Edouard Schneider : Pellazgët, raca e harruar – Shqiptarët, baballarët e Greqisë së lashtë dhe Europës

Ky është një kapitull i pjesës së parë të librit NJË RACË E HARRUAR – PELLAZGËT, të Eduard Schneider. Libri ndahet në dy pjesë: pjesa historike dhe pjesa gjuhësore. Është botuar në Konstantinopojë, më 31 dhjetor 1893, Edouard Schneider

Ja edhe dedikimi që autori ia bënë të bijes
DEDIKIM

Shumë miq të nënës tënde dhe të mi, më se njëzetë herë, më kanë thënë të shkruaj atë që dija për Shqipërinë, për vendin ku e kam njohur nënën tënde me të cilën jam martuar dhe e cila të solli në këtë botë.
Në venat tua rrjedh gjak shqiptari, dhe nëse ta dedikojë këtë libër është nga shkaku që ti duhet ta keshë gjithmonë afër vetes, që kurrë mos ta harrosh Atdheun tënd dhe gjuhën amtare, të cilës e ardhmja do t’ia njoh vlerat.

Në këtë moment, ti ende nuk di të lexosh, por ti tashmë e flet më mirë se unë këtë gjuhë burrash (ashpër), por e ëmbël në gojën tënde, edhe pse u ke buzëqeshur vetëm katër pranverave. Madje, ti qysh tash tregon fabula dhe legjenda, dhe duke më parë vazhdimisht duke shkruar, në gjuhën tënde të fëmijërisë, ti i tregon gjithkujt se po punoj për ty, për të fituar para që do të sjellin lodra.

Kur ta lexosh këtë libër të vogël dhe kur ta njohësh më mirë botën sesa në moshën që ke tash, si vajzë e rritur, pastaj grua dhe nënë familjeje, ti do të kuptosh se qëllimi i shkrimeve të mia mbrëmjeve, nuk ka qenë të fitojë para për lodrat tua, por për të ngjallur kujtimin e racës primitive (të lashtë) të harruar siç janë Pellazgët, të cilët i kanë lindur shqiptarët dhe nënën tënde.

Shekulli në të cilin ti do të jetosh do t’i takojë sikur njeriut (burrit) dhe femrës (gruas); pra nëse do të dëshiroje që hiri i babait tënd të jetojë në varr, bëj si ai, edhe pse nuk ishte shqiptar; puno aq sa do të mundesh, për ta ringjallur gjuhën e pasur të stërgjyshërve tanë të përbashkët, sepse edhe unë si evropian, jam pasardhës i Pellazgëve autoktonë, të cilët e populluan Evropën, këtë kontinent, ishull i madh i cili e ka parë të shfaqet mbi tokë stërgjyshin e familjes së madhe dhe inteligjente të njerëzimit.
Konstantinopojë, më 31 dhjetor 1893
Edouard Schneider

NJË RACË E HARRUAR PELLAZGËT DHE PASARDHËSIT E TYRE

PJESA E PARË

AUTOR: EDOUARD SCHNEIDER

ISH INXHINIER, SHEF I PROVINCËS SË SHKODRËS – SHQIPËRI – PËR QEVERINË OTOMANE

PËRKTHEU: SEFEDIN KRASNIQI

Kushdo që do ta lexojë komplet librin e Edouard Schneider mbi Pellazgët, përkthimit të cilit i kam kushtuar një kohë të çmuar, do të kuptojë se, përveç të vërtetës së madhe që shqiptarët janë pasardhësit direkt të tyre, të gjithë emrat e zotave dhe perendeshave greke kanë kuptim në gjuhën shqipe. Të gjithë bijtë dhe bijat e tyre, gjithashtu, kanë emra që zbërthehen dhe kanë kuptim vetëm në gjuhën shqipe. Emrat e të gjithë heronjëve të luftërave antike kanë emra që autori me shumë kujdes i ka zbërthyer në gjuhën shqipe. Pra, Pellazgët flisnin gjuhën e cila, sipas autorit, edhe sot flitet në Mirditë (Veriu i Shqipërisë). Ne, shqiptarët, nuk jemi bijtë e Evropës, por baballarët e saj… SK

Pellazgët

Pellazgët, thotë M. Paul Guérin, banorë primitivë (të lashtë) të Greqisë dhe Italisë, duket të kenë ardhur nga Lindja dhe i takojnë racës indo-evropiane. Kur arrijnë në Danub, një pjesë e tyre kalon këtë lum dhe depërton në ishullin helenik, të tjerët ngjiten përgjatë lumit Sava, e cila i çoi në Itali. Nga ky fakt, njihen dy degë të pellazgëve; njëra orientale, në Greqi dhe tjetra perëndimore, në siujdhesën italike. Pa dyshim, kah viti 200 para Krishtit, pellazgët prekën Danubin.
Ja pra, me dy fjalë, historia e emigrimit të këtij populli të madh, apo më mirë të themi i këtyre barbarëve, për të cilët na flet Herodoti, babai i historisë, i cili jetoi në shekullin e katërt para erës sonë dhe të cilët sipas këtij historiani, siç do të shohim në vazhdim, vinin (kishin prejardhjen) helenët.
Duke kërkuar etimologjinë e fjalës pellazgë, ne gjejmë se grekët i përcaktonin (i quanin) me këtë fjalë banorët që shtriheshin mbi (përtej) det. Shqiptarët me gjuhën e tyre, këtë fjalë e përkthejnë me banorët ose njerëzit e maleve, të Péla për pylha (pylli) dhe të gjin njerëz. Pellazgët pra ishin Pylhagjin (gjinpylli) nga na del fjala Pelasgus, Pelasges, njerëz të pyllit apo maleve, d.m.th. njeriu që i parapriu njeriut të shpellave, trogloditëve.

Kush ishin këta Pellazgë? Nga vinin?
Të shohim se çfarë thotë së pari Herodoti.

Cresus (Kresusi), mbreti i Ledianës-ve (lidienëve) dhe i shumicës së grekëve ionien e eonien të Azisë së Vogël, pasi kishin vendosur t’i sulmojnë persët, i drejtohet orakullit të Delphes dhe i kërkon nëse mund të bartte armë kundër këtij populli dhe nëse duhej t’i bashkohej ndonjë ushtrie ndihmëse. Përgjigjja ishte se Kresusi u bënte luftë persëve, do ta shkatërronte një perandori të madhe, si këshillë, orakulli i rekomandonte mbretit të madh t’ia bashkëngjiste vetes, si aleatë, grekët më të fortë.
Kresusi (Cresus) mësoi se në rreshtat e parë, nga këta të fundit ishin lacedemionenët dhe athinasit, të parët me origjinë doriene e të dytët me origjinë ioniene.
Këto dy kombe, thotë Herodoti, prej shumë kohësh ishin më të shquarit dhe ishin pasardhës të athinasëve apo pellazgëve të lashtë, ndërsa tjerët, d.m.th. lacedemonienët nga helenët. Këta të Atikës, pra athinasit, nuk kishin emigruar kurrë, ata të Spartës, lacedemonienënt kishin ndërruar atdhe disa herë.
Nën mbretërinë e Deucalion (Dukaluani), ata kishin banuar në Ftiotidë–Greqia qendrore, (Phtiotides-në gr. vjetër ; Περιφερειακή ενότητα Φθιώτιδας), e nën sundimin e Dorus-it, të birit të Helenit, të birit të Dukaluanit, vendit të Ossa dhe të Olimpit që quhej Histiotida. Kadmenët (cadmenes) pasi i kishin përzënë, ata u vendosën rrëzë Pindit, në vendin e quajtur Macédnos, pastaj në Dripopidë (Dryopides) dhe përfundimisht në Peloponez, ku e morën edhe emrin Dorianë.

