ÇAMËRIA DHE KOSOVA NË KRIJIMTARINË E BILAL XHAFERIT(SPROVË)

Prof.dr.Resmi Osmani 

Kur në Amerikë, Bilal Xhaferri botoi revistë,”Krahu i Shqiponjës”, e quajti kështu për të rrëfyer se shqiponjës,simbolit tonë kombëtar i ishte këputur një krah. Bisturia diplomatike londineze i kishte shkëputur asaj thauajse gjysmën e trojeve. 

Vija e kuqe e kufirit, ishte si një plagë e hapur që kullonte gjak. Fati tragjik i Kosovës Çamërisë ddhe trojeve të tjerë shqiptare, ishte brengë e pashëruar e poetit, një dhimbje shpirti e pa fashitur.
Në vitet 60-të të shekullit që lam pas, çështja çame ishte një tabu. Nga regjimi i kohës, qytetarët me prejardhje nga ajo krahinë trajtoheshin si të dorës së dytë. 

Ca më vonë në inteligjencën dhe funksionarët e saj u gjetën edhe armiq të partisë, çka në opinion e rëndoj për keq gjendjen e këtij komuniteti.

 Parë në këtë këndvështrim, të shkruaje për Çamërinë, duhej guxim krijues e qytetar. Poetit, si mungonte ky guxim. Çamërisë i ka kushtuar katër poezi:”Baladë çame”, “Natë çame”,”Janinë vjeshtë” dhe “Pranvera në çamëri”. Duken pak, por ato janë sa një univers, si një yllësi në galaktikën e tij poetike, ngërthejnë vlera dhe emocione të pazakonta e tronditëse, që vetëm një talent si i tiji dinte ti dertdhte në vargje.

Në kohën kur ndodhi tragjedia çame, poeti ishte një fëmijë nëntë vjeç, por në kujtesën e tij mbetën të pashlyera pamjet e eksodit biblik dhe varganet e të sdhpërngulurve që linin vendin. Ato pamje dhe kujtimi i masakrave çnjerëzore të gjenocidit për dëbmin e çamëve nga trojet stëegjyshore, për të dhe çamët u bënë pjesë e botës së tyre shpirtëropre. 

Për të si çam, shqiptar e poet, humbja e Çamërisë ishte një tragjedi personale, por njëkohësisht edhe tragjedi e bashkësisë dhe etnosit. 

Për poetin, Çamëria, ishte dashuria fatkeqe që nuk rreshti asnjëherë, për dheun mëmë të grabitur. Ishte dhimbja e ahpirtit e pafashitur në kohë, brengë që i trishtonte jetën si ëndërr e neteve të paqeta. Emrin e saj e kishte të ndryrë në zemër, bashkë me unin e tij, si një talisman. Aroma e saj jetonte në nënvetëdije si kujtim i pavdirë i fëmijërisë, që nuk ju shqit tërë jetën. 

Për Çamërinë, Kosovën dhe etninë, siç thotë edhe vetë, ai shkriu arin e shpirtit, për të ngjizur vargjet e tij më të mira. Ishte ky një detyrim i birit për nënën, detyrim moral dhe atdhetar, por edhe një mënyrë për të shprehur emocionet dhe ndjenjat vetjake, që i merrnin frymën.

E kam shkruar dhe herë tjetër , duke u mbështetur edhe në mendimin e kritikëve të tjerë se “Balada çame”, është kryevepra e poezisë së tij, lirika më e mirë, dhe ndër më të mirat e letërsisë shqipe .

Është e ndërtuar me njëzet e një vargje, por ajo është një masë e rëndë dhe e ngjeshur, me dramacitet të brendshëm; në të shprehet tragjedia çame e humbjes së atdheut. Është kënga elegjiake e humbjes, si një klithje drithëruese e shpirtit të poetit. 

Metaforat e fuqishme, e vendosin këtë zezonë tokësore si një përjetim apokaliptik edhe në sfondin qiellor, ku mpleksen e bëhen njësh e keqja, llahtaria, tmerri, dhimbja njerëzore.

Ulërin era e Mesdheut mbi trojet e lashta epirote,
mbi të shtrenjtat troje tonat stërgjyshore.
Në kullotat e braktisura kullosin rrufetë,
ullishtat e pavjelura gjëmojnë
Si dallgë nëpër bregore.
Dhe kudo toka çame,
mbuluar nga retë
rënkon e mbytur në gjak e lot,
e mbetur shkretë,
pa zot.

(Balada çame)


Ulërima e erës, rrufetë”që kullosin” në kullotat e braktisura, janë pamje rrënqethëse që shfaqen në atë që është toka e lashtë epirote. Këtu bashkëkohësia, ajo që po ndodh, dhe lashtësia, jepen si e drejta hiostorike e patjetërsueshme që ndeshet me padrejtësinë.

 Në vargjet e mësipërme me metaforat e fuqishme, rrëfehet se toka çame është kthyer në banjë gjaku, e mbytur në lot të pafajshëm, ka mbetur shkretë e pa zot, pa jetë, pa mbrojtje.

Fjala e shkretë, është fataliteti i braktisjes tmerruese,të detyruar, nga plumbat që vërshëllejnë në errësirë,dhe rrugën e braktisjes e ndriçojnë flakët që gjithë tokën çame kanë përfshirë.
Balada hapet me lamtumirën që Çamëria i jep popullit të saj dhe mbyllet me lamtumirën që bijtë i japin asaj, që tashmë nuk janë veçse muhaxhirë.

 Këto dy lamtumira duken si një braktisje pa shpresë, pa kthim. Këtë humbje, këtë braktisje që i përngjason një eksodi biblik, poeti duket që e përjeton në qënien e vet emocionalisht e me ndjeshmëri të lartë në çdo qelizë të trupit të tij.

 Por edhe si një tragjedi kolektive, veten e gjen në vargun”ne, populli muhaxhir.”

Balada ishte një kujtesë dhe rekuiem artistik  për Çamërinë, por ajo tingëllon edhe si një sfidë që i bëhej qeverisë së atëhershme.

E tillë është edhe për qeveritë e tanishme. Një kujtesë e ngritur në art,për një problem të shtruar për zgjidhje.

Poezitë e tjera për Çamërinë, elegji të mirëfillta, trajtojnë të njëjtën temë, atë të braktisjes, e cila është një dhembje sfilitëse për poetin dhe për çamët muhaxhirë që me trup jetojnë në shqipëri, por me mendje e shpirt janë në Çamërinë e tyre, dashurinë e tyre të përjetshme.

 Këto vjersha megjithëse përjetime vetjake për atë ndodhi të rëndë, shprehin gjithashtu brengën e popullsisë së një krahine të tërë të mbetur shkretë, por edhe të gjithë shqiptarëve për coptimin e trojeve të tyre.

Poezitë e tjera kushtuar Çamërisë, janë vazhdim i “Baladës çame”,ato fillojnë aty ku mbaron e para: Çamëria e zymtë e braktisur, pa jetë, e zhytur në natë. Elegjia “Natë çame”, hapet me vargtje që paraqesin simbolikën e errësirës dhe shkretimit, ku zotë të natës janë ujqërit e uritur:

Ndali çapin kopeja e ulqve
në errësirën e thinjur me flokë bore.
Ndali çapin pranë staneve të heshtura
kopeja e heshtur e pyjeve came….
Vijohet më tej me vargje që mbartin peshë të madhe emocionale, për atë që tashmë mungon, për të zotët e vendit:
S’dëgjohen të lehura, s’dëgjohen blegërima,
nuk duken zjarret ku dremitnin çobenët,
vetëm deti rreh bregdetin me dallgë pa pushuar
vetëm hëna porsi dele e ndarë nga kopeja,
nepër shtigjet e reve baret e vetmuar…..

Në Çamërinë e mbetur shkretë, mungon tërësisht jeta: stanet, blegërimat e deleve, të lehurat e qenve, zjarret dhe zërat e barinjve. Natyra është e shurdhër dhe e zymtë. 

Në sfondin e ushtimës elegjiake të dallgëve, në qiellin e zymtë, baret hëna.

 Në këtë lloj shurdhërie të natyrës në tokën çame, poeti e shtrin pikëllimin e tij nga toka në hapësirën qiellore, duke i dhënë asaj përmasa kozmike. 

Poeti i ndodhur përball kësaj gjendje tmerruese, lëshon vargjet klithëse:

Ku ini ju çobenët me gunat e bardha?
Ku i kini delet që blegërinin kullotave?
Ku i kini qiprat, këmborët si kambana?
Ku i kini qent’ e staneve që ulërinin si luanë?
Pas këtyre pyetjeve sugjestionuese, vjen edhe përgjigja me vargjet pasuese, elegjia kthehet në dhembjen e përhershme, në pasojën e braktisjes nga njerëzit e saj të dëbuar, ku jehona e detit, përzihet me ulërimën e ulqve të uritur:
Hesht në errësirë Çamëria shkretëtirë,
vetëm dallga rreh pa rreshtur
Shkëmbinjtë kryeulur,
dhe jehona e saj e gjerë nëpër natën joniane,
përzihet me ulërimën e ulqve të uritur.


Për t’i shpëtuar përndjekjeve dhe burgut që e priste, në vjeshtë të vitit 1969, poeti kapërceu kufirin dhe hyri në Çamëri. Ironi e hidhur e fatit dhe jetës! Hyn si refugjat në vendin e vet të zaptuar, për të gjetur strehë në shtetin që zhbëri Çamërinë. 

Vjen në Janinë, qendër e vjetër e Çamërisë. Impresionet e veta i jep në poezinë “Janinë,vjeshtë”. Poeti kalon kryeulur nën rrepet buzë liqenit. Gjethet që bien ndjellin trishtim.

 Poeti kërkon Janinën e vjetër, Janinën çame, me lavdinë e dikurshme, por më kot, ajo tashmë është tjetërsuar, quhet Joanina. Janina e vjetër është mënjanuar dhe duket sikur ngadalë në gjol do të humbasë bashkë me lavdinë e saj të harruar. 

