“Unë nuk mund të jem pjesë e një bote ku burrat i veshin gratë e tyre si prostituta dhe ku dashuria nuk ekziston më”

Keanu Charles Reeves lindur më 2 Shtator, 1964 në Beirut, Lebanon. Reeves është një aktor kanadez. Ai ndoshta njihet me emrin Neo nga filmi The Matrix dhe gjithashtu për rolet e tij ne filmin Speed dhe komeditë Bill & Ted’s Excellent Adventure. Gjithashtu është anëtar i grupit Dogstar, gjatë viteve 1990, si një basist.

“Unë nuk mund të jem pjesë e një bote ku burrat i veshin gratë e tyre si prostituta duke treguar çdo gjë që duhet të mbrohet. Ku nuk ka asnjë koncept nderi dhe dinjiteti dhe ku mund te mbeshtetesh te diksuh vetem kur te thote “te premtoj”.

Ku grate nuk duan femije dhe burrat nuk duan nje familje.

Kur pinjollet besojne se jane te suksesshem pas timonit te makinave te baballareve te tyre, dhe ku nje baba i cili ka pak pushtet perpiqet t’u vertetoje ju se ju jeni askushi.

Ku njerezit deklarojne ne menyre flase se besojne ne Perendi me nje gote alkooli ne dore dhe mungesen e te kuptuarit e fese se tyre.

Ku koncepti i xhelozise konsiderohet i turpshem dhe modestia eshte nje disavantazh.

Ku njerezit kane harruar dashurine, por thjesht jane ne kerkim per partner te mire.

Ku njerezit riparojne cdo zhurme te makines se tyre, duke mos kursyer para dhe kohe, ndersa me veten e tyre, ata duken aq te varfer sa vetem nje makine e shtrenjte mund te fshehe ate qe jane.

Ku djemte harxhojne parate e prinderve ne klubet e nates, nen tinguj primitive dhe vajzat bien ne dashuri me ta, per kete.

Ku burrat dhe grate nuk jane me te identifikueshem dhe ku e gjithe kjo quhet liria e zgjedhjes, por per ata qe zgjedhin nje rruge te ndryshme, quhen te vonuar ose te prapambetur.

Une e kam zgjedhur rrugen time, por eshte per te ardhur keq qe une nuk e kam gjetur mirekuptim mes njerezve tek te cilet kam shpresuar se do ta gjeja me shume se askund…”

Ibrahim Biçakçiu, nga kryeministër në pastrues: Historia e pabesueshme e Kryeministrit të Shqipërisë

Ibrahim Biçakçiu, shumë banorë të Elbasanit e mbajnë ende mend pastruesin e banjave te markata e qytetit. Por të paktë ishin ata që e dinin se pastruesi i fekaleve të qytetit dikur kishte qenë kryeministër i vendit,

Një plak i gjatë, i kërrusur, me çizme llastiku ngjyrë jeshile deri në kupën e gjurit, një palë pantallona doku dhe që tërë ditën pastronte jashtëqitjet e qytetit.

Por të paktë ishin ata që e dinin se pastruesi i fekaleve të qytetit dikur kishte qenë kryeministër i vendit.

Kushërira e tij, Dudush Biçaku, tregon: “Ishte e rëndë për ne kur e shikonim Ibrahimin plak që pastronte banjat e qytetit. Sapo vinte në shtëpi, pikërisht ky pastrues, bisedonte në gjermanisht me babën tim. Të dy kishin studiuar në Vjenë dhe bisedat e tyre ishin të nivelit të lartë. Ne gratë kujdeseshim sa të mundeshim për të duke e pastruar dhe larë. E megjithëse ishte pastrues i banjave, Ibrahimi e mbante veten shik. Pasi lahej, ai shpesh vendoste kravatë”.

Didija tregon se të qenit pastrues i banjave ishte si dënim që i bënë Ibrahimit, sepse më parë ai punonte roje i varrezave të qytetit. Por teksa bëhej një ceremoni e varrimit të një personaliteti në një gazetë doli një fotografi ku në sfond dukej edhe armiku Biçaku. Kaq mjaftoi që nga roje varrezash, ta “ulnin në detyrë” si pastrues i banjave të qytetit.

Kush ishte Ibrahim Biçaku?

Lindi në Elbasan në 1905, pinjoll i Biçakçinjve, ishte djali i vetëm i Aqif pashë Elbasanit dhe Ifete hanëm Vrionit.

Arsimin fillor e kreu në qytetin e lindjes. Më pas ndoqi ne Vjenë, të mesmen dhe studioi në dy fakultete, atë të në Akademinë Tregtare të Vjenës për Agronomisë dhe për Shkenca Politike[2]. Zotëronte gjuhët Gjermanisht, Italisht, Turqisht, Anglisht.

