Kontrastet poetike të Skënder Buçpapajt

Nga Dr.Xhavit Aliçkaj, Dekan i Fakultetit të Letërsisë, Prishtinë




(Skënder Buçpapaj : Frika nga atdheu, poezi, shtëpia botuese ,, Nacional”, Tiranë, 2009)


Pas disa veprave poetike dhe një pune të madhe me një penë të mprehtë në fushën poblicistike, që si duket e ka vokacion, Skënder Buçpapaj, tani para dashamirëve të poezisë, del me një përmbledhje voluminoze vjershash me afro 300 faqe, duke iu ofruar lexuesve pjekurinë poetike dhe mundësinë për të gjetur motive ndër më të ndryshme; pra mundësi për të zgjedhur. Takimin e parë me shkrimet e tij e kam pasur përmes revistës ,, Hylli i Dritës”, numër i posaçëm i vitit 1996, ku del me një artikull në nivel studimi shumë interesant me titull ,, Sovran i letrave tona” , që bënte fjalë për shkrimtarin më të madh të traditës, Gjergj Fishtën. Tani komunikojmë me një përmbledhje poezish, ku e ka shkrirë talentin dhe shpirtin e vet në to, dhe, për më tepër, duke u bërë hero lirik i poezive të veta. Atë e gjejmë, po e përdorim një shprehje popullore, kambë kryq në ato poezi, por semantika e shprehjeve letrare shtrihet më gjerë dhe merr përmasa të përgjitshme, ku individualja bëhet tipike, nga se ato çka i kanë ndodhur poetit, çka i ka përjetuar ai, nuk janë vetëm të tijat.

Numri më i madh i poezive ka të dhëna autobiografike me emër e mbiemër të heroit, Skënder Buçpapaj, dhe me emërtime konkrete të emërvendeve. Prandaj, pa e lexuar fare biografinë e tij, e gjejmë të dhënë në vargje se ka lindur në fshatin Tplan të Tropojës, se ka shërbyer arsimtar në fshatin Berishë, se iu ka dashur për shumë arsye ta braktisë atdheun, të emigrojë dhe t’i përshtatet një jete tjetër, por të mos e harruar asnjwherw vendlindjen. Po para se të vazhdojmë jetën e tij, kujtesën rinore, përjetimet e ndryshme, t’i kthehemi fillimit. Që nga vetë titulli jo i zakonshëm i veprës ,,Frika nga Atdheu”, e përshkuar nëpër damarët e një vargu vargjesh e poezish të tëra, hasim në figurën e kontrastit, e cila poetikisht e bën interesant poezinë, ndërkaq kuptimisht, ndonjëherë, të vë para dilemave. Këtu figura poetike e dhënë në formë kontrasti, ku togfjalëshat poetikë : frika nga atdheu, ikja nga Atdheu, a ikjet e mia nga vendlindja ia kanë zënë vendin dhe frymën asaj që ne jemi mësuar ta dëgjojmë në jetë e në vargje: dashuri ndaj atdheut, ndaj vendlindjes.

Megjithatë lexuesi i vëmendshëm i këtyre poezive do të hetojë se nuk është krejt ashtu, se heroi lirik Skënder Buçpapaj nuk e mohon as e injoron atdheun, se kudo emrin e tij e shkruan me shkronjë të madhe – Atdhe, por nganjëherë mund të ndodhë e t’i plasë zemra! Kësaj përmbledhjeje i prin një shkrim i bukur poetik, kushtuar nënës së vet, Gjylë Buçpapajt, me titullin qendror ,, Udhës për tek nëna”. Është ky shkrim në mes poezisë dhe prozës, ku janë mpleksur shprehjet më të bukura, stili më i ngrohtë, figurat më të qëlluara, nën kulmin e epitetit – Shpirti i Madh. Do ta quaja një lloj Ode për vdekjen e nënës, për veprën e madhërishme të saj, për shpirtin bujar, e cila ishte një besimtare që iu bindej ligjeve të Zotit dhe e pranon vdekjen, por kishte dëshirë që djali i saj të jetë i pavdekshëm.

Tek e fundit le të ketë çfarëdo statusi letrar, as që ka rëndësi, pra le të jetë poezi, prozë poetike, biografi poetike, përkushtim poetik, çfarëdoqoftë, është një shkrim i shkruar me mjeshtëri të rrallë, i shkruar me shpirt, që rrallë haset në veprat tona. Nëna, si nëna, e ka përcjellë kudo në jetë, siç thotë poeti dhe vetë heroi lirik, nga koha si nxënës, ushtar, student dhe më në fund ikanak.

Vetëm duke shpresuar të më takonte mua
Sërish e prapoi vdekjen për vite e vite të tëra.
Dhe kur kuptoi se nuk po shkoja dot te ajo, atëherë vendosi
Të shndërrohej në shpirt për të ardhur tek unë.


Poezitë e Skënder Buçpapajt rrahin dy ambiente frymëzuese dhe krijuese: i pari është vendlindja, gjegjësisht Atdheu. Dhe, i dyti, si mërgimtar jashtë tij, i përballur, si të gjithë mërgimtarët, me jetën më të rëndë. Këndej, në ciklin e poezive, edhe pse të shkapërderdhura, mbi jetën e tij personale përfshihet edhe tema e mërgimit, si një ndër plagët më të rënda kombëtare dhe shoqërore. Një numër i poezive merr frymëzimin nga kujtesa e ditëve të rinisë, nga ambienti i vendlindjes, ku janë përmendur një varg emërvendesh, të cilat i kujton me përmallim si: Hija e Malit të Vaut, Hija e Vallnijave, Hija e Moknit, Dimër në Curraj të Epër, poema e Tplanit, Lugu i Vrellës, Bjeshka e Brahimajve etj. Disa kujtime i lidhen me kohën kur ishte mësues në fshatin malor, Berishë, dhe takimi i mundshëm me ujqër në kohë dimri, me ç’rast ata i afrohen mësuesit me hapa të ngadalësuar, sikur donin ta nderonin atë. Në qoftë se ujqërit e kanë kuptimin e parë, dhe duhet ta kenë se për çudi tregojnë butësi, atëherë kuptimi tjetër mund të jetë ironik, ku më tepër, ndonjëherë, tregon kafsha butësi sesa njeriu!

Po edhe poezia ,, Shëngjergji i Berishës, dikur” është pjesë e biografisë së poetit, e asaj të ditëve të rinisë, kur udhëtonte për të dhënë mësim. Ndërkaq përshkrime e kujtime të çuditshme nga koha e rinisë, si nxënës i shkollës e sjell proza poetike ,, Biblike”, për të vazhduar dikur nëpër vargje ,, A kapello e ujqërve të fëmijërisë sime” ku semantika e fjalës ujk, bart me vete kohët e frikës e të tmerrit, të anktheve e të drojës, ku ulërima e ujqërve i ka ngrirë buzëqeshjet e fëmijëve. Ato ulërima i bëhen heroit se ende po i ushtojnë në vesh. Fëmija mban mend shumë !

