SHPËTONI “REPUBLIKËN” E KOSOVËS

Deklaratë Publike

Nga Bordi Drejtorëve i Ligës Qytetare Shqiptaro-Amerikane

 

The Albanian American Civic League www.aacl.us

 Hyrje

 

Trembëdhjetë vjet pasi fushata ajrore e NATO-s kundër Serbisë përfundoi fushatën e gjenocidit të Sllobodan Millosheviqit kundër shqiptarëve të Kosovës në vitin 1999, dhe katër vjet pas “pavarësisë së mbikëqyrur” që filloi në vitin 2008, ne ndihemi të detyruar që publikisht të adresojmë përkeqësimin e situatës politike dhe ekonomike në Kosovë. Të gjithë faktorët janë të përgjegjshëm: komuniteti ndërkombëtar ka dështuar të gjejë një zgjidhje politike të drejtë dhe të qëndrueshme ndaj konfliktit shqiptaro-serb. Udhëheqësia kosovare ka dështuar të mbrojë sovranitetin dhe integritetin e Republikës. Dhe elita serbe nëpërmjet fushatës lobuese multimilionëshe dhe mbështetjes së strukturave paralele në Kosovën veriore ka qenë e suksesshme në përpjekjet e tyre për ta destabilizuar Kosovën dhe një pjesë të madhe të rajonit. Me vetëm një kundërshtim në formë retorike boshe nga perëndimi, Beogradi ka arritur ta kontrollojë Kosovën veriore që nga viti 1999. Në ndërkohë, Serbia kurrë nuk është vënë para drejtësisë për okupimin dhjetë vjecar të Kosovës, të pasuar nga krimet e luftës dhe shkatërrimi në Kosovë.

Fokusi i Bashkimit Evropian dhe Shteteve të Bashkuara në vitin 2012 – tani në një shtytje përfundimtare për të zgjidhur konfliktin mes Beogradit dhe Prishtinës dhe për të dal nga rajoni – është në pjesën veriore të Kosovës, ku qëllimi i përsëritur shpesh i Beogradit për ta bërë de juro ndarjen de facto të kësaj ane me shumicë serbe po i afrohet suksesit gjithnjë e më shumë.  Beogradi ka qenë i suksesshëm në bindjen e shumicës së komunitetit ndërkombëtar se minoriteti serb në veri është në rrezik. Në realitet, konflikti në veri gjithmonë ka qenë për qëllimet ekspansioniste të Serbisë. Qysh kur trupat e Miloshevicit pushtuan Kosovën në vitin 1998, qëllimi i fundit i Serbisë ka qenë gjithmonë ndarja e veriut, njësoj si në Bosnje, ku Serbia ishte në gjendje të krijojë enklavën etnike serbe të quajtur Republika Srpska.

Presioni i pasluftës mbi Kosovën dhe pranimi i tij nga politikanët kosovarë

Udhëheqësisë politike në Kosovë i është bërë presion që nga përfundimi i luftës në vitin 1999 për të kënaqur perëndimin në mënyrë që të përmbushen kërkesat e Serbisë. Fatkeqësisht, elita politike kosovare bëri pak për ti rezistuar kërkesave që iu bënë asaj për shkak të një besimi përtacor se Shtetet e Bashkuara gjithmonë do ti përfaqësojnë interesat e Kosovës. Në mënyre që të fitonte “pavarësinë e mbikqyrur” në një vend me 92 perqind shqiptarë dhe 5 perqind serbë, Kosova pranoi kompromise nëpërmjet “Planit të Ahtisaarit” dhe masave të tjera, duke përfshirë:

• Ndërrimin e emrit shqiptar të “Republic of Kosova” në atë serb “Kosovo”
• Heqjen e flamurit shqiptar dhe pranimin e një flamuri dhe himni nacional për Kosovën që janë pa kuptim kulturor dhe historik
• Dhënien serbëve të Kosovës më shumë të drejta se çdo minoritet etnik në Evropë, duke përfshirë shtetësi të dyfishtë, krijimin e lidhjeve direkte mes komunave serbe në Kosovë dhe Beogradit, marrjen njëkohësisht të fondeve të pataksueshme nga Serbia si dhe atyre nga qeveria Kosovës, dhe marrjen e 10 vendeve të rezervuara për Serbët nga 120 vende në parlamentin e Kosovës përveç atyre vendeve ata mund ti fitojnë përmes zgjedhjeve
• Dhënien e “statusit extraterritorial” dhe të pataksuar monastireve dhe kishave ortodokse serbe, edhe pse shumë prej tyre ishin së pari pjesë e kulturës shqiptare dhe mbroheshin prej shqiptarëve