Sipas të njëjtit autor, Pellazgët i kishin kolonizuar brigjet deri në Hellespont, pra shumicën e ujëdhesave të Arqipelit dhe madje edhe bregdetin e Azisë së Vogël, pasiqë kur gjenerali Darius Othanes, e mori Lamponinë me ndihmën e anijeve të Lesibiens, Lemons dhe Imbros, të gjitha këta ishuj ishin të banuar nga Pellazgët .
Sa i përket bregdetit të Azisë së Vogël, Herodoti na thotë më tutje se kur Xeroxes (Kseroks) përgatiti ekspeditën kundër grekëve, ionienët kishin njëqind anije dhe se pajisja e tij ishte e ngjashme me të grekëve. Gjatë gjithë kohës, derisa këta të fundit banuan në Peloponez, vendi që tash quhet Achaïe dhe para ardhjes në këtë vend të Danausit dhe Xuthus-it, ionienët quheshin Pelasges-Egiales, pastaj për shkak të Ion-it, i biri i Xuthus, pasardhës i Dukaluanit, ata u quajtën ionas (Ioninens)
Është e njëjta gjë me ujdhesarët të cilët i kishin shtatëmbëdhjetë anije dhe gjashtëdhjetë anije me vela (eoliene). Të parët ishin nga raca pellazge e të dytët quheshin pellazgë.

Përfundimisht, prapë Herodoti na jep gjenealogjinë e athinasëve, në këtë mënyrë: këta të fundit (athinasit), kur pellazgët posedonin atë që sot quhet Greqi, ishin pellazgë dhe i quanin Cranaens . Nën sundimin e mbretit Cecrops u quajtën Cecropides; kur Erechatée trashëgoi sovranitetin e tij, ata ndërruan emrin dhe u quajtën athinasë. Më në fund, Ioni i biri i Xuthus-it, pasi bëhet shef i tyre, për shkakun e tij ata u quajtën ionas (ioniens).
Ja se ç’na thotë për pellazgët Herodoti i vërtetë dhe këtë e shkroi në vitin 456 para Krishtit.
Emigrimi i pellazgëve, nëse ka ndodhur, daton së paku 7 apo 8 shekuj para epokës kristiane dhe jo në vitin 200 para Krishtit, sikur e thotë M. Paul Guerin.
Para se të shkojmë më larg, ta kërkojmë etimologjinë e emrit të parë, i cili përcaktonte pellazgët-athinas-Cranaens.

Dihet që athinasit ishin më të fortit e Greqisë. Dihet gjithashtu se perëndesha Minerva ishte ajo që ia kishte dhënë emrin e vet Athinës dhe që kjo perëndeshë kishte dalë e armatosur nga koka apo kafka e Jupiterit. Por, te Cranaens, gjejmë dy rrënjë të shqiptarëve (shqipes), Kry, që në shumës bënë Kréna dhe ens, mbetje e rrënjës gjins, ose gjens, që d.m.th. njerëz, ashtu siç quhen edhe sot në disa pika (vende) të Shqipërisë. Kréna, do të thotë koka, shef dhe gjins ose gjens, njerëz apo banorë. Cranaens-it, pra, shefat e njerëzve, njerëz të Greqisë, apo më mirë me thënë, të preferuarit e perëndeshës Minerva.
Pra, grekët, athinasit të paktën, shumë më vonë në histori, ende kishin njohuri të gjuhës së pellazgëve, nga të cilët e kishin prejardhjen dhe ajo (gjuha) kishte hyrë tashmë në fazën aglutinuese.

Akili heroi pellazg – epirotas, të cilin na e vodhën grekët!

Popullsia e Fthijes ku mbretëronte i ati i Ahiles, ishte pellazge atëherë Akili, që ishte biri i një mbreti të pellazgëve, patjetër që është pellazg

Elena Kocaqi

Ishte djali i Danës dhe nipi i Akrizit, mbretit të Argos Pellazgjike; sa për babanë e tij nuk ka të dhëna, sepse pretendohet se e kishte me Zeusin. Në fakt Kreuzi e dëboi të bijën nga shtëpia, sepse ndoshta ajo duhet ta ketë pasur fëmijën jashtë martese, ndërsa burimet thonë se ai e dëbon të bijën, sepse thuhet se kishte parë në ëndërr që nipi kur të rritej, do ta vriste. Mendoj se varianti i parë është i saktë, duhet ta ketë dëbuar se e ka pasur fëmijën me ndonjë të dashur dhe për të qenë në rregull me të gjithë thoshte se e kishte me Zeusin.

Perseu mbahet si themeluesi legjendar i qytetit të Mykenës dhe kjo duhet të ketë ndodhur diku nga shekulli XV-XIV p.k. Në fakt nga të dhënat arkeologjike Mykena ka një qytetërim më të lashtë se këto shekuj me një kulturë të lartë e të sofistikuar siç paraqitet te maskat e arta që janë gjetur dhe varret monumentale që datojnë në shekullin XVI p.k. Perseu duhet të ketë qenë një nga mbretërit e Mikenës dhe themelues i dinastisë së Persejve që mbaron me Yllin, djalin e Herkulit kur Mikena pushtohet me luftë nga Pelopi, babai i Atreut. Emri Mykena ka lidhje me një lloj kërpudhe që quhej Myk. Në fakt myk i thonë edhe sot mykut në shqip, që është si një lloj kërpudhe, që mbin dhe rritet shpejt si ajo.

Ka autorë që thonë se djali i Perseut, Perseu është themelues i shtetit Pers, pasi dhe vet persët ia dedikonin krijimin e mbretërisë dhe të shtetit të tyre një të huaji.
Perseu ra në dashuri dhe u martua me Andromedën, vajzën e mbretit të Aethiopias, Kefeut dhe mbretëreshës Kasiope. Andromeda shkoi në vendin e burrit të saj në Tiryn në Argo dhe i dha atij disa fëmijë: Perseun, Alkeun, Heleu, Mestor, Sthenelu, dhe Eliktronin, gjyshin e Herkulit.

Atreu ishte babai i mbretit të Mykenës, Agamemnonit, i cili mbretëronte në atë vend gjatë kohës që u zhvillua Lufta e Trojës. Atreu ishte i biri i Pelopit frigas, apo trojan, që mori me luftë pushtetin në Mykenë, të cilën e qeveriste dinastia e Perseut. Nga trojani Pelop ka marrë emrin edhe gadishulli i Pelopit. Mykena njohu forcim ekonomiko-ushtarak gjatë qeverisjes së Atreut, por ajo kishte një rivale të fortë dhe të pasur, siç ishte Troja kryeqendra e Azisë së Vogël. Gjatë qeverisjes së Agamemnonit u zhvillua një luftë 10 vjeçare me Trojën që drejtohej nga Agamemnoni dhe Menelau. Si pretekst për shpërthimin e luftës shërbeu fakti që Pari rrëmbeu Helenën, gruan e Menelaut gjatë kohës që ai e kishte ftuar Parin në shtëpi. Rrëmbimi i grave është një zakon që e kanë përdorur gjithmonë shqiptarët, por rrallë e kanë ushtruar me gra të martuara.

Lufta filloi me pretekstin se Pari e kishte shkelur në besë, duke i marrë gruan kur Menelau i kishte besuar shtëpinë. Në fakt, besa ka qenë një institut juridik i së Drejtës Zakonore në botën albane, por nuk besoj se lufta shpërtheu për Helenën dhe as për besën, por për shkak të pasurisë që kishte Troja. Kjo luftë e gjatë, nuk do të ishte fituar kurrë nga Mykena, nëse ajo nuk do të kishte përdorur dredhinë pasi Troja ishte shumë e pasur dhe kishte aleatë gjithë Azinë e Vogël dhe Gadishullin Ilirik, pra, një ushtri të madhe.