Poetit i thellohet plaga. Për çamërinë nuk ka kthim. Ajo është e humbur. Brenga e tij shpërthen në vargjet e mëposhtëme:


Liqeni i Janinës, luginë plot me ujë,
përkundet i përgjumur në mjegullën mëngjesore.
Që tej sinorit me tela vijnë stërnipat e Pirros,
dhe kalojnë kryeulur nëpër rrepet e shëtitoreve,
me një mendim të heshtur, me një brengë përvëlonjëse.
Këta vargje përmbyllëse, janë shprehje e mllefit dhe anatemim për regjimin tiranik, që ekishte kthyer vendin në burg të rrethuar me tela, çka i detyronte bijtë e shqipërisë të poshtëronin veten dhe të kërkonin strehë në derë të hasmit.

Çamëria është e pranishme edhe në romanin”Ra Berati”, nën e epopesë skenderbejane. Ajo evokohet në roman herë pas here, si teatër lufte i qëndresës arbërore kundër grekëve, serbëve dhe turqve, nën drejtimin e princit çam Gjin Bue Shpata.

Molos Baderi, personazh i romanit, plak qindvjeçar, është pjesë e kujtesës çame, plot pjekuri e mençuri që mbart filozofinë e jetës dhe mesazhin e qëndresës burrërore. 

Borizani leshverdhë nga brigjet e lumit Kalama, që vritet në betejë, është më shumë se një simbol. Ashtu siç e ka vene në dukje edhe kritiku Vladimir A. Muça , Xhaferri sjell kumtin se Arbëria ishte një dhe e pandarë: nga Arta, Gjiri i Prevezës e deri në Dardaninë e largët.

 Ajo që sot e quajmë Shqipëria Etnike apo Shqipëria Natyrale e që është aspiratë e çdo shqiptari.

* * *

Bilali kishte ëndërr dhe aspiratë të vetën Shqipërinë Etnike. Për të, Kosova, ishte njëri nga krahët e këputur të shqiponjës shqiptare. Vjersha “Kosova”, u shkrua në mërgim, në vitin 1978, në revistën “Krahu i Shqiponjës” Edhe pse për të personalisht, Kosova ishte një vend i humbur i trojeve amtare, dhe i mbyllur e i kolonizuar nga regjimi serb, ai e njihte mjaftueshëm historinë dhe gjeografinë e saj. 

Poezinë për Kosovën e ndërton mbi bazën e përfytyrimit dhe ëndërrimit, me gjithë bukuritë dhe hapësirën e saj tokësore etnike. 

Kjo vjershë, them se është vazhdë e poezisë rilindase, aq sa të sjell në kujtesë të famshmen “O moj Shqypni” të Vaso Pashës. Pasi përshkruan bukuritë dhe begatitë e saj si një krahinë shqiptare, që në fillim të saj, poeti derdh në vargje brengosjen e tij:

Kosova,
Legjendë e mbetur në udhëkryq të historisë,
Kosova
gjithnjë ashtu si gjithnjë
me dhëmbë të shtrënguar
e me shpirt ndër dhëmbë,
Kosova
ku shqiptarët flasin një gjuhë
e dëgjojnë dy gjuhë
Së bashku me gjuhën e nënës
edhe gjuhën e UDB-së
Kosova,
gjithnjë ….ashtu! 

Ky ishte aktualiteti i ashpër i Kosovës nën serbi, kur poeti shkroi poezinë dhe ëndrra e vrarë e poetit : Kosova gjithnjë…..ashtu!

Por gjërat ndryshuan. Kosova fitoi lirinë. Poeti u shua në vitin 1986 dhe nuk jetoi ta shihte të lirë. 

Kjo do të ishte plotësimi i njërës nga ëndërrat e jetës së tij të pafat.

Le të shpresojmë se ëndërra e Bilal Xhaferrit një ditë do të jetësohen, si në vargjet e rilindasit të madh se: ”Për Shqipërinë, ditët e mira, paskëtaj vijnë”

Tiranë, 24.04.2016

&&&&&

Resmi Osmani u lind në Mazrek të Çamërisë më 5 maj 1940. Kreu studimet e larta për Agronomi në Institutin e Lartë Bujqësor në Tiranë, studime të cilat i përfundoi në vitin 1963.

 Ka kryer detyra të rëndësishme drejtuese në prodhimin bujqësor dhe administratën e lartë shtetërore.

Krahas detyrave të tjera ka qenë i angazhuar në veprimtari dhe kërkime shkencore.

 Ai ka botuar 19 tituj librash të profilit tekniko – shkencor, ka shkruar dhe botuar në revista tekniko – shkencore dhe shtypin periodik, brenda e jashtë vendit, mbi 150 tituj artikujsh që përfshijnë mbi tre mijë faqe.

 Për kontributin dhe kualifikimin shkencor mban gradën "Doktor i Shkencave" dhe titullin "Profesor".


Në gjysmën e dytë të viteve 2000,i është perkushtuar letërsise,kritikës së artit dhe publicistikës.

Fryt i kesa pune janë një sërë botimesh si: biografitë e letrarizuara "Jeta e Bedri Lumanit", "Lule në gur" kushtuar jetes së specialistit të shquar të vreshtarisë Todo Gjermani. 

Ka levruar kryesisht temat historike në romanet:

"Mbretërimi i Pirros së Eoirit", 
"Mbretëresh Olimpia",
 Esseja historike "Aleksandri i Madh i Maqedonisë-Miti dhe njeriu".

 Essene studimore "Bilal Xhaferri Poet i Zemrave Njerëzore"

 Essenë "Endrrat e ngrira të Enver Kushit,

 vellimin me tregime "Edhe yjet vdesin" etj.

Ne  publicistikën e vet ka trajtuar probleme të çeshtjes çame, të zhvillimit të letërsisë dhe problemet aktuale. 

Në shtypin e shkruar dhe atë elektronik ka publikuar mbi tridhjetë tregime dhe novela. Krijimtaria e tij eshte pritur mirë nga lexuesit dhe kritika letrare.

Përgatiti:Floripress/Flori Bruqi

Nëse ekziston ferri, Sllobodan Millosheviq prej dhjetë vjetësh ndodhet në të. Krimet që ka kryer ai, janë më të rëndat në Evropë pas atyre të nazizmit.

Në dhjetë vjetorin e vdekjes së atij që cilësohet si “Kasapi i Ballkanit”, Insajderi sjell akuzat e përmbledhura që Prokuroria ndërkombëtare për krime lufte në Hagë që kishte ngritur kundër tij.



Nëse ekziston ferri, Sllobodan Millosheviq prej dhjetë vjetësh ndodhet në të. Krimet që ka kryer ai, janë më të rëndat në Evropë pas atyre të nazizmit.

Të gjitha këto krime janë lejuar dhe kryer në sy të bashkësisë ndërkombëtare. Madje, nën “mbrojtjen” e tyre siç ishte Srebrenica në Bosnjë që ishte nën zonën e sigurisë së Ushtrisë Holandeze.

Mbi 8 mijë burra dhe djem të rinj u vranë në këtë masakër.

Krime të ngjashme Millosheviqi nisi të kryente edhe në Kosovë. Por, nuk u lejua që këto krime të ishin të përmasave të Bosnjës dhe Kroacisë.

Jugosllavia që drejtohej prej tij u bombardua. Trupat e NATO-s u vendosën në Kosovë. Pak kohë më vonë Millosheviqi u arrestua dhe u dërgua në Hagë. Atje u akuzua për krimet të rënda, por nuk u shpall fajtor. Vdiq 10 vjet më parë.

Në dhjetë vjetorin e vdekjes së atij që cilësohet si “Kasapi i Ballkanit”, Insajderi sjell akuzat e përmbledhura që Prokuroria ndërkombëtare për krime lufte në Hagë kishte ngritur kundër tij.

Ai u akuzua për gjenocid; bashkëpunim në gjenocid; dëbim; vrasje; përndjekje politike, racore ose fetare; veprime çnjerëzore/zhvendosje me forcë, shfarosje; burgosje; torturë; vrasje të qëllimshme; burgosje të paligjshme; shkaktim të vuajtjes së madhe të qëllimshme; dëbim apo zhvendosje të qëllimshme; shkatërrim të gjerë dhe përvetësim të pronës, e pajustifikuar nga domosdoshmëria ushtarake dhe e kryer në mënyrë joligjore dhe pa arsye; trajtim mizor; plaçkitje të pronës publike ose private; sulme ndaj civilëve; shkatërrim ose dëmtim të qëllimshëm të monumenteve historike dhe institucioneve arsimore ose fetare; sulme të paligjshme mbi objekte civile; shkaktim të qëllimshëm të vuajtjes së madhe.

Millosheviq u arrestua më 1 prill 2001 në Beograd nga autoritetet serbe. U transferua në Tribunalin Penal të Hagës 29 qershor 2001. Paraqitja fillestare ishte më 3 korrik 2001.

Masakra e Reçakut



Krimet për të cilat akuzohet – Kosovë



Dëbim me forcë i përafërsisht 800 000 civilëve shqiptarë të Kosovës mundësuar prej një atmosfere të krijuar qëllimisht për përhapjen e frikës dhe shtypjes nëpërmjet përdorimit të forcës, kërcënimit me forcë dhe akteve të dhunës.

Vrasje të qindra civilëve shqiptarëve të Kosovës – burra, gra dhe fëmijë, që u kryen në mënyrë të gjerë ose sistematike anembanë krahinës të Kosovës.

Sulme seksual nga forcat e RFJ-së dhe Serbisë kundër shqiptarëve të Kosovës, në veçanti kundër femrave.

Fushatë të përhapur ose sistematike të shkatërrimit të pronave të civilëve shqiptarë të Kosovës, e cila u arrit me granatimin e gjerë të qyteteve dhe fshatrave; djegien dhe shkatërrimin e pronës, përfshirë shtëpitë, fermat, bizneset, monumentet kulturore dhe vendet fetare; dhe shkatërrimin e pronës private, që bëri fshatra, qytetet dhe rajone të tëra, të pabanueshme për shqiptarët e Kosovës.

