nga Flori Bruqi:Pse miklojnë shpirtrat ......apo Agron Shele ndryshe...

Agron Shele

Agron Shele është Sekretar i Pergjithshem i Lidhjes Nderkombetare te Poetve dhe Shkrimtareve “Pegasi” Albania ,Nën/Kryetari i Përgjithshëm i Lidhjes “Pegasi”, Kryetari i Degës Përmet, ,anëtar i Lidhjes së Globit “WPS”,pjesmarrës në Kongresin e Lidhjes Shkrimtarëve të Botës,Athinë 2007,pjesmarrësi i Mitingut Poezisë (Gjakovë/Kosovë),pjesmarres i Takimit poetik Shkup (Maqedoni) 2009 dhe organizator i Simpoziumit Nderkombetar “Muza poetike Peagasi 2009” .

Agron Shele, ka lindur më 07.10.1972 në fshatin Leskaj,Krahina Maleshove,Rrethi Permet. Pas mbarimit të shkollës së mesme, vijoi studimet e larta dhe u diplomua në Tiranë.





Më pas ka kryer studimet pasuniversitare për gjuhën angleze, informatikë, mbrojtje mjedisi dhe strategji e pergjithshme. Iu dedikua poezisë që në moshë të hershme. Është autor i romaneve “Hapat e Klarës”, “Përtej perdes gri” dhe “Imazhi i rremë”, botime të shtëpisë botuese “Marin Barleti” Tiranë. Është Nen/Kryetar i Lidhjes së Shkrimtarëve “Pegasi”Albania, me qendër në Gjirokastër dhe Kryetar i Degës së kësaj Lidhjeje në Përmet. Po kështu Kryetar i Shoqatës: “Rinia dhe fëmijët” dhe i shoqatës “Mjedisi në komunitet”. Agroni është Anëtar i Lidhjes së Poetëve Bashkohorë (W.P.S), pjesëmarrës i nderuar në Kongresin Ndërkombëtar të zhvilluar Athinë në vitin 2007, ku përfaqësoi Lidhjen e Krijuesve “Pegasi” Albania.Veprimtaria e tij shkrimore po prezantohet në të gjithë simotrat e Lidhjes Pegasi”.



Ai gjithashtu është bashkëautor në Antologjinë poetike “Korsi e hapur”1 me autorë të Lidhjes së Krijuesve “Pegasi” dhe të tjerë, botuar në mars të vitit 2008, ku janë përfshirë rreth 270 autorë shqiptarë dhe nga Bota. Ai po jep një kontribut të madh në fushën e letërsisë, jo vetëm në Përmet, ku është aktualisht edhe Drejtor i Qendrën Kulturore.

Veprat e botuara:

1. Hapat e Klarës, “Steps of Clara” (roman)
2. Përtej perdes gri “Behind the grey curtains” (roman),
( çmimi I i Lidhjes Pegasi viti 2005,dhe vleresim me medalje nga Kongresi Lidhjes Poeteve dhe Shkrimtareve Nderkombetare,Salamine 2007)
3. Imazh i rremë “False images” (roman) ( çmimi I i Lidhjes Pegasi viti 2008)
4. Pasazh i pafaj “Innocent passage” (poezí) përkthyer Greqisht (revista Qeleno),Italisht (revista Artista a Confronto) dhe anglisht
5. Antolgjisë poetike /Korsi e hapur (Bashkëautor)

Vëllimi “Pasazh pa faj” është vëllimi i tij i parë poetik, por janë botuar në disa vende poezi të tij, të cilat kanë tërhequr vëmendjen.
Është fitues i çmimit të parë në konkursin”PEGASI 2006” (roman)
Është fitues i çmimit të parë në konkursin “Pegasi 2008” (roman)

MUZA IME

Muza ime!

Ç´bukuri fsheh brenda muzgjeve?

Ç´ëndrra rilinde përtej lirishtave?

Ç´këngë këndon honeve të gremisura?

Ç´rreze kërkon mbrëmjeve të ngrysura?

Ç?...(A mund të mbarojnë pyetjet retorike?)

Muza ime!

Qëndroj majë shkrepit të heshtur,

heshtjen godas mes të përjetshmes  tretur.

Ngado shoh perëndim të plakur,

më  shfaqet kudo agimi i ringjallur.

Muza ime!

Vitet dhe thinjat si vetë kreshtat,

zbardhin nën mjegullat e fshehta.

Shpirti i gdhendur nga pena thatime,

dridhet, griset, tutje humbëtirave.

Muza ime!

Mos erdhe si mallkim ndër deje

a  si lojë  luajtëse marramendshe?

Kundroj sy  vashe fshehur brenda teje

dhe lotkthyerin në smerald.

Muza ime!

Si frymë e shenjtë shtyn në harrim,

pse poetë u gdhimë në ag.

Vegimeve  të paqta jeta në vlim

Dita shpejton me harrakatin çap…

Ëndrrat e mia mbetën aty

Copëza fjalësh drithërojnë shpirtin...

Ëndrrat e mia mbetën aty,

si mijëra ajzbergë në oqeanin e pafund.

Mendja depërton tutje fluturimth,

në të tjera qiej, rrugëtimesh “plot mund“.

Ëndrrat e mia mbetën aty,

netëve pranverore, yjeshumë.

Copëza ndjenje drithmojnë shpirtin

dhe endën magjinë pëlhurë.

Ëndrrat e mia mbetën aty,

si zbardhja e dritës, në agim.

Me mallin e vjeshtës në gji

dhe ... e pikat e shiut -trishtim. 

Ëndrrat e mia mbetën aty

mbi harqe ylberësh, koloritë kuptimësie;

Të bardhën ditë, shpresë dhe ngazëllim,

përthyen shtigje “rrebelim“ poezie.

Ëndrrat e mia mbetën aty

Të formatuara ndjenjësisht...

Një shikim i hedhur qiellit të tymtë

Konturim frymor –figurë statujisht...                                                                   

                                                     

                 

Ëngjejt zbardhën

Demonët dhunues 

braktisën,

Perdet errëtuese 

shpërndarë në”Kumtër”.

u zhdukën,

humbën në vetveten e largët.

Qielli shndriti

Ëngjëjt zbardhën 

zymtësinë hapësinore.

Mikluan shpirtrat e vdekur,

të harruar;

farkëtuan 

thundrat e çelikëta, 

shtresave paqësore 

fluturuan.

         

Në Olimp vendoset drejtësia

Zeusi premtoi drejtësinë e përjetshme,

të fshehur,

të ndalur prej shekujsh, e shekujsh.

Mëkatarët kapën vetë mëkatarët

Dhuratën më të shenjtë, për të tmerrshin“Had“.

Kudo ithtarët brohoritën marrëzinë

dhe kudo shtrënguan zinxhirë pafajësie.

     

   

Tetor 

Mijëra gjethevrara prekin trotuarin

Erë- marrëzia shtyn edhe më tej,

Harresa e largët pret ndanë qytetit,

të mundë, më tepër të rrëmbejë,…

S´mbaron këtu mëkat’ i filluar,

Zogjtë e fundit nga shtëpia zbon,

Kur mëngjezi shkopin e parë hedh,

lotvuajtjet jetime asfaltin miklojnë.

Era bredhacake turret poshtë liqenit,

Gjurmëkujtesat gërvish thonjzhveshur,

E nesërmja përcjell me fshesën ndër duar

Ankthin e mbledhur, netëve të vonuara.

    

Anës liqenit

Vjeshta të harroi liqen, jo Unë.

Erdha si gjithmonë pranë teje,

zbathur,

Vlagun tënd më tepër të ndiej.

Valët derdhen poshtë këmbëve,

dridhen, përflasin;

khehen sërish prapë  tutje,

treten humbëtirave të thella.

Dallëndyshet u larguan,

Njerëzit po ashtu,

veç regëtima pulëbardhash

dhe çapat e mi të vetmuar.

(Shkruhet kujtesa në trajta papirusesh, 

për të rifreskuar kujtesën e shkuar…).

Gjatësi valësh të lodhura,

muzg mbi qelqin tënd,

Shirita të ndritshëm, të prerë,

 mendime që nisen larg,

 mendime, që s’ndalin  kurrë në vend…

                                                     

       

Dritëhije 

Perëndimi tretet tutje në pafundësi

Dal nga dalë dhe nata zbret pa kufi,

po dhe vashat, në të linjta shtratin zënë,

kush në ëndërr, kush e epur, kush dhe qan.

Qetësia përçuditëse mbisundon,

nën çapin harrakat ditë e vonë ,

mbi lumenj fërgëlluar dot s´gëzon

dhimbje lotësh mbart lugina poshtë.

Kush një thikë zemrës i shtrëngon…

Ç´duhej më për të dhe kjo jetë e zezë

Ajo iku. Po tani i shkreti!

Si ”Romeo” përgjëron gjunjëzuar.

Më fatkeqi, s´guxon ende të ngrihet,

I mbetur në gjumë, nxirrosur si më s´ka

Natë e errët, humbëtirë e pamatë

të bardhin shpirt, e çon shumë larg.

Prit të finishohet ky mallkim ndër deje:

Heshtje varri, nënqeshje mizore.

Nata arratiset, në pritsh ditën e re

çohu i lumtur, zhytu në hare.

                                                                                   

Rikthim

E mallkova shiun për ëndrrën e dëbuar,

Sytë e përgjumur kërkonin flokët tuaj,

buzëqeshjen,

shkujdesje hapash.

Hija jote tretej natën e vonuar.

Të  kërkova kudo gjurmëve të jetës,                                                                                                

diku humbe,...

Ku?...

Ndoshta mallit tim 

u struke e heshtur.

