NËNË – EMËR QË PUSHTON GLOBIN

Dashuria i sjell lumturinë çdo brezi

Poezi

Nga: Hyqmet Hasko

Rreth autorit

Nga: Flori Bruqi

Hyqmet Hasko

Hyqmet Hasko ka lindur ne Golem të Lushnjës me 5 janar 1954. Ka të mbaruar shkollën e mesme mjekësore në Korçë si dhe arsimin e lartë për mësues të ciklit fillor. Punoi si pedagog shkolle në vendlindje,me pas oficer policie në qytetin e Tiranës. Punoi si trainer futbolli për fëmijë ne Klubin futbollistik Tirana.

Filloi të shkruaje poezi në shkollën e mesme me pas bëri tekste këngësh në festivaliet e Radio Televizionit Shqiptar .Ka botuar poezi në gazetën ”Zëri i rinisë”,”Drita” ,”Floripress”,Brilant metnet”etj.

”E përhershme dashuria” është përmbledhja e parë me poezi…Ka përgatitur për botim edhe disa libra tjerë.

Cikël poetik nga Hyqmet Hasko

TI JE POEZI – BUKURIA, O SHQIPËRI !

Ti je madheshtia perendia zot,
Ti je kenga qe kendohet perher.
Bukuria e një shpirti që duam fort,
Me të gjitha lulet që çelin në pranverë.

Ti je kaq e bukur, sa veten përherë pyes,
mos je thesari mbushur me art ?
Të ngjaj nga ti, qiellin do te ngjise,
Se kur të kam ty, zemra me ndizet flak.

Ti qëndron në gjithë qenien time,
tek ti unë botës, të fshehtat ia mësoj,
se ti je ëndërr e një zemre,
që se rrahuri kurrë s’do pushojë.

Ti je motivi i bukur që unë kërkova,
liria e shpirtit që përherë më dhe,
shkëlqimi i një emri me madhështi,
Ti je poezi – bukuria ime, o Shqipëri!

NËNË – EMËR QË PUSHTON GLOBIN

Është e pakët dashuria në tokën ku jetojmë,
S’ka peshën e duhur fjala, kur shprehemi për ty,
Të dua nëna ime, por këto fjalë nuk mjaftojnë,
I treta gjithë ndjenjat dhe më mbeti jotja dashuri.

Kur ti fjalën nxjerr, ajo ka bekimin e zotit ,
Para saj fjalët e tjera nuk kanë kuptim.
Nënë, emri yt që ka pushtuar gjithë globin,
Ngulur në rrënjët e jetës ka madhështinë.

Na mbërthen shpesh një shqetësim,
O nënë, je e vetmja, dashuri e arrirë,
Për gjithë të lindurit je i vetmi sublim
Që ti bën në emër të jetës me dëshirë.

Ti je buzëqeshja e madhe që sjell gëzim,
Në shpirtin tonë, më e shtrenjta dashuri,
Kush thotë: “Nënë” ka tërë gjithësinë,
Sepse te çdo fjalë jotja, lumturia rri.

Në çdo moshë të jetës për ty jemi fëmijë,
Në çdo frymëmarrje tonën, jotja frymon,
Në çdo pulsim zemre, je brenda dhe ti,
Shqetësim i shqetësimeve, që s’pushon.

Kur themi, “Nënë” gjithë kohërat mbajnë vesh,
Të gjithë detet, oqeanet, dallgët pushojnë.
Nënë, ti je dielli që përherë buzëqesh,
Je mbretëria, ku ne fëmijët mbretërojmë.

JE MË E BUKURA NË TOKË

Shikimi, dritë e derdhur,
shigjetë tek zemra ime,
buza më është ndezur,
me zjarr e flakërime.

Folmë, moj, një fjalë,
si valëza e lumit,
se dallga më ka marrë,
prej syve gjumin.

Të prita dhe të pres,
si lulen me pikë vesë,
ëndërr m’u be jeta,
pa ty jetim mbeta.

Pa ty jam si nata,
me errësirë mbuluar,
nga ti dhe nga vapa,
zjarri më është shtuar.

Folmë ti një fjalë,
me erë trëndeline,
për ty kam shumë mall,
zemër e zemrës sime.