Aktakuza e parë kundër Sllobodan Millosheviqit, Millan Millutinoviqit, Nikolla Shainoviqit, Dragolub Ojdaniqit dhe Vlajko Stojiljkoviqit, në lidhje me krimet e kryera në Kosovë, u konfirmua më 24 maj 1999 dhe u bë publike më 27 maj 1999. Kjo aktakuzë u ndryshua më 29 qershor 2001. Më 29 tetor 2001 Prokuroria paraqiti aktakuzën e ndryshuar për here të dytë. Më 5 shtator 2002, Dhoma Gjyqësore ndau procedurat gjyqësore kundër Sllobodan Millosheviqit prej të akuzuarve të tjerë.

Aktakuza në fuqi pohon se ndërmjet 1 janarit 1999 dhe 20 qershorit 1999, Sllobodan Milosheviqi mori pjesë në një ndërmarrje të përbashkët kriminale (NPK) së bashku me një numër individësh të tjerë duke përfshirë Millan Milutinoviqin, Nikolla Shainoviqin, Dragolub Ojdaniqin, Vllajko Stojiljkoviqin dhe të tjerë të njohur dhe të panjohur.

Gjatë kësaj periudhe forcat e Republikës Federale të Jugosllavisë (RFJ) dhe Serbisë, duke vepruar nën drejtimin, me nxitjen, ose me mbështetjen e NPK-së, kryen një fushatë terrori dhe dhune drejtuar kundër civilëve shqiptarë të Kosovës. Pohohet se qëllimi i NPK-së ishte dëbimi nga Kosova i një pjese thelbësore të popullsisë shqiptare të Kosovës, me qëllim që të sigurohej vazhdimi i kontrollit serb mbi Kosovë.

Millosheviqi mban përgjegjësi individuale për krimet e deklaruara kundër tij, dhe për krimet ose mosveprimet e vartësve të tyre.

Sipas aktakuzës, gjatë periudhës në fjalë, Sllobodan Millosheviqi ishte Kryetar i RFJ-së, Kryetar i Këshillit Suprem të Mbrojtjes së RFJ-së dhe Komandant Suprem i Ushtrisë Jugosllave, (UJ).

Në përputhje me pozitën e tij ai ushtroi autoritet komandues mbi UJ-në dhe forcat e policisë në vartësi të UJ-së. Përveç pushtetit të tij de jure, ai gjithashtu ushtroi kontroll de facto mbi institucione të shumta kyçe ose të përfshira në kryerjen e krimeve të deklaruara në aktakuzë.

Më tej thuhet se përafërsisht 800. 000 civilë shqiptarë të Kosovës u dëbuan nga Kosova duke i larguar me forcë dhe duke plaçkitur dhe shkatërruar shtëpitë e tyre ose duke granatuar fshatrat. Gjatë këtij procesi shumë u vranë dhe u keqtrajtuan dhe iu vodhën të mirat materiale dhe dokumentet e identifikimit.



Shfarosjen ose vrasjen e qindra civilëve kroatë dhe civilëve të tjerë joserbë, përfshirë gra dhe pleq, në Dal, Erdut, Klisa, Lovas, Vukovar, Voqin, Baqin, Saborsko dhe fshatrat fqinje Shkabrnja, Nadin, Bruska, dhe Dubrovnik me rrethinë.

Burgosje dhe privim nga liria në mënyrë të zgjatur dhe të përsëritur të mijëra civilëve kroatë dhe civilëve të tjerë joserbë në objekte burgimi brenda dhe jashtë Kroacisë, duke përfshirë kampburgjet në Mal të Zi, Serbi dhe Bosnjë e Hercegovinë.

Dëbimin me forcë të së paku 170.000 civilëve kroatë dhe civilëve të tjerë joserbë nga territoret e lartpërmendura, duke përfshirë dëbimin e së paku 5.000 banorëve të Lokut për në Serbi, 20.000 banorë nga Vukovari; dhe zhvendosjen me forcë në vendndodhje brenda Kroacisë të së paku 2.500 banorëve nga Erduti.

Shkatërrimin e qëllimshëm të shtëpive, pronës tjetër private dhe publike, institucioneve kulturore, monumenteve historike dhe vendeve të shenjta të kroatëve dhe popullatës tjetër joserbe në Dubrovnik dhe rrethinë, Vukovar, Erdut, Lovas, Sharengrad, Bapska, Tovarnik, Voqin, Saborsko, Shkabrnja, Nadin, dhe Bruska.

Imponimin dhe mbajtjen e kushteve çnjerëzore të jetesës për të burgosurit civilë kroatë dhe për të burgosurit e tjerë civilë joserbë brenda objekteve të përmendura të burgimit.

Tortura, rrahje dhe vrasje të përsëritura të civilëve kroatë dhe civilëve të tjerë joserbë në objektet e përmendura të burgimit.

Sulme të paligjshme ndaj Dubrovnikut dhe fshatrave kroate të pambrojtura anembanë territoreve të lartpërmendura.

Vrasje të përhapura të mijëra myslimanëve të Bosnjës gjatë dhe pas marrjes nën kontroll të territoreve brenda Bosnjës dhe Hercegovinës.

Vrasjen e mijëra myslimanëve të Bosnjës në objektet e burgimit brenda Bosnjës dhe Hercegovinës.

Shkaktim të dëmtimit të rëndë trupor dhe mendor ndaj mijëra myslimanëve të Bosnjës gjatë kohës së qëndrimit të tyre në objektet e burgimit brenda Bosnjës dhe Hercegovinës.

Burgosjen e mijëra myslimanëve të Bosnjës në objektet e burgimit brenda Bosnjës dhe Hercegovinës në kushte jetese të llogaritura për shkatërrimin fizik të një pjese të atyre grupeve, nëpërmes urisë, ujit të ndotur, punës së detyruar, kujdesit mjekësor të papërshatshën dhe sulmeve të përhershme fizike dhe psikologjike.

Shfarosje, vrasje dhe vrasje me paramendim të joserbëve, kryesisht të myslimanëve të Bosnjës dhe kroatëve të Bosnjës që jetonin në territoret në Banja Llukë, Bihaq, Bijeljin, Bileqa, Bosanska Krupa, Bosanski Novi, Bosanski Shamac, Bratunac, Brçko, Çajniçe, Doboj, Foça, Gacko, Sarajev (Ilijash), Kljuç, Kalinovik, Kotor Varosh, Nevesinje, Sarajevo (Novi Grad), Prijedor, Prnjavor, Rogatica, Sanski Most, Srebrenica, Tesliq, Vishegrad, Vlasenica dhe Zvornik.

Trajtim mizor dhe çnjerëzor i civilëve myslimanë të Bosnjës, kroatë të Bosnjës, dhe joserbëve të tjerë. Këto trajtime çnjerëzore përfshinë dhunë seksuale, torturë, keqtrajtim fizik dhe psikologjik dhe ekzistencë e detyruar në kushte çnjerëzore të jetesës, po nuk kufizohen vetëm në këto.

Imponim i masave shtrënguese dhe diskriminuese kundër myslimanëve të Bosnjës, kroatëve të Bosnjës dhe joserbëve të tjerë, si kufizimi i lirisë së lëvizjes; largimi nga pozitat me autoritet në institucionet qeveritare vendore dhe të policisë; largimi nga puna; bastisje arbitrare të shtëpive të tyre; refuzimi i të drejtës së procesit gjyqësor dhe refuzimi i së drejtës për barazi në përdorimin e shërbimeve publike, duke përfshirë kujdesin e përshtatshëm mjekësor.

Zhvendosje dhe dëbim me forcë të mijëra civilëve myslimanë të Bosnjës, kroatë të Bosnjës dhe joserbëve të tjerë për në vendndodhje jashtë territoreve të mbajtura nga serbët.

Shkatërrim të qëllimshëm dhe të paarsyeshëm të shtëpive dhe pronave të tjera private dhe publike të myslimanëve të Bosnjës dhe kroatëve të Bosnjës, të institucioneve të tyre kulturore dhe fetare, të monumenteve historike dhe vendeve të tjera të shenjta.

Pengim të ndihmës humanitare, në veçanti të furnizimeve mjekësore dhe ushqimore në enklavat e rrethuara Bihaq, Gorazhde, Srebrenica dhe Zhepa, dhe lënien pa ujë të civilëve të mbërthyer në enklava, të formuara për krijimin e kushteve të padurueshme të jetesës.

Gjykimi i Millosheviqit filloi më 12 shkurt 2002. Procedura gjyqësore përfundoi më 14 mars 2006, tri ditë pas vdekjes së tij.

Më 16 qershor 2004, pas përfundimit të paraqitjes së argumenteve nga Prokuroria, Dhoma Gjyqësore gjykoi se kishte dëshmi të mjaftueshme në mbështetje të çdo akuze në të tri aktakuzat.

Dhoma Gjyqësore gjithashtu gjykoi se nuk kishte ose kishte dëshmi të pamjaftueshme në mbështetje të disa deklaratave që kishin lidhje me disa nga akuzat në aktakuzat për Kroacinë dhe Bosnjë Hercegovinën.



Kryetar i Serbisë nga 26 dhjetori 1990.

Kryetar i Republikës Federative të Jugosllavisë (RFJ-së) nga 15 korriku deri më 6 tetor 2000.

Si Kryetar i RFJ-së ai gjithashtu ishte Kryetar i Këshillit Suprem të Mbrojtjes së RFJ-së dhe Komandant Suprem i Ushtrisë Jugosllave, i lindur më 20 gusht 1941 në Pozharec, Serbi dhe Mali i Zi.

Vdiq më 11 mars 2006.