Mykena as mund ta ëndërronte që të fitonte përballë Trojës po të mos kishte qenë për kalin e drunjtë të Trojës në barkun e të cilit ishin futur ushtarët që i hapën portat ushtrisë së Mykenës natën. Ushtria e Mykenës e zuri në gjumë dhe në befasi ushtrinë trojane, e cila nuk qe në gjendje të mbrohej. Mykenasit ndërmorën një masakër të vërtetë duke vrarë të gjithë ata që i dolën para në mes tyre dhe anëtarët e familjes mbretërore të Trojës, Priamin dhe Parin. Një pjesë e popullsisë i shpëtoi masakrës dhe u shpërngul për në vende të tjera dhe nga kjo popullsi së bashku me popullsinë thrako-ilire krijohen kombe të tjera në Evropë. Kjo zonë që përfshin Trojën, gadishullin Ilirik dhe territoret e Detit të Zi, ka qenë nëna që populloi Evropën e bardhë.

Tezeu ishte me origjinë nga fisi i Lapëve, të cilët jetonin në faqen lindore të malit të Pindit. Lapët duhej të jenë i të njëjtit fis me labët e sotëm, ndoshta Labëri apo Lapëri është quajtur zona malore nga Pindi deri në Karaburun. Këtë ide e hedh Aristidh Kola, që ishte një njohës shumë i mirë i popullsisë së këtyre territoreve. Tezeu njihet si mbreti i parë i Athinës dhe ka qeverisur në shekullin XIII p.k.

Tezeu njihet për reformat dhe ligjet që vendosi në qytet ku kryesorja ka qenë ndarja e popullsisë në disa kategori sipas pasurisë. Ai ndërtoi akropolin e Athinës, por muret rrethuese që janë quajtur si pellazge nuk dihet se në ç’kohë janë ndërtuar.
Ishte një burrë i pabesë dhe i linte femrat në mes të rrugës, pavarësisht se çfarë mund të bënin ato për të. Kështu pati disa gra, të parën Arjanën, princeshën e mbretit të Kretës, të cilën më vonë e braktisi. Rrëmbeu mbretëreshën e Amazonave, Hipolyten, me të cilën pati një fëmijë dhe që më vonë e la dhe u martua me Fedrën, me të cilin pati djalin Akaman, që mori pjesë në Luftën e Trojës. Ka burime që thonë se Hypolyta solli amazonat për të vrarë të gjithë pjesëmarrësit në dasmë, por nuk ia arriti dot.
Gruaja e tij, Fedra, ra në dashuri me djalin që ai e kishte me amazonën Hypolyta, që quhej si e ëma Hy-po-lyt, por ai e refuzoi atë. Thuhet se ajo e gënjeu Tezeun se gjoja djali i tij e kishte përdhunuar dhe Tezeu vret të birin, por më pas del se ai ishte i pafajshëm dhe Fedra vret veten. Tezeu mbahet si mbreti i parë i Athinës dhe si i pari që kreu reforma në atë vend.

Akili

Ai ishte i biri i Peles dhe Thetit dhe kishte lindur në Fthija të Thesalisë. Fthija banohej në atë kohë nga pellazgë, dhe një fakt të tillë na e jep Dionis Halikarnasi në veprën e tij “Historia e vjetër e Romës” kur thotë për vendin e Akilit kështu “Në brezin e 6 ata (pellazgët) lanë Peloponezin dhe emigruan në Hajmoni, që sot quhet Thesali. Në krye të kolonisë ishin Aheu, Fthiu dhe Pellazgu të cilët e ndan vendin në tre pjesë në Fthioti, Ahe dhe Pellazgi”.

Popullsia e Fthijes ku mbretëronte i ati i Ahiles, ishte pellazge atëherë Akili, që ishte biri i një mbreti të pellazgëve, patjetër që është pellazg.
Straboni shumë shekuj pas luftës së Trojës thotë se: “Për pellazgët pothuajse të gjithë janë të mendimit se ishin një fis i vjetër, i përhapur në të gjithë Helladën e sidomos në vendin e etolëve afër Thesalisë… Thesalia që shtrihet nga gryka e Peneit dhe Thermopileve dhe gjer në malet e Pindit quhet Argo pellazgjike”.
I ati i Akilit ishte mbret i pellazgëve të Fthijas, ndërsa e ëma ishte Theti, perëndesha pellazge e Detit, pra emri i saj është shqip Theti do të thotë deti kështu që Akili me dy prindër pellazgë nuk ka se si të jetë tjetër veçse Pellazg.

Në varrin e Akilit do të përulej një mijë vjet më vonë iliro-maqedonasi Aleksandri i Madh dhe më vonë perandori i Romës me origjinë ilire, Konstandini i Madh, që tregon se këta dy burra pellazgo-iliro-albanë e mbanin për të fisit të tyre Akilin.
Akili në Iliadë del me tiparet e popullit shqiptar, si mikpritja që i bënë Priamit, edhe pse i kishte vrarë të birin Hektorin, besa që i jep atij dhe që Priami u thotë të vetëve dilni jashtë mureve, për çfarë të doni se më ka dhënë besën Akili. Këto kanë qenë institute të së drejtës popullore të shqiptarëve deri më sot.
Akili kur i lutet Zotit, i lutet Dodonës së pellazgëve. Pse i lutej Dodonës pellazge që ishte kryeqendra e pellazgëve? Fakti që ai i lutet për ndihmë Dodonës pellazge, tregon që ai ishte pellazg dhe që do t’i drejtohej perëndisë që kishte trashëguar nga paraardhësit e tij.

Plutarku thotë se “Akili në Epir nderohej si hyjni dhe në gjuhën e atij vendi quhej aspet”. Kjo fjalë në shqip i përgjigjet shumë mirë cilësisë kryesore të Akilit, i shpejt, që tregon vitalitetin e shqipes që s’ka ndryshuar, edhe pse kanë kaluar mijëvjeçarë. Pra spet=shpejt të shqipes së sotme, sepse nuk ka sh në gjuhën greke, siç ka shqipja dhe kur ne e përdorim këtë fjalë, edhe sot me nxitim e themi shpet-shpet pa ia vënë shkronjën j. Pra në gjuhën e përditshme shqiptare edhe sot përdoret shpet ose kur thuhet akoma më me nxitim e themi spet.

Akili quhet Mirmidon dhe në vendin e tij Homeri jep vendbanime me emra shqip si këto të sotme pa asnjë ndryshim.
Pel-jon që do të thotë po në shqip Pel-jon, mal në vendin e Akilit ku rriteshin kuajt.
Gyr-ton që në shqip do të thotë Gur-ton,
A-lopes që në shqip do të thotë A-lopë
Do-lop që në shqip do të thotë Do-lop
Ethik që në shqip do të thotë Thik, kështu quhej krahina malore në Thesali që do të thotë është si thikë e pjerrët.

Kuajt e Akilit quheshin Ksanthi, siç quhej kali i Hektorit, kundërshtarit të tij trojan, dhe si emri i një lumi në Trojë dhe kali tjetër bal. Sot në viset shqiptare të Ballkanit dhe kudo që jetojnë shqiptarë si në Itali, Turqi, Greqi, gjysma e kafshëve të shtëpisë quhet, bal që tregon se shqiptarët kanë gusto të njëjtë në vënien e emrave te kafshët. Pra emri bal i kalit të Akilit është emri më popullor për kafshët në botën shqiptare, si për qen, lopë, kuaj. Fjala bal në shqip do të thotë një kafshë që është me një bal, me shenjë, në trupin e saj.

Akili në të gjitha pikturat e ardhura deri më sot, paraqitet me simbolet e Dodonës pellazge, me shqiponjën që ishte simbol i Aleksandrit të Madh, Pirros, Skënderbeut dhe i shqiptarëve sot, si dhe me simbolin tjetër të yllit ose diellit, që ishte simboli i ilirëve dhe i flamurit të Aleksandrit të Maqedonisë.
Pra, etniciteti i Akilit është i qartë dhe i padiskutueshëm, ai ishte pellazg. Është e qartë se në këtë kohë Grekët nuk kishin ardhur në territoret e tyre historike Peloponez dhe Atikë dhe jo më të bëhej fjalë që të gjenden në territoret, të cilat shteti grek modern i përvetësoi shumë vonë.