Problemet e brendshme politike dhe ekonomike të Kosovës

 

Mungesa a një qeverie të fortë demokratike, rritja e korrupsionit, sundimi i pamjaftueshem i ligjit dhe shtypit të lirë, papunësia e lartë bashkë me zhvilimin e vogël ekonomik, dhe institucionet e edukimit me cilësi nën standardet ndërkombëtare, e kanë bërë të vështirë për vendin që ti mbrojë interesat e saj në skenën ndërkombëtare.  Shumë prej këtyre janë rezultat i Kosovës nën protektoratin nëntë vjecar dhe kater vite pa pavarësi të vërtetë – duke e lënë atë në limbo në fushën ekonomike, politike, dhe sociale, dhe të pambrojtur ndaj ndërhyrjes së Serbisë në punët e brendshme të Kosovës. Mirëpo, pjesë e fajit duhet të bie mbi udhëheqjen dhe publikun shqiptar për arsyet në vijim:

• Egziston një indiferencë dhe pavullnetshmëri nga ana e shumë kosovarëve të aftë e të edukuar që të bëhen pjesemarrës aktiv në procesin demokratik
• Egziston pothuajse një përkulje totale e publikut dhe klasës politike ndaj vullnetit të Departamentit të Shtetit të SHBA-ve dhe përfaqësuesve të tjerë perëndimorë në Prishtinë. (Nuk duhet të ketë iluzion se Shtetet e Bashkuara dhe demokracitë e tjera perëndimore do të jenë në gjendje të zgjidhin problemet e shqiptarëve kosovarë). Gjithashtu, besimi se Shtetet e Bashkuara do të përkujdesen për Kosovën shpesh përdoret si një shfajësim nga politikanët dhe profesionistët shqiptarë që të mos punojnë për ti zgjidhur problemet e Kosovës, dhe kjo duhet të ndalet.
• Egziston një mungesë gjithnjë në rritje e interesit për të zgjidhur kauzën kombëtare shqiptare në Kosovë dhe si rrjedhojë një mungesë empatie ndaj shqiptarëve në Maqedoni, Mal të Zi, Preshevë, dhe Çamëri.

Ne besojmë se politikanët që nuk janë duke ruajtur dhe mbrojtur interesat e shumicës duhet të largohen përmes votave, dhe që kosovarët duhet të rimarrin aftësinë për të zhvilluar shtetin në barazi me homologët e tyre në pjesët tjera të botës që duan të sigurohen se pergjegjësia dhe transparenca janë baza e jetës së tyre civile.

 

Pika kthesë: bisedimet mes Kosovës dhe Serbisë të sponsorizuara nga BE-ja

 

Bisedimet Prishtinë-Beograd që filluan nën sponsorizimin e Bashkimit Evropian në Mars të vitit 2011 ishin me qëllim “teknike,” por diskutimet mbi statusin final (qëllimi kryesor i Serbisë) janë tani prioritet. Bisedimet, që deri në një shkallë ishin krijuar për të ndihmuar Serbinë të bëhet pjesë e Bashkimit Evropian duke e prezentuar atë si një komb i përkushtuar për stabilitetin rajonal, u ndërpriten vjeshtën e kaluar pas konfrontimeve të serbëve të mbështetur nga Beogradi në veri për shkak të përpjekjeve të Prishtinës për të shtrirë autoritetin e saj në të gjithë territorin e Kosovës, lanë një polic shqiptar të vrarë dhe katër ushtarë të NATO-s dhe 16 civilë serb me lëndime të rënda. Kryeministrja gjermane Angela Merkel, në një devijim principiel nga shetet tjera anëtarë të BE-së u pergjegj duke bllokuar Serbinë nga marrja e statutit të vendit kandidat dhjetorin e kaluar dhe insistoi që barrikadat e ngritura nga serbët lokal në të gjithë veriun duhet të hiqeshin dhe të gjitha struktura paralale ilegale në Kosovën veriore duhet të shuheshin para se bisedimet për anëtarësim në BE të fillonin.

