Vullnet Mato
SHTËPIA ME XHINDE
Ati ynë me toka pjellore
dhe shtëpi të shenjtë në Vurg,
la zogjtë vocërrakë pa fole,
nën breshërin e pamëshirshëm.
Sepse ziliqarët i rrëmbyen pronat,
pasi e kishin rrasur në burg,
me dëshminë e rreme,
për agjitacion të rrezikshëm...
Ah, shtëpinë dhe tokat tona
i mori kush s’i pa as në ëndrra!...
Nga ajo reformë grabitqare
që shkallmoi pasuritë e vatanit.
Ndërsa ati ynë i mjerë,
la hekurat për të jetuar në tënda,
mes beduinëve të turmës sonë,
në shkretëtirën e Ballkanit.
Pasi u shembën ligjet hata
që kish ngritur ferri i kuq,
sherrsjellësi i madh “7501”
famëkeqi ligj i ri,
pronat tona ua fali sërish,
atyre që thanë se ishin bujq,
por kishin ikur emigrantë,
të fitonin me dy shtetësi.
Ata shitën tokat me gjithë varre
dhe shpallën trimëri:
“Kush vjen tek ne
të kërkojë shtëpinë dhe tokën,
që na ka dhuruar
ligji i shtetit me bujari,
vjen me dëshirën e tij
për të lënë këtu kokën!...”
Bija ime u bë kureshtare
për kryefjalën shtëpi të gjyshit,
ngulmoi ta shpimin aty ku koka
kërkohej peng i vizitës.
Refreni i saj i përsëritur
arriti së fundi të na grishi,
ta çonim me makinë të maskuar
deri në afërsi të frikës!
Ajo pa ëndrrën nga xhamat
dhe lëshoi psherëtimën shpirtit:
“Eh, ta kishim këtë shtëpi
majë kësaj kodre të praruar!...
Do jetonim sikur kodra
të ishte vetë prehri i gjyshit,
që shkoi në qiell buzëplasur,
si patriark i pikëlluar!...
Por këtij absurdi këtu i thonë:
Të kesh frikë shtëpinë ku linde,
se aty brenda banojnë xhinde!”...
PASURI E GJAK
Disa shqipo duarthatë
dhe krenar të dikurshëm,
tani u pasuruan
me trashëgime nga etërit.
Por dhe nga dhelpëritë
e rrëmbimit të bujshëm,
në toka, ngastra rëre,
dhe shtëpi të njëri-tjetrit.
Ndodh të yshtur
nga xhindet brenda kokës,
sajojnë letra të rreme
me falsitete djallëzore,
të rrëmbejnë si me magji
gjelbërime të tokës
dhe hijet e mureve
të lashta stërgjyshore.
Më pas xhindet e sherrit
u këndojnë në vesh
rapsodi nga eposi kreshnik
i Mujit e Halilit.
Krahët e marrëzisë
u mbijnë në gjumë shpesh,
për të nxjerrë papritmas
shpatat jashtë millit.
Pasi nuk arrijnë
të ndajnë sherrin e pleksur,
përgjojnë e presin
shfrimin për gjakmarrje.
Derisa të shpallen vrasjet
nga komisionet e mekur,
dhe nga gjykatësit
e zvarritjeve shumëvjeçare.
Duket sikur etërit kishin lënë
dhe mallkimin e zi:
Mos u ngopshi kurrë
me pasuri e gjak, or bij!...
SHPIRTRAT E PYJEVE
Kam një pyll shushuritës
brenda shpirtit tim të lashtë,
që më ushton furishëm
si në verë dhe në dimër.
Tallazet m’i shkaktojnë
Erërat e serta nga jashtë,
që godasin flladet e gëzimit
me furtuna të dhimbjes.
Ahishtet dhe bredhat
ku më koloviten muzat,
kanë zënë të blerojnë,
qëkur zura miqësi
me shpirtrat e mëdhenj të pyjeve.
Zogjtë në ballkonet e foleve lirike,
qajnë dhe këndojë
si në korin e dramave
dhe tragjedive antike.
Era fshin mes drurëve në reshta,
gjethet e rëna të mendimeve
dhe tund fenerin e Hënës
mbi kurorat e blerta të vjershave.
Degët e vargjeve në luhatje,
pastrojnë rrezet e frymëzimeve
nga retë e pista që ndotin
qiellin e shpresave.
Rënkon pareshtur pylli im,
Nga shtrëngatat e qeverimeve.
Por egërsirat e zemërimit
dhe të hakmarrjes së etërve,
i vranë gjahtarët komunistë
me hekurat e burgimeve.
Mua më kanë mbetur vetëm
kunadhet e heshtjes,
në guvat e qeta të gjetheve.
Zhgënjimi kronik për të gjetur
nga thatësira shpëtim,
zgjati nëpër dekada premtimesh
me gënjeshtra tretur.
Pylli im rënkon e vajton
duke pritur me dëshpërim,
fatin e shpirtrave të mëdhenj
të pyjeve të vdekur.
GJUMI I STINËS
Më zuri gjumi
me televizor hapur.
Shkova të shëtis
në baladat verore.
Dy zëra këmbëkryq
mbi gurët e pragut,
ushtonin:“Oh, sa të dua
moj faqore kumbullore!”
Pas dum-dumit
të amplifikuar elektronik,
klithi asfalti i kruar
nga lopatat fshesare.
Jehuan zagarët
në kor operistik.
Kukurisën gjelat
mes pulave zuzare.
Nata iku ngadalë
me tela të këputur.
Mëngjesi daulleçarë
ngjitej te shkalla.
U ngjesha veshëve
dy boçe pambuku.
U ngjita syve dy gjysma
patate të gjalla.
Atëherë rrotat u ranë
borive zëçjerrë.
Motorët hungëruan
me vajza pas shpinës.
Gruaja na solli kafet
me pak sheqer.
Ngushëlluam vdekjen
e gjumit të stinës.
