Eruditizmi artistik i Murteza Nurës

Murteza Nura (i njohur si Xajë Nura), lindur më 27 nëntor 1935 në Pejë[1], rritur në Pejë, ka jetuar pjesën më të madhe të jetës në Gjakovë. Ishte aktivist i çështjes kombëtare, për të cilën gjë u burgos disa vite. Ai është piktor, poet e shkrimtar.

Xaja i takon grupit të shkrimtarëve të lirë po që në kohen e "patlixhonave të kuq"  ishte i ndaluar dhe i burgosur. Gjatë jetës së tij ka botuar numër të madh të librash, por si pasojë e rrethanave, në të cilat ka vepruar, me tirazh të vogël e më shpesh dorëshkrime të lëna për botim.

Sipas shënimeve të mbledhura në internet  rrjedhë se emri i tij në botën e internetit fillon të paraqitet me informatat për datëlindjen e 75-të të tij. Një datëlindje e festuar me një njoftim për lexuesit me tri vepra të tij.

Titujt e paraqitur më këtë rrastë ishin : "Vitrazh i thyer", "Jam udha e virtytit" si dhe përmbledhja nën titullin "E vërteta vjen virgjër". Ndër tjera nga shënimet gazetareske lë të kuptohet se, Xaja, ka 15 vëllime poetike, 5 romane dhe disa piktura si pjesë e "pakërcimeve" letrare.

Me këto piktura, Xaja, është paraqitur pas luftës së fundit, për dashamirëve të artit figurativ në gjashtë ekspozita. Nga përcjellësit e veprimtarisë së tij ai paraqitet si një figurë e lindur rebele dhe oponente e krijimtarisë artistike.


Tituj të veprave

Xaja ka botuar gjithësej 22 vepra, disa prej të cilave janë të listuara më poshtë.

Xaja poashtu ka dhe mbi 30 vepra të pabotuara akoma, në formë dorëshkrimesh.

Maratona e Prerë - poezi, botuar më 1993

Pragoxhaku Diellor - poezi, botuar më 1993

Shtesë Shqipe - poezi, botuar më 1993

Profil Brenge - poezi, botuar më 1993

Mundimtorja - roman, botuar më 1993

Aktrimi i Frymës - poezi, botuar më 1993

Heshtja e Biblave - poezi, botuar më 1994

Vorbulla e Mynxyrës - roman, botuar më 1994

Rrëzë Kalvari - roman, botuar më 1994

Dergja - poezi, botuar më 1994

Traktat Poetik - Ungjillizim i Jetës - poezi, botuar më 1994

Dita e Vrasjes - roman, botuar më 2004

Sizifi dhe Kentaurët - botuar më 2004

Klithja e Metaforës - botuar më 2004

Muzgu në Morgë - botuar më 2004

Një Jetë Ndryshe - botuar më 2004

Vitrazh i Thyer - botuar më 2009

Jam Udha e Virtytit - botuar më 2009

E Vërteta Vjen Virgjër - botuar më 2010

Dëshmorin nuk e do Harrimi - botuar më 2012

146 artistë që janë dënuar nga diktatura komuniste.

Janë 146 artistë që janë dënuar nga diktatura komuniste. Të qenit kundër Partisë Komuniste e qeverisjes së saj ka internuar burgosur dhe pushkatuar, shkrimtar, poet, dramaturg, regjisor dhe këngëtarë, duke mos lënë jashtë as priftërinj. Në këtë shkrim publikohen emrat e shkrimtarëve dhe të gazetarëve të dënuar nga regjimi.



JUSUF VRIONI, përkthyes

Përkthyes, shkrimtar, prozator, njeriu që e shkriu tërë jetën e tij për të bërë të njohur letërsinë shqipe nëpër botë. Ai që përktheu në gjuhë të huaj librat e Migjenit e shkrimtarit tonë të madh Ismail Kadare. Jusuf Vrioni lindi më 16 mars të vitit 1916 në Korfuz. Në Francë, Jusufi mbaroi studimet në tre universitete. Më pas më 5 gusht të vitit 1939, ai kthehet në Shqipëri. Emërohet si punonjës i Ministrisë së Jashtme në Romë. Në mars të vitit 1945, i jepet urdhri i mobilizimit duke e emëruar partizan në Brigadën e 16-të Sulmuese. Kur komunistët morën pushtetin dhe në valën e arrestimeve të atyre, familjet e të cilëve kishin qenë të lidhur me Zogun, Jusufi u arrestua. Më 13 shtator 1947, futet në burg dhe në të njëjtën kohë i internojnë të ëmën në Fier. Në gjyq del pas tre vjetësh dhe dënohet me 15 vjet heqje lirie. Një nga akuzat ishte ajo e agjenti të Francës. I burgosuri Jusuf Vrioni mori pjese ne tharjen e kënetës së Tërbufit dhe në ndërtimin e Aeroportit të Rinasit. Për sjellje të mirë, ai lirohet më 3 dhjetor të vitit 1959. Emërohet ambasador në Francë, ku vdes më moshën 85-vjeçare.

VISAR ZHITI, poet

Visar Zhiti lindi më 2 dhjetor 1952 në Durrës dhe u rrit në Lushnjë, ku kreu edhe gjimnazin. Ka studiuar Gjuhë dhe Letërsi shqipe në Universitetin e Shkodrës e disa vite punoi në Kukës si mësues. 1973 provon të botojë dorëshkrimin poetik Rapsodia e jetës së trëndafilave. Por më 8 nëntor 1979 arrestohet pas denoncimit që i bënë redaktorët e librit të tij në shtëpinë botuese “Naim Frashëri”, që e cilësonin si armik dhe akuza ndaj tij ishte: Nxirës i realitetit kundra realizmit socialist dhe poezi me ekuivoke kundra partisë e udhëheqësit të saj”. Edhe një kartolinë që ai ja kishte dërguar mikut të tij poetit Frederik Reshpeja, ju quajt armiqësore. Për ta kopsitur mirë dosjen e tij, Sigurimi detyroi disa mësues, që të dëshmonin kundra kolegut të tyre të shkollës. Më 1980 ai dënohet më 10 vjet burg. Nga këto Visari mundi që të fitojë me punë dhe nga amnistitë afro dy vjet, duke dalë nga burgu në vitin 1987. Atë e dërguan të punonte si punëtor në fabrikën e tullave në Lushnje, pasi i ishte hequr e drejta e profesionit të mësuesit ku punoi deri në vitin 1991.

MUSINE KOKALARI shkrimtare

Musine Kokalari lindi më 10 shkurt të vitit 1917, në Adale, të Turqisë. Në vitin 1921, familja e saj kthehet në Shqipëri. Në vitin 1937, Musineja mbaroi shkollën e mesme “Nëna Mbretëreshë” dhe më pas shkoi për studime në Universitetin e Romës, në Itali. Ajo botoi librin e saj të parë “Seç më thotë nëna plakë” në vitin 1939. Ishte viti 1943, kur Musine Kokalari së bashku dhe me disa shokë të tjerë formuan Partinë Socialdemokrate. Një vit më vonë, me përpjekjen e saj, doli numri i parë i gazetës “Zëri i Lirisë”. Më 12 nëntor 1944 u pushkatuan vëllezërit e saj, Muntaz e Vesim Kokalari. Katër ditë më vonë e arrestuan dhe Musinenë, të cilën e mbajtën 17 ditë në burg. Në janar të vitit 1945, u botua libri i tretë i Musine Kokalarit “Sa u tund jeta”. Më 23 janar të vitit 1946, ajo u arrestua për së dyti nga forcat e Mbrojtjes së Popullit e gjyqi e dënoi me 20 vjet heqje lirie si desidente. Në vitin 1961, e nxjerrin nga burgu dhe e internuan në Rrëshen. Sëmuret më 1981 nga kanceri dhe vdes pas dy vitesh.

MITRUSH KUTELI, shkrimtar

Dhimitër Pasko i njohur me pseudonimin Mitrush Kuteli lindi më 13 shtator 1907 në Pogradec. Është cilësuar si shkrimtar, përkthyes dhe ekonomist mjaft i mirë. Shkroi nën pseudonimet Mitrush Kuteli, Izedin Jashar Kutrulia dhe Dr. Pas. Studimet e mesme i kreu në Selanik, kurse të lartat në Bukuresht, ku më 1934 mori titullin “Doktor i shkencave ekonomike”. Më 1942 u kthye në Shqipëri, ku punoi në fillim si ekonomist dhe më vonë si përkthyes. Në fillim të vitit 1947, gjatë fushatës së gjerë të arrestimeve të elitës intelektuale shqiptare, dënohet më 10 vjet burg si kundërshtar i regjimit komunist. Nga ky dënim kalon dy vjet në burgjet politike dhe më pas amnistohet dhe fillon të punojë si përkthyes pranë shtëpisë botuese “Naim Frashëri”. Mitrush Kuteli i cili ka dhënë një kontribut në letërsinë shqiptare vdiq më 4 maj të viti 1967 në Tiranë.