Programi: Milosheviq-Sheshel-Arkan, për t’ i shfarosur shqiptarët

Nga Prof.Dr.Hakif Bajrami,Ph.D

Demonstratat shqiptare të vitit 1981, makineria udbeske serbiane do t` i shfrytëzonte për ta rihapur frontin antishqiptar, që e kishte përpiluar nga treshja Rankoviq-Llukiq-Stefanoviq, në vitet: 1950-1966. Për t` ia filluar punës kjo treshe e “izoluar” më 1966, në qetësi “opozitare”, do të pushojë, duke krijuar energji të re, duke e pritur shansin që të riaktivizohet sërish në zanatin e vjetër, për serbizimin e Kosovës. Aktivizimi do të filloi më 1981 i përkrahur nga ushtria, partia, kisha dhe institucionet e individët. Eksponentët e kësaj garniture në krye me Spasoje Gjakoviqin, Dushko Ristiqin etj. më 1981, do të përpilojnë një dokumentet që duhej të shënonte fillimin e luftës antishqiptare se: “nga Kosova pas vitit 1966, janë shpërngulur 200 000 serbo-malazezë”. Ishte ky një ballon i tyre, të cilin provuan ta kthejnë në dokument me shenjën “sekret shtetëror”, duke i përfshirë shifrat e shpërnguljes nga komunat, duke e përfshirë kohën 1966-1981. 




Nga dokumenti i prezantuar edhe në Kuvendin e Kosovës me shifër “secret”, shënohet se në periudhën në fjalë nga Kosova janë larguar duke u çregjistruar të organet e punëve të brendshme. Kjo do të thotë, se personat e shpërngulur, janë larguar me të gjitha beneficionet shtetërore, pa i detyruar askush. Pra, serbët në Kosovë ishin mësuar të jetojnë jetë aristokrate, të vandalizojnë kë të duan dhe mjerisht kjo shtresë e dahive ishte regrutuar nga politika KOLONIALE e kolonizimit 1918-1941. Në atë kohë e kishte embrionin, por ishte freskuar pas vitit 1945, me reagensa neokolonialë të tipit neofashist.

Ja sa familje e lëshuan Kosovën më 1966-1968, kryesisht se nuk duronin kurrfarë BARAZIE të shqiptarëve me qenien e tyre “mbiracore” serbiane. Dokumentet janë të pamëshirëshme. Fjala është për 4407 familje serbe, të cilat ose kishin pozitë të milicit, udbashit, ose nëpunësish rankoviqist administrativ në Kosovë. Këtyre banditëve kolonistë, që nuk kishin lënë gjë të zezë pa bërë në Kosovë (1912-1915;1918-1941; 1945-1966, gjatë rrugërimit iu kishin bashkangjitur edhe 440 familje malazeze me kulturë meleze, pra të sebizuar e që nuk janë shpërngulur në Mal të Zi, por në Serbi, kryesisht nëpër qytete. Numri i sakt i kësaj shjtrese aristokrate policoro-ubbeske me atrofi dhe sufiencë kriminale, arrinte familiarisht në 23231 anatarë. Prej tyre, 6190 ishin të punësuar në administratën shtetërore. Të tjerët ishin fëmijë, gra (edhe ato shumica në punë) dhe antar të ngushtë familjar.



Në vitin 1981, e tutje do të krijohen institucione shtetërore që do të mirren intenzivisht me çështjen e shpikjss së shpërnguljes me “dhunë” të kësaj kategorie mizantropësh e që tragjikisht ishin të nacionalitetit serb dhe malazez të regrutuar nga viset e ndryshme të Jugosllavisë mbretërore dhe titiste. Janë përpilura për këta kriptokriminel pas vitit 1981, 3211 raporte mujore, 16 raporte gjashtë mujore dhe 10 raporte vejtore.Po tëlexohen në to, kryesisht figurojnë trillime për të siguruar para nga buxheti I RSFJ-ës, e për t`i kthyer për here të dytë apo të tretë këtë shtresë udbeske si kolonistë në Kosovë, por duke akuzuar njëherit shqiptarët se me “presionin e tyre”, që janë vetëm gjallë, dhe prap me fajin e shqiptarëve, ata po e shkaktojnë këtë “fenomen të pa presedent” në Evropë, tri here me u kolonizuar e tri here me u arratisur. Dhe, për ta “standardizuar” këtë shpikje të KOS-it ushtrak, KOS-it kishtar, LKJ-ës dhe organizatave terroriste që thyenin varre natën dhe akuzonin rininë shqiptare ditën, që djali dhe nëna e vrasin babën-burrin, dhe e akuzojnë shqiptarin dhe gjyqet komuniste të jugoskandikëve me vendim e pushkatojnë pa asnjë prove.



Madje kjo shtresë kolonistësh do të organizojë “dhunime” të murgeshave, të cilat vetëflijohen për porpogandë, madje ia “qorrojnë” sytë në murale Shen Savës, shih nepër kisha, e duke mos e ditur OPINONI se serbët me sy të smrurë kishte dy shekuj që kërkonin ILAÇ nga ata “sy” duke i prekur, e nga të prekurit, muralet ishin amortizuar, por faji u mbetej irredentistëve. Turp ma i ndytë nuk ka mundur të hudhet në media. Madje vetëngulja e njëfarë të sëmuri që quhej Gjorgje Martinoviq, aq iu kushtua rendësi, sa që njëmend për dahitë Serbian me ato para do të ndertoheshin nja dy fabrika.Dhuna, po të lexohen raportet javore tregon edhe për një detyrim që e ushtronin edhe udbashët shqiptarë sa që i detyrojnë të rinjtë me dhunë, t` i pranojnë si të “vetat” ato “vepra penale”. Tragjedia është më tragjike, se udbashët sshqiptar e kanë ditur fare mire se kush po i kurdisë ato akte të liga të inskenuara me kujdes.

Çështja e “krimeve” dhe shpërnguljes nga Kosova në vitet tetëdhjetë të shekullit XX, pati shuar aq larg sa që Kuvendi Fedreativ më 1987/8, do të përpilojë: “Programin Jugosllav për Kosovën”, që është një “Naçertani” e dytë, me 92 detyra konkrete, Program ky, që e obligonte tërë Jugosllavinë të ndihmojë në SERBIZIMIN E KOSOVËS.

Pra kjo shtresë banditësh (kolonistë të kralevinës dhe të titizmit) e ka shti në obligime të mëdha politike çdo pushtetar serbian, nga ajo kohë, e deri më sot. Ky serbizim kishte të bënte me kthimin e tokave të kolonizuara pra në duar të ish kolonistëve, të kthehen si udbashët me duar të përgjakura, dhe të gjithë të tjerët, plus edhe nga të gjitha anët e botës. E vërteta, pas 23 III 1989 u kthyen në Kosovë me dhjeta mija të tillë, duke ua grabitë në rend të pare vendet e punës shqiptarëve të përjashtuar. Kjo shtresë që do të avansohet në fuqi qiellore historike serbiane, do të gjindet për një kohë e aktivizuar edhe në krimet monstruoze në Kroaci, sidomos gjatë viteve 1990-1993, e në vijim në Bosnje, për të mabraur më Kosnferencën e Dejtonit më 1995. Atëbotë u krijua një Republikë Serbe, pa qenë krijesë të tillë. Madje kjo krijesë neokoloniale mund të quhet “Republika e gjenocidit”, që është zbatuar në Srebernicë dhe më gjerë në BESË (mbrojtje) të OKB-ës!!!

Po ata kriminelë, që u larguan nga Kroacia dhe Bosnja, duke i shoqëruar njësitet e SPS (Socialistiçka Partia Serbie-Milloshi-Ivica Daçiqi), SRS (Srpska Radikalna Stranka-Shesheli- A. Viçiqi), SSJ (Stranka Srpskog Jedinstava-Arkani), do të inkudrohen edhe në krimet monstruoze në Kosovë, me qellim të serbizimit. Kështu, më 1994, ky trekëndësh politik nazifashist, do të vihet në ofenzivë në frontin antishqiptar nën “kulmin” e S. Millosheviqit. Të tri programet politike të tyre, faktojnë dokumsntet, deri në vitin 1997 do të fuzionohen në një front vrasës politik dhe fizik, antishqiptar. Ja faktet: Më 1994 do të përpilohet dokumenti “ Kako vratiti Kosovo I Metohiju Srbima”(Si t` u ktheht Kosova dhe Metohia Serbëve”, pra jo edhe malazezëve.

Programi i përbashkët i akuzon Kroatët dhe Sllovenët (eksponetet e tyre), për bashkëfajtor të pozitës serbiane në pushtetin titisto-rankovbiqist, e që të si në orkestër vranin e “kthjellnin” shqiptarë, për dy dekada. Tash, më 1994, pasi që shqiptarët ishin larguar nga çdo lloj pushteti, duhej akuzuar se “shqiptarët kanë krijuar parlament, qeveri, shkolla, gazeta, dhe para të veta, (e ka fjalën për markën gjermane). Në progrmin e fuzionuar, thuhet në vijim se shqiptarët nuk e pranojnë shtetin e Serbisë, si të tyre; nuk shërbejnë në ushtri (për të vrarë jo serbë kudo nëpër ish Jugosllavi, sepse Milloshi dhe këta kriminelë e planifikonin se pasi që ta serbizojnë Kosovë, ta vazhdojnë zanatin në serbizmin e Maqedonisë, kuptohet me lehtësi, sepse kisha këtë ua garantonte (Patriku Pavle), sepse populli ishte nën jurisdiksionin e KOS-it. Shqiptarët thuhet në programm nuk paguajnë tatim ( e paguanin të gjithë), nuk pranojnë programet shkollore, u larguan nga shkollat vetë, i marrin pensionet (jo), i marrin ndihmat sociale (kurrë jo), e kanë shërbimin shëndetësor falas (jo edhe ky pohim cinik).

