Jetëshkrimi i Prëk Calit

. 

Në afërsi të Lezhës dhe jo larg Shkodrës, në Malin e Jushit (Rranzat e Bushatit) në një shtëpi të thjeshtë malësore babait Pjetër e nënës kreshnike Rudes, u lindi fëmija i parë “familjari bujar, piramida e kufirit shqiptar, krenarie e Këlmendit dhe e Malësisë së Madhe, atdhetari i zjarrtë, Martiri i Demokracisë: Prek Pjetri (Cali) Hasanaj.” (Pjetër Kola Lajçaj, ‘Kumtesë mbi monografinë e Prek Calit’, Revista KUVENDI, E përmuajshme kombëtare, informative dhe kulturore, Shkurt, 2005, Michigan, USA, f. 65 – 73).

Familja e re Cali (Hasanaj – Selmanaj), kishin pasur një vajzë e tre djem. I pari ishte Preka, Toma, që nuk e pati jetën e gjatë, mbasi si fëmijë u mbyt tek po lahej në ujërat e ëmbla të lumit fushor Buna. Një tjetër fatkeqësi, rëndon familjen Cali, moshën 21 – vjeçare, djali i tretë, me armë zjarri aksidentalisht humbet jetën. Motra e vetme e Prekës, Lula, u martua, kur u rrit në Rapsh të Hotit me Syn (Gjelosh) Mashin.

Prekë Cali, si fis i parë vojvodë në Selcë nga 12 lagjet e këtij vendi, duke pasur edhe kryet e vendit në Kelmend. Bjeshkët e këtij fisi, duke qenë e kufizuar me Kuçin (trevë ilire) sot si pjesë e Malit të Zi, përherë u takonte barra më e rëndë në mbrojtje të tokave të të parëve. Kësisoj, të parët e fisit, sikurse ishin edhe trimat e anashkaluar në histori, si: Memi i Smajlit, Turk Isufi, Ujk Isufi, axha (ungji) i Prekë Calit Ucë Turku (vojvodë i Selcës), Dedë Shabani, Dul Doshi dhe djali i tij i pashëm Kir Duli, Nikë Turku, Gjokë Nikë Selmani, Marash Mark Selmani etj., të cilët, gjithnjë janë përleshur flakë për flakë me synimet shoviniste të kuçasve malazias. Ata me përkrahjen e Perandorisë Ruse, kërkonin të gllabëronin tokat arbërore si Vermoshin, Vuklin e Nikçin, sëbashku me bjeshkët e tyre të përmendura…

Preka nga shtati ishte shumë i gjatë e i pashëm. Ata që e kanë njohur nga afër thonë, se kishte shpatulla shumë të gjëra, kraharor të zhvilluar, trup vigan plo enërgji, fisnik në shpirt, i matur në fjalë dhe veprime, gojëtar i pashoq, në kuvende e oda burrash. Pushkën e kishte një shok të pandarë, që nuk e hiqte asnjëherë nga dora. I pëlqente të vishej me rrobat tradicionale të malësorit çakshirë, xhamadan, jelek dhe kapic të bardhë mbi flokë, alltinë turke dhjetshe të veshur me argjend në brez dhe një grumbull vargjesh të argjentë varur.

Tek Preka, mbi të gjitha spikatën virtytet pozitive tradicionale të malësorëve, të cilat i reflektoi në marrëdhëniet e përditshme mes miqve e shokëve. Deri në moshën 30 –vjeçare asnjëherë nuk synonte të dilte përpara vojvodëve dhe as krerëve të tjerë, që ishin më të moshuar se ai. Kjo është një edukatë e vlerë fisnike e malësorëve tanë, e transmetuar brez pas brezi në oda e kuvende burrash.

Ishte zemërbutë dhe i afër për miq e dashmirë të vet dhe të atdheut. Luan i vërtetë në fushën e betejës. Gjithmonë i pari, aty ku ishte fronti më i vështirë, aty ku dërdhej gjaku i flamurit e trojeve të shenjta të atdheut.

Studiuesi dhe bashkëluftëtari Marash Mali, kujton: “Ucë Turku, bisedonte shumë herësh në veçanti me Prekën. Ai kishte krijuar përshtypjen se ai kishte shumë cilësi, pothuaj të rralla, që e naltësonin dhe nderonin përsonin e tij në të ardhmen, sidomos për çashtjet patriotike, por asnjiherë nuk ia thonte këto.”

Ai ishte i martuar dy herë, me gruan e parë Dranden jetoj shumë pak, sepse ajo vdiq e re, nga sëmdja më e përhapur e kohës në Malësi, që ishte tuberkolozi, duke i lënë një vajzë të vetme Agen në moshën 4 vjeç. Kurse nga martesa e dytë me Pashë Prekën, nuk pati fëmijë. Sikurse dihet Pashka, vinte nga dera e patriotit e luftëtarit të shquar Gjekë Selcës. Pas pushkatimit të kryetrimit kelmendas, u detyrua të braktisë kullën në Vermosh, të cilën e përvetësoi pa të drejtë regjimi, për nevoja të veta ushtarake. Pashka, mundi të gjente strehim në shtëpinë e malësorit Dak Lucit, gruaja e të cilit Gjystja, ishte mbesa e Prekë Calit, ku, qëndroj për shumë vite deri sa mbylli sytë në fund të viteve ’60.

Në Konferencën e Londrës të vitit 1913, Fuqitë e Mëdha të Europës, vendosën arbitrarisht kufijtë mes pjesës veriore të Shqipërisë e shteteve kufitare: Mali i Zi (Malësia) e Serbisë (Dardania).

Marash Mali, sot i moshuar me banim në Florida (USA), sërisht kujton vendosmërinë e Prekës për çështjen e kufijve, duke iu dretjuar Komisionit, që kishte dalë në terren e po verifikonte kufijtë: “…Shtetet e Mëdha dhe ambasadorët e tyne, Komisioni Qendror i Kufijve edhe deri Gjykata e Hagës, Native American i ka njoftë si toka shqiptare. Ju si amanetqarë të Misionit, që keni marrë përsipër jeni tue e shpërdorue. Ato zhgarravina në hartë nuk i njofim. Me ne, nuk ka mujtë me luejtë as ushtria e Sulltanit turk. Këto troje i kemi larë me gjak, gjatë gjithë shekujve, kundra atyne që deshtën të Native American i marrin. Edhe sot luftarët e Kelmendit, janë gadi të vdesin për trojet e veta, ashtu si dikur të parët e tyne. Prandaj ndigjoni fjalët që po ju them: Mos kërkoni të luani me kufijtë tanë, që janë aprovue se është tokë shqiptare, përndryshe…Mendohuni mirë se atë majë nuk e kaloni lehtë!

Njeni nga të Komisionit tha: – “Zotni Cali, për pak çaste Komisioni don me bisedue mes vedi.” Ata u larguan në nji anë dhe nuk qëndruan shumë. Meqenëse i kuptuan intrigat e përfaqësuesve jugosllavë, vendimin e morën shpejt. Kur u kthyen njeni prej delegatëve iu drejtue Prekës, duke i folur: – “Zotni Cali, Komisioni, vendosi që ju bashkë me shokët që ju shoqërojnë t’i prini Komisionit, duke e shkel terrirorin tuej që keni pas me fiqnjët.”

Mjerisht Brada e Vezirit mbeti jashtë kufijve, se ishte tepër në thellësi të territorit jugosllav. Ajo ishte pronë e shkrelasit Gjon Nik Sykut, njeni nga familjet e njohuna shkrelase me banim në Breg të Matës. Ai çdo verë dilte në atë bjeshkë me kopenë e madhe të bagëtive, me autorizim të autoriteteve malazeze.”

Emri me veprën e tij mbushur me atdhedashuni, u bë simbol qëndrese, për malësorët, që e mbështetën, mbasi e deshtën me gjithë zemër. Popullariteti i Prekë Calit, ishte i padiskutueshëm. Ja disa pasazhe përshkrimi, të kryetrimit azgan:

“Bile, ai qe i vetmi malësor, që u bë i njohur deri në selitë e krajlive europiane. Ndue Gjon Smajli, një plak shumë i vjetër kelmendas, i cili në vitet shtatëdhjetë ishte akoma i gjallë, kishte qenë njeriu më i afërt i Prekë Calit në veprimtarinë e tij për çështjen e kufijve veriorë. Ai më pati folur edhe për një dokument identiteti të Prekë Calit, të firmosur dhe vulosur nga shtatë krajla. Sipas këtij dokumenti, Prekë Cali konsiderohej njeriu i paprekshëm nga shtatë krajlitë. Një lloj imuniteti i veçantë, që zor ta ketë pasur ndonjë shqiptar tjetër. Mbase ishte pikërisht ky imunitet, tek i cili besonte Prekë Cali, që e shtyu të dorëzohej i gjallë, pas dështimit të Kryengritjes së Kelmendit.” (Spathari, f. 93).

E Preka, lëshoi kushtrimin ndër malësorë, se “gjallë a vdekun” tokat shqiptare si amanet brezash, do t’i ruaj përmes tytës së ngrohtë të pushkës. Malësia në mote, ka mbrojtur trojet me dinjitet e krenari nacionale. “Vendasit ndër shekuj, kanë shkruar historinë me gjak arbëror, me një betim solem të quajtur ‘tabe’, që do të thotë besëlidhje e qëndrueshme, me moton: “Besa e Zotit, është besa e burrave, për Nder – Atdhe – Besë e Fe”.

“Lidhja e Shkodrës”, e organizuar mes maleve më 13 maj 1944, erdhi si imperativ i kohës, kundërpesh e çerdheve me gretha të frontit komunist, që ishin krijuar (si kërpudhat pas shiut), për të ardhur në pushtet me krime e mashtrime ideologjike. E gjithë programi konkret nga fraza e parë dhe deri tek e fundit, përshkruante vendosmërinë luftës deri në fund ndaj komunizmit si terror i zi, nami i së cilës kishte marrë dhen si epidemi, e po synonte të trokiste drejt Veriut të Shqipërisë.

Pjetër Smajlaj, sjellë nga kujtesa episode, që i ka rrëfyer babai Kolë Pjetër Smajlaj me miq, që kanë bujtur shpesh në familjen e tyre bujare. Preka, gjithnjë ka qenë i veshur me kostumin popullor tradicional të Kelmendit, me ornamentet e qendisura me kujdes nga vendasit. Ai, asnjëherë nuk e ndante nga brezi koburen e argjentë, që ia kishte dhuruar Mbreti Ahmet Zogu I. E pinte shumë duhanin e fortë të Sheldisë me çibuk. Mendimi i tij visar, përparimtar e i guximshëm, dallohet për mprehtësi e logjik të shëndosh në bashkbisedimet me të huajt e bashkatdhetarët e çdo krahine të Shqipërisë.

Ai me Malësi, ka zbatuar me ndërgjegje normat ligjore kanunore, që buronin mirëfilli nga ‘Kanuni i Lek Dukagjinit’. Kanuni, mori emrin e Lekës si Princ i Veriut të Shqipërisë. Ai ishte mik i Gjergj Kastriotit, rival dhe zot i zonave të kufizuara me Kryetrimin e Krujës, që pas vdekjes së Gjergjit, për 10 vjet (1467 – 1477), rifilloj luftën kundër ushtrisë së Perandorisë turke. Ky ligj (Kanun), është një kompleks parimesh, ligjesh, normash, zakonesh, me të cilat rajoni malor është qeverisur gjatë, në epokën kur turqit zotëronin drejpërdrejt në pjesën tjetër të Shqipërisë. Për zbatimin e tyre, ka vendosur populli i krahinës…

Preka, ishte e mbeti më i dëgjuari e i respektuari në kohën e vet në viset e Veriut. Ende sot, flitet e shkruhet me respekt nga autorët e rinj, që me dokumente autentike po venisin helmin e historisë deformuesve të kohës së absurdit totalitar. Kjo për më tepër, duket në stimën e lartë, që shfaqin kelmendasit dhe në tërësi e gjithë Veriu i Shqipërisë, shqiptarët në Mal të Zi e Dardania martire.

Kelmendi, shkruan studiuesi e publicisti malësor Ndue Bacaj, në gazetën nacionale ‘Shqipëria etnike’ (Shkodër, 2004), nuk është shkelur nga asnjë këmbë italiani apo gjermani. Treva e lavdishme, nuk ka arritur të pushtohet asnjëherë nga ushtritë e huaja.

Edhe sot, ekziston shprehja malaziase, për stërgjyshërit e Prekë Calit: “Pusho kangën o zogu i malit/Se po të dëgjon Memi i Smajlit”. Dhe është Prekë Cali, që ka kundërshtuar vendimet e qeverive të mëdha, që kanë qenë në dëm të Shqipërisë e trojeve tona.

Ishte ai, dhe vetëm Prekë Cali, që apeloi vendimin e marrë prej tyre, që kufiri i vendosur nga Bishti i Krajës, Ura e Përroit të Thatë, Qafa e Grishajve, Thana Binoke në Shkrel, Qafa e Terthores të zhvendoset dhe fitoi kufirin e sotëm ekzistues me Malin e Zi. Prandaj, 820 partizanëve sllavo – serb, sulmuan kështjellën e tij në Vermosh, tre muaj para se të “çlirohej” Shqipëria.

Ai u tërhoq nga Vermoshi e u vendos me shtabin e tij në Vukël. Serbo – sllavët, u larguan pa kryet e Prekë Calit, por të fituar nga ana e tjetër, sepse dy brigada shqiptare të shtetit amë luftonin gjoja për “çlirimin” e Kosovës.”

Me ardhjen në pushtet të qeverisë së Mbretit Ahmet Zogu, ai herë pas here bën kërkesa dhe proteston pranë qeverisë, për të ngritur zërin për Vermoshin, pranë organizatave ndërnacionale. Në këtë kohë, përplaset Prekë Cali me Ahmet Zogun, mbasi ai ishte përkrahës i forcave të opozitës asokohe. Pas rënies së qeverisë së Fan S. Nolit, qeveria monarkiste, Prekën me disa të tjerë i internuan burgun e kalasë së Gjirokastrës.