ARSHI PIPA, gazetar, kritik

Do të duhet që ti vinin vitet e demokracisë që ai të vlerësohej, por këtë herë jo si diversant. Arshi Pipa ka lindur në Shkodër më 1920. Mbaroi shkollën në 1942 dhe mori gradën e doktorit në filozofi. Në 1941, u emërua mësues filozofie në liceun shtetëror të Tiranës. Më pas në prill 1946, u arrestua, për shkak të kundërshtimit të tij për të vepruar në përputhje me politikën e regjimit shqiptar. Kështu vitet 1946-1956, i kalon në burgjet dhe në kampet e punës së detyruar. Në 1957-ën u arratis për në Jugosllavi, ku jetoi si refugjat. Gjatë asaj periudhe, përktheu në shqip përzgjedhje nga poezia lirike latine. Emigroi në Shtetet e Bashkuara në 1958-ën. Madje në këtë shtet, Arshi Pipa ka qenë një nga pedagogët më të mirë ku ka dhënë gjuhë italiane dhe që mbante mbi supe edhe grada si doktor.

GJON SHLLAKU, përkthyes

Lindi në qytetin e kulturës shqiptare në shkodër më 24 mars të viti 1923. është cilësuar si një ndër përkthyesit më të mirë. Por jetë e tij do të ndryshonte kur më 9 dhjetor 1945 kur ishte student në degën e Teologjisë u arrestua si anëtar i organizatës “Bashkimi shqiptar” për agjitacion dhe propaganda kundër shtetit komunist. U dënua me 101 vjet heqje lirie, por u lirua pas 11 vitesh. Në vitet e burgut Gjon Shllaku duke qenë njohës i disa gjuhëve të huaja përktheu “Punët e Apostujve” tekste biblike nga origjinali, greqishtja e vjetër, “Apokalipsi”. Në vitin 1965 ai përktheu nga origjinali greqishte e vjetër “Iliaden” e Homerit. Më vonë botoi fjalorin “Helenik” me 20 mijë fjalë greqishte e vjetër-shqip. Është pikërisht profesor Gjon Shllaku, përkthyesi i 50 kryeveprave botërore në të gjitha gjinitë tragjedi, komedi, poezi, prozë, ese, histori etj. Gjon Shllaku, helenisti madh, është edhe fitues i diskut të argjendë nga qeveria greke, si një ndër përkthyesit më të shquar të letersisë antike greke. Ndahet nga jeta në moshën 80-vjeçare.

At ANTON HARAPI, shkrimtar

Qenia e tij kundër regjimit komunist do ta dënonte atë me vdekje. Anton Harapi, ka lindur në Shirokë afër Shkodrës. Mësimet e larta i kreu në Vjenë të Austrisë. Shërbeu së pari si famullitar në Grudë të Malit të Zi, më vonë si drejtor i Kolegjës Françeshkane të Shkodrës, edhe si drejtor dhe profesor i filozofisë në gjimnazin ”Illyricum” dhe në vitet 1941-43 si provincial i françeskanëve. Më 13 shtator 1943 emërohet anëtar i Këshillit të lartë të Regjencës, ku ka qëndruar deri në fund të vitit 1944.Pas fitores së Ushtrisë nacional-çlirimtare ai u detyrua të fshihej në pyjet e thella të Dukagjinit, në katundin Pulth-Plon, dhe prej andej ai bëri përpjekje për të organizuar një rezistencë nacionaliste kundër pushtetit komunist. Në qershor 1945 prifti antikomunist, kapet në shtëpin ku kishte marrë strehim. Ai u zbulua për arsye se kishte lënë një protezë dhëmbësh në një gotë uji mbi parmakun e oxha ut. Me vendim të datës 19 shkurt 1946 të Gjykatës speciale në Tiranë, Atë Anton është shpallur si kriminel lufte dhe armik i popullit, sabotator i pushtetit. Ai u dënua me pushkatim dhe u ekzekutua po atë vit.

VINÇENST PRENUSHI, poet

Emri i tij nuk do të hiqet nga lista e artistëve të cilët u dënuan nga diktatura, pa pasur një akuzë të qartë dhe bindëse. Mjafton te hidhje një fjalë kundër qeverisjes komuniste dhe veç burgut do të internohej edhe familja. Këtë fat ka pasur edhe poeti Vinçens Prenushi. Ai lindi në Shkodër më 4 shtator 1885. Shkollën për teologji e filozofi e kreu në Tirol të Austrisë. U bë njohës i mirë i shumë gjuhëve dhe kulturave evropiane, sidomos asaj gjermane. Boton më 1911 në Sarajevë vëllimin e parë të “Visaret e kombit”, me titull “Kangë popullore gegnishte”. Përktheu gjithashtu disa vepra nga Dante, Ëisseman, Slenklevicz, etj. Dënohet pa faj me 20 vjet burg më 1947. Por qëndrimi i tij në burg do të zgjaste vetëm dy vjet. Kjo pasi vdes më 19 mars 1949 nga astma. Më vonë në vitet e demokracisë ai do të shpallet “Martir i Demokracisë” më 8 maj 1993 në Durrës.

JORGO BLLACI, poet

Edhe Jorgo Bllaci një ndër poetët më të mirë të vendit nuk i shpëtoi përndjekjes nga regjimi komunist. Jorgo Bllaci ka lindur me 1938 në Gjirokastër. Ai ka studiuar për Gjuhë-Letërsi shqipe dhe ka punuar së pari mësues e pastaj përkthyes. Në vitet ’50 ai dënohet nga regjimi komunist me dhjetë vite burg, për shkak të bindjeve të tij politike demokrate. Por kalvari i vuajtjeve për Bllacin nuk do të mbaronte këtu. Pas daljes nga burgu në vitet 1964-1967, Bllacin regjimi e dërgon të punojë si punëtor ndërtimi. Më 1990 ai u kthye përsëri në shtëpinë Botuese “Naim Frashëri“ ku punon edhe sot. Jorgo Bllaci ka botuar vëllimet me poezi “Ligjërimet e Pyllit“,(1964) dhe “Epika e trëndafilave” (1990). Gjithashtu ka shqipëruar vepra poetike autorësh të njohur, si Shevcenko, Pushkin, Esenin, Gëte, Du Fu, Frost, vepra në prozë, midis të cilave romanet “Rudini“ dhe “Ujrat pranverorë“ të Turgenievit, si dhe disa libra me poezi për fëmijë.

PETRO MARKO, shkrimtar

Nuk ka shembull në letërsinë shqiptare, ku të jetë gërshetuar dhe njehsuar aq shumë mes vetes njeriu dhe krijuesi – Petro Marko njeri dhe Petro Marko shkrimtar. Me romanet e tij Petro Marko hyri në personalitetet më të shquara të kulturës shqiptare që sollën risi të vërteta në traditën letrare shqiptare, ndonëse sa rrojti ishte ndër personalitetet më të persekutuara dhe më të munduara nga regjimi komunist. Edhe pse ishte një ndër vullnetarët e luftës së Spanjës dhe i burgosur i fashizmit, kur kthehet në Shqipërinë e çliruar, ai shpejt do të përjetojë disa nga vitet më të rënda nëpër burgjet e shtetit shqiptar komunist, për të cilin Petro Markoja kishte luftuar nëpër Evropë dhe Shqipëri më se 10 vjet rresht. Kjo për të vetmin shkak se nuk mund të pajtohej që në ditët e para të pushtetit me fillimin e diktaturës, e sidomos kur provoi t’i rezistojë diktatit që i vinte Shqipërisë aso kohe nga jashtë kryesisht nga Beogradi.

DAUT GUMENI, poet

Daut Gumeni është cilësuar si poeti që mbushi qelitë e burgjeve me këngët e lirisë. Ai lindi më 11.03.1943 në Gusmar, Tepelenë në një familje me tradita atdhetare. Në vitet 1957-1961 mbaroi me rezultate të shkëlqyera shkollën pedagogjike ”Pandeli Sotiri” në Gjirokastër. Që në shkollë i shfaqi idetë e tij kundër ideologjisë komuniste. Në këto vite filloi të shkruajë poezi e të konfrontohej me skematizmin e letërsisë së realizmit socialist. Në vitet 1961-1967 punoi si mësues i matematikë-fizikës në rrethin e Tepelenës. Ishte 24 vjeç, kur, në vitin 1967, arrestohet për agjitacion e propagandë kundër Partisë e Pushtetit Popullor dhe për 23 vjet e gjysëm, vuajti dënimin e rreptë të të burgosurit politik, deri në vitin 1990. Një nga kryeakuzat ishte se kishte shkruar poezi reaksionare: antikomuniste e antisocialiste. Pas viteve ’90 ai ka punuar në disa poste të ndryshme shtetëtore.

VILSON BLLOSHMI, poet

Kur thua Vilson Blloshmi nënkupton edhe Genc Lekën, dhe anasjelltas. Ata lindën në muajin Mars. Vilsoni, lindi më 18 mars të vitit 1948, ndërsa, Genci më 23 mars të vitit 1941. Që të dy ishin nga i njëjti fshat, nga Bërzeshta e Librazhdit, që të dy ishin poetë. Ashtu siç kishin lindur në të njëjtin muaj, ata patën të njëjtën vdekje dhe në të njëjtën natë. Vilson Blloshmi u pushkatua mesnatën e 17 korrikut të vitit 1977, për të vetmin “faj”, se kishin lindur poetë. Të dy poetët e kallur nën dhe u lanë në harresë deri në shembjen e diktaturës, ndërsa poezitë e tyre u shpallën heretike. Vilson Blloshmi rridhte nga një familje patriotike. Ai fliste frëngjisht dhe anglisht në mënyrë të shkëlqyer. Shkruante poezi, por edhe përkthente poetët më në zë perëndimorë, sidomos ata francezë. Akuza kryesore ndaj tij, ishte poezia “Saharaja”, ku ai e simbolizon Shqipërinë të shkretë dhe pa miq e pa shokë, por Vilsoni u akuza edhe pse kishte thënë se, “që të bëhesh njeri i afirmuar, duhet të dish edhe gjuhë të huaja”.