Në 1926 pasi i vdes i ati kthehet nga Vjena dhe merret me administrimin e pasurive. Ishte pronar i disa fermave, fabrikës së prodhimit të cigareve ‘Elbasani’ (Flora) në Tiranë, dhe kafe ‘Flora’, pronar i Shoqërisë tregtare ‘Ibrahim Biçakçiu’, bashkëthemelues i Shoqërisë “Albiger” që merrej me tregtinë Shqiptaro-Italo-Gjermane së bashku me Ahmet Ndroqin dhe Renzo Brunori-n, zotëronte rreth 2500 ha tokë, disa shtëpi rezidenciale dhe disa magazina. Nuk është shumë e qartë veprimtaria e tij, deri në momentin që bëhet pjesë aktive e jetës politike të vendit. Thuhet se ka sjellur traktorin e parë në Shqipëri.

Jeta në politikë

Mbretit Zogu I, duke u bërë deputet (i pavarur) i Elbasanit. Pas këtij mandati shkëputet nga politika, për t’u rikthyer në shtatorin e vitit 1943 si Kryetar i Komitetit Ekzekutiv, duke drejtuar një kabinet praktikisht të paqenë në një Shqipëri të dalë nga kontrolli e të rënë në duart e komunistëve në pjesën më të madhe.
Ndonëse një moment shumë i vështirë politik i brendshëm ashtu edhe në arenën ndërkombëtare (Gjermania po tërhiqej), ai merr nën drejtim edhe Ministritë të Jashtme dhe atë të Brendshme. Pasi Gjermania largohet plotësisht nga Shqipëria,pushtetin i’a dorëzon forcave të LANC’it pa bërë rezistencë.

Gjyqi special dhe burgosja

Në Gjyqin Special të zhvilluar në ish-kinema ‘Kosova’, i drejtuar nga Koçi Xoxe dhe Bedri Spahiu, nga dënimi kapital me vdekje, atë e shpëtoi një peticion i nënshkruar nga elita e kohës në Elbasan, në të cilën shpreheshin se ai ridhte nga një familje patriotike dhe bamirëse, dhe se nuk ka pasur kurrë qëllim të vepronte kundër popullit të tij. Gjithashtu në mbrojtje të tij kanë qenë edhe figura të luftës si Myslym Peza i cili ka deklaruar se: “Kur ishte kryeministër i ka sjellë babës në Pezë dy kamionë me armë”.

U dënua me 18 vjet burgim, pjesën më të madhe në burgun e Burrelit. Del nga burgu më 5 maj 1962. Pas një qëndrimi të shkurtër në Tiranë, kthehet në Elbasan, ku pas disa viteve e punësojnë roje varrezash dhe më pas punëtor në ndërmarrjen komunale. Vdiq në Elbasan më 4 janar 1977.

Marin Mema goditje për politikanët shqiptarë: “Dyfytyrësh, arrogantë e të korruptuar! Njihni ndonjë që nuk është i pasur?”

Nga: Marin Mema

Sa herë 28 nëntori është në prag të portës, politika shqiptare vrapon të tregojë patriotizmin e saj, të organizojë pritje, përurime, aktivitete të mbushura me ngjyra e fjalime tërë pasion e dashuri kombëtare.

Nëse dikush nuk do t’i njihte do të mendonte se Shqipëria ka fat qe drejtohet në qeveri apo opozitë nga njerëz që e duan kaq shumë.

Në fakt nuk është kështu.

Të kujtohesh vetëm në ditën e pavarësisë për vendin tënd, kombin e historinë e tij është një dyfytyrësi e shëmtuar, një ndjenjë e gënjeshtërt që nuk synon asgjë më shumë sesa të ndërtuarit të një fasade të rreme ballë njerëzve të thjeshtë.

Vetëm një ditë politikanët bëjnë shqiponjën, përulen ballë flamurit, përqafohen, nduken e premtojnë një vend më të fortë. Pjesa tjetër është e mbushur me korrupsion, padrejtësi, arrogancë e fjalë boshe.

Në librat e shkollave nxënësit mësojnë gjithmonë e më pak për historinë kombëtare, për figurat e gjurmët e tyre sepse sot më shumë rëndësi ka të njohësh soj e sorollop, të fortë e pasunikë të paprekshëm që përbëjnë modelin e ri, të ofruar nga kjo politikë e sejmenët e saj.

Figurave kombëtare u përmenden e citohen fjalët, por modeli u fshihet. Politika e sotme ka frikë nga modeli i tyre.

Ata shkrinë pasurinë, lanë ofiqet, u vranë e u prenë për komb, ndërsa të sotmit këto i quajnë patetike, të shkuara në mos qesharake.

Këta nuk lënë poste, nuk kanë ideale, këta disa-fishojnë pasurinë dhe kombin e kanë thjesht një plaçkë që e kalojnë dorë më dorë në bazë të interesave.

A njihni ndonjë politikan të varfër, të pamundur, që nuk kalon muajin, që nuk ka të bëjë disa herë në vit pushime luksoze, që nuk ka tre, katër apo 50 apartamente e vila, dyqane e troje të deklaruara e të padeklaruara.