“Lirimi i Prekës, nuk ishte i rëndomtë. Qytetarët e Gjirokastrës, në sheshin e qytetit e përgëzuan me urime e ngrohtësi njerëzore, si të parakalonte një mbret. Preka, përmes gazetave, që e kishin intervistuar, falënderon për së tepërmi qytetarët e Gjirokastrës. Ai nuk u pajtua kurrë me pushtimin fashist dhe prej ditëve të para të pushtimit u vu në anën e forcave nacionaliste. Ishte kundërshtar dinjitoz edhe i komunizmit.” (Lajçaj, f. 70)

Kur situata u qetësua dhe gjakrat e urretjes midis shqiptarëve ranë në qetësi, Mbreti i Shqiptarëve Ahmet Zogu I (1895 –1961), rishikoj vendimin e dënimit ndaj figurës së shquar të Prekë Calit.

Ndonëse me vonesë, Mbreti e kuptoj, se nuk ishte ashtu sikurse i kishin thënë, mbasi kelmendasi me trima, kishte luftuar për çështjen nacionale të trojeve të Veriut.

Mbreti u tregua fisnik, tek e liroi dhe ftoi në rezidencën e tij në Tiranë, për t’u takuar miqësisht.

Qysh kur dy burrat e njohur i shtrenguan dorën njeri tjetrit, Mbreti Zogu I, i kërkoi ndjesë, duke i thënë se:

“ – Të kam internue, se kam pas të dhana, se ju jeni marr me politik dhe je kundër meje. A asht e vërtet kjo?

– Jo, iu përgjigj Preka, vetëm me politik as nuk jam marr as nuk merrem!

– Po kundër meje a je? – ia ndërpreu Zogu I.

– Vetë nuk jam kundër teje dhe nuk kam ken kundër shqiptarve. Un kam luftue e do të vijoi me luftue vetëm kundër atyne, që duan të na marrin trojet tona. Vetë jam vetëm shqiptar e për Shqipnin nuk më dhimbset jeta.”

Pas bisedës së përzemërt e me sinqeritet, në shej patriotizmi e miqësie të re, Mbreti i Shqiptarëve Zogu I, e bëri Prekë Calin Kapiten Rezervë. Kreu i fronit mbretëror, i dhuroi heroit kelmendas naganin me dorezë të bardh me nënshkrimin: “Ahmet Zogu I”.

Preka me kelmendas, kishin një motiv më shumë e arsye, pse kishin dalë në fushë të mejdanit, për jetë a vdekje, sepse nuk donin, që tokat e tyre, të ishin pjesë e Perandorisë Sllave; nuk donin, që fëmijët të merrnin emra sllav, zakone e tradita të pushtuesit; nuk donin, që të harronin varret e të parëve të larë me lumenj gjaku trimash. Gjithsesi, shqiptarët etnik nuk donin asgjë, që ishte dhuratë e verbër e pushtuesve sllav.

Edhe kur këta erdhën në pushtet, ai, nuk e ndërpret luftën në të mirë të popullit, duke iu kundërvu me armë në dorë satanait pa fe, atdhe, ide e shthurje morale, sa që shpesh thuhej, se gratë partizane ishin në përdorim kolektiv.

Studiuesi malësor 85 – vjeçar Marash Kolë Mali (1920), ish – burgosur politik në kohën e diktaturës në Shqipëri (një familje e njohur vojvod në Dedaj të Shkrelit, shënimi im K.K.), në librin e fundit shkruar në Florida, Ngjarje historike dhe figura të shquara shqiptare, rikujton:

“U ba nji Mbledhje e madhe me krenet e Malsisë së Madhe, nën drejtimin e Kolonel Mulo Bajraktarit, i cili ishte komandant i vullnetarve të Malsis asokohe edhe për malet andej kufinit. I deleguem i ardhun prej Shkodre ishte Ndoc Çoba, ish politikan dhe n/Kryetar i parlamentit Shqiptar. I ftum ishte edhe i deleguemi i partizanve i quajtun Ramadan Reçi, të cilët qendrën e tyne e kishin në Reç (mbi Koplik të Sipërm, shënimi im K.K.). Çun Junuzi, asokohe si komunist punonte ilegalisht, e me qendër ishte në Aliaj të Kastratit. Mbasi folën Mulo Bajraktari e i deleguemi i Shkodrës Ndoc Çoba (Ministër i Financave më 1920, Delegat në Kongresin e Durrësit, më 1918, të Lushnjës më 1920, shënimi im K.K.) fjalën e mori Ramadan Reçi: “Ju po e shifni se dy okupatorët italo – gjerman, pra Boshti po e humb luftën. Ne nuk duhet të kemi tjetër mbeshtetje e as lidhje me ta, për arsye, se fituesit e tjerë aleat, nuk duhet të na gjejnë të mbështetun me të humbunit, mbasi vetëm pasoja të këqija do të kemi. A nuk do të ishte ma mirë që ne, për hirë të vendit e popullit tonë t’u mbshtemi që tani fituesve? Unë them se po!”.

Ndërsa Çun Jonuzi, tha: “Malësia e Madhe ka nji besëlidhje, që asnji parti dhe as aktivitet politik të mos zhvillohet në këtë krahinë. E pse atëherë bahet kjo mbledhje këtu në territorin e Kastratit, për të na lan ne sherrin tek dera e shpisë?!” Mul Delija, e kapi për krahu dhe e largoi Çunin nga mbledhja, e cila po përfundonte pa asnji vendim.

I fundi, që e mori fjalën ishte Prek Cali, i cili me nji za të naltë e të shqerrun tha: “Ai djaloshi i Reçit, foli e deshi të na tregoj, se kush e humbi dhe kush e fitoi luftën. Ky tjetri kastratas, u ankue se me këtë mbledhje i paskena prue sherrin te dera e shpisë. Kjo nuk asht e vërtet, mbasi sherri i popullit tonë janë vetëm komunistët, që kan zanë vend këtu afër. Mua më duket, se sikur po rrim duarkryq ose në gjum, pa marrë asnji vendim. Prandaj, po u baj thirrje të bashkohemi dhe të dëbojm këta, sa nuk asht vonë prej andej, e nqoftëse ndonjenit nuk i pëlqen kështu, vetë me djemtë e Kelmendit, do t’ia tres farën e do t’i dëboj prej Rranxave të Malsis!…” (Mali, f. 340).

Preka, sëbashku me trimat, në të cilin bënte pjesë i riu 26 – vjeçar Mirash Fran Rrukaj, kur morën vesh, se një batalion me ushtar partizan, Natën e Krishtlindjes, më 24 dhjetor 1944, kishte kaluar Rapshën e Hotit, e po synonte të futej në drejtim të Lugjeve të Kelmendit, kryetrimi me parinë e vendit e luftëtarët, kishte zënë pritat në grykat e dy luginave mbi Urë të Tamarës.

Ai më parë, u çoi fjalë partizanëve, se: “Na nuk dona vllavrasje, shkoni ka keni ardh, se s’keni rrugë këtej.” Mirëpo komandanti nuk mori asgjë parasysh dhe filloi ofensiven. Për shumë kohë gjamët e pushkve ushtonin. Armët e Kelmendit pritën e thyen partizanët. Komandanti që kishte disa spijuna vendali, u mundue me çdo mjet trathtie t’i binde malsorët të dorzoheshin, por ata ishin në shpin e tyne dhe kështu luftimet vijun panderpremje. Partizanët, në panik filluen me pa, se Kelmendi nuk u dorëzonte pa vdek të gjithë. Atëherë, ai kërcnonte partizanët, se kushdo që do të tërhiqet asht dezertor e dihej se çfarë e priste…”, kujton i arratisuri nga burgu i Tiranës (1952), shkodrani me banim në Florida Kolec Pikolini, në librin me kujtime: “Rregjimi i hienave” (Shtëpia Botuese Camaj – Pipa, Shkodër, 2001, f. 51)

Kryepatrioti, ishte infomuar me saktësi nga rojet besnike të Major Llesh Marashit, të cilët kishin zbuluar batalionin partizan, duke marshuar nga Lugina e Shkrelit me armë e municion drejt Kelmendit. Atdhetari ballist Llesh Marashi, urdhëron Kolë Nikë Prelën (Marçinaj) t’i bie kumbonëve të kishës.

Sipas urdhërit (të firmosur nga terroristi “hero i popullit” Shefqet Peçi), që mori Komanda e Brigadës së I – rë (nga Shtabi i Korparatës së III – të) Batalioni i I – rë u nis në drejtim të Kelmendit. Batalioni, vendoset në formacion luftarak e vazhdon të tërhiqet në drejtim tjetër nga rruga, që të çonte në Vermosh, përmes kishës së Kastratit. Kryengritësit sulmuan batalionin, e arritën t’a shpartallonin për disa orë, duke e çarmatosur. Armët dhe municionin e kapur i dërguan në shtabin e Prekë Calit.

Forcat e batalionit të ndjekjes, bashkë me forcat e poskomandës së Bajzës, që e kishin marrë informacionin, donin ta shtypnin kryengritjen pa filluar ajo, ndaj mësyne drejt Grishës, më 23 janar 1945, për të arrestuar Luket Marashin dhe krerët e tjerë të kryengritjes.

Në këto rrethana, plasi kushtrimi në Grishaj. Vullkan u bë shtëpia e bë shtëpia e Luket Marashit, që ishte një poetencial i madh besë e burrërie në Malësinë e Madhe. Forcat kryengritëse, u gjenden përballë forcave ndëshkimore të Sigurimit të Shtetit e të ushtrisë, që sulmonin në ballë të gjerë.

Praktikisht, lufta kishte filluar para kohe, pra, në mëngjesin e datës 24 janar. Në këto përpjekje u vra Pjetër Gjoka, i cili në krye të 40 burrave të Shkrelit, zbriti si ortek bore në poskomandën e Dedajt, e mori ate dhe, duke kaluar nëpër Zagore, i drejtohet vertik Bajzës. Grishajt e kishin zmbrapsur sulmin dhe ishin hedhur në kundërsulm. Në ballë printe oficeri i ri Zef Toma, që ra duke luftuar trimërisht. Atë natë luftimesh, do të binte edhe Lulash Cuku. Gjaku i tij do të shenjtërorente besën e do të nxirrte kushtrimin. U plagosën Pjetër Gjokë Hoti, që vdiq pas disa ditësh. U plagos nga forcat komuniste toger Gjosh Nikaj.

Kryengritësit me në krye Llesh Marashin, u mblodhën në oborrin e kishës së Bajzës, ku, frati At Ciril Cani rreh kumbonën e kishës e i lutet Zotit, që bijtë e Malësisë, të fitojnë kundër pjelles së djallit të kuq. Kryengritësit sulmuan drejt Koplikut, nën drejtimin e Llesh Marashit. Mbas luftimesh të ashpra, ata morën postkomandën dhe spitalin dhe më pas krejt qytetin. Kontribut të veçantë dha familja e Shaban Binakut. Mësymja vazhdoi deri në Hanin e Dedë Zefit. Të ndaluarit, u liruan të gjithë, pasi iu morën armët. (Butka, f. 19)

“Po në të njajtën kohë edhe me bekimin e famullitarit të Shkrelit, Dom Nikollë Gazullit, Kolë Nikë Prela Marçinaj (Çekdedaj – Bzhete), u bien kumbonve për me mobilizue Shkrelin për në luftë. Kështu burrat e Shkrelit, u nisën për t’u bashkue me forcat e kryengritjes në Koplik.” (Franz Llesh Grishaj, ‘Shkreli dhe roli i tij në Kryengritjen Antikomuniste e Malësisë së Madhe të vitit 1945, Revista KUVENDI, Shkurt, 2005, Michigan, USA, f. 24 – 49).

I sigurtë në “historit” e veta, përfaqsuesi e historishkruesi komunist ushtaraku Ndriçim Plasari, në librin me trillime: Shpresë për popullin, tmerr për armikun (Tiranë, 1971), kushtuar Brigadës I – rë Sulmuese, duke i ndjekur luftimet nga shtëpia e vet shkruan: “… Kolona i kishte kthyer shpinën Brojës dhe pararoja porsa kishte shkelur mbi Urën e Tamarës, kur plasi pushka dhe çfarë pushke. Qëllonin nga kodra mbi urë, qëllonin nga Broja, qëllonin edhe nga Bardhaj. Batalioni kishte hyrë në një kazan të zjarrtë.

Armiqtë qenë njoftuar për ardhjen e një reparti partizan në Kelmend, kishin llogaritur foecën e tij prej afro 300 vetësh, kishin llogaritur edhe rrethnat e tjera në dobi të tyre dhe qysh herët, në mëngjesin e 15 janarit kishin zënë pritë këndej dhe andej përroit, me qëllim të caktuar, ta godisnin dhe ta asgjësonin batalionin tonë.

Një goditje e tillë partizanëve u ra krejt papritur. U krijua një gjendje kaq e vështirë sa më s’bëhet. S’kishte tjetër rrugëdalje, veçse të qëndrohej me çdo mënyrë në vend, duke kundërvepruar me të gjitha forcat. Ndihmë e shpejtë s’mund të pritej as nga një anë. Forcat e tjera të brigadës ndodheshin dy ditë larg, në Shkodër. Batalioni s’kishte ndërlidhje me radio.

