Kryetar i rinjë i LSHK-së me vota të fshehta u zgjod Prof.Dr.Shyqri Galica

Kuvendi i Lidhjës së Shkrimtarëve,në mbledhjën e mbajtur sot, me 20 janar 2018 në Institutin Albanologjik në Prishtinë  zgjodhi Kryetarin si dhe Kryesinë e re të LSHK-së më vota të fshehta.

Kryetar i LSHK më manadt 4 vjeqar zgjodhi Kryetarin dhe Kryesinë prej 10 anëtarëve.

Prof.Dr.Shyqri Galica 

Kryetar u zgjodh Prof.Dr.Shyqri Galica,shkrimtar nga Prishtina ( 27 vota) , ndërsa anëtarë të rinj të Kryesisë së LSHK-së    me vota të fshehta fituan këta shkrimtar :

1.Albina Idrizi( 3 5 vota)

2.Bedri Halimi (35 vota)

3.Flori Bruqi (34 vota)

4.Agim Berisha (31 vota)

5.Xheladin Mjeku (31 vota)

6.Dibran Fylli (26 vota)

7.Adem Zejnullahu (25 vota)

8.Shqipe Hasani( 25 vota)

9.Asllan Qyqalla(24 vota)

10.Ramadan  Oraça (24 vota)


Ndërsa Këshili mbikqyrës i Kryesisë së LSHK -së  është më këtë përbërje : 

1.Zeqir Bekolli

2.Fetnete Ramosaj

3.Ymer Berbati

 



Nga sot Uebfaqja e LSHK-së  mund të shfrytëzohet edhe pse është duke u plotësuar: www.lidhjashk.com

GJERGJ KASTRIOTI SKENDERBEU ASHT I PERJETSHEM !

Nga Fritz RADOVANI

17 JANAR 2018 Plot 550 vjet pa GJERGJ KASTRIOTIN – SKENDERBEUN

Isha i vogël kur më tërhiqte vemendjen një kuadër pikture mbi një tabake porcelani per me servirë kafe. Aty ishte një piramidë dikund ka Egjipti.

Një deve, nga pozicioni i kambëve, kuptohej se ishte në ecje…Përpara i printe një harap, që dukej sikur e tërhiqte deven me një litarë…

Dukej sikur edhe dielli binte vetëm mbi atë mjedis, ku rana digjej e të jepte përshtypjen e një tymnaje që ngrihej nalt…

Më dukej një jetë e mënershme. Piramidat, tash sa mija vjet, asnjena nuk lëvizin. Nuk lëvizin as sfinksat, as gurtë, as tullat, madje as faraonët që janë aty ndër ato piramida.

Ndonjë termet shkapë ndonjë gur aty-këtu, që rrëshqet dhe bie poshtë me shpejtsi,  thërmohet e bahet pluhun. 

Kur frynë erë, rana ngjitët e mbushë zgavrrat e gurëve, po edhe sytë e sfinksave, që qëndrojnë me aq madhështi mbi piedestalet e tyne. Kur bie shi apo breshën, boll rrallë në ata vise, gjithë ai pluhun lahet e rreshqet me ujin poshtë…

Mbas pak orësh dielli i fortë i atij vendi e thanë tokën e nuk mbetë ma asgja mbas atij rrebeshi që mund t’ jenë kenë mjaft i fortë.

Asht e vërtetë se edhe aty jeta vazhdon… Harapi e devja, të dy jetojnë… Tjerët nuk jetojnë, nuk kanë jetë, por vazhdojnë me kenë aty, madje edhe kur as harapi as devja nuk do të jenë ma…Për jeten e deves asht vështirë me folë. Thonë se asht mësue me vuejtë e me bajtë…

Në lidhje me “arësyetimin” e kafshëve kam pyetë njerëz me ide ateiste dhe materialiste, që e mendojnë veten trashigimtarë të majmunit, por vërej se e kanë të vështirë me mendue ndryshej, jo pse kanë bindje, por u pelqen ashtu, pse nga pema majmuni hypë ma lehtë mbi shpinën e gungueme të deves, sesa me kenë njeri dhe me kërkue rahatinë tek devja.

Ndërsa për harapin e shkretë çka mundesh me thanë ma parë..?

Jeta e ban njeriun me pranue me kenë i gjallë ndër të vdekun.

Kërkon gjithmonë i shkreti njeri me kenë i gjallë e, shpesh, thuhet se edhe “Shqiptarët janë kenë të vdekun ndër të gjallë…”

Jam i sigurtë se këtë mendim për Shqiptarët e kanë “ata” që kanë jetue të hypun mbi shpinë të deves, se, po t’i takonte me jetue si devja, me u tha etjet si ajo, ose si harapi që i prinë zbathë, tue u djegë kambësh në ranën e nxehtë, tue vrapue me gjetë dy grushta uji me njomë fytin e gojën e shkrumueme, atëherë, me andje të madhe do të çonte sytë kah qiella dhe, ashtu gjysë të verbuem nga lodhja, uja, etja, zharitja e frika e vetmisë, apo nga dajaku e shpata e mumjes së “faraonit”, do të fillonte me vrritë me gjithë forcën e zanit të shkyem, me sy të zgurdulluem, tue shikue drejt tek drita e fortë e diellit, derisa të fillojë me pa në rrethin e tij Kryqin…e, kur i marrakotun do të binte për tokë, e i shkrryem në ranë, do të thërriste:

“Zoti im, Zoti im…pse më lëshove dore..?”

Jo, nuk asht blasfemi kjo, vëllazen e motra!

Këto janë fjalët e Krishtit!

Shqiptarët kanë të drejtë me pyetë…

Se vuejtën gati 550 vjet… si Krishti!

E madje, tue kenë Populli trashigimtar i Gjergj Kastriotit...

E Ti, o Gjergj Kastrioti, shka i le mangut Golgotës n’ ata 25 vjet lufta?!

Në historinë e Epokës mbas Krishtit, nuk besoj se ka një shtet tjetër në Europë, si Shqipnia, që tue kenë ndër ma të vogjlit e këtij kontinenti, me u përfshi në të gjitha ngjarjet kryesore të tij, madje edhe tue u “diskutue” edhe ekzistenca e kenjes së Saj...

Unë nuk dyshoj se Toka e Saj asht në kontinentin Europë ...Po ka njerëz që nuk e dinë endè, jo nga injoranca, sa nga dëshira mos me kenë edhe sot Shqipnia aty. Historia e shteteve të Europës Perëndimore kurrë nuk mund të jetë e plotë pa emnin e Shtetit Shqiptar, edhe pse e kanë gri e coptue si mos ma keq, tue u mundue me i plotsue qefin e interesat e të gjitha shteteve rreth nesh, njenit ma dashakeq se tjetri.

A mundet Italia me thanë se Popullit Shqiptar na i kemi dhanë një dhuratë të çmueshme, e cila i ka sjellë qytetnim dhe zhvillim të madh njerëzor në të gjitha aspektet, deri tek “liritë dhe të drejtat e Njeriut, një nga bazat e qytetnimit modern”, e kjo dhuratë asht kenë Krishtënimi?

– Jo, po e përsëris: “Jo”! Na jemi të Krishtenë aq ditë para Italisë, sa Shën Pali ka vonue me mbërrijtë nga Durrësi me anije në tokën e tyne.., e, mbas tyne janë kristjanizue vendet tjera mosmirnjohse Europjane...

Kush ma parë se Ilirët u ndodh mes zjarrit të Romës e Bizantit? Këte le të shpjegojnë historianët, dhe atëherë Europa do të “mësojë” se me sa vuejtje e sakrifica Ilirikët e ruejtën prej asaj kohë, pra, që nga viti 67 mbas Krishtit, kur në Iliri fillon edhe përndjekja e pafund e katolikëve.