A njihni ndonjë të tillë që i dridhet dora të blejë ushqimet apo diçka tjetër siç u ndodh çdo muaj pensionistëve.

A ka ndonjë që nuk arrin të shkollojë fëmijët , t’u blejë veshjet apo qoftë edhe një lodër për vit të ri? Sigurisht që jo sepse ata thuajse të gjithë kanë garantuar deri brezin e 35.

Politikanët e sotëm Ikin e vijnë, por askush nuk i mban mend pas pak kohe, fundja për çfarë ? Ata nuk ndryshojnë nga njëri tjetri, ata bëjnë gjithçka njësoj, flasin njësoj, premtojnë njësoj, shtiren e jargaviten njësoj. Madje edhe fytyrat u bëhen njësoj.

Vetëm fanellat u ndryshojnë, madje edhe ato në publik sepse nën vete i kanë identike.

Nga krahu tjetër lumenjtë vazhdojnë shkatërrohen, pyjet priten, pasuritë nëntokësore shqyhen, lejet e ndërtimit valëzojnë, betoni lartësohet, njerëzit ja mbathin, papunësia rritet, çmimet fluturojnë, Shqipëria zvogëlohet dhe politika fiton.

Ky është patriotizmi i tyre. I njëjti që ata e fshehin çdo 28 nëntor, i njëjti që bën shqiponjën dhe tallet çdo vit me ne shqiptarët e thjeshtë që e duan vërtetë këtë vend.

E vërteta e islamizimit të shqiptarëve në Perandorinë Osmane, konvertimi me dhunë është një mashtrim i madh

Nga: Nexhmedin Spahiu

Në literaturën tonë dhe literaturat ballkanike e, madje, edhe evropiane, emri turk përdoret edhe për ushtarët osmanë dhe emri Turqi po ashtu përdoret jo vetëm për të emërtuar shtetin modern të krijuar nga Mustafa Kemal Ataturku (1881-1938), po edhe Perandorinë Osmane (1299-1923). Ky është një gabim i pafalshëm, andaj për t’i ikur keqkuptimit, duhet të sqarohemi që në fillim.

Përse osmanët arritën të krijojnë një perandori dhe me lehtësi i mundën mbretërit e krishterë në Ballkan dhe në Evropën qendrore? Kjo shpjegohet me faktin se popullatat e krishtera nuk kishin vullnet të luftonin për mbretërit e tyre. Taksa vjetore që këto popullsi ua paguanin mbretërve të krishterë ishte 50% e të ardhurave vjetore, ndërkohë që sulltanit i detyroheshin vetëm 10%. Hëpërhë popullatave të krishtera të Ballkanit më tepër u leverdiste të jetonin si subjekte të kategorisë së dytë nën sulltanin se sa nën tiraninë e mbretërve të krishterë. Mirëpo, kur zullumi i mbretërve të krishterë u harrrua, popullatat e krishtera nën sulltanin ndjeheshin të nëpërkëmbur nga bashkatdhetarët e tyre myslimanë dhe etabluan një urrejtje shekullore për osmanët.

Çdo vend që pushtohej nga sulltani e kishte predispoziten që të islamizohej në masën 20%-30%, mu për shkak të privilegjeve që u ofroheshin të krishterëve e hebrenjve të konvertuar në myslimanë të atyre trevave. Historiografitë ballkanike pohojnë se islamizimi u bë me ushtrim dhune, por kjo është një rrenë e kulluar. Natyrisht, për shkaqe praktike logjistike (gjuhës, zakoneve ej), sulltani e qeveriste një territor të caktuar me njerëz të po atij vendi. Kjo ishte arsyeja se pse shumë princër të krishterë, përballë pasigurisë së sundimit të tyre nga sulmet potenciale, preferonin të lidhnin paqe me sulltanin e, shpesh, edhe te kalonin në Islam. Në konfliktin kundër Balshës II, Karl Topia vendosi që ta ftojë në ndihmë ushtrinë osmane. Kjo quhet Beteja e Savrës, e cila ishte një nga ndeshjet e para ballore të shqiptarëve me osmanët, ku mbeti i vrarë Balsha II. E ka marrë këtë emër në librat e historisë, sepse ndeshja u zhvillua më 25.09.1385 në fushën e Savrës, në jug të Lushnjës. Kështu ushtria osmane u fut në territoret e atëhershme të banuara me shqiptarë.

Katolikët e Mirditës me Sulltan Muratin I kundër princit Llazar

Kur më 28.06.1389 u zhvillua Beteja e Kosovës, shqiptarët u rreshtuan në të dy palët kundërshtare. Derisa Balshajt morën pjesë në anën e princit Lazar Hrebljanoviq, mirditorët – me kapedanin e tyre – u rreshtuan në krahun e Sulltan Muratit I. Meqë osmanët e fituan luftën, për këtë mirditorëve iu garantua autonomia, të cilën e gëzuan deri në shekullin XIX. Mirditorët nuk paguan fare taksa dhe qeveriseshin me kanunin e maleve, ndërsa i vetmi detyrim i tyre ndaj sulltanit ishte që të shkonin në luftë kurdo që të kishte nevojë sulltani, me ç’rast u takonte plaçka e luftës.