Për ta bërë Kosovën si vendin ma të varfër në Evropë, fuzionusesit e progarmit nxorën konstatimin se: “kapitali në Kosovë është 95% në duar të shqiptarëve”. Këta përpilues monstrum e nxorën “faktin” se kush ka kapital ai ka edhe pushtet. Në fakt me këtë koncept, progarmuesit e serbizimit të Kosovës (1995-1999) parashikonin ta mbajnë militarizmin e Kosovës në gjendje kujdestarie edhe përtej kufijve, duke sjellë mercenarë nga të katër anët e botës, duke synuar për pesë vite ta serbizojnë Kosovën si Sanxhakun e Nishit më 1877, plotësisht.

Më 1995 Millosheviq-Sheshel-Arkan,programojnë shfarosjen e shqiptarëve të Kosovë

Pas mbarimit të Konferencës Dejtonit (1995), treshja e lartëcekur tërë makinerinë vrastare që kishte luftuar në Slloveni, që kishte bërë krime monstruoze në Kroaci, që kishte bërë gjenocid në Bosnje-Hercegovinë, i kishte sjellë 160 000 ushtarë dhe 22 000 milicë në Kosovë. E këtu, në një Kosovë të militarizuar, sipas Programit, për ta arsyetuar krimin që po vazhdonte dhe metastazonte që do të pasojë duke u avansuar në gjenocid, “po lulëzonte kontrabanda, droga, armët dhe devizat” që imagjinoheshin. Shqiptarët, sipas Programit të: kasapit Millosheviq, fashistit Sheshel dhe banditit Arkan, “blejnë mallra në Vojvodinë, dhe Serbi me deviza. Atje shitoret janë të shprazta,ndërsa 135000 shqiptarë ishin larguar nga puna, duke synuar për ta realizuar- “Programin jugosllav për Kosovën”, nga viti 1987. Programi shkon edhe më larg: “Shqiptarët duan ta krijojnë Shqipërinë e Madhe’, pa asnjë aeroplan, pa tanke, pa topa, pa mitraloza, e Serbia vrastare i kishte të gjitha, sepse ia siguronte Rusia neocariste. Tani (1996) për shqiptarë shtrohej pyetja: a nuk është kjo kohë e raporteve të “ujkut dhe qingjit”?.




Shqiptarët, sipas Programit: 25% jetojnë nga paratë e lobistëve, 20% nga devizat e punëtorëve që punojnë jashtë, 25% nga fundamentalizmi islam, 20% nga haraçi i LDK-ës dhe 10% nga tregtia me drogë dhe armë”. “Zbulim epokal” shkollës Shen Savës dhe Gebellsit. Pra, e tërë propaganda bëhet për ta krijuar shkakun që shqiptarët të sulmohen frontalisht, me qëllim që t`i shfarosen duke u vrarë dhe arratisur jashtë trojeve të veta me qëllim që Kosova të serbizohet.

Në diasporë nga Kosova, sipas autorëve të Programit, punojnë nja 300 000 shqiptarë (1981-1996) dhe për çdo muaj i dërgojnë nga 300 milion marka gjermane. Programuesit e gjenocidit shkojnë edhe më tej. Para syve të 182000 ushtarëve dhe policëve Serbianë të armatosur deri në dhëmbë, shqiptarët i “kishin plaçkitur nëpër banka 3, 8 miliardë marka gjermane. Madje me arin, plumbin, cinkun, kromin, bakrin i kishin grabitur edhe 2, 7 miliardë marka. Ndërsa nga laboratoriumet medicinale, shqiptarët i kishin grabitë 1, 5 miliardë marka”. Askund nuk thuhet pse Serbia ishte varfëruar, pse i kishte zhvilluar TRI luftëra ( në Slloveni, në Kroaci dhe në Bosnje 1991-1995). POr akuza bëhej për ta krijuar të drejtën para opinionit botërorë se “Shqiptarët duhet t` I varsim dhe terrorizojmë, se po na detyrojnë, se nuk po pajtohen të jetojnë” nën fashizmin e tyre.

Për ta arsyetuar avanturën gjencidale programuesit mbështeten në historinç bizare

Hartuesit e Programit, për t` ia trasuar veti rrugën e vetëvrasjes, si pikënisje e marrin vitin 1941, që sipas tyre, nga Shqipëria në Kosovë, kishin ardhur 465000 emigrantë. Shtrohet tash pyetje, kah erdhi kjo masë popullore, nga Marsi, por që askush, nga shtypi, okupatori apo ndonjë burim i kohës, për këtë “avanturë invazive shqiptare” nuk e shënoi kurrë! Po e them në bazë të dokuemnteve arkivore të SPB (hulumtuar më 1978) se nga Shqipëria Bregdetare, në Shqipërinë Kontinentale më 1941, ishin siellur nga Komiteti Mbrojtja Kombëtare e Kosovës përmes Bedri Pejanit, Qazim Komonit dhe Fuat Dibrës e sidomos Ernest Koliqit nja 300 mësues, sepse okupatori i ri nuk donte popull analfabet, sepse nuk e ksihte në paln as ta vrasi, e as ta deprotojë dhe t`ua grabitë token deri në derë të kasollës si verpoi Serrbia (Jugosllavia 1918-1941), e as ta djegë me shtëpi e anatarët e familjes në zajrrë si kishte vepruar pushtetit Serbian përmes Punisha Raçiqiq, Tomë Popoviqit, Miliq Krsta, Bozhidar Paunoviqit, të gjithë të diruigjuar nga komesari Mihajllo Ceroviq, me seli së pari në Mitrovicë e pastaj në Shkup 1918-1941, duke përdorur çdo metodë barabre. Madje, sipas Programit (sllavofil 1994), para hundës së Gestapos, ABVER-it, SIM-as, MI6 paskan ardhur nga Shqipëria 465000 persona në Kosovë. Gjithnjë sipas Programit, (1994), nga Kosova qendkan larguar nga viti 1966 e deri më 1989 mbi 350000 serbian”. Madje, pushteti komunist më 8 shkurt 1945, në Kosovë vëndosë Diktaturë ushtarake, i sjellë tri divizione serbe, një brigade maqedone, dy brigade malazeze, dhe në këtë militarizëm, shqiptarët paskan bërë presion që mos të kthehen kolonistët sllavë, duke e përligjur këtë më 6 mars 1945. Nuk e cekin fare Progarmerët gebellsian (Millosh-Daqiq;Sheshel-A. Vuçiq;-Arkan) vrasjet massive në Kosovë nga diktatura ushtarke sidomos në Ferizaj, Gjilan, Rugovë, Llap e Drenicë, se më 1 prill 1945, Polit Byro i KQ PKJ-ës lanson kushtrimin: “Të gjithë kolonistët duhet të kthehen në Kosovë”. Nuk e theksojnë programuesit se më 1938 Jugosllavia kishte siellë Ligj, që çdo familje shqiptare mund t` i ketë 0, 40 ari tokë, kurse çdo familje sllave mund t` i ketë së pakut 45 hektarë. Ku mund të gjendet kësi fashizmi në botë. Për këtë dëshmitar janë dokumentet zyrtare serbe 1945-1966; 1989-1999.

Demonstratat shqiptare të vitit 1981, makineria udbeske serbiane do t` i shfrytëzonte për ta rihapur frontin antishqiptar, që e kishte përpiluar nga treshja Rankoviq-Llukiq-Stefanoviq 1950-1966. Për t` ia filluar punës kjo treshe e “izoluar” më 1966, në qetësi “opozitare”, do të pushojë, duke krijuar energji të re, duke e pritur shansin që të riaktivizohet sërish në zanatin e vjetër, për serbizimin e Kosovës. Aktivizimi do të filloi më 1981 i përkrahur nga ushtria, partia, kisha dhe institucionet e individët. Eksponentët e kësaj garniture në krye me Spasoje Gjakoviqin, Dushko Ristiqin etj. më 1981, do të përpilojnë një dokumentet që duhej të shënonte fillimin e luftës antishqiptare se: “nga Kosova pas vitit 1966, janë shpërngulur 200 000 serbo-malazezë”. Ishte ky një ballon i tyre, të cilin provuan ta kthejnë në dokument me shenjën “sekret shtetëror”, duke i përfshirë shifrat e shpërnguljes nga komunat, duke e përfshirë kohën 1966-1981. Nga dokumenti i prezantuar edhe në Kuvendin e Kosovës me shifër “secret”, shënohet se në periudhën në fjalë nga Kosova janë larguar duke u çregjistruar të organet e punëve të brendshme. Kjo do të thotë, se personat e shpërngulur, janë larguar me të gjitha beneficionet shtetërore, pa i detyruar askush. Pra, serbët në Kosovë ishin mësuar të jetojnë jetë aristokrate, të vandalizojnë kë të duan dhe mjerisht kjo shtresë e dahive ishte regrutuar nga politika KOLONIALE e kolonizimit 1918-1941. Në atë kohë e kishte embrionin, por ishte freskuar pas vitit 1945, me reagensa neokolonialë të tipit neofashist.

Ja sa familje e lëshuan Kosovën më 1966-1968, kryesisht se nuk duronin kurrfarë BARAZIE të shqiptarëve me qenien e tyre “mbiracore” serbiane. Dokumentet janë të pamëshirëshme. Fjala është për 4407 familje serbe, të cilat ose kishin pozitë të milicit, udbashit, ose nëpunësish rankoviqist administrativ në Kosovë. Këtyre banditëve kolonistë, që nuk kishin lënë gjë të zezë pa bërë në Kosovë (1912-1915;1918-1941; 1945-1966, gjatë rrugërimit iu kishin bashkangjitur edhe 440 familje malazeze me kulturë meleze, pra të sebizuar e që nuk janë shpërngulur në Mal të Zi, por në Serbi, kryesisht nëpër qytete. Numri i sakt i kësaj shjtrese aristokrate policoro-ubbeske me atrofi dhe sufiencë kriminale, arrinte familiarisht në 23231 anatarë. Prej tyre, 6190 ishin të punësuar në administratën shtetërore. Të tjerët ishin fëmijë, gra (edhe ato shumica në punë) dhe antar të ngushtë familjar.