Tani në këtë mes motivesh krijohen poezitë gjithnjë me ndjenjat e pasigurisë, por bukuria e artit të poezisë i mposhtë ankthet e jetës, përkundër faktit se :

Futën e natës e kisha në trup veshur
( Lindja e hënës në pyll)

Ishte kohë mjegullnajash politike, ku lehtë mund të zinte kallukanxha ,, Saga e Kallukanxhës” ku :

Mjegullat s’të lënë të shohësh
As gishtin që të futet në sy


Duke e përcjellë jetën e vërtetë në këso rrethanash, poeti e përshkruan natën si kohë ku ndodhin veprat më të liga të njeriut. Poezia ,, Zoti e krijoi natën” ka kuptime shumështresore, por që kuptohen lehtë :

(Zoti) nuk kishte parashikuar
Që njeriu
Ta shpërdorte natën


Dhe si rezultat i gjithë kësaj jete të druajtur, jete e pajetuar, nisin hapat për të gjetur qetësi diku tjetër, jetë çfarëdoqoftë, por jashtë atdheut dhe për heroin e poezive nisin ikjet. Kështu u krijua poezia ,, Ikjet e mia nga vendlindja”, që është poezi që përmban thelbin e përmbajtjes së veprës, që shumësi i fjalës ikje, ka si nëntekst përpjekjet e disahershme për të ikur, ose lëvizjet e poetit edhe brenda atdheut. Prandaj kjo poezi, së bashku me poezinë ,, Frika nga Atdheu’’ , me kuptime metaforike të mveshura me ironi, e përthekojnë përmbajtjen e veprës. Janë si një shfryerje e mllefit të poetit . Ikjet asnjëherë nuk bëhen me dëshirë, as me kohë të mirë, por në kohë të pakohë, shi e borë, por më e rënda për poetin paska qenë kjo :

Kam ikur duke i lënë të gjithë në gjumë !


Tani fillon akti i tretë i përjetimeve që te lexuesi zgjon ndjenja dhembshurie, por edhe kënaqësie sepse ato janë gdhendur bukur në vargje. Tani poeti ,, i frikësuar “ nga atdheu, detyrohet t’i përshtatet një jete tjetër prej emigranti, këndej poezia që e emërton edhe veprën ,, Frika nga Atdheu” buron nga ndjenjat e poetit larg atdheut, që sipas mendimit tim, është ndër poezitë më të veçanta me këtë motiv. Ndonëse poeti i sjell pëjetimet e veta, mendimet dhe shqetësimet shpirtërore, ai më vete bart jetën e të gjithë mërgimtarëve, të cilët, kush e di për sa arsye, e kanë lënë atdheun e tyre e tani nuk kanë ku të kthehen se vërtet i frikësohen asaj jete :

Nëpër udhët dhe udhëkryqet e botës
Shpesh emigrantët
I përplasin këpucët
Se mos iu është ngjitur Atdheu
ose ;
Se mos në oborr
Iu shfaqet Atdheu
Që ka ardhur të kërkojë strehim
Nëpër botë.

E keqja sikur iu ka bërë bisht dhe i shkon mbas e nuk i ndahet poetit as të tjerëve. Kjo e keqe e simbolizuar përmes korbit, që shpeshherë përmendet në vargjet e poetit i bën ,, shoqëri” kudo :

Korba lashë atje
Korba gjeta këtu

Në poezinë me një titull të gjatë, një shprehje e veçantë e poetit edhe për poezi të tjera ,, Udhët e botës fillojnë të gjitha në kodër të Tplanit” vërejmë një dukuri tjetër psikologjike : ndryshimin e emocioneve, të cilat një ditë, në dhe të huaj, edhe mund të shterren, megjithëse, në poezi, ngjallin ndjenja të tjera:

Emocionet
Si lëngjet e jetës pemën
E braktisin njeriun

Në dhe të huaj jo vetëm jeta, por edhe vdekja ka tjetër pamje dhe tjetër kuptim; është vdekje e ftoftë dhe më prekëse se ato në vendlindje; vdekje ku dallohen të vdekurit :

Udhëtar
Varri i mërgimtarit dallohet lehtë
Nga ferrat, kashtrojat, hithrat
Sipër tij
(Varri i mërgimtarit në dhe të huaj)

Në rrethin e këtyre poezive me elemente autobiografike, gjithnjë edhe të mërgimit hyjnë edhe ato më personalet kushtuar E. B-ës, që nuk është e vështirë të dihet se kush është. Tani heroi lirik Skënder Buçpapaj bëhet personazh i shpërfolur, se e ka kapluar harresa, se iu kanë shlyer ndjenjat e të tjera që e ngarkonin jetën e E.B-ës dhe kur këto thuhen se largu krijojnë ndjenjën e dyshimit, e sidomos e përfolura e hidhur e dhënë me një varg shumë të fuqishëm e me figurën e hipërbolës:

Një lëndinë pushon sipër tij !

ose, me emër e mbiemër të heroit lirik :

Ta paskan thënë Skënder Buçpapaj s’vjen më!

Këto vargje të bukura, por të dhembshme na kujtojnë poetin Azem Shkreli, i cili kur shkruan për mërgimtarët thotë :

Kur shkojnë tanët
Binarët i marrin me vete

Mirëpo nuk doli siç patën thënë gojëkëqinjtë se heroi është hero, e bën edhe të pamundshmën, Skënder Buçpapaj kthehet në frymëmarrjen e E.B-së, duke i thurrur vargjet më të bukura për të dhe duke i mbështjellë me simbole e epitete të bukura:

Hënë e madhe, hënë e gjallë.

Kur thamë dikur më lart se heroi i poezive, që është vetë autori, ka frikë nga atdheu, e ne që kemi jetuar me të dhe me kohën e tij e kuptojmë dhe e arsyetojmë, kishim të drejtë. Me zemër të plasur njeriu mund të shprehë mllefin ndaj çdo kujt, mund të flasë e të shkruajë, por zemra e vërtetë e poetit nuk mund të rrëzojë gur mbi atdheun, të cilin gjithnjë e shkruan me shkronjë të madhe. Se Skënder Buçpapaj, me emër e mbiemër në poezi, mësuesi në Ibërhasaj të Gashit, me gjithë përplasjet nëpër botë, shqetësime e zhgënjime, me lëvizje ndjenjash nuk do t’i lërë gjithmonë në pritje plepat vet!

Pasi të ketë lënë në pritje të gjithë plepat e botës
Do të rikthehet përsëri te plepat e vet
( Plepat)

Poeti, Skënder Buçpapaj, shpirtin, qetësnë, dashurinë i lidh me atdhe, prandaj edhe u bie mohit disa vargjeve që dora ia ka qitur në letër, ndërsa zemra jo dhe shkruan :

Sa plisa, gurë, bimë e zemra
Aq urime të bardha qofshin
Për ju që ende frymoni në vendin tim
Bukë, vaj, verë, qoftë për ju.

