Drejtpërdrejtë nga inaugurimi i Barak Obamës dhe Xhoe Bajden.

Më 21 janar në ora 17:30 në Këndin e ri amerikan në Shkup, Ambasada e SHBA-ve organizon ndjekjen e drejtpërdrejtë të ceremonisë së inaugurimit të presidentit amerikan Barak Obama dhe nënkryetarit Xhoe Bajden.

Këndi i ri, që zyrtarisht do të hapet më vonë gjatë javës, gjendet në Bibliotekën kombëtare dhe universitare Goce Delçev, thuhet në njoftimin e Ambasadës së SHBA-ve.

Ambasada ka ftuar mediat t’i bashkëngjiten stafit, mysafirëve dhe anëtarëve të Këndit për të ndjekur këtë eveniment të rëndësishëm

Ne SHBA nisin aktivitetet për inaugurimin e presidentit amerikan Barak Obama. Katër vjet më parë, Presidenti dhe bashkëshortja e tij, Michelle Obama, filluan traditën e Ditës Kombëtare të Shërbimit gjatë fundjavës së Inagurimit.
Presidenti Obama, nënpresidenti Joe Biden dhe familjet e tyre do ta vazhdojnë këtë traditë sot, ashtu si amerikanë të tjerë në 50 shtetet e vendit, që do të marrin pjesë në aktivitete të shërbimit vullnetar në komunitetet e tyre.
Presidenti dhe Nënpresidenti do t’u kërkojnë amerikanëve të angazhohen në mënyrë të vazhdueshme në veprimtari të tilla.
Sot në mbrëmje Zonja e Parë Michelle Obama dhe bashkëshortja e Nënpresidentit, zonja Jill Biden, do të marrin pjesë në Koncertin e Inaugurimit për Fëmijët, të organizuar prej tyre për nder të familjeve të ushtarakëve 

Presidenti i SHBA, Barack Obama do të japë betimin për mandatin e dytë të hënën me ç’rast do të mbarshtrojë objektivat që synon të arrijë në katër vjetët e ardhshëm si president i vendit. Betimin do ta administrojë kryetari i Gjykatës Supreme, John Roberts.

Obama, me njërën dorë në Bibël, jo si kërkesë kushtetuese, por sipas traditës, do të përsërisë tekstin e betimit që ka zanafillën që në krijimin e Amerikës si shtet. Do të jetë ky inaugurimi i 57-të i një presidenti në historinë politike të Amerikës, ndërsa Obama do të jetë presidenti i 17-të që do të udhëheqë vendin në dy mandate.

Me dorën e djathtë të ngritur për të dhënë betimin, siç është njoftuar Obama do të shtrijë dorën e majtë në dy Bibla, njërën që ka qenë e ish liderit zezak për të drejta civile, Martin Luter King dhe tjetra e ish presidentit amerikan gjatë luftës Civile, Abraham Lincoln, një simbolik kjo e betejës për barazi në Amerikë.

Ceremonia e betimit mbahet pikërisht në mesditë para ndërtesës së Kongresit Amerikan, ku pritet pjesëmarrja e qindra mijëra njerëzve. Po të njejtën ditë, betimin do të japë edhe zvendëspresidenti, Joseph Biden.

Megjithëse, sipas Kushtetutës amerikane, mandati i dytë i presidentit fillon nesër, më 20 janar, ceremonia zyrtare do të mbahet të hënën më 21 janar, që është një festë federale, kësaj radhe me një simbolik edhe të veçant për presidentin, si Dita e Martin Luter King-ut.

Skënderbeu s’i luftoi pushtuesit, por perandorinë që s’ishte e egër!

 

Me korrigjimet e Komisionit të Ministrisë së Arsimit, Skënderbeu nuk luftoi pushtuesin, por Perandorinë Osmane. Autorët e teksteve shkollore kundërshtojnë mënyrën e korrigjimit të librave të historisë në raport me këtë Perandori, pa konsultim të tyre. Këtë veprim e cilësojnë “punë në arën e huaj”. Komisioni arsyetohet se nuk e kishte obligim që të konsultonte autorët e librave të deritashëm të historisë.

Gjergj Kastrioti – Skënderbeu, heroi kombëtar i shqiptarëve, nuk luftoi “…kundër pushtuesit gjakatar osman”. Ai në librat e ri të historisë do të përshkruhet si udhëheqës që luftoi kundër një perandorie e cila nuk ishte e egër siç ishte transmetuar në librat e vjetër historik, raporton Gazeta Jeta në Kosovë.

Me ndryshimet e bëra nga Komisioni për Rishikimin e teksteve shkollore në librat klasave fillore e të mesme, prej fillimit të vitit të ri akademik, do të mësohet se “…Skënderbeu ka luftuar kundër Perandorisë Osmane”.

Tekstet janë kontrolluar një nga një e fletë për fletë, për të parë nëse ndonjë këngë, vjershë a varg, lartëson tej mase Skënderbeun në dëm të Perandorisë Osmane. Për këtë çështje, të enjten u debatua edhe në emisionin Jeta në Kosovë.

Historiani Shkelzen Raça i arsyeton ndryshimet. Në cilësinë e kryetarit të Komisionit për Korrigjimin e teksteve shkollore, ai tha se ndryshimet janë bërë në ato raste kur është vërejtur gjuhë e urrejtjes.

Por, Frashër Demaj, historian e autor i teksteve të librave të deritashëm të historisë, theksoi se korrigjimet janë bërë nga persona që nuk kanë shkruar asnjëherë tekste shkollore.