Fol ti veç një fjalë,
të ndez mijëra këngë.
detit t’i jap dallgë,
diellin t’i jap zënë.

Në gji dhe në zemër,
Të të mbaj si zog,
Se po të zbres dhe hënën,
je më bukura në tokë.

RIVDEKJA E BABALLARËVE

Po vij baba i dashur,
tek ti me dashuri,
pranë varrit tënd të hershëm
të mbjell sot një ulli.

Se pisha e blerte,
u tha krejt këtë verë
një dorë tinëzare,
me sëpatë e ka prerë,

Nga vapa e një korriku,
loti im krejt u zhurit,
për varrin tënd të dhunuar,
me këtë rivdekje të dytë.

Por të dhunosh varrin
është më i ulëti masakrim.
Të tallesh me te vdekurin,
është gulçim pambarim.

Se te mbetesh mbi varr,
thjesht për pronësinë
vdekja ringjallet prapë
për të kërkuar shpagim.

Për një copë toke u vranë
mes miqsh e farefis,
dhe një varr nuk kanë,
nga shpirti i fëlliqësisë.

Ju o njerëz jepni varrit
tokën që dikur ka pasur,
se një ditë do të kërkoni,
prindërit tuaj të dashur.

TI O DET ME VALËZIME

Unë nga ti pak metra larg,
Ti vallëzon, përmbi dallgë,
Vala shkumë ta prek gjirin,
Kaltërsia ta tretë syrin.

Të afrohem, e them një fjalë,
Lozim, bashkë, me këtë dallgë,
Por ti qesh e s’kthen përgjigje,
Një flakë zemre, seç më ndizet.

Flakë e shpirtit, dallgë-trazuar,
Që me detin më bën xheloz,
Kur një valëz, e valëzuar,
Bashkë me ty qesh e loz.

Ti o det me valëzime,
Merrmë dhe mua më bëjë dallgë,
T’ia puth buzën, t’ia puth synë,
Mikes dritë, pak metra larg.

TROKITJE PRANVERORE

Era lëshoj shushurimën në gjethe,
Agimi pikoj aromën për mbi lule,
Dielli derdhi ngrohtësinë me rreze.
Ndjej pranverën në zemrën time ulet.

Zogjtë nisen përgatitjet për koncerte,
Gratë nisën shkundjen e tapeteve,
Qielli largoj retë dhe i hapi rrugë diellit,
Lumenjtë ja çojnë borën të pastër detit.

Toka e punuar aromë jete kundërmon,
Gjoksin e bujkut e mbush me kënaqësi,
Çdo lendinë qilimin e blertë nis e shtron,
Manushaqja kokulur në sy e vështron.

Nis të arratiset ftohtësia dimërore,
Qetësisht nis trokitja e butë pranverore,
Vajzat nisin e zbulojnë gjoksin e bardhë,
Magnet dashurie lëshojnë për çdo djalë.

Gjallërim jete kjo trokitje pranverore,
Puna le pikëzën e djersës përmbi ballë,
Jeta lëngëzon kulloshtër në buzët e njoma,
E nesërmja zë fillin e ri tek e sotmja.

LUNDRIMI I VARFËRISË

Kthehen barkat nga peshkimi,
deti dremit mbi valët varg,
në horizont skuq perëndimi,
si flamuj mijëra kilometra larg.

Janë atë e bir të lodhur nga dallgët
për një grusht peshq të kapur me rrjet,
që jetës mos i mbetet mangët
ky ushqim për të varfër e për mbret.

Zbresin dhe shpirtin e detit kanë marrë,
valët kanë themelin e shtëpisë,
erën e kanë motër të pandarë,
sa shkelin tokën, syri fillon t’u ndris.

Dhe fillon pazari për një peshk të artë,
benza foristrada, nisen turra vrap,
dhe zihen me peshkatarin për një lekë kusur,
u nxiftë ky lloj fitimi e mos ardhtë kurrë.

Djali i peshkatarit me sytë të përlotur,
qindarkat mban në dorë si gëzimin e shtëpisë.
Dikush fshin benzin se pak i është ndotur.
Djali dhe peshkatari nisin lundrimin e varfërisë.