Poezinë e Skënder Buçpapajt e karakterizojnë edhe motive të tjera, të cilat e begatojnë aspektin artistik dhe veprën e bëjnë më tërheqëse dhe më të pëlqyer për lexuesit. Ndër këto poezi, në fillim, do të veçoja ato që mund të quhen përshkruese, që janë karakterizuar me ngjyrime të bukura dhe që kanë të bëjnë me ambientin ku është rritur poeti.

Një e tillë është ,, Spektër nate” ku gjithnjë si vend i adhuruar na del pylli :

Drita që lëshon pylli natën
Ka dritën e gjumit të zogjve
Drita që lëshon lumi natën
Ka ngjyrën e gjumit të peshqve
ose
Dielli del prapa malit
Si marimanga pëlhurën e vet
End rrezet e veta
Për t’i zënë pritë
Ditës së re
(Dielli si marimangë)



Në leksikun e tij poetik shumë natyrshëm hyjnë fjalët : florë e zbutur, era në lule, krojet, kujtesa e lumit, poezi për barin, që pos ndonjë ngarkese figurative të fshehur, kanë më tepër karakter përshkrues.

Po në gjithë këtë libër prej afro 300 faqesh autori ka mundur të bëjë edhe lojë me vargje me ngarkesë satirike, në mbështetje të artit popullor dhe të vërë tituj poezish marrë drejtpërdrejt nga poezia popullore, se ndoshta ia kujtojnë kohën e fëmijërisë e të djalërisë.
Në të parat, ndonjëherë e vë në lojë edhe jetën politike, pikërisht të shqiptarëve, të cilët asnjëherë nuk ndihen të kënaqur me pushtetarët e vet. Kështu poezia ,, Rima “ ndërtohet si një lojë fjalësh, ndërkaq poezia ,, Alushani, Balushani, Këmbëkanjusha, Qafëqurani” ka ngarkesë satirike, me theks të veçantë për jetën politike:

Demokracia s’është vetëm ha e pi e rri e , i – e, i –ëhë
Demokracia ka fut mbrapje, ka ndërskamca, ka skërbishte .

Këtu përmes Qafëquranit dhe Këmbëkanjushës vëhet në lojë e tërë politika e ditëve tona, sepse ata nuk kursejnë fjalë për ta njollosur, ofenduar e përqeshur njëri-tjetrin.

Je qyqan, vreman, shkulan, belban, shtramban, katran i zi
Ta dish mirë tha Balushani, bën partia edhe pa ty !

Ndërkaq në poezitë me tituj të këngëve popullore që nisin me ciklin ,, Moj e mira” si : Në ato kodra dhentë i lëshova, moj e mira në ortek të borës, moj e mira në hije të blinit, moj e mira te mulliri, e të tjera, pavarësisht se kujt i kushtohen, na e përkujtojnë kohën e rinisë, të dashurisë së pastër, ambientin e virgjër të rrafshit e të bjeshkës.

Por siç thamë, autori e shkruan ndonjë poezi në formë kaligrami për efekte të caktuara, sidomos me ato pamore. Ndër to mund ta përmendim poezinë ,, Fjala- Fjalës” që paraqet, sipas mendimit tim një bark të fryrë gati për pëlcitje.

Fjala
Fjalës
Janë
Hy
Në
Shamatë
Shamatë
Në
Hy
Janë
Fjala
Fjalës

Dhe vërtetë ajo që të fryen e të bën të pëlcasësh është fjala ; fjala e rëndë, e keqe, e pavërtetë. Le të jetë një formë e shpjegimit.

Një lloj kaligrami është edhe poezia , MATA NASA JKULLE” që mendoj se me një ndryshim shkronjash del titull logjik – Matanë asaj kulle. Të tilla janë edhe poezitë,,Ushtrim” dhe ,,Tha “

Karakteristika të tjera artistike e gjuhësore në poezinë e tij janë, së pari përdorimi i titujve të shumë poezive në formë fjalish apo periudhash:
Më pëlqen ta dëgjoj heshtjen e pyllit , pylli nuk duron prishje qetësie, Detet, Oqeantet kanë frikë se mos shkon lumi t’i përpijë etj. Së dyti, përdorimi i kompozitave : bishtgjatët, gojëmbyllurit, sygacët etj. Së treti përdorimi i kontrasteve: bryma – si shkrumb lulesh, bora- thëngjill i djegur, ose vargjet: mjer unë i lumi, Lum unë i mjeri ; Hyr o shpirt e dil o shpirt, Dil o shpirt e hyr o shpirt.

Përkrah shumë figurave poetike, si metafora e shpeshtë, epiteti, simboli, me një mjeshtëri të rrallë ka përdorur figurën e aliteracionit, që mund të merret shembull tipik për ta ilustruar në aspektin teorik, funksionin efektiv të bashkëtingëlloreve. Këtë figurë e ka përdorur me vargje të tëra në poezinë ,, Mnera të merr syni me i pa “ .

Errit e territ pusit të territ, sterrës së pusterrit
Spirrës e spirrës së zgripës rribës së Aprripës
Sorra ngranatorrë korri në oborr morrin qorr

Për fund mund të themi se në përmbledhjen poetike ,, Frika nga Atdheu” Të Skënder Buçpapajt, ky ka poezi nga më të ndryshmet, shkruan në frymën moderne, sado që ngjarjet na duken krejt reale, me emra të njohur, me toponime të njohura, ato iu kanë nënshtruar një frymëzimi karakteristik, të veçantë dhe një dore të sigurt artistike.

Dr. Xhavit Aliçkaj, Bukurie e Vargut tek Jeton Kelmendi

Bukuria e vargut 

Dr. Xhavit Aliçkaj

Ka do kohë që në poezinë shqipe doli para lexuesve një zë i bukur i poezisë. Dhe u lexua e u pëlqye. Vepra e parë nuk ishte e rastit, një zbrazje ndjenjash e një të riu që do të thotë krejt çka ka e çka ndien. Veprat e tjera na bindën se po shkruan një dorë e sigurt e poetit që poezinë e do, e njeh dhe di ta shkruajë. 

Shkruante pak më ndryshe se bashkëkohësit, e gjithsesi ndryshe nga moshatarët. Natyra i ka dhuruar talentin e rrethi poetik frymëzimin. Dhe kishte kë ta marrë model të çmuar prej poeti, të madhin Azem Shkreli. E ky është poeti i poezisë intelektuale dhe shumë domethënëse, që , pavarësisht nga modelet letrare që kishte lexuar, do ta gjejë rrugën e vet poetike me tema e forma dhe me shprehje e stil të veçantë. Ky është Jeton Kelmendi. 