Reaksionarët kishin zënë vend nëpër shkëmbinjtë dhe që andej villnin zjarr kundër luftëtarëve tonë të rrethuar plotësisht. Partizanët përdornin për mbrojtje çdo send të rastit, shkëmb, gropë dru. Që andej qëllonin në drejtim të qerdheve të zjarrit armik. Sulmi për të çarë rrethimin ditën ishte i pamundur. Edhe lëvizja më e vogël kontrollohej nga reakionarët… Ishin vrarë komandanti i batalionit, Fejzi Micoli, dhe një numër luftëtarësh…

Në të vërtetë bajraktarët trathtarë Preng Cali e Llesh Marashi me shokë kishin grumbulluar rreth vetes 300 – 400 burra të armatosur dhe përpiqeshin të shtonin gjithnjë e më shumë forcat e tyre. Ata kishin marrë lidhje me misionin ushtarak anglez në Shqipëri, i cili qe treguar i gatshëm t’u jepte çdo ndihmë dhe përkrahje. Aeroplanët anglezë i kishin furnizuar mbeturinat e reaksionit me armë, municione dhe veshmbathje. Me ndihmën e anglezëve trathtarët kishin hartuar planin e një kryengritjeje kundërrevolucionare. Do të sulmonin dhe të merrnin Shkodrën me Koplikun…” (Plasari, f. 566 – 567)

Partizanët nga ana e tjetër, nuk e mendonin, se do të hasnin në rezistencë aq të fortë, prandaj po vinin të qetë. Kur filloj pushka, këta nuk kishin nga të shkonin, sepse ishin të izoluar në shtigjet e ngritura dhe nuk kishte forcë ushtrie t’i shkatërronte pozicionet mbrojtëse të malësorëve, që ishin fortifikimet natyrore shumë të sigurta. Malësorët kishin epërsi ndaj partizanëve, sepse sëpari bënin një luftëe mbarojtëse dhe njihnin shumë mirë vendin e tyre, ku, gjatë luftimeve u vranë, plagosën dhe ranë në lumë shumë partizanë.

“Prekë Cali bashkë me me 15 burra, u ngujuan në shpellën e famshme mbi fshatin Vukël, që u mbiquajt Shpella e Prek Calit. Mark Luka dëshmon: “Na, ketë shpellë e zgjodhëm për me ba qëndresën e fundit, me e la vedin e me vdek per së mbari. Për shtatë ditë rresht, gryka e shpellës nuk ka pushue as natë as ditë prej plumbave e zjarrit të mitrolozave. Komunistët vendosën me na marrë me uri e me pabesi. Na u dorzuem me një kusht, që të vinte Frati i Vuklit, kryetari i këshillit, si dhe të mos dhunoheshim. Por komunistët nuk e mbajtën fjalën e dhanë. Dhe as besimin e Fratit. Kur na çuen ke shtabi i batalionit, në Rrapsh të Hotit, Mehmet Shehu, u ndodh ballë për ballë me Prek Calin:

– E, Prekë Cali, – i tha Mehmeti, – të pat ardhur dita ta mbyllesh historinë tënde me shkronja ari, po të bëheshe me ne! Pse bëre kështu?

– Zotni, – iu përgjigj Prekë Cali, – faji bie mbi ju, se ju u batë aleat me anmikun shekullor tonin, me Serbin.” (Butka, f. 16)

Preka e besniku deri në fund Mirash Fran Rrukaj, e dinin se mbas kësaj që ndodhi, brigadat partizane do të dyndeshin nga Rapsha e Kelmendit, si dhe nga krahu tjetër i Gusisë, ku, kishin përkrahjen e vëllezërve siamez sllav. Në këto kushte, nacionalistët morën udhën e arratisë. Hienat e pangopshëm komunist, u lëshuan nga të dy krahët mbi krahinën e Kelmendit.

Mehmet Shehu, me brigadën e vet ndeshkuese të inkuizicionit kundërmalësorë e kundërkatolikë, vendoset në fushim në fushën e Rapshës. Malësorët, prisnin gjëmen e madhe në shtëpitë e tyre. Nuk kishte informacion, se kush e kishte radhën: Kelmendi apo Kastrati.

Në natën e 1 janarit 1945, kryexhelati terrorist Mehmet Shehu e përgjaku Kelmendin. Me urretjen patologjike të trashëguar nga koha e pushtimit turk, sulmi i hienave të kuqe ishte i befasishëm. Nga Gryka e Grabonit dy toga me “druzhe” (shok) sllavoserb, marshuan drejt Kelmendit. Ata hapën zjarr tek Ura e Tamarës mbi popullatën e pambrojtur, me synime të pastra spastruese pa mëshirë.

Brigadat e Ndjekjes, të drejtuar nga kriminelët Mehmet Shehu e Fejzi Micoli, e forcat e Sigurimit të stacionuar në 26 kampet e burgjeve, hetuesisë, torturave etj., në Qarkun e Shkodrës, të mbështetur nga Ushtria Jugosllave, më 15 janar 1945 përfundimisht pushtojnë Vuklin.

Sikurse pritej, menjëherë bishat partizane iu vërsulën luftëtarëve malësorë, i lidhën dhe ushtruan dhunë mbi ta. Si në kohën e skllevërve i lidhën me konop njëri pas tjetrit, duke i shtyrë, ndonëse ata mezi lëviznin, nga mundimet me ditët e tëra pa gjumë. Më pas i hypën në një kamion e shpejt i nisën për Shkodër. Njësitë partizane, që i shoqëronin ishin të vogla, pasi pjesa më e madhe e tyre qëndruan aty, për të filluar terrorizimin e tërë Kelmendit.

Ata që janë dëshmitar të kësaj poshtërsie të pashembullt, e kanë parë me sytë e tyre, provuar mbi shpinën e vuajtur tërë torturat, që asnjëherë s’mund t’i parashikonte mendja e njeriut. Të gjithë të plagosurit i lidhën pas kalit dhe ashtu nën tortur, ata pothuajse ishin në prag të vdekjes së sigurt.

Prekë Cali, me 15 trima kelmendas kapen rob, duke i kaluar gjyqit ushtarak, i cili i dënoi me pushkatim. Brigadat e Ndjekjes bënë kërdi, duke derdh gjak malësori shqiptar. Ata si të uritur vranë e shkatërruan, dogjën dhe prenë, e sëfundi pushtuan Kelmendin e papushtuar në shekuj.

“Ishte mbasdite e unë po qëndroja me nji shok përbri zyrës së Posttelegrafës. Diku u dëgjuan të shtëna armsh. Njerëzit kishin marrë lajmin, se Prek Cali asht dorëzu e pritet t’a binin para Postës. U shihnin grupe individësh. Dikush në heshtje e të tjerë shakllabana që banin komente. Pas disa kohe u panë kamionat. Ato lëviznin ngadalë, saqë u afruan pak nga pak aty ku populli të mund t’i shihte shumë mirë “reaksionarët”, që s’mundën t’i përballonin ushtrisë.

Ishin pikrisht këto komente që banin njerzit servila e katila, që asnjiherë nuk u ngopën me gjakun e sternipave ilirian. Binte në sy shtati i tyne si lisat e bjeshkve të Kelmendit, ku mes tyne dallohej trupi vigan i martirit Prek Cali. Disa fundrrina komunist filluan t’i pshtynin e përbuznin ashtu të lidhun. Kjo pamje e shemtum ma prekte shpirtin. Edhe unë, si kureshtarët që erdhen duke u shtu rrinim të ngrim në heshtje me keqardhje, që vriste me logjiken e përbuzjes ndaj masakruesve të burrit vigan kelmendas, që shikonte se ku po shkonte qyteti i tyne i dashtun Shkodra, e cila pretendonte se ishte qyteti ma i zhvillum në Shqipni…

Grupi i Prek Calit doli në gjyqin komunist. Ai i zhvillua në nji ndërtes dykatshe, diku në veriperendim të Gjimnazit. Unë ndoqa tri seanca, si dëshmitar okular në at se çfar dëgjova e pash ndaj Prek Calit. Në fillim të seancës nuk lejohej me marr pjesë shumë popull, mbasi komunistët kërkonin që gjyqi të zhvillohej sa ma shpejt. Prek Cali, nuk ishte vetëm i pushkës, besës, traditës etj., por edhe nji trim që me gojën e vet nxirrte fjalë të matuna, i qetë, që mohonte pa frik të gjith akuzat e rreshtume kunder tij.

“Unë jam këtu, – u shpreh Prek Cali – ndër të tjera, për me marr pergjegjesin e luftës kundra partizanve që u ba në Kelmend. Dhe për t’drejt tjetër nuk keni pse m’akuzoni. Kam luftue kundra shkjeve, kur deshten me na nda prej nanes Shqipni dhe kam mbrojt at çka asht e jona. Mundësi ma të madhe nuk kam pas. Vërtet jam malcor pa shkoll, por jam shqiptar. Ju m’keni marr ne bes e s’kam nevoj me ju kerkue falje. Un as Mbretit si kam kerkue falje, kur m’ka denue se isha opozitar…” (Pikolini, f. 55)

Por këta, ndonëse përdoren barbarinë komuniste, nuk arritën me tutë (friksu) dhe mposht krenarinë e Malësisë. Malësori e pagoi, por kurrë nuk trathtoi truallin e shtëpisë së vet, duke mbrojtur lirinë nga ofensiva komuniste asokohe.

Me shumë urretje, se nuk mundën të kapnin luftëtarët nacionalistë të lirisë, forcat terroriste partizane: “… banë nji kërdi të zezë, tue torturue deri edhe gra e fëmi. Ata mashkuj apo luftëtar, që gjendeshin në shtëpi i arrestonin, u digjnin shtëpitë, u merrnin pasuninë, ndersa familjet (e luftëtarëve në arrati) tyne i internonin në krahinat e vendit…

Edhe Preka, me nji çetë luftarësh trima e besnik, vendosi e u ngujua në nji shpell, që ishte mjaft e ilzolueme e i përngjante nji fortese të vogël, me nji shprese fare të vogël, se mund të bante si dikur Kelmendi me ushtrin turke, të cilët zinin vende në ndonji luginë ose bregore, duke mos i ndjekur kryengritësit nëpër male.

Me partizanët, ndodhi e kundërta: Ata i ndoqen çetat kamba kambës dhe kur u mirëinformuan, se ku ishin i rrethuan dhe i derguan njerëz për t’u marrë vesht me ta At David Picin, i cili, u tregoi se ishin të rrethum dhe se partizanët kërkonin të dorëzohen pa pushkë. Prek Cali nuk i trembej vdekjes, por ai mendoj, se nji vdekje me gjyqe, asht ma krenare për t’u njoh nga publiku, se për çka e si do të dënohen…

Nga ana e tjetër, Preka kishte disa djem të rinj (Sipas tregimeve të Fritz Radovanit dhe Don Tomë Laca, kujtoj, se Preka, ka pas me vete në shpellë, një djalë të ri që ishte i vëtëm (dëshire) në familje, dhe komunistët i kanë thanë atij, se do t’ia falim jetën djaloshit të ri. Por në fakt, kur janë dorëzuar, duke i prerë në besë kanë vrarë (pushkatuar) të parin atë djalë dëshire, shënimi im K.K.), që nuk donte të rrezikohen, sikur ky të bante rezistencë me armë. Prandaj, u kërkoj partizanve, nëpërmjet Fratit disa kushte:

– Meqë udhëtimi do të bahej me ecje në këmb nëpër Kelmend, të lejohen të kalojnë të armatosun;

– Të mos i cënojnë (keqtrajtoj) kush me dorë;

– Gjykata të bajnë punën e saj.

Këto kushte komunistët ia premtuen, por si zakonisht nuk i mbajtën. Ata porsa kaluen nji copë rrugë të shoqnuem e të rrethuem me shumë partizan, i çarmatosën u lidhën duart, i ulën drejt e në Koplik, ndërsa ne e nesre në qytetin e Shkodrës, në të ashtequjtunin Burgu Gjerman…

Prek Cali asokohe 70 vjeç, ishte i burgosun në nji dhomë më vete e kur të burgosunit ndryheshin në dhoma, ate e nxirrnin dhe shëtiste i vetëm. Ai kishte nji tjetër trajtim prej të burgosurve të tjerë.” (Mali, f. 341)

Në mjedisin e Fushë Çelës, trimin legjendar, e ka rruar pa i njomur mjekrën me pastë rroje një partizane, që shihte nga afër stoicizmin. Skenat e dhunës ndaj Prekë Calit janë të papërshkruar, e ndoshta Shekspiri i madh anglez, do të ishte i pafuqishëm nga fantazia e torturave që kanë përdorur këta.

Preka, ka qenë i bindur se do ta vrasin, por është prerë në besë nga komunistët, të cilët i kanë prmetuar në fillim, se do t’ia falin jetën djaloshit të ri, që ende sot nuk kam mundur që t’i mësoj emrin e mbiemrin, mbasi familja e tij tashmë është e shuar. Përpara momentit të pushkatimit, Prekën, e kanë mbështetur tek muri i Vorrezave Katolike të Rëmanit në qytetin e Shkodrës, të ulur ndjenjur me cigare në gojë (për tallje), i veshur me çakçirë dhe i prishur në fytyrë nga plumbat. Rrëfimin dhe vojimin kur është pushkatuar, ia ka bërë Don Tom Laca.

Atë ditë më 25 mars të vitit 1945, në muret e qytetit të Shkodrës u shpërnda një afishe e madhe e cila kishte këtë titull: “Pushkatohen kriminelat e Luftës dhe Armiqtë e Popullit”, ku, më pas vijojnë emrat:

1. Prenk Cali

2. Dom Ndre Zadeja

3. Luigj Gjeto Kastrati

4. Ndok Nik Bardhoku

5. Ndrek Loka

6. Arif Selim Hyseni

7. Ded Lulash Smajli

8. Gjok Nikaj

9. Dul Bajrami

10. Mark Luc Gjoni

11. Tom Lek Daka

12. Maliq Bajrami

13. Gjok Nikoll Voci

14. Pjetër Ded Gjedashi.

Studiuesi e publicisti Mërgim Korça, gjatë hulumtimeve për përgatitjen e dorëshkrimit: Në përkujtim të Kryengritjes Armatosur të Malësisë Madhe, shkruan:

“Si sot e kam parasysh, kur e pruene duer lidhë n’shehët t’Shkodrës kreshnikun Prenk Calin! Ecte kryenaltë, me mjekër t’dendun aj, si me kenë fitues. Por shkjau, brateja e partizanve ngjallnjyes, ia kish n’vesh t’vjerrun trimit inadin. E ndalne mjedis Fushës Çelë, e ulne n’gjuj e nji partizane e ekzaltueme ia rroi mjekrrën pa lagë atij. Mjes gishtave t’duerve t’mija me t’cillat kishem mlue ftyrën, kureshtja m’bate me e pa si i shkojshin lotët kreshnikut qi za nuk xirrte dhimbet!