“As ju z. Raca nuk keni shkruar tekste. E si i korrigjoni tekstet e të tjerëve, madje pa i pyetur e konsultuar”, tha Demaj. “Librat janë pronë intelektuale. Me këtë keni hyrë në arën e huaj”.

Demaj tha se tekstet e historisë të ciklit parauniversitar nuk janë të përkryer, por ndryshimet nuk mund të bëhen pa bazë shkencore.

Emrat e anëtarëve të komisionit nuk u bënë të ditur asnjëherë deri kur Gazeta jeta në Kosovë publikoi për herë të parë detaje të punës së tyre në muajin dhjetor.

Avni Rexha, zyrtar i Ministrisë së Arsimit i cili në komision kishte rolin e sekretarit, tha se nuk kanë qenë të detyruar t’i njoftojnë autorët e teksteve.

“Nuk e kemi pasur obligim t’iu ftojmë”, tha ai.

Ndërkohë, Gazeta Jeta në Kosovë ka siguruar rekomandimet që ka bërë komisioni dhe ato në pjesë të madhe i referohen periudhës së Perandorisë Osmane në trojet shqiptare. Fjalë si “dhunë” dhe “vrasje” ishin zëvendësuar me fjalët “pushtim” dhe “burgosje.

Frashër Demaj tha se këto zëvendësime termash ndërrojnë të vërtetën historike.

“Nëse shikohet me vëmendje kryengritja e viti 1910 shihet së është djegur Kaçaniku, Ferizaj dhe i gjithë Karadaku. E si të quhet kjo? Absolutisht nuk bën të hiqet fjala dhunë” , tha Demaj.

Por, Avni Rexha nga Ministria e Arsimit tha se korrigjimet tashmë janë dërguar në instancat përkatëse.

“Divizioni i plan-programeve do ta shikojë raportin e komisionit dhe do t’i ftojë autorët e teksteve për t’i konsultuar dhe marrë vendimet e mëtutjeshme”, tha Rexha.

Korrigjimet janë bërë dy vjet pas vizitës së Kryeministrit të Turqisë në Kosovë, Recep Tayyip Erdogan. Zyrtarët turq nuk reshtën së kërkuari ndryshimet e historisë sa herë që vizitonin Kosovën. Kjo ka ndodhur edhe gjatë vizitës në Kosovë të ministrit të Punëve të Jashtme, Ahmet Davutoglu, dhe atij të arsimit, Omer Dinçer.

Hakerët shqiptarë në sulm: Thyhet faqja më e madhe e studentëve serbë

Hakerat shqiptarë kanë sulmuar dhe thyer shumë faqe sot, ndër të cilat edhe faqen e Unionit të Studentëve të Serbisë (SUS), që paraqet shoqatën më të madhe studentore serbe.

Në faqen e internetit sus.org.rs mund të lexohet vetëm “United States of Albania”, ndërsa studentët serbë thonë se nuk e kam merituar këtë sulm.

“Ne nuk jemi deklaruar me rastin e heqjes së monumentit në Preshevë, e ndryshe jemi të njohur si një organizatë që angazhohet për negociatat paqësore midis Beogradit dhe Prishtinës.

Nesër ne do të thërrasim provajderët që ta aktivizojnë faqen, por nuk e di se sa orë kërkon kjo dhe sa do të na kushtojë kjo”, thotë për Blic Nikola Damljanovic, president i SUS-it, i cili shton se organizata financohet përmes projekteve që reklamohen në faqe, “për çka rrezikimi i sajtit nënkupton edhe rrezikimin e SUS-it”. 

Edhe Gjakova proteston, policia i rrethon

Qytetarët e Gjakovës janë mobilizuar në përkrahje të qytetarëve të Kosovës Lindore.

Protesta është mbajtur te Kisha Ortodokse Serbe.

Pa u bërë 24 ore prej heqjes së lapidarit me emrat e dëshmorëve që ishin ushtarë të radhëve të UÇPMB-së, po shënohen reagime e protesta të ndryshme nëpër Kosovë.

Derisa qytetarët të Gjakovës kishin dalë të protestonin kundër padrejtësive në Luginë, po ashtu dhjetëra pjesëtarë të Policisë së Kosovës i kishin rrethuar ata duke u kujdesur për rendin dhe qetësinë

Plisat: Qeveri shko në veri, kallëzo forcën me Serbi

 

“Qeveri shko në veri, kallëzo forcën me Serbi, mos u boni ju tradhtarë se ju vret populli shqiptar”, kanë qenë vargjet në formë të këngës që i kanë përsëritur disa herë tifozët e Prishtinës, Plisat, gjatë aksionit të tyre të organizuar para Teatrit Kombëtar dhe ndërtesës së qeverisë së Kosovës në kryeqytet.

Të indinjuar me heqjen e lapidarit, rreth 100 protestues kanë shprehur mllef të madh ndaj qeverisë së Kosovës dhe asaj të Serbisë, duke i sharë më fjalët më ofenduese.

Motoja e protestës së Plisave ishte “Deri kur do të na poshtërojnë”, ndërkaq protesta e paralajmëruar dhe e filluar nga ora 18:00 ka përfunduar e qetë.

Kosova Lindore të vihet nën misionin paqësor të OKB-së

   Prof.Dr. Mehdi HYSENI

Barometri diplomatik

Përmendorja e UÇPBM-së nuk është “një copë guri”, por një copë abetare, një copë komb, një copë dhe, një copë flamur dhe një copë atdhe e Shqipërisë etnike!