Kur e mora këtë përmbledhje poezish nga Bruxeli i largët mendova pak më gjatë për një titull të bukur të këtij shkrimi të rastit, kur në mesin e veprës, në zemër të vargjeve, një varg i bukur e i pëlqyer sikur më thotë vënia titullin "Bukuri e vargut". Ç'bukuri e vashës/ Ç'bukuri e vargut/ Lumë bukuria për to. (Bukuria e bukurive). E ku ka himn më të bukur për poezinë se këto vargje? Vërtet bukur. Në zemër të poezisë qëndron e bukura artistike si kategori estetike. Në të njëjtën paralele qëndrojnë dashuria e poezia. Në piedestalin shpirtëror të poetit. 

Duke i lexuar poezitë e Jeton Kelmendit na duket se ndeshim tema e motive të shkruara edhe më parë, si ato nga e kaluara historike, nga përditshmëria, nga jeta intime, motive dashurie, ku frymëzohen edhe poetë të tjerë, por mënyra se si poetizon, se si i artikulon ky, është krejt personale. Unë kështu e kuptoj poezinë e tij, që është një prej formave të mundshme të leximit e të interpretimit. 

Preokupimi i parë është atdheu (Ilirishte), dhe e kaluara e largët që gati kohësisht duket e pamatur: Njëqind e një mijë vjet/ Mendim i ndritur/ Je/ Dhe kurrë/ Kush me t'matë s'ka mundur. Këto vargje komunikojnë me të kaluarën e lashtë dhe me mendësinë shqiptare, që si të tilla i zëvendësojnë qindra faqe historie. Poeti Jeton Kelmendi mpleks në një dëshirat e veta me të atdheut, pritjet e gjata dhe shpresat e pashuara për një ditë. Dhe vargu "do të vijë dita ime" është një metaforë e bukur dhe e qëlluar. Por duke parë se ç'po ndodh, se nuk jemi përherë ata që duhet të jemi, shpirti i poetit shqetësohet dhe me një shprehje ironike zbrazet duke thenë "Në pikë të hallit ajo ditë". 

Në ndonjë poezi ma përkujton poetin Azem Shkreli, sidomos kur është fjala për kujdesin, respektin e maturinë e fjalës së shkruar: Edhe ky kërkon pedantërinë e fjalës e të mendimit, me një qëndrim prej poeti e intelektuali, se fjala e bukur dhe mendimi i qëlluar krijojnë art, krijojnë poezi, krijojnë të bukurën estetike: Prandaj/ Zonja fjalë je e bukur/ Kur zotëri mendimi/ Ta japë bukurinë. E në momente kur nuk ka çka thotë e preferon heshtjen si veçori etike të të urtëve, ndonëse herë-herë fjala ia kapërcen heshtjen!

Duke e shoqëruar fatin e vet me të atdheut, ndonjëherë i shfaqet ndjenja e pasigurisë për të ardhmen: Ëndrrës sime/ Dhe zhgjëndrrës tënde (sate – Xh.A.)/ Atdhe/ Nuk i dihet. Kështu vargjet krijojnë dhembje personale, situate të ndjeshme e të përjetuara, nëpër to sillen mesazhe kujdesi e maturie për të ardhmen. Prandaj hasim përafrime në shenja autobiografike me ato biografike të atdheut. Për fund të këtij shkrimi të shkurtër mund të themi se vargjet e bukura ia plotësojnë një zbraztësi të jetës. Me to e mbulon dashurinë ndaj atdheut, ndaj vashës dhe ndaj jetës. Këtu e ka burimin e tërë bukuria e poezisë. Bukuria e bukurive.

“Shkrimi akademik’, një libër për çdo bibliotekë

Intervistoi për "Bota sot": Skënder Mulliqi


Dr. Xhavit Aliçkaj, profesor i Universitetit të Prishtinës, autor i veprave studimore si“Lahuta e Malcis e Gjergj Fishtës”, “ Estetika e Shkrimit” si dhe një numër studimesh sapo ka nxjerrë në botim edhe librin “Shkrimi Akademik”.

Bota Sot: Prej disa kohësh po përgatisnit librin “Shkrimi Akademik”, të cilën e ligjëroni në fakultet. Çka do të na thoni për fillim?



                                      Prof.dr.Xhavit Aliçkaj 


Xh.Aliçkaj: Është e vërtetë se ka disa kohë që e kisha në planin shkrimor botimin e një libri për këtë lëndë. Ndoshta libri ka pasur mundësi, mbase edhe nevojë të botohet edhe më herët, mirëpo kisha nëpër duar një vepër tjetër me studime letrare, e cila më bënte kureshtar ta botoj para kësaj. Më në fund vepra “ Estetika e Shkrimit” doli ne vitin 2009 dhe jo vetëm që u prit mirë ndër lexues, por ia lëshoi radhën edhe veprës “ Shkrimi Akademik”.

Bota Sot: Në biseda rasti me studentë, vërehet se e kanë pëlqyer dhe se është një libër shumë i kapshëm. Cili është mendimi juaj?

Xh.Aliçkaj: Duke krijuar tashmë një përvojë bukur të gjatë të mësimdhënies të kësaj lënde dhe duke u mbështetur në interesat dhe nivelin e dijes së studentëve, sidomos nga kultura e të shkruarit, kam bërë përpjekje që jo vetëm t’i kenë në një vend gjithë çka u duhet nga shkrimi akademik, por këto të dhëna t’i mbështes në elementet që duhet t’i ketë gjuha e veprës shkencore si : qartësia, thjeshtësia, harmonia, dhe stili i rrjedhshëm, të cilat e karakterizojnë bukurinë e gjuhës dhe aspektin estetik e stilistik të saj. Për këto çështje jo vetëm që kam shkruar, por jam munduar t’i zbatoj në librin tim, që si duket kanë gjetur shprehje te studentët.

Bota Sot: Po me çka në të vërtetë merret shkrimi akademik?

Xh.Aliçkaj: “ Shkrimi Akademik” në studimet tona universitare është një lëndë e re dhe e aplikuar para pak vitesh, ndërkaq në disa universitete evropiane ka traditë më së 30 – vjeçare. Duke u nisur nga një gjendje jo e mirë e përgatitjes së nxënësve nga nivelet e tjera shkollore me njohuritë që kanë nga kultura gjuhësore e shkrimore, ka qenë më se e nevojshme që kjo lëndë të futet në programet mësimore që studentët të ngritën në një nivel më të lartë të shkrimit. Përndryshe “Shkrimi Akademik”, siç po tregon vetë togfjalëshi, është shkrim me një status më të lartë që i tejkalon shkrimet paraprake të studentëve. Është një sintezë e njohurive nga gjuha, nga bukuria e veçantia e të shkruarit, nga letërsia e eleganca e shkrimit dhe nga vetë metodologjia. Thënë shkurt : Shkrimi Akademik” është një lloj i shkrimit më të mirë ku mpleksen të gjitha elementet e shkrimit të bukur: ana gjuhësore e stilistike, letrare, profesionale, logjike e shkencore.

