Urrejtja serbe dhe identiteti

Nga Aurel Dasareti*



Uh! Evropë, ti kurvae motit – janë gjyshërit e juaj që e copëtuan dhe viktimizuan Shqipërinë tonë, për të afruar Serbinë dhe larguar nga vetvetja Rusinë. E tani, ju nipërit e të mallkuarve, si “demokratë” dhe “luftëtarë për të drejtat e njeriut” që qenkeni, nuk i përmirësoni por vazhdoni mëkatet e tyre. Diskriminoni, ofendoni dhe nënçmoni gjithçka shqiptare, na trajtoni si qytetarë të dorës së dytë, dhe kur na nënçmoni dhe ofendoni thoni “kjo është liria e shprehjes,” dhe kur ne e ngremë zërin e mbrojtjes thoni se ajo ishte “gjuha e urrejtjes”.

Këto janë porosi të hipokrizisë, këto janë standardet e dyfishta, kjo është një përpjekje e përhershme e tyre për robërimin e mëtejshëm tonin. Për ne një standard, për pushtuesit sllavo-ortodoks dhe grek një standard tjetër. Racizmi i tyre i fundit nëpërmjet vendimit skandaloz të UEFA-s kinse shqiptarët ishin fajtorë për terrorizmin serb duhet të na bashkon.


***

Albanophobia:

Tregon armiqësinë shekullore apo urrejtjen patetike të fqinjëve sllavo-ortodoks ndaj Shqiptarëve dhe Shqipërisë; paragjykimet, diskriminimin dhe keqtrajtimin, veçanërisht ndaj shqiptarëve të okupuar. Ajo ka formën e racizmit të egër dhe fashizmit; është e lidhur me besimin se shqiptarët janë një lloj race më e ulët, inferiore. Ndjenjat antishqiptare te serbët dhe “maqedonët” janë reflektuar edhe në përdorimin e emrit “Shiptari” (në vend të “Albanci”), e cila konsiderohet ofenduese për shkak të konotacioneve negative në gjuhët e tyre.

Albanophobia në Serbi filloi të ritet në fillim të shekullit 20 dhe është e lidhur ngushtë me qëllimet e politikës së jashtme të Mbretërisë Serbe që përmes territorit shqiptar (Porti i Durrësit) të dal në detin Adriatik.

Për këtë qëllim, shtypi serb kishte përhapur dezorientime për shqiptarët, si “të egër” të paaftë për jetë shtetërore të pavarur. Edhe shumë shkencëtarë serbë përpara krijimit të Shqipërie së pavarur në 1912, u përpoqën për të treguar paaftësinë e shqiptarëve për të krijuar shtetin e tyre, duke argumentuar se “fiset” shqiptare nuk kanë nevojë për shtet dhe as aftësinë për të ruajtur popullin e tyre dhe për këtë arsye ata kanë nevojë për tutor (mbikëqyrës). Konsideronin se vetëm ndikimet kolonialiste, apo me përfshirjen e shqiptarëve dhe të territoreve të tyre në shtetin serb, do të mundësoheshe trajnimi i tyre për jetën e civilizuar. Gjatë Luftërave Ballkanike, shtypi racist në Serbi me muaj dhe vite përhapi mendime të shtrembëruara ndaj popullit shqiptar, duke nxitur te serbët urrejtjen kundër “Arnautëve të egër”, duke fshehur barbarizmat që ushtria serbe ka kryer kundër tyre…

Pas trazirave në Kosovë në vitin 1981, Serbia filloi një propagandë të organizuar gjoja të gjenocidit ndaj serbëve në Kosovë (Raportet e përdhunimit masiv të femrave serbe, emigrimit serb nga Kosova etj). Fashistët serb, largimin e vullnetshëm të serbëve nga Kosova e shfaqën si rezultat i presionit dhe si konfirmimin e padrejtësive të mëdha që kinse shqiptarët kryejnë ndaj tyre. Në mes të viteve 1980, gjuha e urrejtjes në mediat serbe fokusohet mbi shqiptarët. S`bashku me emrin shqiptar përdorin fjalët plotësuese: “gjenocid”, “shtypja”, “banditizmi”, “përdhunim”, kështu që përmendjes së shqiptarëve në fjalimin privat i jepej një konotacion negativ.

Në vitin 1986 u bë publikimi i Memorandumit të Akademisë Serbe të Arteve dhe Shkencave, e cila demonstratat e shqiptarëve në Kosovë të vitit 1981 i quajtën “agresioni neo fashist” dhe thekson se mbi popullatën serbe në Kosovë zhvillohet gjenocidi “fizik, politik, juridik dhe kulturor.”

Që nga viti 1990, në sajë të propagandës së regjimit të Millosheviqit, shqiptarët bëhen “armiq” të serbëve. Intelektualët serb shkruanin kryesisht kinse “tiparet” dominuese te shqiptarët janë “primitivizmi” dhe “grabitjet-vjedhjet”.

Numri më i madh i mediave të shkruara dhe elektronike në Serbi vazhdon në mënyrë të njëpasnjëshme përhapjen e gjuhës së urrejtës ndaj shqiptarëve. Me kohën, urrejtja e tyre nuk zvogëlohet por shtohet. Dhe, kjo egërsi është ngritur mbi gjuhën e urrejtës e cila është në rritje edhe te organizatat e shumta neo-fashiste dhe grupe tifozësh.

Urrejtja barbare ndaj shqiptarëve (me miratimin e qeverisë) shprehet publikisht në tubimet e organizatave të shumta pro-fashiste në formën e sloganeve: “Vritini, i masakroni që Shqiptari të mos ekzistoj”, “Serbia për Serbët, sëpata për Shqiptarët” etj. Këto kërcënime dhe nxitje për terrorizëm dëgjohen edhe në stadiumet e futbollit, nga të gjithë tifozët, psh Beograd 14-10-2014. Futbollistët e Kombëtares rastësisht i shpëtuan vdekjes në atë natën e tmerrit…

***

Shteti Shqiptar duhet të raporton në OKB për ushtrimin e dhunës, nxitje për terrorizëm dhe kërcënimet e Serbisë zyrtare ndaj jetës së shqiptarëve, ashtu që të ngrihet akuza për veprën penale:

Kërkesë (nxitje), rekrutimi dhe trajnimi për terrorizëm

a) Inkurajimin publikisht për të zbatuar një vepër penale

b) Rekrutimin e dikujt për të kryer një krim

***

Serbët, urrejtjen e tyre ndaj nesh e kanë bërë si pjesë qendrore se kush janë ata, të identitetit të tyre kombëtar.

Urrejtja është një forcë e fuqishme në shumë kontekste, gjithashtu kur është fjala për të formuar dhe për të ruajtur identitetet individuale dhe kolektive. Jo më pak, mundet që përveç identiteteve etnike edhe identitetet fetare të kalojnë në urrejtje.

Nga njëra anë, të urrehen veprat e këqija mund të jetë shembullore, veçanërisht në qoftë se ne mundemi ta duam keqbërësin pavarësisht nga veprat e tij të liga. Nga ana tjetër, urrejtja serbe është drejtuar shpesh drejt qenieve të pafajshme njerëzore. Në kohët e fundit kemi parë sërish se si shqiptarët kanë qenë objekt i urrejtjes, sepse ata në sytë e urrejtësve përfaqësojnë ose edhe personifikojnë vlerat e urrejtjes – apo mëkatin.

Duket qartë se urrejtja e tyre ndaj nesh është qëllimi i orientuar. Kjo nuk është një ndjenjë spontane, por një pasion, një gjendje shpirtërore e çoroditur drejtuar kundër një “objekti”. Ky “objekt” mund të jetë një person, një grup, një institucion apo diçka tjetër, por për serbët, “objekti” i urrejtjes patetike janë të gjithë shqiptarët, gjithçka shqiptare.

***

Urrejtja si e tillë është një vlerësim, një vlerësim i mjedisit dhe e të drejtës dhe të gabuarës. Edhe pse urrejtja është një “ndjenjë” e fortë, ose gjendje shpirtërore, ajo nuk është e paarsyeshme. Në shumë mënyra kjo është e kundërta. Gjendjet tona shpirtërore dhe pasionet janë të përfshira në Toolbox-in e “instrumenteve” që ne kemi për të vlerësuar apo gjykuar rrethinën tonë. Prandaj urrejtja – dhe veçanërisht atë që ne urrejmë – përbëjnë se kush jemi. Ajo na ndihmon për të na dhënë identitetin.

Identiteti është edhe për barazi dhe respekt, sidomos me kalimin e kohës. Ne jemi identik me veten, pjesërisht për shkak se kemi memorie dhe kujtime, dhe për shkak se ne mendojmë për të ardhmen. Por identiteti është gjithashtu në lidhje me dallimin, se ne jemi të ndryshëm nga të tjerët. Identiteti mund të kuptohet si një proces i vazhdueshëm në krijim, por një ndryshim që ende ruan dhe mban lidhje me të kaluarën dhe të ardhmen. Identiteti është diçka që ne e zhvillojmë, individualisht dhe kolektivisht, dhe gjithashtu atribuohet edhe nga të tjerët. Identiteti krijohet dhe ndryshohet me anë të shoqërizimit dhe ndikimit kulturor. Prandaj, edhe feja është një element i rëndësishëm në zhvillimin e identitetit të shumë njerëzve.

Që të mos e humbim identitetin pellazg/ilir/shqiptar duhet të zbehim ndjenjat fetare dhe forcojmë ato kombëtare; për të mos u përçarë sepse në shumë fe jemi të ndarë.

***

Pushtuesit e tokave arbërore që theksojnë urrejtjen kundër “tjetrit” urrejtjen e bëjnë një element kyç të identitetit individual dhe grupor.

Nëpërmjet vëzhgimit të qëndrimeve të urryera, të vrasjeve të tmerrshme dhe shprehjeve groteske, këta egërsira të çmendura padyshim do të ballafaqohen me një kurs mbi-urrejtjeje, urrejtje ndaj padrejtësisë praktike dhe të keqes. Një situatë e tillë urrejtjeje të ndërsjellë është një garanci për konflikt.

***

Urrejtja mund të drejtohet kundër padrejtësive dhe së keqes. Kjo është një urrejtje e ligjshme dhe një vlerësim i duhur etik kundër fëlliqësive moralisht të dënueshme. Ndërkaq, urrejtja kundër njerëzve të “tjerë”, dinjitetit të tyre njerëzor dhe të drejtave themelore, është e tmerrshme.

Unë veprojë si një mjek i cili nuk do të gënjejë pacientin. Doktrina ushtarake konfirmon se asnjë kapitullim nuk ishte vullneti i të mundurit. Pasi identiteti i dikujt është themeluar dhe mirëmbahet mbi bazën e urrejtjes ndaj kombeve apo feve të tjera, siç e kemi parë gjatë gjithë historisë, është e nevojshme për ta luftuar urrejtjen e tillë dhe identitete të tilla. Ndonjëherë me kundër-urrejtje kundër ideve dhe forcës kundër urrejtësve.