PËR TY MIKJA IME

Nuk të premtova vila të kristalta,
mos më kërko atë që s’mund të ta jap.
Por unë të kam dhënë netët e gjata
për të qenë kurdoherë me ty në çdo hap.

As ti s’më kërkove qellin e shtatë të lumturisë,
nuk më kërkove asgjë të pa mundur,
më kërkove veç zemrën garanci të dashurisë,
që të jemi përherë bashkë të lumtur.

Nuk të premtova dashurinë ideale,
mos më kërko gjëra që më japin dhembje.
Por unë të mëkova me ëndrra të guximshme,
qetësinë e ndershme të çlodhjes në mbrëmje.

Dhe tani këto çaste bashkë t’i jetojmë,
e njëtrajtshme të jetë frymëmarrja,
të na respektojmë, t’i dashurojmë,
se në jetë s’ka kurrë dashuri ideale.

Vëre pak pëllëmbën e dorës mbi ballë,
se kohë për çlodhje të gjatë nuk ka,
ç’i dhamë njëri-tjetrit jeta na mësoi,
dhe për dashurinë tonë na dha gjithçka.

LINDA PËR DASHURINË

S’i kam parë buzët që më puthen sot.
Ndjeva duart që zemrën ma flakërinë.
Syrin që me joshi, mbushur me dritë plotë,
…Në këtë jetë unë linda veç për dashurinë.

Për zërin muzikor, për të bukurën melodi,
Rroj me ndjenjën tënde e diellta dashuri.
Pa fshehtësira dhe pa të errëtin mister,
Linda për dashurinë dhe të bukurin diell.

Në këtë zemrën time, kaltërsi qiellore,
Rron dhe nuk vdes një dashuri njerëzore.
Në korale vese ti qëndron si magjepsje,
Për ty dashuri linda dhe nuk kam vdekje.

EJA ME FLLADIN E MËNGJESIT

Të më vish me flladin e mëngjesit
dhe shpirtin të ma lagësh me vesim,
jo me lotin që të derdhet prej stresit,
se dua në zemrat tona të ketë pajtim.

Këtë gjoksin tim që digjet zjarr,
shuaje me lot të valë dashurie,
se unë ndoshta jam fillestar.
dhe të lodh me fjalë marrëzie.

Do desha të jem prapë me ty,
se vitet na ikin e nuk kthehen më,
se dua të më shohësh përherë në sy.
dhe zemra te flasë përherë pa zë.

Pra, eja me flladin e mëngjesit,
aromë lulesh me dashuri më sill,
se dua te kem gjelbërimin e gjethit,
dhe zemrat tona të mos kenë trill.

Të vish me sy nga qiell kaltërsie,
të vish me flladin butë të mëngjesit,
të kesh zjarr, por jo duf marrëzie,
të më sjellësh frymëzimin e poetit.

UDHËTARJA E PËRJETSHME

Nga gjithë burimet dashuria,
është një gurrë që nuk shteron,
pranverë lulesh që ledhaton stuhia,
dhe errësira kurrë nuk e verbon.

Kjo brengë e ëmbël, hyjni qiellore,
qe shpreh ndjenjën e së bukurës,
tek çdo zemër nis e shkon prore,
dhe fluturon me krahët e fluturës.

Dashuria udhëton për tek të gjithë,
ajo inatit ia zgjidh nga fyti lakun,
në sytë e njerëzve shpërthen dritë,
zemrave u ndez flakën e gjakut.

Dashuria i sjell lumturinë çdo brezi,
çel lulet dhe këngët në çdo prag,
udhëtarja e përjetshme bashkon njerëzit
nis tek një i ri, mbaron tek një plak.

KUR DËGJOJ ZËRIN TËND
Kur dëgjoj zërin tënd,
Që gurgullon në burime,
me ndez buza mijëra këngë,
me merr zjarr kjo zemra ime;

Më sjell dita fllade në fjalë,
më sjellin yjet dritë në sy.
Tek një lule aromë ka marrë,
nur e dritë dashuria për ty.

Tek një zgjua mori mjaltin
dhe e derdhi në shpirtin tim,
tek një pyll mori flladin,
fllad e mall ne sy më rrinë.

Për pak kohë më je larg,
dhe po të pres të më vish.
Zëri yt pikon ndjesi e mall,
dallgë mbi dallgë detin prish.