Bota Sot: Cila është lënda, materia, që ju keni përfshirë në libër?

Xh.Aliçkaj: Duke pasur nëpër duar mbi 20 vepra që kanë të bëjnë me shkrimin akademik, ose të përafërta me të dhe duke i pasur parasysh kërkesat dhe nevojat e studentëve për ato forma shkrimore me të cilat përballen gjatë studimeve, jam munduar t’ua ofroj një libër me udhëzimet më kryesore që u duhen atyre. Meqenëse nëpër libra të shfrytëzuara kam parë laramani temash, pra një lloj lirie në përfshirjen, përzgjedhjen dhe mbarështrimin e përmbajtjes, edhe ne kemi vepruar ngjashëm, duke u mbështetur në to, duke ndryshuar dhe duke shtuar e hequr nga diçka, në mënyrë që studentëve t’u mbetet pjesa qenësore që u duhet në praktikën shkrimore. Derisa në shumë tekste zë vend qendror metodologjia, diku çështja gjuhësore, në ndonjë tjetër ndonjë lloj i shkrimit akademik, ne i kemi përfshirë të gjitha ngapak. Në fillim janë dhënë pjesë nga metodologjia kërkimore -shkencore si përcaktimi i temës, kërkimi i materialit, plani i punimit dhe hartimi i tij dhe në fund baza dokumentuese. Kjo është bërë me qëllim që studentët të kenë një orientim metodologjik se si duhet të fillohet një shkrim. Më pastaj jemi ndalur në çështje gjuhësore si: gjuha e veprës shkencore, stilet e të shkruarit, dhe përdorimi i fjalëve shqipe në vend të fjalëve të huaja. Një kapitulli i është kushtuar një kulture të përgjithshme shkrimore që ka të bëjë me çështje personale, po edhe praktike si shkrimet ligjore, procesi, raporti, referati etj. Ndërkaq në fund i kemi përfshirë dhe sqaruar llojet e shkrimit akademik që u duhen gjatë studimeve, po edhe pastaj si: eseja, punimi seminarik, punimi i diplomës, recensioni, studimi dhe llojet e tjera të nivelit më të lartë shkencor. Ky libër mund të shërbejë të gjithë atyre që merren me shkrime, me studime ose që duan të marrin një dije dhe kulturë për të shkruar bukur dhe në mënyrë profesionale.

Bota Sot: Planet e juaja të mëtejme?

Xh.Aliçkaj: Kam mbledhur afro 600 anekdota në oda burrash, kam arritur t’i rikujtoj afër 300 sish. Meritojnë të botohen se janë interesante.

Memoriali i Heroit Kombëtar të Shqiptarëve, Gjegj Kastriotit Skënderbeut.në Lezhë tërheq vizitorë

Memoriali i Heroit Kombëtar të Shqiptarëve, Gjegj Kastriotit Skënderbeut, i cili u ndërtua 30 vjet më parë në qytetin historik të Lezhës në Shqipëri, po tërheq interesimin e vizitorëve nga të gjithë trojet shqiptare dhe më gjerë. I ndërtuar në qendrën historike të qytetit dhe i pasuruar nga gërmimet arkeologjike të viteve të fundit, nga ekspedita shqiptaro-gjermane. Memoriali gradualisht po shndërrohet në një kompleks që dëshmon për një pjesë të rëndësishme të historisë kombëtare të shqiptarëve.

Nuk do të lejojmë që dikush të luajë me ndjenjat e qytetarëve...

 Njësitet speciale policore edhe më tutje janë të pranishme në rrethinën e Kalasë së Shkupit, pas incidentit të dhunshëm që ndodhi midis dy grupeve etnike shqiptare dhe maqedonase në këtë lokacion.

Bëhet e ditur se lidhur me situatën e tensionuar sonte pritet të mbahet një takim urgjent midis kreut të Qeverisë, Nikolla Gruevski dhe liderit të BDI-së, Ali Ahmeti. Në një njoftim të fundit të Ministrisë së Punëve të Brendshme (MPB) theksohet se gjatë incidentit në Kala, dy pjesëtarë të policisë janë të lënduar, ndërsa ka të lënduar edhe në mesin e protestuesve.

“Nga sulmet me gurë janë lënduar dy pjesëtarë të policisë, ndërsa nga Spitali i Qytetit kanë njoftuar se rreth gjashtë persona të moshave prej 13 deri në 24 kanë kërkuar ndihmë për lëndimet që kanë pësuar në incidentin në Kalanë e Shkupit”, theksohet në njoftimin e MPB-së.

Sipas kësaj ministrie, janë siguruar xhirime nga protesta dhe incidentet dhe se gjatë ditëve të ardhshëm do të thirren në biseda informative dhe për përgjegjësi pjesëmarrësit e incidenteve.

MPB theksoi se deri tek incidenti erdhi pas përballjes së dy grupeve të protestuesve në Kalanë e Shkupit, të cilët më pas sulmuan njëra tjetrën me gurë dhe gjësende të tjera të forta. Njësitet e posaçme të policisë për disa minuta kanë qëndruar në mesin e dy turmave, duke arritur që të pas të ulin tensionet dhe të shpërndajnë grupet protestuese.

Kryeministri i Maqedonisë, Nikolla Gruevski, ka apeluar që të ruhet gjakftohtësia dhe kjo situatë të mos shfrytëzohet për qëllime politike.

"Nuk do të lejojmë që dikush të luajë me ndjenjat e qytetarëve. Do të bëjmë ç’është e mundur që situata të vihet nën kontroll", ka theksuar Gruevski.

Tensionimi i situatës ka nisur pas vendimit të Ministrisë së Kulturës për të ndërtuar një kishë muze mbi Kalanë e Shkupit, e cila, siç u tha, bëhet në themelet e një kishe të rrënuar nga shekulli 13.

Kjo nismë ishte kundërshtuar nga partitë dhe organizatat joqeveritare shqiptare, të cilat, ditëve të fundit, kanë kërkuar ndërprerjen e punimeve dhe mostensionimin e situatës në aspektin ndëretnik dhe ndërfetar.

Punimet për kishën u ndërprenë me një marrëveshje qeveritare, mirëpo ajo nuk u respektua pasi që punëtorë të një ndërmarrjeje maqedonase u ndaluan të martën në mbrëmje nga qytetarë të Shkupit, derisa fshehtas po vazhdonin ndërtimin e kishës.

* * * * * * *

Përleshje të dhunshme në Shkup

Në Kalanë e Shkupit sot ka ndodhur një rrahje ndërmjet dy grupeve, të cilat protestonin për dhe kundër ndërtimit të një kishe në këtë lokacion. Protestuesit kanë hedhur gurë drejt njëri-tjetrit, me ç'rast janë lënduar disa vetë, përfshirë një fëmijë.