* Aurel Dasareti është USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike
(dasaretiaurel@yahoo.com.au)

Filmi “Djemtë e gëzuar” (1934) dhe Stalini përballë Festivalit të 11—të (1972) dhe Enver Hoxhës

Nga Skifter Këlliçi

Prolog

Në pasdite vjeshte vitit 1945, kur nuk i kisha mbushur ende shtatë vjetët, së bashku me fëmijë të mëhallës, pamë në sallën kino-teatrit “Kosova”, (sot Teatri Kombëtar), filmin “Të rinjtë e gëzuar”, kinokomedi sovjetike, që si tërë shikuesve, edhe te rritur, na bëri shumë për të qeshur. Ishte nga filmat e parë sovjetikë që shihnim , pa u mbushur ende viti i parë i Çlirimit.

E përsëris që filmi më pëlqeu shumë, por nuk di sepse m’u duk shumë i ngjashëm me disa filma të kësillojshëm amerikanë që kisha parë edhe më i vogël gjatë periudhës së pushtimit italian dhe gjerman. Por atëherë ishte koha që Shqipëria bënte pjesë në bllokun e aleancës së Bashkimit Sovjetik me Anglinë dhe Amerikën, të cilët kishin mposhtur Gjermaninë naziste; ishte koha kur misione anglo-amerikane vinin në Shqipëri, madje pjesëtarë të tyre takoheshin lirisht me qytetarë shqiptarë.

Pra, ishte koha kur ne të vegjlit nuk dinim se vendet perëndimore, për hir të kësaj aleance, nuk kritikoheshin si vende “kapitaliste”. Kjo do të ndodhte më 1947, pas prishjes me Amerikën dhe Anglinë dhe largimit të misioneve anglo-amerikane nga Shqipëria, që u pasua me fillimin e një fushate të madhe propagandistike kundër të tëra vendeve perëndimore, kapitalisto, me SHBA-në, tashmë edhei mperialiste në krye.

Filmin ”Djemtë e gëzuar, (në rusisht “Vesljollie rebjata”), e pamë të shfaqej edhe vite më pas. Dhe përshtypja ime se ky film ishte një farë imitimi amerikan, m’u përforcua dhe më shumë, kur tashmë isha i rritur dhe ndiqja studimet universitare, (1955-59). Por me prishjen e marrëdhënieve më Bashkimin Sovjetik, më 1961, filmat sovjetikë nuk u shfaqën më dhe si pasojë zunë edhe të harroheshin.

Por, i ndodhur prej 16 vitesh në North Quinci,(Boston, SHBA), duke ndjekur kinokomedi muzikore amerikane, nuk di se përse m’u kujtua pikërisht filmi sovjetik “Djemtë e gëzuar”. U hodha në kompjuter dhe jo vetëm ripashë këtë film, por për më tepër lexova dhe artikuj rreth historisë së xhirimit të tij.

“Djemtë e gëzuar” kritikohet për ndikime hollivudiane, por Stalini urdhëron shfaqjen e tij

Nga viti 1929 deri më1932, me porosi të vetë Stalinit, u dërgua në vendet perëndimore dhe në SHBA një grup kineastësh, i përbërë nga Ejzenshtejni, regjisor i njohur edhe në Perëndim për filmin e madh pa zë “Karrocata “Patjomkin”,(1925), regjisori i ri, Grigori Aleksandrov, dhe kinooperatori Tise. Po atë vit kinematografia perëndimore kishte bërë një hap të madh, filmat tani shfaqeshin me zë, muzikë dhe zhurma jetësore. Veç kësaj, teknika kinematografike ishte modernizuar dhe në drejtime të tjera që duheshin njohur dhe përvetësuar edhe nga kineastët sovjetikë. Dhe Stalini dërgonte në perëndim këta kineastë, në një kohë kur në Bashkimin Sovjetik dilte vendimi i Byrosë Politike të KQ të PK të BS “Mbi rindërtimin e institucioneve letraro-artistike”, sipas të cilit ato viheshin në kontroll më të rreptë, për të mënjanuar edhe luhatjen më të vogël nga udhëzimet e partisë dhe parimeve të realizmit sovjetik.

Tamam ashtu si pas Plenumit të 4-t famëkeq të KQ të PPSH-së, në qershor të vitit 1973, kur Enver Hoxha kritikoi shfaqjet e huaja në artin dhe letërsinë tonë, si pasojë e ndikimeve borgjezo-revizioniste, që u panë sidomos në Festivalin e 11-të të Këngës në RTVSH. Por ndryshe nga Stalini, pas këtij plenumi Enver Hoxha nuk lejoi asnjë specialist në fushën e artit që të ndiqte kurse në vendet perendimore a revizioniste, të ofruara nga UNESKO dhe organizma të tjerë, dhe të shkëmbeheshin delegacione, a grupe artistike me këto vende.

Ejzenshteini, Aleksandrovi dhe Tiseja pjesën më të madhe të madhe të këtyre tre vjetëve e kaluan nëpër studiot e Hollivudit, këmbyen përvojë dhe mësuan nga kineastë amerikanë, veçanërisht me Çarli Çaplinin, që pëlqehej shumë nga Stalini, por dhe nga Enver Hoxha, që pëlqente shumë edhe Pitkinin.

Dhe ja, erdhi dita që ata të tre të ktheheshin në Bashkimin Sovjetik, doemos me njohuri të reja të fituara nga kinematografia amerikane. Pikërisht atë vit, pra më 1932, Stalini në një takim të posaçëm porositi Aleksandrovin që të mendonte për krijimin e një komedie muzikore, që deri atëherë i mungonte kinematografisë sovjetike.

”Jeta jonë po bëhet më e mirë, – i tha ai atij. – Ndaj le të bëhet edhe më e gëzuar”.(Natyrisht që gënjente veten, sepse në fillim të viteve ‘30-të, krahas forcimit të mëtejshëm të luftës së klasave, me burgime dhe internime masive që arrinin në miliona njerëz, për shkak të terrorit të kuq dhe gjendjes së rëndë ekonomike si pasojë edhe thatësirës së madhe, gjetën vdekjen nga uria me miliona njerëz).

Dhe kështu Aleksandrovit i lindi ideja të krijonte filmin që do ta titullonte “Djemtë e gëzuar”. Së bashku me skenaristët Erdman dhe Mas ai shkroi skenarin e këtij filmi dhe nisi xhirimet në qytetin Gagr, në jug të Rusisë. Muzikën e filmit me disa këngë ,ai ia besoi Dunajevskit, njërit prej kompozitorëve më të njohur sovjetikë.

Subjekti i filmit ishte i thjeshtë: Bariu muzikant, Kosta Patjohin,interpretuar nga aktori dhe këngëtari i njohur, Leonid Utjosov, shkon në Moskë për të parë në teatrin “Balshoi” një shfaqje muzikore, dhe i veshur me smoking, rastësisht merret për një dirigjent të huaj që do të drejtonte orkestrën e xhezit, por që po vonohej të vinte. Dhe e kryen këtë rol me shumë mjeshtëri. Ndërkohë, dhe Anjuta, interpretuar nga aktorja Ljubov Orllova, e cila u bë edhe gruaja e Aleksandrovit, gjithashtu në disa rrethana rastësore ndodhet në skenë dhe së bashku me Kostën shkëlqejnë në këtë shfaqje.

Regjisori Grigor Aleksandrov dhe aktorja Ljubov Orllova

Të mos harrojmë se para martesës me Aleksandrovin, Orllova kishte qenë e martuar me Berzinin, funksionar i lartë sovjetik, i cili kishte kundërshtuar Stalinin dhe si pasojë ishte dënuar si armik i pushtetit sovjetik me disa vjet burgim. Sidoqoftë, diktatori dha pëlqimin që Orlova të luante në këtë film. (Enver Hoxha nuk ka lejuar dhe nuk do të lejonte kurrë që një artist ose artiste në rrethana të tilla të shfaqej në skenë e teatrit, a të luante në filma).

Mirëpo gjatë xhirimit të filmit ndodhi diçka e tmerrshme. Agjentë të OGPU-së, sigurimit të atëhershëm sovjetik, arrestuan skenarisët Erdman dhe Mas, të cilët pas një procesi gjyqësor u dënuan me dëbim nga Moska dhe pastaj u internuan, për shkak se në disa nga krijimet e tyre, (parodi e kuplete), kishin krijuar tekste me nënkuptime të holla dhe të rrezikshme.

Pas kësaj gjëme pritej që xhirimet e filmit të ndërpriteshin…Por nuk ndodhi aspak kështu. Nga lart, (kuptohet nga vetë Stalini), erdhi urdhëri që filmi të përfundonte, por duke pasur tashmë si autor të skenarit vetëm Aleksadrovin.

Siç ndodhte zakonisht, filmi duhej të shihej nga anëtarë të Komiteti i Komisarëve të Popullit për Kulturën, që më pas, si dhe komitete të fushave të tjera, u kthye në Ministri të Kulturës. Dhe këtu nisi zallamahia. Pa përfunduar mirë pamjet e fundit të filmit, në sallën e shfaqjes shumë nga anëtarët e komisionit u ngritën dhe e kritikuan filmin për mishmash ngjarjesh, gjoja gazmore, që nuk kishin të bënin fare më jetën e pastër të qytetarëve sovjetikë, dhe, mbi të gjitha e cilësuan filmin si plagjiaturë të filmave të degjeneruar amerikanë, nga ku ishte ndikuar regjisori Aleksandrov…

Gjendja u bë shumë e tendosur, kur për arsyet e mësipërme u vendos që filmi ”Djemtë e gëzuar” të hidhej në koshin e plehrave dhe Aleksandrovi të dënohej rëndë për këto gabime të palejueshme ideologjike.

Mirëpo, për fat të mirë, në shfaqjen e filmit merrte pjesë edhe shkrimtari i madh, Gorki, i cili ishte dhe mik i Stalinit. Ishte ai që menjëherë njoftoi diktatorin rus se ç’po ndodhte. Atëherë Stalini kërkoi menjëherë ta shihte filmin së bashku me anëtarë të Byrosë Politike, ku bënin pjesë Molotovi, Bulganini, Voroshilovi,Malenkovi, Kaganovici dhe të tjerë. Dhe, siç ndodhte jo rrallë, pa pritur që të dëgjonte mendimet e vartësve të vet, diktatori u ngrit e tha se filmi ishte i bukur dhe se do të pëlqehej nga populli.

Dhe kështu ndodhi. Filmi “Djemtë e gëzuar” pati sukses të jashtëzakonshëm jo vetëm në Bashkimin Sovjetik, por edhe në vendet perëndimore dhe në Amerikë, ku u shfaq nën titullin “Moska qesh”. Atë e pëlqeu edhe Çaplini që u shpreh se nëpërmjet filmit amerikanët u njohën edhe me nivelin e lartë të komedisë muzikore sovjetike. Madje më 1935 filmi fitoi çmime të rëndësishme në Festivalin Ndërkombëtar të Venecias, ndër të cilët Aleksandrovi për regjinë dhe Dunajevski për muzikën. Orllova u bë yll i kinemasë sovjetike, e krahasuar me Marlen Ditrihun, aktore dhe këngëtare e famshme gjermane.