Odisea

Ishte nga ishulli i Itakës në detin Jon, që shqip do të thotë i joni dhe ishte prijës i gjithë ishujve të Jonit dhe Epirit pellazgjik. Janë autorët e antikitetit që japin të dhëna për origjinën pellazge të Epirit.
Straboni thotë se “Shumë autorë të vjetër dhe fiset epirote i kanë quajtur Pellazge sepse ato shtriheshin deri atje (Në Epir)”.
Efori thotë se “Dodona është e ndërtuar nga Pellazgët”.
Po Efori thotë se “Fillimi i Heladhës është Akarnania (poshtë Prevezës), sepse kjo takon e para me fiset epirote”. Kjo do të thotë se epirotët nuk ishin Grek.
Hesiodi thotë se “Dodona (në Epir) dhe lisi ishin qendra e pellazgëve”.
Këto fakte tregojnë që Epiri ishte pellazg gjatë Homerit dhe gjatë antikitetit. Fillimi i Greqisë për autorët antik grekë ishte jashtë tokave të Epirit.

Aia apo Ajaksi

Emri i vërtetë i Aiaksit është Aia që shqip do të thotë Ai, dhe që ajo s që ua shtojnë grekët emrave zakonisht nga pas e bën të lexohet ashtu. Aia ishte kushëri me Akilin dhe ishte i të njëjtit gjak me të. Ajaksi kishte një vëlla me emrin Teukër, emër me të cilin quheshin trojanët, pasi i ati i tij kishte rrëmbyer në Trojë motrën e Priamit që quhej Hesiona, me të cilën kishte lindur Teukrin. Këtu del edhe njëherë i qartë se në Trojë luftuan trojanët kundër trojanëve, se vëllai i tij Teukri e kishte dajë Priamin. Aia luftoi në Trojë si aleat i Mikenës dhe ka qenë një nga luftëtarët më të zot, saqë për trimërinë që ka treguar disa e quajnë i madh. Thuhet se vrau veten se nuk pati lavdinë që kishte Akili dhe Odisea.

Helena e Trojës

Helena, preteksti i luftës s’mund të ketë qenë tjetër përveçse pellazge, ashtu siç ishin të gjithë ata që morën pjesë në Luftën e Trojës. Ajo ishte kushërirë e parë me Penelopën e Odisesë. Thuqididi te libri “Historiae” na tregon për origjinën e emrit helen “Para Luftës së Trojës, Helladamua bile më duket se ajo në tërësi nuk e mbante akoma këtë emër, se një emërtim i tillë nuk ekzistonte para Helenit, të birit të Deukalionit dhe se emrin ia kanë dhënë asaj sipas emrave të tyre fiset e ndryshme, më tepër pellazgët”. Pra, emri Helena nuk është emër etnik grek, por emër Pellazg. Dionisi i Halikarnasit kur flet për pellazgët thotë “raca e lashtë e pellazgëve ishte helene nga Peloponezi” “Këtu del edhe një herë qartë se emri Helen është emër pellazg dhe jo grek.
Helena e Trojës, apo Helena Dardanidi është personifikimi dhe simboli i bukurisë femërore të popullsisë vendase pellazgo-trojano-ilire. Në fakt, Homeri nuk e tregon direkt se ajo ishte shumë e bukur, por kjo del kur e shikojnë disa pleq trojanë, të cilët thonë se ia vlen lufta që u bë për të, pra, që donte të thoshte se ajo ishte shumë e bukur, aq sa ia vlejti të luftoje për të.

Viti gjeopolitik 2016: 15 ngjarjet që kanë ndryshuar skenarin ndërkombëtar

Më poshtë kemi hartuar në një slideshow 15 evenimentet më të rëndësishëm që kanë karakterizuar skenarin gjeopolitik gjatë vitit 2016. Kopertina i është kushtuar dy personaliteteve që kanë ndikuar më shumë mbi evenimente të tilla: Presidenti i sapozgjedhur amerikan Donald Trump dhe Presidenti i Federatës Ruse Vladimir Putin

3 janar: Irani dhe Arabia Saudite ndërpresin marrëdhëniet diplomatike si pasojë e sulmit ndaj ambasadës saudite në Teheran të shkaktuar nga protestat prej ekzekutimit kapital në Riad të liderit shiit Nimr-al-Nimr.

16 janar: Partia Demokratike Progresiste (DPP) fiton zgjedhjet në Tajvan dhe Presidentja Tsai Ing-Ëen bëhet gruaja e parë në pushtet në një vend të gjuhës kineze. Rezultati elektoral është parasëgjithash një humbje e politikës së afrimit me Kinën e promovuar nga Kuomintangu gjatë viteve të fundit.

12 shkurt: Papa Françesku dhe Patriarku i Moskës Kirill takohen zyrtarisht për herë të parë në Havanë për nënshkrimin e një deklarate ekumenike për paqen në Lindjen e Mesme dhe pajtimin midis besimeve kristiane.

22 mars: 3 sulme terroriste trondisin përkohësisht Brukselin, duke shkaktuar 32 të vdekur dhe mbi 250 të plagosur. Operacioni është rivendikuar nga Shteti Islamik dhe është planifikuar nga vetë celula terroriste që kishte përgatitur atentatet parisiane e nëntorit të kaluar.



2 prill: Përplasjet e reja midis forcave të armatosura armene dhe azerbajxhane në Nagorno Karabakh shkaktojnë mbi 190 viktima. Është kriza ushtarake më e keqe midis dy vendeve nga armëpushimi i 1994.

23 qershor: Qytetarët e Mbretërisë së Bashkuar zgjedhin që ta braktisin Bashkimin Europian në një referendim që shikon mbështetësit e Brexit-it të grumbullojnë 51.8% të votave. Megjithatë, Skocia dhe Irlanda e Veriut nxjerrin një afirmim të fortë të zgjedhjes europeiste.

14 korrik: Një terrorist në drejtim të një mauneje përplaset në Nicë me turmën e mbledhur përgjatë Promenade des Anglais me rastin e festës kombëtare, duke shkaktuar 86 viktima. Atentati rivendikohet nga Shteti Islamik.



15 korrik: Sektorë të forcave të armatosura turke tentojnë një grush shteti për të përmbysur Presidentin Erdogan. Qeveria e ruan kontrollin e vendit dhe e shtyp revoltën me spastrime shumë të gjera të niveleve drejtuese të ushtrisë, prokurorisë dhe universitetev. Predikuesi dhe politologu Fethullah Gülen, i mërguar në Shtetet e Bashkuara, është treguar nga qeveritarët si përgjegjës për grushtin e shtetit të dështuar.

31 gusht: Senati brazilian miraton procedimin me aktakuzën dhe largimin nga posti i presidentes për Dilma Rousseff, e akuzuar se kishte falsifikuar deficitin e bilancit vjetor. Funksionet e kreut të shtetit mbulohen nga zëvendësi Michel Telmer.

4 shtator: Vdes në Tashkent Presidenti yzbek Islam Karimov, për pothuajse 3 dekada lideri i vetëm i Yzbekistanit para dhe passovjetik.

3 tetor: Fitore e jo-së në Kolumbi në referendumin për miratimin e marrëveshjeve të nënshkruara me FAERC-un nga Presidenti Santos, të cilit i është dhënë edhe Nobeli për Paqen. Për shkak të votës popullore, marrëveshja më pas do të rishikohet pjesërisht dhe do të miratohet përfundimisht.

8 nëntor: Donald Trump fiton zgjedhjet presidenciale në Shtetet e Bashkuara. Shpërthen debati lidhur me rolin e ardhshëm ndërkombëtar e Shteteve të Bashkuara dhe mbi instrumentat të cilat do të përdorë administrata e re për të ruajtur momentumin unipolar.

25 nëntor: Vdes në Havanë leader máximo i revolucionit kubanez Fidel Castro, në pushtet në ishullin amerikan nga janari 1959 deri në shkurt të 2008.

19 dhjetor: Njëkohësisht me vrasjen e ambasadorit rus në Ankara nga ana e një ish polici, në Berlin një maune merr përpara një treg krishtlindjesh në qendrën e qytetit, duke shkaktuar të paktën 12 viktima. Atentati është rivendikuar nga Shteti Islamik.