Pasazh i pafaj

Pasazh i shkuar,fytyrë e konfiguruar

Fytyrë vajze,

ëmbëlsisht e dashuruar.

Det i thellë,

konturim i tejskajshëm.

Mall i fshehur dhimbshëm.

Pasazh i pafaj.

Vajzat

Kapërcim diellor,rrëzëllim drite.

Vështrim i vjedhur ngutshëm,

robërim shpirti.

Botë e tërë ndjenjash ,

çast lumturi.

Brengë e përhershme,jetë marrëzi.

Botën rrotullojnë,si të ishte lodër.

Ulen e përulen,

boshllëkut të kotë.

Nimfa që tronditin zotat edhe qiellin,

Çojnë në altar,

Ditët e pendimit.

Të bukura ,të brishta 

dhe ëndërrimtare.

Krijesa  mrekulli,fluturim pulëbardhash.

Fllad pranveror,petal trëndafili

Shenjë çiltërsie

Kurorë dashurie.

   

E pafalshme

Valët shkumëzuse,

poshtë bregut soditës 

horizontesh u thyen,

thinjat e bardha shkulën,

ngjirizeve të thella përhumbën.

Deliri i paqes përtej blusë

nënqeshi mendjelehtësinë shekullore

dhe fali kryneçësinë moderne!

Së largu

Një telefonatë uron nga larg,

Një tjetër gotë troket dhe më larg.

Për mua!

Të gjithë ndihen të gëzuar,

dëfrejnë në dëfrim.

Sigurisht për mua!

Por s’pyetët shumë këtë buzëmbrëmje,

as për qytetin s’folët një të vetme  fjalë...

Vetminë tonë s’e shkulët, u trëmbët

 nga rrënjët xhufkore këtë natë.

Ju vazhdoni të gëzoni për ne,

pa ne…

Çuditem dhe vetë për akullin që ndiej.

Majë shkëmbit të bardhë

Majë shkëmbit të egër,

                       të lartë,

 mbisundon frika.

Mes territ shfryrës shkulmë bore,

                             gëlon stuhia.

Një klithmë vajtuese çjerr heshtjen,

qan fatin e braktisur prej kohës,

me sy të lodhur mbërthyer

pas territ pa fund  shfaqës.

Jehon ulërimë e largët

mbytur ndër dhimbje,  lot,

nota pentagrami vajtimi

 I lodhur,

          i mundur,

                         i plakur 

kërkon pak prehje  për shpirtin.

Në ëndërr vjen zëri i shokëve,

ta shkundë nga gjumi përjetshëm,

I pari të shkojë në furtunë,

të ndeshet dhe kthehet fitues.

Majë shkrepit të bardhë të ngjitet,

ulërimën e frikshme të niste.

Retë, në ishte e mundur,

 të gjitha, t´i përpinte! 

Apokalips 

Për zemrën,

rendën gjithandej ogurzinjtë…

por dot fatzinjtë,

s’e shkulën nga shpirti.

Një lypës

“Gjynah!”-

thotë me vete një plak kalimtar.

“Sa keq!”-

vazhdon lojëfjalën një djalë,…

Kështu shprehet më pas dhe një grua,

Ndërkohë një vajzë rrugën ka ndërruar.

Të tjerë,

prapë të tjerë përflasin.

Lypësi pret me duar të mpira.

Manastiri

Kambanat ranë sërishmi…

“Prapë ka vdekur tjetër njeri?!”

Fjalët e fundit, të vetmet…

I “fshehu” të gjitha manastiri,

 u kthye, në çast, në memec.

Kohezion 

Vërtet!

Sa afër ishim dje!

Çudi!

Sa larg shkuam sot!

Na ndante mes nesh një pikëpresje…

Sot nuk shquaj as pikat!

***

Sa zemra të plagosura,

sa shpirtëra të brengosur,

sa lot dhe sa mall,…

Ndal udhëkryqi më i madh. 

       

Mirë se erdhe

Kur zilja bie në derë,

dihet  alarm bëhet në shtëpi,

për rëndësinë e mysafirit të ardhur,

mimika tregon kush është ai.

         

O zemër, o mall, o vatër, o këngë, o zjarr…

O tokë e përgjakur nga shekujt,

O vend i të parëve të mi,

O diell që ndriçon përmbi qiej,

O vend i shqipeve – Shqipëri! 

O mall i mbledhur ndër njerëzi,

O vatër, ku prehje fal ti

O zemër, që rreh mbi çdo dashuri,

O vend i shqipeve – Shqipëri!

O këngë shpirti, burim jete,

O zjarr i endur ndër legjendë,

O më i shenjti ndër të gjithë,

O vend i shqipeve – Shqipëri!

Kosovës martire

Malet e rreptë dhe grykat e frikshme

Oshëtijnë nga klithmat e bijve të shqipes

Krenaria e arbërit fushëbetejë martirësh

Burrat e dheut  prore  ka thirrur.

E etur për komb,flamur e liri

U dogje në flakët e shekujve robëri

Tym e barut kullat statuja

Tmerr e panik për shkjahun  e huaj

Me zjarr e ndrite emrin tënd Kosovë

Me gjak e shkruajte gjuhën arbërore

Burrat u falën për besën dhe fjalën

Burrat e fituan tokën e të parëve.

Zëri i Drenicës,kushtrim lufte e furie

O prite o prite,jehon Azem Galicën

Ngritur mbi lavdi,tjetër rreth kreshnikësh

Me Adem Jasharin,valle historie.

Eh! Kosovë! Kosovë martire

Shekulli ri ,faqe lavdie

Gjaku dëshmorëve,provë pavdekësie

Krenari shqiptarizmi ,tokë e hyjnizuar. 

Oshëtimë e largët nga gjumi na zgjon

Vendlindjes time, Malëshovës

Fshehur mes malesh, ku mjegulla zë fill,

tutje horizontesh mendja fluturon,

malli i nxituar përherë në kërkim

për lisat, zallishtet dhe ujërat e ftohtë…

Si zogjtë shtegëtarë humbëm, s´di ku,

të lamë të vetme, ikëm të gjithë,

Rrënimi si korbat, turret egërsisht

të kthejë ç`të mundë, në pluhur dhe hi.

Fjala më e parë të mat me “dikur“,

ç`vlen, kur të heshtur shikojmë sot,

Askush s´mbart mallin tënd të gjerë,

t´i flasim, ta prekim, të shkrihemi në lot.

Madhështia jote shkrepëtin rrufe,

oshëtimë e largët nga gjumi na zgjon,

Malli i mbledhur na fton të gjithë 

Të të ngremë nga heshtja, nëna jonë, Malëshovë!

Me shpirtin, përherë në fluturim

Mikut tim, Frederik Reshpes

Ti ike ashtu, krejt papritur

me mallin vjeshtëror në gji.

Me zemrën mbetur peng atje

tek i shenjti,

             liqen turfullim.

Ti ike, pa thënë  asnjë fjalë,

i lodhur,

           i mundur nga dhimbja.

Me brengën e nënës së thinjur 

nga vitet e vuajtjes së poetit.

Ti humbe rrugëtimës  pa kthim,

me të vetmin ëndërrim në shpirt,

me të vetmen pasuri që kishe,

Dorëshkrime dhe copëza poezish. 

Ti ike larg, si era,

në të  përjetshmen paqe,

                                    ngadhënjim.

Me sytë e shpresës tek e nesërmja,

me shpirtin, përherë në fluturim.

Poemthi i kuajve të bardhë

I

U mendova një mbrëmje 

me vështrim nga yjet.

Hëna hidhte zbehtësinë mbi mua,

nënqeshte  pafajësinë e shpirtit treguar.

Mendova një çast 

ta përbuz këtë rreng të heshtur;

mendova një çast 

ta përbuz këtë imazh të rremë.

Qetësi!

Çuditërisht vetëm  qetësi,…

S´dihet ç’ ëndrra bredhin 

në shpirtin e njeriut!

Krahë menatorë shtrihen ngadalë

të lodhur,

             të verbër,

                        plot mistere.

Rendin pas natës së kuajve të bardhë.

Kjo është nata e kuajve të bardhë,

Natë,

Premierë e përhershme,

Premierë që s’di të reshtë.

II

Lëmshe mendimesh 

pleksen diku,

orvaten honeve,

ngrehinave të pafundme labirinthesh.

Shumë zgjidhje fal momenti.

Më vonë një e vetme,

në fund asnjë.

Treten si hije shiritave të prerë.

III

Dita agon…

Sklepat zhduken 

nga sytë e përgjumur,

Natyra përreth 

shfaqet në mjegull,

cicërimat e zogjve

 rikthejnë buzëqeshjen.

IV

Shkruaj për dashurinë.

E kush nuk ka shkruar 

për të në këtë botë!?

I pari nuk jam,

por as i fundit njeri.

do vijnë Të tjerët,

e të tjerë do shkruajnë ,

plot nostalgji të  gjelbër.

KORSI E HAPUR (ESSE)

Një shpalosje universale vlerash

   Mendimi universal në letërsi dhe unifikimi vlerave reale kanë mundësur sot koncepte dhe ide nga më madhoret,kanë krijuar tendenca përafrimi në shumë kultura,kanë paracaktuar modalitete bashkohore dhe kanë krijuar mundësi të jashtëzakonshme bashkëpunimi dhe komunikimi.

Nën këtë nismë dhe me motivim të qartë u realizua projekti “Korsi e hapur“ Antologji poetike e Krijuesve Pegasi dhe autorëve të tjerë nga vendi dhe bota (rreth 170 autorë vendas dhe 84 autorë të huaj nga 22 vende të ndryshme të botës),të cilët me prurjet e tyre letrare në 11 gjuhë të huaja,arritën të flisnin për herë të parë në gjuhën shqipe dhe të plotësonin një mozaik letrar nga më të larmishmit.