Me bisedimet Prishtinë-Beograd gati për të filluar në Mars (kur BE-ja prapë planifikon të votojë mbi praniminin e Serbisë), Beogradi vazhdon hapur të refuzojë të njohë pavarësinë e Kosovës dhe ende nuk ka tërhequr mbështetjen politike dhe financiare për strukturat paralele ilegale në Kosovën veriore. Për më tepër, serbët në Kosovën veriore mbajtën një referendum ilegal me 15 shkurt, ku 99.7 përqind të votuesve votuan kundër pranimit të legjitimitetit të qeverisë së Prishtinës.

Pranimi i Kosovës në forumet rajonale, deri më tani të bllokuar nga serbët, do të jetë fokusi i takimit në Bruksel në Mars. Gjatë javëve të diplomacise fluturuese, negociatorët perendimorë janë përpjekur ta bindin Prishtinën se mund të arrijë të pranohet në forumet rajonale nëse është e gatshme të identifikohet si “Kosovo” pa fjalën “Republikë” dhe me nje “fusnotë” që i referohet Rezolutës 1244 të Kombeve të Bashkuara duke e identifikuar Kosovën si krahinë të Serbisë nën protektoratin e KB-ve, si dhe deklaratës së Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë që konfirmon ligjshmërinë e deklaratës së pavarësisë së Kosovës.

• Ne besojmë se Kosova nuk duhet të pranojë ta shlyej fjalën “Republikë” para emrit të saj; nuk duhet të pajtohet që të referencojë Rezolutën 1244 të KB-ve, e cila u shfuqizua kur pavarësia e Kosovës u njoh nga Shtetet e Bashkuara dhe shumica e vendeve perëndimore me 17 shkurt të vitit 2008. Që nga përfundimi i luftës, Kosovës i është kërkuar që ti bëj Serbisë lëshime. Është koha për Kosovën që të tërheq vijën këtu.
• Ne besojmë se Kosova nuk duhet të vazhdojë bisedimet me Serbinë derisa ajo të njoh pavarësinë e Kosovës. Bisedimet e tanishme (për të cilat pala shqiptare kurrë nuk është dashur të pajtohej pas pavarësisë) nuk do të sjellin paqe dhe stabilitet të qëndrueshëm në Evropën Juglindore përderisa Serbia refuzon të njoh shqiptarët kosovarë si palëe barabartë dhe të njoh sovranitetin e Kosovës.
• Ne besojmë se qeveria e Serbisë duhet të kthejë trupat e pagjetur të shqiptarëve kosovarë të cilet u transportuan me kamionë me frigoriferë dhe u varrosën në dhe rreth Beogradit kur lufta përfundoi në qershor të vitit 1999 dhe të paguajë dëmshpërblimet e luftës.
• Përderisa ne besojmë se nuk duhet të ketë privilegje të vecanta për minoritetin serb në Kosovë, ne gjithashtu besojmë se të drejtat e tyre duhet të mbrohen fuqishëm ashtu si janë mbrojtur të drejtat e popullsive Turqe, Roma, dhe Ashkalinjve në Kosovë. Pas nënshtrimit ndaj okupimit brutal usharak dhjetëvjecar dhe pastrimit etnik e gjenocidit dyvjecar në duart forcave ushtarake dhe paramilitare të Slobodan Miloshevicit, shqiptarët kosovarë duhet të jenë në frontin zhvillimit të të drejtave të njeriut në Evropë.

Marrëdhënja shqiptare me komunitetin ndërkombëtar

 

Shqiptarët e respektojnë dhe i besojnë Shteteve të Bashkuara për shkak të rolit historik të Presidentit Woodrown Wilson në themelimin e shtetit sovran të Shqipërisë në fund të Luftës së Parë Botërore, kur Rusia dhe fuqitë Evropiane ishin të përgatitura që ti copetonin të gjita trojet shqiptare.

Megjithatë, me luftën në Afganistan dhe krizën në Lindjen e Mesme, është koha që të pranojmë se Shtetet e Bashkuara ka çështje shumë më urgjente në agjendën e saj të politikës së jashtme dhe nuk mund të mbështetemi në të që të përcaktojë të ardhmen e Kosovës.