Prof. Zef Mirdita në librin e Tij të çmueshem, “Krishtënizmi ndër Shqiptarë”(1998), në fq. 159, shkruen: “Kisha e krishterë ndër Shqiptarë, përkundrejt vështirësive e vazhdon kontinuitetin e mëparshëm. Edhe në kohën e skizmës (1054), përkundrejt ndihmave dhe presioneve të përandorve bizantinë dhe të kryepeshkopëve të Ohrit, ajo shpirtërisht mbetët në bashkësi me Romën...” A nuk asht edhe ky një fakt tjetër i Shqiptarve, që nuk u shkëputen as atëherë nga Europa?

Kisha Katolike në Shqipni e ritit romak dhe lindor, në shek. XIV e XV, asht faktori kryesor në ruejtjen e identitetit etnik dhe të pavarësisë së Shqiptarëve. Kisha Katolike dhe i Madhi Gjergj Kastrioti - Skenderbeu, janë ”pararoja e qytetërimit të krishtenë Europjan. Pushtimi otoman dhe përhapja e islamizmit bën që një pjesë e konsiderueshme e popullit shqiptar ta braktisë vendin dhe të strehohet në Itali e Greqi. Kjo kohë është edhe zanafilla e Kishës së Krishterë Arbëreshe...” (fq. 166)

Se kush ishte Gjergj Kastrioti, Flamuri i Tij, Atdheu e Feja e Shqiptarve e tregojnë Malet, shpellat dhe gjaku i shkuem rrëkajë nga maja e Bratilës, luftat e pafund të Dedë Gjo’ Lulit, malësorve e bajraktarve që nenshkruen Memorandumin e Gerçës dhe klerikëve që ua mësuen Atyne Formulen “Fe e Atdhe”, me e shkrue dhe me e ruejt në Gjuhen e bekueme Shqipe.

Ma kjartë se kushdo që asht mundue me tregue figurën e luftat e Gjergj Kastriotit - Skenderbeut flasin dokumentat e Vatikanit, per të cilat disa “shqiptarë” vazhdojnë me ba sikur nuk i njohin...ose, edhe kur i “njohin”, mundohen me i paraqitë aq të gjymtuem, sa edhe vetë Vatikani me dyshue në “pronën” e vet që ruen tash sa shekuj. Madhështia e Kastriotit gjendet e shkrueme nga vetë Papët, e po aty edhe nga anmiqtë e tyne. Skenderbeu në botë njihet si mbrojtës i qytetnimit Perëndimor, por edhe i vetë Kishës Katolike. Papa Kalisti III shkruen: “Nuk ka njeri që i ka të njohura veprat e tua e që nuk i ngritë në qiell me lavdatat më të larta dhe të mos flasë për trimërinë tënde si për një ushtar të vërtetë, për një mbrojtës të emrit të krishterë.” (Prof. Z.Mirdita po aty, fq. 173.).

Po Ai Papë vazhdon: “Me të vërtetë shohim se ai pothuajse i vetmi, i cili, i është kundërvenë invadimit t’ egër turk, e nuk e ka lejuar afrimin e tyre.”

Papa Kalisti III shkruen: “Meritat e Tij janë më të mëdha se të të gjithë princërve të tjerë të krishterë!”.

Papa Piu II, shkruen: “Mbrojtësi më i rreptë i Krishtit”.

Plot 25 vjet ishte Gjergj Kastrioti - Skenderbeu që mbrojti Europën e përçame nga invazioni turk. Islamizmi anadollak ka provue në truellin Shqiptar se shuen traditat e vjetra kombëtare dhe shpartallon kulturën shpirtnore të popullit. Aty ku nuk ka veprue me forcën e shpatës apo të vendosjes në hu, aty ka përdorë formën e taksave dhe të nënvleftësimit të njeriut si kenje “e dytë”...Kjo ishte edhe arësyeja e largimit të një sasije të konsiderueshme nga Shqipnia për në Itali dhe Raguzë (Dubrovnik), ku kanë lanë edhe shumë trashigimtarë deri sot.

Kisha Katolike asnjëherë nuk ka mohue identitetin dhe entitetin etnik të Popullit Shqiptar. Kjo vërtetohët edhe me veprat e klerikëve të asaj kohë, kur ata iu mbështetën e u inkuadruen në gjiun e kulturës dhe shkencës së Evropës së asaj kohë, tue mbetë prap sot të pandryshuem që nga gjaja ma elementare, alfabeti latin. Një ndër kolosët e Kishës Katolike në Shqipni të asaj kohë asht edhe prifti Don Gjon Gàzulli, laurue në Padova, n’ Itali me 1430. Ky ishte misionar diplomatik i Skenderbeut, shkencëtar në fushen e astronomisë e të matematikës.

Dokumenti ma i parë i Gjuhës Shqipe, me 1462, nga Imzot Pal Engjëlli, “Formula e Pagëzimit”, asht dëshmia e pakundërshtueshme e të gjithë Shqiptarëve në qëndresën e Tyne kundër pushtimit barbar turk.

Kisha Katolike në Shqipni, mbas vdekjes së Skenderbeut, strehohet ndër shpella e male, ndërsa arbëreshët e Italisë krijojnë Kishën e vet.

Mbas vitit 1622 fillon njëfarë “ringjallje” e Kishës Katolike, që në shek. XIX shpërthen në Shkoder, kohë në të cilën Turkia lejon edhe me u ndërtue Kisha e Madhe Katedrale (1858). Kjo periudhë, edhe pse asht Shqipnia e pushtueme endè nga turqit, dallohet për përpjekjet e Klerit Katolik Shqiptar në hapjen e disa shkollave në Gjuhën Shqipe, ku asht përdorë alfabeti latin, gja që vazhdon me tregue vijushmeninë pa asnjë ndërpremje të rrugës kombtare ndaj kulturës Europjane. Jemi edhe para një fakti: “Asnjë krahinë e Shqipnisë nuk përdorë gjuhën turke!”

Në gjysën e dytë të shek. XIX, në Shkoder, kemi edhe shkolla të mesme si dhe seminar për klerikë katolikë Shqiptarë, ku që në bankat e shkolles fillore asht përdorë gjuha Shqipe. Nuk do të përsëris karakterin dhe rolin e këtyne institucioneve arsimore e kulturore në zhvillimin e ngjarjeve të asaj kohë, por do të theksoj se roli që ka luejtë Kleri Katolik Shqiptar në të gjitha aspektet për çeshtjen kombtare dhe kryesisht të primjes së saj në të gjitha kohët me kahun e pandryshueshëm të vetin nga Europa, janë e do të mbetën monumente të pavdekëshme historike të lavdisë së Tij.

Ai me të vërtetë u masakrue, u përndjek, u var, u vue në hujë, u muer zvarrë...dhe, u pështye si Thëmeluesi i Tij, por guximi dhe përpjekja me ruejtë në tiparet shpirtnore të besimtarëve binomin “Fe e Atdhe”, asht një meritë që na endè nuk e gjejmë të vlerësueme në masen që meriton. Vëreni me kujdes se sa asht e lidhun Historia e Shqipnisë me Historinë e Europës, përderisa vetë egzistenca e qytetnimit Europjan mvarej nga fati i luftave të Gjergj Kastriotit – Skenderbeut!

