetëvrasjen. Është e vërtetë që kisha për shekuj të tërë e ka dënuar vetëvrasjen, që vetëvrasësve nuk u jepej vend në varrezat e shenjta deri në fillim të shekullit 20. Por kisha mallkonte edhe divorcin, abortin e detyruar etj. etj., madje në shekuj të mëparshëm mallkonte dhe digjte në turrën e druve ata që thonin se Toka rrotullohet. Sot jo më, edhe ata që vetëvriten gëzojnë një varrim si gjithë të tjerët.
Ja që edhe Bibla dhe Kurani ecin bashkë me kohën. Është si ligj i pashkruar që për të sapovdekurin nuk flitet keq. Unë nuk jam as për idilizimin e të sapovdekurit, sepse them që duhet pritur njëfarë kohe, pasi atëherë dalin me të vërtetë vlerat e të ikurit. Sidomos kur vdekja ka qenë e dhunshme, sikurse në rastin e vetëvrasjes, të gjithë heshtin. Është një ligj mbarënjerëzor që populli ynë e shpreh ndër të tjera me fjalën: në shtëpinë e të varurit nuk përmendet litari. Pra as arma nuk do duhej përmendur në këtë rast, pale të përflitej aq keqas i ikuri.
Motivi i gjithë asaj përbuzjeje dhe shfrimi mbi të ndjerin Llazi Serbo është se, sipas autorit, njerëzit e autorit janë persekutuar, janë vrarë rrëzë kanaleve, janë burgosur dhe internuar pikërisht nga njerëzit të cilët i shfaqte si modele Llazi Serbo në filmat e tij: oficerë, sigurimsa etj. Them sipas autorit, sepse në të vërtetë nuk duket të jetë kështu, e para sepse po ta kishte patur vërtet gjithë këtë mllef mbi të ndjerin aktor për këtë arsye, ai do t’ia kishte thënë publikisht qysh në gjallje dhe s’do kishte pritur vetëvrasjen e tij. E dyta, ka peshq shumë më të mëdhenj në këtë fushë, dua të them në fushën e artit dhe të letrave, që kanë ngritur kultin e Enver Hoxhës dhe nderohen sot e gjithë ditën jo më vetëm nga autori i shkrimit por nga gjithë kori i bashkuar i mediave tona. Arsyeja e vërtetë është thjesht pse autori do të bëjë zhurmë, të duket edhe ai, ta japë edhe ai pëlcin e tij pas pëlcitjes së një arme të vërtetë. Sikurse do të bëjë zhurmë edhe organi që e boton – meqë ra fjala për pelena, organ ende në pelena – pa asnjë parim etike dhe njerëzillëku.//


***************
Gazeta C