Është koha që të pranojmë se administratat amerikane nuk kanë vepruar gjithmonë në interes të popullit të Kosovës. U desh njëzet vjet lobim në kongresin amerikan nga ana e Ligës Qytetare Shqiptaro-Amerikane që të bindnim Presidentin e atëhershëm George W. Bush që të mbështes deklaratën e pavarësisë së Kosovës në vitin 2008. Dhe do të duhet një tjetër përpjekje në kongresin amerikan (dhe në parlamentet e pesë shteteve anëtare të BE-së që refuzojnë të njohin pavarësinë e Kosovës) që të përfundohet konflikti shqiptaro-serb dhe ti sillet Kosovës pavarësia e vërtetë. Përderisa administrata e Obamës ka mbajtur qëndrimin publik se ndarja de facto e Kosovës veriore nuk duhet të bëhet de jure, ajo nuk ka marrë ndonjë veprim për të mbështetur këtë qëndrim. Në realitet, admnistrata e Obamës ka zgjedhur që të marr një vend prapa karshi Evropës kur vjen puna te Kosova dhe Ballkani.

• Ne besojmë se udhëheqja politike dhe publiku kosovar duhet fuqimisht të kundershtojë ndarjen e veriut, e cila në formën e saj de facto ishte produkt i spastrimit etnik të shqiptarëve në Mitrovicë nga paramilitarët serb të mbështetur nga Beogradi. Për më tepër, nuk ka nevojë që të krijohet nje entitet special në veri, kur shumica e serbëve të Kosovës (80,000 prej gjithsej 120,000) jetojnë në Mitrovicën jugore dhe në pjesë të tjera të Kosovës.
• Udhëheqja politike e Kosovës duhet të sfidojë përpjekjet e Beogradit për të krijuar mbështetje ndërkombëtare për planin “Ahtisaari Plus,” që kërkon të avancojë statusin e serbëve në veri duke krijuar një entitet politik autonom, përderisa i dhunon të drejtat civile dhe njerëzore të popullatës shqiptare shumicë në Serbinë jugore – në Preshevë, Medvegje, dhe Bujanoc.

Shpëtojeni “Republikën”

Që nga viti 1986, Liga Qytetare Shqiptaro-Amerikane, nën udhëheqjen e Joseph DioGuardit dhe Shirley Cloyes DioGuardit (duke filluar në vitin 1994), ka bërë një kontribut të madh për promovimin e të drejtave njerëzore dhe kombëtare të popullit shqiptar në Ballkan dhe në gjithë botën. Ne do të vazhdojmë të punojmë për zgjidhjen e kauzës shqiptare kombëtare dhe për stabilitet dhe paqe të qëndrueshme në Evropën Juglindore. Edhe një herë, Kosova është bërë problemi dhe sfida kryesore e kombit tonë. Ne shpresojmë se shqiptarët në të gjithë botën do të kontribuojnë kohën, talentin profesional, dhe resurset e tyre që të ndihmojnë në shpëtimin e “Republikës” së Kosovës.

Bordi i Drejtorëve

Liga Qytetare Shqiptaro-Amerikane

Përktheu: Luan Mazreku

SAVE “THE REPUBLIC” OF KOSOVA

By: Board of Directors

Albanian American Civic League

www.aacl.com

SAVE “THE REPUBLIC” OF KOSOVA

A Public Declaration

From the Albanian American Civic League’s Board of Directors

Introduction

Thirteen years after NATO airstrikes against Serbia ended Slobodan Milosevic’s genocidal campaign against Kosovar Albanians in 1999, and four years after “supervised independence” began in 2008, we feel compelled to publicly address the deteriorating political and economic situation in Kosova.  All factors are responsible:  The international community has failed to establish a just and lasting political solution to the Serbian-Albanian conflict.  The Kosovar leadership has failed to protect the sovereignty and integrity of the Republic.  And the Serbian elite, through a multimillion dollar lobbying campaign and support of parallel structures in northern Kosova, have been successful in their efforts to destabilize Kosova and much of the region.  With only lip service opposition from the West, Belgrade has been able to control northern Kosova since 1999.  Meanwhile, Serbia has never been brought to justice for its ten-year occupation, followed by war crimes and destruction in Kosova.