GENC LEKA, poet

Genc Leka, ishte një mësues shembullor, por për probleme të biografisë e çuan në punë ndërtimi. Edhe pse punonte shumë, ai gjente kohë që të shkruante edhe poezi. Në aktakuzë ishte shkruajtur se ai ka bërë agjitacion, duke u shprehur se, “normat janë të larta dhe shpenzimet e ulëta sa mezi jetohet”. Ai u akuzua për poezi pesimiste dhe jo realiste, sipas prokurorit, “poezitë shprehnin dëshpërim”. Interpretimi i poezive e rëndoi akuzën. Edhe poezitë e natyrës cilësoheshin si politike. Genci dhe Vilsoni, në mesnatën e errët të 17 korrikut 1977, u pushkatuan së bashku në një largësi prej rreth 5-6 km në largësi të Librazhdit, në një humnerë që quhet “Përroi” dhe “Firarit”. Për të dy këta poetë është thënë nga shkrimtarët më të mirë se kishin një talent të jashtëzakonshëm në të shkruar. Dhe nëse do të ishin ende gjallë Shqipëria do të kishte edhe dy kollosë të tjerë të letrave shqipe.

KASËM TREBESHINA, shkrimtar

Kasëm Trebeshina u njoh si shkrimtar në dhjetëvjeçarin e fundit të shekullit 20. Pjesëmarrës aktiv në Luftën Nacionalçlirimtare që në moshë fare të re, ai nuk u pajtua me politikën moniste të numrit një të partisë ku bënte pjesë; e kundërshtoi atë në mënyrë të drejtpërdrejtë, veçanërisht, për orientimin që po i jepte letërsisë dhe arteve. Për këtë qëndrim u burgos dhe veprat i mbetën në dorëshkrim. Letra e tij “Promemorje” për Enver Hoxhën, shkruar më 5 tetor 1953, denoncon vendosjen e pushtetit “njëdorësh” në Shqipërinë e Pasluftës së Dytë Botërore dhe instalimin e Metodës së realismit socialist të cilën vetë Kasëm Trebeshina e identifikon me një çensurë nga më të çuditshmet. “Stina e stinëve”, është vepra më përfaqësuese (e atyre që janë botuar deri më sot) e Kasëm Trebeshinës, e cila ka tërhequr vëmendjen e kritikëve dhe të studjuesve të letërsisë. Dhe ndonëse persekutimet e herëpashershme e bënë atë të vuajë fizikisht, vepra e Trebeshinës, ndonëse nuk u botua, e shfaqi vlerën e saj pas disa dekadash (në vitet ’90). Sipas kritikës serioze vepra e Trebeshinës qëndron ndërmjet traditës kuteliane dhe surealizmit.

KAPLLAN RESULI, shkrimtar

Kapllan Resuli është pa dyshim një nga shkrimtarët dhe intelektualet më të përfolur, më të sulmuar, më të blasfemuar, më të polemizuar në botën shqiptare. Ai akuzohet edhe si pansllav, por nga ata tjetër cilësohet si një ndër shkrimtarët atdhetarë më të shquar. Vepra më e njohur e tij është “Tradhëtia, megjithëse shumë pak nga veprat e tij janë botuar në Shqipëri. Kapllan Resuli dënua me dhjetë vjet burg nga regjimi komunist për shkak se pikëpamjet e tij nuk korrespondonin me regjimin e E. Hoxhës. Resuli ka pranuar se ai është i majtë, por jo me komunizmin që u ngulit në Shqipëri të cilin ai e quajti komunizëm banditesk, çka i kushtoi shumë rëndë. Pas viteve ’90 edhe pse si Presidenti i asaj kohe, Sali Berisha, por edhe më vonë ish-kryeministri Fatos Nano i kanë kërkuar falje Resulit në emër të popullit shqiptar dhe që të kthehej në atdhe, ai vazhdon të jetojë të në Zvicër.

FATOS LUBONJA, gazetar

Fatos Lubonja është një ndër publicistët, humanistët dhe shkrimtarët të më shquar shqiptar. Ai lindi në Tiranë në vitin 1951 dhe mbaroi studimet për fizikë në vitin 1974 në Universitetin e Tiranës. U akuzua dhe arrestua për shkrimet që iu gjetën të fshehura, për agjitacion dhe propagandë kundër regjimit dhe për to u dënua 7 vite burgim. Në vitin 1979 u arrestua sërish dhe u dënua sërish edhe 16 vite të tjera burgim, me akuzën si pjesëtar i një organizate kundër revolucionare. Nga burgu u lirua në vitin 1991, pas shtatëmbëdhjetë vitesh burgim. Nga koha e lirimit gjer në vitin 1993 punoi si sekretar i Përgjithshëm i Komitetit Shqiptar të Helsinkit. Në vitin 1994 themeloi revistën “Përpjekja”. Në vitin 1997 u zgjodh lider i Forumit për Demokraci. Tashmë ai është një nga publicistët më të njohur dhe më peshë në vend.

HAVZI NELA, poet

Poeti kryengritës, nga Kollovozi i Kukësit, Havzi Nela (1934 – 1988), ishte njëri nga ata që s`u pajtua asnjëherë me të keqen, që solli dhe po e sillte vazhdimisht regjimi komunist në Shqipëri gjatë viteve të sundimit të tij. Këtë të keqe ai e kishte vërejtur që herët. Pasi që kishte kryer Shkollën Pedagogjike në Shkodër, ai fillon punën në rrethin e Matit, por u bënë shkak disa vjersha që iu gjetën, të cilat siç duket ishin të “papëlqyera” për pushtetin dhe pushtetarët e asaj kohe dhe pushohet nga puna. Në shenjë mospajtimi me atë që po ndodhte me vendin e tij, më 27 prill të vitit 1967, ai vendos të braktisë vendin dhe ikën në Kosovë. Por, ikja nga atdheu dhe kalimi ilegalisht në Kosovë, qe një tjetër fatalizëm, një tjetër mallkim për poetin dhe mësuesin Havzi Nela, sepse atë e kthejnë sërish në atdhe, ku tani e pritnin pesëmbëdhjetë vite në burgun e Spaçit, të njohur për tmerret e tij, por edhe në burgjet dhe kampet e tjera të asaj kohe, ku ridënohet për shkak të qëndrimit të “pandreqshëm” të tij. Havzi Nela u ndëshkua mizorisht me varje në Kukës, më 10 gusht 1988, dy vjet para se të përmbysej regjimi mesjetar komunist në Shqipëri.

At ZEF PLLUMI, shkrimtar

At Zef Pllumi është një nga personalitetet më të mëdhenj të kombit tonë. Ai lindi në vitin 1924, në Malin e Rençit (Lezhë), vdiq më 26 shtator të vitit 2007 në Romë. Ishte në moshën 22-vjeçare, kur në fund të vitit 1946 arrestohet dhe dënohet me tre vjet burg, të cilat i vuan në kampet famëkeqe të Bedenit dhe Orman-Pojanit. Shkak për arrestimin e tij, edhe pse ishte më i riu ndër të arrestuarit, pohon vetë at Zefi, ishte sepse duke qenë sekretari personal i Provincialit, komunistët mendonin se duhej të dinte shumë dhe nga ai mund të nxirrnin informatat e duhura. Në vitin 1967 arrestohet dhe për 23 vite vuan dënimin në burgje dhe kampe të ndryshme. Me ardhjen e demokracisë rifillon meshtarinë tek kisha e Shna Nout në Tiranë dhe prej atëherë nuk pushon dhe pasioni i dikurshëm për dijen dhe kulturën. Janë gjithashtu këto vite kohë e një veprimtarie krijuese për at Zefin. Ai shkruan dhe boton trilogjinë “Rrno vetëm për me tregue”, vëllimet ”Françeskanët e mëdhenj” etj. Presidenti Alfred Moisiu, në vitin 2006 dekoroi At Zef Pllumin me Urdhrin “Nderi i Kombit”. At Zef Pllumi vdiq më 25 shtator të vitit 2007 në spitalin Gemelli, Romë në Itali, kurse u varros më 30 shtator 2007 në Shkodër.

