Për më shumë se dy dekada, askush nuk e dëgjoi Sally Leydon ndërsa ajo lutej për ndihmë për të gjetur nënën e saj, e cila u zhduk në mënyrë misterioze gjatë një udhëtimi jashtë vendit në 1997.
Në atë kohë, policia australiane hodhi poshtë shqetësimet e saj, duke këmbëngulur se nëna e saj, Marion Barter, ishte zhdukur me dëshirën e saj dhe nuk donte të kishte të bënte me familjen e saj.
Ishte një histori që Leydon refuzoi ta pranonte dhe të enjten përpjekjet e saj për të gjetur nënën e saj çuan në një sallë gjyqi të mbushur me njerëz në Sidnein perëndimor, ku një mjek i gjykatës zbuloi disa gjetje në një hetim që zgjati pothuajse tre vjet.
Për shumë njerëz, seanca përfundimtare e hetimit ofroi përditësimin përfundimtar të drejtpërdrejtë të “The Lady Vanishes”, një podcast australian që ka bashkuar me përpikëri provat në këtë çështje që nga episodi i parë i transmetuar në mars 2019.
Të enjten në mëngjes, mbështetësit australianë më besnikë të Leydon u mblodhën në sallën e gjyqit, të veshur me ngjyrën jeshile, ngjyrën e preferuar të Barterit, ndërsa ndjekësit e podcast-it në Shtetet e Bashkuara, Kanada, Zelandën e Re, Evropë, Mbretërinë e Bashkuar e ndoqën drejtpërdrejtë në YouTube.
Teresa O’Sullivan dha gjetjet e saj.
“Marion Barter ka vdekur një kohë të panjohur pas 15 tetorit 1997,” tha O’Sullivan nga stoli. Trupi i Barterit nuk është gjetur kurrë.
Leydon nuk kishte nevojë për një mjek për të konfirmuar vdekjen e nënës së saj, ajo e ka pranuar prej kohësh këtë të vërtetë të dhimbshme në mungesë të ndonjë prove për të kundërtën.
Por fjalët e mjekes ligjore konfirmuan atë që ajo dyshonte për vite me radhë – se hetimi i hershëm i policisë për zhdukjen e nënës së saj dështoi dhe se Ric Blum – një mashtrues i dënuar tani në të 80-tat, i cili pranoi se kishte një lidhje me Barterin në muajt para zhdukur, kishte gënjyer vazhdimisht në tribunë dhe dinte më shumë për zhdukjen e nënës së saj sesa ai tregonte.
Në vitin 1997, Marion Barter ishte gati për një ndryshim dhe më 22 qershor, ajo hipi në një aeroplan nga Brisbane, Australi për në Mbretërinë e Bashkuar me plane për një pushim dhe ndoshta një fillim të ri.
Në mënyrë dramatike, mësuesja 51-vjeçare e kishte lënë punën e saj në gjysmë të vitit shkollor, kishte shitur shtëpinë e saj dhe kishte vendosur në ruajtje antiket e saj të dashura, duke kuptuar se një ditë ajo do të kthehej në shtëpi për t’i marrë ato, ose ato i dërgoheshin asaj, nëse ajo vendosej në MB.
Ajo po udhëtonte vetëm.
Pas tre martesave dhe divorceve, Barter ishte beqar me dy fëmijë që ishin në të 20-at dhe të fejuar me partnerët e tyre. Leydon i tha CNN se e inkurajoi të shkonte dhe Barter mbërriti e sigurt në MB në fund të qershorit 1997. Ajo mbante kontakte me miqtë dhe familjen me kartolina dhe një letër.
Më 1 gusht, Barter i telefonoi Leydon-it me sa duket nga një telefon në Tunbridge Ëells në Kent, Angli.
Leydon, asokohe 24 vjeç, tha për podcast-it se sapo kishte mbaruar duke i treguar nënës së saj për fustanin e nusërisë që kishte blerë kur telefonit i mbaroi krediti. Ajo nuk dëgjoi më kurrë për nënën e saj.