The focus of the European Union and the United States in 2012—now in a final push to resolve the conflict between Belgrade and Prishtina and exit the region—is on northern Kosova, where Belgrade’s oft-repeated intention to make the de facto partition of this Serb majority area de jure is coming ever closer to fruition.  Belgrade has been successful in convincing much of the international community that the Serbian minority in northern Kosova is at risk.  In reality, the conflict in the north has always been about Belgrade’s expansionist aims. Ever since Milosevic’s troops invaded Kosova in 1998, Serbia’s endgame has always been the partition of the north, just as it was in Bosnia, where it was able to create an ethnic Serb enclave called Republika Srpska.

Post-war political pressures on Kosova and the acquiescence of Kosovar politicians

The political leadership in Kosova has been pressured to satisfy the West in order appease Serbia since war’s end in 1999.  Unfortunately the Kosovar political elite did little to resist the demands that were placed on it, out of a lazy belief that the United States would always represent its interests.  In order to gain “supervised independence” for a country that is 92 percent Albanian and 5 percent Serb, Kosova accepted compromises through the “Ahtisaari plan” and other measures, including:

• Changing the Albanian name of the Republic of Kosova to the Serbian “Kosovo”
• Removing the Albanian flag and adopting a Kosova flag and national anthem that are devoid of historical and cultural meaning
• Giving Kosova Serbs more rights than any other ethnic minority in Europe, including dual citizenship, establishing direct links between Kosova Serb municipalities and Belgrade, receiving non-taxable funds from Serbia on top of funding from Kosova’s central government, and getting 10 out of 120 seats in the Kosova parliament reserved for Serbs on top of any seats gained through elections.
• Granting tax-free and “extraterritorial status” for Serbian Orthodox churches and monasteries, even though many were originally part of Albanian culture and protected by Albanians.

Kosova’s internal political and social problems

The lack of a robust democratic government, the rise of corruption, insufficient rule of law and free press, high unemployment coupled with little economic development, and substandard educational institutions in Kosova have made it harder for the country to defend its interests on the international stage.  Much of this is the result of Kosova having spent nine years as an international protectorate and four years without genuine independence—leaving it economically, politically, and socially in limbo and vulnerable to Serbia’s interference in its internal affairs.  But some of the blame must be placed on the Albanian leadership and public for the following reasons:

• There is indifference and unwillingness on the part of many educated and capable Kosovars to become actively engaged in the democratic process.
• There is an almost total submission of the political class and public to the will of the US State Department and other Western representatives in Prishtina.  (There should be no illusion that the United States and other Western democracies will be able to resolve the problems of Kosovar Albanians.)  Also, the belief that the United States will take care of Kosova is often used as an excuse on the part of Albanian politicians and professionals not to work to resolve Kosova’s problems, and this must stop.
• There is a growing lack of interest in resolving the Albanian national cause in Kosova and a resulting lack of empathy toward Albanians in Macedonia, Montenegro, Presheva, and Chameria.

We believe that the politicians who are not preserving and protecting the interests of the majority should be voted out, and that Kosovars must regain the ability to develop the state on a par with their counterparts in other parts of the world who are seeking to insure that accountability and transparency are the hallmarks of their civic life.

The Turning Point:  EU-sponsored talks between Kosova and Serbia

 

The Prishtina-Belgrade negotiations that began under the sponsorship of the European Union in March 2011 were purportedly “technical,” but final status discussions (Serbia’s principal aim) are now on the front burner.  The talks, which to some extent were

designed to help Serbia become part of the European Union by showcasing it as a nation committed to regional stability, broke down last fall after confrontations by Belgrade-backed Serb extremists in the north, over Prishtina’s effort to extend its jurisdiction over all of  Kosova’s territory, left an Albanian policeman dead and four NATO soldiers and sixteen Serb civilians seriously injured.  German Prime Minister Angela Merkel, in a principled departure from other EU member nations, responded by blocking Serbia from getting candidate status last December and insisted that the barricades that local Serbs had erected throughout the north had to be removed and all illegal parallel structures in northern Kosova abolished before EU accession talks could continue.

With the Prishtina-Belgrade talks about to resume in March (when the EU again plans to vote on Serbia’s admission), Belgrade continues to openly refuse to recognize Kosova’s independence and has yet to withdraw its financial and political support for illegal, parallel structures in northern Kosova.  In addition, Serbs in northern Kosova held an illegal referendum on February 15, with 99.7 percent of the region’s voters refusing to accept the legitimacy of the central government in Prishtina.