-Po të kishin pasur një koce mend “gjelat e detit” të Kosovës, që tani, pas nëntë vitesh, kanë filluar të “kakarisin”, kinse për mbrojtjen e të drejtave dhe të lirive të shqiptarëve të Preshevës, Bujanocit dhe të Medvegjës, që janë të ndërlidhura ngushtë me Përmendoren e UÇPBM-së. -Ata, së pari, për ta arritur objektivin e tyre historiko-politik, kombëtar dhe shtetëror, do të duhej që në Kushtetutën e Republikës së Kosovës (15 qershor 2008), të sanksionin edhe territorin e Anamoravës së rrudhosur nga Serbia kolonialiste (Preshevën, Bujanocin dhe Medvegjën). Një gabim i këtillë fatal politik dhe juridiko-kushtetues nga ana e Prishtinës, bëri që shqiptarët e Preshevës, të Bujanocit dhe të Medvegjës, të braktisën dhe të lihen nën Serbinë kolonialiste (1878-2013).



Patjetër, do të duhej që Presheva, Bujanoci dhe Medvegja, të përfshiheshin në Kushtetutën e Republikës së Kosovës (15 qershor 2008), në vend të dispozitës antihistorike, antiligjore dhe antikushtetuese se gjoja “Kosova nuk do të bashkohet me asnjë vend fqinjë”.
Kjo është dashur të bëhej me çdo kusht, tani, çdo gjë është vonë dhe, krejtësisht retorikë gjoja se Prishtina dhe Tirana, do ta ndihmojnë Anamoravën, ashtu sikurse Shqipëria (ndoshta) që e “ndihmoi” Kosovën (1989-1999), duke e lënë me të “dy këmbët në baltën e gjallë” të flakës dhe të zjarrit të terrorit, të agresionit dhe të gjenocidit të Serbisë së Slobodan Milosheviqit (1989-1999).
Zgjidhja e çështjes së përmendores së UÇPBM-së ka të bëjë me zgjidhjen e statusit politik dhe autonom të shqiptarëve të Preshevës, të Bujanocit dhe të Medvegjës. Mirëpo, në këtë pikëvështrim as Prishtina e as Tirana, nuk mund të ndihmojnë shumë, pavarësisht nga deklaratat zyrtare të autoriteteve qeveritare të Tiranës dhe të Prishtinës mbase që tw dyja kanë “shkarë deri në fyt” në dialogun e Kosovës me Serbinë për statusin politik të serbëve në Veriun e Kosovës.
Në këtë vështrim mund të ndihmojë vetëm Amerika, BE-ja dhe NATO-ja, askush tjetër.
Përmendorja e UÇPBM-së nuk është “një copë guri”, por simbol, që rikujton historinë e identitetit kombëtar, territorial dhe shtetëror të kombit shqiptar dhe të Shqipërisë Etnike.
Kjo është ajo që po i dhemb kryeministrit (slobës së vogël), Ivica Daçiqit dhe qeverisë së tij në Beograd, jo shprehja çoroditëse e “një copë guri”.
Si pasojë e lënies me të “dy këmbët në akull” të vëllezërve tanë në Preshevë, në Bujanoc dhe në Medvegjë si nga ana e Prishtinës, ashtu edhe nga e Tiranës, qeveria e sotme kolonialiste dhe neokolonialiste e kryeministrit Ivica Daciq, i kërcënon shqiptarët e Preshevës, të Bujanoci dhe të Medvegjës, se do ta rrëzojë me forcë përmendoren e UÇPBM-së, po qe se ajo nuk rrënohet nga vetë ndërtuesit e saj shqiptarë.
Nuk është fjala për “një copë guri” , siç deklaroi një gazetar diletant dhe injorant i RTK-së (i cili vërtet në TV, dukej edhe më i ftohtë se guri, pa asnjë pikë gjaku dhe, pa kurrfarë ndjenjash shqiptare), më 15 janar 2013, sepse po të ishte ashtu, qeveria e Serbisë fare nuk do ta problematizonte atë farë “guri”, por kemi të bëjmë me një përmendore historike të luftës së UÇPBM-së, e cila luftoi për mbrojtjen dhe për ruajtjen e vlerave dhe të identitetit të kombit shqiptar në Preshevë, në Bujanoc dhe në Medvegjë, që historikisht i përkasin Shqipërisë Etnike. Mirëpo, fatkeqësisht UÇPBM-ja nuk pati ndihmën as të Prishtinës e as të Tiranës(!)
Kjo është esenca e problemit politik midis Preshevës, Prishtinës dhe Tiranës, e JO kurrfarë “copë guri”, siç pohoi një gazetaruc i RTK-së, sepse po të ishte ashtu nuk do të pasonin kurrfarë reagimesh kontradiktore në relacionin Beograd – Preshevë – Prishtinë – Tiranë.
Sikur Propozimi im sugjerues i vitit 2003, të merrej në konsideratë nga piramida e politikës qeveritare ( Prishtinë – Tiranë), sot, pas 9 vitesh, Presheva, Bujanoci dhe Medvegja, e as Prishtina dhe Tirana, nuk do të ballafaqoheshin me një problem të tillë, i cili pretendon të shndërrohet në një konflikt të ri të armatosur me Serbinë, po qe se nuk ndërhyjnë faktorët ndërkombëtarë (Amerika, NATO-ja, OKB-ja dhe BE-ja) në zgjidhjen e tij me rrugë dhe me mjete paqësore në favor të mbrojtjes tw së drejtës historike dhe të vetëvendosjes së shqiptarëve mbi territorin e tyre etnik, që historikisht i përjetë Shqipërisë Etnike, jo Serbisë kolonialiste dhe gjenocidale (1878-2013).
Ky koment sugjerues Preshevës, Prishtinës, Tiranës dhe OKB-së, që Anamorava e rrudhosur e Shqipërisë Etnike (Preshevë, Bujanoc dhe Medvegjë), të vihej nën mandatin mbikëqyrës juridiko-politike ndërkombëtar, është shkruar dhe publikuar qysh në vitin 2003. Mirëpo, fatkeqësisht as Prishtina e as Tirana, nuk janë “kërleshur” për këtë problem jetik të fatit të shqiptarëve në Preshevë, Bujanoc dhe në Medvegjë.
Si pasojë e një papërgjegjësie dhe një margjinalizimi të tillë absurd të shqiptarëve të Preshevës, të Bujanocit dhe të Medvegjës nga ana e boshtit Tiranë – Prishtinë, qeveria e Serbisë me në krye Ivica Daciq, ka paralajmëruar “beteja të reja” nëse në mënyrë paqësore nuk rrëzohet përmendorja e UÇPBM-së nga vetë shqiptarët.
Sipas doktrinës dhe standardeve më të reja të marrëdhënieve ndërkombëtare, dhe së këndejmi edhe të Organizatës së Kombeve të Bashkuara, parandalimi i konflikteve të armatosura ndërkombëtare, është imperativ moral, humanitar dhe obligim juridik ligjor ndërkombëtar.