Në fillim Leydon nuk u shqetësia, por më 18 tetor, kur Barter nuk i telefonoi djalit të saj, vëllait të Leydon, Oëen, për ditëlindjen e tij, ajo filloi të shqetësohej.
Një nga telefonatat e para që bëri Leydon ishte në bankën e Barter për të parë nëse nëna e saj po përdorte llogarinë e saj. Shuma të rregullta po dilnin, i tha një punonjëse bankare, por jo nga MB.
Dikush në Australi kishte përdorur identitetin e nënës së saj për të tërhequr 5,000 dollarë australianë (3,450.00 dollarë) çdo ditë për tre javë në banak në Bajron Bay dhe në Gold Coast, ku Barter jetonte më parë.
Leydon e tronditur ishte e sigurt se nuk ishte nëna e saj dhe e raportoi atë në polici.
Më pas erdhi përgjigja që e vendosi Leydon në një drejtim që ka konsumuar pjesën më të madhe të jetës së saj të rritur. Policia i tha asaj se banka konfirmoi se nëna e saj kishte tërhequr paratë e saj dhe nuk donte të kishte të bënte me familjen e saj. Barter ishte kthyer në Australi, thanë ata dhe donte të zhdukej.
Një jetë e re dhe një emër i ri
Vitet kaluan me pak informacion rreth asaj që ndodhi me Barterin, derisa një e dhënë intriguese doli nëpërmjet një hetimi policor që filloi me vonesë një dekadë më vonë.
Barter kishte ndryshuar emrin e saj në javët para se të largohej dhe të kthehej në Australi më 2 gusht 1997, vetëm një ditë pasi foli për herë të fundit me Leydon.
Emri i ri i Barter ishte Florabella Natalia Marion Remakel, dhe kartela e saj e pasagjerit e tregonte atë si një banore të martuar të Luksemburgut, sipas hetimit.
Emri “Remakel” hapi dyer të reja që e çuan policinë te Blum.
Në vitin 1994, Blum vendosi një reklamë në një gazetë australiano-franceze, duke e përshkruar veten si një burrë beqar, 47-vjeçar “i gjatë, i errët, i matur”, i cili po kërkonte një lidhje me synimin për martesë.
Shpallja ishte e firmosur “Z. F. Remakel”, por numri i telefonit ishte i lidhur me një biznes monedhash në qytetin Ballina të Uellsit të Ri Jugor të drejtuar nga një prej pseudonimeve të shumta të Blum.
Hetimi mësoi se Blum mbante të paktën 10 pasaporta me emra të ndryshëm që i përdorte për udhëtime ndërkombëtare.
Ai tha për autoritetet se shpesh adoptonte pseudonime të reja për “fantazi … sepse ishte e ligjshme”.
“Unë nuk kisha një qëllim specifik,” tha ai.
Kur u pyet se çfarë emri i kishin vënë në lindje, Blum u përgjigj: “Nuk e di vërtet. Por në regjistrimin e lindjes sime … u shpalla Ëilly Coppenolle”.
“Kjo shënon fillimin misterioz të jetës së zotit Blum,” vuri në dukje mjekja ligjore në gjetjet e saj.
Një burrë me shumë emra
Blum lindi në korrik 1939 nga prindër të pamartuar në Tournai, Belgjikë, një qytet piktoresk pranë kufirit francez. Ai tha se kaloi kohë në një jetimore para se të kthehej te nëna e tij dhe të merrte mbiemrin e burrit të saj të ri – Wouters.
Blum mbërriti në Australi si Willy Wouters në vitin 1969, por u largua vetëm një vit më vonë. Destinacioni i tij i radhës ishte Franca, ku u burgos për “mashtrim, falsifikim, mashtrime të besimit dhe dhënie të një identiteti të rremë”, dëgjoi hetimi.
Pas lirimit të tij në 1974, ai u kthye në Australi me varkë dhe në shkurt 1976 u bë një shtetas australian me emrin Frederick de Hedervary.
Në të njëjtën kohë, Blum u martua me gruan e tij të katërt, një grua 19-vjeçare që takoi në vitin 1969 në varkë nga Mbretëria e Bashkuar, me të cilën ai është ende i martuar.