22 dhjetor: Komanda e përgjithshme e forcave proqeveritare siriane njofton marrjen përfundimtare të Alepit: rrethimi përfundon vetëm pas mbi 4 vjetësh, me një bilanc prej më shumë se 31000 viktimash dhe shkatërrimin e pjesës më të madhe të qytetit të vjetër mijëravjeçar, pasuri e njerëzimit UNESCO.

Sekretari i Akademisë frënge, Akademiku Maurico Druon: “Shqiptarët i përkasin popujve më të vjetër se vet historia”

Maurico Druon*

https://en.wikipedia.org/wiki/Maurice_Druon

Maurico Druon, sekretar i Akademisë frënge: “Shqiptarët i përkasin popujve më tëvjetër se vet historia. dhe gjyshërit e shqiptarëve merrnin pjesë në luftën e Trojes, të udhehequr nga Akili (në njërën anë) dhe Hektori (në anën tjetër)”.

 Nikolla Jorga historian rumun me origjine shqiptare(Zbuluesi i Formulës së Pagëzimit.)

Nikolla Jorga: “Populli shqiptar së bashku me baskët, janë më të vjetërit në Evropë”.

( Nikolla Jorga (1871-1940) ishte historian i njohur rumun, i cili ka dhënë një kontribut të vyer për historinë e popullit shqiptar. Më 1915-1916 botoi në gjuhë të huaja disa vëllime me “Shënime dhe ekstrakte në shërbim të historisë së kryqëzatave të shek.XV” ku jepet një material i pasur dokumentar mbi luftërat antiosmane të shqiptarëve gjatë epokës së Skënderbeut. Në kuadrin e kësaj pune kërkimore, Nikolla Jorga zbuloi më 1915 në bibliotekën Laurentiana të Firences, dokumentin e parë të gjuhës shqipe, “Formulën e pagëzimit”. Në veprën e Jorgës, çështjet e historisë sonë zënë një vend të dukshëm.)

Maximilian Lambertz

http://www.albanianphotography.net/lambertz/

Maximilian Lambertz: “Historia e Vërtetë e njerëzimit do të jetë e shkruar, vetëm kur ajo do të shkruhet me pjesëmarrjen e shqiptarëve”.

Lamartini: “Ky komb e ky popull nuk merret nëpër këmbë… Kjo është toka e heronjve të të gjithë kohërave… Homeri aty gjeti Akilin, grekët Aleksandrin e Madh, turqit Skënderbeun, njerëz këta të së njejtës racë, të të njejtit gjak”.

M. Huacunthe Hecquard: “Në asnjë vend të botës femrat nuk janë më të respektuara dhe nuk ushtrojnë një veprimtari më të fuqishme se shqiptaret dhe disa nëna shqiptare kanë përzënë prej shtëpisë bijtë e vet pasi ata ishin larguar nga fronti i luftës. Ato i kishin kthyer në fushën e betejës”.

https://web.facebook.com/ShqipeHorizont/posts/10150869612995255?_rdr

Lord Bajroni: “Shqiptarët me kostumet e tyre bëjnë një peizazh më të mrekullueshëm në botë… Shqiptarët janë raca njerëzore më e bukur që ekziston, trima më të fortë se kështjellat e tyre”.
Henry Noel Brailsford: “…Shqiptari ‘primitiv’, në fakt është ‘Mbinjeriu’ për të cilin Nietzsche ëndërronte”.

Gjusepe Katapangu: “Atllantida e cila është zhdukur para 12.000 vjetësh, ishte tokë e Ilirëve (pellazgëve), të cilët shpëtuan nga përmbytja e Atlantidës dhe filluan civilizimet e reja në të gjitha kontinentet, sidomos në Evropë, Afrikë dhe Azi të vogël”!

Agostino Ribeco: “Te drejtat mijëvjeçare të shqiptarëve, etnografike dhe gjeografike, shtrihen prej kohërave të vjetra në Iliri, Maqedoni dhe Thesali”.

Braisllav Nushiq: “Shqiptarët janë autoktonë, të cilët gjatë të gjitha dyndjeve të popujve, e ruajtën tipin dhe karakterin e vet në mënyrë të theksuar. Ata u bënë ballë sulmeve të romakëve, mësymjeve të dendura të sllavëve, të cilët ua pushtuan të gjitha fushat, ultësirat, dhe lumenjtë”.

Dushko H. Konstantinov: “Shqiptarët janë banorë më të vjetër të Gadishullit Ballkanik dhe pasardhës të drejtpërdrejtë të ilirëve të vjetër, të cilët kishin ndërtuar shtetin më të fuqishëm në Ballkan”.

Edvin Jasques: “Ilirët ose shqiptarët, këta bijë të paeupur, ishin luftëtar të shqipes, trashëgimtarë të denjë të Akilit, Filipit, Aleksandrit të Madh dhe Piros së Epirit…”.

Edvin Pears: “Shqiptarët janë pasardhës të racës më të vjetër të Gadishullit Ballkanik, gjegjësisht të racës arjane, duke e nxjerrë këtë fjalë nga dy rrënjët e fjalëve shqipe: Ar dhe Anë, që d.m.th. Njerëz të arit të pastër”.

Maks Myle: “Emrat e mjaft popujve të njohur rrjedhin nga fjala e vjetër shqipe ‘Ar’. Kjo vlen edhe për mjaftë vende të botës.”

Fanulla Papazogllu: “Dardania është njëra nga krahinat antike të Ballkanit ku popullata autoktone është ruajtur më së miri”.

Gos Xhen: “Origjina e shqiptarëve ngjitet deri te koha e pellazgëve dhe kanë origjinë parahelene”. Gustav Majer: “Shqiptarët janë Ilir të rinj”.

Gjorgj Hahni: “Shqiptarët janë pasardhës të Ilirëve, ndërsa ilirët janë pasardhës të pellazgëve… Shqiptarët janë stërnipërit e Pellazgëve”.

Haki Pasha: “Po doli në shesh historia e shqiptarëve, Perandorinë Osmane e merr lumi”.

Harold Whitehal: “Hieroglifet egjiptiane, të krijuara para 4.000 vjetësh kanë domethënie shqipe”.

Henri Braisford: “Në Maqedoni, vetëm shqiptarët janë popull autokton”

Johan Fon Han: “Shqipja rrjedh nga ilirishtja dhe ilirishtja nga pellazgjishtja”.

Jovan Cvijiq: “Sllavët e jugut, pas ardhjes në Ballkan, aty gjetën shqiptarët, të cilët nën trysninë e tyre (sllavëve) u tërhoqën drejt jugut dhe në vendet më malore, ku i hasim edhe sot”.

Konstandin Paparigopulos: “Vetëm shqiptaret konsiderohen si pasardhës të racës ilire”

Dardan Molliqaj nga Deçani i përgjigjet deputetës Margarita Kadriut për akuzat ndaj tij për lidhjet me krimin

Sekretari i Lëvizjes Vetëvendosje, Dardan Molliqaj, ka reaguar ndaj shkrimit të djeshëm në gazetën Kosova Sot, ku Molliqaj quhej “prototip i Adem Grabovcit”

Molliqaj, në profilin e tij në facebook, është kundërpërgjigjur ndaj deputetes Margarita Kadriu, duke e akuzuar atë që në këmbim të terminalit doganor ‘ia shiti veten Thaçit’.

“Dje në gazetën e Margarita Kadriut, Kosova Sot, është publikuar një shpifje ndaj meje dhe disa aktivistëve të tjerë të VETËVENDOSJE!-s. Margarita Kadriu, që është tregtare politike e cila në këmbim të terminalit doganor ia shiti veten Thaçit, po e sulmon me shpifje VETËVENDOSJE!-n, anipse, ne kishim reaguar edhe zyrtarisht si Lëvizje, por edhe përmes kryetarit Visar Ymeri rreth vendimit të arbitrazhit për kontestin në mes “Z-Mobile” dhe VALA-s”, thuhet në reagimin e Molliqajt.