   Botimi i kësaj antologjie nuk është i rastësishëm,por erdhi si rrjedhojë e  përvojës  10-vjeçare,e shtrirjes së  Lidhjes “Pegasi“brenda dhe jashtë vendit,e komunikimit  me simotrat e tjera letrare të cilat shtrihen në të gjitha kontinentet,e shpalosjes universale të vlerave i cili është bërë evident dhe mjaft sinjikativ.

   Është e çuditshme por dhe mjaft premtues lloji i ri i komunikimit midis autorëve të ndryshëm nëpërmjet internetit,të cilët punojnë në mënyrë të pavarur përbrenda rrymave të ndryshme letrare,shkëmbejnë eksperiencë dhe hulmutojnë prurjet dhe gjetjet e reja ,debatojnë për anën kompozicionale dhe atë fabulore,konturojnë idetë dhe profeksionojnë stilet.

   Le të bëjmë një anlitikë të shkurtër të antologjisë poetike dhe të konkludojmë për dinamizmin e krijuar duke u endur nga një autor tek tjetri,nga një kulturë tek tjetra,nga një ndjenjësi në një ndjenjësi tjetër.

   Pse e shtroj këtë paratezë të nderuar kolegë?

Për shumë arsye të cilat të shtyjnë drejt konturimit të një letërsie ndryshe

•        -Letërsi që është domosdoshmërisht e aplikueshme në vende që kanë pasur  probleme çensurimi Shqipëri,Kosovë.

•        -Letërsi që duhet të ridimesionojë vetveten dhe të krijojë komunikim më të gjerë në hapësirë dhe kohë.(Komunikim që realizohet për herë të parë në letërsinë shqiptare pasi përfshihen rreth 84 autorë të ndryshëm të huaj)

•        -Letërsi që duhet të përafrojë kultura dhe kombe (Përfshi 22 vende të ndryshme të botës që përfaqësohen denjësisht)

•        -Letërsi komunikuese,dhe mundësuese për shkëmbime të ndërsjellta vlerash.

   Le të ndalemi në një moment tjetër, i cili shërben për të konfiguruar elementë kyç të një projekti të tillë,projekt që konsiston në paraqitje të përbashkëta  dhe në eventualitete të ndryshme.

   Ç´duhet të kuptojmë me elmentë që ndikojnë dukshëm në perfomancën e një vepre kaq të gjerë dhe në paraqitjen e saj grafike:

Është më se e kuptueshme që elementët bazë që treguesit e nivelit artistik të jenë sa më cilësorë duhet:

•        -Niveli i përkthimit të jetë përbrenda standarteve (Rast konkret   Shqipërim+ruajtje kompozicioni +ruajtje mesazhi) perfomancë që u mbështet fort nga Kongresi Lidhjes së Shkrimtarëv e të Botës ,Salaminë ,Greqi 2008 në lidhje me vështirësitë në fushën e përkthimeve.

•        -Harmonizimi i prurjeve dhe gjetjeve letrare të autorëve vendas me ata të huaj.

•        -Rikonceptimi i artit me autoritetin krijues.

  Jo pa qëllim përbrenda veprës letrare ndeshesh me emra të tillë si Teresinka Perriera Kryetare e lidhjes Shkrimtarëve të Botës IWA (USA)Domeniko Defeliçe dhe Flavia Lepre (Itali),Adolf Shvjedçikov (Rusi),Kristina Santos Akeza (Brazil),Dr Ashok (Indi),Hju Çi Çeng (Kinë),Benard Xhekson (Angli),Armando Roje Leon (Marok),Goro Ihara (Japoni),Çan Sirisuit (Tajlandë),për të ardhur tek poetët Grekë Dimtris Kraniotis Kryetar i Lidhjes Poetëve të Globit WPS,Dinos Kubatis,Panajota Zaloni ,kandidatja për çmim nobël Nadia Çela Pop (Rumani),autorët kosovarë Kadrush Radogoshi,Rushit Ramabaja,Muharrem Gashi,autorët e Lidhjes Pegasi që përfaqësohen kryetarin Kristaq Shabani,Petro Dudi, Iliaz Bobaj,Dashamir Malo,Trifon Dafa,Izet Çulli,Enrieta Sina,Lumo Kolleshi,Sinan Vaka,Dhimitër Miti,Anila Mihali,etj.

   Kjo konglomeratë autorësh të cilët nuk njohin as shtet dhe as komb por përfaqësojnë universalitetin e vlerave njerëzore përbën rast të papërsëritshëm për kulturën tonë letrare,dhe këtë gjë e vërtetoi më së miri shkëmbimi i informacionit nëpërmjet postës elektronike nga ku shumë kolegë të nderuar të huaj të cilët në këtë antologji poetike flasin shqip,kanë dërguar qindra mesazhe urimi dhe falenderojnë për të tjera inisiativa të tilla,të cilat dhe përoja e tyre e gjerë nuk i kish përcjellur më parë.

   Duke cituar një ekstrakt të shkurtër nga kjo antologji ku theksoj se:

“Poezia është vetë magjia

 Poezia është flirt i shpirtit

 Poezia është muzë mbi muza”

Mendoj se kam shprehur percepetimin e vërtetë të poetit global.

    Së fundi mendoj se “Korsi e hapur“ është pikënisje e atributeve dhe prurjeve të qindra poetëve të cilët përbrenda mendimit të tyre kanë nisur dukshëm dhe bindshëm shkëmbimin universal të mendimit letrar mbarënderkombëtar.(Agron Shele)

Rreth mrekullisë së poezisë Eseniane



Të referosh rreth mrekullisë poetike të Sergei Eseninit,është njëlloj sikur të hapësh faqet e një libri të pambarimtë,ku kuptimi i analizës së vërtetë të botës tij,as fillon dhe as mbaron kurrë.Le t´a quaj guxim këtë mendim të vogël që dua të shpreh,për konceptin dhe frymën që ky autor i madh futi në poezinë e re dhe moderrne,për ndërthurjen që i bëri poezisë ruse me atë të motiveve orientale,ku padyshim natyra dhe vrulli rinor do të sillnin perlat më të bukura,që do të lexoheshin me një frymë në mbarë botën I paragjykuar për mënyrën e jetesës,për mbrëmjet e kaluara nëpër pijetore,për çapkënllëqet dhe natyrën prej sharlatani,do të endej rrugëve të botës,por me misionin e madh,atë të shpirtit dhe ndërgjegjies së lirë,mission që e ringriti dhe e ktheu në model të forcës shprehëse,të një bote ku mundësia për të arritur dhe për të ndryshuar qëndron vetëm tek vullneti dhe besimi që duhet të karakterizojë ç´do individ.Në këtë kontekst,bota e gjerë si vetë stepat ruse,do të përfshijë mendimin më substraktiv,nga modeli i pemës jetë,mështenkës bardhë, gjer tek muza e mbrëmjeve të veriut e cila ,shpreh dashurinë dhe mallin pa kufi për nënën dhe me penën magji,i këndon dashurisë njerëzore,qan për atdheun në mërgim dhe krenohet për madhështinë e vendit të tij.
Kur lexon pozinë eseniane të duket sikur këndon,pasi embëlsia e fjalëve
muzikaliteti i tyre,përzgjedhja dhe forca artistike,të çojnë në një tjetër botë,përtej reales.Gjithçka e shprehur prej tij,në minaturë të jep përshtypjen sikur ka qënë pjesë e mendimt dhe botëkuptimit të tij,por thellë thellë,nëpërmjet rivijëzimit të ideve,nënkuptohet lehtë,se autori i madh,ka kërkuar të shfaqë hapur anën esenciale,dhe për këtë motiv ai u shkri një me huliganët,me pijanecët,me njerëzit e të gjitha kategorive,nga ku do të perifrazonte mentalitetin dhe ndërgjegjien e kohës në të cilën jetonte.
“Ç´të pyesin e kush në këtë botë,
nuk ndihet shtegëtar,që ikën e vjen“