Në vitin 1981, e tutje do të krijohen institucione shtetërore që do të mirren intenzivisht me çështjen e shpikjss së shpërnguljes me “dhunë” të kësaj kategorie mizantropësh e që tragjikisht ishin të nacionalitetit serb dhe malazez të regrutuar nga viset e ndryshme të Jugosllavisë mbretërore dhe titiste. Janë përpilura për këta kriptokriminel pas vitit 1981, 3211 raporte mujore, 16 raporte gjashtë mujore dhe 10 raporte vejtore.Po tëlexohen në to, kryesisht figurojnë trillime për të siguruar para nga buxheti I RSFJ-ës, e për t`i kthyer për here të dytë apo të tretë këtë shtresë udbeske si kolonistë në Kosovë, por duke akuzuar njëherit shqiptarët se me “presionin e tyre”, që janë vetëm gjallë, dhe prap me fajin e shqiptarëve, ata po e shkaktojnë këtë “fenomen të pa presedent” në Evropë, tri here me u kolonizuar e tri here me u arratisur. Dhe, për ta “standardizuar” këtë shpikje të KOS-it ushtrak, KOS-it kishtar, LKJ-ës dhe organizatave terroriste që thyenin varre natën dhe akuzonin rininë shqiptare ditën, që djali dhe nëna e vrasin babën-burrin, dhe e akuzojnë shqiptarin dhe gjyqet komuniste të jugoskandikëve me vendim e pushkatojnë pa asnjë prove.

Madje kjo shtresë kolonistësh do të organizojë “dhunime” të murgeshave, të cilat vetëflijohen për porpogandë, madje ia “qorrojnë” sytë në murale Shen Savës, shih nepër kisha, e duke mos e ditur OPINONI se serbët me sy të smrurë kishte dy shekuj që kërkonin ILAÇ nga ata “sy” duke i prekur, e nga të prekurit, muralet ishin amortizuar, por faji u mbetej irredentistëve. Turp ma i ndytë nuk ka mundur të hudhet në media. Madje vetëngulja e njëfarë të sëmuri që quhej Gjorgje Martinoviq, aq iu kushtua rendësi, sa që njëmend për dahitë Serbian me ato para do të ndertoheshin nja dy fabrika.Dhuna, po të lexohen raportet javore tregon edhe për një detyrim që e ushtronin edhe udbashët shqiptarë sa që i detyrojnë të rinjtë me dhunë, t` i pranojnë si të “vetat” ato “vepra penale”. Tragjedia është më tragjike, se udbashët sshqiptar e kanë ditur fare mire se kush po i kurdisë ato akte të liga të inskenuara me kujdes.

Çështja e “krimeve” dhe shpërnguljes nga Kosova në vitet tetëdhjetë të shekullit XX, pati shuar aq larg sa që Kuvendi Fedreativ më 1987/8, do të përpilojë: “Programin Jugosllav për Kosovën”, që është një “Naçertani” e dytë, me 92 detyra konkrete, Program ky, që e obligonte tërë Jugosllavinë të ndihmojë në SERBIZIMIN E KOSOVËS.



Pra kjo shtresë banditësh (kolonistë të kralevinës dhe të titizmit) e ka shti në obligime të mëdha politike çdo pushtetar serbian, nga ajo kohë, e deri më sot. Ky serbizim kishte të bënte me kthimin e tokave të kolonizuara pra në duar të ish kolonistëve, të kthehen si udbashët me duar të përgjakura, dhe të gjithë të tjerët, plus edhe nga të gjitha anët e botës. E vërteta, pas 23 III 1989 u kthyen në Kosovë me dhjeta mija të tillë, duke ua grabitë në rend të pare vendet e punës shqiptarëve të përjashtuar. Kjo shtresë që do të avansohet në fuqi qiellore historike serbiane, do të gjindet për një kohë e aktivizuar edhe në krimet monstruoze në Kroaci, sidomos gjatë viteve 1990-1993, e në vijim në Bosnje, për të mabraur më Kosnferencën e Dejtonit më 1995. Atëbotë u krijua një Republikë Serbe, pa qenë krijesë të tillë. Madje kjo krijesë neokoloniale mund të quhet “Republika e gjenocidit”, që është zbatuar në Srebernicë dhe më gjerë në BESË (mbrojtje) të OKB-ës!!!

Po ata kriminelë, që u larguan nga Kroacia dhe Bosnja, duke i shoqëruar njësitet e SPS (Socialistiçka Partia Serbie-Milloshi-Ivica Daçiqi), SRS (Srpska Radikalna Stranka-Shesheli- A. Viçiqi), SSJ (Stranka Srpskog Jedinstava-Arkani), do të inkudrohen edhe në krimet monstruoze në Kosovë, me qellim të serbizimit. Kështu, më 1994, ky trekëndësh politik nazifashist, do të vihet në ofenzivë në frontin antishqiptar nën “kulmin” e S. Millosheviqit. Të tri programet politike të tyre, faktojnë dokumsntet, deri në vitin 1997 do të fuzionohen në një front vrasës politik dhe fizik, antishqiptar. Ja faktet: Më 1994 do të përpilohet dokumenti “ Kako vratiti Kosovo I Metohiju Srbima”(Si t` u ktheht Kosova dhe Metohia Serbëve”, pra jo edhe malazezëve.

Programi i përbashkët i akuzon Kroatët dhe Sllovenët (eksponetet e tyre), për bashkëfajtor të pozitës serbiane në pushtetin titisto-rankovbiqist, e që të si në orkestër vranin e “kthjellnin” shqiptarë, për dy dekada. Tash, më 1994, pasi që shqiptarët ishin larguar nga çdo lloj pushteti, duhej akuzuar se “shqiptarët kanë krijuar parlament, qeveri, shkolla, gazeta, dhe para të veta, (e ka fjalën për markën gjermane). Në progrmin e fuzionuar, thuhet në vijim se shqiptarët nuk e pranojnë shtetin e Serbisë, si të tyre; nuk shërbejnë në ushtri (për të vrarë jo serbë kudo nëpër ish Jugosllavi, sepse Milloshi dhe këta kriminelë e planifikonin se pasi që ta serbizojnë Kosovë, ta vazhdojnë zanatin në serbizmin e Maqedonisë, kuptohet me lehtësi, sepse kisha këtë ua garantonte (Patriku Pavle), sepse populli ishte nën jurisdiksionin e KOS-it. Shqiptarët thuhet në programm nuk paguajnë tatim ( e paguanin të gjithë), nuk pranojnë programet shkollore, u larguan nga shkollat vetë, i marrin pensionet (jo), i marrin ndihmat sociale (kurrë jo), e kanë shërbimin shëndetësor falas (jo edhe ky pohim cinik).

Për ta bërë Kosovën si vendin ma të varfër në Evropë, fuzionusesit e progarmit nxorën konstatimin se: “kapitali në Kosovë është 95% në duar të shqiptarëve”. Këta përpilues monstrum e nxorën “faktin” se kush ka kapital ai ka edhe pushtet. Në fakt me këtë koncept, progarmuesit e serbizimit të Kosovës (1995-1999) parashikonin ta mbajnë militarizmin e Kosovës në gjendje kujdestarie edhe përtej kufijve, duke sjellë mercenarë nga të katër anët e botës, duke synuar për pesë vite ta serbizojnë Kosovën si Sanxhakun e Nishit më 1877, plotësisht.

Më 1995 Millosheviq-Sheshel-Arkan,programojnë shfarosjen e shqiptarëve të Kosovë

Pas mbarimit të Konferencës Dejtonit (1995), treshja e lartëcekur tërë makinerinë vrastare që kishte luftuar në Slloveni, që kishte bërë krime monstruoze në Kroaci, që kishte bërë gjenocid në Bosnje-Hercegovinë, i kishte sjellë 160 000 ushtarë dhe 22 000 milicë në Kosovë. E këtu, në një Kosovë të militarizuar, sipas Programit, për ta arsyetuar krimin që po vazhdonte dhe metastazonte që do të pasojë duke u avansuar në gjenocid, “po lulëzonte kontrabanda, droga, armët dhe devizat” që imagjinoheshin. Shqiptarët, sipas Programit të: kasapit Millosheviq, fashistit Sheshel dhe banditit Arkan, “blejnë mallra në Vojvodinë, dhe Serbi me deviza. Atje shitoret janë të shprazta,ndërsa 135000 shqiptarë ishin larguar nga puna, duke synuar për ta realizuar- “Programin jugosllav për Kosovën”, nga viti 1987. Programi shkon edhe më larg: “Shqiptarët duan ta krijojnë Shqipërinë e Madhe’, pa asnjë aeroplan, pa tanke, pa topa, pa mitraloza, e Serbia vrastare i kishte të gjitha, sepse ia siguronte Rusia neocariste. Tani (1996) për shqiptarë shtrohej pyetja: a nuk është kjo kohë e raporteve të “ujkut dhe qingjit”?.

Shqiptarët, sipas Programit: 25% jetojnë nga paratë e lobistëve, 20% nga devizat e punëtorëve që punojnë jashtë, 25% nga fundamentalizmi islam, 20% nga haraçi i LDK-ës dhe 10% nga tregtia me drogë dhe armë”. “Zbulim epokal” shkollës Shen Savës dhe Gebellsit. Pra, e tërë propaganda bëhet për ta krijuar shkakun që shqiptarët të sulmohen frontalisht, me qëllim që t`i shfarosen duke u vrarë dhe arratisur jashtë trojeve të veta me qëllim që Kosova të serbizohet.