Kjo pamje e mbrame qi kam e prijsit maleve qi pat thye shkjetë n’luftimet e 1911 – ës e të 1913 – ës. Mbas kësaj veç kur ndjeva se e kishin denue me vdekje dhe me 25 mars njimij’ e nandëqind’ e katërdhet’ e pesë e kishin pushkatue Prenk Calin. Ksisoji komunistat shqyptarë e vrane animikun e betuem të shkjaut dhe e hapne rrugën m’u shkue uji n’mulli t’tyne!”

E më poshtë, qëndrimin stoik të Prekë Calit, e ilustron me një burim mnga arkivi:

“Në dokumenta arkivi figuron replika n’Rapsh t’ Hotit n’mjes t’lidhunit Prenk Calit edhe Mehmet Shehit, por ajo kurr nuk u ka ardhë për marë historianve lakej t’diktaturës t’a përmendshin…

I tha Mehmeti: “- E more Prenk Cali, të pat ardhur dita t’a mbyllje historinë tënde me shkronja ari po t’ishe bërë me ne. Pse bëre kështu?”

I gjegjet trimi legjendar burrnisht:
“- Zotni, faji bjen mbi ju se ju u batë aleatë me anmikun tonë shekullor, me Serbin!” (Korça, f. 5, 6)

Por odiseja e të ngujuarve në shpellë, nuk do të përfundonte me dorëzimin e tyre. Të parët që u pushkatuan, ishin: Dedë Lulash Smajli dhe Dedë Gjon Deda, të cilit i kishin prerë me parë mishin dhe trupin me sopatë. Fran Zef Bajraktarit, ia nxorrën sytë dhe e varrosën të gjallë me gurët e malit. Luc Gjon Bajraktarin, e prenë në qafë me bajonetë dhe e hodhën në greminë. Fran Zef Bajraktarin e groposën të gjallë, pasi i dogjën kullën. Marash Vat Lumajn, e pushkatuan para popullit të Vermoshit, si agjitator kundër bolshevizmit. Dedë Prek Nikën, e sollën nga kampi i Tepelenës dhe e pushkatuan pa gjyq, në mes të kelmendasve. Uk Mark Biku, u pushkatua në mes të katundit Brojë, për të ngjallur panik. Nik Mark Rezaj, i cili qëndroi 21 ditë i varur në burgun e Koplikut, u pushkatua përsëri pa gjyq. Gjelosh Fran Pellumbi, vdiq në burgun e Kavajës nga torturat çnjerëzore, me fjalëte fundit: Poshtë komunizmi! Pas një gjyqi në Shkodër, u dënua me vdekje kreshniku i Vermoshit, plaku 70 vjeçar Prek Cali. Ky gjyq, do të dënonte plot 25 vetë, nga të cilët edhe 4 me burgim të përjetshëm, ndërsa të tjerët kryesisht me 30 vjet burg. Kështu Kelmendi u përzhit dhe u ndeshkua përsëri. (Butka, f. 17 – 18)

Këto janë kelmendasit, që kishin të ruajtur në gene prej gjeneratave virtytet më të mira, si mikprirës e bujar, trima sypatrembur e atdhedashës, njerëz të besës e fetar. Ata e donin meshtarin si antarë të familjes, duke i besuar fjalën e nderit…

Malësia, humbi 137 bijë të saj, trimat e devotshëm në kryengritje. U burgosën 345 burra e u internuan 41 familje të shpallura reaksionare. Malësia, u vesh me petkun e zisë. Malësorët trima, denbabaden të patundur në trojet e tyre, u shpërngulën në kampet e internimit të Tepelenës, të Kavajës, të Vloçishtit, në burgjet e kampet e punës, më çnjerëzore që ka njohur historia. (Butka, f. 21)

Në momentin, që do ta ekzekutonin toga e zezë e pushkatimit komunist, kërkojnë që të denuarit me pushkatim të kthehen mbara (me shpinë) dhe t’ua mbyllin sytë. Por Prekë Cali, në mënyrë kategorike kundërshton, duke thënë fjalët:

“ – Nuk shkohet n’Parajsë me shpin dhe me sy t’mbyllun” dhe siç ishte duarlidhur, ngrehi kryet lart, hapi gjoksin, duke shkyer pullat e këmishës dhe u tha:

“ – Kështu vdes shqiptari”.

Para se të rrëzohej, ai trup si një lis, nga plumbat e shqiptarëve të armiqve të nacionit të vet, zëri i fuqishëm i malësorit të bjeshkëve, ushtroi si jehona e luginave:

“ – Rrnoft Shqipnia! Rrnoft populli shqiptar! Heret a vonë Shqipnia do të fitojë.” (Lajçaj, f. 70)
Do të pëlqente, që në shenj nderimi dhe respekti për gjakun e derdhur nga martirët nacionalistë në Shqipëri e Kosovë, të citoj pjesë nga poezia e jezuitit, përsonalitetit të shquar, poetit brilant të nacionit Don Ndre Mjedja, shkruar në vitin 1911. E, mos i harroni këto vargje, …jo, kurrë mos i harroni!…
O Shqype, o zogjtë e malëvet, kallxoni

A shndritë rreze lirije mbi ato maje?

Mbi bjeshkë të thepisuna e nd’ograjë

Ku del gurra e gjimon përmallshëm kroni?

A keni ndie ndokund kah fluturoni

Nëpër shkrepa me ushtue kangën e saj…

U kputne hekrat, e lirim malcori,

Lirim deti kumbon e ja sjellë bregut;

Lirfim përgjigjen qysh kah Labradori

E Virgjin’ja e New York – u, syni i tregut.

Të lumtë, o Ëashington! U zhvillat qielli…

E ndjeu toka njatë shend e u gëzue si fëmija

Që i qeshet lokes kur ja rreshë krahnorit;…

Lirin’ e keni ju! Na hekra kemi.

Na terr e niegull deri në ditt ma të vona;

Na pa emën kërkund, pa Atdhe; na jemi

Sherbtorët e të huejve nëpër vende tona.

Porsi berre qi bleu mishtari vemi

Mbas shkopit, të kalamenduna, ku s’dona…

Frymë të re tui shprazun për gjithkahna, hija

E Skanderbegut. Qe ndër djepa rrisin

Nanat e Hotit djelmënin ushtore,

E idhnim n’anmikun nëpër gji ju qisin.

E nalt ndër maje, bukuri mbretnore,

Hapi flatrat e mnershme qi përshndrisin,

Me thoj t’harkuem Shqypja Arbënore.

__________________
Kenge per Prek Calin

(per mbrojtjen e kufijvet)
Ty, o Zot, te kjoshim fale

C’po gjimon mali me mal,

Kah shkumbohej ‘i trim Kelmendit,

Tu’u dal zot kujfijve t’vendit!

Syt i qesin flake e shkndija,

Zani i tij porsi duhija.

Ishte ‘i burr me mende t’holle,

Per pa e pas’ kurrnji dit’ shkolle:

Njaj Prek Cali, trimi i trimit,

Then Kuvendin e Berlinit,

Kur pat marr’ vendim Europa,

M’e da Shqipen copa-copa…!

Me Uc Turkunn bajn kuvend:

“Sot, o kurr, per njiket vend!”

Mire u shkon n’mend Ded Gjo’ Luli,

Kur flamurin n’Deciq nguli:

“Njashtu, pra, na m’u bashkue,

Gjithmone or’n e kem’ pas’ cue,

Kurr ‘i huej s’na ka sundue!

Kur t’jem’ Nji, jem’ porsi shkambi,

Ku thej qafen mbar’ Nizami.

Nji bashkim me forc’ celikut,

Ia pelset dy syt anmikut,

E, kur t’ndeshet rreth kufinit,

I del per hunde tambli i gjinit;

E prandej n’ia pashin giasen,

Le t’e pvesin “Kjamet Pashen”

Qi “Kjamet” ia pat njit vedit:

Prej srrethuemit kje gjue shkrepit,

Kur pat ardfh me sa taborre,

E zu vend neper llgore;

Mb’ Suk’ t’Mkushit e t’Toletes,

Porsi miza n’ulish’ t’bletes.

Ishate koha e “Hyrrjetit”,

Na pat msye ushtrija e “Mbretit”

Porsi sot, kushtrimi i vendit

I coi n’kamb’ djelt e Kelmendit:

E t’u lshuen n’per ato pisha

Sikur dhenvet u bjen bisha,

Ata djelm i ran’ Nizamit

N’p’r ato qeta i qiten shkambit.

Turqit keqas na jan thye,

N’Gusi Pasha kenka kthye,

Edhe aty na kenka struke,

Porsi pul’ prej hutit nduke…

Nuk vonoi e u kthyen n’Turki:

Tash ndersen Malin e Zi

Qi, si nan’ po ka Rusine.

N’at uzdaj’ tash lyp’ Malsine…!

Por kjo nder’ nuk do t’i ecin:

N’fyt Kelmendi do t’i ngecin!

Njaj Prek Cali – trim drangue,

Si ‘i selvi, ne kambe, u cue:

N’Grabom re me nja dhet’ vete,

Trimat t’lidhun per me deke.

Ktu kish ardhum komisjoni

Sambas fjal’s qi tha Uilsoni.

Fjala s’ngiate e u xu kuvendi:

“Ktu – tha Preka – nuk asht vendi

Me ngul’ gur, me vu kufi!

Ky asht dheu i t’parve t’mij;

E, pa mbet’ n’grra e fmij,

Rrehet keqas kush mendon,

Se ato maje i kalon!

Kujtou mir’ ti Komisjon,

Se Kelmendi asht betue”

T’tane me deke e m’u farue,

Nji pllamb’ kuj mos me ia lshue.”

Nji ingleze, grue fisnike,

Kah i ndigjon kto fjal’ kreshnike,

Si me mall e paska pvete:

“Pse, ti Cali, kaq me t’xete,

Po i del zot kti vendit t’shkrete?”

“Moj fisnike, t’u ngiat jeta!

Mos kujto: s’jan’ male t’shkreta,

Por me pyje e kullota,

Kund ma t’bukura s’i ka bota!

Brez mbas brezit, une e dij,

Se ktu lene t’part e mij.

T’huejit ju bane perher’ mur,

rT’tan me eshten tuj e thure…!

Edhe mue m’erdhi dita:

Kuj t’e msyej, me iu ba prita,

E n’kje Zoti se e ka shkrue,

Njektu jeten m’e mbarue!”
Komisjoni ra n’mendim,

Shpejt e shpejt e muer vendim:

Gjithka shkoi Preka tue prij

Njaty u ngul gur e kufi.

Zbulohen dy esse të panjohura të Fan Nolit

Në ditët e para të janarit, kryeministri i Britanisë së Madhe, David Cameron, do ta shpallte vitin 2016 “Vitin e Shekspirit” në shenjë nderimi të 400 vjetorit të ndarjes nga jeta të dramaturgut të madh. Me këtë rast, ai i drejtohet opinionit botëror me lutjen “që të bashkohemi në këtë vit jubilar si një mundësi unikale për të përkujtuar jetën dhe trashëgiminë e tij jetëgjatë. Sepse te U. Shekspiri ne gjejmë njeriun, imagjinatën, kreativitetin e pakufishëm dhe instinktin e madh për njerëzimin, që përfshin një përvojë njerëzore, të cilën askush s’e ka parë përpara dhe pas tij… Te ai gjejmë nga historitë më të famshme të dashurisë deri tek tragjeditë më të mëdha , nga fantazitë më të fuqishme deri te komeditë më të zgjuara…”

S’ka dyshim që kjo thirrje fisnike për këtë jubile të madh i drejtohet dhe opinionit shqiptar. Kultura, arti dhe letërsia jonë, po dhe lexuesi shqiptar, i detyrohen aq shumë këtij korifeu gjenial, sa do ta shfrytëzojmë këtë rast për të shprehur mirënjohjen e thellë dhe për të nderuar denjësisht figurën dhe veprën e tij të pavdekshme.

Ç’është e vërteta, Shekspiri ka ardhur vonë në Shqipëri, në dhjetëvjetëshin e dytë të shek. XX. Dhe kjo në radhë të parë falë meritave të F. Nolit, vizionit, kulturës e mbi të gjitha talentit të tij. Ky dashnor i hershëm i dramaturgut të madh do t’i jepte bashkatdhetarëve të vet në gjuhën e tyre disa nga kryeveprat e gjerdanit të dramaturgjisë shekspiriane. Kësaj pune titanike, do t’i paraprinte, vite përpara, artikulli i tij polemizues “Shekspiri në rrezik” (“Dielli”, 1910), me të cilin do të mbronte autorin gjenial nga kritikat nihiliste të Leon Tolstorit! Pastaj tërë jetën Shekspiri do të mbetej ati i tij shpirtëror jo vetëm me shqipërimet mjeshtërore, por dhe me introduktet për veprat që u dha lexuesve shqiptarë, me kujtimet dhe fjalët e mençura dhe panegjirike, të shqiptuara a të shkruara në raste të ndryshme.