Policia maqedonase ka arrestuar disa nga pjesëmarrësit në këtë incident. Protestat në Kalanë e qytetit të Shkupit janë organizuar nga organizata joqeveritare “Zgjohu” dhe disa grupe tjera joformale.

Mediet raportojnë se në turmën e protestuesve është goditur nga policia edhe kreu i Lëvizjes “ZGJOHU!”, Artan Grubi, i cili ka tentuar që të qetësojë radhët e para të protestuesve.

“Pas provokimeve të radhës, po bëhen pesë vite që po na provokojnë një pas një. Edhe provuan në mënyrë tinëzare duke punuar natën me na vjedhë Kalanë tonë, por ne fituam dhe hymë këtu dhe kjo është një betejë e fituar nga ne. Ata e treguan mënyrën e vetë se si veprojnë, si vjedhin, si falsifikojnë historinë dhe vlerat tona. Ne e dimë se kush jemi dhe s’kemi krizë identiteti dhe gjithmonë do të jemi në mbrojtje të shqiptarisë këtu. Ju lus që të shpërndaheni”, ka thënë Grubi.

Ndërsa, kryetari i të Shoqatës së të Burgosurve Shqiptarë, Shpëtim Pollozhani theksoi se kjo situatë është e provokuar dhe e organizuar nga struktura të pushtetit. Ky aktivitet është shkas që është montuar brenda një nate në stil kaçakes. Nuk ndërtohet një shtet binancional me këso provokime.

“Ky është tensionim i provokuar dhe ne kemi vepruar me dinjitet. Me këto kisha dhe kryqe po bëhet si varrezë masive. Është provokim i radhës i organizuar nga pushteti”, theksoi Pollozhani.

Sipas tij, kjo protestë popullore është si pasojë së veprimtarisë së një Qeverie të papërgjegjshme dhe si pasojë e pjesëmarrësve shqiptarë të papërgjegjshëm në Qeveri.

Sevdije Rexhepi - NËN MELODI ERËRASH TË NXEHTA

Tregim nga Sevdije Rexhepi

NËN MELODI ERËRASH TË NXEHTA

Zgjuar tamam me kohë ashtu gjumëkurdisur, mu si ora e saktë të cilën e shtyj çdo pesë minuta dhe dua të vazhdoj ëndrrën. Edhe pesë minuta të tjerë, ikin dhjetë... Symbyllur ngritëm për të filluar ritualin mëngjesor në dhomën e vogël dy me dy por ku janë të gjitha që të duhen. Tavolina, një llambë e vogël nate për lexim nëse nuk je lodhur nga puna dymbëdhjetorëshe, frigorifer për ujë të ftohtë akull, për të mbijetuar etjen në shkretëtire, pastaj një lavaman e pak më lart pasqyra me të cilën shkëmbejmë shikimet që në minutat e parë të ditës, flasim në heshtje, se kuptohemi pa asnjë problem, kur ngrysem unë edhe ajo gjithashtu, unë e qeshur ajo ka buzëqeshjen identike me timen. Nganjëherë pa dashje ca pika uji ikin pa qëllim në pasqyrë duke u munduar të prishin imazhin e disponimit mëngjesor, pastaj avulli mbulon si me vello mëndafshi shikimet tona. Fshij fytyrën time dhe të saj dhe përsëri shikohemi njëjtë si dje, pardje, para një viti, dy, tre… Flasim në heshtje dhe premtojmë se do shihemi edhe nesër, në të njëjtën kohë. Do flasim përsëri dhe do e pyesim njëra-tjetrën për po të njëjtat gjëra.
Ajo nuk flet, veçse përsërit pas meje atë çka them unë, imiton çdo shikim timin, çdo lëvizje buzësh. Të ngjashme sa s’ka më, si binjakët siamez. Por ka diçka që nuk është e ngjashme mes nesh: Asaj nuk i bëhet vonë për gjumë, as nuk zgjohet herët ngase nuk fle kurrë. Është gjithmonë në krye të detyrës për të tjerët.
Minutat ikin shumë shpejt si të ishin sekonda, ora ecën e bashkë me të dhe koha që nuk ndalet. Tek hap derën për të ikur në punë kthehem edhe njëherë tek mikja ime Pasqyrë dhe i premtoj se do shihemi në mbrëmje.
Nxitoj hapat shkallëve teposhtë dhe ndiej valë të nxehtë ere tek rrah fytyrën time në këtë mëngjes të hershëm që është shumë më i jashtëzakonshëm se mëngjeset e freskëta në atdhe. Detyrimisht mbyll kapakët e syve për pak sekonda dhe mendja më ikë atje. Kujtoj po këtë nxehtësi që i ngjan atij zjarri kur nënat tona bëjnë flinë me saç.
Edhe kjo ditë më lë të kuptoj se s’do ketë ndonjë dallim të madh nga ato që ikën. Tek shpejtoj hapat rrugës së njëjtë përsëri mbyll sytë dhe pyetem: Vërtetë jemi këtu? Ende jemi këtu?
Dëgjohen po të njëjtat ushtima e zhurma në qiell e tokë, në të njëjtën orë, nën të njëjtin qiell. E vetmja që është e ndryshme në tërë këtë rutinë është ndonjë e papritur që nuk njeh as orë, as ditë e as mot. Eh, atëherë i humb kuptimi gjithçkaje dhe lumë pyetjesh vërshojnë shtratin e mendjes tënde. Lum aq i vrullshëm sa të merr me vete po nuk dite not. Dhe për çudinë tënde të gjitha kapërdihen dhe përqafohen ditët në vazhdim sikur e djeshmja t’i takonte një të kaluare të largët e jo realitetit të jetuar në të cilën ti ishe aktor i vërtetë i këtij filmi jetësor.
Rrugës takohen po të njëjtat fytyra të përgjumura me hapa që nxitojnë për të filluar edhe një ditë të re pune. Më tutje, fytyra ushtarësh të lodhur nga nata, të pagjumë, ata të cilët neve na bëjnë më të lehtë dhe sigurt gjumin brenda. Në ata sy lexohen tregime të shumta nga më të ndryshmet dhe malli për më të dashurit e tyre.
Në gjethe palmash fshihet enigma, e përkundur nën melodi erërash të nxehta. Në trungun e saj fshihet patundshmëria, rrënjë të thelluara nën shtresa shekujsh i japin krahë vazhdimësisë së jetës.
Mjegullnaja pluhuri që nuk janë të rralla me temperaturat tmerrësisht të larta të shtynë të pyesësh: A thua si mbijetojnë banorët e këtij vendi? Jashtë telave gjemborë shihen tek punojnë tokën aty afër burimit të Tigrit, lumi që ushqen shpresat dhe përkund historinë e vjetër të civilizimit.
Fytyrat e tyre falin buzëqeshje të panjohurve gjersa realiteti ndryshon shumë dhe hallet e jetës janë aq të kundërta nga jeta jonë brenda telave.
Dita tretet dhe sjell muzgun si një pikturë të bukur të një artisti të madh dhe të papërsëritshëm, diku në skajin tjetër të Botës duke u lutur që kjo panoramë të jetë jetëgjatë.
Yjet qëndisin qiellin atje ku fshihet bukuria e tyre bashkë me vellon e hënës që shoqëron ato. Nëse do të jetë një natë e qetë atëherë lutesh që ëndrrat të përkundin ashtu si fëmiun për të bredhur pastaj ëmbëlsisht nëpër kopshtet e varura, për t’u ngjitur më lart se asnjëherë, mbi Kullën e Babelit.
Syhapur kthehemi në realitet, të vetëdijshëm se shqiponjat përherë fluturojnë lart, mbijetojnë nëpër shtrëngata dhe kthehen përsëri në fole edhe me të forta se dje. Aty frymojnë lirshëm gjersa Lindja e Mesme bashkë me Kopshtin e Edenit do t’i ngjajnë një përralle interesante për gjeneratat që do vijnë.