Në fakt, shkrimi nuk e mban emrin e Margarita Kadriut.

Megjithatë, Molliqaj ka thënë se që nga kontrata e parë e ‘Z-Mobile’ me VALA-n, e deri tash, ka pasur zhvatje të parasë publike.

“Po ia bëj të qartë edhe njëherë Margaritës dhe të gjithë tregtarëve politikë që na akuzojnë me shpifje: prej kontratës së parë të “Z-Mobile” me VALA-n e deri te vendimi i arbitrazhit, ka ndodhur zhvatje e pasurisë publike dhe dëmtim i jashtëzakonshëm i VALA-s. Sigurisht që pushteti i VETËVENDOSJE!-s do të vendosë drejtësi, pa mëshirë, ndaj të gjithë atyre që e kanë zhvatur pasurinë publike të Kosovës”, ka shtuar Molliqaj.

Në vargun e zhvatësve Molliqaj e ka futur edhe deputeten Kadriu, duke e akuzuar atë për lidhje të ngushta biznesore me, siç e ka quajtur ai, kriminelin serb, Miroslav Mishkoviç.

“Një zhvatëse e tillë është edhe Margarita Kadriu e cila njihet edhe për raportet e ngushta biznesore me Miroslav Mishkoviç, një nga kriminelët serbë që kontribuoi edhe në financimin e regjimit të Millosheviqit”, ka thënë Sekretari i LVV-së, Dardam Molliqaj në një postim në facebook.

Por Molliqaj shprehet i sigurt se “drejtësia herët a vonë, do të merret me të gjitha krimet që ndodhën në Kosovë, përfshirë edhe ato të Margaritës”.

Në shkrimin e djeshëm të botuar në gazetën Kosova Sot, ndër tjera Dardan Molliqaj akuzohej për lidhjet e tij me krimin, duke e cilësuar atë si Adem Grabovc brenda Vetëvendosjes.

“Shpend Ahmeti e Dardan Sejdiu, në dakordancë me ‘shefin e shefave’ – Dardan Molliqajn, bënë plane që ta trafikojnë tokën publike, duke ua falur për qëllime private të Devollëve dhe klanit mafioz të tyre”, thuhej në shkrimin e gazetës Kosova Sot.

Mirënjohje për profesorin e gjuhës shqipe në Universitetin e Shën Peterburgut

Subject:	Re: Mirënjohje për profesorin e gjuhës shqipe në Universitetin e Shën Peterburgut
From:	Eshref Ymeri (ymerieshref@gmail.com)
To:	dasaretiaurel@yahoo.com.au;
Cc:	floribruqi@yahoo.com; albemigrant@gmail.com; sterkala@yahoogroups.com; fritzradovani@hotmail.com; rasimbebo@att.net; cenpushkolli@hotmail.com; info@kosova.com; albanian_orientalist@yahoo.com; fjalalire@googlemail.com; opinione@kosova-sot.info; admin@zemrashqiptare.net; jjd@aacl.com; skellici@comcast.net; kosovarimedia@live.de; vedshehu@yahoo.com; institutidiaspores@mfa.gov.al; gazetadielli@gmail.com; perparimh@gmail.com; prien@sunrise.ch; jkokaj@yahoo.com; g.i.alpion@bham.ac.uk; xhafer-leci@online.de; dajci_mimoza@hotmail.com; rexhep_shahu@yahoo.com; terziu@googlemail.com; info@albaniapress.com; haxhirajvilhelme@gmail.com; fjalalire@gmail.com; botaere@ymail.com; gazeta@tribunashqiptare.info; info@botasot.info; info@botapress.info;
Date:	Friday, 30 December 2016, 16:55

Forca e unitetit

Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike (dasaretiaurel@yahoo.com.au)

Arti i të jetuarit është më i ngjashëm me një ndeshje mundjeje se një valle. Shqiptari duhet të jetë i përgatitur; i qëndrueshëm në këmbët e tij dhe i patundshëm si shkëmb kundër të gjitha sulmeve, edhe në qoftë se ato vijnë papritur.Kushdo që dëshiron të struket larg nga çdo luftë, nuk do të njohë kurrë ndonjë fitore.

Nga Aurel Dasareti-(USA)

***

Për të ndërtuar një të ardhme për pasardhësit tanë duhet bashkarish të ndryshojmë qasjen ndaj gjërave, ngjarjeve dhe sendeve. 

Lypset të bazohemi vetëm në forcat tona sepse bota nuk u ndihmon atyre që mohojnë vetveten. 

Shqiptarët kanë një admirim të çuditshëm për gjithçka të huaj dhe për të gjithë të huajt, duke përfshirë edhe armiqtë shekullor. 

Të mos presim asgjë pozitive nga politikanët, zyrtarët dhe pseudo-intelektualët shqipfolës brenda dhe jashtë murit të arbrit, janë ata këlyshët e grekëve, serbëve, rusëve, turqve, arabëve.

“Politikanët” shqipfolës janë shumë të interesuar për interesat personale por aspak për interesat e atyre që i përfaqësojnë. Me dekada japin vetëm premtime por jo realizime. 

Megjithatë, problemi kryesor qëndron në faktin se popullata akoma nuk e ka kuptuar se Uniteti e bën forcën.

Sa më në jug të Shqipërisë që shkon, aq më jokombëtarë është përqindja e popullatës shqiptare dhe aq më tepër (për motive fetare) janë në gjendje të vdesin për grekun dhe serbin. 

“Nuk kam asnjë ndjenjë për këngët shqipe, nuk më interesojnë fare. 

Kur dëgjojë këngë greke më ngrihen leshrat, të mrekullueshme, fantastike, folklori më i bukur dhe më i ëmbël në botë”, - më tha njëri prej tyre.

Ndërkaq, ata të Kosovës dhe FYROM-it janë pak më tepër kombëtarë. 

Por shumë prej tyre (për motive fetare) janë në gjendje të vdesin për turkun dhe arabin. 

Ata bile përloten dhe vdesin edhe gjatë shikimit të përditshëm të “sapun operave” televizive turke/arabe, sidomos kur “heroi” i filmit vritet apo vdes.  

***

“Ne shqiptarët kemi nevojë për një identitet të fortë që është i mjaftueshëm që ne të dimë se kush jemi.

Unë jam në rrugën për në përjetësi. 

Por, për sa kohë që kam fuqi, unë nuk do të lejojë shkatërrimin e Atdheut tim” - më thoshte gjyshi im, ish oficer i lartë. Dhe, unë vazhdojë në rrugën e tij.

Unë jam i lindur në Australi nga fundi i vitit 1976 dhe nuk di shumë për kohën e xhaxhit Enver, ama shqiptari tipik i sotëm është kozmopolit, nuk ka asnjë krenari kombëtare, nuk ndjen gëzim, por as hidhërim apo vuajtje.

 Për ta bota është gri, qielli nuk është asnjëherë i kaltër, nuk ka shijen se jeton dhe shpesh do të parapëlqente të ishte i vdekur. 

Këta persona nuk kanë prirje për t`u vetë-akuzuar, për t`u ndjerë fajtorë, për t`u merakosur për dështimin e tyre.

***

Mediumet tona kryesisht dominohen nga analizat e rreme të njerëzve të rremë me besueshmëri të rreme.

 Përkundër faktit se vetë-deklarohen se gjoja na qenkan kombëtare, janë joprofesionale, tradhtare, në thelb u shërbejnë armiqve tradicional dhe të paguar nga ata, nuk janë gjë tjetër vetëm plehra që janë themeluar dhe udhëhiqen nga plehrat.

 Prandaj unë personalisht bashkëpunoj dhe postoj vetëm te ato pak mediume për të cilat kam mendime të larta.

***

Njerëzit e veçantë, ata me fantazi, ekzistojnë vetëm për hapin cilësor, për të ëndërruar të paimagjinueshmen, nga ku ndoshta një ditë prej peshkut do të ketë prejardhjen një kafshë tokësore, nga majmuni një antropoid.