Se është zëri i motrës sime,
që ma vjen me metafora.
Mijëra vjet dritë dhe yje,
shpërndan motra nëpër kohëra.
S’TË KËRKOVA SHUMË
S’të kërkova shumë,
veç zemër dhe buzë
dhe nja dy mollë,
nën të hollën bluzë.

Nuk dua asgjë tjetër,
se s’lakmoj më tepër,
po ndeza dashurinë,
me zjarrin vetëtimë.

Kur s’të kam ty pranë,
sytë seç m’i thanë.
Zemra të çon lutje,
të mos ikësh tutje.

Pse, moj, u mërzite,
s’të kërkova shumë,
hëna kur të ndritë,
të zbulohesh në gjumë;

Që të ndjej me dorë,
janë dy kokrra mollë,
apo dy kokrra ftua,
që aromë më japin mua.

Vetëm ty në zemër,
s’kërkova gjë tjetër,
të kem ty në ëndërr
dhe të jemi mbretër.

NJOH NJË NJERI.

Njoh dikë që ka pasaportë me shumë vula,
Por vula si njeri atij i ka humbur.
Kakaris shpesh si gjeli mes pulash,
Në avionë me pasagjerë të përgjumur.

S’ka vende të botës që nuk njeh,
Dhe për to me shumë pasion flet,
Nga pyetja e te birit ai u zbeh:
Në vendlindje pse s’ke shkuar kaq vjet?

Në çdo udhëtim të njohurit i shton,
Afaristë, emra biznesmenësh me zë,
Për fëmijërinë e uritur mendja s’i shkon,
Dhe shokët i largon një nga një.

Njoh një njeri që është përherë në udhëtim,
njoh një njeri qe emrin e tij e ka harruar,
Se vetëm paratë ka në jetë si shpëtim,
Vulëhumbur njeri me diell të perënduar.

Njoh një njeri por se njoh për njeri,
Se ikën në maj dhe kthehet në prill,
Një nënë e një baba ku i ka nuk e di,
Ata luten:“O zot na e kthe të vetmin bir!”

ERË TEPELENE

Derdhur fjalë pas fjale me erë Tepelene,
ky motiv më erdhi, qëndroi mbi bedene,
melodi violine në buzët e tua,
malli përvëlues kurrë nuk mu shua.

Erë Tepelene, erë trëndeline,
ky Tafil Buzi flakë vetëtime,
gjëmimi i Aliut përmbi kala,
tokë prej graniti qe kurrë s’u ça.

Vanë i prenë kokën porsi lisit majën,
trupi trung rrapi poshtë zgjeroi rrënjët,
porsi vargje malesh përzhitur nga vetëtimat,
gjoksin me zjarr baruti plot e kanë trimat.

Erë e Tepelenës mbi petale lulesh,
nëpër zemra nënash fjalë dhimbsurie,
dora nëpër qiell, dielli në tokë të ulet,
Erë Tepelene dorë e ngrohte miqësie.

Kohe pas kohe ky motiv më erdhi,
derdhur nëpër shpate, nëpër gryka lumi,
koha tundi këngët, pushkën dhe djepin,
koha ime mallin e viteve përkundi.

Ç’I BËRE SHPIRITIT QË MORI ARRATINË

Po kërkoj shpirtin se më ka ikur,
bredh si vetmitar në këtë natë,
pa ty kish mbetur si vatër e fikur,
vrapon për tek ti në rrugë të gjatë.

Ç’i bëre shpirtit që më mori arratinë,
si pupël përplaset cep me cep nëpër mure,
vrapon pas teje për të gjetur shpëtim,
lakuriq përmes dimrit në shi dhe furtunë.

Ktheje kokën te ky shpirt që prapa të ndjek,
i lagur i rraskapitur, dridhet si purtekë.
Mua më ka tradhtuar, më iku kur flija,
kërkova gjithkund, po se vinte pas teje s’e dija.

E pata mbyllur në kafaz me hekura,
por i shkatërroj me forcë dhe u largua.
Ai rend pas teje dhe unë pa të mbeta,
se qëkur të pa ty, menjëherë u tjetërsua.