Emri Pozicioni Dënimi

QANI PANARITI përkthyes pushkatuar

DHIMITËR FALLA përkthyes pushkatuar

VINÇEST PRENUSHI poet vdekur në burg

MYZAFER PIPA gazetar vdekur në hetuesi

ARSHI PIPA poet burgosur

ETHEM HAXHIADEMI poet, dramaturg vdekur në burg

At GJON SHLLAKU kritik, gazetar pushkatuar

At ANTON HARAPI shkrimtar pushkatuar

Dom LAZËR SHANTOJA shkrimtar pushkatuar

Dom NDRE ZADEJA dramaturg, poet pushkatuar

Imzot JUL BONATI përkthyes pushkatuar

TERENC TOÇI gazetar pushkatuar

At NIKOLL GAZULLI linguist vdekur në hetuesi

Prof. SIMON DEDA përkthyes vdekur në burg

Patër MARK HARAPI shkrimtar, përkthyes burgosur

Patër GJON KARMA folklorist burgosur

Patër PJETËR MESHKULLA poet, teolog burgosur

At MARIN SIRDANI historian burgosur

At KONRRAD GJOLAJ shkrimtar burgosur

MARK DEMA përkthyes burgosur

ZEF ZORBA përkthyes, regjisor burgosur

GJON SHLLAKU përkthyes burgosur

NDOC VASIA shkrimtar burgosur

KOÇO TASI linguist burgosur

GHUSH SHELDIJA folklorist burgosur

At VIKTOR VOLAJ studiues burgosur

MARIAN SKANJETI gazetar burgosur

AKILE TASI gazetar burgosur

NAPOLON TASI përkthyes burgosur

NIKOLL DAKAJ shkrimtar, kritik burgosur

FILIP FISHTA studiues burgosur

HAZIS VRIONI përkthyes burgosur

JUSUF VRIONI përkthyes burgosur

AMIK KACARUHO shkrimtar burgosur

MIRASH IVANAJ linguist vdekur në burg

LAZER RADI shkrimtar burgosur

SULEJMAN IDRIZI linguist vdekur në burg

SELMAN RIZA linguist burgosur

MITRUSH KUTELI shkrimtar burgosur

QEMAL DRAÇINI kritik vdekur në internim

MUSINE KOKALARI shkrimtare vdekur në internim

NDOC NIKA shkrimtar burgosur

MUSTAFA GËRBLLESHI shkrimtar burgosur

GJEGJ BUBANI gazetar vdekur në burg

PASHKO GJEÇI përkthyes burgosur

MARKENSEN BUNGO shkrimtar burgosur

OSMAN BISHQEMI shkrimtar burgosur

ANTON FRASHRI shkrimtar burgosur

NEXHAT HAKIU poet burgosur

PETRO MARKO shkrimtar burgosur

At BERNARDIR PALAJ shkrimtar vdekur në burg

MITHAT ARANITI publicist, përkthyes burgosur

GULJELM DEDA gazetar, përkthyes burgosur

BEQIR HAÇI poet, përkthyes burgosur

KASEM TREBESHINA shkrimtar burgosur

MARK NDOJA poet burgosur

GJERGJ KOMNINO poet burgosur

NIKOLLA KOTE përkthyes burgosur

KAPLLAN RESULI shkrimtar burgosur

PJETËR GJINI poet burgosur

KIN DUSHI shkrimtar burgosur

URAN KOSTRECI poet burgosur

NUREDIN BORIÇI poet burgosur

PANO TAÇI poet burgosur

BAJRAM HYSENI poet burgosur

JORGO BLLACI poet, përkthyes burgosur

TRIFON XHARGJIKA poet pushkatuar

XHELAL KOPRËNCKA poet pushkatuar

FADIL KOKOMANI gazetar pushkatuar

VANGJEL LEZHO gazetar pushkatuar

ROBERT VULLKANI përkthyes burgosur

ZHANETA OGRANAJA poete burgosur

MEHMET MYFTIU shkrimtar burgosur

ANASTASIA TAÇI librare burgosur

GENC LEKA poet pushkatuar

VILSON BLLOSHMI poet pushkatuar

BEDRI MYFTARI shkrimtar burgosur

ZYHDI MORAVA shkrimtar burgosur

VISAR ZHITI poet burgosur

HALIL LAZE gazetar burgosur

DAUT GUMENI poet burgosur

FREDERIK RESHPJA poet burgosur

BEQIR ÇELA poet, përkthyes pushkatuar

AHMET GOLEMI shkrimtar burgosur

FATOS LUBONJA gazetar burgosur

BASHKIM SHEHU shkrimtar burgosur

MYQEREM JANINA përkthyes vdekur në burg

HAVZI NELA poet varur

YLBER MERDANI poet burgosur

ALEKSANDËR ZEKA poet burgosur

JAMARBËR MARKO poet burgosur

GJERGJE PEÇI poet burgosur

At ZEF SIMONI poet burgosur

Dom FRANO ILIA folklorist burgosur

Dom NIKOLL MAZREKU studiues burgosur

At ZEF PELLUMI shkrimtar burgosur

NIKO KOTANI redaktor burgosur

SOTIR ANDONI shkrimtar burgosur

MIHAL ZALLARI publicist, përkthyes burgosur

VISARION ZHUVANI teolog, linguist burgosur

ZEF MALA drejtor biblioteke vdekur në burg

ASTRIT DELVINA shkrimtar burgosur

GANI SKURA poet burgosur

FATOS MERO RRAPAJ folklorist burgosur

EQEREM BIBA përkthyes burgosur

Nga Muhamet KOCI : Gjenerali Kadri Kastrati: Formimi i ushtrisë, interes edhe i NATO-s: Formimi i ushtrisë, interes edhe i NATO-

Ish-komandanti i Forcës së Sigurisë së Kosovës (FSK), Kadri Kastrati, ka bërë me dije se institucionet e Kosovës nuk do të kthehen mbrapa në rrugën e tyre drejt transformimit të FSK-së në forcë ushtarake mbrojtëse.Ai ka treguar se një gjë e tillë është edhe në interesin e NATO-s. 

Anëtari i Kryesisë së PDK-së ka thënë se me ngritjen e kapaciteteve mbrojtëse të FSK-së, NATO-ja mund ta zvogëlojë rolin e saj në Kosovë. “Unë e shoh që NATO-ja dhe ShBA-ja dhe të gjithë partnerët tanë kanë vetëm dobi prej shndërrimit të FSK-së në forcë ushtarake dhe ngritjen e kapaciteteve ushtarake, sepse misioni i NATO-s këtu është misioni më i gjatë në histori të kësaj organizate.

Shtetet anëtare të kësaj aleance që janë në Kosovë kanë harxhuar mjete të shumta financiare duke qëndruar këtu. Ndërsa nëse Kosova ngre kapacitetet ushtarake, për të cilën duhet një kohë e gjatë, atëherë NATO-ja natyrisht se nuk ka nevojë të qëndrojë edhe më tutje në Kosovë”, ka thënë Kastrati.

Ai ka vlerësuar se me ngritjen e kapaciteteve, Ushtria e Kosovës mund ta japë kontributin e saj në operacionet e ndryshme të NATO-s. “Së dyti, Kosova mund ta japë kontributin e vet duke u bërë eksportuese e sigurisë.

Pra, të japë kontribut në operacionet e ndryshme të NATO-s, në luftimin e terrorizmit dhe në të gjitha problemet e sigurisë që po ndodhin rreth nesh”, është shprehur ai. Sipas Kastratit, shqetësimi i ndërkombëtarëve, se nisma e avancimit të FSK-së është e njëanshme, nuk qëndron.

 “Shqetësimi kryesor te këta partnerë ka të bëjë me atë se në këtë proces duhet të pajtohen të gjitha palët, të gjitha subjektet politike këtu, duke përfshirë edhe pakicën serbe.

Por, të gjithë janë dëshmitarë se prej vitit 2014 kur kanë përfunduar rekomandimet për rishikimin strategjik të sektorit të sigurisë, ne kemi diskutuar me serbët dhe u kemi kërkuar t’i votojnë ndryshimet kushtetuese që transformimi të bëhet ashtu siç ishte paraparë”, është shprehur Kastrati.

Ish-komandanti i FSK-së është shprehur i bindur se ky mospajtim nuk do të sjellë ndonjë ftohje të raporteve në mes të FSK-së dhe partnerëve të saj, ShBA-së dhe NATO-s. “Në asnjë mënyrë nuk ka ftohje të raporteve.

Përkundrazi, pres mbështetje prej partnerëve që Kosova t’i ngrehë kapacitet mbrojtëse sepse, siç thashë, është interes, në radhë të parë, i Kosovës, rajonit, por interes edhe në aspektin global. Edhe Kosova mund të japë kontribut në luftimin e terrorizmit, i cili është një fenomen global shumë i keq”, ka thënë Kastrati.

 Dy partnerët kryesorë të FSK-së, NATO-ja dhe ShBA-ja, kanë shprehur shqetësimet e tyre në lidhje me transformimin e FSK-së në forcë mbrojtëse përmes ligjit.

Kadri Kastrati: NATO-ja dhe partnerja jonë strategjike, ShBA-ja, kanë qenë në mbështetje të kësaj force që nga viti 2012, kur ka filluar rishikimi strategjik i sektorit të sigurisë. Ata kanë qenë në mbështetje të plotë të ekspertëve tanë për ta përgatitur transformimin e FSK-së në Forca të Armatosura.

Unë e shoh që NATO-ja dhe ShBA-ja, dhe të gjithë partnerët tanë, kanë vetëm dobi prej shndërrimit të FSK-së në forcë ushtarake dhe ngritje të kapaciteteve ushtarake, sepse misioni i NATO-s këtu është misioni më i gjatë në histori të kësaj organizate. Shtetet anëtare të kësaj aleance që janë në Kosovë kanë harxhuar mjete të shumta financiare duke qëndruar këtu.

Ndërsa, nëse Kosova i ngre kapacitetet ushtarake, për të cilën duhet një kohë e gjatë, atëherë NATO-ja natyrisht se nuk ka nevojë të qëndrojë edhe më tutje në Kosovë. Së dyti, Kosova mund ta japë kontributin e vet duke u bërë eksportuese e sigurisë.

 Pra, ta japë kontributin në operacionet e ndryshme të NATO-s, në luftimin e terrorizmit dhe të të gjitha problemeve të sigurisë që po ndodhin rreth nesh.