Bib Doda dhe Lufta e Krimesë

Rasti më i njohur i pjesëmarrjes së mirditorëve në luftërat osmane ishte Lufta e Krimesë (1853-1856) kur roli i këtyre 5.000 luftëtarëve në krye me kapedanin Bib Doda (1820-1866) ishte vendimtar për fatet e betejës kryesore. Ashtu si e shpjegon romancieri i parë shqiptar, Dom Ndoc Nikaj (1865-1951), që ishte i biri Gjokë Jakë Nikajt, njërit prej këtyre luftëtarëve të Bib Dodës, kur ushtritë osmane, angleze e franceze ishin duke u mundur nga ushtria ruse në betejën kryesore, mirditorët – duke mos përfillur qoftë më të voglin rregull ushtarak, duke rrezikuar jetërat e tyre në maksimum – i shkaktuan habi ushtrisë ruse dhe e thyen atë. Për rrjedhojë, Sulltan Abdylmexhiti I (sundoi në periudhën 1839-1861) i dha Bib Dodës titullin Pashë, ndërsa Perandori i Francës, Napoleoni III (sundoi në periudhën 1852-1870) u bë kumbar i djalit të vetëm të Bib Dodës, Prenkut (1860-1919).

Po ndalem te këto fakte të shkruara nga një prift katolik shqiptar i kohës (Dom Ndoc Nikaj), që tregojnë raportin e këtij komuniteti me Perandorinë Osmane, për shkak të propagandës antiturke që bëhët te pjesa islamofobe e këtij komuniteti, megjithëse islamofobia është më shumë e përhapur te shqiptarët ateistë (ata që mendojnë se nuk ka Zot) dhe agnostikë (ata që dyshojnë nëse ka apo nuk ka Zot).

Çfarë mund të thuhet për kulturën e civilizimin shqiptar para pushtimit osman?

Pjesë e propagandës së islamofobëve shqiptarë është edhe teza se shqiptarët u islamizuan me dhunë dhe se pushtimi osman e shkatërroi civilizimin shqiptar dhe kulturën shqiptare.

Nëse do të kishte pasur ndonjë civilizim ose kulturë me përmasa ballkanike apo evropiane te shqiptarët, që na u paskësh shkatërruar, ajo do të ishte regjistruar ndokund jashtë këtyre trevave, siç janë regjistruar të bëmat e Skënderbeut nga shumë autorë evropianë. Ta zëmë në arkivat e Vatikanit që kanë ngelur të padëmtuara. Por, jo. Përkundrazi, tek autorët me nam, më shumë flitet për primitivizmin e shqiptarëve. Zaten popujt sa më primitivë që janë, energjitë e tyre individuale të pjesëtarëve të tij janë më të theksuara. Kush, më shumë se shqiptarët, i dha Perandorisë Osmane kryeministra, ministra, pashallarë, poetë e arkitektë? Kur i përmendim këto fakte, ne mburremi, por harrojmë se kjo njëkohësisht tregon se shqiptarët qenë populli më primitiv i Perandorisë Osmane, aq sa sulltanët i përdornin shqiptarët për t’ua futur tmerrin të tjerëve, që nga Hungaria e deri në Sudan e në shkretëtirat e Arabisë.

Argument tjetër është se jo vetëm kultura dhe civilizimi shqiptar, që nuk ishin superiore karshi atij osmane, por edhe kultura e civilizimi evropian deri në shekullin XVII ishin inferiore karshi asaj osmane. Përndryshe osmanët nuk do të mund ta pushtonin gjithë atë territor evropian.

Çdo popull i krishterë nën osmanët islamizohej në masën 20%-30%

Tani t’i kthehemi një fakti të rëndësishëm e të pastudiuar: përse nga të gjithë popujt e krishterë të pushtuar nga osmanët, të gjithë u islamizuan në përmasën 20-30%, ndërsa boshnjakët arritën në 50%, ndërsa shqiptarët deri në masën 85%?

Rasti i Bosnjës

Tek boshnjakët shpjegimi është më i thjeshtë. Ta kemi parasysh se kur po flasim për etninë boshnjake, po flasim edhe për ata që sot e quajnë vetën serbë të Bosnjës ose kroatë të Bosnjës. Para epokës së zgjimit kombëtar serb ose kroat, d.m.th. para shekullit XIX, ata nuk quheshin as serbë as kroatë, por boshnjakë të krishterë. Deri në periudhën e zgjimit kombëtar serb e kroat, boshnjakë myslimanë kishte në po atë përqindje sa kishte edhe kroat myslimanë, hungarezë myslimanë, serbë myslimanë, bullgarë myslimanë, grekë myslimanë, gjeorgjianë myslimane etj. Pra, ku më shumë e ku më pak, por rreth 20-30%.