Të parandalohet ndërmarrja e ofensivave ushtarake-policore nga Serbia

Sipas doktrinës dhe standardeve më të reja të marrëdhënieve ndërkombëtare, dhe së këndejmi edhe të Organizatës së Kombeve të Bashkuara, parandalimi i konflikteve të armatosura ndërkombëtare, është imperativ moral, humanitar dhe obligim juridik ligjor ndërkombëtar. Në këtë frymë, është konceptuar lënda, dhe objektivat e diplomacisë preventive ndërkombëtare, që parashikojnë masat preventive politike, ekonomike dhe humanitare, me qëllim të shpëtimit të jetëve të njerëzve të pafajshëm, të interesave ekonomike si të vendeve të involvuara drejtpërdrejt në konfliktet e armatosura, ashtu edhe të bashkësisë ndërkombëtare. Sipas strategëve dhe teoricienëve të diplomacisë preventive, ndërmarrja e masave parandaluese të diplomacisë preventive, është në interes të dyfishtë si të aktorëve të involvuar në konflikt (për t’iu shmangur me çdo kusht çmimit shumë të lartë të “financimit” të konfliktit si në kohë lufte, ashtu edhe pas përfundimit të saj, në kohë paqeje, gjatë procesit të rindërtimit), ashtu edhe të bashkësisë ndërkombëtare, që të mos iu ekspozohet çmimeve shumë të larta financiare dhe investuese, por të ruajë kredibilitetin e saj ndërkombëtar, duke ndërhyrë me kohë në pezullimin e konflikteve të armatosura kudo qoftë në botë.