Vëreni me kujdes se me sa guxim e pjekuni vepron Kleri Katolik në momentet kyçe të historisë sonë, kur fatet e saj rrezikojnë edhe një zhdukje të përjetëshme, ose gabime të pakorrigjueshme nga vetë politika e ndërthurun e shteteve të tjera.

Hapni arkivat e shihni letrat e dorëshkrimet e At Gjergj Fishtës drejtue sulltanëve dhe politikanëve të Europës, kur të gjithë papërjashtim janë para hartës së Ballkanit tue ba “pazarlleqet” e tyne për kufijtë tonë, për Trojet tona, e për caktimin e “sunduesit” të ri të Popullit Shqiptar! Mos u ndaloni vetëm tek At Fishta, as tek i Madhi Luigj Gurakuqi, as tek Don Ndre Mjedja, por vazhdoni e shfletoni dosjet e “mykuna” të Londres, Parisit, Romës dhe New Yorkut, ku do të gjeni një tjetër kolos të Klerit Katolik Shqiptar t’ “harruem”, Imzot Luigj Bumçin, që di me folë me të gjithë përfaqsuesit e ndryshëm të Lidhjes së Kombëve “pa përkthyes” e, me bindë edhe Papët e Vatikanit për të drejtat e Trojeve tona në 1920, si dhe praninë etnike dhe të vetëdijes sonë kombëtare në Europë.

Mbas vitit 1941, lidhjet e tradhtarëve tanë me sllavokomunistët, dhe “Jalta e 1945”, ishin dhe janë shkatrrimi i plotë i Atdheut Kastriotit...

KËTU U KUNORZUE GJERGJ KASTRIOTI – SKENDERBEU

E gjurmët e shkatrrimit i keni nder thëmelet e Kishës së Vaut të Dejës, e hjedhun n’ erë në vitin 1969, në 500 vjetorin e vdekjes së Kastriotit. I keni nder mbeturinat e Vorrit Gjergj Kastriotit në Lezhë, i keni në dokumentat fallco të historisë s’ Akademisë së Shkencave, i keni nder vorrezat greke në Token tonë, i keni në zhdukjen e kolosve të Gegnishtes, që kujtoni se janë zhdukë! Ata janë e kanë me kenë “Gurt’ e Parë, thëmeli i lidhjeve të Pavdekshme me qytetnimin e kulturen e Europës Perëndimore”!

Kjo vetëdije e Shqiptarëve dhe karakteri kulturor i saj, ku vazhdojnë me qendrue edhe doket e zakonet tona, u ruejt dhe u trashigue me sakrifica nga Populli Shqiptar, ndonse sot “historianët” e mohojnë, tue shpërfillë nga gjoksi i vet tinzisht flamurin e “marksizem – leninizmit” me shpifjet e fallsifikimet e tyne të turpshme e të pa baza, e këto “vepra të tyne” janë tradhtia e vjeter dhe e re që para Botës Përparimtare, kanë krijue idenë fallso se “Shqipnia sot anon nga orjenti...”

Po, Shqiptarët e vertetë kudo që janë në rruzullin toksorë sot BESOJNË:

GJERGJ  KASTRIOTI  SKENDERBEU  ASHT  I  PERJETSHEM ! 

Melbourne, 15 Janar 2018.

Kur Kosova u bë drita e botës

NGA: MARIUS CHELARU

(Shkrim i botuar në Floripress,Facebook,Twiter dhe Bota sot)

Duke e prurë Jahja Llukën në gjuhën rumune, Baki Ymeri ia shton edhe një pjesë magjike misterit poetik nëpërmjet të cilit autori ynë mund të krijojë një përfytyrim mbi mënyrën se si ndjehet dhe shkruhet në gjuhën e sotme shqipe, në vende të ndryshme ku gjenden pasardhësit e dardanëve.

Dy janë koordonatat ndërmjet të cilave mund t’i plasojmë tekstet e Jahja Llukës, poet shqiptar nga Kosova, jeta e të cilit i është përkushtuar edhe veprimtarisë sociale dhe politike, gjë për të cilën ka qenë i burgosur (nga regjimi serb) si pasojë e bindjeve të tij, periudhë të cilën e gjejmë në poezinë „I burgosur” (Në qelinë ku drita e diellit/ nuk futej/ frymova me zor për muaj / s`e dija as kur ishte ditë/ e as kur ishte natë./ I lodhur asht e lëkurë/ lutesha të dilja i gjallë/ vetëm ta puthja edhe një herë / baltën e dheut tim.). Dhe pastaj pason dashuria ndaj atdheut (atdheu është si feniksi/ ringjallet/ nga hiri i tij/ për ta kthyer/ shkëlqimin e humbur/ ndër shekuj), për liri.
Poeti shqiptar shkruan edhe për femrën, për të dashurën, për pritje, për kujtimin e të priturës apo të humburës (Veç kujtimet më mbetën / jam lodhur/ s'e pres më / kthimin tënd.). Apo: “Në portën e shtëpisë sime/ më vjen hija jote/ natë për natë”, një hije e heshtur që iku në pakthim (Bukuria ime/ përse vallë/ ike me furi?). Apo: “Po flas me ty/ duke të përshëndetur/ kudo që je/ për përgëzimet që m’i dhurove.”; “Bukuria zgjat pak/ I lumtur se të njoha!”; “Ti ishe drita ime/ ishe shpresa ime/ ishe fryma ime/ dashuria ime/ ishe çdo gjë për mua/ tani jam një i humbur”, etj. Dhe me siguri, në mënyrën e llojit në të cilin shkruan për përjetimet e tij, ai shkruan edhe për degdisjen e dashurisë (Dalngadalë/ kështjella e vjetër/ e dashurisë / po shembet.). Dhe më tej: “Malli që kam për ty/ më është bë lak në fyt.”. Ndërkaq, në anën tjetër, dashuria konsumon gjithëçka, çfarëdoqoftë lloji bariere zbehet para përmallimit. Poeti është i disponuar të presë kthimin e së dashurës, në njërën apo në mënyrën tjetër të pritjes (Të pres/ deri në pambarim.// E ndjej kthimin tënd/ e dij se më përket.).

Nga ana tjetër, poeti shkruan për Shqipërinë (Më e bukura e dheut / bijë Zeusi/ që gjithë bota të lakmoi), vendi në të cilin, kur atdheu digjet, digjet flaka e ëndrrave si një mallkim. Dhe vjen Kosova (margaritar i vogël/ i Ballkanit të përgjakur), vuajtjet e së cilës janë më të mëdha se shekujt, por ku sot “lotët e fëmijëve tu/ u shndërruan në lule/ plagët e nënave/ u shndërruan në gëzim.”. Poeti shkruan me dashuri për të shkuarën e lavdishme dhe për tanishmërinë, për mitet dhe legjendat e popullit shqiptar (Rozafa: Emër sacrifice/ simbol besnikërie/ mishërim bukurie/ ëndërr burri./ Rozafë / kështjellë/ krenari/ dhimbje / frymë/ gjurmë loti). Pason përshkrimi i femrës shqiptare, “Mbretëreshë e historisë”, me sy shqiponje e trup hyjneshe, bukuria e së cilës “shkund malet”. Në substratin e lirikës së tij, poeti e prek edhe situatën e zonës së Kosovës.