 Për këtë mënyrë të transformimit të FSK-së, a janë konsultuar paraprakisht ShBA-ja dhe NATO-ja?

Kadri Kastrati: Shqetësimi kryesor te këta partnerë ka të bëjë me atë se në këtë proces duhet të pajtohen të gjitha palët, të gjitha subjektet politike këtu, duke përfshirë edhe pakicën serbe. Por, të gjithë janë dëshmitarë se prej vitit 2014, kur kanë përfunduar rekomandimet për rishikimin strategjik të sektorit të sigurisë, ne kemi diskutuar me serbët dhe u kemi kërkuar t’i votojnë ndryshimet kushtetuese që transformimi të bëhet ashtu siç ishte paraparë, sepse edhe për neve ka qenë më e pranueshme që transformimi të bëhet përmes ndryshimeve kushtetuese.

Mirëpo, ju dhe gjithë opinioni publik është dëshmitar, se serbët kanë deklaruar dhe vazhdojnë të deklarojnë, se Ushtria e Kosovës nuk duhet të ndodhë dhe një gjë të tillë ata nuk do ta votojnë kurrë. Ne si shtet sovran dhe i pavarur e kemi të drejtën që t’i kemi forcat tona ushtarake.

Ushtria e Kosovës do të jetë forcë shumetnike, forcë e të gjithë qytetarëve të Republikës së Kosovës, edhe e serbëve që jetojnë në Kosovë. Në kuadër të Forcave të Armatosura do të ketë edhe shumë serbë që do të shërbejnë dhe do të punojnë për të mirën e Kosovës dhe qytetarëve të saj.

 Domethënë ky hap nuk është bërë njëanshëm, siç po pretendohet?

Kadri Kastrati: Absolutisht jo. Unë besoj në institucionet e Republikës së Kosovës, sigurisht që edhe presidenti ka bërë bisedat e nevojshme me partnerët tanë strategjikë dhe kjo është në përputhje me rregullat dhe marrëveshjet e deritashme.

Kështu që, mendoj se ky proces duhet të ecë përpara. Projektligji duhet të miratohet në Qeveri, pastaj të shkojë në komisionin parlamentar për mbikëqyrjen e FSK-së dhe nga aty të shkojë në Kuvend për votim. Besoj se të gjithë deputetët, përveç atyre serbë, do të votojnë pro këtij ndryshimi të ligjit.

 Në reagimin e Ambasadës Amerikane është thënë se miratimi i ligjit të propozuar do ta detyronte këtë shtet ta rivlerësonte bashkëpunimin dypalësh me FSK-në si dhe ndihmën afatgjatë për këtë forcë. Mund të ndodhë që kjo mënyrë e transformimit të FSK-së ta lë këtë forcë pa mbështetjen e ShBA-së?

Kadri Kastrati: Nuk besoj se mund të ndodhë kjo. ShBA-ja është partnerja jonë strategjike. Ju e dini se FSK-ja ka partneritet me Gardën Kombëtare të Ajovas, e cila në vazhdimësi na ka mbështetur në të gjitha fushat, pra ka qenë mbështetësja jonë kryesore.

Kështu që, jam shumë i bindur se edhe në të ardhmen ky shtet do të jetë mbështetësi kryesor i ngritjes së kapaciteteve mbrojtëse të forcave ushtarake të Kosovës.

Besoni se ky mospajtim nuk do të sjellë ndonjë ftohje të raporteve në mes të FSK-së dhe partnerëve të saj, NATO-s dhe ShBA-së?

Kadri Kastrati: Nuk pres në asnjë mënyrë ftohje të raporteve. Përkundrazi, pres mbështetje prej partnerëve që Kosova t’i ngrehë kapacitetet mbrojtëse sepse, siç thashë, kjo është interes, në radhë të parë, i Kosovës, rajonit, por edhe interes edhe në aspektin global.

Edhe Kosova mund të japë kontribut në luftimin e terrorizmit, i cili është një fenomen global shumë i keq.

Jeni të bindur se kjo nuk do të sjellë asnjë pasojë për FSK-në nga partnerët ndërkombëtarë në të ardhmen?

Kadri Kastrati: Nuk besoj se do të ketë ndonjë pasojë. Përkundrazi, unë pres një hapje të mëtutjeshme të NATO-s në raport me forcën ushtarake të Kosovës.

Sepse në fazën e parë të planit të zhvillimit të saj është paraparë që forca ushtarake do të ketë trajnime ushtarake të përbashkëta, mbështetje të ekspertëve ushtarakë që do të duhej ta ndihmojnë Forcën e Sigurisë së Kosovës në misionin e tanishëm dhe ta ndihmojnë Forcën e Sigurisë në mision ushtarak në të ardhmen, që t’i ngrehë kapacitetet e veta mbrojtëse.

NATO-ja dhe partnerja jonë strategjike, ShBA-ja, e dinë se rekomandimi që ka dalë nga rishikimi i sektorit strategjik të sigurisë në vitin 2014 tregon se Kosovës i nevojiten kapacitete mbrojtëse.

Ne nuk jemi duke ndërtuar ushtri me kapacitete sulmuese, sepse nuk kemi pretendime ndaj askujt.

 Ne jemi duke ngrehur vetëm kapacitete mbrojtëse, për ta mbrojtur sovranitetin dhe integritetin e vendit, për t’i mbrojtur qytetarët dhe pronën e tyre, si dhe për të kontribuar në luftën kundër terrorizmit dhe të gjitha të këqijave të tjera, që është një prej prioriteteve të NATO-s.

Kështu që, unë vetëm uroj që këta pjesëtarë të FSK-së, qofshin ushtarë, oficerë apo nënoficerë, janë më meritorët për këtë zhvillim të FSK-së. I uroj që sa më shpejt t’i ngrehin kapacitet e tjera mbrojtëse ushtarake, të cilat do të jenë për të mirën e vendit, rajonit dhe botës.

 Pra, pavarësisht prej pengesave që mund të dalin në këtë rrugë, mendoni se nuk duhet të ketë kthim mbrapa në këtë proces?

Kadri Kastrati: Jo, nuk do të ketë. Ky është obligim i institucioneve të Kosovës dhe i qytetarëve të Kosovës, sepse jemi shet i pavarur dhe kemi të drejtë sikurse çdo shtet tjetër t’i kemi forcat tona ushtarake.

Kreu i grupit parlamentar të Partisë Socialiste, Gramoz Ruçi: Përpjekje për destabilitet si në 1997-ën

Kreu i grupit parlamentar të Partisë Socialiste, Gramoz Ruçi, thotë se ka nga ata që nuk duan që të zgjidhet Presidenti i ri, teksa ka mbetur edhe rreth një muaj nga mbarimi i mandatit të presidentit aktual, Bujar Nishani.

Ruçi deklaroi se kjo që po ndodh është përpjekje për destabilitet dhe se shqiptarët e kanë provuar këtë në vitin 1997.

“Pas një muaji duhet të zgjidhet Presidenti, por ka nga ata që nuk e duan këtë dhe ky është fillimi i një krizë. U hodh mbrëmë nga çadra teza që të mos ketë zgjedhje, kjo d.m.th që në shtator t’i mbaroje mandati parlamentit aktual.

Kjo do të thotë që Shqipëria te ngelet pa parlament, pa qeveri dhe kjo është kriza. Kjo që po ndodh tani është përpjekje për destabilitet.

Ne e kemi provuar destabilitetin në vitin 1997, në kohen e piramidave etj. Pushtetin ta jep elektorati. Është koha që të votojmë për zgjedhjen më të mirë dhe jo sipas oreksit të partive”.

Deklaratat e tij u bënë në fshatin Portëz të Fierit ku u shpërndanë 501 leje legalizimi.

“Roli i Metës në shkarkimin e Tahirit dhe 3 ministrave të PS-së”

Kreu i Grupit Parlamentar të LSI-së, Luan Rama thyen heshtjen dhe sqaron për herë të parë në një konferencë zyrtare për shkarkimin e katër ministrave.

Nga selia e partisë së tij Rama foli për rolin e Ilir Metës dhe sqaroi edhe njëherë se kryetari i tij, njëherësh aleati i Ramës në qeveri, nuk ka kërkuar heqjen e ndonjë emri të caktuar ministri.

“LSI apo Meta as ka bërë, as do bëjë ndonjë kërkesë për të vënën x apo y ministër. Ne kemi reaguar kur kemi ngritur probleme parimore. Vijojmë të jemi luajalë, nuk kemi asgjë që na bën të hezitojmë dhe të dalim para publikut. Jemi në prag të zgjedhjeve, ndaj është shumë e rëndësishme madje në kushte alarmi që t’ju përgjigjemi partnerëve, që 2017 të mos jetë kopje e 2016 për trafikimin dhe kultivimin e lëndëve narkotike”, sqaroi Luan Rama.

Kujtojmë se në media është artikuluar shpesh fakti se largimi i ministrit të Brendshëm, Saimir Tahiri kishte të bënte me një kërkese të mundshme të Ilir Metës.

Kësaj ideje i mëshoi dje në Kuvend edhe kreu i LIBRA-s, Ben Blushi, por Meta iu përgjigj prerë, se i vetmi person për të cilin kishte ndërhyrë tek Rama që ta bënte ministër, ishte Ben Blushi.