Gjithashtu, edhe riaktualizimi i konfliktit të armatosur serb në Luginën e Preshevës mbi popullatën civile shqiptare, dhe mbi pjesëtarët e UÇPBM-së, më 8 shkurt 2003, duhet të jetë objekt shqyrtimi urgjent, në radhë të parë për Sekretarin e Përgjithshëm të OKB-së, Kofi Annan, sepse qeveria e Serbisë, e drejtuar nga kryeministri i saj, Zoran Gjingjiq, dhe nënkryetari i saj, Nebojsha Çoviq, sipas modelit të ish-regjimit policor-ushtarak e paramilitar të ish-diktatorit Slobodan Milosheviq, kanë aktivizuar, dhe vënë në veprim forcat banditeske serbe në territorin etnik shqiptar të fshatrave dhe të qyteteve të Luginës së Preshevës. Si pasojë e ushtrimit të formave dhe “skemave” më drastike të pushtimit dhe të sundimit kolonial klasik serb, siç janë: (i) terrori vertikal, (ii) procesi i terrorit, (iii) regjimi i terrorit dhe (iv) terrori gjenocid mbi të drejtat legjitime dhe legale të shqiptarëve, dhe të institucioneve të tyre demokratike, ekonomike, politike dhe kombëtare shtetërore, të cilat reflektojnë drejtpërdrejt dhe tërthorazi në prishjen e paqes dhe të sigurisë rajonale dhe ndërkombëtare, Këshilli i Sigurimit i Kombeve të Bashkuara, nevojitet që me procedurë urgjente të aprovojë Rezolutën speciale për të parandaluar konfliktin e armatosur në Luginën e Preshevës. Miratimi i një Rezolute të këtillë, do të legalizonte ligjërisht që Lugina e Preshevës të vihej nën administrimin e drejtpërdrejtë të Misionit Paqësor të kaskave blu të OKB-së, sikurse në rastin e Kosovës, më 12 qershor 1999. Kjo do të ishte një nga masat më të justifikueshme morale dhe humanitare të drejtësisë dhe të rendit juridik ndërkombëtar jo vetëm ndaj kufizimit të ushtrimit të gjenocidit serb ndaj shqiptarëve, por edhe në zgjidhjen e drejtë dhe të favorshme të këtij konflikti në interes të dy palëve të konfrontuara, si rrjedhim i logjikës së shfrenuar të kolonializmit dhe militarizmit serbomadh kundër qenies shqiptare, dhe territorit të saj etnik.
Për të penguar edhe një pastrim etnik të shqiptarëve në Luginën e Preshevës, i cili (duke rikujtuar kontinuitetin e hidhur të politikës gjenocide serbomadhe ndaj shqiptarëve të kësaj ane, që nga viti 1876 e deri më 2003) ka filluar paralelisht me spastrimin etnik të vëllezërve të tyre në Kosovë 1989-1999), me çdo kusht, nevojitet të aktivizohet që tani Këshilli i Sigurimit i Kombeve të Bashkuara, në mënyrë që të nxjerrë Rezolutën përkatëse për të shpëtuar me kohë popullin shqiptar të pafajshëm nga reprezaljet dhe gjenocidi i aparatit shtetëror serbomadh të Beogradit, të drejtuar nga tandemi Zoran Gjingjiq (kryeministër), dhe Nebojsha Çoviq (zëvendësministër) të Qeverisë së Serbisë.
Në potez diplomacia preventive paqësore e boshtit Preshevë-Prishtinë-Tiranë-Nju-Jork-Uashington-Bruksel!
Duke mbajtur parasysh faktin se, e gjithë teknologjia e metodave dhe e formave të ushtrimit të dhunës dhe të terrorit të qeverisë së Serbisë kundër shqiptarëve në Luginën e Preshevës, janë të dënueshme sipas Nenit 2 të Konventës së Gjenevës kundër krimit të gjenocidit(1948), autoritetet e qeverisë multietnike të Prishtinës dhe ato të Qeverisë së Tiranës, nevojitet që me procedurë të shkurtër të bashkërendojnë aktivitetin e tyre politik, në mënyrë që të ndërtojnë strategjinë e përbashkët për zgjidhjen e problemit të shqiptarëve në Luginën e Preshevës. Repriza e zhvillimit të ngjarjeve të fundme (7-8 shkurt,2003, kur pjesëtarët e ekspeditave të sigurimit dhe të xhandarmerisë policore serbe, kanë përdhosur flamurin kombëtar shqiptar mbi varrin e dëshmorit të UÇPBM-së, Ridvan Qazimi, viktimë kjo, po e të njëjtave reparteve ndëshkimore të forcave serbe, ditën e arritjes së Marrëveshjes paqësore të Luginës së Preshevës) në këtë rajon, u dikton si zyrtarëve të Qeverisë së Prishtinës, ashtu edhe atyre të Qeverisë së Tiranës, që problemin e shqiptarëve të Luginës së Preshevës, ta fusin si prioritet në agjendën e politikës së jashtme të Shqipërisë. Duke qenë se Kosova ende nuk është e përfaqësuar në organizmat e bashkësisë ndërkombëtare, diplomacia dhe politika e jashtme të Shqipërisë, nevojitet që përmes ambasadorit të tyre, i cili është i akredituar në misionin diplomatik në kuadrin e Organizatës së Kombeve të Bashkuara në Nju-Jork, të parashtrojë urgjentisht çështjen shqiptare të Luginës së Preshevës për shqyrtim në Këshillin e Sigurimit të Kombeve të Bashkuara. Prandaj, për të prishur statu-quo-në e politikës kolonialiste serbe të Beogradit në territorin shqiptar të Luginës së Preshevës, politika zyrtare e Qeverisë së Tiranës është në potez, që të sensibilizojë sponsorimin e Projektrezolutës në kuadrin e Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara. Një vendim të këtillë, politika e jashtme e Shqipërisë, duhet ta ketë marrë sa më parë të jetë e mundur, në mënyrë që të parandalojë me kohë ndërmarrjen e ofensivave ushtarake-policore të regjimit serb kundër shqiptarëve, që kanë për qëllim kryesor spastrimin e etnik të territorit të Luginës së Preshevës.

Serbia duhet të revidojë në tërësi strategjinë e saj ndaj shqiptarëve

Duhet ta kemi të qartë të gjithë, se pa lëvizjen e politikës së jashtme të shtetit shqiptar si në relacionet e drejtpërdrejta me Beogradin (duke qenë se Shqipëria ka marrëdhënie shumë të mira dhe të ngrohta diplomatike me Beogradin, edhe pse, deri tani asnjë problem i shqiptarëve nuk është zgjidhur në favor të tyre, për shkak të bllokadave dhe të shantazheve të diplomacisë fishkëlluese koloniale të Serbisë ndaj shqiptarëve si në Kosovë, ashtu edhe në Anamoravë), ashtu edhe me partnerët e saj në bashkësinë ndërkombëtare, në veçanti në kuadrin e Kombeve të Bashkuara, nuk mund të ketë asnjë formë zgjidhjeje të pranueshme për statusin e shqiptarëve në rajonin e Luginës së Preshevës. Tani për tani, e vetmja zgjidhje optimale e çështjes së Luginës së Preshevës (në interes të dy palëve konfrontuese), është vënia e saj nën mandatin e drejtpërdrejtë të forcave paqeruajtëse të Kombeve të Bashkuara. Arritja e këtij opsioni paqësor, mund të vijë në shprehje të plotë vetëm po qe se qeveria e Serbisë, e Kosovës dhe e Tiranës, do të angazhoheshin seriozisht për zgjidhjen e këtij problemi të nxehtë në kuadrin e Kombeve të Bashkuara. Ndryshe, çdo opsion tjetër, do të çojë në provokimin e një lufte të re me përmasa ballkanike.
Të gjitha argumentet valide janë në anën e politikës së jashtme të Shqipërisë, sepse në Luginën e Preshevës, të gjitha format dhe aksionet terroriste, që po kryhen mbi popullatën civile shqiptare, janë “produkte” të propagandës dhe të politikës së aparteidit të Qeverisë së Republikës së Serbisë, e jo kurrsesi të subjekteve politike shqiptare, ose të ish-UÇPBM-së, siç po akuzohen këto nga titullarët, ekzekutuesit dhe improtuesit e drejtpërdrejtë të të gjitha formave të terrorizmit shtetëror serbo+maqedon.