Të presësh nga një individ i palidhur me të tjerët të veprojë sipas një sistemi të caktuar vlerash, është kontradiktore. 

Vlerat janë çështje përzgjedhjeje sa edhe gjithçka tjetër. Përzgjedhja mund të jetë e vetëdijshme dhe rezultat i një refleksioni apo lufte shpirtërore të gjatë, më shumë gjasa ka të jetë nga një vrull i brendshëm i çastit ose i mbështetur në ndikimin e traditës familjare, këshillave, reklamës apo ndonjë ndikimi tjetër të jashtëm. 

Përzgjedhjen e vlerave individët janë të detyruar ta bëjnë nën trysni të forta të jashtme. 

Po të ishte vetëm çështje përzgjedhjeje konsumi ose kurvëria, atëherë nuk do të kishte ndonjë vështirësi të madhe. 

Kur vjen puna për të vendosur çfarë cigaresh duhet blerë ose cilin bordel duhet zgjedhur për ta vizituar mund të shërbejë ndjenja e kënaqësisë.

 Por shoqëria shqiptare nuk mund të ndërtohet vetëm mbi parimin e kënaqësisë. Jeta ka edhe dhimbje, rreziqe, të papritura, dhe në fund vdekje. 

Po të ishte vetëm kënaqësia i vetmi standard i kombeve të përparuara, siç është me rastin e shqiptarëve, atëherë  nuk do të ndërtonin shtetet e tyre të forta, kurse shumë nga organizatat apo institucionet që përbëjnë shoqërinë nuk do të mbijetonin, gjithashtu nuk mund të realizoheshin as shumë nga zbulimet dhe krijimet artistike e teknike që përbëjnë qytetërimin e civilizuar.

***

Njeriu gjithmonë ka prirjen të kalojë nga personalja tek universalja.

 Shumë njerëz vijnë te parimet e tyre duke i nxjerrë nga përvoja vetjake, unë nuk bëjë përjashtim.

Kur ulem pranë kompjuterit dhe filloj shkrimin e ndonjë artikulli për mediumet e preferuara, më duket sikur mund të hidhem si të dua në krahët e imagjinatës e të fluturoj ku të dua, por imagjinata ime është të kontribuoj në përhapjen e idesë së shoqërisë së lirë shqiptare, nxitjes së nacionalizmit pozitiv, Unitetit mes shqiptarëve kudo që gjenden, dekolonizimit dhe ribashkimit të Atdheut të gjyshërve të mi, Shqipërisë Natyrale. 

Veçse në këtë pikë ndeshem me gabueshmërinë time, një pengesë së cilës nuk i shpëtoj dot.

Për të realizuar këtë projekt, për mua nuk mjafton vetëm të kesh besim në të; këtë besim duhet ta ketë gjithë shoqëria shqiptare. 

Pikërisht në këtë gjë jam zhgënjyer keqas, sidomos kohëve të fundit, ku edhe njëherë u konfirmua se nuk kemi të përbashkëta të njëjtat vlera. 

Shoqëria shqiptare vuan nga një mangësi vlerash, prandaj intelektualëve dhe atdhetarëve të mirëfilltë u nevojitet një ide origjinale për t`i frymëzuar.

***

Duhet të shemben të gjitha kishat ortodokse financimi i të cilave është bërë nga grekët, me qëllim të tjetërsimit të shqiptarëve dhe pastaj asimilimit të tyre në grek, kolonizimit.

Të shemben të gjitha xhamitë financimi i të cilave është bërë nga turqit, arabët, iranianët, me qëllim të tjetërsimit të shqiptarëve dhe pastaj asimilimit të tyre në “mysliman” turq, arab, kolonizimit.

Në të gjitha objektet fetare të trojeve shqiptare të flitet 100% shqip dhe vetëm shqip.

Të burgosen dhe të dënohen rëndë të gjithë priftërinjtë ortodoks dhe hoxhallarët mysliman që me dekada e kanë keqpërdorur lirinë fetare duke punuar kundër Shqipërisë brenda dhe jashtë murit të arbrit. 

Të burgosen dhe dënohen rëndë të gjithë kriminelët, duke filluar nga politikanët, zyrtarët dhe intelektualët e korruptuar që përveç pisllëqeve tjera janë të zhytur në korrupsion dhe krimin e organizuar.

Kryeministri i Shqipërisë nuk duhet të merret me mendime të dëshiruara, por me propozimin dhe zbatimin e politikave. Probleme të mëdha bëjnë thirrje për masa të fuqishme. 

Ai duhet të jetë në gjendje për të trajtuar problemet.

***

Mos mashtrojmë më vetveten. Për të trajtuar si duhet një problem assesi nuk duhet të jemi politikisht korrekt, por domosdoshmërish ta shohim problemin ashtu siç faktikisht është e jo si dëshirojmë të ishte. 

Ne nuk mund t`i  zgjidhim problemet duke përdorur të njëjtët mendime që kemi përdorur kur i krijuam problemet.

Ashtu siç është e nevojshme të kemi ligje për të mbajtur një moral të lartë, kemi nevojë për një moral të lartë për të mbajtur/ruajtur ligjin.

Për shumë vjet Krishtlindjen dhe Gëzuar Vitin e Ri 2017.

 

 Prof.Dr.sc.Eshref Ymeri

Mirënjohje për profesorin e gjuhës shqipe në Universitetin e Shën Peterburgut

I nderuar Aurel,

E lexova me shumë vëmendje analizën tuaj mjaft interesante, të cilën e vlerësoj si një zile alarmi. Ju keni shumë të drejtë, ore shqiptaro-amerikam i nderuar, dhe e kuptoj shumë mirë thirrjen tuaj për prishjen e kishave greke dhe xhamive turkoarabe në krejt territorin e Shqipërisë.

Po kush t'i prish? Individët e veçantë? Kjo është e pamundur se pastaj fillon vëllavrasja. Ato duhet t'i prish shteti. Po ku ta gjejmë shtetin? Se në krye të shtetit duhet të kemi një klasë politike me dinjitet të lartë kombëtar. Një klasë të tillë politike nuk e kemi, prandaj edhe nuk kemi shtet me dinjitet kombëtar. Shikoni ortodoksët shqiptarë [me përjashtim të atyre që janë grumbulluar rreth kishës "Shën Maria" të Atë Nikolla Markut në Elbasan].

 Të gjithë i bëjnë temena Janullatosit, guvernatorit faktik të shovinizmit grek në Tiranë. Misioni i tij ka për qëllim greqizimin e Shqipërisë së Jugut, pra shkombëtarizimin e saj, pikësynim ky që po realizohet ço ditë, çdo muaj dhe çdo vit pak e nga pak, çka është konkretizuar me ndërtimin e kishave greke në krejt jugun e vendit dhe me ngritjen e katedrales gjigante në qendër të Tiranës, tërësisht me simbolikë greke.

Politikat varfëruese që ndjek klasa politike në pushtet është mjeti më efikas për shuarjen e vetëdijes kombëtare dhe shkombëtarizimin e popullit shqiptar.

Personalisht mendoj se duhet të ketë një marrëveshje të heshtur mes Perëndimit evropian dhe mercenarëve të politikës shqiptare për zbrazjen ca nga ca të trojeve etnike shqiptare nga popullsia rrënjëse nëpërmjet emigrimit të saj të pandalshëm.

Besoj se e keni lexuar në internet letrën e ambasadorit francez në Tiranë Bernard Fitoussi, të botuar në gazetën "Le Monde".

Sipas asaj letre, numri i emigrantëve shqiptarë është më i madh sesa numri i emigrantëve sirianë apo afganë: çdo muaj, 973 emigrantë shqiptarë kërkojnë azil në Francë.

Ky është një lajm tmerrësisht tronditës. Prandaj tingëllojnë mjaft aktuale fjalët e Faik Konicës: "Shqipërinë e shpëtoi rastësia, por e vranë politikanët".