Krijuesit e filmit i priti dhe vetë Stalini. Por Ljubov Orlovën, diktatori e priti në një takim të veçantë, ku u ndodhën vetëm ata të dy.

Duhet thënë se dy vjet më parë, pra më 1932, diktatori rus kishte mbetur i ve, sepse gruaja e tij e dytë, Nadjezhda Alillujeva, pas një krize nervore kishte vrarë veten. Jo vetëm se vuante nga dhimbjet e vazhdueshme të kokës, por edhe për shkak të sjelljeve brutale të Stalinit që ishte diktator edhe në familje. (Gruaja e parë, Ekaterina Svanidze, më të cilin kishte lindur Jakovin, vetëvrarë në një kamp përqendrimi nazist, pasi ishte kapur rob, kishte vdekur më 1907).

Me Nadjezhdën ishte martuar më 1918, kur jo kishte qenë vetëm 18 vjeç dhe ai 23 vjet më i madh, dhe kishte pasur dy fëmijë, Vasilin, ushtarak, por i paaftë dhe dembel, që pas vdekjes së babait ishte shndërruar në pijanec dhe madje kishte përfunduar edhe në burg, dhe Svetllanën, vdekur më 2011, e njohur për librat publicistikë që ka shkruar, midis të cilëve edhe kundër babai të vet tiran edhe ndaj së ëmës, pra Nadjezhdës. Kështu në moshën 54-vjeçare Stalini kishte mbetur i ve. Ishte burrë shteti, por ishte dhe…mashkull, i fuqishëm edhe në… shtrat.

Është shkruar shumë për dashuritë e diktatorit me artiste, veçanërisht me këngëtaren Davidova, por unë do të ndalem në intervistën e avokatit dhe biznesmenit të njohur rus, Aleksandër Dobrovonski, i cili vite më parë bleu vilën e Aleksandrovit dhe Orllovës dhe bashkë me të edhe gjithçka që kishte në atë vilë, dukë përfshirë dhe ditarët e artistes së madhe, intervistë, botuar në revistën ruse “Argumente dhe fakte”, (nr. 18, 30.4. 2014).

I bazuar në këto ditarë, Dobrovonski tregon edhe për takimin Orllovës me Stalinin, të cilin ajo e urrente tmerrësisht. Gjatë takimit ajo kuptoi se, edhe pse e martuar me Alesandrovin, Stalini e dëshironte atë, ndaj, që të frenonte çdo hap të tij, që në fillim të bisedës e pyeti: ”Shoku Stalin, a mund të di prej jush për fatin e burrit tim të parë?”. Ishte fjala për Berzinin, që ende dergjej e sfilitej në burg.

Kjo pyetje, sipas Dobrovonskit, bazuar në ditarin e Orllovës, e befasoi diktatorin, që u zbeh, nuk iu përgjigj dhe menjëherë biseda mori drejtim vetëm rreth filmit “Djemtë e gëzuar”.(Me këtë rast theksoj se Enver Hoxha jo vetëm nuk do të priste e të përgëzonte ndonjë aktore, burrin e së cilës kishte dënuar për qëndrime antiparti, por as që do ta lejonte që të luante në filma dhe të bëhej aq popullore, sa ç’u bë Ljubov Orllova).

Sidoqoftë, gjithnjë sipas Dobrovonskit, Stalini porositi që për Aleksandrovin dhe Orllovën në rrethinat e Moskës të ndërtohej vila e mësipërme, të cilën ua bëri dhuratë shtetërore, sepse me paratë dhe honoraret e filmave të tyre, ata nuk mund të bënin veçse një jetë relativisht të mirë dhe asgjë më shumë. Veç kësaj Orlovës më pas për merita të veçanta në kinematografi iu dha edhe çmimi “Stalin”.

Pas vdekjes së Stalinit, në fillim të filmit, krahas emrit të Aleksandrovit u vunë edhe me emrat e dy autorëve të tjerë të skenarit, Erdman dhe Mas, siç përmenda më lart, të dënuar nga diktatura staliniste. Sidoqoftë, pas internimit prej disa vitesh ata u lejuan nga Stalini të ktheheshin përsëri në Moskë dhe të krijonin vepra letrare dhe skenarë filmash artistikë.(Nuk ka ndodhur kurrë që Enver Hoxha të lejonte që një shkrimtar i dënuar politikisht të kthehej përsëri në botën letrare. Edhe në këtë rast, në kundërshtim me diktatorin tonë, Stalini tregohej i butë ndaj njerëzve të artit).

 

Enver Hoxha dhe Festivali i 11-të (1972) në këndvështrimin kritikues të Ramiz Alisë

Që nga viti 2004 e deri në vitin 2012 kam botuar tri herë me ripunime një dossier me rreth 40 faqesh, kushtuar Festivalit e 11-të Këngës në RTVSH, (dhjetor 1972), dhe më duket se në këtë esse nuk do të sillja ndonjë të re. Ndaj po i drejtohem atyre faqeve të shkëputura nga libri “Jeta ime”,( 2010), në të cilin autori, Ramia Alia, analizon këtë festival dhe i kundërvihet tërësisht Enver Hoxhës për qëndrimet skajësisht të ashpra ndaj këtij festivali dhe pasojave që sollën masat që ai mori pastaj personalisht ndaj punonjësve artit dhe kulturës shqiptare.

“Të nesërmen e festivalit ,-vazhdon Ramiz Alia në librin e tij,-bisedova edhe me H.Kapon dhe me M. Shehun dhe asnjeri nuk kishte ndonjë vërejtje të veçantë. Dhe kaq.’(faqe 260).

Për më tepër nuk bënte vërejtje Mehmet Shehu që, siç thekson Ramiz Alia në librin e tij, gjatë bisedave që bënte me Enver Hoxhën: “…qeshnim bashkë, kur kujtonim se sa i rreptë tregohej Mehmeti ndaj qafëleshëve që kalonin poshtë zyrave të kryeministrisë”’(faqe 263).

E vërteta është se vërejtjet e para për TVSH-në Enver Hoxha filloi t’i bënte tërthor në një mbledhje të Presidiumit të Kuvendit Popullor, ( 9 janar 1973), por pa e përmendur askund Festivalin e 11-të, dhe haptas pas letrave të të rinjve nga rrethi i Lushnjës, të cilat nisën të botoheshin në gazetën “Zëri i Rinisë”, që nga 23 janari i atij viti dhe në vazhdim , pra një muaj pas këtij festivali, sigurisht të nxitura prej tij, që të tregonte se ja, është rinia, pra populli, që na tërheq vëmendjen ndaj këtyre dukurive negative që vëreheshin në RTVSH.

”Edhe mua,- shprehet diktatori duke trajtuar probleme që lidheshin me Festivalin e 11-të, – më kanë shkruar punëtorë nga Lushnja dhe jo nja dy, por me dhjetëra, të cilët bëjnë kritika për këto këngë”, (faqe 8 e veprës së 50-të të tij, 1986).

Kurse në mbledhjen e përgjithshme të komunistëve të Aparatit të KQ të Partisë për dhënie llogarie dhe zgjedhje, (15 mars 1973), iu drejtua Fadil Paçramit, duke nënkuptuar edhe Todi Lubonjën, me fjalët: ”Këta shokë duan që ne të pohojmë se liberalizmi nuk qenka armiku kryesor? Kjo është teza e armikut. Ne bëjmë pyetjen: ”Ju jeni me tezat e partisë, apo me tezat e armikut?”.(Enver Hoxha,Vepra 50 faqe 297,1986).

Më pas, në Plenumin e 4-t të KQ, të mbajtur në qershor të po atij viti, diktatori ynë e cilësoi Todi Lubonjën “…deviator të djathë që ka përkrahur pikëpamje të theksuara liberale e oportuniste,shije estetike moderniste, që u orvat t’i jepte Radiotelevizionit një drejtim thjesht informativ e kulturo-njohës, drejtim që ishte në kundërshtim me orientimet e Partisë dhe Komitetit Qendror të Partisë mbi karakterin politik, ideologjik e kulturor dhe edukativ të tij”. (Enver Hoxha, “Mbi letërsinë dhe artet, faqe 409,1977).

Pastaj ndaj tij dhe Fadil Pacxramit, i cilësuar edhe ai armik i partisë, kurdisi procese qesharake gjyqësore, siç thashë më lart,i kalli nëpër burgje,kurse familjet e tyre i internoi.

Më tutje në veprën e tij “Jeta ime”, i befasuar nga qëndrimi që po mbante Enver Hoxha ndaj Festivalit të 11-te Ramiz Alia shkruan:

“Para se Enveri të fliste në Presidiumin e Kuvendit Popullor, nuk kishim arritur të flisnim bashkë për Festivalin. Kështu kritika e tij për Festivalin ishte e papritur për mua. Bile nuk më erdhi mirë që Enveri bëri kritikë publike, pa biseduar fare me mua, që përgjigjesha për këtë sektor veprimtarie… (faqe 263-264).

Pra, Ramiz Alia, me shumë të drejtë e ka ndier veten të fyer.

“Kjo është ana formale e çështjes, – vazhdon Ramiz Alia në librin e tij. – Themelore është se unë nuk e kisha të qartë se përse E. Hoxha mbajti atë pozicion aq kritik ndaj Festivalit XI. Në të gjitha kontaktet dhe bisedat që kam pasur me të për probleme të arteve dhe të kulturës,E nveri asnjëherë nuk tregohej i ngurtë”, (faqe 263).

Pastaj në libër Ramiz Alia përmend edhe takimin që Enver Hoxha ka pasur disa muaj para Festivalit të 11-të të Këngës në RTVSH më 1972 me Agim Meron, sekretarin e parë të KQ të Rinisë, në të cilin ai kishte këshilluar që ndaj brezit duhej të tregohej vëmendje e veçantë, që të rinjtë ta ndjenin veten më të lirë,që të jepeshin më shumë filma, qoftë në shfaqje në RTVSH,apo këngë e valle…

“Prandaj, – thekson ai,-për mua ka qenë e vështirë në atë kohë të kuptoja atë qëndrim aq të rreptë të Enverit.” (faqe 263).

Epilog

“Për një plesht dogji jorganin”- ,thotë populli. Kështu Enver Hoxha pas Festivalit të 11-të, që ato net funddhjetori ‘72 e ndoqi nga vila e tij në Vlorë, dënoi pjesëmarrës të festivalit, këngëtarë, muzikantë si, Gaspër Curcia, poetin Sadik Bejko, këngëtaren Justina Alia, prezantuesit e festivalit, Bujar Kapexhiu dhe Edi Luarasi; pastaj dënoi me burgime të rënda drejtorin e përgjithshëm të RTVSH, Todi Lubonja, regjisorin e këtij festivali dhe këngëtarin Sherif Mejdani, për të vazhduar më pas me dënime të tjera të rënda ndaj shkrimtarëve dhe artistëve që në krijimtarinë e tyre kishin pasur “gabime ideore”, si pasojë e “ndikimeve borgjezo-revizioniste”. Pastaj, siç dihet, dënimet e tij u shtrinë në fusha të ekonomisë, ushtrisë, me koka të prera edhe anëtarësh të Byrosë Politike. Dhe të gjitha e kishin zanafillën te një festival kënge…

Stalini ishte diktator të cilin Enver Hoxha e adhuronte dhe ndiqte hap pas hapi veprën e tij gjakësore. Por Enver Hoxha ia kaloi me aktet e tij kriminale që nisi pas Festivalit të 11-të në Plenumin e 4-t të KQ të PPSH-së për letërsinë dhe artin.