Sevdije Rexhepi
Irak
Gusht 2010

Tregim: PROVA SEKRETE E VAJZES

 
Vullnet Mato
 
PROVA SEKRETE E VAJZËS
          Tregim
 
         Nila ishte një topolake me ngjyrime brune në trup dhe me ëndrra të guximshme në mendje. Ndryshe nga shoqet e moshës së saj, ajo me të mbaruar shkollën e mesme të minierave në Përrenjas, hyri në një kurs për shofere. Të gjithë në familje e porositën të kishte kujdes me këtë profesion, sepse duke filluar qysh në guidat e kursit, meshkujt lakmitarë do t’i binin në qafë për çdo lehtësi që mund t’i bënin. Nila u përgjigjej të gjithëve: “Ju lumtë atyre po më gjetën budallaqe !”
          Instruktori i kursit, një shofer nafte me përvojë, e filloi pretendimin e vet, jo me gojë, por me gishtat e dorës së majtë. Sa herë duhet t’i mësonte ndërrimin e marsheve, nga krahu i pasagjerit të parë, ku qëndronte zakonisht për ta mbajtur nën kujdes kursantin, ai bënte sikur nuk e shihte levën dhe i prekte  gjurin.
           - Profesor, leva e marsheve është prej hekuri, jo prej mishi!- i tërhiqte vëmendjen ajo.
           - Po, po, Nila, më fal, se e kisha mendjen te gropat e rrugës ! - justifikohej kot ai, sepse mendjen e kishte pikërisht te gropat e mishit të saj.
           Nila, si vajzë e mprehtë dhe me pasion për punët që niste, e mbaroi kursin shkëlqyer si në teori edhe në praktikë. Me të marrë patentën shkoi në sektorin e komunales dhe mori një furgon të vjetër për të punuar në transportimin e plehrave. Vuajti disa muaj me radhë, duke e çuar mjetin e amortizuar herë pas here te ofiçina e parkut automobilistik për riparime, të cilat s’kishin të mbaruar. Sa ndreqej njëri defekt, shkaktohej tjetri. Dukej sikur edhe hekurat e ndryshkur ia bënin me inat daljes së saj femërore në një punë të tillë. Shpesh detyrohej t’u jepte xhenerikëve edhe ndonjë shpërblim nga rroga e pakët që merrte.
          - Lere, atë dreq furgoni më të vjetër se unë! - i thoshte i ati i moshuar. - Ai qafir nuk kërkon vetëm krahët e tu, po edhe paratë e djersës!
          - Nuk e lë! - ngulmonte ajo. - Të paktën ushtroj zanatin.
          Nila mori vesh se në drejtorinë komunale të rrethit kishte ardhur një furgon i ri fringo, për të cilin drejtori Sinan Puria, nuk kishte vendosur ende kujt do t’ia jepte nga katër shoferët pretendentë të ndërmarrjes se tij. Dikush nga ata, i kishte ofruar një shuk me të holla, që ta merrte mjetin fringo, pa hyrë në garë aftësie me të tjerët. Nila vrapoi t’i lutej drejtor Sinanit, që jo vetëm ta merrte si femër, por edhe t’i premtonte punë të palodhur për ta mbajtur Përrenjasin të pastër si oborrin e një nikoqirje të mirë, mjafton ta merrte atë mrekulli vezulluese. Aq më tepër kishte bindjen, se drejtori i moshuar nuk mund të pretendonte kurrsesi trupin e saj të njomë e topolak në këmbim të atij furgoni.
           Pasi e pa mjetin të parkuar në fund të oborrit të drejtorisë, ajo hyri me një frymë te zyra e drejtor Sinanit, duke pasur brenda vetes një ngasje e tundim të paparë ndonjëherë. Me buzagazin e saj engjëllor iu lut atij atë mesditë, aq sa ishte gati t’i falte shpirtin, vetëm ta merrte atë furgon të mahnitshëm.
           Drejtor Sinani e dëgjoi qetësisht të gjithë lutjen e saj të përgjëruar, duke u lëngëzuar brenda gojës  e  duke picërruar sytë te gjoksi i saj mollëzak, dhe në fund i tha krejt gjakftohtë:   
          - Furgoni qëkur erdhi më tha një fjalë: Jam me moshë te re dhe më fiton, kush fal për mua dhuratë nga mosha e  re e vetes...
           Nila e kuptoi ku rrihte çekani i ndryshkur i drejtorit dhe e kundroi me keqardhje në fytyrën e zhubrosur nga rrudhat gjashtëdhjetë e ca vjeçare. Por ajo mendoi se diçka duhet të bënte, për ta bindur atë plak kërkues thesaresh vajzërore, që të mos i shpëtonte nga duart një rast kaq i shkëlqyer. Ndonëse pa përvojë në marrëdhënie me meshkujt, ajo mori parasysh të përpiqej shumë, derisa ta çonte plakushin pushtanik në shtatë çezma, pa i dhënë të pinte nga uji i kulluar i trupit të saj.
           - A nuk ka zgjidhje tjetër, sikur të lija rrogën gjashtë muaj pa marrë? - pyeti ajo me drithtirë gjymtyrësh.
           - As furgoni vetë po ta pyesësh, nuk besoj se pranon zgjidhje tjetër nga një vajzë si ti! - i tha ai duke lënë të kuptohet se mund ta merrnin me lekë, ata që e kishin trupin me gjemba, jo me lule të freskëta siç e kishte ajo...
            Nila heshti një grimë dhe tha më së fundi:
           - Do ta shohim edhe atë gjë!... - vendosi duke hedhur sytë e turpëruar te muri i zyrës së drejtorit, ku ishin afishuar disa tabela me fotografi e shifra nga arritjet e ndërmarrjes dhe përfund tyre ishte mbështetur një divan i butë prej sfungjeri të veshur më lëkurë të zezë. “ Këtu do të më shtrijë, - mendoi  vajza me trishtim, - në këtë divan të zi, për të më zhyer vajzërinë time të bardhë, që nuk kam pranuar t’ia lejoj as atij djalit që kam dashur në shkollën e mesme. - Dakord, o drejtor, po si do bëj, që ta marr furgonin? - e pyeti ajo drejtorin pas pak, gjithnjë me një drithtirë trishtuese në trup.
           Sinani e çoi buzën lapurake vesh më vesh nga kënaqësia.