Pasojnë edhe plane tjera të cilat i prek kalimthi, duke na e bërë të ditur se sa të shkurta janë çastet e bukura në jetë (Gjithçka zhduket lehtas/ e ne veten e fajsojmë/ se nuk ditëm vlerën/ e cikrrimave të lumturisë.) Bota e sotme, mënyra në të cilën e ndjen autori, me zhurrmën, marrëzinë, kaosin. Bota sipas tij, për çdo ditë rrëshqet në kaos, dhe gjithçka duket se është e përmbysur (i drejti shkelet/ tradhëtari lartësohet/ e mira përbuzet/ e keqja shenjëtrohet/ dija rrënohet/ injoranca përgëzohet). Dhe jo vetëm që s’e sheh një zgjidhje në vizionin e tij: “nuk e di si do jetë fundi/ se fund nuk ka”, por nuk duket se ku e ka vendin njeriu në të gjitha këto (ku mbeti njeriu/ a thua është vra?). Pason rrjedha e kohës, ardhja e pleqërisë: as vuajtje, as burg, as dhimbje, me të gjitha pasojat (Kur të vjen pleqëria/ askush në derë nuk të troket/ të gjithë të harrojnë/ sikur nuk je më.) Ja poezia “Pa kthim”, njëra nga vjershat më të bukura të poetit kosovar: “Janë disa rrugë/ që nuk shkelen dy herë,/ janë disa ndjenja/ që nuk kthehen dy herë,/ janë disa fjalë/ që nuk thuhen dy herë,/ janë disa ëndrra/ që s'ëndërrohen dy herë,/ janë disa dashuri/ që nuk përjetohen dy herë./ Pa kthim/ shpesh gjërat ndodhin.”

Egzistojnë autorë, siç është Jahja Lluka me këtë rast, për të cilët, tejmatanë poezisë, madje edhe përtej faktit për të qenë poet, më e rëndësishme është ajo që ka për t’i thënë botës. Janë autorë që pikësëpari u japin rëndësi përjetimeve personale, përjetime që ua djegin shpirtin. Për çdo poet, këto përjetime e zënë vendin elementar. Duke i lexuar këto vargje, kuptojmë se nga mënyra në të cilën i parashtron mendimet, sentimentet, opcionet e jetës, përjetimet e mveshura me petkun poetik, poeti kërkon një ekspresivitet të veçantë, një fjalor të sofistikuar, një “lojë” të metaforës në kuptimin e mirëfilltë. Në anën tjetër vjen edhe mënyra për të plasuar vetëveten, duke shkruar faktikisht për dashuri, për atdhe, për historinë e shkuar dhe të tanishme. Poeti kështusoj bën një analizë të ekzistenciales, të gjendjes faktike në të cilën jeton, duke u përpjekur t’i sistematizojë gjërat përrreth, përjetimet, situatat, jetën personale dhe jetën e fjalës, duke u shndërruar në një “rrobaqepës” teshash të bukura, duke i dhënë prioritet konceptit të kuptimit dhe mirëkuptimit.

Mesazhi që duket në qendër të gravitetit, ia shton vlerën diskursit poetik, imagjinatës së bujshme, përfytyrimeve që i parashtron për „vizatimin” me fjalë, duke patur përballë një stil dhe një fjalim të drejtërpërdrejtë. Në këtë kontekst mund të themi se nuk i mungojnë figurat e stilit. Për poetin është e rëndësishme të kuptohet mesazhi i tij për atdhe, për dashuri, për femrën e dashur, për pritje dhe kërkime. Ngase, shkruan duke derdhur lotë, për gjakun e dashurisë, duke e nxjerrë në pah jetën nëpërmjet vuajtjes. Kurse, kur është i lumtur dhe i gëzuar, poeti me penën e tij bën magji. Duke e prurë Jahja Llukën në gjuhën rumune, Baki Ymeri ia shton edhe një pjesë magjike misterit poetik nëpërmjet të cilit autori ynë mund të krijojë një përfytyrim mbi mënyrën se si ndjehet e shkruhet në gjuhën e sotme shqipe, në vende të ndryshme ku gjenden pasardhësit e dardanëve.


--------------

Jahja Lluka veprimtar i kauzës kombëtare, i burgosuri që përjetoi masakrën e Dubravës dhe ferrin e kazamateve serbe, kryetar i Shoqatës për Kthimin e Shqiptarëve të Shpërngul nga trojet e tyre, krijues i disa veprave letrare, sot edhe një herë befasoi këndshëm adhuruesit e fjalës se shkruar duke bërë promovimin e pesë veprave të tij dhe atë “ Kosova nga Naçertanie e deri të Pavarësia 1844-2008”, “Shpërngulja e shqiptarëve nga Peja dhe rrethina në vitet 1912-1994“ si dhe librat me poezi të shkruara në burgjet serbe.


Dr. Muhamet Mala vlerësoi lartë kontributin e Jahja LLukës ne këtA dy libra të tija, ku ofrohen shifra e fakte që flasin edhe për plagën e rendë të popullit shqiptar dhe hemarogjinë e vazhdueshme te tij, për fatin e rëndë të shpërnguljes së popullit të këtyre vatrave dhe të Kosovës, duke filluar nga vitet 1912 -1994 , por duke mos harruar edhe eksodin biblik të viteve 1998 -1999, dhe ikjen e fundit të shqiptarëve nga Kosova .

Një nga e veçantat ne Librin “Kosova nga Naçertanie e deri të Pavarësia 1844-2008”, sipas recensentit Prof.Dr. Hakif Bajrami, është fakti i Konventës Jugosllavo –Turke, për shpërnguljen e shqiptarëve nga Shqipëria Kontinentale. Ndërkaq, për prof,dr. Irna Peshkopia ky libër, ashtu sikurse edhe ai për shpërnguljen e shqiptarëve, janë vepra te formatit akademik dhe universitar, duke sjelle një vështrim te ri historik edhe në rrafshin e marrëdhënieve ndërkombëtare.

Duke folur për krijimtarinë e Jahja Llukës në rrafshin poetik ,krijuesi dhe publicist Pejanë Profesor Sejdi Berisha, ndër të tjera vlerësoi se në vargjet e Jahja Llukës, ngërthen ndijesimi i fortë shpirtëror, i cili pjesën dërmuese te poezive e ka shkruar ne burg. Berisha në veçanti u ndal ne vargjet e botuara në përmbledhjen e Jahës “ Edhe ti atdhe” në të cilën Jaha, i këndon fuqishëm lirisë, dashurisë ndaj atdheut dhe njerëzve të tij, dhe dashurisë madhe ndaj shokëve dhe bashkëveprimtarëve ete tij.

Po kush është Jahja Lluka ?

Jahja Lluka u lind më 17 mars 1952, në Pejë, ku e përfundoi edukimin fillor dhe atë të mesëm, ndërsa studimet e larta të Elektroteknikës i vijoi në Zagreb. Pas kthimit nga Zagrebi, studioi në Shkollën e Lartë Komerciale në Pejë. Magjister i maredhanjeve nderkomtare. Në vitin 1989 filloi aktivisht të merret me angazhimet kundër ndryshimeve kushtetuese të Kosovës. Në vitin 1990, pas protestave të shumta në qytetin e Pejës, themeloi së bashku me shumë shokë Shoqatën për Kthimin e Shqiptarëve të Shpërngulur nga Trojet e Veta, ndërsa në Kuvendin e Parë të Shoqatës u zgjodh kryetar, post të cilin e mban edhe aktualisht. Me largimin me dhunë të punëtorëve shqiptarë nga puna, nga ana e ish-regjimit të dhunshëm serb, u paraqit nevoja për krijimin e një subjekti i cili do të ndihmonte shumë familje të cilat vuanin edhe për kafshatën e gojës. Z. Lluka, bashkë me veprimtarë të tjerë pejanë, themeloi Këshillin e Solidaritetit, këshill ky i cili ndihmoi minatorët e “Trepçës”, të Goleshit, të Kishnicës, të Fabrikës së Municionit në Skënderaj si dhe grumbulluan e dhanë pagat e para për arsimtarët shqiptarë të Komunës së Pejës. Në vitin 1995 u burgos nga regjimi serb, pas organizimit me shumë shokë të përpjekjeve për armatosjen e shqiptarëve të Kosovës për t’u vetëmbrojtur nga hordhitë serbe. Ka bërë disa vite burg në Burgun e Dubravës, të Lipjanit, të Pejës dhe të Pozharevcit. Është edhe krijues letrar. Ka botuar përmbledhjet me poezi “Edhe ti Atdhe” dhe “Vargje vetmie” librin faktografik “Shpërngulja e shqiptarëve nga Peja dhe rrethina 1912/1994” dhe Monografin “Për Shtetin tim, Kosovën”. Aktivitet e tij nëpër vite:

• Themelues i Shoqatës për Kthimin e Shqiptarëve të Shpërngulur nga Trojet e Veta (1990);
• Themelues i Këshillit të Solidaritetit në Pejë dhe Kryetar i sajë (1990);
• Themelues i Partisë Republikane të Kosovës dhe nënkryetar i saj;
 • Themelues i Odës Ekonomike të Kosovës;
• Anëtar i Kryesisë së Aleancës për Ardhmërinë e Kosovës (AAK)
• Shef i Kabinetit të Kryeministrit të Kosovës z. Ramush Haradinaj (2004/2005);
 • Shef i Kabinetit dhe Këshilltar i Kryeministrit Bajram Kosumi;
• Këshilltar i Kryeministrit Agim Çeku;
•Këshilltar i Kryeministrit  Ramush Haradinaj(2017 -)
• Është anëtar i Shoqatës së të Burgosurve Politikë të Kosovës.
• Themelues i çmimit “Hasan Prishtina” i cili ndahet për merita të veçanta për pengimin e pastrimit Etnik të Kosovës dhe për krijimin e kushteve për kthim, (deri me tani ky çmim ju ka nda: Nënës shqiptare – nënë e cila ka lind 16 fëmij dhe të gjithë kanë qendruar në Kosovë, Presidentit Klinton, Kryeministrit Tony Bler, Sekretares se shtetit znj. Olbrait, Familjes Jasharaj, Familjes Haradinaj, Gjeneralit Klark, Ambasadorit Voker dhe Ambasadorit Wisner);
Botimet: • Shpërngulja e Shqiptarëve nga Peja dhe Rrethina – 1912 – 1994
 • Përmbledhje me poezi “Malli i Atdheut”
• Përmbledhje me poezi “Vargje Vetmie”
 • Monografi – “Për Shtetin Tim, Kosovën”
• Në klanë e zemrës sime(2018)

Flori Bruqi

Letër nga New Yorku : Në Kullēn e Bacës Isē!

Nga Rita Saliu

SHBA, Janar 2018. Si protagoniste në eventin më të rëndësishëm historik, kur u zhvillua Ceremonia e rrivarimit të eshtnave të Heroit tonë kombëtar Isa Boletini, djemve, nipave dhe luftëtarëve të tij të lirisë, po ndaj me ju bashkëkombasit e mi disa momente kujtimi. 

Fotot e mëposhtme janë realizuar në Qershor të vitit 2015 në Mitrovicë. Ishte vërtetë çast shumë emocionues, ku më në fund pushoi odisea e rrivarosjes së eshtnave të heroit Isa Boletini. Ato prehen të qeta në vendlindjen e tij. Me këtë rast përkujtojmë ditën e tij të lindjes së Heroit 15 Janar 1864 dhe vrasjes në Podgoricë më 23 Janar 1916.

Në këtë Ceremoni, e cila u zhvillua ne stadiumin olimpik "Adem Jashari" në Mitrovicë morën pjesë përfaqësuesit më të lartë të Institucioneve të Kosovës dhe Shqipërisë, familjarë, miq e dashamirës të çështjes kombëtare, si dhe familjarë të firmëtarit të Pavarësisë së Shqipërisë, Ismail Qemalit.

Pas këtij eventi madhor, personalisht kam vizituar Kullën e Bacës Isë si dhe familjarët e tij, Gazmend Boletinin që kujdeset për Kullën, nanën, bashkëshorten e fëmijët e tij. 

Po atë ditë i dorëzova Gazmend Boletinit  "Proklamatën e Nderit" që Bronx Borough President Ruben Diaz Jr. i akordoi Heroit tonë Isa Boletini për ditën e lindjes së tij, të cilën ma dha për t'ja dorëzuar familjes në Mitrovicë nipi i familjes së Boletinëve, patrioti dhe ish i burgosuri politik në Shqipëri Enver Dajçi (ndjesë pastë), i cili jetonte pranë së bijës në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, gazetares dhe aktivistes të drejtave të njeriut  Zj. Mimoza Dajçi.

I paharruar qoftë kujtimi dhe vepra e Isë Boletinit!

Jeshile(Tregim)

 Sotir ATHANASI  
    "JESHILE”
( Tregim i Jetuar)

            (Ky tregim ka marrë shkas nga analiza e vëllimit “JESHILE” të poetit: LUAN XHULI. Dhe, si i tillë, është shkruar për t’u paraqitur në trapezën e shoqërisë letrare Xingografia, ku edhe do të vlerësohet. Në rastin më të mirë, do të fitojë një buqetë me lule të freskëta. Kaq është  “buxheti” ynë)
            Lexim të këndshëm,  miqtë e mi ! 