Raporti i DASH, Tahiri sulmon LSI-në: Ta ketë për nder që është aleate e PS!

Raporti i DASH, Tahiri sulmon LSI-në: Ta ketë për nder që është aleate e PS!
Ministri i Brendshëm në detyrë, Saimir Tahiri ka reaguar pas kritikave të forta të LSI-së lidhur me raportin e DASH për situatën e drogës në Shqipëri.

Në një status në faqen e tij në Facebook, Tahiri e quan Luan Ramën (kryetar i grupit parlamentar të LSI-së), një zëdhënës të kësaj partie, ndërsa vlerësimin e tij për raportin si të pasaktë.

Ndërkohë që mes rreshtash thekson se LSI-ja duhet të ndjehet “krenare që ka nderin e madh të jetë aleate e PS”.

Tahiri ka vënë në dispozicion edhe tekstin e 4 raporteve të DASH në 4 vite me radhe.

“Mjafton një lexim krahasues për të kuptuar se sipas Departamentit te Shtetit, Shqiperia nuk u bë burim i rëndesishëm i prodhimit të marihuanes as vjet e as parvjet, po njihej si i tillë nga DASH që para se të merrnim detyrën”, shkruan Tahiri.

Reagimi i plotë i Saimir Tahirit

Pershendes Levizjen Socialiste per Integrim per shprehjen e shqetesimit publik per vazhdimin e luftes kunder kanabisit. LSI e ka shprehur edhe me pare kete shqetesim prioritar tonin dhe te Ministrise se Brendshme e te Policise se Shtetit ne vecanti.

Perfitoj nga rasti te falenderoj perfaqesuesin e nderuar te LSI, kryetarin e Komisionit te Sigurise Spartak Braho, i cili se bashku me te gjithe anetaret e atij komisioni ka bashkepunuar ngushtesisht me mua ne cdo hap.

Po ashtu zoti Braho, ka dhene nje kontribut te posacem ne grupin nderinstitucional te punes, per hartimin e planit te ketij viti per pershkallezimin e kesaj lufte pa kompromis.

E shoh te udhes te saktesoj leximin e raportit te Departamentit Amerikan te Shtetit, sipas nje zedhenesi te LSI ne nje konference per shtyp sot.

Pa komentuar mbi kete lexim te pasakte, sipas te cilit fenomeni nuk qenka luftuar sa duhet, po ve ne dispozicion tekstin e 4 raporteve konsekutive te DASH ne 4 vite me radhe. Mjafton nje lexim krahasues per te kuptuar se sipas Departamentit te Shtetit, Shqiperia nuk u be burim i rendesishem i prodhimit te marihuanes as vjet e as parvjet, po njihej si i tille nga DASH qe para se te merrnim detyren.

Po ashtu, leximi krahasues mjafton per te kuptuar se e vetmja gje qe ka ndodhur, eshte fakti se ne kemi rritur me shifra e fakte, forcen goditese te Policise se Shtetit.

E di se qellimet politike te partive kundershtare apo konkurente me PS per te marre sa me shume vemendje e vota, justifikojne mjetet e propagandes partiake te secilit dhe vertetesia e atyre qe thone kalon rendom ne plan te dyte.

Por duke besuar se Levizja Socialiste per Integrim, si partner strategjik ne koalicionin qeverises i detyrohet vertetesise se fakteve te qeverisjes, nje vemendje te veçante, uroj qe leximi krahasues i raporteve te DASH per Shqiperine, ta beje edhe LSI te ndjehet krenare qe ka nderin e madh te jete aleate e PS ne kete faze historike reformash per vendin.

Nuk kam pritur dhe nuk pres nderkohe qe kete lexim krejt te qarte te kendveshtrimit te DASH mbi tre vite beteje kunder kultivimit te kanabisit, ta bejne kundershtaret e betuar te Policise se rilindur te shtetit.

Qofshin keta te fundit ne çadren e pashprese te bulevardit, qofshin ne cadrat e turpshme te emisioneve te porositura dhe komentatoreve te paguar apo qofshin ne rolin e hienave te dala nga oborri i PS, qe enderrojne deshtimin e Partise Socialiste, pergjigjen e merituar e kane marre tre vjet e gjysem nga puna jone e perbashket dhe do ta marrin nga populli i Tiranes dhe gjithe Shqiperise ne 18 qershor.

Edhe njehere faleminderit te gjitheve per mbeshtetjen e pakursyer ndaj Policise se Shtetit dhe per shperfilljen e merituar ndaj atyre qe jane gati t’i rivene zjarrin Shqiperise, per te mos perfunduar prapa hekurave ku e kane vendin prej kohesh.

Drejtesia vonon po nuk harron!

Bashkengjitur raportet e DASH 2014, 2015, 2016.

Raporti DASH 2013

Për vitin 2012, Shqipëria ka qenë

– vend tranzit dhe destinacion për kanabis, heroinë dhe kokainë;

– vend prodhues i marijuanës së destinuar për vendet e BE;

Rritja drastike në konfiskimin e marihuanës (175% më shumë se në vitin 2011) gjithashtu nënkupton një rritje të prodhimit vendor. Provat tregojnë se rrjetet e trafikimit mund të jenë duke përfituar nga aktivitetet e reduktuara policore në vendet fqinje, duke anashkaluar Shqipërinë e cila ka shërbyer gjatë si një vend tranzit për në Evropën Perëndimore. Me përjashtim të kanabisit, Shqipëria nuk është një prodhues i rëndësishëm i drogave të paligjshme apo drogave sintetike. Qeveria e Shqipërisë nuk mban statistika të përdorimit të drogës, por konsumi i drogës përveç marijuanës nuk duket të jenë fenomen i përhapur.

Ndër arritjet e Policisë për 2012, statistikat shënojnë rritje të konfiskimeve dhe arrestimeve.:

– konfiskimet kanabis arritën gati 21.2 tonë metrikë (gati dyfishin e shumës konfiskuar në vitin 2011);

– zbulimet e heroinës dhe kokainës gjithashtu u dyfishuan përkatësisht në 87.7 kilogram (kg) dhe 4.6 kg. Megjithë rritjen e konfiskimeve, problematike mbetet burokracia e rëndë dhe rezultate e dobëta me pak dënime nga ana e institucioneve të zbatimit të drejtësisë e ligjit.

– 729 persona u arrestuan për vepra të lidhura me drogën, kryesisht trafikimin. Prokuroria e Krimeve të Rënda nisi mbi 149 hetime, por vetëm 46 dosje çoi në gjykatë. Gjykata e Shkallës së Parë të Krimeve të Rënda dha 56 dënime për trafikim gjatë vitit 2012.

Raporti DASH 2014

Për vitin 2013, Shqipëria ka qenë

– vend burimi i marijuanës së destinuar për tregjet evropiane dhe konsum lokal.

Volumi i drogës së prodhuar e të konfiskuar, dhe i arrestimeve ka vijuar në nivel të qëndrueshëm, kryesisht lidhur me Cannabis. Përmirësimi i trajnimit të policisë dhe teknikat (përfshirë analizën e zgjeruar të rrezikut në pikat e kalimit kufitar dhe përdorimin më të mirë të pajisjeve teknike të dhuruara) çuan në një rritje të drogës së sekuestruar dhe arrestimeve në 2013.

Bazuar në volumin e konfiskimeve, prodhimi vendas i marijuanës mbeti i lartë për të tretën vit radhazi, edhe pse nuk ka vlerësime zyrtare të totalit të kultivuar. Me përjashtim të marihuanës, përdorimi i drogës nuk duket fenomen i përhapur.

Pavarësisht nivelit të qëndrueshëm të lartë të kultivimit të kanabisit, Shqipëria ka vijuar rritjen e rezultateve në luftën kundër drogave të paligjshme në vitin 2013. Sipas statistikave shtetërore shqiptare, për vitin 2013 Policia e Shtetit tejkaloi volumin e arrestimeve dhe drogës së konfiskuar krahasuar me ato të 2012-ës.

Ndër rezultatet e saj, Policia e Shtetit shënoi:

– Konfiskime të kanabis deri në 33 tonë metrikë (MT), shumë më tepër se 21.2 MT konfiskuar në 2012.

– Sekuestrime të 47.3 kg heroinë dhe 16.1 kg kokainë;

– Arrestimin e 803 personave për trafik droge (çka tejkalon shifrën e 729 arrestimeve në 2012).

Raporti DASH 2015

Për vitin 2014, Shqipëria rezultoi:

– vend i rëndësishëm burimi për marijuanën, si dhe një pikë transferimi për kokainën dhe heroinën e destinuar për tregjet evropiane.

– rriti dukshëm numrin e konfiskimeve të drogës dhe arrestimeve. Kjo mund t’i atribuohet rritjes së bashkëpunimit mes partnerëve rajonalë (sidomos me njësitë e vëzhgimit të Policisë Italiane), kombinuar me një angazhim më të madh nga ana e liderëve politikë dhe autoriteteve ligjzbatuese për t’u përballur me prodhimin dhe trafikimin e drogës, çka çoi në një rritje të aksioneve në rang kombëtar.

Për vitin 2014, sipas statistikave të saj Policia e Shtetit shënoi:

– konfiskim të marijuanës deri në 101.7 tonë metrikë (MT) gjatë nëntë muajve të parë të vitit 2014, dukshëm më shumë se totali prej 96 MT konfiskuar në periudhën 200-2013.