Më fillimin e zgjimit kombëtar serb e kroat, katolikët boshnjakë u bënë kroatë (të Bosnjës), ndërsa ortodoksët boshnjakë u bënë serbë (të Bosnjës). Por, njëkohësisht, duke u tkurrur Perandoria Osmane e duke u zgjeruar ajo Austro-Hungareze, myslimanët kroatë e myslimanët hungarezë, pjesa që nuk u vranë, ose u rikonvertuan në katolikë ose u tërhoqën në Bosnjë dhe u shkrinë me boshnjakët myslimanë. Po ashtu me krijimin e shtetit autonom serb (1835-1878) dhe pas 13.VI.1878 me shtetin e pavarur serb, myslimanët serbë, pjesa e serbëve myslimanë që nuk u vranë, ose u rikonvertuan në ortodoksë ose u tërhoqën në Bosnjë dhe u shkrinë në boshnjakët myslimanë. Kështu numri i myslimanëve në Bosnje arrin 50%-shin.

Islamizimi i shqiptarëve

Islamizimi i shqiptarëve ndodhi krejt ndryshe nga boshnjakët. Po mendoj në pjesën mbi 30%, që ishte e përbashkët për gjithë popujt e krishterë të pushtuar nga osmanët. Të dhënat statistikore osmane tregojnë se islamizimi në masë i shqiptarëve ndodhi në periudhën 1660-1710.

Tani duhet të shohim se çfarë ndodhë në atë kohë në Perandorinë Osmane dhe me shqiptarët. Pas intrigave vrastare në oborrin sulltanor, më në fund më 1651 vritet sulltanesha Kosem, që përcolli 6 sulltanë: Sulltan Ahmetin I (1603-1617) [bashkëshort i Kosemit], Mustafën I (1617-1618 dhe 1622-1623) [i vëllai i Ahmetit I], Osmanin II (1618-1622) [i biri i Ahmetit I, por jo i Kosemit], Muratin IV (1623-1640) [i biri i Ahmetit I dhe Kosemit], Ibrahimin (1640-1648) [i biri i Ahmetit I dhe Kosemit], Mehmetin IV (1648-1687) [i biri i Ibrahimit]. Mehmeti IV kurorëzohet sulltan në moshën 5-vjeçare dhe kur ishte vetëm 8 vjeç, i vritet edhe gjyshja Kosem, që ishte drejtuesja e vërtetë e Perandorisë për një kohë të gjatë. Natyrisht, me një sulltan minoren, pushteti kalon në duar e Vezirit të Madh (kryeministrit). Dhe, kush bëhet kryeministër në këtë kohë? Më 1656 kryeministër u bë Mehmet Pashë Qypërliu (1580-1661), një shqiptar i lindur në fshatin Rudnik të Drenicës (disa autorë shqiptarë mendojnë se në biografinë e tij do të duhej të shënonte Roshnik, fshat ky i Beratit, por sipas tyre është deformuar në Rudnik! Kjo, sigurisht, ngaqë këta autorë nuk kanë dëgjuar për fshatin Rudnik të Drenicës në Kosovë).

Mehmet Pashë Qypërliu, duke pasur për sulltan një fëmijë minoren, merr aq fuqi politike, saqë i var në litar 12.000 zyrtarë të Perandorisë Osmane nën akuzën se janë korruptuar. Pozitat e boshatisua duhej t’i zëvendësonte dikush. Në Perandorinë Osmane ka qenë rregull i pashkruar që nëse një pasha ishte i një përkatësie etnike, atëherë në parim edhe ushtarët e tij ishin të po asaj përkatësie, kjo për shkaqe thjesht logjistike: gjuha, komunikimi, njohja etj. Natyrisht, edhe brenda Divanit (qeverisë së sulltanit) loja politike mes vezirëve e pashallarëve ndikohej edhe prej faktorit etnik. Këtu përjashtim bënin sulltanët. Ata nuk bënin politikën e tyre me paragjykime etnike në qeveritë e tyre. Të vetmet kritere të tyre për t’i emëruar njerëzit administratën osmane ishin: 1. Lojaliteti ndaj Sulltanit dhe 2. Aftësitë e kandidatit. Natyrisht, deri në shekullin XIX, për të qenë në administratën osmane, duhej të ishe mysliman. Tek në shekullin XIX edhe jomyslimanët filluan të emërohen në pozita politike e administrative. Një ndër ta ishte edhe sekretari i Bib Dodë Pashës gjate viteve 1851-1857, Pashko Vasa (1825-1892), i cili gjatë viteve 1883-1892 ishte guvernator i Libanit në Bejrut.