Edhe diktatori rus me filmin”Djemtë e gëzuar”, siç e pamë, mund të kishte nisur një kryqëzatë të tillë kundër autorëve të këtij filmi, të cilësuar nga vartësit e tij fanatikë, ”si i damkosur nga ndikime të shëmtuara hollivudiane”, dhe pastaj ta vazhdonte atë ndaj krijuesve kudo në Bashkimin Sovjetik. Më 1931 mund të kishte dënuar edhe shkrimtarin e madh Shollohov për dy vëllimet e para të romanit “Doni i qetë” që ishin kritikuar rëndë në plenume nga drejtues të Lidhjes së Shkrimtarëve të Bashkimit Sovjetik, “për idealizimin e jetës së kozakëve”, “mungesën e luftës së klasave” dhe “përshkrimin e zbehtë të personazheve të kuq, në krahasim me personazhet e bardhë” dhe kështu vihej në pikëpyetje, botimi i vëllimit të tretë. Por ishte përsëri Stalini që pa ngurruar dha urdhër që ky vëllim të botohej.

Kurse Enver Hoxha më 1966, i ndikuar nga kritika letrare kineze që e cilësoi “Donin e qetë” si vepër revizioniste, me Melehovin personazh të lëkundur, jo pozitiv, dha pëlqimin që ky roman, i cili fitoi edhe çmimin “Nobel”, të hiqej nga qarkullimi, si vepër që shkonte ndesh me parimet e realizmit socialist.

Ia kalonte edhe në këtë rast mjeshtrit të tij, Stalinit…

KOMPLOTI GREKO–KOMUNIST,KUNDËR DEMOKRACISË SHQIPTARE, 1997-2000

Rasim Bebo



Për të bërë kёtë shkrim, jam nisur nga artikulli i Prof. Dr. Eshref Ymerit “Në pritje të ndryshimeve kushtetuese”, kushtetua e vitit 1998 që forcoi karrigen e Janullatosit në krye të kishës Noliane. Ky i dërguar apostafat, drejton vorbullën e gjakderdhjes të ekspansionit të Greqisë ndaj Shqipërisë që nga viti 1997 dhe deri sot. Në vitin 1991, gjatë vizitës së bërë nga kryeministri grek i asaj kohe Miçotaqis, i kërkoi Ramiz Alisë vendosjen e Kryepeshkopit Janullatos në drejtimin e KOASH-it, përmirësimin e të drejtëve të minoritetit grek në jug të Shqipërisë dhe përfaqësimin politik të organizatës OMONIA, për të nxitur mijëra shqiptarë të kalonin kufirin shqiptaro-grek, duke realizuar ëndrrën e madhe greke të asimilimit, me anën e ndërrimit të emrave dhe fesë së shqiptarëve emigrantë. Mijëra shqiptarë brenda dhe jashtë vendit bënë kërkesën për mospranimin e Janullatosit, (por Ramiz Alia në kupolë me Nexhmije Hoxhën, nuk e morën parasysh, shën. im). Që në kohën e pranimit të tij në Shqipëri dhe deri sot, ky klerik, misionar politik, ka qenë armiku më i madh i vendit tonë. Kështu Ramiz Alia me qeverinë komuniste shqiptare, realizuan kërkesat greke në një kohë rekord. Me rënien e skemave piramidale në Shqipëri, filloi riaktivizimi në terren i “pushtimit greko – komunist të Shqipërisë në vitin 1997”. Nga ky moment, Shqipëria u pushtua nga Greqia politikisht dhe ushtarakisht, për ta aneksuar Shqipërinë, duke financuar dhe investuar politikanët më ekstremistë të majtë të Shqipërisë, të cilët sot drejtojnë vendin dhe mundohen të ç’rrënjosin ndjenjën kombëtare të shqiptarëve, duke luajtur politikën më antishqiptare që ka pasur ndonjëherë historia e këtij vendi. Ish presidenti i Greqisë Stefanopulllos, thotë: “…unë shtoj bindjen time se Greqia mirëpret shekullin e ri me kujtimet e luftës së përgjakshme për helenizimin për çlirimin e të gjithë grekëve skllevër…”. Shqiptarët do të përsheshen të gjithë midis nesh dhe Sërbisë së Madhe (sepse janë njerëz pa troje). (Edith Harxhi dhe Mal Berisha, shkurt mars 1997). (Athinë, 23 dhjetor 1999) marrë nga Athens News Agency (ANA).
Kjo politikë arriti një nga majat e saj, në fillim të vitit 1997, kur mbështeti fuqimisht shkatërrrimin e vendit dhe djegien e jugut, duke mundësuar edhe pushtimin final të Shqipërisë . Materjalet e më poshtëme janë eskluzive … nga ato gjatë ditëve kur përgatitej në Greqi tragjedia e madhe kundra Shqipërisë. Një analizë politike e marrëdhënieve shqiptaro-greke nga viti 1997 deri sot, e bazuar në faktet të nxjerra nga vetë shtypi dhe media greke, për herë të parë po bëhet e mundur dalja e të vërtetës së hidhur në shesh, … kur sulmi grek ndaj vendit tonë kishte arritur kulmin për aneksimin e plotë të jugut të Shqipërisë dhe varësinë ekonomike dhe politike të vendit tonë në politikën ekspasioniste greke.

Revista “Çështje politike” 20 shkurt 1997. “, “Analizë mbi gjendjen në Ballkan dhe pozicioni i Greqisë”. Epiri i Veriut shpejt a vonë do të përbëjë tokë të humbur për Greqinë. Në një kohë kur Greqia është indiferente për fatin e popullsisë prej 400.000 vetësh të Verio Epirit (gënjejnë grekët nga 400.000, ata janë 30 mijë me 0.87% të dalë nga regjistrimi që u bë para pak kohe. Shën im) të cilët po largohen për të siguruar burime më të mira jetese, pranon në Greqi 500.000 shqiptarë emigrantë të paligjshëm, çka përbëjnë një rrezik shumë të madh për të dhe për minoritetin.

Gazeta “Avgi” 21 shkurt 1997. “Rroftë MABH, Rroftë Himara”. Tetë të akuzuarit u liruan pasi morën dënime konvecionale. Pas lirimit të tyre salla u inkurajua dhe filloi të bërtiste me të madhe: Rroftë MABH – Rroftë Himara. Zoti Filoklis Asimaqis tha … ne kemi hapur llogari me pesë milionë dhrahmi për krijimin e MABH – të Ri, qëllimi do të jetë Autonomia e Epirit të Veriut.
Gazeta “Pondiqi” 25 shkurt 1997. “Të ndërhymë menjëherë!...Të pa mbrojtura varret e ushtarëve grekë në Shqipëri”, të vrarë në luftën italo-greke. U gjendën në Bularat rreth 50 varre dhe në Këlcyrë pesë varre. Tani duhet të formohet komiteti i përbashkët greko – shqiptar, i cili do të merret me ndërtimin e varreve të mëdha që t’i nderojë ata si heronj. (U kujtuan grekët pas shtatë dekadash). Ky është qëllimi për ekspansion i shovinizmit grek.

Gazeta “Stohos” 5 mars 1997. “Oficerët Verioepirotë drejtojnë kryengritësit: Kiço Mustaqi, ish Ministr i Mbrojtjes i Shqipërisë. Ngrihet flamuri dhe shpallet autonomia në Himarë dhe në Tepelenë. Shtabi i andartëvë të Epirit të Veriut bënë thirrje: “Tani autonomi, mos na tradhëtoni prapë”. Treqind të rinj nisen nga Athina për në Sarandë në duart e autonomistëve grekë prapë Epiri i Veriut. Gati ushtria jonë të ndërhyjë. Flamuri i autonomisë së Epirit të Veriut u ngrit prapë në Himarë, Tepelenë. … Oficerët tanë vorioepirotë, dikur nën armë në ushtrinë shqiptare, tani po e marrin situatën në dorë. Ata po marrin nën kontroll anije luftarake të Shqipërisë. Ushtria e jonë ndodhet në Gjirokastër. “Gati planet, kjo është kërkesa e oficerëve. Të mos kundërshtojnë politikanët!”

Kanali televiziv “Mega” 5 mars 1997. Lajmet e orës14:00. “Sot grupe të armatosur në jug të Shqipërisë ngritën për herë të parë flamurin e Verio Epirit. Ata kërkojnë ndarjen e pjesës së jugut nga pjesa tjetër e vendit, duke filluar nga Tepelena dhe shpallur autonomin e jugut të Shqipërisë. Nëse kryengritja fillon edhe në Gjirokastër, atëherë gjysma e Shqipërisë do të kontrollohet nga populli i armatosur i jugut. … Shqipëria ndahet në mes, nga lumi Shkumbin. Kështu kriza aktuale është në Shqipërinë e Jugut ku ka greqishtfolës.”

Kanali televiziv “Sky” 6 mars 1997. “Para disa minutash kanë dalë nga mbledhja krerët e grupeve të armatosura të Sarandës, të cilët kanë vendosur te sulmojnë sonte në darkë Gjirokastrën. Ata nuk do t’i lëshojnë postblloqet si dhe presin me padurim gjyqin e sotëm popullor që do tu bëhet tre robërve të kapur në sheshin kryesor të Sarandës, të cilët janë punonjës të SHIK-ut me përkatësi veriorë”.
Gazeta “Demokratiko Logos” 7 mars 1997. “Kryetarët e partive të opozitës shqiptare do të takohen në Strasburg”. Gjatë punimeve të parlamentit Europian, më 10-15 mars, sipas inisiativës së eurodeputetit Aleko Alavanos. Në këtë takim morën pjesë: Fatos Lubonja, Rexhep Mejdani, Neritan Ceka, Petrit Kalakula dhe Skënder Gjynushi. (A nuk janë këta politikanë të përkëdhelur të grekut? Shën.im).

Gazeta “Stohos” 7 mars 1997. “…të gjithë oficerët minoritarë, të liruar nga detyra janë ata që drejtojnë kryengritjen ndaj Shqipërisë. Numri i tyre i kalon të katërqindët. Këtë e bëjnë për të rritur urrejtje, që të kalojë në veprime më tragjike.” Kanali Televiziv “ANTENA” 8 mars 1997. “
Vazhdojnë edhe sot luftimet e përgjakshme për të marrë “Argjirokastron”, midis popullit të armatosur dhe forcave pro-qeveritare. Është momenti më i mirë historik për të marrë atë që kemi ëndërruar”.
Kanali Televiziv “ANTENA” 10 mars 1997. “7 qytete janë tani në duart e kryengritësve: Gjirokastra, Saranda, Delvina, Himara , Vlora, Tepelena dhe Memaliaj. Synimi I këtyre forcave është që të marrin nën kontroll Fierin dhe Ballshin. Kështu kontrollojmë gjithë Shqipërinë e jugut. Njoftimet thonë se u pushtua Berati, Kuçova, Poliçani dhe Çorovoda.”