Në diasporë nga Kosova, sipas autorëve të Programit, punojnë nja 300 000 shqiptarë (1981-1996) dhe për çdo muaj i dërgojnë nga 300 milion marka gjermane. Programuesit e gjenocidit shkojnë edhe më tej. Para syve të 182000 ushtarëve dhe policëve Serbianë të armatosur deri në dhëmbë, shqiptarët i “kishin plaçkitur nëpër banka 3, 8 miliardë marka gjermane. Madje me arin, plumbin, cinkun, kromin, bakrin i kishin grabitur edhe 2, 7 miliardë marka. Ndërsa nga laboratoriumet medicinale, shqiptarët i kishin grabitë 1, 5 miliardë marka”. Askund nuk thuhet pse Serbia ishte varfëruar, pse i kishte zhvilluar TRI luftëra ( në Slloveni, në Kroaci dhe në Bosnje 1991-1995). POr akuza bëhej për ta krijuar të drejtën para opinionit botërorë se “Shqiptarët duhet t` I varsim dhe terrorizojmë, se po na detyrojnë, se nuk po pajtohen të jetojnë” nën fashizmin e tyre.

Për ta arsyetuar avanturën gjencidale programuesit mbështeten në historinç bizare

Hartuesit e Programit, për t` ia trasuar veti rrugën e vetëvrasjes, si pikënisje e marrin vitin 1941, që sipas tyre, nga Shqipëria në Kosovë, kishin ardhur 465000 emigrantë. Shtrohet tash pyetje, kah erdhi kjo masë popullore, nga Marsi, por që askush, nga shtypi, okupatori apo ndonjë burim i kohës, për këtë “avanturë invazive shqiptare” nuk e shënoi kurrë! Po e them në bazë të dokuemnteve arkivore të SPB (hulumtuar më 1978) se nga Shqipëria Bregdetare, në Shqipërinë Kontinentale më 1941, ishin siellur nga Komiteti Mbrojtja Kombëtare e Kosovës përmes Bedri Pejanit, Qazim Komonit dhe Fuat Dibrës e sidomos Ernest Koliqit nja 300 mësues, sepse okupatori i ri nuk donte popull analfabet, sepse nuk e ksihte në paln as ta vrasi, e as ta deprotojë dhe t`ua grabitë token deri në derë të kasollës si verpoi Serrbia (Jugosllavia 1918-1941), e as ta djegë me shtëpi e anatarët e familjes në zajrrë si kishte vepruar pushtetit Serbian përmes Punisha Raçiqiq, Tomë Popoviqit, Miliq Krsta, Bozhidar Paunoviqit, të gjithë të diruigjuar nga komesari Mihajllo Ceroviq, me seli së pari në Mitrovicë e pastaj në Shkup 1918-1941, duke përdorur çdo metodë barabre. Madje, sipas Programit (sllavofil 1994), para hundës së Gestapos, ABVER-it, SIM-as, MI6 paskan ardhur nga Shqipëria 465000 persona në Kosovë. Gjithnjë sipas Programit, (1994), nga Kosova qendkan larguar nga viti 1966 e deri më 1989 mbi 350000 serbian”. Madje, pushteti komunist më 8 shkurt 1945, në Kosovë vëndosë Diktaturë ushtarake, i sjellë tri divizione serbe, një brigade maqedone, dy brigade malazeze, dhe në këtë militarizëm, shqiptarët paskan bërë presion që mos të kthehen kolonistët sllavë, duke e përligjur këtë më 6 mars 1945. Nuk e cekin fare Progarmerët gebellsian (Millosh-Daqiq;Sheshel-A. Vuçiq;-Arkan) vrasjet massive në Kosovë nga diktatura ushtarke sidomos në Ferizaj, Gjilan, Rugovë, Llap e Drenicë, se më 1 prill 1945, Polit Byro i KQ PKJ-ës lanson kushtrimin: “Të gjithë kolonistët duhet të kthehen në Kosovë”. Nuk e theksojnë programuesit se më 1938 Jugosllavia kishte siellë Ligj, që çdo familje shqiptare mund t` i ketë 0, 40 ari tokë, kurse çdo familje sllave mund t` i ketë së pakut 45 hektarë. Ku mund të gjendet kësi fashizmi në botë. Për këtë dëshmitar janë dokumentet zyrtare serbe 1945-1966; 1989-1999.

Sipas Programit Millosheviq-Sheshel- Arkan- Daçiq, Vuqiq, edhe pas vitit 1945, ishin djegur 65000 shtëpi sllave në Kosovë. E ku kanë ndodhur ato nuk ka asnjë burim për be nuk mund të gjindet, madje as nga Diktatura ushtrake gebelsiane e 8 shkurtit 1945. Dhe ai dëm qenka rilajmëruar gjatë viteve 1966-1981. E përkthyer shqip kjo do të thotë se vetëm terrori Serbian ndaj shqiptarëve, mund ta mbajë Kosovën nën okupim. Gjatë kësaj periudhe sipas progarmuesve, shqiptarët i paskan grabitur 55000 hektarë tokë të serbëve. Shqiptarët i paskan shembur 125 shkolla, muze, kisha, biblioteka, shtëpi kulture. Madje në 36 fshatra serbe qenkan shkatërruar varret”!!! Para syve të kujt ngjajnë këto “mizori” fiktive serbiane. Shtrohet tash pyetja, ku dhe kur kanë ngjarë këto mizori. Askush nuk e ka shënuar, madje as pushteti i tyre gjakatar që ishte mbi çdo kend, nuk paska mundur ta dine?!!!.

Sipas Programit në Kosovë jetuakan 1,665 000 banorë, prej tyre 83% shqiptarë, dhe 285 000 serbë, ose 17 %, Shtrohet pyetja: a e bëri Serbia regjistrimin e popullsisë më 1991 e ku në regjistrim u përgjigjën vetëm sllavët. Nga ky regjistrim del saktësisht se në Kosovë ishin 191. 216 serbë.

Duke i pasur këto shifra, prapë përpiluesit shtrojnë pyetjen si: “Po krijohet Shqipëria e madhe”? Po krijohej në atmosferën e luftës së qengjit me ujkun. Dhe autorët e Programit, vijnë në pikën kritike duke shtruar pyetjen: “SI TA PENGOJMË KRIJIMIN E SHQIPËRISË MADHE”? Kjo u vërtetua më 1998/99 se fjala ishte si të krijohet Kosova e sllavizuar si Toplica (Mos lexoni asgjë tjetër, por vetëm dokumente serbe, e ato flasin vet), Dhe përgjigjen se : “shqiptarët nuk po përgjigjen me luftë (1991-1994) sikurse Sllovenët, Kroatët, Boshnjakët”?, shkaqet, programuesit e serbizimit Kosovës I gjejnë: “Nuk guxojnë, sepse Serbia do t` i shfaroste në tërësi; e nuk kanë garancion nga Fuqitë e Mëdha, Shqiptarë jetojnë mirë në Kosovë edhe pse zhvillimi ekonomik i tyre ishte sa 31% i mesatares në Serbi. Edhe kjo varfëri e skajshme shqiptare, për serbët duhej të luftohej dhe zhvillimi të jetë edhe më i ulët. Ja pra çfarë pushteti na ofrohej.

Çka sugjerojnë programuesit e shfarosjes shqiptarëve?

Shqiptarëve, thonë programuesit, duhet t` u përgjigjemi: “ta fillojmë luftën ekonomike;Serbisë nuk i duhet Kosova pa serbian dhe malazezë. Prandaj, u shpallim luftë shqiptarëve, sepse Kosova duhet të krijohet si tokë e shenjtë serbiane (1994/5).Pra, pas Sllovenisë, Kroacisë, Bosnjës, radhën e kishte Kosova të provohet për t` u serbizuar.

Për ta krijuar realitetin e ri, për t` i vënë shqiptarët para aktit të kryer, programuesit pyesin: çka duhet të bëjmë, duke filluar t` i numërojnë detyrat e tyre: 1. Në bazë të Ligjit mbi shtetësinë, do t` i largojmë shqiptarët emigrant, sepse kjo është në harmoni me Kartën e OKB dhe për këtë, duhet ta lajmërojmë Sekretariatin e OKB-ës. 2. Shqiptarët që nuk duan të jetojnë në Serbia, duhet t` I DREJTOJMË ose për në Shqipërinë Bregdetare ose në Maqedoni. Kjo do të thotë, se është detyrë e pashmangshme t` i shpërngulim 465000 shqiptarë. Në pronat e tyre, do t` i sjellim serbët e malazezët. Në ato prona që do të lirohen, banorët serb nga Kroacia, duhet t`i sjellim në Kosovë, sepse atje çdo gjë u është djegur. Nuk e thonë me fajin e kujt. Jo vetëm këta fatëzinj që vet i kishin kthyer në fatëzi, me slloganin e tyre “të gjithë serbët në një shtet”.Pra në kushtet e reja, duhet në shtëpitë e shqiptarëve që do të shpallen emigrantë, të vendosen edhe oficerët nga Sllovenia, Kroacia e Bosnja. Me këtë politikë, do ta sigurojmë ardhjen e sllavëve në Kosovë, së pakur për 500 000 persona, në mënyrë që të kemi në Kosovë 51-54% serbë e 49-46% shqiptarë. Dhe për ta arritur këtë qëllim në serbizimin e Kosovës duhet shpallur të pavlerë çdo kontratë në mes shqiptarëve dhe popullit shtetëformues serbian. Me pavlerësimin e kontratave mbi pronat, duhet me çdo kusht ta rrisim numrin e serbëve në 56/7%.

.

Në vijim duhet ta matim token në përgjithësi. Duhet të krijojmë libra të ri kadastralë dhe duke i asgjësuar librat e vjetra, duhet krijuar librat e posedimit të ri, duke e matur token me një fushatë politike shtetërore, krejt me qëllim që Kosova të serbizohet.

Programi parasheh se do t` u merret prona shqiptarëve përmes gjyqeve, duke i vënë një pjesë të shqiptarëve para nivelit që duhet ta lëshojnë Kosovën. Paralel me këtë akt gjyqësor lidhur me pronën tokësore, shqiptarëve do t` u merren banesat dhe vilat që i kanë ndërtuar në vendet turistike. Në vijim do të ngrihet ligji për shembjen mureve rreth shtëpive, të shqiptarëve. Do të burgosen në vijim të gjithë drejtuesit e partive politike shqiptare, duke i shpallur organizatat e tyre armiqësore. Kështu do t` i afrohemi objektivit, që ta zvogëlojmë edhe më tej numrin e shqiptarëve duke e sjellë në 44%.