Që në fillim të faqes poetike të tij do të ndeshemi me konceptin për jetën,me mundësinë që i jepet njeriut për të jetuar,me plagën dhe dhimbjen për atë ç´shkon dhe për atë ç´farë ka humbur.Filozofia e këtyre vargjeve,të shkruara në emigrim,shpreh në një farë mase pesimizmin,lodhjen dhe braktisjen që e ndjen ç´do çast,për të vazhduar më pas,në po këtë poezi me nostalgjinë e kohëve të shkuara,plot dritë e jetë ,atje në viset e tij,pranë njerëzve të thjeshtë dhe të dashur,në atë botë që e bënte vërtet të ndihej krenar.Mendja depërton tek era e dëborës,tek lugina plot lule,tek shkrepëtima e yjeve të veriut,tek kënga e laureshës,tek hingëllima e kalit,e cila e ndjek që nga fëmijëria dhe e mban të lidhur fort me vendlindjen.
Letër nënës,eshtë tjetër simbiozë drithëruse,tjetër mall dhe dashuri,për atë që lind jetën.
“Gjallë je,nëoke?Edhe unë
Gjallë jam.Shëndet më paç,shëndet!
Dritë e bëftë krejt kjo mbrëmje e lume
Izbën tënde që me mall më pret“
Shqetësim i përhershëm,mall i patreguar,ndjenja të papërsëritshme, pë-rvijim i ç´do mendimi,respekt dhe përulje para figurës së saj.Shalli i vjetër dhe ecja e vetmuar në rrugë me të vetmin merak që kanë nënat në botë nuk është shkruar me bojë,por me lot,pasi aty përmblidhet foshnjëria e veprimit të fëmijës,ndjenja e fajit për çapkënllëqet dhe për gjëra të tjera të pakëndshme që mund të kenë shkuar në veshin e saj,por ajo ç´ka është më e rëndësishme,është se këtu kemi një monolog të tillë,që përjetëson këtë ndjenjë egzistenciale dhe e ngre në kult.Jo pa qëllim ç´do ambient vishet me dritë dhe jetë,duke filluar nga figura qëndrore e nënës,shtëpia,kopshti i bardhë dhe gjithçka që rrethon,nisi jetë aty,dhe po këtu kërkon dhe prehjen e fundit.
Atdheu,merr tjetër kuptim në mentalitetin dhe ndërgjegjien e tij,ai është pa fund dhe pa anë,krijon hapësira për të gjithë,dhe të gjithë duhet të punojnë për lulëzimin dhe begatimin e tij.Ai e do atdheun njësoj,edhe kur ndihet i braktisur prej tij,edhe kur kaloi ditët më të bukura,edhe kur ka humbur mes kohëve më të vështira,edhe kur falte gëzim dhe shkëlqim.Shprehje të tilla”A jam në atdhe a tjetër kund;por sot s´u dashka arti im as unë”,marrin përgjigje në një kuptim figurativ ”Paçka se kënga ime nuk duhet sot/Unë këndova atëherë kur t´i ishe sëmurë”
Shpirti dhe misioni i një poeti,nuk mund të bëjë llogari të tilla,të cilat do gjykojnë mbi raportin individ-shtet,por me përgjegjësinë qytetare dhe me moralin oponent në lidhje me veset dhe të këqijat e shoqërisë,në kohezion të plotë,dhe i vetëm po të jetë nevoja,lufton që mirësia dhe drejtësia hyjnore të triumfojnë.
Poezia e Eseninit do të shfaqet në të tjera përmasa,dhe do të marrë fizionominë e saj të plotë,kur në thelb dhe në përmbajtje,ajo do të trajtojë motivin e dashurisë.Si ç´do poet,veshur me patetizmin shpirtëror,këtë zjarrmi të pafund që shkon gjer në harbim,do të rrezatojë tablon e gjallë të ndjenjës më të hollë,dedikuar delirit të bukurisë dhe delikatesës femërore.
“Shagane,shpirti im,Shagane!”
Në këtë poezi me motive persiane,fjalët janë radhitur si notat muzikore,leximi i tyre ngjason me nje simfoni”Bethoviane”,ku sinkroni i përgjithshëm nuk tingëllon në vesh,por drithëron zemrën,trondit tërë qënien,përçon emocione të papërsëritshme,duke mistizuar ndjenjat njerëzore.Fuqia dhe bota shprehëse e autorit paraqet tablon e ngjyrave të jetës,lidh natyrën e bukur plot lule me ëmbëlsinë e dashurisë së vërtetë,detajon bukurinë e trupit dhe të shpirtit.
“Puthëm e dashur puthëm
Gjer në dhimbje gjer në varr”
Këtu ndjenjat e autorit sigmatizojnë botën e një dashurie të zjarrtë,të një dashurie që shkon përtej lumturisë,e një dashurie që kapërcen ç´do limit,e një dashurie që nuk shkruhet me fjalë,por në trajtë llave djeg dhe përvëlon ç´do shpirt.
Të gjendur përballë një stili të tillë,një mënyre të veçantë,një lirike sa dinamike aq dhe të pasur,një rrjedhshmërie që të bën padyshim pjesë të saj,kupton përsojen dhe madhështinë e poezisë,këtij substrakti shpirtëror,që shumë njerëz mendojnë se mjafton të rimosh dhe ç´do gjë funksionon,dhe harrojnë atë ç´ka është më e rëndësishme ,shkrirjen e shpirtit dhe pasionit një me botën profetike që kërkon të shpalosësh.Gjenialiteti i këtij poeti,arrin të përthyejë konceptet e kohës,ta bëjë poezinë më kumbuse,më jetësore,duke e kthyer në një mesazh përjetus tek të gjithë njerëzit,anë e mbanë globit.Autori shpreh qartë dobësisë njerëzore,ai edhe për një zë zogu që nuk e dëgjon më shqetësohet,shkruan me zemër në dorë,me gjakun e ndjenjave të tij nënëshkruan jetën njerëzore,harrohet pas natyrës së llojit të tij dhe humbet në pyllin pa fund të botës së madhe. 
Sergei Esenini pa dyshim që do të mbetet në plejadën e atyre autorëve,që fjalën e kthyen në art,dhe artin e ngritën në piedestal,për t´u treguar gjithë njerëzve,se universi poetik rrezaton shkrepëtimat më mbresëlënëse. (Agron Shele)

Poezi per “ADEM JASHARIN”

Nga Fejzulla Duraku



Kjo Kosovë fortë po qanë,
Po vajtonë e mjera nanë!
Një burrë trimë me pas kanë,
Zotë k’saj toke sot me i dal.
Me i dal zotë mëmëdheut
Si në kohën e Skëndërbeut
Si në at’ kohë dikur moti
Kur ishte gjallë Kastrioti;
Që Sulltanatë si la kurrë
Në Arbri me vendos flamurë!

A esht’ afrue dit’ e bardhë?
Si në Krujë kur patë ardhë!
Me ardhë prap e mej pa me sy
Si e kanë nda ket Shqiptari!
Shum po vu’n Kosova nën Sërbi!
Si nën kthedrat e korbit të zi!

Kjo Drenica po folë vetë;
Ende trimat nuk më kan vdekë!
Hala trimat i kamë gjallë
N’ ball Serbies për me i dalë!
Sllobodanin për me e ndalë.

Pushkë e fortë ku paska kris?
Pyet Kosova, djepi Shqipris?
N’ Prekazin e Ahmet Delisë,
Lufton Ademi kund’r Sërbisë!
Si Tahir Meha q’ luftoj dikur,
Per të gjallë s’u dorzue kurr!
Njëmijnëntqind e nëntdhjet e tet
Në Marsë ngritet legjenda vet!
N’ kamë po çohet Legjendari,
Komandantë Adem Jashari.

Nga Kraleva, Nishi, Piroti,
Nga Prokupla vijn oj vraft Zoti!
Si re e zez’ kur prishet moti!
Ushtrit Serbe kolonë po shkojn
Ushtar, polic nga Belgradi çojn,
Pesmij trupa po parakalojn!
Tetëdhjet tanke po i dërgojn!
N’ Mitrovic ushtria kalojnë,
Drejt Skenderajit ata po shkojn!
Forca t’ mëdha nga Skenderaj vijn,
Pa çelë drita n’Prekaz po hijn.
N’Polac n’Llaush stacionohen,
Tre katunde keç po rrethohen!
Nga Llausha e kan lajmrue,
Ademit i kanë tregue;
Veç Prekazi është rrethue!
Ademi djemve u paska than;
Çojnu trima gjithë në kamë,
Mitraloz e bume mej marrë
Gjith n’pozicjone për me dalë,
Shkau Prekazin don me kallë!
Shkau neve na paska mësi,
Në Prekaz ushtria don me hi!
Qoftë përhajr Ademi po thot,
Njëqind vjet kemi pritë si sot.

Te Jashart boll janë mundue,
Dajt nga Llausha per me shkue.
Askush s’mundet me u afrue!
Ndihm Ademit s’po mujn mej çue!
Shum keç shkiet e kan’ rrethue!
Si me lisa me e gardhue!
Rrethimin t’gjall mos me kalue,
Askush i gjall’ mos me shpëtue!

Topat e shkaut po kërsasin,
Kullen Ademit ja godasin!
Tanksi, minahedhsi s’po pushojn,
Barot e hekur ngado gjëmojn!

Jashart kanë nis me kendue
Edhe me kangë tuj luftue!
Pushkë e kangë s’po i ndalin!
Zakon u kishte lën i pari,
Tuj këndue lufton Shqiptari.

Çou nipash, daja po m’ja ban
Ishte plak besa daja Osman
Edhe Ademit çka i ka than;
O Adem ti je si djal i ri
Krejtë prapa nuk mujë të t’ rri
Gjith ka luftonë pas s’muj të t’vi,
Nje besë të Zotit po t’a jap
Për Ti një pushk se la pa e zbraz.

Britë Ademi, lëshon një za;
Ku të kamë Hamëz more vlla?
Mbahu fortë, qëndro o burrë,
Pushken shkaut mos ja ndal kurrë,
Kurrë at’ pushkë mos me ja nda
Kemë me u djegë me shka ka!
Jem në luftë qe njëqind vjetë,
Sot ësht’ koha me tregu vetë
Me hek qafe Serbin përjetë.
Adem Jashari keshtu po flet,
Po u thotë aj familjes vet:
Se ket punë kur e kem nisë
S’kena ba mend me lan përgjisë,
Amanetin në vend do ta çojm
I madh’ e i vogël dot luftojm,
Jashart krejtë me u farue!
Po në fund kena me fitue.

Plot tre ditë e plot dy netë,
Pushka në prekaz po kërsetë!
N’ditën e parë shpëtojkan krejt
Asnjë i vrar te Jashart s’po jet.