Qypërlinjtë

Në 5 vitet e sundimit të Mehmet Pashë Qypërliut, Perandoria Osmane e rimori vetën për herë të parë pas rënies që kishte pësuar me vdekjen e Sulltan Sulejmanit I, që pat sunduar 46 vite (1520-1566). Mehmet Qypërliu ia trashëgoi postin e kryeministrit të birit të tij, Ahmetit, që sundoi në 15 vitet në vijim (1661-1676), ndërsa ai djalit të tij të adoptuar, Kara Mustafës, i cili e sulmoi edhe Vjenën. Kështu, përmes pinjollëve të tyre (Fazilit, Hysenit, Numanit) ose marionetave të tyre, që defiluan si kryeministra deri më 1710, Qypërlinjët – për më shumë se gjysmëshekulli – e sunduan Perandorinë Osmane me dorë të hekurt, duke i siguruar asaj ringritjen e saj gjatë kësaj periudhe dhe duke e sjellë rolin e sulltanëve, si: Mehmetit IV, Sulejmanit II (1687-1691), Ahmetit II (1691-1695), Mustafës II (1695-1703) e Ahmetit III (1703-1730), në sundimtar vetëm formal e ceremonial (me përjashtim të këtij të fundit në fazën e dytë të sundimit).

Gjatë këtij sundimi të Qypërlinjëve, statistikat osmane tregojnë se shqiptarët kaluan në Islam në masën 85%. Jo vetëm kaq. Shqiptarët, në territoret ku përbënin pakicë të ndjeshme, u bënë shumicë absolute, kurse në vendet ku shqiptarët përbënin pakicë të papërfillshme, u bënë pakicë e ndjeshme dhe u bënë pakicë në vende ku më parë nuk kishin qenë fare. Shtrirja e shqiptarëve, ku me shumicë e ku me pakicë, shkonte nga Athina, Selaniku, Adrianopoja, Nishi, Beogradi e Bihaqi (Judbina). Dhe, kjo shtrirje e tyre në këtë kohë nuk ishte vetëm nga shqiptarët, që konvertoheshin, po edhe nga ata që e mbanin fenë e krishterë. Falë kushërinjve të tyre që konvertoheshin në Islam e që merrnin pozita në administratën osmane, të krishterët shqiptarë shkonin në vende më pjellore, madje edhe në Egjipt, në Adrianopojë e në Ukrahinë.

Pra, konvertimi në masë i shqiptarëve ndodhi për shkak se në kohën e Qypërlinjëve u favorizuan shqiptarët dhe meqë numri i myslimanëve shqiptarë për të zënë pozita në administratën osmane ishte i pamjaftueshëm. Prandaj ata i joshnin kushërinjtë e tyre të krishterë për t’u konvertuar dhe për t’i plotësuar pozitat. Kësisoj ata e vazhduan ritmin e tyre të shtimit e zgjerimit edhe gjatë shekullit XVIII (pra edhe kur Qypërlinjtë ranë nga pushteti) dhe e morën emrin e padëgjuar deri më atëherë: shqiptar.

Pas fatit, fatkeqësia

Por, në këtë shekull, në Rusinë e largët ndodhi një fenomen: erdhi në pushtet princesha gjermane Sofie, gruaja e Carit Petar III të Rusisë, që e mori emrin Katerina e Madhe, e cila sundoi më 1762-1796. Gjatë kësaj kohe, Rusia forcohet dhe në shekullin në vijim (XIX) ajo shndërrohet në fuqinë vdekjeprurëse për Perandorinë Osmane, ndërsa ndihmon në zgjimin kombëtar, grek, rumun, bullgar, e serb dhe deri në shekullin XX i përmbys tërësisht fatet e shqiptarëve.

Sot, në shekullin XXI, shqiptarët janë sërish populli më primitiv i Evropës dhe, me uri prej tigri të egër, presin të bëhen pjesë e një Perandorie (të cilën shqiptarët e perceptojnë si BE, por që një Zot e di cila do të jetë ajo), që t’i kapin majat e saj si dikur që i kapën Perandorinë Osmane.

Greqisë që të na kërcënoni dhe të na bëni të fortin

Nga Gazmend Kapllani

K.Katsifas kreu një veprim terrorist (siç do ta përshkruanin të gjithë standardet ndërkombëtare) në territorin e Shqipërisë.

Ai ishte një ekstremist i djathtë që besonte dhe dëshironte një konfrontim të armatosur midis Shqipërisë dhe Greqisë.

Ajo që pasoi për fat të keq ishte “neutralizimi” i tij nga policia shqiptare (siç do të ndodhte në çdo vend të botës kur një terrorist i armatosur refuzonte të dorëzohej).

Për t’i lehtësuar gjërat, pala shqiptare pranoi pa pengesa palën greke që të vinte dhe të ekzaminonte rastin në terren.

Kështu, ish-shefi i policisë greke dhe mjekë ligjorë shkuan në Shqipëri dhe nxorën gjetjet e tyre.