Agjensia e lajmeve “ANA” 12 mars 1997. “Berisha njoftoi për emërimin e Bashkim Finos kryeministër. Zoti Pangallos bëri përshkrimin e Bashkim Finos … SI MODEST DHE TË BESUESHËM. Shqipëria është e varur dhe vazhdon të varet ekonomikisht dhe politikisht nga Greqia. Nga Shqipëria e Jugut thonë se situate po keqësohet nga vjedhjet dhe shkatërrimet që shkaktojnë grupet e armatosura. Ndërkaq forcat greke të sigurimit janë në gatishmëri të lartë. Jep mundësi për luftë civile.”
Kanali Televiziv “ETI” 15 mars 1997. “Të gjitha kërkesat e kryengritësve janë plotësuar, u bë dorëheqja e qeverisë së Berishës, u krijua Qeveria e Pajtimit Kombëtar, u bë marrëveshje për zgjedhjet e reja në qershor të këtij viti. Berisha u largua nga Shqipëria.” Kanali Televiziv “ANTI” 16 mars 1997. “Kryetari i P.D, e Re Miltiadhis Evert, u pritën nga konsulli grek në Gjirokastër Nikos Kanellos. Z. Evert (e ndien rrezikun e Turqisë. Shën. im) deklaroi para gazetarëve: “Greqia nuk kërkon asgjë nga asnje vend i Ballkanit. Greqia dëshiron paqen dhe stabilitetin në Ballkan …” mbështesim qeverin e Z. Fino . Më pas z. Everts pati takim me udhëheqësit e kryengritësve Agim Gozhita dhe Gjolek Malaj.”

Ajo që solli rënien e sulmit grek, ishte hyrja në lojë e Turqisë. (Në fillim të marsit 1997, Zonja Magdalena Ollbrajt, sekretare e SHBA-s i tha kryeministrit të Greqisë: “Ju keni ndërmend të pushtoni Shqipërinë, por ne nuk e ndalojmë Turqinë që të u bjerë juve.” Shëni m). Sot analistët për mposhtjen e sulmit grek në Shqipëri gjatë marsit 1997, ia dedikojnë në veçanti ish – Kryeministres së Turqisë Znj. Tansu Çiller dhe ish shefit të përgjithshëm të shtabit të Turqisë Ismail Haki Karadagi . Më 17 mars 1997, Kryemistrja Çiller deklaroi para gazetarëve në Ankara: “Turqia nuk do të qëndrojë spektatore ndaj përpjekjeve për të përçarë Shqipërinë. Për të ruajtur tërësinë territiale të Shqipërisë dhe zgjidhjen për një kohë të shkurtër të krizës. Qeveria turke ka intensifikuar veprimtarin e saj në interes të Shqipërisë, në NATO, OSBE dhe organizma të tjera kombëtarë.Turqia është gati të zërë vendin e saj në çdo forcë ndërkombëtare apo në çdo projekt që do të hartohet për këtë qëllim.Në këtë kuadër Turqia do t’i japë Shqipërisë të gjitha ndihmat e nevojshme, si në planin politik, ekonomik ashtu dhe ushtarak”. Gazeta turke “Hyrriyet” 18 mars 1997.

“Komploti grek ndaj Shqipërisë”, gazeta Zaman e datës 16 mars 1999 shkruan: “Lefkosa: Greqia po kërkon që të ndajë Shqipërinë me qëllim që të themelojë një republikë greke ortodokse në disa pjesë të saj. Sipas Agjensisë së Marrëdhënieve Ndërkombëtare (INAF) veprimtaritë e fshehta greke kanë qenë nën survejimin e Shërbimit të Fshehtë Turk. (MIT). Ky shërbim ka zbuluar se Greqia ka planifikuar, në mënyrë të veçantë në dy vjetët e fundit, të përgatiste shqiptarë ortodoksë në pjesën greke të ishullit të Qipros, në Shqipëri dhe në Greqi, për themelimin e Republikës Greke Ortodokse. Rreth 200 të rinj shqiptarë me origjinë greke nga Epiri i Veriut kanë marrë trajnim si oficerë policie dhe agjentë të fshehtë ne Qipron greke. “Oficerë vorioepirotë me shpirt Helen janë drejtuesit kryesor të kryengritjes në pjesën tonë të pushtuar. Këta janë kolonelë të dëbuar nga armata e Tiranës. Kufiri verior i Greqisë do të arrijë deri te paraleli 41.

Gazeta “Stohos” 18 mars 1997. “… gjatë marsit të vitit 1997, ishte vetë qeveria e Greqisë ajo që drejtonte lëvizjen për shkatërrimin e plotë të Shqipërisë.
Gazeta “Elefterotipia”26 mars 1997. “Takimi misterioz i (i tradhetarit të atdheut të vet, shën, im) Fatos Nanos me qeveritarët grekë në Selanik. Një vello misterioze ka mbuluar çështjen e vizitës së udhëheqësit të PS të Shqipërisë. Pyesin: “çfarë fsheh vizita e Fatos Nanos?” “çfarë mori me vete Fatos Nano”.
Objetivat kryesore për shkatërrimin e plotë të Shqipërisë do të ishin: -Rreth 3.800 firma të huaja që operonin në Shqipëri deri në ditët para revolucionit të vitit 1997, e lanë Shqipërinë për tu zëvendësuar me firmat mafioze greke. Sot firma “Sarandopulos ka investuar tek qeveritarët shqiptarë si përçues të politikë greke. Duhej të shkatërrohej Shqipëria, që kreditë dhe ndihmat që merrte nga Bashkimi Europian, këto fonde të drejtoheshin nga Greqia Zyrtare. Duhej të futej në dorë sistemi financiar, duke privatizuar të gjitha bankat shqiptare nga ana e firmave greke, dhe duke ndërmarrë transferimin e parave nëpërmjet të hapjes së gjashtë bankave private greke. Duhej të shkatërrohej ushtria, në mënyrë që Shqipëria të ishte e paaftë për tu mbrojtur. Duhej të hapeshin depot e armatimeve dhe të shpërndaheshin armët… Të futej në dorë shërbimi informativ, nën petkun e zi të priftërinjve .Duhej të infiltrohej në administratën e lartë të SHBA dhe pikërisht të CIA me .drejtues Xh. Tenet. (Agjent i betuar në shërbim të grekut. Shën. im). Duhej të vihej diplomacia shqiptare nën kontrollin e shërbimeve greke. Duhej shkatërruar kultura pellazgo – ilire, duke rrëmbyer e prishur çdo relikte të periudhës ilire, duke djegur e plaçkitur bibliotekat, shkollat dhe Universitetet. (Mëso grek i pabesë, se
AKROPOLI ËSHTË KULTURË PELLAZGE)


​

Në zgjedhjet e përgjithshme të 29 qershorit 1997, në vorbullën e revoltës popullore të “luftës civile, dolën në skenën politike figurat më antishqiptare, të eksremit të majtë, u specializuan në Greqi para dhe gjatë ditëve të revolucionit të 1997. Konfuz i paqartë, i lodhur e i frikësuar nga (masakrimi i rinisë shqiptare me 3000 të vrarë dhe 11000 të plagosur shën im) dhe humbja e skemavepiramidale. Ardhja në fuqi e koalicionit të majtë “Aleanca për shtetin” lehtësoi përfundimisht qëndrimin grek ndaj vendit tonë, për aneksimin ekonomik politik dhe ushtarak. Pas përfundimit të misionit “ALBA” dhe largimit të trupave të huaja, në Shqipëri qëndruan mbi 200 ushtarë grekë. Qeveria greke nuk ka hequr kurrë Ligjin e luftës dhe çështja ÇAME nuk ka qenë asnjëherë prezente në asnjë bisedim zyrtar dypalësh shqiptaro-greke. Prof. Dr. Eshref Ymeri thotë: “Kushtetuta e tanishme, të cilën majtistët e hodhën në referendum në vitin 1998, nuk ka asnjë nen që të përcaktojë se kush duhet të jetë në krye të komuniteteve fetare në vendin tonë. Kjo u përgatit prej këshilltarëve të “VYER” grek ”. ( Kjo forcoi karrigen e Janullatosit kryetar të KOASH, si varrmihës i kombit shqiptar, që mbahet nga qeveritarët komunistë shqiptaro-grek. Shën. im).

Në muajin dhjetor të vitit 1999, është themeluar në ilegalitet Qeveria e Epirit, me kërkesë të princit Aleksandër të Epirit. Kjo mbështetet nga drejtori CIA-s amerikane, Xhorxh Tenet. (Shqiptar nga Qeparoi i Himarës, i larguar më 1945). Në bazë të devizës që Greqia ka ndërmarrë lidershipin në Ballkan për llogari të BE-s, vazhdon të përkrahë edhe sot politikanët e majtë në Shqipëri, ideja se rruga e Shqipërisë për në Europë kalon nga Athina. Kryeministri grek Simitis, pas përfundimit të luftës në Kosovë më 11 qershor tha: “Unë jap alarmin dhe bëj sot të qartë se nëse Kosova do të fitoj pavarësinë dhe kufijtë do të ndryshojnë, do të kemi një luftë të përgjakshme”. (The Guardian 18 qershor 1999.) KONKLUZION:

“Këto shkrime janë një apel i vendosur ndaj të gjithë bashkë-athetarëve, patriot, nacionalistë, që besojnë tek e drejta që kanë shqiptarët për të jetuar të lirë në trojet e tyre, në të cilat, ata kanë ardhur bashkë me DIELLIN. Ky matrial i bazuar në pretendimet greke ndaj Shqiperisë, me të dhëna nga vetë media greke, si dhe shtrati anti – kombëtar, që ajo ka gjetur në radhët e komunistëve shqiptarë dhe elementit anti – shqiptar brenda shoqërisë shqiptare, përfaqësuesve të qarqeve anti-shqiptarë grekë në pushtet dhe në opozitë, kanë si qëllim t’i shtohen përpjekjeve të partiotëve nacionalistë demokratë shqiptarë anembanë botës, e sigurisht atyre që e përjetojnë direkt presionin greko-komunist në Shqipëri… Kush ishte shkaktari kryesor i prishjes së qetësis që mbretëronte në Shqiperinë para vitit 1997 dhe kush u mundua të minonte luftën për çlirimin dhe pavarësin e Kosovës?... Ky material i bashkohet zërit të nacionalistëve shqiptarë, punës së diasporës shqiptare jashtë vendit, ëndrrës së mijërave intelektualëve shqiptarë jashtë shqipërisë dhe trojeve shqiptare, për të parë një shtet të përparuar me të cilin ne të krenohemi”.