Dit’ e dyt para se po zbardhon,
Komandir ilija shka po bon?
Nja tridhjet milic po i urdhron,
Të tridhjet t’ Arkanit jan kanë!
Prej Ushtrisë largue janë,
Kullës s’ Shabanit i shkojn pranë!
E kcejn murin janë hi n’oborr!
O Ademi edhe poj heton
Një za djemve po ja u lishon,
Fort Ademi edhe po bërtet!
Djemë e nipa po mi thërret,
Po i leshon zë vëllaut vet;
Priti Hamëz të gjall mos i le.
A dhe Hamza të gjall s’po i le!
Sa po mujn shkijet po i palojn,
Jashart pushkën nuk po e ndalojn
S’po i lan shkijet të gjall me hi
Në prak me ju shkelë në shtëpi,
Kishin brenda robë e fëmi!
K’shtu Ademi besën e kish ba;
Në dorë të shkaut mos me ra
Me ka krejtë kamë me u vra!
Kurrë Kosovën vet’ nuk e la!
Me ka krejtë pa u farue!
Kurrë Kosovën s’kam me l’shue,
S’kam me l’shu, shkijet me pushtue!
Brez pas brezi e kem trash’gue,
Iliret kët tok’ kan sundue,
Dardan-kosovar kan luftue!
Kurr Kosovën se kan dorzue.
Amanet t’parët lanë naj kan;
Kurrë Kosovën mos me e dhan
Kurr Serbies mos me ia lan.
Sa po mundë shkije po vretë
I kan vrarë njëzet e tetë!
Nja dy t’gjallë i kanë zanë!
Ademit shka na i paskan than;
Fort po e lusin, bej po i bajn
T’gjallë me na l’shue a nuk ban?
Edhe Ademi po më i ngon;
S’kena ardh ketu me luftue,
Po me zorë na kanë çue!
Çaj ilija na ka urdhnue.
Atëher Ademi po menon?
Shqiptari e ka pasë zakon
Me liru aj që vetin dorzon.
Adem Jashari burrë azgan
Të dy Serbet po i lironë!
Njërit shka çka i paska thonë?
Shko ilijes fjalë i çonë;
Baca Shaban ti a t’ka thanë,
Besë në ju nuk ban me nxanë!
S’kemi pas kurrë besë me shka,
Gjithë n’ tradhëti na kanë vra.

Plot dy ditë e plot dy netë,
Po na zbardhë dita e tretë!
Në Prekaz pushka po kersetë!
Jashart me Serbi tuj luftue!
Se kan nder mend me u dorzue!
Me u dorzu kurrë të gjallë!
Shkaut pushken s’ja kanë ndalë,
Nuk po ia ndalin pushkën hiç,
Farun shumë ushtar e milic!
Shum’ ushtar e milic të vrarë!
Nëpër oborr e nëpër arë,
Nja treqind të vramë i lanë!
Si duaj kashte me u kanë
Permbi trupat e shkive t’vramë
Shokët e tyre po kalojnë!
Drejt Jasharve ushtria shkojnë!
Sikur drapri n’arë tu korrë,
Si me drapër mej pre mu konë!
Si kall’zi gruri nëpër tokë.
Pa shpirt sllavt bien si dëborë!
Ademi n’ mitraloz tuj korrë!

Ushtria serbis u farue!
Jashart nuk dojn me u dorzue.
Komandira edhe Gjeneral,
Thojn Ademi nuk jepet i gjall!
Krejtë Serbia k’tu me u kan!

Gjeneralat po urdhërojnë;
Granatimet po i shpeshtojnë!
Shumë predha kullën qëllojnë!
Barot e hekur po lëshojnë!
Gjylet ishin kanë mallkue,
Rob e fmi i paska farue!
Rob e fmi granata i vretë!
Edhe Hamzën me daj’n e vetë,
Bacën Shaban me nipa krejtë!
Jet Ademi veç me djal t’ vetë!
Babë e bir po bajnë gajret
Po qëndrojn si me u kan tridhjet!

Ushtria kull’s iu afrue
Dham n’dham me çetnikët tuj shkue!
Një plumb ishte kanë mallkue,
Adem Jasharin ka çillue!
Ademin keç e paska marrë
Edhe Ademi jet’ po ndrronë!

Djalë i vetëm po më lufton!
I gjallë kullën s’po e dorzon!
Brenda ushtrinë s’po e lejon,
Të gjallë shkiet si len me hi
Si lenë gjallë mej hi në shpi.
Të mramtën pushkë zbraz Kushtrimi
Edhe djalin e merrë timi!
E merr flaka, era barotit
Në gjoks i bjenë gjylja topit!
Gjylja topit veç po ma vretë
Dhe Kushtrimi një fjal e fletë
Sa për plumba se kishim dertë!
Familja ime me një shtetë
Ke tu luftue treqind vjetë!

Vitet me gjalleri ,jeta e saj si sorkadhe vazhdon per afirmimin e shqiptarise!!!...

"Jam një nënë e thjeshtë që i dua njerëzit" 

Vitore Leka Stefa është një nga figurat më interesante të emigracionit që jetën e saj e ka lidhur ngushtë me bamirësinë. Poetja, vajza e një prej familjeve më të njohura shqiptare, dënuar dhe persekutuar në kohën e diktaturës, dhe pse mes një jete plot peripeci, është munduar të japë një ndihmë modeste në drejtim të bamirësisë. Ka ndihmuar me mijëra emigrantë, shqiptarë të Kosovës, por zemra dhe dashuria e saj nuk ka kombësi. Poetja e dhjetëra librave me poezi e tregime në këtë bisedë ka treguar shumë detaje të jetës së saj në Shqipëri dhe emigracion.. ..








Vitore Leka Stefa është një nga figurat më të rëndësishme të emigracionit që jetën e saj e ka lidhur ngushtë me bamirësinë. Poetja dhe shkrimtarja, vajza e një prej familjeve më të njohura shqiptare, e persekutuar në kohën e diktaturës, pas pushkatimit të të atit, me akuzën “agjent i amerikanëve”, prej kohësh cilësohet si “Nënë Tereza e Tristes”. Roli i saj human tashmë i ka kapërcyer kufijtë e bamirësisë, duke e kthyer në organizatore të gjithë diasporës shqiptare. Vitore Stefa Lka është një nga personalitetet e Lidhjes Shqiptare në botë, por edhe e autoriteteve italiane. Përveçse poete dhe shkrimtare "Nëna e shqiptarëve" , një tjetër simbolikë kjo me të cilën e quajnë bashkëatdhetarë t emigrantë, Vitore Stefa Leka, ka edhe një të veçantë, dhe kjo lidhet me biografinë prindërore. Babai i saj, Kostaq Stefa, është shpallur pas vdekjes “Martir i Demokracisë”, nëna, Eleni, “Mësuese e Popullit”, ndërsa vetë ajo, nga ish Presidenti Alfred Moisiu, është dekoruar me Medaljen e Artë të Mirënjohjes, për punën e saj humane dhe veprimtari patriotike, në këto 17- vjet emigracion. Poetja e dhjetëra librave me poezi e tregime, në këtë intervistë ka treguar shumë detaje të jetës së saj në Shqipëri dhe në emigracion.

-Pse dhe kur keni ikur në emigracion?

Të them që më rrëmbeu dhe mua vala, nuk e them dot. Po të mos kisha djalin e vogël të sëmurë rëndë, ndoshta nuk do isha larguar kurrë nga vendi im i shtrenjtë. Jam nisur më 26 shtator 1990 me tragetin e inteligjencës. Ishte mjeti i fundit që largohej nga Durrësi, pasi ishte marrë vesh që katër të tjerët kishin shkarkuar në bregun italian shqiptarë që kërkonin azil politik. Atë gjë vendosën dhe bashkëudhëtarët e mi. Ndërkohë që isha e dyzuar. Më priste një rrugë e gjatë dhe e panjohur. Udhëtimi më dukej si një nisje drejt hapësirave ndërplanetare, në kërkim të së panjohurës. A do ishin të vërteta ato që kishim dëgjuar? A do ta realizoja qëllimin e nisjes ? Kisha një merak të mistershëm që vetëm një nënë di ta vuaj por jo ta përshkruaj. Janë ndjenja kaq brendësore sa e gjej të vështirë t’i përcjellë tek të tjerët.

-Kur e keni ndjerë veten keq në emigracion?

Në fillim. Ishin kohë të acarta. Kohë kur kurajoja duhej ndezur në çdo qelizë të trupit. Nuk thonë kot fillimi është i vështirë. Na trajtonin si inferiorë kur na sillnin bukën në tabaka dhe ne duhej të prisnim rradhën e pafundme. Në radhë dikush na thërriste shqiptar, me një shprehje të atillë fytyre sikur shqiptonte fjalën lebroz. O zot ç’situata! Me kalimin e kohës gjithë “emërtimet fyese” dhe situatat e vështira i kapërcyem me vështirësi, duke treguar me sjelljen tonë se vinim nga zemra e Europës pamvarësisht se mbartnim probleme të rënda ekonomike dhe halli na kish çuar në derën e tyre. Sot shumica e shqiptarëve ndjehen krenarë që i kanë treguar botës pjesë nga kultura jonë e lashtë, nga aktivitetet tona të bukura me shoqatat kulturore shqiptaro- italiane të formuara vite më parë. Me punë, mund, djersë, ne kemi vënë në vendin që na takon: dinjitetin, identitetin dhe imazhin e krenarisë shqiptare.

-Cili është mendimi juaj për politikën shqiptare?

E kam amanet nga paraardhësit e mi që mos i afrohem "politikës ". Kështu që rezervohem thjesht në dhënien e një mendimi. Për mua politika duhet të jetë arti për të arritur mirëqënien e një populli. Kush bën këtë, ka bërë politikë. Politika shqiptare për vetë faktin se ka probleme të shumta në atdhe, drita, ujë, kontrabandë, falsifikime, është duke përshkuar akoma traun e ekuilibrit.

-A e ndjeni racizmin në vendin ku punoni dhe jetoni?