Frederick dhe Diane de Hedervary u vendosën në Australi përpara se të transferoheshin në Luksemburg, Belgjikë dhe MB për disa vite, dhe më pas u kthyen në Australi në 1986. Deri atëherë, ata kishin dy fëmijë.
Në vitin 1997, familja jetonte në Uellsin e Ri Jugor rajonal, ku Blum mblodhi një pension invaliditeti dhe gruaja e tij mori një pension kujdestari.
Blum i tha gjykatës se ai filloi një lidhje me Barterin në shkurt të atij viti, megjithëse është e paqartë se si u takuan, mund të ketë qenë përmes reklamës personale që Blum vendosi në 1994, duke e paraqitur veten si “Z. F. Remakel”.
Ai pretendoi se mund t’i ishte përgjigjur një reklame të vendosur nga Barter, por mjekja ligjore nuk mund të gjente asnjë provë për këtë.
Blum tha se lidhja e tyre përfundoi disa javë përpara se ajo të shkonte jashtë shtetit në qershor, kur ai i tha se nuk mund ta shihte më sepse ishte i martuar me fëmijë.
Ai dëshmoi se hera e fundit që e pa atë ishte tre javë para se të nisej për në Mbretërinë e Bashkuar.
Të dashuruar të mashtruar
F. Remakel i vërtetë është ish-burri i një gruaje që Blum e njihte dikur, Monique Cornelius, e cila pretendonte se ata kishin një lidhje, të cilën Blum e mohon.
Sipas dëshmisë së lexuar në gjykatë në shkurt 2022, Cornelius i tha policisë se Blum ishte një gënjeshtar serial i cili i tha asaj se punonte si agjent special në Ambasadën Britanike në Luksemburg.
Ajo tha se ai i shkroi asaj një letër në vitin 1980 ku pohonte dashurinë e tij për të dhe i sugjeronte se do të blinte një varkë që të mund të lundronin së bashku.
“Jam i bindur thellësisht se nuk do të pendoheni për vendimin tuaj për t’u larguar me mua dhe për të filluar një jetë të re”, shkruante ai në letrën, e cila iu lexua gjykatës.
Lidhja e tyre përfundoi kur ajo mësoi se ai ishte i martuar dhe e përzuri jashtë, i tha Cornelius policisë. Blum i tha gjykatës se Cornelius kishte gënjyer për marrëdhënien e tyre, e cila ishte platonike, tha ai.
Gra të tjera i treguan hetuesit takimet e tyre me burrin që tani njihet si Blum. Disa ishin romantikë, të tjerët jo. Por të gjitha përfshinin akuza për mashtrim.
Ginette Gaffney-Boëan i tha gjykatës se ajo pa një reklamë në një gazetë në fund të viteve 1990, nga ku e njohu dhe Blum, i cili u prezantua si Frederick De Hedervary.
Ajo tha në atë kohë, ajo ishte “jashtëzakonisht e vetmuar” dhe punonte me orë të tëra në biznesin e saj të kujdesit për fëmijët.
Gaffney-Boqan tha se Blum i tha asaj se kishte humbur shtëpinë e tij, kështu që ajo tha se ai mund të qëndronte në apartamentin në studio në pronën e saj në Sydney gjatë udhëtimeve të tij të shpeshta në qytet.
Ajo tha se marrëdhënia e tyre nuk ishte seksuale, dhe në vend të kësaj ai propozoi një partneritet biznesi, duke u marrë me monedha. Me ëndrrat për të mbyllur biznesin e saj stresues të kujdesit për fëmijët, ajo i dha atij 30,000 dollarë australianë (19,500 dollarë) në fonde fillestare. Menjëherë pas kësaj, ai i propozoi asaj që t’i shiste shtëpinë e saj në mënyrë që ai t’i blinte asaj atë që ai e quajti një apartament “të bukur dhe të gjerë” në Paris, tha ajo. Ajo refuzoi.