Ç’i bëre shpirtit që më mori arratinë,
mos vallë me syrin tënd i fute magjinë?
Normale që e bëri, po mua pse s’më tha,
se unë di që pa shpirt dashuri nuk ka…

TË DASHUROJ TY, O DIELL I PAPERËNDUAR

Kjo dashuria jonë lindi thjesht e krejt pa pritur,
në një takim ku deti na solli të dyve freskinë.
Vështrimi i syve të tu më dha një të dridhur
dhe zemra jote më trokiti në zemër dashurinë.

Te dashuroj ty dhe s’kërkoj shumë gjëra,
Thjesht vetëm të dua në jetë pa largim.
Zemrën ma lehtëso nga pesha të tjera,
nga dashuria jeta të më ndryshoj drejtim.

Te dashuroj ty dhe harrova moshën time,
thur këngë te reja dhe gris shumë kujtime,
se dua të tjera ritme, marr të tjera fluturime,
për të ardhur te ti me fuqinë e zemrës sime.

Te dashuroj ty e kam fituar më shumë rregullsi,
dhe jam bërë më i sjellshëm e më i duruar.
Si qenka dashuria, te bën krejt tjetër njeri !
Të dashuroj ty, o diell im i pa perënduar.
SOT PIVA NJE GOTË ME VESË

Në pijetoren e mëngjesit
sot piva një gotë me vesë,
të njoh kulmin tim të qejfit
dhe në zemër të më mbesë.

Mbusha gotën shurup trëndafili
dhe e ngroha me rreze drite.
Në buzë më këndoi bilbili,
dhe ia nisa këngën zemrës mike.

Pijetorja u mbush me miq
kur thëllëza këngën mori.
Në daç rri, ose në daç ik,
mall i zëmrës, zemrat ndolli.

Unë u deha me lëng lulje
dhe syri dritë më lëshoi.
Mike zërin ç’ma këpute,
këngën mali ma dëgjoi,

Këngën mali ç’ma dëgjoi
dhe zuri vesën të vesojë.
U mblodhën zogjtë nëpër rima,
mikja u afrua, u bë imja !…

KUR ZEMRA GJETI ZEMRËN

Në ëndërr pashë mbrëmë,
deti kish marrë flakë,
një yll e një hënë,
shiheshin pa merak,

Unë i lebetitur,
kërkova detin të shuaj,
me lot syri të ndritur,
me zemër po vuaj.

mëngjesi më zgjoi,
merakun e ëndrrës,
syri lartë shikoi
bukurinë e hënës

Ndrite menjëherë,
dhe mbeta pa mendje,
që s’e kisha ndjerë,
flakën e buzës tënde.

Ishim ndezur ne të dy
jo lumi dhe deti,
ti flisje vetëm me sy,
më kish marrë sikleti.

Më thoshe ca fjalë,
asnjëherë të thëna,
ne ishim ndezur zjarr,
jo ylli dhe hëna.

Zemra ndezi diellin,
pasi fiku ëndrrën
dhe na lindi dita,
kur zemra gjeti zemrën.

AJO ISHTE YLL NGA QIELLI LARGUAR

Në zemër pa dashje, rëndova një grua,
S’e dija që më donte marrëzisht,
Ajo ishe yll nga qielli larguar,
Në zemrën time hyri rastësisht.

E putha në faqe në një natë pa drita,
Pastaj në ballë një puthje të dytë.
Më puthi në buzë, kur doja të ikja,
Loti kristalin, iu derdh nga sytë.

Dhe iku në qiell nga ishte larguar,
Tek unë mbeti në ëndërr pa kuptuar,
Në qiell e kërkoj si një zog i hutuar,
Puthjen e saj, me yjet yllësuar.

NË ATHINË

Vjeshta sapo ka hyrë me muajin shtator.
Qyteti i bardhë si vetë drita,
lakuriqësi antike tek çdo përmendore,
Athina mrekullia e një jete që unë s’e dita.

Lum njerëzish të lumtur dhe të trishtuar,
disa rrinë, të tjerët për jetën duke vrapuar,
zhurme motorash, makinash, trafik që s’pushon,
një qytet qe ditët dhe netët kurrë s’i numëron.

Atje te një përmendore një vajzë s’di pse qan,
ndofta nga gëzimi i bukur për te bukurën,
ndofta nga zilia e larte për te lartën në zemër mban,
ndofta mediton për këto statuja që kurrë nuk zhduken.