            E ndërpreva  rileximin e  vëllimit “JESHILE  të mikut tim LUAN XHULI kur në “Kafenenë e preferuar”, erdhi e zuri vënd një shoku im.
            – Kush është ky poet?, – më pyeti dhe menjëherë pa kopertinën e librit: -Ah, po, -vazhdoi ai. Kam lexuar prej tij diku, po s’më kujtohet se ku. Në mos gabofsha, ky autor është rreshtuar në dhjetë botimet më të mira të vitit (2014) dhe është anëtarë i “Klubit të Poetëve Grekë të Athinës”. Në qoftëse e mbaj mirë mënd, vëllimi titullohet: “AGJIOS PRODHOTIS” (ËNGJËLLI TRADHËTAR). Dhe për mua është një ËNGJËLL i njëmendtë, ndonëse i tjetërsojtë në poezi.
            Unë buzëqesha dhe nuk e lashë të shtrydhte trurin. Kaq mjaftoi. Tani e kam rradhën vetë të flas për ‘të.
            Luan Xhuli, miku im, është një njeri modest që..., s’ka asgjë prej ËNGJËLL, vetëm se vuan si ata dhe ende s’ka gjetur mënyrën t’i marrë hakun së keqes. Ai  ‘s’u bë dot ç’ka ëndërroi. Dritës i dha besë dhe mbeti gur i rrahur në..., misionin e jetimit pa stinë. Natyrisht i martuar e me fëmijë që, në gjëndjen aktuale, gjithashtu, janë të martuar. Megjithëse datat e tyre, janë po ato. Kurse përvete mbeti kalendar i uritur. Me një çantë ku përzihen receta ilaçesh me ndonjë varg poetik të lindur këtu e atje: rrugës me pluhur. Mëngjesin e quan vëlla të vogël. Kurse stinët, motrat e tij binjake. Psenë e kësaj e di poeti dhe ne (sidomos ne të prozës) s’kemi të drejtë të pyesim. Këtë edhe ai e kupton, prandaj shton si një bashkëbisedim me këdo lexues: “t’i them që të mos çuditesh për asgjë nesër”. Dhe unë vërej se marsin s’e ka zëmëruar asnjëherë. Kuptohet nga që u këndon përherë luleve dhe për vete është kthyer në mushkonjë që bredh nga drita në dritë. E mbase për t’u katandisur edhe në hardhi të plakur hirnosur nga ankthi e pritja. Ah, se gati harrova. Në një çast nervozizmi, ka dashur të pushkatojë yjet. Jo për gjë, por sepse nuk i duron gënjeshtarët me emra yjesh. Veçse,  ky veprim  (për ne prozatorët) ËSHTË SHKAKU PA TË CILIN..., nuk do të sillte zëmërimin e tyre. Dhe të rezikohesh nga mallkimi i Jupiterit, kurajua për këtë, është gjëja më me zarar që mund të bëjë njeriu në Tokë. Mos ndofta për këtë arsye, “një të djelë dhjetori”, iu desh të pranojë se klorofili i fjalës  dhe ngjyra e dritës, iu ndryshkën si dritare të vjetra?  Dhe poeti çuditet pse oborri dhe gjithçka brënda shtëpisë e shohin me frikë! Kur e di se flë në dyshek ajri si “djall” që me ëngjëjt bashkëjeton.
            Ky  njeri pohon se është grindur një jetë me veten, gjysëm jete me gruan, një çerek me fëmijët dhe vetëm një çast me dashurinë. U grind,  por ama është modeli i saj si një grinjar i dashur. Vështirë është të ketë të tillë, por jo e pamundur. Për prototipin e saj, sapo jua citova. Dhe të jeni të bindur që edhe këtu, Ai arrin, renajën. Do të më thoni që ne po flasim për poezinë. E dini?  Ai nuk i mban mënd përmëndësh ato. Se ka një..., memoradium të përbashkët. Edhe poezitë e tij nuk e duan këtë. Atyre nuk u pëlqjenë hollësitë; aq më pak rinumërimi.  Gjithashtu poeti nuk pyetet sa herë ka dashuruar. Mbase edhe për këtë shkak memoria lëviz si merimangë për të pështjellur caqet e veta me skrupujt e saj.
            Shikoni, miqtë e mi! Ai hedh vargjet për dorën përkëdhelëse të nënës dhe unë e përfytyroj se si ajo ia bënte flokët kaçurrel (siç edhe pohon) dhe se si i ranë nga koka ato flokë aq të bukur tani, që nëna s’është më. Kjo thënie sa e mirëgjetur, aq edhe tepër e hollë e shkëputur  për nënën si nga ajo hapsirë drite që quhet spektrum. Kjo sillet nga poeti për t’i ndriçuar asaj rrugën për në amëshim. Se spektrum është vetëtimë që nuk zbret nga lartë poshtë, por nga e kundërta. Ajo ngjitet lart si e dërguar nga ZOTI  për t’i ndriçuar rrugën e të dashurve tonë në amëshim. Se është mbi stratosferë dhe tenton skajin. Lum ata shkencëtarë që e kanë fiksuar në video për të kënaqur shpirtrat tanë. Dhe jo vetëm. Por nga ana tjetër, si të vazhdonte nëna e tij të qe sërish e kësojjetëshme, autori  e ndjen përlotjen e saj. Gjuha e shpirtrave qënkërka e çuditshme. Ajo, edhe në mosdukje, ka kodin e saj të kumtit,  ashtu si pëshpërima në vëndin e lutjeve për Zotin, të drejtën kishtare, ka. Po edhe muzika në të njëjtin çelës harmoninë tingëlluese kërkon. Dhe vazhdon jeta me harresa. Ashtu si gota bosh e uzos rikthehet; ndërsa orës në trapezë i ka mbetur bateria, qiraja e shtëpisë ishte lënë papaguar. Harresa e trëmb poetin mos zvogëlohet papritur. Dhe kështu, lë mënjanë faktin se stadi i kësaj moshe, s’ka mbërrijtur vetëm për ‘të.
            Ç’them dhe unë?  Sapo shkrova dhe i kujtova vargjet që ai ka hedhur për të ikurit nga kjo Botë. Është për të qeshur, por i vërtetë dyshimi i tij se: kur të vijë sahati i mbramë,  edhe lotët mund të jenë bërë elektronikë. Ky shqetësim do të mallëngjente këdo moshatar. Prandaj poeti ynë i ka zili të..., ikurit e tanishëm. Po ashtu e xhelozojnë dhe prillet e dikurshme. Kur mamaja lidhte flokët me shaminë me ojna,  babai vendoste kapelen mbi sy dhe poeti ynë vonohej mbrëmjeve me kaçurrelet e tij lyer me xhelin e diellit. Ky e ndjen të gjallë, (më 14, gusht) vigjiljen e Shën Mërisë. Dhe pohon se fjalën “të dua” nuk e përsërit si këngë gjinkalle, edhe kur me gjasë, është i detyruar që varjantin e saj t’a përdori. Ai, i rikthehet Poezisë për mikun e tij të ikur. Vargu: “Mos u largo, Xake, mos!”,  të rrëqeth. Për të vazhduar me motivet pse ia kërkon moslargimin, mos-braktisjen. Si mik i gjakut? Mbase. Por, ajo që ka më tepër rëndësi është..., se ka nevojë për shtrëngimin e asaj dore, NJERI. Dhe, meqë jemi te NJERIU, LUAN XHULI, nuk do që të duket. Veçse, kjo nuk do të thotë se s’i pëlqen t’a shohin.  Poezia e shkruar për këtë e zbërthen në detaje, si diçka të skeduar pa çmim. Vërtet: ç’vlerë mund t’i vësh faktit që njeriu kujton pregatitjet për te prindërit kur shkonte pranë tyre në fshat? Rakinë për babanë, se për nënën... Dhe kujtesa pas vitesh kur ata s’janë më.