E shpjegova dhe më lart në fillim ... Tani jo! Bile jam anëtare e Këshillit të emigracionit në Komunën e Triestes, ku jetoj. Besoj se shumë emigrantë shqiptarë e kanë kaluar fazën e diskriminimit sepse sot ato me sjelljen dhe punën e tyre gëzojnë simpatinë dhe barazimin me vendasit.

-Pse i ndihmoni të tjerët. Çdo të thotë bamirësia për ju?

Që të ndihmosh nuk do të thotë bamirësi, por një lloj detyrimi që ke ndaj një personi në nevojë. Dhe kjo varet nga nevojat që kanë personat dhe nga mundësitë që na krijohen për ta ndihmuar. Këtu në emigracion mua më është dhënë mundësia që t’i jem pranë çdo nevojtari emigrant që jo vetëm kanë kombësinë shqiptare por që janë shtetarë të Bosnjës, Hercegovinës, Sllovenisë, Kroacisë apo Rumanisë. Qyteti i Triestes ku banjo unë është një qytet I populluar nga të gjitha etnitë, për vetë strategjinë që ka ky qytet bregdetar, ku ankorohen tragete nga e gjithë bota. Është një nga qytetet që mikpriti eksodet e ndryshme që kanë ndodhur duke nisur nga viti 1990. Duke qenë dhe vetë emigrante, unë jam më e ndjeshme ndaj tyre. Ndihma ndaj atyre qëkanë nevojë për të,kjo ka qenë e përditshmja ime që nga viti 1990-94 ku në Itali vinin shumë emigrant nga Shqipëria dhe më vonë nga luftrat e Bosnjës, Sllovenisë, Kosovës apo Maqedonisë, ku flukset e refugjatëve u bënë më të shpeshta dhe unë isha çdo ditë pranë tyre. Dua të them se në këtë punë nuk kam qenë kurrë e vetme. Më kanë ndihmuar shumë miqtë e mi Masrur Imami dhe Xhokonda Amadej.

-Kujtoni ndonjë detaj të rëndësishëm ose ndonjë histori nga gjithë kjo përkujdesje ndaj emigrantëve?

Kam shumë kujtime të dhimbshme por dhe të bukura nga takimet dhe nevojat e emigrantëve. Do veçoja dy. Të gjithëve u kujtohet viti 97 kur helikopteri Italian mori në stadium një familje shqiptare me dy fëmijët e saj, njëra prej të cilëve ishte shumë e sëmurë. Vajza u shtrua në spitalin e Barit. E ëma gjeti numrin e telefonit tim, më merr urgjentisht dhe më tregon rastin e fëmijës së saj. Spitali I Triestes “Burlo”, mbahet si nëj nga spitalet më të mira në Evropë për sëmundjen që kishte Ina. Bëra çmos me prefekturën dhe nuk ja harroj kurrë dhe zonjës Alma Biskarro, që më shoqëroi në spital e kudo deri sa sollëm familjen shqiptare në Trieste dhe Inën e shtruam mënjeherë në spitalin e “Burlos”. Familjarët e tjerë për 20 ditë ndenjën në shtëpinë time, deri sa i sistemoi Karitasi. Gjithashtu nuk do të harroj kurrë rastin e nëj djali të ri që po e kthenin në Shqipëri dhe ai bërtiste se s’donte të kthehej. Në një moment I shpëtoi policëve nga dora dhe u afrua afër nesh, aty tek sheshi I tragetit, dhe njëri prej policëve i ra me shkop gome dhe ai bërtiti:”Oh nëna ime!”. Aq shumë u trondita sa për një çast mendova se aty mund të ishte djali im dhe u futa dhe unë në mes. Hëngra dhe unë një shkop gome, që më dhemb akoma kurrizi kur e kujtoj. Djali veç të tjerave ishte me temperaturë, dhe mbas ndërhyrjeve tona e lanë të merrte vehten nga temperature dhe gripi dhe uën e mroa në shtëpi. Ditën që ai do të ikte me target ishim ulur në tavolinë për të ngrënë drekën. Kisha mysafir zotin e nderuar Kristaq Lako, atë kohë redaktor i gazetës “Pasqyra” si dhe një gazetar tjetër nga televizioni shqiptar që nuk ia kujtoj dot emrin tani. Më kujtohet që zoti Kristaq e pyeti djalin nga ishte dhe kur ai tha nga Tirana dhe nisi të thoshte emrin e të atit mu errësuan sytë. Ishte djali i atij njeriu që kishte dhënë urdhrin e pushkatimit të tim eti…Ndjeva që po më dridhej garzhdja në dorë sepse ishte moment kur po ndaja gjellën. Por e mblodha vehten dhe thashë me vete:”E ç’faj ka ky për fatkeqësinë time, për faktin që unë u rrita pa babë, në mjerim të plotë…?Mund të kisha lindur unë në vend të tij, ose anasjelltas. Pastaj mu kujtua fakti që ne shqiptarët sot më shumë se kurrë duhet të jemi të bashkuar, t’i harrojmë hakmarrjet dhe përçarjet, pasi nuk duhet të rrimë me kokën prapa. Mbas një jave më merr i ati i djalit, i cili me gjysëm zëri më tha:”Ti me bukë e unë me gurë”. Por ajo ishte një leksion dhe një mësim dhe për atë djalë, por, mendoj dhe për të tjerët, që të tregojmë se duhet të dimë të falim për të rregulluar diçka të shkatërruar.

************************

Figura e zonjes se madhe dhe te nderuar, Vitore Stefa Leka, ka vite e vite qe eshte e njohur jo vetem ne atdhe, por ne gjithe trevat shqiptare apo ne diaspore, ne lidhje me veprimtarine e saj humane. Kane shkruar shume gazeta per te duke filluar nga viti 1990 pikerisht nga koha qe ajo emigroi familiarisht ne Itali dhe iu kushtua ceshtjesh shqiptare duke aktivizuar jo vetem shqiptar por dhe te huaj.

Keto i kemi lexuar nga intervistat e ndryshme televizive apo ne gazeta qe ka dhene jo vete profesore,
politikane dhe gazetare shqiptare, por edhe te huaj, si mjeshtri i piktures boterore, profesor Masrur Imani, poetja e shquar Xhokonda Amadej, qe ka bere dhe parathenien e njerit nga librat e zonjes Vitore (Jetoj ringjalljen),pastaj gazetari i gazetes Il piccolo, i cili ne librin e tij i ka kushtuar nje faqe te tere veprimtarise dhe aktivitetit te kesaj zonje me yemer te madhe, duke e shkrimin e tij me fotografi, nder te cilat shquhet edhe lapidari i ngritur nga kjo zonje ne dalje te Triestes, qe i kushtohet djemve dhe vajzave, duarve me kallo qe humben jeten neper rruget e emigracionit. Konsulli nderit Italian me banim ne Torino zoti Gianni Firera, i ka bere nje interviste speciale kesaj zonje ku shpreh konsideraten me te larte qe ka per punen e palodheshme te zonjes se kudogjendures, sic e ka cilesuar Vitore Stefa Leken.

Vitorja dhe miqte e saj italiane apo shqiptare jane te “kudondodhur”, sic thekson konsulli, gje qe eshte nga me realet qe i takon ti thuhet nje njeriu sic eshte kjo nene e moter me zjarrin dhe vrrullin e rilindesve tane, e cila as ka rreshtur, as nuk rresht dhe as qe do rreshti ne ndihme te kombit te saj dhe njerzve te cilesdo kategorie, pa dallim feje, ideje apo krahine, qe ajo
iu gjendet prane.

Z.Vitore me yllin italian Marija-Gracia Cucinota


Zevendes presidenti i Lidhjes shqiptare ne bote, juristi Nazmi Jakurti i cili i solli nje tjeter flete mirnjohjeje kesaj zonje te nderuar ne emer te kryesise se kesaj lidhje, gjithmone per meritat e saj te shumta. Kohe me pare per Vitoren ka qene dite e vecante , sepse ajo u kurorizua me mirenjohje qe iu dha perpara qindra spektatoreve qe moren pjese ne koncertin e bamiresise qe u zhvillua ne Trieste nga shoqata “Ecim se bashku”...

     Z.Vitore dhe ylli italian Claudio Amendolen

Pra, vec kesaj mirenjohjeje, ajo fitoje ne konkursin qe u zhvillua nga A.V.I.(ONLUS) per poetet e veriut te Italise ku participuan dhe ekstrakomunitare italiane,nga te cilet fituan duke iu dhene mirenjoja si dhe medalje dy shqiptaret poetesha,Vitorja dhe Mardena Bardhyl Kelmendi , te cilat u inkorporuan edhe ne librin e poezise se poeteve fitues “Pensieri Poetici”. Me kete rast, stafi i web faqes Floart-Press i uroje suksese dhe paste gjithe jeten kete vitalitet dhe energji qe ia ka falur Zoti, energji qe e karakterizon dhe na nxit t’i bashkohemi opinioneve te kengetares se madhe,Alida Hisku, per ato qe ka shkruar per zonjen Vitore.


************

ATDHEU DHEMB

Ka nje fotografi te veten Vitore Stefa - Leka, vertet te pashme e te bukur, aty ne kopertinen e pasme te librit me poezi "Vetmi e Largesise", te botuar kohet e fundit nga shtepia botuese "Albin" ne Tirane. Nje foto ku, dy sy te hijshem veshtojne me kersheri e ngulm e bashke me ta, nje fytyre qe rrezaton miresi e drite. E qeshura e saj, e lehte dhe pakez jo fort e natyreshme, po t'a vezhgosh ashtu siç duhet, nuk eshte nje qeshur ne kuptimin e plote te fjales, por nje e "qeshur-dhimbje", ku jane shkrire se bashku shume gjera.