– Shkulje dhe shkatërrim të 530,177 bimë marihuanë në 2,214 parcela individuale, (shumica e të cilave e identifikuar nga fluturimet e mbikqyrjes italiane);

– Konfiskim i 63 kg heroinë dhe 23 kg kokainë;

– Arrestim (edhe falë Policisë Kufitare) i 1,058 persona për vepra të lidhura me trafikimin e drogës për 9 mujat e parë të vitit (duke tejkaluar 803 arrestimet në total të vitit 2013).

– Ndalim i një ngarkese prej 250 kg kokainë në portin malazez të Barit që ishte destinuar për Shqipërinë dhe transferim të mëtejshëm në Evropë (në bashkëpunim edhe me agjencitë e zbatimit të ligjit në Evropë dhe Amerikën e Jugut ).

Raporti DASH 2016

Gjatë vitit 2015, Shqipëria mbetet

– vendburim i madh i marijuanës, si dhe një rrugë tranziti për dërgimin e kokainës dhe heroinës së destinuar për tregjet evropiane.

Gjatë vitit 2015 autoritet shqiptare shënuan një seri mbresëlënëse arrestimesh dhe sekuestrimesh kundër prodhimit të drogës dhe rrjeteve të trafikimit që veprojnë në vend, duke vijuar kësisoj prirjen e nisur në vitin 2014. Ky sukses mund t’i atribuohet

– bashkëpunimit të vazhdueshëm rajonal me njësitë italiane të mbikëqyrjes

– dhe një impenjimi më të madh nga ana e drejtuesve qeveritarë dhe të Policisë për të përcaktuar përparësitë në luftën kundër drogës.

Me përjashtim të kanabisit, Shqipëria nuk është një prodhues i rëndësishëm i drogave të paligjshme, kimikateve pararendës, apo drogave sintetike. Qeveria e Shqipërisë nuk ka statistika matëse të përdorimit të drogës. Me përjashtim të marijuanës, përdorimi i paligjshëm i drogës nuk duket të jenë fenomen i përhapur.

Deri në Tetor 2015, sipas Policisë së Shtetit (ASP) shënohen këto arritje:

– konfiskimi i një totali prej 6.87 tonë metrikë marijuana;

– shkulje dhe shkatërrim I 689,815 bimë marijuane në 44 hektarë tokë sipas identifikimit të fluturimeve survejuese italiane;

– sekuestrim i 55.3 kg heroinë dhe 26.4 kg kokainë;

– arrestimi (edhe falë Policisë Kufitare) i 827 personave për vepra të lidhura me trafikimin e drogës.

Raporti DASH 2017

Shqipëria mbetet një vend i rëndësishëm për prodhimin e marijuanës, e gjithashtu një rrugë tranziti për kokainën dhe heroinën e destinuar për tregjet europiane. Ndërsa autoritetet shqiptare raportonin një rritje të arrestimeve dhe shkatërrim të ngastrave me kanabis në 2016, nga ana tjetër kishte raportime të shtimit të kultivimit të kanabisit në vend. Autoritetet shqiptare vazhduan bashkëpunimin rajonal me njësitë vëzhguese të Policisë Italiane dhe pati një rritje të numrit të fluturimeve për vëzhgimin e drogës në krahasim me vitin pararendës. Me përjashtim të kanabisit, Shqipëria nuk është prodhuese e rëndësishme e drogave të paligjshme, kimikateve prej të cilave prodhohet drogë, apo drogave sintetike. Qeveria e Shqipërisë nuk mban statistika për shkallën e përdorimit të drogave. Me përjashtim të marijuanës përdorimi i drogës nuk duket të jetë i shpeshtë.

Sipas Policisë së Shtetit të Shqipërisë, në 2016 u kapën 30.14 metric tons (MT) marijuanë ndërkaq u shkulën në total 2.453.628 rrënjë kanabis. Gjatë fluturimeve kontrolluese (zbuluese) të Guardia di Finanza-s u identifikuan 2086 ngastra kanabisi dhe po kështu u konstatua një 5-fishim i nivelit të përgjithshëm të kultivimit. Policia e Shtetit kapi gjithashtu 57.33 kg heroinë dhe 7.16 kg kokainë.

Policia e Shtetit, duke përfshirë dhe policinë e kufirit, arrestoi 1.349 persona për krime që kanë të bëjnë me trafikun e drogës gjatë vitit 2016. Prokuroria e Krimeve të Rënda hetoi 273 procedime penale për trafik droge. Në këtë total përfshihen edhe 115 çështje të bartura nga vitet e mëparshme, ndërkaq 158 procedime u filluan gjatë vitit 2016. Gjatë 2016-ës Prokuroria e Krimeve të Rënda dërgoi para gjykatës 55 dosje, në ngarkim të 81 të pandehurve. Gjykata e Krimeve të Rënda dha 65 vendimet fajësie, duke përfshirë edhe verdiktet e çështjeve që ishin bartur në këtë vit.

Skifter Këlliçi: Ja pse ma hoqi të drejtën e transmetimit Ramiz Alia

Albert ZHOLI

Komentatori i famshëm sportiv dhe shkrimtari Skifter Këlliçi rrëfen komentimin e ndeshjeve sportive në komunizëm, cilat ishin ndeshjet e tij më të rëndësishme në komentim dhe më të vështira. Ai tregon si Ramiza Alia i hoqi të drejtën e transmetimit meqë komentonte si komentatorët italianë dhe si Beqir Balluku dhe Kadri Hazbiu e pëlqenin komentimin e tij. Gjithashtu ai flet edhe për letërsinë dhe për aktualitetin politik.

Kur keni filluar punën si komentator sportiv dhe cila ishte ndeshja e parë që keni transmetuar?

Kam ëndërruar të bëhem komentator sportiv si Anton Mazreku që në verë të vitit 1948, kur nuk isha më shumë se 10 vjeç. Hipur majë një kamioni të vjetër në rrugën “Siri Kodra”, në Tiranë “komentoja” ndeshje të rrugicave. Në gusht të vitit 1959, kur sapo kisha filluar të punoja si gazetar në Radio Tirana, bëra prova që u pëlqyen dhe u miratuan nga vetë Mazreku, atëherë punonjës në FSHF. Kështu në tetor të atij, së bashku me kolegun tim, Ismet Bellova, komentova finalen e turneut të futbollit të Spartakiadës i Kombëtare midis “Dinamos” së Tiranës dhe Besës së Kavajës.

Cilët kanë qenë idhujt tuaj të transmetimit dhe marrëdhëniet tuaja me ta?

Siç e thashë edhe më sipër, idhulli im ka qenë Anton Mazreku, babai i gazetarisë shqiptare sportive. E kam respektuar madje e kam përjetësuar jo vetëm me artikuj, por edhe në një tregim dhe në romanin me titull “Tirana dy orë para dënimit”, (1998), kushtuar përjashtimit të pamëshirshëm të skuadrës së “Tiranës” më 1967 me urdhër të Byrosë Politike, ku është nga personazhet kryesore.

Cila është ndeshja më e vështirë që ju keni transmetuar qoftë me skuadra e huaj qoftë me ato brenda vendit?

Me skuadra të vendit, padyshim dy ndeshjet finale të kampionatit kombëtar të futbollit të vitit 1961, kur “Partizani” dhe “Dinamo” u renditën të parat me pikë të barabarta dhe golaverazhi nuk u mor parasysh. Të dyja takimet u zhvilluan në Stadiumin ”Dinamo”, sot “Selman Stërmasi”, i pari, me gjithë shtesën e lojës 2×15 minuta, u mbyll në barazim 1-1. I dyti, me gjithë këtë shtesë, mbeti i bardhë 0-0. Loja u shty deri në çastin kur do të shënonte njëra, ose tjetra skuadër. Shënoi Pano në minutën e 132-të dhe “Partizani” fitoi kampionatin. Sa për ndeshje ndërkombëtare do të përmendja takimin Shqipëri-RFGJ, (0-1), me gol të Mylerit të famshëm, për mënjanueset e Euro 72-it në Tiranë. Mund të kisha pasur edhe kujtime të tjera, por ato komentoheshin nga një G…,të cilin e propozova unë më 1971 të bëhej komentator sportiv,pa ditur se deri atëherë rrallë mund kishte shkelur në stadiume, por që nuk u bë kurrë edhe sot e kësaj dite i tillë…

A keni gabuar në ndonjë transmetim dhe cili ka qenë ky gabim?

Më kujtohet që më 1970, kur luante “Dinamo” me një skuadër tjetër gjatë pjesë së parë të transmetuar në televizion citoja Iljaz Ceçon kur në vend të tij luante Gani Xhafa.

Sigurisht që keni qenë tifoz me ndonjë skuadre. Cila ka qenë kjo dhe në transmetim a keni qenë e njëanshëm?

Gjatë komenteve, kurrë nuk jam treguar tifoz, sepse bëhesha gjyqtar i vetvetes. Ndaj, si të shënonte skuadra e zemrës sime, si skuadra kundërshtare, shprehja të njëjtin entuziazëm. Kësisoj më quanin herë tifoz të “Partizanit”, “Dinamos” ose “Tiranës”…madje edhe “Vllaznisë”.

Jo vetëm si komentator, por në radhë të parë si shkrimtar i mirë, cili ka qenë tregimi apo romani i parë dhe si është pritur nga kritika?

