FITO DIELL..
Atë diell që nuk e pata kurrë
Në atë breg e në ato lumë
Diell i mjeri diell ku mbete ti
Pse s’të pata kurrë në gji
Nuk të preka kurrë më dorë
Nuk të pashë kurrë më sy
Nuk të ndjeva kurr në zemër
Nuk të mora kurr në shpirt
Ah diell i mjeri ti
Ti nuk shkon aty ku duhësh
Shkon në vend të gabuar
Aty ku nuk të meritojnë ty
Nuk ka asgjë më bukur
Kur hallin ta dimë ty
Ke rrespekt e harmoni
Kur në mes je edhe ti dashni
Diell të dua ty
Mos harro që jam këtu
Të pres
Kur zemrën të ma rrëmbesh
Të mbytëm brenda teje
Të ëndërroj bashkë me ty
Dua të qajë
E të buzëqeshi
Për çdo ditë
Dhe nëtë të gjata
E të them veç mirë u pafshim
DLIELL U BËSHA
Sa fjalë e ëmbël fjala diell
Kur e thua edhe shpirti dridh
Aty ku dashuria nuk ka as kufi
Diell ju dy dritat e syve të mi
Dashuri për ty nëna ime e shtrenjtë
Nuk ka asgjë më të bukur se ti
Edhe ai gur i madh afër teje
Nuk është tjetrër përpos diell
Ju motra e vllezër në zemrën time
Dashuri qe lind bashkë e nuk vdes kurrë
Një dashuri e pastër në venat tona
Nuk ka si me ty vllazëria o diell
Ju shoqe e shokë të rrugës sime
Kur kalova nepër fusha a male
Edhe atëherë kur isha në detin e bukur
Dashuria e juaj gjithmonë wshtw në librin tim
Ju engjëj të bukur ku do që jeni
Mbesa e nipa nëpër botë të ndarë
Një gjë e bukur na lidhë gjithmonë
Dashuria që kam për ju kurrë nuk na ndanë
Sa shumē vargje që lidhë dashuria
Është drita është dielli,është hëna e deti
Ku është dashuria është vetë jeta
Nuk ka vend për fjalë as për vepra tjera
Dashuria është lule e bukur
Shikoje me kujdes e më durim
Edhe nga një lule e thatë në vazon e vetë
Dashuria ndaj sajë çelë lule në pranverë
Dashuro fëmiun që luan në oborr
Dashuro plakun që nga ulësa nuk zgjohet
Dashuro rrugët e mbushura më baltë
Dashuro çdo gjë që sillët edhe nga larg
Dashuro edhe atëherë kur thikë merr në zemër
Dashuro botën edhe atëherë kur ështē e zezë
Dashuro edhe kur tjetri nuk dashuron si ti
Mē mirë të derdhi lot për dashuri se për varëfëri
Dashuro vetëm dashuro o diell
Sepse kjo është e vetmja gjë që bartim mbas vete
edhe në jetën tjetër
RRUGË E NGUSHTË
Në atë rrugë të ngjushtë
Si vetë jeta
E gjatë sa besimi
I tana perëndive
Udhëtova më ty
Për të mos u kthyer pas
Për një çast i mendova
Male e fusha
Që i lashë mbas vetes
Të pikëlluara
Trupi m’u mbush dhembje
E sytë m’u mbushën lot
E ktheva kokën mbas
Për të parë edhe një herë
Ishe vetëm rreze dielli
E kujtim i madh
Vazhdova të kërkoj
Nën hijet e maleve
Në ato fusha të gjëra
Të mbuluara me lule
Në të gjitha anët
Ishte e mbuluar
Por atë që e kërkova
Më sy nuk e gjeta
I thashë lamtumirë
Shpresës e dëshirës
Kur keni mallë për mua
Shikoje diellin e mëngjesit
Do vie një rreze e bukur