            Shoku im, kur ia lexova këtë poezi, u përlot. Dhe e dini pse? Sepse ai ishte rritur jetim dhe qe nisur nga Tirana për në Shijak te prindërit e së shoqes. Rakinë për babanë e saj, (të cilin ai e nderonte si të qe i tij) ajo i tha se e kishte marrë me vete, si përherë. Në të vërtetë, ekonomia e bëri që t’a kursente këtë shpenzim për këtë rast. Në Maminas,  ky u kujtua dhe e përsëriti pyetjen. Të shoqen e vrau ndërgjegja dhe tha: jo. Nuk e kam marrë. Ndaluan taksinë me të cilën udhëtonin dhe në të vetmin dyqan ushqimor që ishte aty e morën shishen me raki dhe vazhduan udhëtimin. Që atëhere mund të kenë kaluar katër dekada. Gjithkujt nga brezi ynë me gjasë, ka shkelur në këto monopate. Prandaj LUAN XHULI, ka futur detaje të tilla. Jo gjithaq për të zbrazur mbresat  e tij, se sa për të përgjithësuar dukurinë dramatike në sistemin e gremisur. Këtë të zezë që i ka sterrosur jetën një populli të tërë. Ja edhe arsyeja kur flet për ngjyrat. Të zezën Ai e tret me ilaç që të shërojë ikjen. Vishnjen e ngjyros si merakun e nënës dhe portokallinë kujdeset t’a ketë si dhuratë për PUTHJEN E PARË. 
            Kush nuk e kujton atë?!? Thua vërtet të ketë NJERI  që s’ka dashuruar të paktën një herë në këtë Botë e në këtë Jetë?!?
            Luan Xhuli miqtë e mi, akoma mbledh nuancat në kopshtin e vogël dhe fton çudinë e tij, për të ngjyrosur ëndrrat. Ja ku ndryshon poeti nga të tjerë që edhe vegimet në gjumë a syçelë, i shohin vetëm BARDH E ZI.
            Dhe kjo është më e pakta. Se ka nga ata që shohin në çdo gjë, DJALLIN ME BRIRË.
            Prapambetja dhe mediokriteti, fillesat e saj aty i gjen. Si një rrëpirë që ujëvarën përcjell në zhaurrimën e saj shkatërrimtare. Të ketë patur këtë krahasim ndër mënd poeti kur i thuri vargje morfologjisë mbi shenjat e pikësimit në jetën e tij? Mbase. Por shtjellimi për SINDAKSËN,  ai e ka rezervuar kur iu desh të shkruajë për... EMIGRANTIN. Për këtë mbiemër të papërcaktuar. Pa vetë. Pa numur. Asnjëherë të shkruar me gërmë të mëdhe. Unë dhe askush / Të gjithë dhe asnjë. /Lëvizje komete. E papërcaktuar ora kur do të bjerë. / I ikur me profesion lëvizës.
            Dhe, ç’është më tragjikja.  I PA ATDHE! 
            Ai duket sikur nuk  është merakosur asnjë herë për fjalën. Dhe bën shumë mirë. Nuk ka asnjë motiv t’a përkëdheli atë. As t’a veshi me petka të bukura. Ai flet shkoqur kur i duhet të përcaktojë humbjen e cila, ashtu si numuri dy ardhërka me dy gërma. Dhe flet për dramën fare thjesht:
            Nënën e lashë. Babanë e humba. /Dy varre koshere mermeri, /në mbretërinë e merakut. /Nëna loton.  /Babai thërret po s’e dëgjon nëna.../ Lotët bërë stalagtite,  /asnjë shkrirje s’i transformon. /Thatësirë. Rrugë të kripura, /mollëve /shprishur nga rrudhat dhe humbja.
            Poeti, miqt e mi,  nuk pyetet pse i karakterizon ashtu lëndoret, apo edhe frymorët. Për shëmbëll: kur i duhet të shprehet se çfarë është... MOSHA E TRETË, hedh vargjet:
            Dikur/ kisha një qen. /Ngordhi, /pa mbushur sezonin e lejes. /E varrosa,  duke lehur unë, / në vënd të qarjes!
            Pas leximit të tyre, secili nga ne, mediton dhe..., kalibron sjelljen e tij.
            Në faqen pasardhëse, do të shohim se si mësuesi i dikurshëm i letërsisë e korigjoi poetin në përdorimin pa vënd të “rr-së”së fortë.
            Në çast, më detyroi të shkruaja fjalën “varr” /dhe unë nga frika e shkruajta me “r”të butë.
            Më pyeti: / – Po “r” -në tjetër ku e çove?
            – Në varr, zoti mësues,  /asnjëherë nuk adhurova ikjet.
            * * * * * *
            Dëgjoni, miqtë e mi:
            – Po të hedh në këtë shkrim gjithçka lëçita mbi këtë poet, mendoj se gaboj. Në një farë mënyre, përjashtoj. Kë? Atë që duhet  të lexoni (dhe zbuloni ju ) për të kuptuar (dhe nxjerr në pah) me aftësinë  e menjëhershme tuajën ku: panevojshmëria e arsyetimi i vetëdijshëm juaji, përjashtohet. Dhe e dini pse? Ngaqë asnjë poezi nuk është hermetike, siç na janë mësuar sytë (jo rrallë ), të shohim te autorë të tjerë. Jeta këtu ka ardhur e zhveshur nga ornamentet. Vetëm vargu që flet se këtë behar nuk munda të zëvëndësoj këmishën, tregon dramën ekonomike në të cilin kalon vëndi e bashkë me ‘të edhe familjet tona, këtu ku zgjodhëm të kalojmë këtë çerekshekulli e të pleqërojmë.
            Sa më përket mua, ndjej keqardhje që e lexoj kaq vonë këtë vëllim poetik. Këtë dritë jeshile të çelur dy vite më parë. U desh një takim letrar që të më binte në dorë ky libër i cili më freskoi, por edhe më vuri në mendime.
            Më lejoni t’u them se në promovimin e një libri, rastisa të isha pranë dy shokëve me të cilët sapo u njoha. Mua më kishte mbaruar minutazhi mujor i celularit. Por edhe të dy të porsanjohurve, gjithashtu. Kësisoj, nuk mund të këmbenim numurat e tyre. Në çast më lindi ideja për të shkruar tregimin. Se dihet. Që të botohet një libër, jo vetëm nuk merr honorar, por duhet të paguash. Ja ku është konflikti, ose: ajo që kanë thënë latinët: CONDITO SINE QUA. Ose: KUSHTI PA TË CILIN...  Prandaj telefonave tonë celular u mungonin kreditet. Dhe..., s’ishte aspak rastësi. Pasi mbylla edhe faqen e fundit të librit, mendova se mund t’a shkruaja si tregim të gjithë këtë persiatje. Siç edhe e kam zakon, do t’a paraqes në shoqërinë tonë letrare XINGOGRAFIA dhe në qoftëse vlerësohet, do të fitojë një buqetë lule.

            E ndërsa e redaktova dhe po e përgatisja shkrimin për botim, miku im POETI LUAN XHULI, më dërgoi këtë email, të cilin po e hedh të fotokopjuar siç më erdhi.

            “S’ka as dy javë që qarkullon në gjuhën greke vëllimi i ri poatik: “GJIMNOS” (“LAKURIQ” )
            Një jetë përpiqemi që të zhveshim veten dhe të tjerët nga hipokrizia, sjellja jo njerëzore dhe rrugaçëria e ndjenjës...
            Përsëri na rëndojnë supet nga e paqëna,  nga e pabesa, nga puthjet (pështymat) e padenja.
            Dje shtypi i së djelës, kishte shkruar diçka të veçantë për këtë. M’u duk vetja i vogël përpara madhështisë. 
            Edhe një herë përqafime! Mes shokësh të mirë, ngushëllimi bëhet energji e re.
            Luani! “

    SOTIR ATHANASI, 

  Dërguar nga Gjeneva

 11, Janar, 2018! 

Letër nga Ilir Demalia

Vatra e fikur dhe Qirjo Mishto

Nga Ilir Demalia

Vendimi e presidentit Ilir Meta, në dhēnien e nënshtetsisë shqiptare kryepeshkopit Janollatus, pati përkrahjen dhe aprovimin e gjithë skalioneve politike të së njëjtës politikë të këtij 28 vjeçari që përkon edhe me ardhjen e Janolatusit në krye të KOASH. Kjo politikë resulton pakundështueshëm, abozim e korrupsion si  shërbim publik, shtetror, kombëtar, por edhe abuzim , vjedhje të pasurisë publike dhe parasë shtetetrore, tentim për shitje të territoreve shqiptare, e të tjera e të tjera....

Por ajo që më ra në sy dhe nuk mund të anashkalohej, ishte qëndrimi I organizatës Vatra me kryetarin e saj të ri me politik të vjetër Dritan Mishto, pa shkruar këtu për nën/kryetarin Agim  Rexha, si mosdije e padijes që refuzon pë të mësuar të mësoj atë që nuk mëson dot, megjithëse është për karagjozllikun dhe injorancën  shtetrore, I dekoruar nga Presidenti Bujar Nishani, si “ Nderi Kombit”, si dhe shumë dekorime të tjera në diasporë dhe Shqipëri, pa pse dhe pse?  Por kot më kot  si qoka miqsish dhe dekoratash të blera si rëndësi e pavlefshmërise së dekoratave.