Për t’i shkallmuar akuzat dhe formulimet e këtilla me “pezhorativin terrorizëm” shqiptar në kurriz të shqiptarëve, të cilët de facto dhe de jure janë viktima, e në asnjë mënyrë kryerës dhe urdhërdhënës të tij, politika shqiptare në trekëndëshin Preshevë-Prishtinë-Tiranë, duhet të hidhet në ofensive, që me asnjë kusht të mos pranojë “amputimet” e huaja të bagazhit terrorist serbo-maqedon, sepse këta janë vetë eksportuesit, dhe bartësit kryesorë të tij, jo vetëm në territorin etnik shqiptar të kolonizuar, por edhe në rajonet e tjera të shteteve fqinje si në Kroaci, në Bosnjë dhe në Shqipëri etj.

Për të evituar kolerën e terrorizmit kolonial, të organizuar shtetëror serbomaqedon në Anamoravë, politika shtetërore shqiptare, nevojitet që përmes formave institucionale, të sanksionuara në kartën e OKB-së dhe në të drejtën ndërkombëtare, të marrë hapa seriozë, dhe vendime konkrete si në planin e brendshëm, ashtu edhe në atë ndërkombëtar, duke insistuar që të vërë në lëvizje mekanizmat meritorë të diplomacisë preventive, të cilët veprojnë në mënyrë të efektshme, sipas terapisë së përshkruar juridike ndërkombëtare të Kombeve të Bashkuara. Në këtë kontekst, Këshilli i Sigurimit i OKB-së, ka për detyrë që, t’ i përcaktojë medikamentet, dhe dozën përkatëse për shërimin me sukses të sëmundjes kronike të kolonializmit serb në trupin e huaj shqiptar. Mirëpo, për t’u arritur një imperativ i këtillë efektiv i recetës paqeruajtëse të diplomacisë preventive të Sekretarit të Përgjithshëm të OKB-së, Kofi. A. Annan, është e domosdoshme që paraprakisht politika e njësuar shqiptare, ta ketë caktuar diagnozën e saktë të “sëmundjes” së shqiptarëve në Luginën e Preshevës, të cilën në mënyrë alarmuese, duhet t’ia dërgojnë (me shenjën urgjent) për verifikim askujt tjetër veçse Këshillit të Sigurimit, i cili pa dyshim, do të vepronte në përputhje me nenin 2, paragrafi 3 të Kartës së Kombeve të Bashkuara, sipas të cilit parashikohet që, të gjitha konfliktet ndërkombëtare të zgjidhën me mjete paqësore, në mënyrë që të mos rrezikohet drejtësia, paqja dhe siguria ndërkombëtare.

Bazën e qëndrueshme juridike të aplikimit të nenit 2 paragrafët 3 dhe 7 të Kartës së OKB-së, e përbëjnë veprimet terroriste, plaçkitja dhe asgjësimi i pasurisë, dëbimi me dhunë i popullatës civile shqiptare nga ana e forcave policore e paramilitare të pushtetit legjitim serb të Beogradit, në mënyrë që të kryejnë pastrimin etnik të shqiptarëve në Luginën e Preshevës. Krijimi i gjendjes së këtillë (pavarësisht se në rastin konkret kemi të bëjmë me konflikt të karakterit të brendshëm) në Luginën e Preshevës sipas së drejtës ndërkombëtare, karakterizohet si krim ndërkombëtar, gjë që kjo sheshit vë në dukje faktin se rrezikon paqen dhe sigurinë ndërkombëtare.

Pavarësisht nga ekzagjerimi dhe sofistikimi i problemit faktik të shqiptarëve të Luginës së Preshevës nga fushata e mjeteve propagandistike të regjimit serb të Beogradit si para opinionit të brendshëm, dhe atij ndërkombëtar, që ka për qëllim ta fajësojë palën shqiptare për “terrorizëm”, dhe se gjoja po “provokon luftë kundër Serbisë”, qarqet “demokratike e liberale” të regjimit serb, duhet të lirohen njëherë e përgjithmonë nga ambiciet e sundimit kolonial të shqiptarëve, si dhe të tokave të tyre etnike, sepse ka perënduar koha e sistemeve të aleancave të shenjta ruso-frënge-serbe, si dhe paradokset e ekuilibrit të forcës, dhe të diplomacisë shqetësuese të Oto Von Bizmarkut për korrigjimin e “padrejtësive të bëra” ndaj sllavëve të Jugut të Ballkanit. Gjithashtu, Serbia fqinje, duhet të revidojë në tërësi strategjinë e saj ndaj shqiptarëve në Ballkan, sepse pas shembjes së Murit të Berlinit(1989), dhe të Perandorisë famëkeqe-Bashkimit Sovjetik, ka filluar plotësisht një etapë e re në marrëdhëniet ndërkombëtare. Kanë ndryshuar polet e gravitetit të forcave politike si në kuptimin rajonal, evropian, ashtu edhe në atë botëror. Pa dyshim, këto ndryshime rrënjësore në sfondin e marrëdhënieve ekonomike, politike dhe gjeopolitike ndërkombëtare, kanë ndikuar pozitivisht te shqiptarët në Ballkan, sepse përherë të parë në historinë e tyre, kanë përjashtuar dialektikën shekullore të armiqve të përhershëm të shqiptarëve. Tashti, shqiptarët, sikurse edhe popujt e tjerë në botë, nuk kanë më vetëm armiq të përhershëm, por kanë edhe miq të fortë siç janë Shtetet e Bashkuara të Amerikës, që mbështetin politikën dhe strategjinë paqësore të shqiptarëve në Ballkan.