Vëllimi me tregime sportive “Një ndodhi në stadium”, botuar më 1968, i pari i këtij lloji në letërsinë shqiptare. U prit ngrohtë nga kritika. Por vetëm 10 vjet më pas, kur u botua romani “Atentat në Paris”, ribotuar kohët e fundit me ripunime e plotësime, gjykova se unë mund të quhesha me të vërtetë shkrimtar i mirë.

Në pozicionet e shkrimtarit apo të komentatorit a keni pasur rastin të takoni ndonjë nga ish-udhëheqësit e regjimit komunist, si Enver Hoxha, Mehmet Shehu, Kadri Hazbiu, Beqir Balluku, etj. dhe marrëdhëniet e tua me ta?

Jo nuk kam pasur asnjë marrëdhënie mr ta, pavarësisht se Kadri Hazbiu, ndonëse me ndonjë vërejtje “politike”, siç më thonin të afërmit e tij, dhe Beqir Balluku, i pëlqenin komentet e mia. Por “marrëdhënie” më mua, ndonëse nga… lart, ka pasur Ramiz Alia. Me urdhrin e tij absurd më 1986, mua më ndaluan të drejtoja në kamera “Rubrikën sportive” dhe të komentoja ndeshje ndërkombëtare, sepse “u ngjaja komentatorevë italianë”, kurse komentatori G. ndonëse cilësohej i ftohtë, nuk paraqiste rreziqe të tilla, sepse përdorte dhe vazhdon të përdorë një fjalor shumë më të ngushtë.

Si janë vlerësuar veprat tuaja letrare në monizëm dhe a ju është ndaluar ndonjë vepër për botim dhe pse?

Disa prej tyre janë vlerësuar. Të tillë kanë qenë romani “Atentat në Paris” që përmenda më sipër, përshtatur për skenë nga Teatri “Bylis” i Fierit, (ndonëse më gabime trashanike), romanet për fëmijë “Kujtimet e mëhallës së vjetër”, Pas gjurmëve”, që është bërë film nga regjisorja e njohur Xhanfise Keko, dhe ka fituar çmim special në Festivalin Ndërkombëtar të Filmit për fëmijë në Xhivoni, (Itali), më 1979 etj.

Si ka qenë kërkesa e llogarisë për botimet në monizëm dhe a vlerësohej shkrimtari në atë sistem?

Për këtë problem është shkruar e thënë shumë. Siç dihet, realizmi socialist ishte metodë dogmatike që censuronte krijimtarinë e krijuesit dhe, për më tepër, e detyronte të vetë-censurohej. Dhe kur vepra kishte “shkarje ideologjike”, krijuesi kishte pasoja. Fakti që janë dënuar vepra të shkrimtarëve tanë të njohur si Ismail Kadare, Fatos Arapi, Dritëro Agolli, Dhimitër Xhuvani, Teodor Laço e shumë të tjerë, dëshmon për këtë. Krijuesve u kërkohej që në çdo vëllim të përfshihej të paktën një tregim ose poezi kushtuar partisë. Dhe kur këtë ia kërkuan Bilal Xhaferit, aq më tepër që kishte babanë të pushkatuar nga regjimi komunist ai, si më pati treguar kritiku i njohur, Adriatik Kallulli, shkroi një poezi që fillonte me vargjet: ”Parti,të gdhendur e kam emrin tënd në pëllëmbët e duarve të mia”. Siç shihet, këto vargje mund të merren edhe me kuptimin e kundërt: ”Emri yt, parti, nuk më ndahet kurrë…”. Megjithatë, kjo poezi nuk u botua kurrë, sepse vëllimi në të cilin u përfshi nuk qarkulloi. Pas Plenumit të 4-t famëkeq të KQ të PPSH-së,më 1973, kjo trysni u rrit edhe më shumë…

Cilat kanë qenë marrëdhëniet e tua me Ismail Kadarenë dhe Dritëro Agollin dhe si janë pritur krijimet e tua prej tyre?

-Marrëdhëniet me ta kanë qenë të mira, sidomos me Kadarenë që më ka mbështetur dhe inkurajuar vazhdimisht. Edhe sot këto marrëdhënie vazhdojnë.

Mendimi juaj për debatin Qose-Kadare?

Mbështes plotësisht Kadarenë.

Kohët e fundit keni botuar romanin “Dashuri e gdhendur në shkëmb”, mbi motivet e një novele të Bilal Xhaferit. Kjo lidhje me një shkrimtar çam është e rastësishme?

Siç e kam vënë në dukje edhe në parathënien e këtij romani, Bilal Xhaferin e kam takuar vetëm një herë, në verë të vitit 1967 dhe i kam sugjeruar që këtë novele ta kthejë në roman. Ai u arratis më 1968 dhe nuk di nëse e pati pasur parasysh këtë sugjerim, sespe dorëshkrimet e tij në Çikago, (SHBA), ku u gjet i vdekur, ai vrarë nga Sigurimi i Shtetit, që e ndiqte edhe atje, u dogjën. Atëherë, për të nderuar kujtimin e tij, shkrova dhe botova romanin e mësipërm, bazuar në motivet e kësaj novele të mrekullueshme. Dhe më vjen mirë që po vlerësohet nga kritika.

Mendimi juaj për zgjidhjen e problemit çam?

-Do të ishte mire të zgjidhej si problemi i Kosovës. Çamëve të dëbuar nga vendlindja e tyre u duhet njohur autoktonia. Ata janë të lindur në Çamëri, krahinë tërësisht shqiptare.

Si do ta komentonit tranzicionin e tejzagjur shqiptar dhe politikën e saj agresive?

-Absurd. U takon politikanëve ta zgjidhin këtë problem. Veçanërisht politikanëve me mendësi të reja. Por, kur shoh që Fatos Nano nga …Vjena kërkon të na bëhet… president, pra simbol i popullit dhe kombit shqiptar, ky njeri që mbart mbi kurriz mëkate, madje edhe një vrasje, (që sipas shtypit nuk e ka mohuar), veç veseve të tilla, si pija, kumari, ligësia, (disa prej të cilave ia vë në dukje dhe Ramiz Alia në librin e tij “Jeta ime”,pikërisht ai që e ngriti lart këtë Fatos), atëherë më duket se do të kthehemi më 1991, kur i mësipërmi filloi ngritjen dhe pastaj rënien e lirë, që duhet të jetë e përgjithmonshme dhe të pasohet edhe nga politikanë të tjerë majtas, djathtas, të cilëve u ka ikur koha…

Rreth këtij problemi më 2005 dhe 2007 ju keni botuar dy romane groteske?

Po,i pari “Tirani ngrihet nga varri”, (Shtëpia Botuese “Eugen”, 2005), ku një personazh që i ngjan diktatorit të një vendi të vogël, krijon një lojë sikur diktatori pasi i kërkon falje perëndisë për krimet që ka bërë në dëm të popullit të këtij vendi, ringjallet prej tij dhe vihet të luftojë krerët e dy partive politike të zhytura në korrupsion. Besohet nga populli që kërkon që ai të jetë president i vendit, por ai shpjegon se presidentin duhet ta zgjedhë vetë populli. Romani i dytë “Politikanët mëkatarë fluturojnë në Mars”, (“Buzuku“,Prishtinë, 2007), është përsëri një lojë, sipas së cilës nga planeti Mars dy drejtuesve të partive kryesore politike u vinë mesazhe nga marsianët, të cilët u luten atyre të vinë përgjithnjë në planetin e tyre të kuq si ata,që t’i udhëheqin sipas parimeve marksiste që marsianët nuk i njohin. Arsyeja është se temperaturat në tokë do të rriten 6 gradë dhe jeta atje do të vdesë. Por më parë duhet t’i tregojnë popullit mëkatet korruptive që kanë kryer. Loja në fund të romanit zbulohet dhe politikanët mëkatarë demaskohen.

Arsyeja e largimit në Amerikë dhe a e keni gjetur vetveten atje?

Arsyeja është e thjeshtë:së bashku me gruan time, Natasha, ish-redaktore në shtëpinë Botuese “Naim Frashëri”, dhe ish-gazetare në Radio Tirana, u larguam për në Amerikë, që t’i siguronim një ardhme sa më të mirë djalit tonë të vetëm, Maldi, sot i lauruar në kolegjin e njohur muzikor “Berkli” në Boston, për biznes-muzikë, i cili po bën përpjekje për t’u futur në botën e madhe dhe shumë të vështirë të krijimtarisë në muzikën e lehtë amerikane. Veten time nuk e kam gjetur dhe vështirë ta gjej në Amerikë. Sidoqoftë, të paktën romani “Shtatori i gjëmës së madhe“, me temë shqiptaro-amerikane, kushtuar tragjedisë së 11 shtatorit, ku midis 3000 viktimave humbën jetën edhe tre shqiptarë, personazhe të tij, botuar më 2010, (i cili sipas kolegësh të mi vlen të përkthehet në anglisht, zanafilla e një bashkëpunimi me kineastë shqiptarë,ose amerikanë, për të shkruar skenarë me temë amerikane), janë një dritë e gjelbër që mund të hapet…Veç veprave të mësipërme, edhe rreth 600 faqe kompjuterike dosierësh, me temë letrare, historike, gjuhësore e, doemos, edhe sportive, të botuara në shtypin shqiptar dhe të diasporës, që nga viti 2001, dëshmojnë se vazhdoj të jetoj me këmbë në Amerikë, por me mendje, shpirt dhe zemër në Shqipëri.