Vatra prej largimit të Fan Stilian Nolit nga kjo jetë nuk ka pasur më autoritetin dhe funksionin e një institutioni në diaspore si fuqi venduese dhe kontribuese, krijuese dhe zbatuese  e ndarjes se Kishës Autoqefale, ndikimin në politikën amerikane dhe europine për Pavarsinë e Shqipërisë, ngritjen dhe ndriçmin kulturor nga njerëz të dijes dhe kulturës që mbetën në panteonin e vlerave shpirtrore, kulturore, kombëtare.

Vatra prej 4 dekadash ngjason më një klub pensionistash qe luajnë domino dhe veteranësh që tregojne pallavra folklorizmi patriotik.

Sidoqofte edhe pse kjo gjendje mjerueshme, kishte ruajtur njëfarë simbolike kombëtare dhe në respekt të dy korifejve kombëtar Noli e Konica, si  krijuesit e Vatrës dhe Diellit.

Më qendrimin e fundit të Vatrës, duke mos marr asnjë qëndrim në lidhje me nënshtetsinë e Janollatus, ku është shkelur statusi I KOASH që kryepeshkopi duhet të jetë shqiptar dhe I lindur në Shqipëri, liturgjitë duhet të këndohen në shqip dhe jo në greqisht, siç bën e bëri Janullatos edhe pas marrjes së nënshtetsisë, duke mos shqiptuar as fjalën faleminderit. Me këtë mosprenoncim apo sëpaku një spjegim pse  Vatra me   kryetarin Dritan Mishto, hesht sëbashku me kryesinë,  ka përdhosur dhe më Vatrën e fikur prej kohësh.

Lind pyetja, përse e bën Mishto këtë dhe  çfarë interesash ka?

Përse e aprovon Mishto dhe kryesia e Vatrës dhe vatranët?

Gojët e liga thonë se lidhet me bashkëshorten e Mishtos, Agita Mishto, si anëtare e bordit të grave greko-amerikane dhe secretare e kësaj organizatie!

Disa thonë se lidhet dhe më abozime financiare që fillojnë nga Shqipëria në pozicionet që ka pasur Mishto, dhe pastrohen këtej si investim edhe me financat e Vatrës. Fakti e blerjes së një gondine 1,200000 dollar cash, blerë nga Zef Bala ne emër të gruas së Dritan Mishtos, Agita, flet qartë dhe mban erë...

Tashmë kalimi pronsive si pastrim parash  në emër të familjarëve nga njerëz me  funksione shtetrore që kanë pasur në shtetin shqiptar  njihet.  Një hetim duhet te filloj dhe me Mishton si ish këshilltar i Berishës në vitet e rrupatjes së madhe dhe më vonë si ish konsull në New York dhe se fundi si kryetar i Vatrës.

Këto mbetet të na i sqaroj Qirjo Mishto!

Letër nga New Yorku-ShkruAn Beqir Sina

Kryeministresha Theresa May : “Askush nuk mund të shqetësohet për shëndetin mendor të Presidentit Trump”

Nga Beqir SINA New York

Presidenti është në rregull, me çdo vendim të tij, dhe jemi duke punuar së bashku, tha homologia e tij britanike.

NEW YORK : Kryeministria britanike Theresa May, sipas të përditshmes njujorkeze Daily News,  nuk pranoi të “merret” me sugjerimet se Presidenti Trump, nuk ishte mentalisht i qëndrueshëm pasi autori i një libri të sapo dalë, tregonte në libër për përshtatshmërinë e tij, për Zyrën Ovale.

“Epo!……..”, ishte përgjigjja e thjeshtë, që mund t'i jepej gazetarit nga BBC One kur ai kërkojë një përgjigje autotirative, nëse njerëzit duhet të shqetësoheshin për aftësitë mendore të Presidentit të SHBA, Donald Trump.

"Kur unë flasë me Presidentin Trump, ajo që unë shoh është dikush , ai është i angazhuar për të siguruar që është presidenti i cili merr vendime në interesin më të mirë të Shteteve të Bashkuara," vazhdoi duke thënë ajo në një intervistë të transmetuar sot të dielën.

Javën e kaluar, doli libri "Zjarri dhe furia e Michael Wolff-it: Brenda Shtëpisë së Bardhë Presidenti Trump" një libër ky që ngre pretendimet “eksplozive" se Trump nuk donte të ishte President, dhe luftimet e hollësishme të West Wing gjatë vitit të parë të administratës, ishin shumë domethënëse.

Autori i librit me fragmente dhe intervista televizive, pretendon se shumë njerëz në rrethin e brendshëm të Trump besojnë se ai ka humbur kontrollin e tij mbi realitetin, sipas tij.

Kjo bëri sipas Daily News që Presidenti të shkojë në të shtunën në një konferencë shtypi në Shtëpinë e Bardhë, vet mbrojtje, duke etiketuar veten një "gjeni të qëndrueshëm" dhe "si, njeri me të vërtetë të zgjuar”, në një stuhi shpërthyese për aftësitë mendore të Presidentit të SHBA, hedhur kundra tij me shkas nga libri i Michael Wolff-it.

Kryeministresha May, e njohur si mikesha e Presidentit Trump,  duke u shfaqur në "The Andrew Marr Show" të BBC One, u pyet nëse Trump, ishte një "fëmijë, apo një gjeni i qëndrueshëm".

"Natyrisht, unë kam punuar me Presidentin Trump në një numër çështjesh, dhe ne vazhdojmë të punojmë së bashku me Shtetet e Bashkuara për një numër çështjesh", që mund të jap një përgjigje shumë më pozitve, dhe më të bindshme sesa ajo e librit të Michael Wolff-it.

Lidhur me atë për ata që ajo mendojnë për Donald Trump, sipas thënjeve të librit të Michael Wolff-it, Kryeminitresha britanike Theresa May tha: "Ajo që unë di prej tij është se Trumpi është dikush që merr vendime për atë që ai beson se ajo është në interesin më të mirë të Shteteve të Bashkuara".

"Qeveria e Mbretërisë së Bashkuar dhe unë do të marrim vendime të përbashkëta me këtë President për ato çështje që ne besojmë është në interesin më të mirë të Britanisë së Madhe dhe SHBA", tha ajo.

Mund të tregojë gjithashtu se Komandanti i Përgjithshëm i SHBA, shumë shpejt do të "vijë në Londër në një vizitë të nivelit të lartë", por nuk tregoi se kur Trump mund të vizitojë Britaninë e Madhe megjithse me telefon kemi biseduar disa herë tha May.

Ndërsa Trump edhe 13 ditë iu afrua një viti në Shtëpinë e Bardhë, ai ende nuk bëri një vizitë zyrtare në Mbretërinë e Bashkuar - një vend ky e cila është një aleate e madhe e SHBA

Disa plane për një vizitë shtetërore janë vonuar ose janë tërhequr për arsye të ndryshme.

Pavarësisht këtyre spekullimeve, kryeministria britanike Theresa May i tha gazetarëve vitin e kaluar ka pasur një ftesë zyrtare për vizitën e Presidentit Trump e ofruar në fillim të vitit 2017, e cila ende qëndron për Donald Trump.

Një javë mbasi Presidenti i SHBA, Donald Trump u betua si Presidenti i SHBA, takimin e parë e pati me Kryeministren britanike Theresa May, ku së bashku morën pjesë në një konferencë të përbashkët shtypi në Shtëpinë e Bardhë më 27 janar 2017 në Uashington DC. Kryeministri May bëri vizitën në Shtëpinë e Bardhë, dhe kishte një takim dypalësh në Zyrën Ovale me Presidentin Trump.