Vetem nje njeri, i cili njeh vertet nga afer Vitore Stefa-Leken ose ai qe, nepermejet poezise se saj, arrin te kaperxeje kufirin e se dukeshmes e cila shprehet ne vargjet e vellimit e, krahas kesaj, arrin vertet te zhbiroje te padukshmen dhe esencialen, mund te kuptoje se ne ate buzeqeshje ka vertet shume dashuri por edhe shume dhembje, plage, mall, pengje, enderra te parealizuara kurre e, se fundi, nje deshire te marre, nje "amok" pothujase haluçinant ne "kerkim te kohes se humbur".



Kerkim, per fat te keq ne dhé te huaj, ne mergim. Kerkim qe autorja - poete, pa dyshim uron qe te vazhdoje, si rruga e Odiseut per ne Itake?Edhe pse, rruga eshte plot dhembje. Edhe pse mungesa e Atdheut dhemb ?

ANKTHI I MERGIMIT

... Poezia e Vitore Stefa-Leka eshte e shkruar ne mergim. Por, duhet thene se ajo ka egzistuar gjithmone, ne shprtin e saj. E perbuzur, e distancuar, e pare shtrember, e ndeshkuar nga e kaluara totalitare, ajo, vajza me "biografi te keqe" e ruajti kete ndjenje "maragaritar" fshehte e thelle ne zemren e saj, qysh prej viteve te rinise se hereshme, atehere kur nisi te hedhe ne nje fletore keter lekshe me katrore, poezite e saj te para.



Ne fakt, kjo "pervoje" ishte thjesht nje sprove e fshehte adoloshente, sepse te shkruaje kur kishe damken "armik i popullit", ishte vertet nje marrezi. Por, vajza e heshtur dhe e zgjuar beratase, e ruajti sendin e saj te çmuar thelle brenda vehtes. E fshehu me delikatese ne zemer dhe nuk i'a tregoi askujt. Poezia ishte Ngushellimi, Liria dhe Lumturia e vetme e saj. E fshehur aty, ne nje skute te fshehte te zemres, ajo flinte e qete dhe e sigurte se askush nuk do te mund t'i a shkulte nga zemra.



As operativi i sigurimit, as sekretari i partise e as kryetari i frontit te lagjes?E, ajo "granule" (koker rere) e vogel, e thjeshte, naive dhe e bukur si "Hirushja e Perrallave", do te ndriçonte pikerisht shume vite me pas, atehere kur do te vinte Dita e Madhe e cila, pastaj, per fat te keq, do te shoqerohej edhe me plot zhgenjime e mirazhe te paqena. Por, megjithate "granula- poezi" ishte aty, e fresket, e gjalle, e shpetuar nga"Olokausti" e, kur "pronarja" e saj, e nxorri thelle prej gjoksit, ajo shkelqeu plot drite e miresi. Ishte ajo poezia dhe frymezimi i vete autores. Jeta e saj e dyte?

PRANVERE E MBYTUR NE LUME

... Nje pranvere e mbytur ne lume, ka qene rinia e saj ( ne se vertet ka pasur pranvere, sepse ne fakt mosha e saj juvenile ka qene nje dimer i thelle e plot acar !...). Nje peng i patreguar, plaget e te cilit nuk do te mbyllen kurre !... Teksa lexoj poezite qe perbejne kete cikel, nuk di pse e perfytyroj poeten aty ne "Piazza della Madona" te Triestes, nene hijen dhe feshferimen e gjetheve te pemeve te nje bar ? kafeneje plot hije dhe e "plain air". Te ulur ne nje tavoline.



Vetem. Me nje filxhan kafeje prane dhe, natyrisht, me mikun e saj te perjetshem ? cigaren. Me shikimin e saj te menduar. Me ate deshire te kah hersheme te saj per te vezhguar. Per te vezhguar gjitheçka. Te rinj te çpenguar e te hijshem, nje djalosh e nje vajze qe puthen ne nje stol si dy pellumba, kalimtare, automjete, zhurma, levizje. Por mbi gjitheçka, ajo ka endjé te vezhgoje njerezit. Fytyrat. Mimiken. Gjestet.



 Tipat antropologjike. Nje vezhgim e deshire per te hyre thelle ne boten e tyre. Sepse çdo qenje njerezore, qe nga ai lypsari qe zgjat doren ne kthesen e "Viales" e, gjer tek ajo zonje hije rende qe kalon aty prane, krenare dhe e shoqeruar me vezullimin e arturinave mbi gjoks e ne duar, ka boten e saj. Misteret dhe ankthet. Pengjet dhe enderrat?. E pastaj, ai shikim i perhumbur i poetes, vagellohet e humbet e behet nje kaledioskop kujtimesh per vete jeten e saj. Per te kaluaren.


Jo per te ardhmen. Sepse per nje njeri si ajo, s'ka te ardhme. Ka vetem te kaluar. Nje te kaluar qe do t'a shoqeroje, per fat te keq, tinezisht e me ligesi, si nje grua plake qe heq zvarre reckat e saj, gjer ne ditet e fundit te jetes. Nje e kaluar ku, figura, pamje, momente, imazhe jo me ngjyra, por bardh' e zi, te shkuara e te sotme, i dalin para sysh si ne nje film te vjetruar te viteve '30? E mes kesaj "Simfonie imazhesh", ka vetem heshje. Heshtje dhe shurdheri si ne "filmat pa ze". Heshtje.


Nje heshtje qe i ka rrenjet ne kohe te shkuara, atehere kur edhe e qeshura edhe fjala ishin te ndaluara. Kur çdo gje ishte blasfemi. Edhe e drejta per jeten, edhe deshira per te lexuar, edhe endja per te enderruar, edhe deshira per te dashuruar. Ja pra se si, njeriu i lindur per te pare horizonte te largeta e te ndryshme nga ato qe atdheu i saj tiran i ofronte, kjo vajze enderrimtare pra, me emrin Vitore Leka, e cila pati fatin e lig dhe mallekimin te ish bija e nje "te pushkatuari nga partia", u pushkatua edhe vete qysh ne moshe te njome. Nje pushkatim teper me i llahtarshem se sa ai para plotoneve te ushtareve te "Divizionit te Mbrojtjes". ( Ah, nje e tille vdekje, ne fund te fundit eshte vdekje e, pas saj, çdo gje shuhet e humbet ne ameshim. Por, kur te pushkatoje e te lene "te jetosh", kjo eshte edhe me mizore ! ).
Me ndoqen gjithe jeten Ato plumba te atij pushkatimi Dhe valet e detit kur me çuan larg Me te shtena thoshnin : S'ka fat jetimi?
Mjegulla dhe drite-hije, frike dhe deshira, endje dhe tortura. Shpirti teper i ndjejshem i vajzes njomezake, me baba "armik" te pushkatuar, pa dyshim qe ka perjetuar qysh ne femijeni e, me pas ne adoloshence, nje tmerr e "choc" te patreguar. Nje goditje te parikuperueshme, e cila pa dyshim nuk mund te rehabilitohet kurre e qe, direkt apo indirekt, shoqeron sot jo vetem çdo teme e subjekt te poezive te vellimit ne fjale, por edhe vete jeten e saj publike e private?
Ndaj s'e ka te lehte Tani ne liri T'i qeshe sy e buze Ngrire ne rini !

STINET E JETES


Stinet e jetes, per ate qe e ka vuajtur gjer ne palce regjimin totalitar, nuk kane kuptimin normal te stineve te vitit. Ato nuk egzistojne ne ndryshueshmerine e tyre. Ne to nuk ka diell, kaltersi, lule, fllade joshese, kenge zogjsh e nete te ngrohta me yje vezullues. Stina e atyre qe lenguan nene tmerrin e atij sistemi, njohu vetem dimrin, akullin, rete e zeza, friken e "rrufeve", eren e acarit, kengen e megafoneve te aksioneve dhe netet e frikes se internimeve?
Ja pse, autorja ne fjale, nuk arrin te kuptoje se si jeta e saj, kaloi pa u kuptuar e, ajo, nuk njohu e nuk perjetoi as rinine, as jeten bashkeshortore, as "moshen e arte" e as ate te viteve me pas? Gjitheçka ka kaluar shpejt, me nje shpejtesi marramendese e te llahtareshme dhe, nje dite prej ditesh, kur ajo shihet te armikja "pasqyre", ndjen qe vitet kane shkuar e rinia nuk kthehet me? E, atehere ?... Ti japesh fund jetes ?... Ti japesh fund sepse, ajo ishte e kote dhe pa kuptim ?... Sepse ajo i dha vetem vuajtje, helm e tmerre ?... ... Autorja-poete, natyrisht, nuk ka zgjedhur kete rruge rrenqethese e cila nuk pershtatet me "objektivin" final te saj : te rikuperoje kohen e humbur. Ajo ndjen se njeriu mund te jete i dobishem per diçka ne çdo rrethane e ne çdo kohe. Bie fjala, ne dashurine ndaj njerezve. Dhe ja, para nesh shfaqet keshtu, nje nga vetite e mrekullueshme te Vitore Leka-Stefes: dashuria jo vetem per njerezit e saj te aferm, por per njerezit ne pergjithesi. Nje dashuri e pakufishme dhe e paster. Nje ndjenje miresie e pashoqe. Nje zemer nene e motre. Nje kundervenje e plote ndaj sistemit qe e persekutoi, karakteristika kryesore e te cilit ishte : Urrejtja per Njerezit? Njerez ju dua ! - therret ajo dhe vrapon tek kushdo qe ka nevoje, diten dhe naten, me ore e pa ore. Mes shqiptareve, emigranteve, vendas apo te huaj. Me fjale te embel e perkujdesje. Me doren, shpirtin dhe zemren qe gjithmone dhe pafundesisht, jep dhe vetem jep?(V.Qesari)


**********************

“JETOJ RINGJALLJEN”

Sa mbarova se lexuari librin poetik te z. Vitore Stefa-Leka “Jetoj Ringjalljen”.