Gaffney-Boqan i tha gjykatës që Blum e nënçmoi atë dhe u përpoq të krijonte konflikte mes saj dhe vajzave të saj për shitjen e shtëpisë së saj. Ndërsa Blum nuk e ka lënduar fizikisht, ajo i tha gjykatës se ai u përpoq ta shantazhonte me fotot nudo që i kishte bërë. Ajo tha se u frikësua prej tij, shkoi në polici dhe iu dha një urdhër për dhunë në fillim të vitit 1999.
Blum i tha gjykatës se Gaffney-Bowan “më tërhoqi zvarrë në një shtrat dhe më kërkoi që t’i bënte asaj foto “të pakujdesshme””. Ai mohoi t’i kishte marrë paratë e saj.
Një tjetër e divorcuar e vetmuar, Janet Oldenburg i tha gjykatës se u takua me Blum, të cilin e njihte si “Rick” ose “Rich” në vitin 1996 përmes qarqeve të bashkëshortit të saj për mbledhjen e monedhave, ku ata të dy jetonin në Uellsin e Ri Jugor. Ata u rilidhën në vitin 1999 kur ajo ishte 51 vjeçe dhe sapo kishte finalizuar divorcin, tha ajo.
Blum i kishte ofruar një punë, por para se të fillonte, ajo tha se ai e kërkoi që të shkonte me të në rivierën franceze “për të filluar një jetë të re”.
Blum mohoi t’i kishte thënë ndonjëherë Oldenburgut se kishte ndjenja për të dhe tha se i kishte blerë asaj një biletë vajtje-ardhje për në Evropë, sepse ajo donte të gjente një agjent dhe të fillonte një karrierë të re si kërcimtare.
Oldenburg pohoi se Blum e braktisi atë në Angli gjatë udhëtimeve të tyre pasi shpiku një histori se ai ishte sulmuar në një stacion treni ndërsa po bënte një udhëtim pune në Lille, Francë.
Blum pranoi në gjykatë se e kishte braktisur në Angli sepse nuk donte më të bënte me të. “Jeta ime ishte me gruan dhe fëmijët e mi në Australi,” tha ai.
Ai mohoi pretendimet e saj se kishte vjedhur bizhuteri dhe dokumentet e pronësisë së shtëpisë së saj.
Disa vite më vonë, Ghislaine Danlois-Dubois u takua me Blum në 2006 përmes një reklame që ajo postoi në një gazetë duke kërkuar shoqëri. Nëpërmjet lidhjes video nga Brukseli, ajo i tha gjykatës se e njihte atë si Frederick de Hedervary.
Në atë kohë, Danlois-Dubois ishte një e ve 72-vjeçare që kërkonte një shpërqendrim dhe shpejt ra në dashuri me të huajin, i cili i tha asaj se ishte një menaxher banke nga Australia me interes për monedhat, tha ajo.
Danlois-Dubois i tha gjykatës se pas një romance të stuhishme, de Hedervary sugjeroi që të martoheshin në ishullin indonezian të Balit dhe se ajo duhet të shiste shtëpinë e saj dhe t’i jepte atij të ardhurat që ai të mund të hapte llogari bankare për fëmijët e saj, kështu që ata të kishin para të gatshme për t’i vizituar në Australi.
Ajo tha se refuzoi kërkesat e tij për të mbajtur të fshehtë martesën e tyre të afërt nga fëmijët e saj dhe ai u zhduk me paratë e saj, rreth 60,000 euro (65,000 dollarë).
Blum mohoi akuzat dhe i tha gjykatës Danlois-Dubois “nuk i dha atij asnjë qindarkë”.
Katër vjet më vonë, Blum kryqëzoi rrugët me Andree Flamme, një grua e moshuar që ai thotë se ishte e kufizuar në një karrige me rrota, që kishte probleme të shëndetit mendor dhe e cila “nuk mund të bashkonte dy fjalë”.
Kur kjo iu dha Flamme, i cili dha dëshmi në hetim përmes një lidhjeje të drejtpërdrejtë nga Portugalia vitin e kaluar, atëherë 92-vjeçarja qeshi. Ajo mohoi të kishte pasur ndonjëherë nevojë për një karrige me rrota ndërsa ai qëndronte me të, dhe, po, ajo tha me një buzëqeshje, ajo mund të bashkonte dy fjalë.