Kur trupin ta ledhaton
Ajo jam unë
Që kurrë s’të harron
Buzëqeshu në heshtje
Edhe kur jam larg
Kur të vishë të unë
Mos fillo më qajtë
Mendo sa bukur
Kur loza me ty
Të thash shumë herë
Nuk të harroj ty
As fjalët e mija
A nuk të dhuruan qëtsi
Mendja jote shkonte
Kah shkonin hyjnitë
Dikush ma muar në duar
E ma largoj nga unë
Apo iku larg
Diku në perëndim
Ah sa u mërzita
Kur lotin ta pash në faqe
Mˊu lidh goja
E m’u dridh buza
Mendova të kthehem pas
Në rrugë se bashkë më ty
Si nuk më doli fjala
Ajo e fundit
Lamtumira
Ajo që ishte ma e mira
BOTA SOT
Bota sot nuk është sikur dikur
Kur unë isha e vogël
Lulet ishin më ndryshe
Malet ishin të gjëra
Fushat të mbuluara me ngjyra
Qielli ishte shumë largë
Dielli lindte herët
E hëna vinte vonë
Dita ishte e shkurtër
E nata ishte shumë e gjatë
Lodrat ishin të bukura
Të thjeshta e pa asnjë çmim
Më gurë e dru së bashku
Më shoqe e shokë të klasës
Shiu nuk më lagu kurrë
Dielli nuk më djegu asnjëherë
Era mˊi muar mendimet
Bashkë më fëmijërinë e lumtur
Bota sot nuk është më si dikur
Mungon fjala e mungon besa
Nuk ka më lodra të thjeshta
Nuk ka më lotë si dikur
Buzëqeshja është e forzuar
Të natyrës ka shumë pak
E dua botën e kaluar
Jo një botë sikur sot.
NË ATA SY
Në ata sy si lumwnj
Kur era i ledhatonte
I humba ëndërrat e vjetra
Kur dielli perëndonte.
Erdhi ajo ditë
Për mos të shkuar më
Ulur afër teje
Për tregime të reja.
Ata sy kur i pashë
Nuk besoja asgjë
Ku e merr atë fuqi
Që loti mos të bie.
U përmbajte aq bukur
Hyre në shpirtin tim
Për mos të dalë kurrë më
Të rri aty deri në pafundësi.
Syri flet vetë
Edhe kur nuk ka lot
Syri buzëqeshë
Edhe kur sˊka gëzim.
Syri qanë
Edhe nga lumturia
Syri shikon larg
Edhe si fotografia.
PASQYRA
Në mëngjes herët
Të shikova
Ika shpejt mbrapa
Në pasqyren time.
Kush ishe ti
Unë vetes i thashë.
U ktheva sërish të shikoj
Më buzëqeshe aq ëmbël
Atëherë të njoha ty
Fytyra e bukur hyjni.
U gëzova shumë kur të pashë
Të buzëqeshur e të lumtur
Tˊi besoj pasqyrës time
O fytyrës tënde të bukur.
Të ktheva në anën tjetër
Por s’të dola më përpara
Deshta të kujtoj të buzëqeshur
Jo më lotin në faqe.
Atëherë s’të deshta më ty
Pasqyrë e mjerë pasqyrë
Deshta atë fytyrë të bukur
Kur e pashë atë ditë në natyrë.
Mos eja më këtu
Rri aty e mjerë
Bukurinë e saj
Ti nuk e prish dot.
Një pasqyrë e thjeshtë
Një fytyrë hyjneshë.
MBI RE TË BARDHA
Mbi re e pashë botën
Në sy të engjëllit tim
Në botën tënde
E bukura jetë.
Ma more mendjen
Edhe frymën
Ato ëndërra të bukura
Të fëmijërisë.
M’u duk një lodër
Kur lart qëndrova
Një ëndërr e gjatë
Në natën e shkurtër.
Era as dielli
Nuk zënë vend askund
Veç retë e bardha
Të buta si pambuk.
Deshta të eci zbathur
Mbi juve
Ta shijoj ndjenjën
E butësisë.