Po ashtu, parapëlqehet që Serbia, të shkurorëzohet njëherë e përgjithmonë nga aplikimi i strategjisë nazifashiste, të ashtuquajtur “Lebensraum” në kurriz të shqiptarëve në Ballkan, sepse shqiptarët tanimë e kanë humbur statusin e “monedhës së kusurit” në saje të luftës çlirimtare kombëtare dhe antikoloniale të UÇK-së kundër okupatorit gjenocidal serbo+sllav, dhe tani janë bërë faktor respektues, dhe me peshë relevante si në kuptimin strategjiko-politik, ashtu edhe në atë ushtarak e diplomatik.

Jorgani i Nasradinit, lapidari dhe bisedimet e Brukselit

Nehat Hyseni


Dikur Nasradin Hoxhën e kishte zgjuar nga gjumi një tollovi që zhvillohej para shtëpisë së tij. Si i trishtuar nga rrëmuja e tillë, ai kishte harruar fare të vishet, por kishte dalë në rrugë me jorganin mbi supe. Mirëpo, pasi mbaroi tollovia dhe u qetësua situata, ai e pa veten të zhveshur dhe pa jorgan mbi supe. Atëherë, konstatoi me dëshpërim se “kjo paska qenë hallakatmë e jorganit”. Sa duket, tek ne “hallakatma” e lapidarit e ka zhvendosur vëmendjen tonë nga negociatat politike për statusin e serbëve të veriut të Kosovës në Bruksel, pa u përmendur fare Lugina e Preshevës, duke u ofruar atyre pakon “Ahtisari Plus”, kurse Luginës as “Ahtisarin Minus”.

Situata e tendosur rreth Lapidarit të UÇPMB-së në Preshevë ka ngritur tensionet politike me përmasa shqetësuese. Gjuha kërcënuese ndaj shqiptarëve të Luginës që përdoret nga ana e kreut të Qeverisë serbe Daçiq, si dhe nga presidenti Nikoliq, për nga ashpërsia dhe tonet kërcënuese ia kalon edhe Millosheviqit.

Rivaliteti politik midis tyre paraqet garë politike për “bajrakun” e antishqiptarizmit që gjithnjë u ka sjellë mbështetje dhe vota tek elektorati dhe votuesit e tyre.

Pozita tejet e “fortë” e Daçiqit sa duket është duke e sjellë në siklet SNS-in e Nikoliqit, meqë Daçiqi është duke i prirë bisedimeve me Thaçin në Bruksel, Nikoliqi ngutej që “t’ia trasoj rrugën” dhe t’ia presë rrobat sipas masës së tij me të ashtuquajturën Platformë mbi Kosovën.

Kjo punë disi nuk është duke i shkuar sipas qejfit, sepse as punët e Vuçiqit me arrestimet dhe burgosjen e “tajkunëve” serb, ose magnatëve ekonomikë, është duke u sfiduar nga Daçiqi. Deri më tani sukseset pa problem të theksuara janë duke u vjelë vetëm ndaj DS-it që është hedhur në opozitë dhe në konsolidim të ngadalshëm, për t’u “rikuperuar” me nguti dhe për t’i konsoliduar radhët që në zgjedhjet eventuale të jashtëzakonshme, të hyjnë me çdo kusht në qeveri, me qëllim që t’i shpëtojnë kuadrot e veta që janë në “listën” e Vuçiqit.

Ndërkaq, kuadrot e SPS-it të Daçiqit janë duke i rezistuar me sukses deri më tani, duke e sfiduar projektin e Vuçiqit, që është duke i sjellë mbështetje të madhe, krahas luftës së tyre ndaj shqiptarëve në Kosovë dhe Luginë.

Kjo garë e tyre synon të çoj në zgjedhje të parakohshme parlamentare Serbinë, për ta “zhveshur” Daçiqin nga pushteti dhe ndoshta për ta risjellë DS-in, me liderin e ri Gjillasin (e afërt me Vuçiqin), sërish në pushtet. Sinjalet janë dhënë tanimë dhe beteja politike do ta shndërrojë Serbinë në arenë të vërtetë politike gjatë këtij viti që disa e quajnë “ters” meqë mbaron me numrin “baksuz” 13.

“Tersllëku” i këtij viti ka hasur në ambientin sfidues të negociatave për “djepin e serbizmit” që duan të përfundojnë në qershor. Dhe këtu duan t’i ngasin kuajt për ta bindur sa është e mundur më tepër votuesin serb me peshën e “serbizmit” që e kanë secila nga ato.