Ai la një copë letër për të thënë se po largohej dhe do të kthehej… por nuk e pashë më kurrë.”
Flamme i tha gjykatës burri që ajo e njihte si Frederick de Hedervary qëndroi me të për disa javë në maj dhe qershor 2010. Ndërsa ishte atje, ajo tha se ai kërkoi të inspektonte koleksionin e monedhave të burrit të saj të ndjerë, më pas u zhduk me monedhat një ditë kur ajo doli nga shtëpia për një detyrë.
“Ai la një copë letër për të thënë se po largohej dhe do të kthehej… por nuk e pashë më kurrë”, tha Flamme përmes një përkthyesi. Blum i ka mohuar akuzat.
Një grua e gjashtë, Marie Landrieu, paraqiti një deklaratë në hetim duke pretenduar se ajo ishte mashtruar në vitin 2012 nga një burrë që e njihte si “Willy”, i cili ishte kushëriri i burrit të saj të ndjerë.
Ajo tha se Blum i kishte propozuar të blinin një shtëpi së bashku në Bali, kështu që ajo i dha atij 100,000 euro (108,000 dollarë). Por pasi ata udhëtuan për në Indonezi, ai tha se duhej të largohej për punë urgjente.
Ajo kurrë nuk e pa atë, apo paratë e saj.
Ai mohoi përpjekjet për ta joshur atë dhe tha se ata shkuan në ishullin tropikal sepse ajo ishte “e interesuar të shihte Balin”, sipas gjetjeve të hetimit.
Në gjetjet e saj, mjekja ligjore O’Sullivan tha se ajo pranoi dëshminë e grave, e cila tregoi se Blum kishte një histori të keqprezantimit të vetvetes ndaj grave beqare dhe të pambrojtura për përfitime financiare.
Ajo zbuloi se Blum “shfrytëzoi” Barterin, në të njëjtën mënyrë që ai më vonë shfrytëzoi gratë e tjera që dhanë dëshmi kundër tij. O’Sullivan tha se ajo “nuk pranoi si të saktë asgjë që z. Blum ka thënë” në mungesë të provave vërtetuese.
Sa i përket rolit të Blum në zhdukjen e Barterit, ajo tërhoqi vëmendjen ndaj një pretendimi “të jashtëzakonshëm” të Blum në ditën e fundit të hetimit, një pretendim që ai e bëri për herë të parë, pavarësisht orëve të tëra në pyetje që nga intervista e tij e parë në polici në 2021.
Blum, një burrë i moshuar me mjekër të bardhë, u pyet edhe një herë në dhomën e dëshmitarëve nëse kishte ndonjë informacion për vendndodhjen e Marion Barter.
“Unë vetë besoj se ajo është gjallë, kjo është ajo që besoj. Por unë nuk di asgjë se çfarë, çfarë ka bërë apo jo, asgjë. Nuk e di”, belbëzoi ai.
O’Sullivan ndërhyri me një pyetje: “Pse besoni se Marion është ende gjallë?”
“Ajo tha se donte të ndahej nga familja e saj, nuk donte të bënte më me asnjë anëtar të familjes së saj,” tha Blum. “Ajo ishte një person paksa i çuditshëm.”
Të nesërmen, Blum u thirr me video për të shpjeguar pse ai nuk ia kishte ofruar këtë informacion policisë ose hetimit në asnjë moment në tre vitet e mëparshme.
Ai i tha gjykatës se nuk i tha policisë kur u intervistua në qershor 2021 “sepse ata kurrë nuk e pyetën”. Kur u shty, ai tha: “Nuk e kisha idenë për rëndësinë e tij. Çfare mund te them?”
O’Sullivan tha në gjetjet e saj, “Kjo provë, së bashku me gënjeshtrat dhe mashtrimet e tij gjatë hetimit më kanë bindur se ai me të vërtetë di më shumë sesa po thotë.”