Por një faqe të bukur të Nolit shekspirolog e gjejmë në vitin 1964, vitin e 400 vjetorit të lindjes së dramaturgut gjenial. Ndonëse në këtë kohë ishte i sëmurë rëndë, shqipëruesi ynë i madh do të kontribuonte në këtë festë jubilare me fjalën e tij prej studiuesi dhe artisti. Ai do t’i përgjigjej thirrjes së Komitetit Kombëtar Anglez, që u kish drejtuar gjithë shekspirologëve të njohur të botës, me anën e së cilës kërkonte prej tyre të dërgonin nga një kopje të veprave të Shekspirit të përkthyera nga ata, shoqëruar me një artikull ku të tregonin se si kishin filluar të interesoheshin për dramaturgun e madh, si dhe një analizë të vlerave të trashëgimisë së tij. Shekspirologu ynë iu përgjigj menjëherë thirrjes: u çoi nga një kopje të veprave të shqipëruara dhe dy ese: “U. Shekspiri” dhe “Shekspiri dhe unë”. Në këto dy shkrime, gati antologjike, Noli shprehte mendimet e tij rreth temës së shpallur për diskutim “Shekspiri – aspekte të gjeniut”. Sigurisht, ai ishte i ndërgjegjshëm se sa e vështirë qe t’u fliste anglezëve për Shqipërinë, dhe në fjalën që do të mbante në BBC nuk do ta kursente ironinë, ku do të thoshte se t’u flisje anglezëve për Shekspirin, ishte “sikur t’i kishin kërkuar të shiste qymyr në Kardif ose vajguri në Teksas”. Në esenë e parë “U. Shekspiri”, që u botua në revistën londineze “The listener”, më 15 tetor 1964, Noli, si një njohës i thellë dhe i hollë i shkrimtarit, tregon dhe analizon se ç’pasuri e madhe ideoartistike gjendet në krijimtarinë e dramaturgut gjenial. Një krijimtari që përbën një thesar që i takon të kthehet në pronë shpirtërore e të gjithëve. Autori ynë shqetësohet për “masat milionëshe” admiruese të Shekspirit dhe jo për elitën aristokrate që ka kohë të lirë dhe para. Për këto masa ai mendon seriozisht përderisa kërkon dhe rrugë e forma që do të shpinin vlerat e mëdha shekspiriane në mendjen e zemrën e tyre. Duke pasur parasysh se vepra e Shekspirit është mjaft e gjerë dhe e pasur, gati si një mikrokozmos i jetës dhe psikologjisë njerëzore, Noli sugjeron dhe kërkon që nga kjo pasuri e madhe të përgatiten botime të posaçme me tema të caktuara. Kështu do të zgjerohet mundësia e njohjes dhe e përvetësimit më lehtë e më mirë e vlerave nga brezat e rinj dhe nga shtresat e gjera të lexuesve të librit universal të Shekspirit.

Për Nolin artist dhe erudit merr rëndësi të veçantë edhe mënyra se si të lexohet dhe të përvetësohet individualisht Shekspiri. Duke njohur në tërësi trashëgiminë, por dhe morinë e vlerave, pasurinë dhe thellësinë e mendimeve si dhe galerinë e metaforës shekspiriane, Noli jep këshilla nga përvoja e tij që kanë të bëjnë me metodën e leximit të veprave të poetit dramaturg. Entuziazmi që ai tregon për të nuk e prek objektivitetin e mendimeve e gjykimeve të tij. Kur flet për Shekspirin, ai është ngaherë i besueshëm. Si gjithnjë, kur lexon Nolin të bën përshtypje thjeshtësia dhe qartësia e mendimeve, natyrshmëria e arsyetimit dhe e argumentimit, konçiziteti dhe simetria e shprehjes.

Në esenë tjetër, “Shekspiri dhe unë” që u botua dhe kjo në të njëjtën revistë, më 15 dhjetor 1964, Noli evokon dhe përmbledh kujtimet e veta nga ato momente të jetës së tij që lidhen me emrin dhe veprat e Shekspirit. Ai na shpie në vitet e rinisë së hershme, kur ishte gjimnazist, por dhe në kohën kur punonte si sufler dhe aktor në trupat teatrale shëtitëse greke, për të kaluar pastaj në kujtimet e Amerikës dhe fillimi i punës për përkthimin e veprave të Shekspirit. Janë ngjarje piktoreske dhe përcillen mbresa të forta, që zbulojnë interesat dhe botën shpirtërore të Nolit të ri. Shekspiri e mrekullon djaloshin që në takimin e parë dhe nga kjo kohë Noli e ndjen veten pjesë të pandarë të universit shekspirian.

Të dyja esetë u shkruan në vitin e fundit të jetës, vetëm disa muaj para se të shuhej. Por kjo s’e pengoi të tregonte e të gjykonte për mjeshtrin e madh me mendje të kthjellët dhe zemër të ngrohtë. Madje të deklaronte me optimizëm se “Kam shpresë t’i kthehem përsëri (shqipërimeve të Shekspirit) duke dhënë disa kryevepra të tjera në shqip. Unë mund ta bëj këtë. Jam ende i ri. Jam vetëm 82 vjeç”.

Por Noli nuk e arriti këtë. E megjithatë, kjo nuk e ka penguar Akademinë Angleze të Shekspirit t’i përfshijë emrin dhe përkthimet e tij në Bibliografinë e saj shkencore.

Viti i Shekspirit sapo ka filluar. Jam i bindur se opinioni dhe kultura shqiptare do të marrin pjesë në këtë festë jubilare jo vetëm thjesht duke shprehur mirënjohjen e thellë ndaj tij, veprat e të cilit i kanë shërbyer emancipimit të kulturës sonë kombëtare, por dhe mbi të gjitha duke zhvilluar veprimtari shkencore dhe artistike kushtuar kësaj figure gjeniale të përbotshme.

*****

FAN NOLI

Shekspiri

Së pari, më lejoni t’ju them se nuk do të flas gjatë për madhështinë e Shekspirit si dramaturg. Çdo anglishtfolës e di këtë gjë, kështu që s’ka kuptim ta humbasim kohën me këtë temë. Por, a e kanë lexuar veprën e tij të gjithë anglishtfolësit dhe a e kanë parë të luajtur në skenë? Për këtë nuk jam i sigurt. Pjesa më e madhe e veprës së tij është shfaqur në një vend ku nuk flitet anglishtja. E ky vend është Gjermania. Pikërisht atje kam parë të luhet një pjesë e mirë e dramave të Shekspirit.

Në këtë vështrim, Gjermania është një vend i madh. Ajo vepron kështu me të gjithë kompozitorët dhe dramaturgët e saj të mëdhenj, si dhe me ata të vendeve të tjera. Dhe jo vetëm në qytete pak të njohura si Bajrejti (Bayreuthi) i Rikard Vagnerit, por dhe në të gjitha metropolet gjermane. Do të habitesha po të mësoja se cikle të tilla të kryeveprave të Shekspirit janë shfaqur edhe në Britani. E di mirë që kjo nuk është bërë as në SHBA, ku kam 57 vjet që jetoj. Bie fjala, kjo nuk është bërë as në Boston, as në Nju Jork, Filadelfia, Çikago, San Francisko etj., po kështu edhe në Londër, Mançester, Birmingam.

Fakti që ndryshe ka ndodhur në Stratford mbi Ejvon dhe në Stratford e Konektikat s’ka asnjë rëndësi të madhe për publikun e gjerë të qyteteve të mëdha. Ajo ka të bëjë me një grup aristokratësh, që kanë para dhe kohë të lirë. Masat milionëshe, admiruese të Shekspirit nuk kanë aq para dhe kohë për t’i njohur ato vende të shenjta. Vendet anglishtfolëse të mundohen të bëjnë për Shekspirin të paktën atë që kanë bërë gjermanët për të. Ai është dhe një mjeshtër i madh në shumë fusha të tjera, sa mund të shkruhen vëllime të tëra për çdonjërën prej tyre.

Në radhë të parë, ai është mjeshtër i monologut. Çdo nxënës anglishtfolës e di ketë, sepse atij i duhet t’i mësojë përmendësh në shkollë. Kjo ndodh vetëm me disa nga monologët më të famshëm si: “Të rrosh ose të mos rrosh” nga “Hamleti”, “Nesër dhe nesër” nga “Makbethi”, “Miq, romakë, bashkëqytetarë” nga “Jul Cezari”. E ç’mund të themi për dhjetëra e dhjetëra monologë të tjerë? P.sh. a njihet publiku me monologun e famshëm të Zhuljetës në aktin IV, skena III, që mbaron me këto fjalë: “Romeo, ja për ty e pi këtë”! a e kujtojnë vajzat shkollare këtë monolog? Besoj se po. E njëjta gjë është e vërtetë dhe për monologët e tjerë të famshëm. Kështu, le të hartojmë një vëllim të veçantë me tërë monologët e Shekspirit dhe t’ia japim lexuesit me çmim të lirë. Shekspiri është mjeshtër i maksimave, po aq i madh sa dhe francezi Laroshfuko (La Rochefoucauld), ndoshta dhe më i madh. Lexoni këshillën që Polloni i jep të birit të tij, Laertit, te tragjedia “Hamleti”, akti I, skena III. Ju do të gjeni atje mjaft maksima të mira të Shekspirit. Ja, disa prej tyre: “As mos merr, as mos jep hua kurrë”, “Vëru vesh të gjithave, po jep zë më pak”, “Dëgjo këshilla, rezervo gjykimin”. Le të kemi dhe një vëllim të veçatë me maksima nga Shekspiri.

Shekspiri është mjeshtër i portretizimit të karaktereve. Lexoni përshkrimin e Ofelisë, që bën Hamleti:

            Oh, çfarë mendje e lartë u përmbys këtu,

            Oh, çfarë sy e çfarë gjuh’ e shpatë

            Ushtari, oborrtari e shkollari

            Q’ish trëndafil e shpres’ e shtetit bukur

            Paqyr’ e modës, shëmbëll e kulturës

            M’i pam’i pamësve, krejt, krejt përdhe.

Ose më mirë akoma, lexoni përshkrimin që i bën Hamleti babait të vdekur dhe xhaxhait të tij, mbretit, me një paralelizëm që fillon me fjalët:

            Shiko këtë pikturë dhe këtë,

            Dhe barabit fytyrat e dy vëllezërve.

Le ta kemi, pra, dhe një vëllim të Shekspirit ku portretizohen heronjtë e tij me fjalë.

Shekspiri është një mjeshtër i epigrameve. Këtu kemi një epigram që përmbledh tërë tragjedinë e Hamletit, në fund të aktit të parë:

            Kjo bot’ u çthur: o prapësi, o dreq,

            Që unë paskam lindur të të ndreq.

Këtu më poshtë është dhe një epigram tjetër nga “Romeo dhe Zhukjeta”, në fund të aktit të parë:

            Shko pyet n’është i martuar

M’u bëftë varr shtrat’ i nusërisë.

T’i kemi dhe këto epigrame në një vëllim më vete.

Shekspiri është mjeshtër i shprehjeve dinamike, që s’e kanë shoqen as në letërsinë angleze e as në letërsinë botërore. Ja, një mbi jetën:

Është një përrallë

E treguar nga një idiot, plot zhurmë dhe furi.

Por që s’thotë asgjë.

Ja dhe një tjetër për dashurinë:

Dhe unë, ndër zonjat më e brengosura e më fatkeqja,

Që thitha mjaltin e tingujve të betimit.

Le të kemi dhe një libër që përmban të gjithë këta margaritarë të paçmuar të Shekspirit.

Shekspiri është një qëmtues i madh i këngëve popullore angleze të kohës së tij. Desdemona këndon një prej tyre përpara se ta mbysin. Ofelia këndon një tjetër kur është çmendur dhe po shkon të mbytet.

Le të kemi dhe një përmbledhje të këtyre këngëve popullore në një vëllim.

Ne mund të vazhdonim kështu të përshkruanim pa mbarim të gjitha ato fusha ku Shekspiri është një mjeshtër, por na duhet të ndalemi. Përpara se të ndalem do të më pëlqente të bëja një sugjerim se si duhet lexuar Shekspiri. Kur lexojmë një vepër të tij nga fillimi deri në fund, pa lëvizur nga vendi, ose kur e shohim të luajtur në skenë, brenda një mbrëmjeje ne e gllabërojmë Shekspirin. Është e vërtetë se ndjejmë një kënaqësi të madhe, për këtë s’ka dyshim, por është kënaqësi e madhe edhe kur e lexojmë a kur e shohim ngadalë, si të thuash kur e rrufisim pak e nga pak, siç e pijnë më gllënjka ujin arabët në shkretëtirë ose siç e provojnë verën njohësit francezë. Këtë gjë ne mund ta arrijmë duke lexuar nga një faqe të Shekspirit çdo mëngjes… pastaj atë e lexojmë prapë në darkë para se të shkojmë të flemë, rresht për rresht e fjalë për fjalë. Vetëm kështu mund ta kuptojmë vlerën e plotë të Shekspirit.

… Pavarësisht se sa bëjmë për Shekspirin, ne kurrë nuk arrijmë të bëjmë mjaft për të. Ta themi këtë me një fjalë të Shekspirit nga “Jul Cezari”: “Ky është më i madhi i gjithë poetëve.”

****

Shekspiri dhe unë

Ishte viti 1897, unë atëherë isha 15 vjeç, kur takova Shekspirin për herë të parë. Kjo ishte një nga ngjarjet më të mëdha të jetës sime. Atëherë studioja në një gjimnaz grek. Megjithëse me prejardhje shqiptare, më duhej të shkoja në një shkollë greke në Adrianopojë, pasi shkollat shqipe nuk i lejonte qeveria turke.

Një ditë shkoj për të ngrënë mëngjesin tim mikroskopik, që s’ish veçse një tas i vogël me kafe të zezë pa sheqer. Gjithë-gjithë disa gllënjka e asgjë më tepër. Në tavolinën e gjatë ku isha ulur, vura re katër të panjohur, dy burra e dy gra, që po hanin të njëjtën gjë. Zonjat binin në sy nga kapelet ekstravagante, me puplat që gati arrinin tavanin. Diskutonin zhurmshëm për vënien në skenë të “Hamletit”, të cilin shpresonin ta luanin në teatrin lokal. Menjëherë e kuptova që ishin aktorë e aktore të një shoqërie teatrore shëtitëse greke. Nga bisedat e tyre mora vesh se dy aktorët dinin të lexonin e të shkruanin greqisht, ndërsa dy aktoret bukuroshe ishin analfabete. Madje, ato s’dinin të vinin as firmën.