PETCION: Nënshkruaj Peticionin për largimin e Janullatosit nga Shqipëria!... Ky material është marrë nga libri i analistëve Edith Harxhi dhe Mal Berisha, me shkurtime nga autori i artikullit.
Rasim Bebo, Addison IL. USA, tetor 2015.

Zbulimi në arkivat e Vatikanit. Shkrimi më i vjetëri Shqipes, ja ç’shkruhej më 1210

Prof.dr. Eshref Ymeri

                                   Sa për sqarim

Në artikullin e vet me titull:

“Zbulimi në arkivat e Vatikanit. Shkrimi më i vjetëri Shqipes, ja ç’shkruhej më 1210”, të botuar në internet më 09 tetor 2015, zotëria Sitki Cerekja flet për Guljelm Adamin, ".., i cili në vitin 1332 shkroi me porosi të papës Gjon XXII, traktatin “Directorium ad passagium faciendum”, duke i bërë kështu edhe një relacion Filipit VI Valua, mbretit të Francës, me titull: “DIRECTORIUM AD PASSAGIUM FACIENDUM (UDHËZIM PËR TË KRYER KALIMIN [E DETIT], ku jep të dhëna për Shqipërinë dhe shqiptarët. Këtu gjejmë edhe fjalinë e famëshme që e bëri të njohur në histori: “Dhe megjithëse shqiptarët kanë një gjuhë krejt tjetër dhe të ndryshme nga latinët, ata kanë shkronjat latine në përdorim dhe në të gjithë librat e tyre”.

Në realitet, e vërteta për ato shkronjat “latine” që kanë pasur “në përdorim” shqiptarët, qëndron krejt ndryshe. Sepse Gaius Plinius Secundus, i njohur si Plini Plaku (23-79 e.r.), një natyralist i famshëm romak ky, që botoi në vitin 77 serinë madhështore prej 37 vëllimesh për historinë natyrore, të titulluar “Naturalis Historiae” (Historia e Natyrës) , në vëllimin VII, shkruan:

“Ilirët (arbërit) kanë krijuar të parin alfabet dhe romakët shkrimin e tyre e morën nga ilirët”.

Një tjetër shkencëtar i njohur,  profesori hungarez Imre Toth, specialist i sllavistikës, në një libër të vetin që ua ka kushtuar Kirilit dhe Metodit, dy krijuesve të alfabetit të sllavishtes së vjetër, të botuar në Sofje, në gjuhën bullgare, në vitin 1981, thekson se, gjatë punës për krijimin e atij alfabeti, ata u mbështetën në shtatë burime. Mes këtyre burimeve, burimi i tretë (f. 60 e librit në fjalë) ishte staro allbansko pismo (shkrimi i vjetër shqip). Dihet që Kirili dhe Metodi e krijuan alfabetin e sllavishtes së vjetër në shek. IX (viti 860). Ta quash shkrimin shqip të vjetër në shek. IX, do të thotë që “mosha” e tij duhet të jetë mijëravjeçare.

Me sa duket, kryepeshkopi i Tivarit Guljelm Adami, nuk e ka pasur informacionin e duhur për huazimin e alfabetit ilir nga ana e romakëve. Ose edhe mund ta ketë pasur këtë informacion, por e mohon qëllimisht të vërtetën  historike për rrënjët e lashta të gjuhës shqipe. Sepse e kam të vështirë ta besoj që Guljelm Adami nuk ka pasur dijeni përrrënimin e kulturës mijëravjeçare iliro-epirote nga ana e gjenerali romak Paul Emile, i cili, me urdhër të senatit romak, në vitin 168 p.e.r., rrafshoi 70 qytete ilire, i vuri zjarrin të gjithë kulturës ilire  dhe shiti si skllevër 150 mijë banorë vendës.

Tiranë, 19 tetor 2015

Ngjitja dhe Rënia e Millosheviqëve, në Libër 1000 Faqësh

Sllobodan Millosheviq (Слободан Милошевић) ka lindur në Pozharevc, Jugosllavi më 20 gusht 1941 dhe ka vdekur në Hagë, Holandë më 11 mars 2006. Gjatä karrierës së tij politike, Millosheviq mbajti postin e Presidentit të Republikës së Serbisë për periudhën 1989-1997, dhe postin e presidentit të Republikës Federale të Jugosllavisë për periudhën 1997-2000, kryetar i Partisë Socialiste të Serbisë nga krijimi i saj më 1992 deri në vitin 2001, dhe i akuzuar për krime lufte dhe krime kundër njerëzimit.

Prindërit e Sllobodan Millosheviq, Svetozar Milosheviq dhe Stanislava Milosheviq u divorcuan pak vite pas lindjes së Sllobodan Millosheviq. Babai i tij, prift në Kishën Ortodokse Serbe kreu vetëvrasje në vitin 1962. Nëna, Stanislava, mësuese shkolle, do të kryejë vetëvrasje (varje) në vitin 1974.

Gjatë viteve të gjimnazit Millosheviqi e takon gruan e tij të ardhshme Mira Markoviq (Marković), figurë fondamentale e politikës Serbe në vitet 90 dhe inspiruese e rilindjes së nacionalizmit serb. Diplomohet jurist më 1964 në Beograd dhe i bashkohet Lidhjes Komuniste të Serbisë.

Millosheviq fillon të punojë si funksionar në firmat shtetërore të Serbisë: së pari në kompaninë e gazit e pastaj në Beogradska Banka.


Ngritja e karrierës së tij fillon në vitin 1986: Millosheviq zgjidhet president i Lidhjes Komuniste të Serbisë, falë përkrahjes së Presidentit të Serbisë, Ivan Stambolliq (Stambolić), mikut të tij personal dhe tutorit politik. Vitet 90-të karakterizohen nga ringjallja e nacionalizmit serb dhe për largimin nga modeli i Jugosllavisë titiste.

Nacionalizmi merr hovë kur më 24 shtator 1986 e përditshmja beogradase Veçernje Novosti (Večernje Novosti) publikon pjesë të një dokumenti të titulluar Memorandumi i Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Serbisë (Memorandum SANU ose Memorandum Srpske Akademije Nauka i Umjetnosti).

Në këtë vepër, të redaktuar nga intelektualët serbë të udhëhequr nga novelisti Dobrica Qosiq (Ćosić), përpunohet aktakuza kundër Titos për veprimtari antiserbe, dhe përshkruhet një projekt për eliminimin e plotë të Serbëve nga Kosova. Edhe pse elita komuniste distancohet nga ai memorandum, Millosheviqi heshti.


Në mesin e viteve 80-të situata paraqitej më e vështirë në Kosovë, me tensione ndërmjet serbëve e shqiptarëve, kurse në Kroaci dhe Bosnje-Hercegovinë situata ishte relativisht më e qetë. Më 1987 Presidenti i Republikës Socialiste të Serbisë, Stambolliq dërgon Millosheviqin në Kosovë për të dëgjuar ankesat e Serbëve kundër udhëheqjes partiake dhe shtetërore në Kosovë. Në një situatë të tensionuar, të krijuar artificialisht nga grupe të Serbëve, banorë të Kosovës, Milosheviq deklaron para turmës së Serbëve të mbledhur se “askush më nuk do të guxojë tju rrahë juve.”


I aftë për të drejtuar (nëse jo për të krijuar dhe nxitur ) ndjenjat e opinion publik serb, Millosheviqi pastron klasën e tërë politike serbe, nën akuzën për paaftësi. Më 1987 Stambolliq detyrohet të japë dorëheqjen dhe Millosheviqi bëhet President i Republikës së Serbisë në vend të tij.

Më 1988 acarohet edhe më tej situata në Kosovë dhe në republikat tjera, veçanërisht në Slloveni. Ndërsa Millosheviqi mbështeste një model centralist në planin ekonomik dhe politik, në drejtim të cilit do të ishte Serbia si republika më e madhe e federatës, Lubjana me kryetarin Millan Kuçan (Milan Kučan) mbështeste të drejtën për vetëvendosje të republikave dhe respektimin e pakicave dhe autonomisë.

Millosheviqi e kuptoi që zotëronte përkrahje të madhe popullore: Serbët panë në të një udhëheqës të një kombi krenar, një udhëheqës karizmatik. Kisha Ortodokse Serbe e përkrahu atë po ashtu. Propaganda serbe e ringjalli mitin e fitores së thyer, i cili sipas Serbëve ju pengua bashkimi politik i të gjithë Serbëve ndërsa në Serbi ishin ndarë dy krahina, Kosova dhe Vojvodina.

Në mars 1989 modifikohet njëanësisht kushtetutat kosovare dhe serbe, që ja hoqi autonomin Kosovës. Më 28 qershor 1989, 600 vjet pas betejë së Fushë Kosovës, mblidhen qindra mijëra Serb në Fushën e Mëllenjave ku Millosheviqi jep një fjalim luftënxitës. Shqiptarët qëndrojnë të mbyllur në shtëpi. Më 19 nëntor 1989 mblidhen një milion manifestues në Beograd.


Në janar të 1990 mbahet kongresi i 14-të dhe i fundit i LKJ-së. Millan Kuçan (Milan Kučan), që udhëhiqte delegacionin slloven, vendos që delegacioni i Sllovenisë të tërhiqet, dhe pastaj të njëjtën e bëri edhe Kroati Ivica Raçan (Ivica Račan). Ky ishte fundi politik i Jugosllavisë federale dhe multietnike.

Në qershor të 1990 Millosheviqi riemëron lidhjen komuniste serbe në Partia Socialiste Serbe, nga e cila zgjedhet kryetar. Në janar 1991 zbulohet shtypja ilegale e monedhës federale nga ana e qeverisë serbe, ndërsa në janar Millosheviqi dërgon ushtrinë për të ndërprere protestat e opozitës në Beograd. Pas referendumeve popullore më 25 qershor të 1991, Sllovenia dhe Kroacia shpallin pavarësinë.


Ushtria federale intervenoi në Slloveni. Millosheviqi nuk ishte i interesuar në vendin, etnikisht kompakt dhe i përkrahur nga Austria dhe Gjermania. Lufta përfund pas dhjetë ditëve, më 8 gusht. Vëmendja e Millosheviqit zhvendoset në Kroaci, në veçanti në regjionet e banuara me Serb në fushat e Sllavonisë dhe të regjionit malor të Krajinës.

Milosheviqi nuk pranoi që popullatat serb të jetonin jashtë Jugosllavisë së re ku përfshihet Serbia dhe Mali i Zi. Projekti i tij ishte që të aneksoj territoret e banuara me Serb në Kroaci dhe gjysmën e Bosnje-Hercegovinës ku lufta më 1991 ende nuk kishte filluar.

Në gjysmën e vitit 1991 Millosheviqi, ushtria federale jugosllave dhe trupat paraushtarake fillojnë një luftës të ashpër kundër Kroacisë. Viktima e parë është qyteti multietnik i Vukovarit, ku bashkëjetesa mes kroatëve dhe serbëve ishte historike. Ushtria jugosllave futet në thellësi të territorit kroat duket arritur të granatoj Zagrebin.