Lufta në Serbi bëhet mes ëndrrave se “Kosova është Serbi” dhe se ajo “duhet të kthehet në shtetin e vet Serbinë”, pa çka se as presidenti i saj nuk mund ta vizitojë Kosovën pa lejen e Prishtinës zyrtare. Dhe ky “djep” i serbizmit është duke i sjellë telashe këtij kombi meqë nuk e lë të “piqet” kurrsesi politikisht, duke synuar gjithnjë “djepin” e vet për t’u përkundur në ëndrrat e veta antishqiptare të “foshnjërisë” ultranacionaliste e shovniste.

Kjo “foshnjëri” politike e serbëve ka qenë dhe mbetet akoma si burim i rrëmujave politike dhe skenës gjithnjë të tensionuar politike, që aktualisht manifestohet me lapidaromaninë që e ka kapluar Serbinë fillim e mbarim në tërë hapësirën e saj territoriale, duke ndërtuar dhjetëra përmendore të përmasave gjigante Drazha Mihajlloviqit si kryekriminel serb që u dënua me vdekje dhe u pushkatua në vitin 1945, meqë akuzohej se ishte fajtor për vrasjen e qindra mija serbëve, kroatëve, myslimanëve, hungarezëve, shqiptarëve etj. E tillë ishte edhe përmendorja e xhandarëve serbë të rënë në luftë kundër shqiptarëve në Luginë.

Dhe dekorit të lapidarëve në Serbi, e veçanërisht atyre që i ndërtuan serbët në Luginë nuk i mungon në asnjë rast kryqi i përmasave gjigante, i cili doemos duhet të jetë i pajisur me drita të fuqishme që mund të shihen nga largësia. I tillë është edhe lapidari serb në afërsi të fshatit Lluçan, i cili mund të shihet nga autostrada ditën, kurse natën edhe shumë më larg.

Ndërkaq, ndodhi paradoksi. Derisa Serbia është e përfshirë nga histeria e “lapidaromanisë” dhe “kryqomanisë” anembanë territorit të vet, ajo bënë luftë të “pakompromis” kundër lapidarëve joserbë. Kështu, në korrik 2012 u ngrit kundër lapidarit të Aqif Efendisë (me origjinë shqiptare), i cili ishte kryetar i komunës së Novi Pazarit dhe organizoi mbrojtjen e popullatës nga sulmet e hordhive çetnike kah fund i Luftës së Dytë Botërore. Ky lapidar qëndron i palëkundur edhe sot e kësaj dite.

Pastaj, erdhi në rend edhe lapidari i Preshevës. Këtu sulmi ishte edhe më i “furishëm”, duke koinciduar me afërsinë e datës së bisedimeve për Mitrovicën e veriut dhe për komunat tjera në veri të Kosovës. Me këtë u zhvendos vëmendja nga bisedimet e Brukselit tek lapidari i Preshevës. Kurse, Lugina e Preshevës nuk u përfshi fare në agjendën e bisedimeve të Brukselit. Pra, ra lapidari dhe e “harruam” Brukselin!

Gjykuar sipas hapave të bërë dhe “hyzmetit” që ia kanë bërë kësaj pune, këtu vend për rastësi nuk ka. Pra, Serbia me kohë kishte filluar ndërtimin e lapidarit për xhandarët e rënë serbë, duke zënë një hektar tokë në bregun e malit mbi Lluçan, me çka ka zaptuar tërë horizontin hapësinor që sidomos natën imponohet me dritat e kryqit gjigant nga largësia dhjetëra kilometrash. Pastaj, Serbia kishte ngritur “peshë” tërë rajonin për ta ndaluar lapidarin e dëshmorëve shqiptarë me qëllim që ta fshehë nga opinion imponimin e lapidarit serb që vendosej si provokim ndaj popullatës shqiptare, meqë aty nuk jeton asnjë serb i vetëm.

Ndërkaq, premieri i Kosovës - Hashim Thaçi - dhe premieri i Serbisë - Ivica Daçiq - me ndërmjetësimin e kryediplomates së BE baroneshës Eshton realizuan bisedimet mbi pesorëshe. Aty oferta e Kosovës ishte pakoja “Ahtisari Plus”, duke ofruar një shportë të madhe ndihmash ekonomike dhe pranimin e situatës faktike të strukturave paralele serbe, të cilat sipas Thaçit “do të hiqen”, kurse sipas Daçiqit ato u “legalizuan”. Për Luginën e Preshevës nuk u tha asnjë fjalë e vetme, duke e lënë atë krejtësisht jashtë agjendës së bisedimeve.

Derisa temperatura politike në Luginë është ngritur aq shumë dhe është duke vluar rreth lapidarit të rrënuar në Preshevë, si dhe atij serb në Lluçan, “treni” i bisedimeve të karakterit gjeopolitik në Bruksel, ku është duke u vendosur fati i Kosovës si shtet dhe statusi politik i serbëve të Kosovës, Lugina po mbetet në stacion duke pritur “trenin” tjetër, e mbërthyer në zhurmën dhe tensionet politike me rrezik real të shpërthimit të edhe një konflikti të armatosur, duke bërë “sehir” qytetarët e shqetësuar demonstrimin e forcës ushtarake të shtetit serb dhe të rimilitarizmit të çdo pëllëmbe tokë të kësaj treve tonë stërgjyshore.