E kam si tani para syve, një fëmijë që përshëndeti,
në sytë e tij kaltërsinë kishte derdhur deti.
Oh ajo grua me atë fëmijë qe sytë s’m’i ndante,
ndoshta ne shpirt kish një mall e dot s’e mbante.

Unë fëmijën përshëndeta me gjuhën e nënës,
ajo grua për pak u hutua, lart vështroi dhe tha, o zot,
la fëmijën që për pak i shpëtoi gjëmës,
vrapoj , më tha, unë jam Fatmira Ëndrra dhe Lotë.

Ajo ishte mikja ime shqiptare, shpirt bukur,
që në atë çast unë për të isha atdheu,
qe e ndjente prej kohësh e shkëputur,
dhe për të unë isha i madh si Prometeu.

E djeshme dhe e sotmja Athina është e bukur,
po pse mikja ime lotët i derdhi përmbi supin tim?
Qenka e vështirë një jetë me fjalë në mes këputur,
nuk ta jep i huaji, shpirtin për lartësim.

Në Athine unë mora dhe lash mall e dashuri.
akoma i kam te bukura puthjet nga ai fëmi,
me mbeti shpirti tek ajo qe s’e them dot,
dhe mora nga ai qytet shkëlqimin e një ëndrre të kotë.

DRITA E KOHËS

Dhe kur rri e shkruaj vjersha,
dhe kur jam me shoqërinë,
zërat e fëmijëve që shumë i desha,
ne shtator me cicërijnë.

Zëra qe si harroj kurrë,
ne zemër te kohës hyjnë,
lotohesha nga lulet ne ato duar,
për kohërat e dijeve qe vine.

Ishin gëzimi i jetës sime.
dhe dritë për sytë e mi,
unë dije u dhashë nga dija ime
për kohëra me madhështi.

O ju të vegjël e të rritur,
vend dua t’ju bej në këtë poezi,
se tek abetarja nga germat ndritur,
është drita e kohës ku unë rri.

Në shtator u thonë mirë se vini.
tek një bankë a tek një klasë,
nis një jetë me kohë blerimi,
ju në ballë dhe koha u vjen pas.

Tashme unë nuk ja më mësues,
se vitet më kanë renduar,
por dot tu them mirëmëngjes,
me varg drite peshuar.
ZEMRËN KAM PROVË
Me sytë e saj, qiell i përlotur,
me shpirtin dallgë në stuhi,
i betohej se trupin se ka ndotur,
zemrën kam provë në dashuri.

Por atij hapur i shfaqej zemërimi,
me muzgje të errët, dimër e tufan,
nga mendja i kish ikur arsyetimi
rrufe në sy e fjalë bubullima mban.

Ajo betohej, loti pikonte në sytë e saj,
dridhej, si një varkë nga stuhia:
me ty ç’po ndodh, unë s’të kam faj,
qenien tënde e ka mbuluar xhelozia.

Si pasqyrë magjike vështrimin s’ia ndan
lotët e saj kërkojnë një liman,
zemrën kam provë i thotë përherë,
do shpirtin t’ia zbus me puthje pranvere.

Zemrën besoma, e kam dëshmitare nga here
se rreh me dalldisje si oqean dallgëgjerë
është e vetmja që kurrë nuk di të gënjejë
se nuk di përralla dhe ka ç’të rrëfejë.

Një çast era e dashurisë largoi xhelozinë,
prova e zemrës solli në shpirt dashurinë.
Mes tyre një tis i kaltër u derdh në çdo skaj,
xhelozia e tij ra si gjethe pylli në lisnajë.

S’KA FAJ ZEMRA QË TË DO

Kënga buzën ma ngacmon,
vargu im fillon e flet,
vjen një flutur dhe me zgjon,
nis një ditë e nis një jetë.

Nis një jetë mbetur në pritë,
S’ka faj zemra që të do fort,
çelur lule margaritë,
derdhur syrit një pik lot.

Nuk ka faj dashuria,
tek një zemër si një flutur,
margaritë emrin s’ta dija,
dhe pse je kaq e bukur.

S’ka faj zemra qe të do,
me thua ik, por s’më iket,
drit’ e syrit thotë, mos shko,
zemra ndizet kurrë s’më fiket.