Me thene te drejten me z. Vitore keto vjetet e fundit jemi njohur nepermjet siteve Shqiptare ne Iternet, dhe nepermjet fjales dhe penes se saj, kam krijuar imazhin e nje njeriu sa fisnik aqe dhe te kompletuar.

Nga leximi qe kam bere nga disa materiale qe bejne fjale per vetmohimin e saj ne dobi te kombit nga njerez te shtresave te ndryshme te shoqerise, si brenda vendit edhe te huaj, qofte nga ana e krijimtarise se saj si poete tash me me nje pjekuri te plote., dhe nga shkrimet e personave te ndryshem ne gazeta dhe revista, kam te drejte te them se imazhin per te e kam te plote., si nje njeri fisnike dhe e kompletuar !

Te lexosh vellimin “Jetoj ringjalljen”, me te vertete gjen ate Vitore me veshtiresite qe la prapa jeta e saj, si nje nga familjet qe pa egersine e vathes se ferrit komunist ne Shqiperi !

Vitore Stefa e familja e saj u persekutuan per 50 vjet me radhe, pushkatim babes se saj, nje nga intelektualet me ne ze te Shiperise… e me pas kalvari i gjate i internimeve dhe i vuajtjeve…. ajo jeton Ringjalljen.., ashtu sic thote edhe poetja Xhuliana Jorganxhi ne parathenien e vellimit “ dy fjale per mikeshen time poete”…u ndame… se Vitorja ishte me “njolla” ne biografine e saj…se zeri i Vitore Stefes, talenti e pena e saj, duhet te kishte shperthyer qe ne rini…ahere kur cdo gje asaj i ndalohej !

“Jetoj Ringjalljen”me te 64 poezite e saj….me te vertete jeton ringjalljen, atje pershkruhet gjithe akumulimi, ndrydhja, frika, mohimi i lirise e gjithe ecuria e saj ne t’kurje te plote, kur giotina i rinte mbi koke.

Z Stefa, me daljen ne boten e lire mbas viteve nendedhjete punon me vetmohim, per te aritur ate qe ju mohua per pese dekada rrjesht, ate e gjen kudo, thur vargje me poezi, pershkrime, ngjarje e halle emigrantesh, ajo u lidh me shpirt me kombin., ajo eshte prane njerezve e halleve te tyre, ate e gjen kudo ku ka halle Shqiptari.

Pajtohem me theniet e z. Masur Imani se: “ Vitorja nuk e teperoj qe ta cilesosh nepermjet te medhenjve te Shqiperise” dhe eshte e konkretizuar, qofte me krijimet e saj qe kane aritje te larte artistike, dhe rrjedhshmeri ne pershtatje te kohes dhe hapsires, mirpo humanizmi i saj nuk mund te pershkruhet ne kete dhjete vjecar, ajo ka sakrifikuar dh ka ndare buken e gojes me lloj emigrantesh Shqiptare, duke i strehuar, punesuar, spitale, ndihma etj etj. Ajo njihet ne tere emigrantet Shqiptare ne bote nga vepra e saj. ( nepermjet shkrimeve qe jane shkrojtur per te, e mediave, intervistave etj)

Ne vellimin e saj poetik “Jetoj Ringjalljen”gjen poezi qe kane nje permbajtje dhe nje bosht te qarte idesh, e teresia e vellimit eshte halli i popullit Shqiptar, vuajtjet, shtrengesat qysh kur morem te gjithe rrugen e veshtire te kurbetit… tek poezia Refugjatit me vargjet brilante ja seç thote: “ Te lodhen rruget e botes ty/ Por buzet e tua s’kerkojne lemoshe/ Mjerimin Atdheut ja mban ne sy / veç pune kerkon, qe duart ti ngrohsh!...

Ne teresi ku vellimth udhehiqet nga fisnikeria dhe besa Shqiptare, varferia, mjerimi i popullit e ben kete vellim qe nuk e heq nga dora se lexuari me nje fryme.

Romantizmi i autores , shpreh qarte mallin qe ka per memedheun, nepermjet figurash letrare te spikatura e te goditura poezia e saj te mrekullon, psh… “E dua rozen ne te gjitha lulet/ Agimet pranverore ku dielli del / Ne faqet rinore ku vjen e ulet/ tek foshnja e njome qe nenes qesh….

Ne kete kend veshtrim eshte e gjithe forca e kenges se saj, une nuk kam ndermend te bej nje analize letrare mbi kete vellim, ne te cilin une gjeta vete veten se ne ate rruge pershkuam te tere ne, qofte ata me “dregezen” (plagen) e madhe te “luftes se eger te klasave” por edhe ne te tjeret qe s’patem ate egersi mbi krye, tani ne vitet e lira kuptuam sa te privuar kemi qene…do qeshje kur nuk te qeshej, do qaje kur nuk te qahej, do ngrije doren kur nuk ishte nevoja ta ngrije fare…!

Vitore Stefa Leka, me pjekurine e saj tash te formuar letrare, nepermjet vargezimeve, e mbyll kete vellimth me …nje bizete me nje te huaj e shprehet:

E di ç’do te thote te lindesh

Atje perhere ku ben ngrohte,

Pa pritur te perplasin

Ne polin e veriut te ftote ?

E di çdo te thote te kesh etje

Te t’e mbajne kryqezuar si

Krisht…

Te derdhin kaqe uje para teje

E ti as nje pike te mos pish ?

Keto ti s’i di dhe s’i beson

Si Krishti nje jete na

Munduan,

Si une i gjithe nje komb

Jeton sot ringjalljen –vonuar…

Sa vargje domethenese, c’force ka deshperimi i saj deri ne piksame, helmatisje dhe shprese “Ringjallje e vonuar”…Me te drejte autorja “jeton ringjalljen” dhe emri i saj lakohet ne gjithe Shqiptaret e Italise dhe matane kontinentesh, si nje njeri qe sakrifikon madherishem per atdheun, me pene dhe me vepra bamiresie !

I urojme autores, bamiresese, motres, poetes shendet, lumturi, dhe krijimtari te fryteshme per Shqiperine.

Petraq J.Pali (Shkrimtare USA)

********

Ne mengjes heret u ngrita.

Ne mengjes heret u ngrita, ne kompjuter u vertita,

Nje buqet te bukur mora, dalnga dal shkallet i shtova.

Mardena si yll e drita, Vitore Stefa leshon cika.

Nen e bije te munduar, Trieste e treviso qendruare.

Virtuale rreze drrite, Patriote shkallet ngjite,

Vitore Stefa nje nene vitale, rinia e saj ishte me halle.

Metafora esht e qarte, mbese e kristoforidhit t'arte,

Deshira per tu shkolluar, ender e pa realizuar.

Vitoria me sakrifica, ishte ne te pesembedhjetat,

Mesuesia me korespondence, ngjiti ate te perpjete,.

E re ne shoqet e saja, u rit, ne fshatra e pllaja,

I kushtohesh letrsise veshur robate e zise.

Ajo biografi e shkrete, i kish lodhur perjete,

Asnje te drejt e mjera s'pati, ne duar i mbeti shati,

Krijimtaria e saj e dlire, mbeti ne sirtar e ngrire.,

S'mund ti prishesh qetesia, mbretit nga Abisinia,

Nje tufan i pa menduar.

Nje tufan i pa menduar, rembyer me kemb e duar,

Profesorine me vlere, bisha zvare e kishte nxjere.

Pushkatimin e kish ndiere, nga varmihtesit e uryer,

Pa gjykate e drejtesi, femijet akoma ne gji.

Vitore Stefa ish e mitur, kur mbi tok e kish vervitur,

Duke qen e ngasheryer, babane gjak e kishin lyer.

Pasojat e asaj dite, maratonave s'ju shqite.

Fat i tij i pa pershkruar, universitet mbaruar,

Ne perndim ishte shkolluar, ne vendlindje vegjetuar.

Bare e rende per mbi shpine, eshtrat gjikund su gjinden,

Zia mbeti e pa shuar, neper fshatra internuar.

Jam i lumtur kam ne dore !

Jam i lumtur kam ne dore, plage shpirti nje kurore,

Buqet lulesh per daasmore, kohen e shkuar s'e harojme.

Pika loti ne c'do varg, brenga vuajtje pa hesap,

Shpirt e zemer te coptuar, jeten ne pellemb ne duar.

Vitore stefa bije e helmuar, jetime jeten e kish shkuare,

Letersise ju kushtua, per atdheun pergjeruar.

Librate qe kishte shkruar, jan thesar i pa cmuare.

Ender e vjeter s'ish haruar, veprate me radhe shtruar.

Nen Tereze e kane quajte, shqipetaret e merguar,

Per tu ardhure ne ndihme, asnje cast s'kishte pertuar.

Diplomate pa emeruar, shtet me shtet kishte kaluar,

Ne kongrese e mitingje, zeri i saja s'kish pushuar




DITA

Brenda meje permbysen
Perandori hyjnish
Ndersa dita lind!
Brenda meje vdesin ,
Mrekullite e virgjera
Ndersa dita e cmendur,
dashurohet pas fluturimit qiellor

Brenda meje treten qelizat
Bashke me egzistencen time
E , gjymtyret,
Nje grushte dhe, permbysin
Ndersa dita vajton,
mbi varrin tim
dhe vdes ne agoni..
duke lene gjurme dhimbje
ne kete qytet jetesh ne monotoni..

(Përgatiti Flori Bruqi)