Erdhët e shkuat
Ndër këmbët e mija
Nuk më lagët
As në ditët e vështira.
Disa yje më bënin dritë
Nuk mjaftuan
Ta letësojnë këtë shpirt.
E pres diellin
Dhe ditën e bukur
Ato rë të bukura
Mbi ballin tim.
Në muzgun e thellë
Të prita edhe sot
Mos u nguro
Dikë të ma përqafosh.
Është engjëll i butë
Të ti pushon
Malli e dhembja
Dëshirën ma plotëson.
Të lutem shumë
Si në perëndi
Merrja atë dorë
E ledhatoja për mua.
I thuaj një fjalë
Të bukur nga unë
Ta mendoj e kujtoj
Gjithmonë.
Mbi retë e bukura
Edhe kur jam në tokë.
ENDE JE
Kur të kërkova
Ti ishe aty
Ti ende je
Aty ku të lashë.
Këtë se dita më herët
Por mirë që e kuptova
Më prite për ditë
Më prite si më parë.
Nuk i harrove ditët e bukura
Ato buzëqeshje plotë mallë
Më mungove tepër
Por nuk të thashë kurrë.
E humba veten time
Por ty edhe më shumë
Nuk deshta të lëndoj
Nuk deshta të të harroj.
Nuk deshta ta kthej shpinën
Nuk deshta të bëj më lotë
Lotin e vëra unë
Nga malli për ty.
Nuk i tregova askujt
Por e mbajta në gji
Ti rreze që ndriçon
Edhe kur bie shi.
Nuk ta dua të keqën
Pasha atë perëndi
Ti ende je aty
Ku duhet të jeshë.
Në kujtimet e bukura
Në mendimet e duhura
Kur unë të kërkoj ty
Ti je në gadishmëri.
Një fjalë të mirë të ma thuash
Për të më ndihmuar
Rri aty ku vendin e ke
Në kopshtin plotë lule.
Në ëndërrat e mija
Miku im i dashur
Ti ende për mua je.
TEK TI ËSHTË BOTA IME
Rrugën që më kthente në shtëpi gjithmonë e njoha
Atë per të ikur në mërgim
Kurrë nuk e kujtova
Kur deshta të kthehem në vëndlindje
Ah sa mirë e dita
Rruga më e bukur që unë e rrugëtova
E njoha anën e djathtë
Por të majtën jo
Ajo që më rrethoj në fëmijëri
Më kujtohet edhe sot
Atë që bëra dje
Nuk dua as ta kujtoj
Nëpër rrugët e drejta
Nuk takova njeri
Kur filluan ato më leqe
Në një kthesë ishte një
I dhurove dorën
Ma muar edhe fytyrën
Nuk i fole fare
Të shikojnë si një bishë
Po i fole ëmbël
Kjo është gjuha ime
Nese nuk e shikon
Thonë femra më e keqe
që njoha unë !
Nuk mund të pajtohem
Se si ka mundësi të lëndosh dikë
As mos më e ndjerë në shpirt
Ajo që më frikëson
Edhe më shumë
Çka kanë në mendje
Dhe çka kanë në trup
Gjak njeriu apo diçka tjetër
Apo kanë lind
Në një botë të huaj
E vinë në një botë tjetër.
Bota që deshta unë
është më plotë lule
Më lisa të gjatë
e fusha shumë
Më male të larta
e më yje plotë
Më dashuri e paqë
Të çdo njeriu
Edhe dhimbjet natyrore
të kalohen më dashuri
Kjo është bota që e duan
edhe çdo fëmijë
Edhe kafsha
që jeton në natyrë
I ka momentet e saj
Dhe ndjenë dashuri
E ruan rrethin
Sikur një shtëpi
I shikon të vegjëlit e saj
më plotë dashuri
E ruajnë natyrën
ashtu siç kanë mundësi
Aty mendoj shumë,
o Zot si ka mundësi
Botën ta ruan më shumë
Se sa një njeri.
Edhe unë e dua një botë
plotë jetë dhe atdhe dashuri .