          - Meqë je dakord ta marrësh, shko te administrata, thuaji asaj të bëj gati dokumentet për firmë. Dhe do vish prapë tek unë në zyrë, në orën pesë pasdite të marrësh çelësat e furgonit... - i shpjegoi ai me neps të dukshëm në sytë e tij epshorë.
         - Mirë! - u gjegj Nila dhe pasi i dha Sinanit një puthje falënderimi të sinqertë në faqe, doli për të shkuar në zyrën e administratës.
          Dokumentet u bënë shpejt dhe pasi firmosi vetë Nila, shkuan bashkë me punonjësen e administratës te zyra e drejtorit. Ai i tha punonjëses të linte aty dokumentet e të shkonte në zyrën e saj  dhe Nilës të ulej në karrigen përballë. Pasi firmosi edhe vetë në sytë e vajzës, drejtori i futi shkresat në sirtarin e tij.
         - Tani furgoni akull i ri është i yti! E paç hallall!- i tha asaj me një pamje tepër entuziaste, pas së cilës vajza do të priste pasdite me zemër të ngrirë pasojën e hidhur të kësaj fitorie.  
         Fjala “Akull” ia akulloi edhe asaj krejt trupin, duke e venë në mendime të ankthshme, si mund të bënte që pasdite, kur boshatiseshin zyrat, të mos këmbente rininë e saj me një organ mashkullor prej akulli shumëvjeçar. Ndjeu se gjendej në një dilemë të tmerrshme. Sikur ta merrnin vesh prindërit, sidomos babai, atë kusht llahtarshëm që kishte pranuar, asaj jo vetëm do t’i shuhej menjëherë ajo ëndërr e bukur me xixëllime fringo, por do të futej në dhe e gjallë. O zot, tha me vete, pse na ke bërë ne femrat, të paguajmë kaq shtrenjtë edhe për sende që meshkujt mund t’i marrin pa poshtëruar veten kaq shumë!... Në ankthin e këtij halli, iu kujtua çfarë i kishte treguar ajo shoqja e saj, që e zgjati zhvirgjërimin në disa takime, duke i larguar vëmendjen mashkullit, për të mbaruar pa arritur depërtimin. Do provoj sekretin e saj, tha me vete, dhe po e pashë keq, do i shkas nga prehri si ngjalë.
            I dha dorën drejtorit dhe shkoi hëngri drekë fare pa oreks te një restorant i rëndomtë. Dhe pasi u soll përqark nëpër dyqane të shtynte kohën, në orën pesë pa pak, u paraqit te dezhurni i zyrave të ndërmarrjes. Ai i porositur nga drejtori, i tha të ngjitej menjëherë te zyra, duke menduar se Sinani kishte bere sevap që ia kishte dhënë furgonin kësaj vajze te re.
            Nila hyri te zyra e drejtorit, duke përfytyruar me dridhje të tmerrshme në gjunjët e saj, se si pas pak do ta mposhtte organin e akullt të këtij plakushi, në trupin e saj të virgjër.
           Sinani u çua nga karrigia dhe e ftoi vajzën të rehatohej te divani. Shkoi i vuri çelësin derës dhe iu ul fare pranë, duke shtrirë dorën nën fustan, deri ne thellësi të kofshëve të saj. Rrëshqitja deri afër fundbarkut të saj e një miu të qullur nga ata të gjirizeve, mbase do t’i dukej më pak rrëqethëse dhe e frikshme në ato çaste. Plaku përkuli kokën dhe e ngjeshi mes kofshëve te saj me një puthje e lëpirje gati prej bulldogu. Pastaj e shtriu trupin e saj të ngrirë tejpërtej divanit dhe i hoqi të mbathurat. Puthi sërish e lëpiu i verbuar nga vështrimi pa syze në afërsi të organit femëror. Së fundi u bë gati të përdorë organin e tij, ende pa arritur formën e gatishmërisë së nevojshme burrërore.  
           Vajza ndjeu diçka paksa të fortë në afërsinë fundore të trupit. Pikërisht në atë çast të frikshëm,  mendoi të provonte atë që kishte dëgjuar nga shoqja e saj. Atëherë për t’i larguar vëmendjen eksituese, Anila e pyeti me sytë nga fotografitë e tabelës te muri sipër kokës:
           - Drejtor, cili sektor ka dalë fotografi këtu?...
           - A, a, kush?... - tha ai i jargavitur dhe ngriti kryet përpjetë nga tabela.
           Anila ndjeu se kallëpi i akullit në afërsi të trupit të saj filloi paksa te zbutej. Ky fakt i çuditshëm i dha kurajë ta nxisë me tej:
            - Ja, ja, ky, ky këtu !...
            Sinani u kapërdi me fytin krejt të thatë.
            - Aha, janë ata të pastrim gjelbërimit !... - tha ai dhe filloi sërish të hungërojë e të mundohet me masazhe dore për të marrë veten.
            Kur ajo ndjeu serish tendosjen e akullt pranë trupit të saj, i tha edhe njëherë duke vënë gishtin te një pikë mbi fotografi:
            - Po kjo këtu, unë jam ?....
            - Ku ? Ku?... Nuk e dalloj dot ...
            - Këtu te kjo ku kanë dalë shumë veta...
            - Lere ta llafosim më vonë, se i kam lënë syzet te tavolina!... - tha ai dhe kuptoi se ishte lëngështuar krejt nënvete, pa arritur të bënte gjë.    
            Vajza ndjeu se tashmë kallëpi i akullit të tij kishte shkrirë tërësisht. Ai u mundua edhe me tej, por nuk mundi ta ngjallte sërish atë send të  vdekur.
Pas kësaj drejtor Sinani u tërhoq te fundi i divanit, ngriti pantallonat dhe i tha vajzës me keqardhje të thellë:
           - Çou vogëlushe, vish të mbathurat, se nuk funksionova dot sot ! Pata emocione të çuditshme. Një herë tjetër. Ne tani jemi miq...- tha ai dhe shkoi te tryeza i dha çelësat e furgonit.
            Anila nënqeshi e gëzuar deri në thellësi të shpirtit dhe tha me vete: “Po arrite edhe një herë tjetër të shtrish trupin tim nën akullin tënd të qullosur, të lumtë ty, o rrapatuç plak!... Dhe tani që ta mora furgonin, po më re prapë në qafë, do shkoj të tregoj atje ku duhet, të të shkrihet edhe akulli i shpirtit tënd!