Ajo zbuloi se Blum kishte krijuar një lidhje me Barter në vitin 1997, ndërsa po shtirej si Fernand Remakel dhe “e inkurajoi atë të fillonte një jetë të re me të” në Luksemburg.
Mjekja ligjore zbuloi se Blum “e bindi ose e inkurajoi ndryshe” Barterin që të shiste shtëpinë e saj përpara se të largoheshin dhe provat sugjeruan se ata kaluan ca kohë së bashku në Angli.
Gjatë udhëtimit, Barter i shkroi vajzës së saj Leydon në një fletore të markës “Hotel Nikko Narita” – i njëjti hotel ku Blum qëndroi në rrugën e tij për në Evropë. Barter udhëtoi përmes Koresë së Jugut, sipas kartës së saj të pasagjerit.
Mjekja ligjore zbuloi se Blum me siguri ia dha letrën e hotelit Barterit pasi u takuan në Angli. Pas kthimit të saj në Australi, mjekja ligjore zbuloi gjithashtu se Barter tërhoqi para nga llogaritë e saj në gusht dhe tetor 1997 “me inkurajimin e zotit Blum”.
Një ditë përpara se Barter të transferonte 80,000 dollarë australianë (52,000 dollarë) nga llogaria e saj bankare, më 15 tetor 1997, gjykata dëgjoi që Blum hapi një zarf depozitash sigurie, por mjekja ligjore nuk gjeti prova se ai kishte marrë të ardhurat.
O’Sullivan zbuloi se Barter kaloi disa muaj duke jetuar në komunitet pa u zbuluar, midis gushtit dhe tetorit të atij viti – dhe se gjatë asaj kohe, Blum ishte në kontakt me të.
Ajo tha se Blum pretendon se e pa Barterin për herë të fundit kur ajo mori arkat e çajit nga shtëpia e tij me një burrë me uniformë në qershor. Ndërsa mjekja e përcaktoi se Barter kishte vdekur, ajo tha se nuk kishte prova për të sugjeruar se si, pse ose kur vdiq.
Mjekja ligjore shpjegoi se nuk ishte në fuqinë e saj të fajësonte për vdekjen e Barterit. Por ajo ia referoi çështjen Komisionerit të Policisë NSW për hetim si një vrasje e pazgjidhur.
Pavarësisht parashtresave nga ekipi ligjor i Leydon se Blum duhet t’i referohet drejtorit të prokurorisë publike për dëshmi të rreme dhe dhënie të deklaratave të rreme gjatë hetimit, O’Sullivan tha se kjo ishte më mirë t’i lihej policisë si pjesë e hetimit.
Mjekja ligjore ishte e ashpër në vlerësimin për përgjigjen fillestare të policisë, për të cilën ajo tha se ishte “e papërshtatshme” dhe çoi në humbjen e informacionit që mund të kishte përcaktuar shumë më herët se çfarë ndodhi me Barter. Ajo vlerësoi gjithashtu “angazhimin e palëkundur” të Leydon për të gjetur nënën e saj.
Asnjë mbetje nuk është gjetur ende, por ADN-ja e Leydon është shtuar në regjistrat kombëtarë të Uellsit të Ri Jugor dhe ADN-së, tha mjekja.
“Kjo do të thotë që profili i ADN-së i Sally [Leydon] do të mbetet në bazat e të dhënave të NSW dhe Kombëtare të ADN-së dhe do të kontrollohet kundër të gjitha profileve të paidentifikuar të të vdekurve çdo ditë,” tha O’Sullivan.
Leydon u largua nga gjykata pa folur me mediat lokale, por ajo i tha filialit të CNN 7 Neës se kërkimi i saj për përgjigje nuk ka mbaruar. Blum besohet se jeton i lirë në Uellsin e Ri Jugor verior dhe nuk është përballur me asnjë akuzë në lidhje me Barter ose ndonjë nga gratë e tjera që dhanë dëshmi kundër tij.
Nëpërmjet avokatit të tij, Mattheë Ëhite, SC, Blum refuzoi kërkesën me email të CNN për koment.
“Ai dhe familja e tij kërkojnë që të gjitha mediat të respektojnë privatësinë e tyre,” tha White.