Pas këtij mëngjesi të lirë, me gjysmë tasi kafe turke, dy djemtë morën të ngrihen. Po para se të largoheshin, thanë: “Tani, vajza, studioni pjesët që keni!” Ato u përgjigjën: “Po si ta bëjmë këtë? Ne s’dimë të lexojmë”. Aktorët ua kthyen: “I thoni atij djalit (e kishin për mua), që t’ju ndihmojë. Ai ndjek gjimnazin dhe di të lexojë greqisht”. Aktoret u përgjigjën: “Po ne s’kemi para. Si ta paguajmë?” Aktorët ua kthyen: “As ne s’kemi, po e rregullojmë kështu: t’i japim bileta falas për të gjitha shfaqjet tona.” Duke më vështruar, thanë: “A jeni i kënaqur kështu?” Unë pranova pa një pa dy. Aktoret më dhanë pjesët dhe filluam menjëherë. Njëra do të luante Ofelinë, ndërsa tjetra të ëmën e Hamletit, mbretëreshën. Do të vepronim kështu: unë do të lexoja pjesën, fjali për fjali, ndërsa aktoret do t’i përsërisnin.

Pas pak kohësh m’u ngarkua një detyrë tjetër, po në këtë shoqëri. Sufleri u sëmur e s’kish kush ta zëvendësonte. Shumë pak aktorë dinin të lexonin në “katharevuza” (një dialekt artificial pseudoklasik). Dy aktoret që ushtroheshin me mua, i sugjeruan drejtuesit: “Njohim ne një djalë që e bën këtë punë”. Përsëri edhe këtë herë unë pranova pa asnjë kundërshtim. M’u dha kështu rasti të bëja punën e Suflerit tek “Otello” i Shekspirit, dhe unë mund ta bëja këtë pa parë fare në tekst. Vetëm për pak ditë arrita të recitoj në greqisht të gjithë monologët e “Hamletit” e të “Otellos”.

Një natë ndodhi diçka që më tmerroi. Kostas Tavularis, që po luante Otellon, duke dashur ta bënte sa më të gjallë lojën, gati sa s’po e mbyste Desdemonën. Dëgjova të shoqen, zonjën Tavularis, e cila luante rolin e Desdemonës së shkretë, tek thërriste për ndihmë dhe i lutej të shoqit: “Mos kaq fort. Do më mbytësh”. Dhashë shenjë të ulnin perdet duke parandaluar kështu vrasjen.

Pasi mbarova gjimnazin, shkova në Kostandinopojë, ku i hipa anijes për në Athinë, për të gjetur ndonjë punë. Gjëja e parë që bëra kur mbërrita në Athinë, shkova në zyrën e trupës së Tavularisit dhe i kërkova të më jepnin punë në shoqërinë e tyre teatrore. E pritën me qejf. Më dhanë punë menjëherë, të kopjoja pjesët.

Mënyra se si i paraqiteshin publikut grek pjesët e Shkespirit më 1989 ishte disi e çuditshme. P.sh. pas aktit të tretë, Hamleti dhe Ofelia do të dilnin në skenë pa i hequr kostumet dhe do të këndonin ndonjë nga ato duetet e rëndomta që ishin shumë të përhapura aso kohe, të ngjashme me kanconetat e Frenk Sinatrës. Po ç’ndodhte pas aktit të fundit të “Hamletit”? luhej ndonjë komedi moderne njëaktëshe krejt pa vlera. Drejtuesi i shoqërisë e shpjegonte kështu: “Publiku zor se e duron tragjedinë e tmerrshme “Hamlet” pa ndonjë muzikë të lehtë midis akteve e një komedi gjallëruese në mbyllje.”

Aktorët s’paguheshin rregullisht. Merrnin një lloj përqindjeje nga të ardhurat, por këto s’mjaftonin për të mbajtur frymën. Në të gjitha qytetet çdo fund sezoni ishte i njëllojtë. Shumë prej aktorëve mbeteshin në mes të katër rrugëve. U duhej të prisnin ashtu, pa asnjë dysh e të rraskapitur nga uria, derisa të gjenin ndonjë punë të re apo çmim nga ndonjë sipërmarrës teatrosh. Edhe unë gjendesha midis këtyre të braktisurve.

Një nga aventurat tona më të këqija ishte ajo e Ponto-Iraklias në Anatoli. Të ardhurat nga shfaqja e parë tregonin se gjithçka s’do ishte veçse një dështim i tmerrshëm. Dy javë më pas drejtuesi i shoqërisë iku natën, duke marrë me vete dhe paratë. Aktorëve u duhej t’ia dilnin vetë dhe të jepnin shfaqje në një sallë të zymtë, për të mbajtur frymën gjallë. Pikërisht në mes të këtij mjerimi arrita të kuptoj ëndrrën më të shtrenjtë të çdo aktori. Hamleti dhe Ofelia ishin sëmurë nga të pangrënët dhe lodhja. Dilte problemi nëse duhej shtyrë shfaqja apo duhej dhënë, me qëllim që të nxirreshin ca para për bukë e të shtyhej kështu sa të ish e mundur. Më thanë në mund t’i zija vendin aktorit kryesor e të luaja Hamletin. Pranova menjëherë, para se t’u kthehej mendja. Fundi i fundit unë e dija pjesën më mirë se çdo aktor kryesor, me të cilin kisha bërë punën e suflerit.

Puna u ngatërrua kur u munduam të gjenim dikë për luajtur Ofelinë. Vetëm një njeri mbahej ende në këmbë. Kjo ish Kaliroi. Ishte e çalë dhe kurrë s’kish dalë në skenë, bile as me ndonjë rol të vogël. Ajo i shërbente motrës që ishte aktorja kryesore. Askush s’mund ta imagjinonte se ajo krijesë e gjorë kish ushqyer ndonjëherë shpresën për të luajtur Ofelinë. Ndodhi çka s’pritej. Kur të çalës iu dha pjesa e Ofelisë, ajo s’u besonte veshëve. Pranoi se, gjatë gjithë jetës, kish përgatitur fshehurazi rolin e Ofelisë.

Kështu tragjedia “Hamleti” u shfaq menjëherë, të nesërmen, në darkën e asaj dite, e improvizuar në këtë mënyrë dhe pati sukses. Askush nuk dyshoi se Ofelia ishte e çalë. Ajo ndejti në karrige dhe e luajti pjesën ulur. Unë, si Hamlet, bëra ç’ishte e mundur që publiku të mos e vinte re atë gjë. Meqenëse Hamletin e marrin për gjysmë të çmendur, unë bëra lloj-lloj piruetesh përreth karriges, për ta theksuar këtë edhe më. Ofelia ishte e detyruar të ndiqte lëvizjet e mia me sy, krejt shtangur. Vite m pas e solla ndërmend Kalironë e çalë kur pashë Sara Bernardin të moshuar, që jepte një shfaqje të mrekullueshme me zërin, fytyrën dhe krahët e saj, megjithëse mezi qëndronte në këmbë. Gati dy javë më vonë një anije e ngarkuar me plehra për bimë, nga shkaku i një stuhie u detyrua të futej në portin e Porto-Iraklias. Kapiteni i mëshirshëm u prek nga mjerimi i aktorëve shekspirianë, disa nga të cilët ishin bërë kockë e lëkurë. Ai u dha ushqim falas e premtoi t’i çonte pa para në Kostandinopojë. Pjesa më e madhe e aktorëve ishin dobësuar aq shumë sa që gjatë gjithë udhëtimit u desh të rrinin shtrirë, derisa marinarët bujarë t’i sillnin në vete, duke u dhënë për të ngrënë. Ja për çfarë kishin nevojë ata, që të ngriheshin në këmbë përsëri.

Katastrofa e fundit ndodhi në Aleksandri: përsëri të braktisur, përsëri të rraskapitur nga uria. Aktoret dhe aktorët e tmerruar u nisën njëri pas tjetrit për në Athinë, me anijen e parë që gjetën. Erdha në përfundimin se ky ishte fundi i karrierës sime teatrore. S’kishte kuptim t’i mbetesha besnik një profesioni të tillë që më çoi nga një cep i Mesdheut në tjetrin, duke më kërcënuar në çdo port me urinë. Kështu, u largova nga teatri, por jo nga Shekspiri.

Shpëtimi më erdhi kur më ofruan një vend për mësues në Shibin-el-Kom, pak orë larg Aleksandrisë. E pranova këtë rast pa asnjë ngurrim dhe u nisa me trenin e parë për në Shibin-el-Kom. Deri atëherë e kisha lexuar Shekspirin nga një përkthim grek pa vlerë. Kish ardhur koha që ta lexoja në gjuhën e vet. Takova një misionar anglez, që më ndihmoi duke më dhënë falas mësime anglisht. I detyrohem atij që, kur erdha në SHBA më 1906, munda ta kaloj për pak minuta provimin e gjuhës. Zbrita në Nju Jork për të shkuar në Bufalo, prej Bufalos në Boston. Dhe atje e takova përsëri mikun tim të vjetër, Shekspirin, në teatrin “Castle Square”, ku e paraqisnin dy aktorë të shkëlqyer, E.H. Sothern dhe gruaja e tij, Xhulia Marlou (Julia Marloe) unë do t’u jem gjithnjë mirënjohës këtyre dy artistëve të mëdhenj. Deri atëherë unë e kisha lexuar Shekspirin në greqisht dhe e kisha parë të luajtur në skenën greke, por Sothern dhe Marlou më dhanë përvojën e pashlyeshme që pashë Shekspirin në skenë anglisht.

Vitet e para në Amerikë ia kushtova arsimimit tim. Kur një ditë, një miku im, i ndjeri Faik Konica, që kish marrë një gradë (Master’s degrre) në Harvard, më sugjeroi t’i ndanim bashkë pjesët e Shekspirit për t’i përkthyer në shqip. Ai pati vetëm një rezervë, që “Romeo e Zhuljeta” t’i jepej atij. Pranova menjëherë, me kusht që “Hamletin” ta merrja unë. Kështu filluam të dy. Unë me “Otellon”, botuar në shqip më 1916 e që u ndoq pas dhjetë vjetësh nga “Hamleti’, “Jul Cezari” dhe “Makbethi” që është më i miri, pasi u përkthye i fundit, dhe deri atëherë unë e kisha mësuar pak më mirë atë punë të vështirë. Më vjen mirë të them që disa nga të rinjtë shqiptarë po e vazhdojnë punën për përkthimin e Shekspirit.

Për sa më përket mua, unë e kam braktisur mikun tim të vjetër, Shekspirin, këta 38 vjetët e fundit, për arsye të ndryshme, një nga të cilat ka qenë dhe Lufta e Dytë Botërore. Kam shpresë t’i kthehem përsëri duke dhënë disa kryevepra të tjera në shqip. Unë mund ta bëjë këtë. Jam ende i ri. Jam vetëm 82 vjeç. Nga: Prof. Nasho Jorgaqi 

Historia e këngës më të vjetër shqip “O e bukura More”

Vjetërsinë bindja jonë e përgjithshme është e saktë; sa për kuptimin e këngës në origjinë, gabojmë: as në këtë krah të Adriatikut dhe as në atë Italian, nuk ia dimë zakonisht historinë këngës së njohur.

Kënga “O e bukura More” këndohet prej shumë vjetësh edhe në Shqipëri, e mbsuame arbërore e jona. Mendohet të jetë kënga më e vjetër në shqip ende gjallë që është kënduar vazhdimisht për mbi 500 vjet prej arbëreshëve dhe që ka një famë që rritet me vitet.

https://www.youtube.com/watch?v=qMJpBnZEm24

O e bukura More

Duke mos ditur ku e kur tamam nisëm ta dëgjojmë, dhe nga që melodia dhe ndjesia që kënga jep janë emocionuese e të dëgjuara shpesh, vjetërsia që kënga bart në përmbajtje dhe formë bëhet lehtë edhe e jona: na duket të jetë po aq e lashtë mes nesh, shqiptarëve, sa mes Arbëreshëve të Italisë ku lindi. Por Moreja (Morea) fjalavjen, është një element gjeografik që shijuesi i zakonshëm i këngës nuk e njeh. Edhe ai që e di se bëhet fjalë në fakt për Peloponezin e sotëm grek, nuk di lidhjen mes arbëreshëve dhe arvanitëve, dhe as vendbanimet e këtyre të fundit në Greqi. Por ka një element të këngës që na mahnit e përlot të gjithëve, dhe që nuk e vemë kurrë në dyshim: faktin që kënga doli nga zemra e të parëve Arbëreshë që arritën nga Moreja (Peloponezi) për në Arbëri, në vitet e para kur dhimbte malli për mëmëdheun e largët, dhe më pas u përcoll brez pas brezi e fshat më fshat për t’u bërë himni kombëtar i arbëreshëve. Për vjetërsinë bindja jonë e përgjithshme është e saktë; sa për kuptimin e këngës në origjinë, gabojmë: as në këtë krah të Adriatikut dhe as në atë Italian, nuk ia dimë zakonisht historinë këngës së njohur.