Ministri aktual i Jashtëm i Greqisë, N. Dendias i tund gishtin Shqipërisë – ndërsa bëhet fjalë për një çështje të saj të brendshme – sikur Shqipëria të jetë një koloni apo vilajet i Greqisë.

Kjo sjellje prej të forti ndaj Shqipërisë duhet të përfundojë këtu dhe tani z. Dendias.

Jo vetëm sepse është qesharake dhe e rrezikshme, por edhe sepse e ka bërë Greqinë një vend të diskretituar edhe në Ballkan.

Dhe kjo për faktin se politikanët grekë kryejnë politikën e jashtme, jo në interes të vendit dhe standardeve ndërkombëtare, por duke menduar se si të shesin nacionalizëm dhe trimëri tek zgjedhësit e tyre.

Me këtë rast, z. Dendias, do të ishte një ide e mirë për të parë të gjithë elementët ekstremistë grekë që kanë vizituar për vite me radhë Shqipërinë, duke filluar me terroristët e MAVI në fillim të viteve ’90 (çfarë me të vërtetë ndodhi me ta?), deri në anëtarët e Agimit të Artë që po mundohen të bëjnë Shqipërinë e Jugut, Mekën e tyre.

Ata po përpiqen të hedhin në ajër marrëdhëniet greko-shqiptare dhe kursin europian të Shqipërisë dhe Greqisë së bashku.

Për të mos përmendur 170 civilët shqiptarë, të cilët janë vrarë nga policia greke që nga viti 1990, pa asnjë përgjegjës.

Shqiptarët në Maqedoni, mes partneritetit dhe vasalitetit

Akademik Prof.Dr. Abdulla Mehmeti,Ph.D

Shqiptarët në Maqedoni, në çdo formë dhe me çdo mjet duhet ta ruajnë, mbrojnë dhe forcojnë identitetin e tyre kombëtar, përballë ndikimeve të fuqishme nga jashtë, të pëkrahura dhe përhapura nga brenda përmes grupimeve politike dhe fetare në shërbim të këtyre politikave antikombëtare.

Partneriteti dhe vasaliteti janë dy gjëra të ndryshme, sidomos në politikë dhe qeverisje, por këtë dallim nuk e kanë bërë asnjëherë drejtuesit e partive politike të shqiptarëve në Maqedoni, duke e përkthyer çështjen e partneritetit (të imponuar nga rrethanat) në interes të poltikës ditore, interes partiak, personal dhe grupor, duke e dëmtuar gjithmonë interesin e përgjithshëm të popullit shqiptar në këtë shtet. Deri më sot, asnjë parti politike e shqiptarëve në Maqedoni nuk ka bërë publike ndonjë marrëveshje me shkrim për pjesëmarrje në qeveri, me kushtet dhe afatet e caktuara për realizimin e të drejtave kolektive dhe barazisë së plotë të popullit shqiptar në këtë shtet. Logjikës së drejtuesve të këtyre partive politike në stilin “siç duam, bëjmë”, qytetarët shqiptarë kanë filluar t’i përgjigjen në mënyrë adekuate: “bëni çfarë të doni, por pa ne!”

Përmes shumave të mëdha të parave që derdhin shërbimet e huaja sekrete ndër grupime politike dhe fetare të shqiptarëve në Maqedoni, dhe jo vetëm, për shtrirjen e ndikimit të tyre në këto hapësira, ato përpiqen t’i ndryshojnë rrjedhat normale të historisë, të kaluarën, të sotmen dhe të ardhmen. A kanë shqiptarët strategji për t’iu kundërvënë kësaj politike shkombëtarizimi nga ndikimet e huaja, këtë përgjigje duhet ta japin vetë shqiptarët, sa më parë dhe me veprime konkrete, sidomos klasa intelektuale dhe politikanët e përgjegjshëm, të gjithë ata që kanë vetëdije kombëtare të palëkundur.

E vërteta e fshehur, sa shqiptarë ka Maqedonia e Veriut?

Nga: Bardhyl Berberi

Para pak ditësh qeveria bëri një njoftim zyrtar se do të ketë një regjistrim të ri të popullsisë në Maqedoninë e Veriut. Pas votimit të ligjit të gjuhës shqipe mes tensionit në Maqedoni forca të ndryshme politike maqedonase dhe faktori ndërkombëtar kanë kërkuar që të dinë të vërtetën se sa shqiptarë jetojnë realisht në Maqedoni . Në një dalje publike për regjistrimin e popullsisë ka folur edhe kryeministri aktual Zoran Zaev .

Një miku im profesor në Universitetin e Strugës më tha se ky regjistrim i popullsisë në Maqedoni do t`i nxjerrë maqedonasit me “ ëpucë të kuqe”. Por para disa muajsh,Deno Doncev, sekretari i përgjithshëm i VMRO –DPMNE, ka bërë një deklaratë bombë para mediave maqedonase mbi nacionalistët ekstremë maqedonas , ai ka deklaruar se një pjesë e analistëve në Maqedoni theksojnë se numri i shqiptarëve shkon në mbi 47 % të popullatës në Maqedoni kjo deklaratë vjen në një kohë kur propagandohet se në Maqedoni nuk ka më shumë se 18% shqiptarë …Jo pa qëllim bëhen këto deklarata në këtë moment, pasi kjo ka një prapavijë politike edhe ka si qëllim që sipas Marrëveshjes së Ohrit shqiptarët gëzojnë statusin shtetformues, kur janë mbi 20% të popullatës fitojnë të drejta specifike.