Kosova’s admittance to regional meetings, until now blocked by Belgrade, will be the focus of the March meeting in Brussels.  Through weeks of shuttle diplomacy, Western negotiators have been trying to convince Prishtina that it can gain admittance if it is willing to be identified as “Kosovo” without the word “Republic” and with a “footnote” that includes a reference to UN Resolution 1244, identifying Kosova as a province of Serbia under UN protection, and a statement that the International Court of Justice affirmed the legality of Kosova’s declaration of independence.

• We believe that Kosova must not agree to delete “Republic” in front of its name; nor should it agree to any reference to UN Resolution 1244, which was nullified when Kosova’s independence was recognized by the United States and most Western nations on February 17, 2008.  Since the end of the war, Kosova has been asked to make concessions to Serbia.  It is time for the Kosova government to draw the line here.
• We believe that Kosova should not continue talks with Serbia until they recognize Kosova’s independence.  The current negotiations (which after independence should never have been agreed to in the first place) will not bring lasting peace and stability to Southeast Europe as long as Serbia refuses to recognize Kosovar Albanians as equal counterparts and to respect the sovereignty of Kosova.
• We believe that the Serbian government should return the human remains of the Kosovar Albanians whose corpses were transported in refrigerated trucks and buried in and around Belgrade when the war ended in June 1999 and to pay war reparations.
• While we believe that there should be no special privileges for the Serbian minority in Kosova, we also believe that their rights should be strongly and forcefully protected, as has been true for Turkish, Roma, and Ashkalli populations in Kosova.  After being subjected to ten years of brutal military occupation and two years of ethnic cleansing and genocide at the hands of Slobodan Milosevic’s military and paramilitary forces, Kosovar Albanians should be on the “cutting edge” of human rights developments in Europe.

The Albanian relationship with the international community

Albanians respect and trust the United States, because of President Woodrow Wilson’s historic role in establishing the sovereign state of Albania at the end of World War I, when Russia and European powers were prepared to carve up all Albanians lands.

Nevertheless, with the war in Afghanistan and the crisis in the Middle East, it is time to recognize that the United States has more pressing issues on its foreign policy agenda and cannot be relied on to determine Kosova’s future.

It is also time to acknowledge that American administrations have not always acted in the interests of the people of Kosova.  It took twenty years of lobbying the US Congress on the part of the Albanian American Civic League to get then President George W. Bush to support Kosova’s declaration of independence in 2008.  And it will take another lobbying effort in the US Congress (and in the parliaments of the five EU member states that refuse to recognize Kosova’s independence) to end the Serbian-Albanian conflict and bring genuine independence to Kosova.  While the Obama administration has maintained publicly that the de facto partition of northern Kosova must not become de jure, it has taken no action to back up this position.  In reality, the Obama administration has chosen to take a back seat to Europe when it comes to Kosova and the Balkans.

• We believe that the political leadership and Kosovar public must forcefully oppose the partition of the north, which in its de facto form was the product of the ethnic cleansing of Albanians in  Mitrovice by Belgrade-backed paramilitaries after the war.  In addition, there is no need to create a special entity for the north, when the majority of Kosova’s Serbs (80,000 out of 120,000) live in southern Mitrovice and other parts Kosova.
• Kosova’s political leadership should challenge Belgrade’s effort to get international support for its “Ahtisaari Plus” plan, which seeks to advance the status of Serbs in the north by creating an autonomous political entity, while it violates the human and civil rights of the Albanian majority population in southern Serbia—in Presheva, Medvedje, and Bujanoc.

Save “The Republic”

Since 1986, the Albanian American Civic League, under the leadership of Joseph DioGuardi and Shirley Cloyes DioGuardi (beginning in 1994), has made a significant contribution to promoting the human and national rights of the Albanian people in the Balkans and throughout the world.  We will continue to work for the resolution of the Albanian national cause and for lasting peace and stability in Southeast Europe.  Once again, Kosova has become the biggest problem and challenge facing our nation.  We hope that Albanians all over the world will contribute their time, professional talents, and resources to help save “the Republic” of Kosova.