Nga studimet historiko-etnografike dhe analizat tekstuale bërë këngës nga studiues arbëreshë[i] shfaqet një histori e ndryshme nga ajo që të gjithë lidhim me “Të bukurën More”. U kujtoj më poshtë lexuesve tekstin e këngës, në një version zyrtar botuar në Piana degli Albanesi në vitin 2005. Veç variacioneve të lehta si p.sh., në formën e së kryerës së thjeshtë të përdorur (sigmatike ose jo), me ose pa fjalën “Zonjë” për rastin e mëmës, si dhe në shfaqjen dyformëshe “at” ose “tat” në kuptimin e babait, poezia shfaqet shumë e ngjashme në zona të ndryshme arbërore.
Sipas studiuesve arbëreshë kënga nuk lind si këngë patriotike që shpreh trishtimin dhe mallin e thellë për atdheun e humbur, Morenë nga ku erdhën një pjesë e arbëreshëve pas një lëvizjeje më të hershme arbërore për në këto toka të Bizantit që janë Peloponezi i sotëm (*). Kënga në fakt lindi si një ritual kompleks funebër që qante të vdekurit e familjes në një prej tri festimeve të të vdekurve që për arbëreshët bëhej në ato që ne sot quajmë Rrëshaja (periudha e Pentecost) që në arbërisht del me variante të ndryshme si russalle/ shal/ shal(j)e/ sciaglie e dëshmuar edhe në ditën përkujtimore të “të shtunës së shal(j)es” (Lat. Rosaliae që në antikitet ishte festa e të vdekurve në disa zona të Ballkanit dhe gadishullit italik).
Rituali që ndodh pikërisht në fund të pranverës në kalendarët ritualë të besimeve arbëreshe, përfshin ngjitjen në majë të malit të tufës së grave, performimin e këngës në fjalë, dhe zbritjen në fshat ku kryheshin gostitë tipike që shoqëronin celebrimet e ditës së të vdekurve.
Kënga gjendet në shumë fshatra arbëreshë dhe është ndër ato këngë që lidhin arbëreshët e kontinentit me ata të Siqilisë, por nga forca dhe dëshmimi i hershëm i ritualit që përfshin këngën, duket se foleja e saj ka qenë Siqilia, dhe veçanërisht fshati ku ka kohë që arbërishtja ka vdekur, Palazzo Adriano. Kënga shfaqet fillimisht si material poetik popullor i mbledhur në Siqili më 1736, duke dëshmuar një jetesë të sigurtë të para 1700-ës edhe për metrikën tetë-rrokëshe si edhe për mungesën e rimës. Më 1866 bën dy rishfaqje publike: në apendiksin e Gramatikës së Krahasuar të Kamardës si dhe në Rapsoditë e një Poeme Shqiptare të De Radës.
Prej këndej bëhet edhe më e njohur se më parë. Intelektualë të mençur Arbëreshë si V. Dorsa, G. Crispi e G. Schirò ishin ndër të parët që diskutuan teorikisht këngën “O e bukura More” rreth viteve 1840-1870 duke vendosur një lexim të ri patriotik e historik të këngës, mbi atë të një rituali fetar që rrinte në kufijtë e legjendës.
Nga analiza e fakteve të përdorimit të gjallë të këngës në motin e këtyre autorëve, si edhe nga interpretimet e tyre shtesë, Mandalà nxjerr përfundimin se intelektualët romantikë të 1800-ës vendosën ta “historicizojnë” këtë këngë magjiko-fetare (sido që po ata vetë sillnin edhe plot elementë etnografikë e ritualë që e lidhnin këngën logjikisht me festën e rrëshajave) dhe ta ripërmbajtësonin me një kuptim të paqenë historik që lidhej me përkujtimin prej arbëreshëve të ditës famëkeqe të rënies së Bizantit në duar të turqve.
Që prej këndej, kënga funerale nis e këndohet si këngë patriotike ku qahet atdheu i të parëve dhe himnizohet malli për të. Mandalà studimin kritik të ritit të këngës “O e bukura More” dhe falsifikimit të historisë së saj, e bën në një sfond studimi të një rrjeti mitesh krijuar nga individë dhe nga masa e intelektualëve arbëreshë, sa me qëllim aq edhe për forcë zakoni e respekti për ç’ish shkruar më parë. Ai flet për “valë falsifikuese” të qëllimshme e të prira ideologjikisht, që nisin me intelektualët e viteve 1700 që vendosën themelet e historiografisë arbëreshe (sipas “ideologjisë albaniste”) duke lançuar një proces rindërtimi të identitetit kulturor dhe historik me qëllim fisnikërimin e origjinave dhe jetës arbëreshe.
Më tej romantikët arbëreshë të viteve 1800, bazuar mbi versionet mitike e të falsifikuara historike shkruar nga idhujt e tyre intelektualë pararendës, shtojnë të vetën duke ekzaltuar më tej origjinat e veta e përforcuar falsifikimet e trashëguara prej paraardhësve. Vetëm në këtë sfond të përgjithshëm, agjentë aktivë të të cilit, para dhe krahas arbëreshëve, patën qenë intelektualë romantikë po aq të zellshëm të shumë kombësive të tjera, mund të kuptohet loja transformuese e “së bukurës More”.

Historinë e këngës më pastaj ne e njohim. Kënga “O e bukura More” që, në teshat e veta patriotike tingëllonte edhe më joshëse dhe lartësuese, edhe më në modë, edhe më e intonuar me Mesdheun romantik të vonuar, pas modifikimeve të shekullit të XIX, fuqizohet dhe shndërrohet në një himn të gjithë arbëreshëve.
Që në vitet 70 hyn me një sukses të jashtëzakonshëm edhe në Shqipëri, dhe ne na mallëngjen e na bën të ndihemi të vlershëm e të kërkuar më fort sesa mallëngjen e u vlen arbëreshëve vetë. Në një farë mënyre, sido që kuptimi i saj origjinal ka ndryshuar paq, funksioni i saj mbetet konsistent: nga një artifakt simbolik brenda një rituali jo fort të nyjëtuar materialisht, ajo rikthehet të luajë rishtaz një rol thellësisht simbolik.
Vetëm se tashmë, jo vetëm për Arbëreshët, por për gjithë shqiptarët e shqipfolësit, shumë prej të cilëve rijetojnë emigracionin, ku atdheu i lënë dhe malli për të rikthehen në tema të nxehta aktuale, ekzaltuese dhe lehtësisht romantizuese e manipuluese. Nuk kam takuar Arbëreshë që nuk e njohin këngën, por kam takuar Arbëreshë që nuk e dinë se çfarë është Moreja. Por në një performancë simbolike, elementët konkretë dhe përmbajtja gjeografike apo historike nuk kanë asnjë vlerë. Këngës, mitit, Zotit u besohet pa i racionalizuar apo marrë në pyetje.
Është interesante të imagjinohet ç’do kish ndodhur sikur intelektualët romantikë militantë arbëreshë të mos kishin ndërhyrë dhe falsifikuar këngën (ose edhe historinë në tërësi). Një botë pa mitet e veta origjinale dhe mistifikimet historike a do ishte vallë më e mirë? Besoj se për këtë nuk ka një përgjigje që vlen në të gjithë rastet, dhe pyetja vetë ka nevojë të mprihet e nyjëtohet shumëfish që të prijë një studim të besueshëm.
Por, po të më duhej të përgjigjesha përgjithësisht në rastin e këngës vetë dhe rolit të saj, do thoja se nën kuptimin e ri historiko-romantik, kënga ka pasur një rol të fuqishëm mobilizues që ka përforcuar identitetin arbëresh, njësimin e “identiteve të ndryshme arbëreshe” nën të njëjtin petk sado ireal në lidhjen e tij gjeografike me Morenë, dhe ka ndihmuar në qëndresën shekullore të gjuhës dhe kulturës arbëreshe në kushtet kur mbijetesa e minoriteteve në Europë rrezikohej seriozisht nga proceset agresive shtetkomb-formuese.
Është kjo arsyeja që në të gjitha studimet mbi arbëreshët dhe krahasimin mes tyre dhe arvanitëve, une konkludoj se ndryshimi themelor i dy grupeve mbetet në atë që arbëreshët kanë pasur një elitë prirëse aktive shkolluar fillimisht në dy-tre kolegjet-manastire të famshëm të nisur më 1700-ën, elitë që më pas ripolli veten e vet vazhdimisht në ditë të vështira duke krijuar traditë e duke prodhuar ideologji komunitet-formuese dhe komunitet-mbajtëse.
Ndërsa arvanitët, për arsye politike e kulturore që lidhen me kushtet e Greqisë, nuk mundën (dhe nuk u lejuan) kurrë të krijojnë një elitë unifikuese dhe ndrituese për komunitetin. Kjo është arsyeja themelore e shpërbërjes së ndjenjës së tyre etnike ose atij që sot studiuesit e rinj grekë e quajnë pa të drejtë “etnicitet bosh”, i stigmës “së pashpjegueshme” për origjinën, gjuhën dhe kulturën “ndryshe” që kanë.
E prapë, a ka mite që do të ish më mirë të mos ishin krijuar? A ka të tillë që, duke mos qenë falsifikues, do ta kishin bërë jetesën e komunitetit më realiste dhe më të aftë për të parë drejt dhe larg? A mund të masim sa dëm dhe sa dobi ka pasur komuniteti dhe shoqëria nga falsifikimi historik dhe miti, apo është jo etike nga ana shkencore, edhe ta ngresh këtë si pyetje për diskutim? A ka mite të mirë dhe mite të këqij? A është i mirë falsifikimi i këngës së Moresë dhe i keq ai i falsos së koronejve princër që erdhën në Itali dhe sollën rilindjen arbëreshe apo ai i vëllezërve Reres? A mistifikojmë në fakt të sotmen dhe të ardhmen nga çdo përpjekje për të parë anët “pozitive” të mitit antik?
Këto janë pyetje që duan një studim më vete. Ajo që unë ngulmoj të shpreh është se nuk mund të kuptohet prodhimi simbolik pa e lidhur me kohën e vet, ideologjitë që ushqyen motorin e mitit dhe funksionet që ai kreu në epokën kur lindi dhe u rrit. Po aq u duhet hapur rrugë në kohët moderne, kur janë relativisht të fuqishme ideologji (edhe institucionale madje) të reja që mbështesin dijen shkencore po aq sa të drejtat identitare dhe kulturore të individit dhe komunitetit, analizave skrupuloze kritike të miteve të krijimit.
Kjo duhet kryer sidomos e së pari në rastet kur mite të tillë ndeshen me progresin, barazinë dhe respektin, harmoninë njerëzore dhe tolerancën. Dhe miti i vjetër, i apropriuar nga një shoqëri e re që ia gëlltit jokritikshëm gjithë lëndën ideologjike që ai bart prej shekujsh, ka shumë gjasa të pjellë aksion reaksionar, shtypje njerëzore apo edhe luftë dhe asgjësim.
Së fundi, duhet mbajtur mendja hapur ndaj shumë të vërtetave. Ato janë komplekse dhe të ndryshueshme. E vërteta absolute, ashtu si autentikja janë konstrukte relative dhe iluduese. Cila është jeta e vërtetë e këngës “O e bukura More”, dhe cili mund të thotë se origjina e saj është më e vërtetë sesa jeta e saj e dytë apo e tretë? Autentikja është ajo që njohim si përdorim fillestar apo ajo që njohim si më të vërtetë? Kush mund t’u mohojë vërtetësinë lotëve dhe duartrokitjeve që derdhen kur këngën e këndon Elsa Lila apo plot këngëtarë të tjerë që shpesh e ndryshojnë totalisht mesazhin fillestar apo edhe atë dytësor të këngës, dhe solistëve apo publikëve që as nuk e kuptojnë se çfarë po këndojnë apo çfarë filtrojnë nëpër aparatet e veta shqisore dhe kognitive?
“O e bukura More” në mërgim