Mas referendumit për pavarësi në Bosnje të mbajtur më 29 shkurt 1992, i cili u bojkutua nga Serbët e Bosnjës, filloi lufta e Bosnjës. Millosheviqi përkrahu ushtarakisht dhe politikisht Radovan Karaxhiqin (Karadžić), udhëheqësin e serbëve të Bosnjës dhe kriminelin e luftës.

Lufta e Bosnjës u përfundua më 21 nëntor 1995 me marrëveshjet e Dejtonit (Dayton), të cilin Millosheviqi e nënshkruan për Serbët e Bosnjës përkundër dëshirës së tyre. Millosheviqi pas kësaj u cilësua njeri i paqes dhe u la në pushtet.Vlenë të thekësohet se Bosnja nga marrëveshja e Daytonit humbi shumicen e qeverisjes vendore, kështu shteti i Bosnjës dhe Hercegovinës edhe pse i dëmtuar nga lufta humbi përparsinë politike duke marrë vetem 49% të qeverisjës, ndërsa 51% iu takonin Serbve.


Në nëntor 1996 Millosheviqi u zgjedh president i Republikës Federale Jugosllave (ku përfshihet Serbia dhe Mali i Zi). Në të njëjtin vit koalicioni opozitar Zajedno (Së bashku) i fiton zgjedhjet lokale në disa komuna, por fitoret nuk pranohen nga pozita.

Pas protestave të vazhdueshme të studentëve dhe popullit në Beograd për 11 javë me radhë, Milosheviqi i pranoi zgjedhjet. Më zgjedhjet presidenciale serbe, më vonë, fiton Millan Millutinoviq (Milan Milutinović), bashkëpunëtor i ngushtë i Millosheviqit.

Në këtë kohë u intensifikuan sulmet e UÇK-së në Kosovë. Në Rambuje (Rambouillet) dështuan përpjekjet për zgjedhjet e konfliktit të Kosovës. Në mes marsit dhe qershorit 1999 NATO bombardoi Jugosllavin duke e detyruar Millosheviqin të tërheq forcat nga Kosova.

I izoluar në nivelin ndërkombëtar dhe kombëtar (Mali i Zi nuk i pranonte më institucionet federale), Millosheviqi u rikandidua në zgjedhjet e 24 shtatorit 2000, falë një reforme kushtetuese. Ai u mund nga Vojisllav Koshtunica (Vojislav Koštunica), një nacionalist më i moderuar, dhe me 6 tetor u shty të pranoj humbjen pas një proteste të madhe që shpiu te zënia e parlamentit nga protestuesit.

Kryeministri serb Zoran Gjingjiq (Đinđić) e dorëzoi në Gjykatën Ndërkombëtar për Krime në ish-Jugosllavi në Hagë me 28 qershor 2001, edhe përkundër kundërshtimit të Koshtunicës dhe një pjesë të opinionit publik serb.

Millosheviqi u akuzua për krime kundër njerëzimit për operacionet e ushtrisë jugosllave në Kroaci, Bosnje-Hercegovinë dhe Kosovë. Ai po ashtu u akuzua për vrasjen në mënyrë barbare të Ivan Stambolliqit, mentorit të tij nga vitet 80 dhe kundërshtarit të zgjedhjeve presidenciale të vitit 2000.

Millosheviqi u gjet i vdekur në qelinë e tij në Hagë më 11 mars 2006 disa muaj para se të përfundoj gjykimi i tij në Hagë.

E veja e diktatorit të Serbisë Sllobodan Millosheviçit, Mirjana Markoviç, ka publikuar një autobiografi prej 1000 faqesh, që tregon për fëmijërinë e saj, martesën dhe ngritjen në pushtet dhe rrëzimin e bashkëshortit të saj.

Mirjana Markoviç ka publikuar historinë e jetës së saj, “Bilo je në Ovako” ("Ja sesi ishte”). Botuesit, kompania “Novosti” e Serbisë, thonë: “Pas 15 vjetësh heshtjeje në mërgim, në një përpjekje për të përmbushur dëshirën e fundit të burrit të saj të ndjerë, Mira Markoviç i paraqet publikut historinë krejtësisht të panjohur të familjes së saj.”

Kujtimet e Markoviçit, e cila u largua nga Serbia menjëherë pasi burri i saj u transferua në gjykatën e krimeve të luftës në Hagë në vitin 2003, do të jenë në shitje nga e enjtja.

"Ne jemi të sigurt se ky libër prej dy vëllimesh me titullin simbolik do të shndërrohet në një libër të rëndësishëm,” pohojnë botuesit.

Kujtimet datojnë që nga fëmijëria e saj dhe marrëdhëniet me prindërit e saj, rënia në dashuri me Sllobodan Millosheviçin, fëmijët e tyre, si edhe “ngjitjen e vështirë dhe rrëzimin edhe më të vështirë” të çiftit.

Markoviç e përfundon historinë e saj me vdekjen e Millosheviçit dhe jetën e saj në mërgim në kryeqytetin rus, Moskë.

Sllobodan Millosheviçi erdhi në pushtet në vitin 1987, fillimisht pas zemërimit serb mbi pozitën e serbëve në krahinën e Kosovës, të cilët ndiheshin të diskriminuar.

Duke përfituar nga nacionalizmi serb në përgjithësi, ai u bë president i Serbisë dhe në vitin 1997 presidenti i Jugosllavisë së mbetur. Ai udhëhoqi Serbinë në luftëra shkatërrimtare në Kroaci, Bosnje dhe në fund, edhe në vetë Kosovë, luftë e cila përfundoi me bombardimin e Serbisë nga ana e NATO-s dhe detyrimin e Serbisë të hiqte dorë nga Kosova në vitin 1999.

Tashmë i diskredituar, më 5 tetor 2000, regjimi i tij u rrëzua në mes të protestave në rrugë të udhëhequra nga opozita.

Më pak se një vit më vonë, ai u arrestua me urdhër të kryeministrit të ri Zoran Djindjic, dhe u transferua në Gjykatën Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë për gjykim, duke u bërë kreu i parë evropian i shtetit të ndiqet penalisht për gjenocid dhe krime lufte.

Para përfundimit të gjyqit, në mars të vitit 2006, ai vdiq nga infarkt në qelinë e tij të burgut në Hagë.

Disa e shikonin Markoviçin si pushteti pas fronit dhe si këshilltarja kryesore e bashkëshortit të saj. Në vitin 1994, ajo krijoi vetë partinë e saj, Jugoslovenska Levica, JUL, e majta e bashkuar jugosllave, e cila qeverisi me socialistët e Millosheviçit.

Markoviç dhe djali i saj jetojnë në Moskë, ndërsa vajza e tyre Marija në Mal të Zi.

Ata kërkohen të gjithë në Serbi për krime duke filluar nga korrupsioni, abuzimi me postin dhe armëmbajtje të paligjshme. Ata besohet të kenë grumbulluar me dhjetëra miliona euro në llogari të huaja.

Interpoli nxori një urdhër ndalimi pasi autoritetet serbe e akuzuan Markoviçin për abuzim me pushtetin dhe ndërhyrje të paligjshme. Megjithatë, Rusia ka refuzuar ta ekstradojë atë në Serbi, thuhet se për shkak të lidhjeve të forta që familja ka ende me Rusinë.

Markoviç dyshohet gjithashtu të jetë personi që fshihet pas vrasjes së gazetarit të njohur Slavko Curuvija në Beograd më 11 prill 1999, një prej vrasjeve më famëkeqe të epokës së Millosheviçit. Ajo mohoi të ketë qenë e përfshirë në këtë vrasje.

Ditë para se ai të vritej, Markoviçe e akuzoi atë për tradhti sepse ajo u shpreh se ai mbështeste bombardimet e NATO-s në Jugosllavi.

Në gjyqin për vrasjen e tij, vajza e Curuvijas tha në gjykatë se ai u vra jo shumë kohë pas bisedës së tij me Markoviçin, bisedë e cila nuk shkoi aspak mirë.

Prokurori dyshon se Curuvija u vra për të ndihmuar në ruajtjen e regjimit dhe “për shkak të fjalimeve të tij publike në vend dhe jashtë tij, në të cilat ai kritikonte autoritetet politike dhe për shkak të ndikimit të mundshëm që ai mund të kishte te publiku”.