“Çka të bëjmë edhe më konkretisht” është titulli i programit në vijim

Duke u bashkuar në një front si kurrë më pare, do ta gjallërojmë sektorin privat serbian, duke krijuar sipërmarrje të vogla, duke krijuar punëtori, ferma bagëtish dhe të derrave. Për këtë qëllim do të ndërtohen 3000 objekte punuese në sektorin privat. Në çdo objekt do t` i punësojmë nga 50- 80 punëtorë. Kjo do të thotë, programojnë nxënësit e ideologjisë Gebellsit, se do t` i punësojmë 250 000 persona sllave, që janë të ardhur nga Kroacia. Në këtë drejtim, do të krijohet edhe një beneficion për të gjithë ata oficerë që kanë shërbyer në Slloveni dhe Kroaci dhe kështu Kosova do të sigurohet si vendi më i militarizuar, ku shqiptarët as zogjët e qiellit nuk do t` i shohin kah vijnë, deri sa ta pranojnë Serbinë, derisa të shpërngulen dhe deri sa të konvertohen.

Për ta arritur sigurimin e këtij objektivi kombëtar serbian, vijojnë programuesit, do t` i ndërtojmë 100 fshatra të reja në 13 komuna. Çdo fshat i këtillë do t` i ketë nga 1250 banesa (shtëpi), ku do të zhvillojnë jetë normale 5000 banorë. Në çdo fshat do të themelohen nga 30 sipërmarrje të vogla, ferma, ku do të punësohen 2500 punëtorë. Çdo fshat i tillë do ta ketë shitoren, ujësjllësin, kanalizimin, telefonin, rrugën, shkollën, shtpi kulture, ambulantën dhe kishën. Në këtë trasformim parashohim t` i sjellim në punë 125000 persona, të cilët do t’i ushqejnë 500 000 banorë aktiv.

Si të finansohet ky projekt, pyesin autorët neofashistë më 1994?

Kriza finansiare në Serbi, nuk lejon të arrijmë këtë nivel ideal. Por ne do ta realizojmë duke larguar shqiptarë nga Kosova, e duke i ndihmuar këtij plani me faktin se çdo person që punon jashtë duhet t` i investojë nga 1000 dollarë, duke i ngritur me ato para 100 fshatrat e reja. Për këtë propozojmë që të themelohet një bankë e përzier, që do t` i finansojë punët e ekspertëve argrar dhe ideor. Në këtë aspekt për t` i larguar shqiptarët nga pronat duhet me çdo kusht t` i detyrojmë të shkojnë ushtarë me obligim, aq më parë kur tash në Bosnje lufta mbaroi, dhe me të gjitha mjetet duhet ta mbulojmë Kosovën, për ta renditur në thumb, pastaj Maqedoninë bullgaro-shqiptare”.

Për realizmin e Programit, Kuvendi i Serbisë do të sjellë këto ligje bazike:Ligji për lirim nga tatimi për 3 vite për çdo sipërmarrje dhe punëtori të re, që është pronë e serbëve të ardhur nga Kroacia; Ligji për qytetar të jashtëm, ku do të dihet kush është qyetarë i Serbisë; Ligji për stimulimin e natalitetit”. (Ideator të Programit: Sllobodan Millosheviq kryetar, Ivica Daçiq sekretar general I SPS (Socialistiçka Partia Serbie); Visllav Sheshel kryetar, Tomisalv Nikolliq- nënkrytar, Dr Nikolla Popallashen- nënkryetar, Maja Gojkoviq- nënkrytar, Ranko Dujiq- nënkryetar, Açim Vishnjiq- nënkryetar, dhe Aleksander Vuçiq -sekretar gjeral I Partisë Radikaale Serbiane (Srpska Radikalna Stranka); Zhelko Rzhnatoviq- Arkan kryetar i Partisë Bashkimit Serbian (SSJ).

Programi e kishte një aneks, që në veti ngërthente këto udhëzime: 1. Me rrahë shqiptarë në vende publike, sidomos ditëve të pazareve, por edhe në dasma nëse vërtetohet se nuk kanë armë; 2. Me i privuar shqiptarët nga liria dhe në burgje duhet ta ndiejnë peshën e pushtetit Serbian; 3. Të gjithë shqiptarët që tregtojnë me tregtarët serb, duhet rëndërtuar haraçin me deviza; 4. Ata shqiptar që kanë shumë pasuri e janë të lidhur me firmat kroate dhe sllovene, duhet në çdo hap të përcillen; 5. Intelektualët kulminantë shqiptarë duhet të merren në pyetje dhe duhet të kërcënohen; 6. Duhet ta përhapim propagandën se shqiptarët e rëndomtë janë të kënaqur duke i reklamuar nepër televizione shtëpitë e tyre të bukura, të cilat synohet një ditë të konfiksohen; 7. Pushteti duhet të lidhet me kishën dhe qendrat tona të emigracionit, me qellim që të ralizohet qëllimi final i serbizimit Kosovës”.

Pse qarqet kriminale serbe e krijuan këtë program?

Serbët gjatë shekullit XIX Serbianët e krijuan KONCEPTIN e MEGALOMANISË. Gjatë shekullit XX u krijua jugosllavizmi dhe ky jugosllavizëm sot e irriton serbët ( e deri më 1992 e lavdëronin deri në kupë të qiellit-Hb) sepse në krijimin e këtij koncepti që ma së shumti punoi për te Mbreti Aleksander, serbët njëherit “krijuan” edhe dy fise tjera në fvor të njetit emër Jugosllavë (Sllovenët dhe Kroatët-hb) që në fun dtë shekullit do t` ua kthejnë armen seriozishtë, edhe pse nuk e kishin për here të parë. Së dyti serbomdhenjët e kritikojnë komunizmin, sepse nuk ua siguroi integralizimin dhe homogjenizimin e sllavëve për t` u konvertuiar të gjithë në Serbianë. E vërteta e tërë ajo hallakamë ideologjike dhe prkatike e Jugo-versajit dhe jugo-avnojit, shkoi në plehun e hsitorisë, sepse me megalomani ishte krijuar dhe me vargojë krimesh shkoi në “jogurt revolucion”.

Të gjitha krimet serbe 1995-1999 ishin rezultat i këtij Programi neofashist

Ja faktet: E trimëruar nga megalomania Jugo-serbia gjatë viteve 1981-1999 i krijoi 755 000 dosje hetuesie për shqiptarë; i dëboi mbi 1 000 000 shqiptarë nga trojet e veta, gjatë luftës së UÇK-së vrau mbi 13 000 shqiptarë civilë; i rrënoi 140 000 shtëpi banimi me të gjitha objektet përcjellëse; I krijoi 600 varreza masive; I rrënoi 400 xhamia të mëdha dhe të vogla; i dhunoi 20 000 femra (shiqo: Hjumens rajhs voç); shkatrroi biblioteka private dhe institucionale me një vlerë të madhe civilizuese. Sidomos, disa dokumente të Arkivit të Bashkësisë Islame të Kosovës nga shekulli I XIV-të ose u grbitën ose u dogjën për mos me u ditë realiteti shqiptar në Dardani deri në shekullin XIV-të. Në fund të shekullit ( pikërisht më 27 V 1999 pushteti dhe kisha Serbiane provuan që në Beograd të krijojnë një uniatizëm religjioz, për ta kthyer krimin në diçka religjioze, për ta mbuluar çdo krim me një afianizëm kishtar, se me Serbinë po bashkëpunojnë të gjitha kishta krishtere, pa mëkate”.



Pas nënshkrimit të kapitullimit të makinerisë vrastare serbiane në Kumanovë më 9 VI 1999, të gjitha njësitet paramilitare (ishin nja 26 njësi, të përbëra prej kriminelëve në zë si: Arkan, Dragan e tetë rusë, katër drejtues qetash kriminale ukrainas, dy bellorus, dy rumunë, 2 zvicëran, 11 italian,6 austriakë e madje edhe 1 hebrej), të gjithë deri sa u larguan jashtë kufijve të Kosovës, do t` i marrin me veti gati të gjithë serbianët peng, që ishin ardhur nga Kroacia ( e numri i tyre nuk ishte i vogël), si sigurues civilë deri nja dy kilometra andej Merdarit dhe kufirit në Magjistralen e Ibrit dhe në Lindje kah Bujanoci. Ama të gjithë Serbianët e MAARUR PENGË SI ROJE TRUPORE të qetave terroriste serbe, sipas një shënimi që ka mbetur në Arkiv nga kriminelët: Zoran Angjellkoviq dhe Velko Odalleviq, atyre Serbianëve që ishin në traktorë dhe vetura të garbitura, kurse mercenarët ishin në makina dhe autobus të grabitur, do të u thuhet: tash kthehuni prej kah keni ardhur, pra kthenu mbrapa. Me që ata nuk iu binden urdhrit, një pjesë e jo e vogël do të ekzekutohet prej tyre, një pjesë e popullit të manipuluar do të shkojë për Serbi, për t` i lajmëruar pushteti serbian më tutje si popull që “janë detyruar të arratisën nga shqiptarët”.

Shtrohet pyetja: Ku gjendet Arkiva e 3500 anëtarëve të Shërmimit Informative dhe Kontrainformativ Serbian që veproi në Kosovë më 1999, ku ata do ta kenë shënuar çdo ndryshim që është bërë në trevat e kolonizuara. E persona të tillë ka sot nëpër enklava dhe të atillë që kamuflohen dhe enden madje edhe nëpër Prishtinë. Këtë realitet duhet ta hulumtojë (hetoj), dhe gjykojë Gjykata Speciale me seli në Hagë, e jo të merret me kurdisje dhe intriga kriminale serbiane, të cilat janë të njohura qe dy shekuj, pa ndërprerë.

Më 11. 12 2018 Prishtinë