Ka arbëreshë që e këndojnë “O e bukura More” me orkestrim (kryesisht një kitarë e vetme) që ndjek melodi tipike të Jugut italian. Ka variante që e kanë greqizuar këngën, duke shtuar hyrje transparente greke buzukësh vajtues që pa dyshim nuk kanë lidhje me Morenë e 1400-1500ës.Në variantet e Shqipërisë kënga është përpunuar edhe më shumë, edhe në versionet e adaptuara për muzikë lirike që kanë hyrje të gjata orkestrale ose një-instrumentale, hyrje shpesh krejt të ndryshme prej njëra-tjetrës. Mua më duket se i bën drejtësi këngës së bukur vetëm kori i thjeshtë shumëzërash i grupeve folklorike arbëreshe i pashoqëruar nga instrumentet. Por këtë s’e gjen dot më kollaj.
Sa herë një element i ri futet në këngë, qoftë në tekst, qoftë në muzikë, kënga riinterpretohet dhe rivlerësohet simbolikisht. Efektet e saj publike gjithashtu janë të ndryshme. Në secilin riinterpretim mund të analizohen qartë arsyet e elementeve shtesë si dhe ideologjitë themelore në bazë të tij. Përpunimet dhe ripunimet e këngës për ta “zbukuruar” atë, pavarësisht nga niveli profesional apo zhanri muzikor i përdorur, synojnë t’ua shesin më mirë këngën publikëve më të gjerë ose më të specializuar, dhe t’i bëjnë ata më të lidhur e të apasionuar pas këngës. E kam fjalën këtu për shitje në kuptimin e drejtpërdrejtë, dhe në kuptimet figurative të fjalës që lidhen me ideale kulturore dominante si ato të dashurisë për atdheun, mallit për të, humbjes së tij të dhimbshme dhe reagimeve sentimentale. Ky proces komodifikues i këngës bëhet herë në mënyrë inteligjente dhe herë jo, sipas rastit nëse fjalët apo përmbajtja e këngës (origjinale ose dytësore) kuptohen ose jo nga përpunuesi, si dhe nga sa i kursyer ose jo është ai me patriotizimin e këngës.
Po ashtu, në këtë proces të kalimit të këngës prej grupeve arbëreshe tek grupet shqiptare, mund të flitej për një proces “apropriimi” të këngës prej nesh [një përvetësimi kulturor (etikisht të padrejtë) prej nesh të një produkti kulturor të tjetërkujt (arbëreshëve) me histori dhe karakteristika që e lidhin ngushtë simbolikisht atë produkt kulturor me tjetrin dhe jo me ne]. Por ka dy argumente që e bëjnë të pavlefshme tezën e përdorimit apropriues të këngës prej shqiptarëve: i pari, se shqiptarët (këndues) ndihen arbërorë ose ndihen pikërisht ata, dheut të të cilëve u këndohet në këngë, pra me lidhje fort të qenësishme me arbëreshët; e dyta, kënga në Shqipëri ka nisur të këndohet gjithnjë e më shpesh me tone që rimarrin motivin arbëresh të atdheut të lënë pas dhe mallit për të, dhe e vendosin atë në sfondin e emigracionit të ri shqiptar të pas 1990-ës, edhe më masiv dhe rreze-gjerë sesa ai mesjetari. Diaspora e re nuk e përdor më këngën si t’i takonte së vjetrës, por sikur të ish krijuar për atë vetë, të renë pra. Është interesante të shihet si bartet pa kontradiktë vlera simbolike e këngës, prej elementeve vajtuese lidhur me funebritetin origjinal të përmbajtjes, për atin, mëmën dhe vëllain e vdekur, tek malli për atdheun arbëror në variantin e dytë të saj, përcjellë tani në mallin e emigrantëve të pas-90ës për Shqipërinë e sotme.
Pra kënga tashmë është bërë edhe “e jona”, duke rritur kuptimet e shtuara në këto përdorime, si edhe duke ndryshuar simbolikën e dikurshme. Madje, një pjesë e këngëtareve që e kanë kënduar këngën, si Elsa Lila, kanë luajtur me futjen në tekst të fjalës Shqipëri, duke e njësuar emigracionin e hershëm me të sotmin, dhe duke përcjellë identifikim tërësor të emigrantit me këngëtarin, që në rastin e Elsa Lilës është real. Në këtë përdorim, një “manipulim” i ri i shtresohet këngës. Siç u sqarua në pjesën e parë, nga përkujtim funeral, kënga ishte bërë këngë patriotike e arbëreshëve; ndërsa tani po rikuptimësohet mbi bazën e identifikimit të atdheut të vjetër të Arbëreshëve me atdheun e ri të jo-arbëreshëve, dhe atë e këndon emigranti vetë.
Mund të vësh buzën në gaz po të mendosh se, duke qenë që një pjesë e mirë e emigrantëve tanë modernë sot gjenden në Itali, kënga “O e bukura More” është shndërruar në një polifoni surreale zërash qindravjeçarë që vazhdon të ketë si origjinë tokat italike dhe i drejtohet një Shqipërie shumëvlerëshe (që mund të shfaqet edhe si More), e cila vazhdon të braktiset dhe të qahet me po aq pasion nga grupe masive.
Sot gjen plot variante të këngës online të prodhuara nga arbëreshë dhe shqiptarë, madje edhe të tillë ku “More” (tokë e panjohur për shumë) shkruhet me të vogël e marrë në kuptimin e pasthirrmës “more” të shqipes pavarësisht lëmshit që krijon përplajsja e gjinive aty.
Një version lirik i mirë i këngës është ai i kënduar nga O. Kurteshi shoqëruar në piano nga D. Tukiqi. Në këtë variant ruhet strofa origjinale e këngës si në origjinalin arbëresh paraqitur në pjesën e parë të shkrimit, por ai shqipërohet fonetikisht dhe leksikalisht dhe bëhet krejt i kuptueshëm për dëgjuesin shqiptar. Kënga lirike (në të gjitha variantet e saj) kufizohet në tekstin origjinal pa shtuar tekste të tjera që i gjejmë shpesh në muzikën e lehtë. I vetmi ndryshim verbal që i bëhet këngës nga origjinali është se “zonja mëmë” shfaqet në tekst para “zotit tatë”. Por, sado afër origjinalit, ky variant lirik nuk është ai më i dashuri për njerëzit.
Varianti publikisht më i përfillur online (që shoqërohet nga imazhe filmike që variojnë nga videoja në video) është ai i Elsa Lilës. Lila, përfshin në të kënduar elemente të fonetikës arbëreshe që, sipas meje, rrisin emocionalisht këngën dhe i shtojnë mistikën arbërore aq të dashur për shqiptarët, sido që pikërisht Elsa Lila bën zhvendosjen në aksin toponomik nga Moreja tek Shqipëria. Lila në fakt këndon vetëm tri vargjet e para të këngës të përsërituara, duke hequr krejt pjesën me “tatën, mëmën dhe vëllain, gjithë mbuluar nën dhe”, me synim që, Injorimi i pjesës funebre (origjinali kuptimor) o lëshon vendin e vet kuptimit patriotik të këngës si dhe copës së gëzuar që i bashkohet.
Prej tri vargjeve të para të dhimbshme e vajtuese kalohet papritur në një motiv totalisht të kundërt, atë të dashurisë së çmendur të djalit për vajzën lule në këngën tjetër “O lule-lu” që i bashkëngjitet mekanikisht atij të “O e bukura More”. Vaji për atdheun, në këtë kompilim pa krisë a pauzë, kthehet në gaz dashnorësh të lumtur; origjina funebre e këngës, në erotikë[i]!
Kemi parë e s’kemi parë, shkon i vdekuri me të gjallë! Pasi djali i thotë vajzës-lule “se zemra ime je ti vetë”, Lila transformon vargun herën e dytë që e këndon, në “se zemra ime, Shqipëria”. Këtu emocioni arrin kulmin, kënga mbyllet dhe publiku shpërthen në një stuhi brohorimash e duartrokitjesh. Është prekur mu në zemër! Për publikun shqiptar ky pohim dashurie patriotike i mërgimtares së bukur Lila, është edhe më prekës e i vlerësuar se talenti i saj. Duhet nënvizuar këtu se sjellja në skenë e Shqipërisë në pjesën dashurore të këngës, dëshmon se motivi i shtresuar patriotik vazhdon të jetë themelor në këtë variant të ri të këngës, ashtu si deshën të moçmit intelektualë arbëreshë.
Nga variantet e lehta të “O e bukura More” Lila i bën hyzmet të veçantë dhe të talentuar fonetikës së këngës. Ajo nuk shqipton “ë-në” shqipe, por një “ë” më të mbyllur e më të lartë duke iu afruar “ë-së” arbëreshe si në fjalët “për”, “të” “e vërtetë”; Lila shqipton “unë/un” pa “n”, pra “u” me një hundorëzim të lehtë, siç bëjnë arbëreshët, dhe shndërron tingullin “l” të fjalës “lule” në një tingull qiellzor të përparmë (siç ndodh me italishten në rastin a tingullit shkruar “gl”) pikërisht siç ndodh në arbërisht.
Elina Duni këndon një variant më teatral të këngës dhe, më shumë se për fjalët një nga një, kujdeset për një rritje të vazhdueshme të efektit dramatik. Edhe ajo thekson (që në shpjegimin paraprak që i bën këngës për publikun) karakterin e saj patriotik arbëror, sido që edhe në këtë variant teksti patriotik ndiqet nga ai dashuror. Ndërsa Duni me finesë nuk e fut në lojën e vet “Shqipërinë” (që duhet thënë se është një hile meskine që i ul vlerat këngës) në fund të këngës. Ajo nuk përdor as fonetikë arbëreshe, por afron disa segmente të këngës me shqiptimin geg, si në “zonjën nan” dhe “vlla”.
Çuditërisht, në variantin e Dunit vargjet e këngës së dashurisë që në arbërisht[ii] janë zakonisht “o lule-lu, o lule lule mazz’ mazz’, se u për ti, se u për ti, jam e dal pazz'[iii]” transformohen: nga “dal’ pazz’” vargu bëhet “e ndalu pak” herën e dytë. Në fakt, vargu arbërisht që thotë “se unë për ty jam e dal pazz’” (ose thjesht “dal pazz’”) është një kalk nga shprehja italiane “esco pazzo” (në shqip “çmendem për ty”). Pra vargu ndjekës “e ndalu pak është e vërtetë” është një varg qesharak për faktin se nuk ka asnjë lloj kuptimi. Më kujtohet që në Shqipëri nëpër eskursione rreth viteve ’88-’89 e këndonim si “djalo pazz[iv]”. Ka pastaj edhe nga këto variante revolucionarizueso-gajasëse të kësaj kënge në shqip si: “E lum e lum e paça paça /E nalu pak e nalu pak ende sa s’plasa/ Se zemra ime, se zemra ime je ti vete/ Se un per ty, e un per ty jape jete”.
Unë e respektoj lirinë që jep anonimiteti dhe folklori, por besoj se, kur prishet një farë ekulibri sasior nëpërmjet risive, nuk kemi të bëjmë më me të njëjtën cilësi apo këngë. Ja edhevarianti arbëresh. Teksti më poshtë vjen nga San Benedetto Ullano në provincën e Kozencës. Por në variantin e kënduar arbëresh më lart, nuk duket se thuhet vargu tipik i këngës siç këndohet prej shumë arbëreshëve “është (e) vërtetë”, por si “pe ti vëtetë” ose “për ty vërtetë”. Këtu ndihen fort edhe qiellëzorizimet në “ljulje” e “dalj”. U vë dot faj shqiptarëve që ta kanë dëgjuar keq?!
E lule lule mac mac

u pë tia dal pac

e dal pac e është vërtetë

se zëmëra ime je ti vet!
Tri probleme nxjerrin krye këtu: i pari, arbërishtja dhe shqipja janë larguar fort mes tyre, dhe shqiptari e këndon këngën për vlerën simbolike që ajo ka, dhe jo sepse ia kupton tekstin; pra rishtaz kemi të bëjmë me një këngë të re, në fakt, më shumë se me të vjetrën por që në një plan, aspak verbal, lidhet fort me të vjetrën. Ky është kthimi mbrapsht i këngës në përdorimin e vet ritual si në “prehistorinë” e saj, që diskutoja në fund të pjesës së parë të këtij shkrimi. Problemi i dytë është ai i sfidave serioze që ka mbijetesa e gjuhëve në rrezik si arbërishtja, në kushtet e një deleksikalizimi masiv të tyre. Një mikeshë nga Piana degli Albanesi, me të cilën diskutoja nëse kënga “O lule lu” ishte e Siçilisë apo e Kalabrisë, më tha: “shiko shprehjen “dal’ pazz’”; këtë mund ta thonë veç arbëreshët e Kalabrisë që e kanë prishur gjuhën, se ne pianiotët deri këtu nuk kemi arritur ende, dhe nuk e kemi shkartisur gjuhën kaq keq me italishten!” Kjo më kujton një folës nga Piana degli Albanesi që dinte edhe ca shqip, me të cilin para shumë vjetësh po testoja nëse mënyra dëshirore kish vdekur ose as ekzistuar kurrë në Piana, apo rronte në formë pasive, së paku në shprehje të ngurosura.
Ai, vargun “artë[v] rregjëria jote” të lutjes “Ati ynë” arbërisht, nuk e përktheu në italisht “venga il tuo regno”, por “d’oro è il tuo regno”. Problemi i tretë lidhet me forcën false që ka diskursi patriotik për njerëzit në shkallë të gjerë, dhe pranueshmërinë pa pyetje të ideologjisë që ai bart. Emigracioni masiv i shqiptarëve pas 1990-ës ka qenë zgjidhja e vetme që ata kanë parë drejt një jete më të mirë, ndoshta edhe zgjidhja më e ndershme mes të tjerave. Por ky emigracion nuk është as i thjeshtë, as fatlum dhe as i reduktueshëm në një dukuri të thjeshtë pozitive zhvendosjeje drejt vendeve që ofrojnë më shumë siç bën gjithë bota. Emigranti shqiptar tipik nuk e pranon kollaj tokën e re dhe njerëzit e saj, i sheh vetëm probleme, ia shan zakonet, gjellët, jetën. Kështu ndodh edhe me lidhjet mes shqiptarëve dhe arbëreshëve: secili grup e sheh veten superior, i sheh tjetrit defekte “gjenetike” të pakëmbyeshme, fatale. Por përqafimi aktiv i këngës tregon se, në rrafshin simbolik, gjithë kontradiktat janë zhdukur, dhe ne ende kemi fuqi të prodhojmë dy diskurse totalisht të kundërta në të njëjtën kohë: diskurse reale, të përditshme e që i besojmë. Dhe diskurse të rreme romantike si ai i unitetit të paluajtshëm kombëtar, dashurisë për atdheun e përsosur që lamë e na përlot e na bën të këndojmë me zjarr e të ndihemi superiorë në ditë të caktuara të vitit. Thua të jetë prapë e tillë rruga drejt mbajtjes së gjuhës dhe kulturës edhe në shekullin e XXI?
Besoj se Frederik Ndocaj mendon tamam kështu. Varianti i “O e bukura More” i Ndocajt bën komodifikim më të drejtpërdrejtë të këngës që me siguri i drejtohet një publiku emigrantësh të sotëm shqiptarë. Ky variant është edhe më “pa lidhje” me këngën arbëreshe. Tonet patriotike “me të dredhur të zërit” përforcohen sepse Ndocaj as nuk e përdor fare fjalën “More” por e zëvendëson atë në të gjitha rastet me “Shqipri”, dhe sapo e mbaron këngën e plotë, hidhet në vargjet “Vajta, kalova gjithë Kalabrinë, askund nuk gjeta si Shqipërinë”. Në këtë pikë nuk e di cili kompilim është më pak fin: ai që ngjit këngën e mortit me atë të dashurisë dhe i patriotizon që të dyja, apo ky i Ndocajt që do të prekë me çdo çmim emigrantin.[vi]
Në poezinë “Atje kam” të vëllimit me të njëjtin titull të vitit 2004, poeti arbëresh Giuseppe Schirò Di Maggio, me zgjuarsinë parashikuese tipike të burrave të moçëm arbëreshë, luan me këto rikuptimësime që i bëhen Moresë ashtu si edhe këngës “O e bukura More”, sido që ai nuk ka parasysh atje variantet shqiptare të diskutuara më sipër. Di Maggio, arbëresh i vërtetë, por i shekullit të XXI, e sjell Morenë e largët, koncept i ndryshueshëm dhe i dyshimtë, në rrafshin e “sot-it” dhe “këtu-së”:

E Bukura More e sprasme është “këtu” ku jam.
“Këtu” kam u zotin tatë, “këtu” kam u zonjën mëmë

“këtu” kam edhe tim vëlla, gjithë mbuluar në “këtë” dhe (atdhe).”
Jam e sigurtë që kënga fatlume e Moresë do vazhdojë të lakohet mes nesh në kuptime e interpretime të reja, legjitimiteti i të cilave nuk vendoset nga tjetërkush veç publikut. Por lëmshi pa formë i këmbimeve “More”, “Arbëri” “Shqipëri” nuk dëshmon atdhetarinë tonë, por mungesën e një “atdheu” real dhe dëshirën për ta rikrijuar atë në fantazi. Në fakt duhet mësuar nga G. S. Di Maggio dhe duhet kërkuar dhe gjetur atdheu “këtu” dhe “tani”./voal.ch