Pse hodhëm gazin lotësjellës në kuvend

Shumë kanë qeshur e janë zgërdhirë në këtë parlamentin e Kosovës. Deputetë, ministra e kryeministra janë shkulur gazi derisa edhe lotët u kanë dalë. Tash e 15 vjet pajada. Në anën tjetër, për ata që nuk u qeshej por protestonin, e kishin policinë që e kishte gazin lotsjellës. Qofshin ata veteranë të luftës, familjarë të të pagjeturve, shqiptarë të Kroit të Vitakut apo sindikalistë të punës. E, sidomos nëse ishin aktivistë apo simpatizantë të VETËVENDOSJE!-s. Mijëra boca gazi lotësjellës janë hedhur mbi të pakënaqurit protestues në Kosovën e lirë. Nëse nuk t'i sjell lotët gazi i të qeshurit sikurse tek ata në parlament, atëherë këtë ta garanton gazi lotësjellës i policisë që e mban rendin, apo jo? Në seancën e fundit të parlamentit ishte ndryshe. Deputetë e ministra të kënaqur lotuan porsi të pakënaqurit qytetarë. Njëmend vetëm për disa minuta por ama ato ishin domethënëse. Natyrisht, jo aq domethënëse për qytetarët që i shikonin sa për vetë ata të cilëve situata ua imponoi gjendjen e qytetarëve të cilët i përfaqësojnë. Ishte ky çasti kur ata njëmend u bënë përfaqësues të denjë të popullit të Kosovës. Pra, ishin disi porsi populli, qanin nga gazi i jashtëm lotësjellës e jo nga ai i brendshëm i kënaqësisë. Ishte ky momenti kur ata u bënë deputetë të popullit të Kosovës! Zaten, fjala 'deputet' do të thotë zëvendës, pra deputeti është zëvendës i popullit, është njëfarë zëvendësimi për popullin: në sallën e parlamentit nuk i zë dot 2 milionë qytetarë por i zë 120 deputetë. Të tillë ishin deputetët atë ditë: aty, të gjithë, deputetë të përlotur, pra, deputetë ngase të përlotur. Vërtetë shkurtimisht, por ama ndodhi më në fund! Ishte ky çasti sublim i demokracisë përfaqësuese. Sundimi i popullit nëpërmjet përfaqësuesve as nuk ishte sa për sy e faqe dhe as përfaqësim i sundimit me popullin. Megjithatë, këta deputetë të bërë deputetë nga gazi lotsjellës ishin edhe diçka tjetër këto javët e fundit. Ata ishin (dhe janë sërish tash që nuk lotojnë më) edhe deputetë që e kanë shkelur betimin e deputetit, deputetë të 'Zajednicës' së komunave me Serbinë dhe të 'dhuratës' 10.000 hektarëshe Malit të Zi. Pra, deputetë që janë ngritur kundër Republikës dhe kushtetutshmërisë, kundër kombit e shoqërisë sonë, kundër identitetit e historisë sonë. Me një fjalë, që prej 25 gushtit ata ishin deputetë të rebeluar, ishin rebelë që s'ishin më deputetë. Prandaj, kundër rebelëve të tillë gazi lotsjellës ishte i domosdoshëm. Rrjedhimisht, të enjten ne e hodhëm gazin lotsjellës të Republikës kundër të rebeluarve kundër Republikës. Rebelët kundër Republikës e kishin uzurpuar sallën e parlamentit, shtireshin se janë deputetë, dhe dëshironin të funksiononin sikur asgjë të mos kishte ndodhur më 25 gusht. Fatmirësisht gazi lotsjellës i shpërndau dhe i largoi prej andej. Ndërkohë, në shikim të parë, njeriu nuk arrin ta kuptojë pse gjithë kjo histeri e panik kundër gazit lotsjellës në parlament. Ama porsa mendon për atë që shfaq dhe jo vetëm për shfaqjen, sakaq e zbulon që histeria e paniku i regjimit më së miri pasqyrohen pikërisht në mediet e tij. Këto medie të regjimit për qytetarin janë sikurse sklepat në sy: mu atëherë kur zgjohesh ta pengojnë shikimin e ti vrasin sytë. Në atë çast natyrisht që duhet të shkosh në banjë. Gazi ynë lotsjellës më 8 tetor 2015 në parlament ishte i përmasës së vogël dhe një i vetëm. Të tilla ne i kemi ngrënë në protesta me mijëra sosh, ndërkaq po ashtu me qindra aso që janë në mbushje më të mëdha e shumë më të rrezikshme. Pra, nuk pati kurrfarë sulmi masiv me gaz lotsjellës nga ana jonë. Një sulm i tillë masiv i policisë në protestën tonë për shembull e pat dërguar në komë znj. Iris Von Der Ehe më 22 tetor të vitit 2012 dhe mandej edhe në vdekje para tri javëve sivjet. Për më tepër, dihet që ne nuk përdorëm fare plumba gome të enjten që shkoi në parlament. Kundër nesh janë përdorur edhe plumbat e gomës, psh. kur i vranë Mon Balajn e Arben Xheladinin më 10 shkurt 2007, ose kur i plagosën Hysni Hysenin, Zenel Zenelin e Mustafë Nerjovajn po atë ditë, apo edhe kur ia dëmtuan rëndë syrin Uran Qarollit në protestën kundër Jabllanoviqit më 27 janar 2015. Ne të enjten nuk përdorëm fare plumba gome, apo jo? Ç'është kjo histeri e ky panik? Assesi s'mund të jetë i qytetarëve të Republikës por veçse i qeveritarëve të 'Zajednicës'. Mediet e regjimit pasqyrojnë regjimin, kur ai qeshej me lot (sipër popullit), por edhe tash që qan nga gazi lotsjellës (para popullit). Njerëzit e këtij regjimi njëherë patën thënë që Gjykata Speciale do të jetë në paketë me Forcat e Armatosura të Kosovës. Nuk ndodhi. Mandej thanë se 'Zajednica' do të jetë në paketë me Forcat e Armatosura të Kosovës. Sërish nuk ndodhi. Sepse, paketa, në fakt, përbëhej prej Gjykatës Speciale dhe 'Zajednicës'. Ato të dyja instalohen formalisht në të njëjtën mënyrë: brenda sistemit të Kosovës por të kontrolluara prej jashtë pa llogaridhënie për neve. Ato të dyja janë përmbajtësisht komplementare: Gjykata Speciale do të shkruajë një rrëfim ndryshe për luftën në Kosovë duke legjitimuar 'Zajednicën' e Serbisë, ngjashëm si në Bosnje. Ato të dyja bashkë janë në kahjen e kundërt të shtetndërtimit në Kosovë: Gjykata Speciale e bën drejtësinë në Kosovë çështje të jashtme kurse 'Zajednica' në Kosovë e bën Serbinë çështje të brendshme. Me dialogun Thaçi-Daçiq dje dhe atë Mustafa-Vuçiq sot, Serbisë po i hiqen pengesat drejt integrimit evropian ndërkaq Kosovës po i shtohen pengesat në shtetndërtim. 'Zajednica' është garancion që edhe fëmijët tanë jo vetëm se do të dalin në demonstrata të rrezikshme ku gazi lotsjellës është veçse fillimi, por do ta kenë edhe një luftë të re në Kosovë së cilës në rastin më të mirë nuk i dihet epilogu. Ne duam dhe duhet ti parandalojmë këto. Për hir të së kaluarës (atyre që u vranë e u zhdukën në vend tonin) dhe për hir të së ardhmes (atyre që do t'i rrezikojmë nëse heshtim) duhet të ballafaqohemi e të mos ndalemi. Pa ardhmëri dhe histori nuk ka të tashme. Prishtinë, 11 tetor 2015

Me apo pa Ilir Metën

Kryeministri Edi Rama po vazhdon të shmangë një qëndrim publik ndaj kërkesës së aleatit të tij të LSI për ndryshime në qeveri dhe po përpiqet të fitojë kohë duke u takuar me Ilir Metën në dy ditë, aq sa nuk është takuar në dy vjet. Ndërsa deri dje topi gjendej në fushën e Ilir Metës, tashmë ky i fundit, duke e bërë publik qëndrimin e tij kritik për qeverinë dhe nevojën e saj për “impulse të reja” ia ka lënë radhën Edi Ramës të vendosë për të ardhmen politike mes tyre. Dhe kur është fjala për të vendosur, kryeministri shpesh ka treguar se ka talent të veçantë për të humbur kohë, duke mos u dhënë drejtim gjërave që varen prej tij, por duke u tërhequr ai zvarrë prej tyre.

Nga shenjat e para duket sikur edhe në raportin me Ilir Metën, kryeministri po përsërit hezitimin e tij të njohur. Rama gjendet përballë një kërkese konkrete, të cilës deri më tani i është përgjigjur me vajtje- ardhje në zyrën e kryeparlamentarit. Pas takimit të tyre të parë kokë më kokë të shtunën e kaluar, ku thuhet se Meta këmbënguli për heqjen e disa ministrave si shenjë pajtimi dhe garancie nga Edi Rama, ky i fundit siguroi grupin e tij parlamentar se qeveria nuk do të prekej. Por Ilir Meta vendosi të dalë për të shpallur publikisht atë që Ramës ia kishte kërkuar privatisht: ndryshimet në qeveri. Me këtë lëvizje, Ilir Meta i dha fund lojës së tij, (që herë nga paranoja e herë nga fakte konkrete, u ngrit mbi një komplot të madh të organizuar me bekimin e kryeministrit), një lojë që në 48 orët e fundit e shtoi presionin duke përfshirë direkt dhe indirekt aktorë si Sali Berisha, partia çame, media të caktuara e deri tek letra e krisur e Spartak Brahos dhe publikimi i pamjeve intime të Dritan Priftit. Një artileri e plotë e Metës që e detyroi Edi Ramën të përsërisë formulën bajate të “koalicionit që funksionon më së miri” me shpresën për ta qetësuar aleatin që ka në dorë numrat e qeverisjes dhe për të fituar kohë për ndonjë skemë alternative në rast ndarje me LSI.

Ilir Meta, një ujk i vjetër i prapaskenave politike, vendosi të mos i japë kohë kryeministrit. Pasi i luajti të gjitha, ai e hodhi topin në fushën e Ramës duke e vënë atë përballë zgjedhjes. Nëse Edi Rama do të pranojë ndryshimet në qeveri, Ilir Meta konsolidon pozitën e tij si njeriu kyç i mazhorancës që mund ta kushtëzojë në çdo kohë kryeministrin e vendit. Ky kushtëzim do të përkthehej jo vetëm nga lësëistët, por edhe nga socialistët se kryetari i Kuvendit është ai që vendos për fatin e tyre politik. Dhe kështu, kryeministri dhe kryetari i PS do të tërhiqej zvarrë deri në fund të mandatit me ankthin e madh se nga do të shkonte Ilir Meta në zgjedhjet e ardhshme.

Rruga tjetër që i mbetet Ramës është t’i qëndrojë deklaratës së tij që nuk do të ketë ndryshime në qeveri, jo sepse disa ministra nuk e meritojnë të shkarkohen e të dalin përpara drejtësisë, por si demonstrim force përballë kushtëzimit të LSI. Nëse kryeministri nuk humbet kohë, por del tani për të qartësuar pozicionin e tij, atëherë i mbetet Ilir Metës të vazhdojë ose jo të mbështesë një qeveri që sipas tij ka nevojë të ndryshojë. Sigurisht që Edi Rama nuk e ka të lehtë të sfidojë Ilir Metën. Frika e një krize qeveritare, ideja e zgjedhjeve të parakohshme dhe pasiguria se LSI mund t’i rikthehet dashurisë së kaluar, PD, e bëjnë të hezitojë dhe të kërkojë kohë. Takimet me Metën, më shumë se negociata, janë përpjekje të Ramës për të blerë se çfarë ka në kokë personazhi i tij i “Kurbanit” dhe koha i duhet që në rast ndarje me të, të përgatisë terrenin që ky akt t’i vendoset në gjoks si medalje për zgjedhjet e reja dhe jo si thikë pas shpine ndaj aleatit më të vogël. Deklarata e Bashës se nuk do të bëjë kurrë koalicion me Ilir Metën, sondazhet e opinionit publik pas shpërthimit të aferës së CEZ, presioni ndërkombëtar dhe ideja e një kompromisi me opozitën për një ligj të ri zgjedhor me prim, mund ta trimërojnë Edi Ramën që ta sfidojë Ilir Metën, qoftë edhe me koston e zgjedhjeve të parakohshme. Por ai është mësuar që si politikan të mos marrë asnjë vendim pa qenë plotësisht i siguruar. Rama nuk ka qenë dhe nuk është lideri i akteve të mëdha, por politikani i hapave të kalkuluar dhe të sigurt. Prandaj këtë herë, ndërsa ndodhet në udhëkryq pas vitit të dytë të qeverisjes, vjen vërdallë nga Kryeministria tek Kuvendi, duke përsëritur me vete “me apo pa Ilir Metën, kjo është çështja”. Dhe duke mos e pasur sigurinë e plotë, nën presionin edhe të atyre që janë të gatshëm të pranojnë kushtëzimin e Metës por jo rrezikimin e pushtetit, Rama po heziton të marrë një qëndrim të qartë publik. Ai do të kishte dashur ta kalonte edhe këtë krizë me variantin “nuk e dua Ilir Metën, por koalicioni i programeve funksionon”, por për të gjithë është e qartë se në një rast të tillë do të funksiononte etja për pushtet dhe jo vullneti për shtet. Në këtë dilemë që e ka mbërthyer, kryeministri Rama ka rrezik që në vend të fitojë kohë, ta humbasë atë, dhe atëherë, çdo vendim që do të merrte nuk do të kishte vlerën që mund të ketë sot.