Ju uroj nga zemra gëzuar Vitin e Ri 2017.

Eshref Ymeri

Kolumbus, Ohajo

30 dhjetor 2016

Letër nga Tirana ,shkruan : Rexhep Shahu

REXHEP SHAHU

VDEKJA SI BRAKTISJE

Bujar Lakon e kam dashtë por u bë modë me thanë e kam dashtë tash pas vdekjes sepse u turren ta duan të gjithë, të shpallin dashuri të madhe për të pasi ai ka vdekë. Ku ishit ju që e paski dashtë kaq shumë, ku ishit ju kur ai ishte gjallë. Apo po vertetohet edhe kësaj here thënia e vjetër, vdis të të dua… Po mirë, ani që po e doni tash me shpëtu shpirtrat tuaj pasi ju trembi vdekja e atij dhe menduat, kur vdekja mori atë, ne nuk na përfill fare fare. Kështu?!
Tani që po flitet e po bëhet garë kush me e dashtë apo kush me shkrue më bukur për të, edhe unë po them dy fjalë deshpërimi.
Këto ditë kam pa me sy e me sytë e mendjes plot artistë e shkrimtarë nëpër Tiranë, pasi rri përditë në mjediset e tyre.
Vdiq Bujari e unë shoh vdekjen time të përditshme e të gjithkujt se si vjen, shoh vdekjen e artistëve, poeteve e prozatorëve të njohur të vendit.
Shumica enden rreth e rrotull Bibliotekës Kombëtare në Tiranë. I shoh përditë. Enden të papërfillur. Sikur kanë vdekë me kohë e dalin herë pas here nga varri për ndonjë kafe ketëj nga anët tona.
Kalimtarët që i shohin nuk arrijnë të binden se këta janë ato njerëz që bëjnë libra, që shkruajnë historinë, letërsinë, që bëjnë artin, që kanë bërë dramat, filmat, falë ketyre njerzve mbërthehen të tjerët mbi libra apo para ekranit.
Kalojnë të papërfillur. Njerzve ju duken të zakonshëm, shpesh edhe leshko, humbamenë, mendjemëdhej, vetmitarë, të mjerë.
Unë e di se shumë prej artistëve, shkrimtarëve nuk ua mban me hy në çdo kafe të Tiranës se nuk kanë lekë. Mos u vijë turp, nuk kini lekë, e çoni mendjen tek 100 lekëshi i vjetër i kafes, jo 700 lekëshe jo 800 lekëshe.
Sot sa janë gjallë nuk ua fërshëllejmë, si të vdesin bëjmë sikur qajmë për to, u shkon në varrim edhe kryeministri. Piiiffff. Punë muti.
A u kujtua ndonjëherë kryeministri i vendit për shkrimtarët e artistët. Sa i konsideronin ndihmës besnikë të partisë për edukimin e brezit të ri, ok, ishte ndryshe, u jepnin edhe leje krijuese 3 - 6 apo 12 mujore, me dietë.
Po këtë çerek shekulli? Këtë çerek shekulli vetem është pritë vdekja e tyre, vdekja me radhë, graduale, si normalitet. Por ndonjë begenisje nuk është bërë për shkrimtarët e artistët, ndonjë shtëpi, jo nuk u është dhenë, ndonjë shtesë banimi, studio, ndonjë lek, çmim merite me lekë, veç atyre që don ministria e radhës, ojq-të e preferuara të qeverisë së radhës, ndonjë bonus jo e jo, ndonjë rrogë e sigurtë jo e jo.
Janë përbuzë në mënyrë të shkëlqyer shkrimtarët e artistët. Nuk e kam ditë por po e provoj. Si për inat të partisë jam një farë shkrimtari edhe vetë. Provova përbuzje, dënim me uri, me lënie pa punë, pa rrogë shteti se punë kam plot, siç kanë provuar të tjerë para meje.
Kur unë nuk kam reaguar për të tjerët, as të tjerët nuk reaguan për mua. Punë shqiptarësh e njerzish të vegjël.
Por jo vetëm qeveria a qeveritë janë arrogante, fyese, tallëse, shpërfillëse. Eshte shoqëria në tërësi që shpërfill, që nuk kujtohet për njerzit e paktë të vlerave. Kush u ndal dhe pyeti, ej shkrimtar, si je, a ke ndonjë hall, a mund të të ndihmoj.
Edhe një të drejtë njerzit e kanë se po shpallen shkrimtarë e poetë sapo po lindin bebet, po shpallen e vetshpallen të famshëm, po ndan çmime për shkrimtarë çdo katund e mahallë, po boton duke pague lekë çdo njeri që di shkrim e këndim, libra koti sa më luksozë. Përkthen me pagesë dikush një libër në gjuhën sanskritisht, po deshe ti, boton 5 kopje dhe shpall në gjithë mediat e dovletit se filan shkrimtar u përkthye psh në Kinë a Indi a Brazil a në Hënë...
Fama është bërë grishëse e papërballueshme, janë gati me shitë loptë e shpisë me botue libër, me shitë tjegullat e shtëpisë se trupi nuk ka galje, shitet kollaj.
Janë shpikë shkrimtarët e televizioneve e të gazetave. Më anonimët janë më agresivët nëpër televizione, janë frekuentues ekranesh e faqe gazetash. Fitojnë gjithë çmimet e botës shkrimtarët e televizioneve që kanë hapsirat televizive në dispozicion, shesin librat e tyre si sapuna, që të ngjisin zgjeben, nëpër panaire me urdhër partie, me dhunë televizive ndërkohë që letërsia e mirfilltë struket e struket e struket prej dhunës së parfumeve fallco.
Tani që flasim për Bujar Lakon, hë, më thoni, kush e thirri në ndonjë studio, kush e intervistoi, kush guxoi të lartësonte veten duke ftuar Bujarin. Ishte privilegj dhe është arritje kariere me realizu intervista e biseda me njerëz si Bujar Lako. Se ata janë madhështorë në madhështi, në elegancë, ata nuk flasin pa menduar, nuk marrin zjarr si pushkë jevgu, nuk bëjnë gjithologun a të gjithditurin. Ata do ta ndihmonin shumë shoqërinë por ata nuk flasin nëse nuk ndalohet lehja.
Pasi vdesin, si Bujari, ne turremi t'i duam, të flasim për to, të përgjerohemi sikur i kemi dashte shumë. Ne në fakt flasim për veten në këto raste, për padinjitetin tonë, për pandershmërinë tonë, për skuthllëkun tonë. Sa janë gjallë nuk i duam, nuk i ftojmë, nuk u flasim, nuk i begenisim, nuk i salutojme në udhë e jo më t'u japim pak me tepër vemendje, nderim, dashuri.
Të gjithë qeveritë janë treguar jo miqësore me shkrimtarë e artistë, por kjo aktualja është treguar më kriminale, më profesionale në përbuzje krim e urrejtje ndaj shkrimtarëve e artsitëve dhe më e sofistikuar se diktatura në dënim, kjo dënoi me uri, me bërje të padobishëm për familjen, për shoqërinë. Kryeministri vetë jo, është si shpirt, s'është dënues ndaj shkrimtarëve sepse ka marrë pjesë në vdekjen e dy prej tyre, të Ardian Klosit e të Bujar Lakos. Pasi të vdesin ai i do njerzit.
Po 5-6 shkrimtarë kryesorë të vendit sot janë pa punë dhe nuk kanë rrogë. Më saktë janë pa rrogë se punë kanë mjaft. Rrogë nuk u jep qeveria. Punë kanë se ata shkruajnë historinë. Historia e një vendi shkruhet nga shkimtarët.
Shkrimtarët jetojnë ne kujtesën e brezave, jetojnë në popull edhe pse janë të paemëruar nga partia e partitë. Janë pavdeksi.
Ndërsa kryeministrin do ta mbaje mend një dekadë, ja dy dekada e pastaj vetëm nëse e fut ndokush në listë në ndonjë libër për kryeministrat.