Kështu dhe ekstremistët maqedonas mos realizimin e marrëveshjes së Ohrit e lidhin me këtë fakt, ata ulin përqindjen e popullsisë nën 20 % …Natyrshëm lind pyetja cilat janë manipulimet dhe anomalitë e regjistrimit të popullsisë në Maqedoninë e Veriut që kanë manipuluar shifrat e vërteta të numrit të shqiptarëve atje.

Së pari, më absurdja është se nëse nuk je një vit rresht në Maqedoni nuk ke të drejtë të regjistrohesh ,kur dihet sipas vetë statistikave zyrtare shtetërore se 1/3 e shqiptarëve që jetojnë në Maqedoni janë në emigracion.

Së dyti regjistrimi I popullsisë është zhvilluar gjithmonë në tetor nuk është I përshtatshëm pasi të gjithë emigrantët janë jashtë shtetit dhe ata kthehen në muajt e verës dhe regjistrimi duhet të kryhet gjatë verës madje jo t ë vazhdojë 15 ditë sa është caktuar por të paktën 1 muaj.

Po le të sjellim disa argumente me shifra konkrete rreth argumentit të numrit të vërtetë të shqiptarëve që jetojnë në Maqedoni. Nëse shkon në Veleshtë nga 1700 shtëpi që ka fshati 700 janë të mbyllura me kyç pasi janë në emigracion ,në Radushë nga 3000 banorë 1500 janë në emigracion ,po kështu në qytetin e Strugës ku shqiptarët janë shumicë gati 70 % mbi 35 % e shqiptarëve që banojnë në qytetin e Strugës janë në emigracion apo në rajonin e Pollogut që janë mbi 50 % e shtëpive të mbyllura pasi janë në emigracion.

Por le të marrim statistikat zyrtare të vetë entit shtetëror maqedonas .Gjatë vitit të kaluar në Maqedoni kanë lindur 22945 foshnja prej të cilave nga nënat shqiptare janë 57,5 % nga totali i lindjeve. Po ashtu duke iu referuar statistikave zyrtare maqedonase gjatë vitit të kaluar në Maqedoni kanë vdekur 19060 persona prej të cilëve 14032 janë maqedonas dhe 3023 janë shqiptarë dhe pjesa tjetër romë e turçelinj. Pra, në Maqedoni, maqedonasit vdesin më shumë dhe lindin më pak.

Po le të vazhdojmë analizën tonë me vetë statistikën zyrtare të entit shtetëror . Në Maqedoni në shkollën fillore të totalit të gjithë nxënësve mbi 45% prej tyre janë shqiptarë dhe po tek kjo statistikë thuhet që kjo përqindje e nxënësve shqiptarë vazhdon prej 30 vjet rresht. Le të qëndrojmë brenda kësaj logjike të vetë shifrave zyrtare të statistikës shtetërore maqedonase del se fëmijët shqiptarë që para 30 vjetësh kanë qenë nga mosha 7 deri në 15 vjet tani janë 40 -45 vjeç ,për rrjedhojë gjatë vitit 2018 në Maqedoni janë më shumë se 45% shqiptarë.

Çdo lojë që mundohet që maqedonasit mundohet të manipulojnë me shifrat për përqindjen e shqiptarëve në Maqedoni është një blof . Kështu, është një shpenzim i kotë i 15 -16 milionë euro që do të shpenzohen për regjistrimin e popullatës vetëm me statistikën e lindjeve dhe atë të vdekjeve dhe sa janë në emigracion dhe gjithçka është e përcaktuar dhe manipulimi nuk ka asnjë bazë pasi shifrat janë kokëforte. Ndërkohë që regjistrimin e kaluar të popullsisë janë 460 mijë shqiptarë që kanë ngelur pa u regjistruar.

Në Maqedoninë e Veriut së shpejti do të zhvillohet regjistrimi i popullsisë prandaj kujdes shqiptarë të Maqedonisë ruajuni nga manipulimet e mësipërme që mund tju bëjnë maqedonasit . Faktojeni të vërtetën se sa jeni realisht për të qenë aty dinjitozë me të gjitha të drejtat që ju takojnë një nacionaliteti shtet formues e jo një pakicë kombëtare siç duan t’ju quajnë nacionalistë e tërbuar maqedonas të cilët kanë mbushur muret me parulla antishqiptare nga më të shëmtuarat që padyshim është një turp për ata që pretendojnë të shkojnë në Europë dhe të hyjnë në NATO.