Me ato buzët e tua,
pse më bën kaq të vuaj,
zjarrin zemrës mos ia shuaj,
aman, ik, mos me thuaj.

Këmbën mbaj të mos ngutet,
zemra ime tek ti futet,
dashurisë i them të rritet,
nuk ka kohë, me ikën vitet.

Nuk kam kohe me ikën vitet,
mos më thuaj prit dhe pak,
margaritë lulja që rritet,
ma hap zemrën, ta ndez flakë.

S’ka faj zemra që të do,
kënga buzën ma ngacmon,
margaritë zemrën dëgjo,
kush do jetën, dashuron.

ZEMRA S’ËSHTË SI AUTOBUZI I RADHËS

Me një zënkë të pa kuptuar,
U zemërova me një mikun tim,
Nga një mllef shpirt ngushtuar,
Për pak kohë humbëm miqësinë.

Kur ndodheshim përballë në rrugë
Mjaftoheshim me salutim të kokës
Dhe shpesh nënqeshnim nën buzë,
Për miqësinë e shuar kot prej kohës.

Shumë ditë pa folur me njëri-tjetrin,
Shumë ditë pa pirë kafen bashkë,
Rrethin e krijuar me njerëzit,
Ndjeja të ngushtuar gjer në ankth.

Një zbrazëti më ishte krijuar brenda vetes,
Që s’mund ta mbushja me miq te rinj,
Se zemra s’është si autobusi i radhës,
Ku njeri ikën e tjetri vjen në vend të tij.

Në rrugë përsëri ne u përballëm,
Fola i pari si në kohën e miqësisë,
Dorën i dhashë dhe u çmallëm,
Premtuam përjetësimin e shoqërisë.

Ajo po e ndërtonte veten brenda tij...

IRENA GJONI,NJË ZË QË PO VJEN NË POEZINË SHQIPE

Nga: Mr. sci.Flori Bruqi

Irena Gjoni

IRENA GJONI, NJË ZË QË PO VJEN NË POEZINË SHQIPE

Irena Gjoni ka kryer Studimet Universitare për degën gjuhë – letërsi. Në vitin 2007 ka përfunduar Studimet Pasuniversitare dhe ka fituar gradën “Master” si dhe Dr shkencash , për letërsi në Fakultetin e Historisë dhe Filologjisë në Universitetin e Tiranës. Ka punuar si gazetare në median e shkruar kombëtare dhe lokale, në Radio “Gjirokastra”, në radio dhe televizion lokal të Sarandës. Aktualisht është pedagoge e jashtme në Universitetin e Tiranës Filiali Sarandë, mësuese letërsie në gjimnazin “Hasan Tahsini” Sarandë si dhe gazetare në mediat lokale. Është nënkryetare e “Klubit të krijuesve Jonian”, si dhe redaktore e revistës “Arti Jonik”, anëtare e Këshillit Artistik të Bashkisë Sarandë. Që prej viteve të shkollës së mesme e në vijim ka botuar poezi, prozë letrare si dhe shkrime kritike e studimore në periodikë të ndryshëm. Në vitin 2003 ka botuar librin me poezi “Tatuazh në shpirt të detit”. Në 2008 boton librin studimor “Marrëdhënie të miteve dhe kulteve të Bregdetit Jonian me ato ndërkufitare” (material me të cilin ka fituar Gradën “Master”), si dhe vëllimin me fiksione “Gjysma dashurish”. (2010)

BIONDIA E DETIT

Biondia e Detit
Përmbysi Detin
Iku e larë mëkatesh
(Pa të fundit)

E shndërruar në një ujëvarë bionde
Që binte mbi përndritjen e një qiriri,
Strehim gjeti tek shtëpia e Muzave
Si për të qenë më afër zemrës së qiellit
Prej nga priste një kartolinë
me urim mbretërish ciganë

Që nëpër rrugë vetëtimash,
do t’i shtynin
Duke u pëshpëritur me zë sirenash
në tundim për mbërritje të shpejtë

“Unë një cigan
imagjinoni në sa i mirë do të shndërrohem
Kur të njelmtësohem në flokët e ujëvarës bionde
Ikni, ikni në vrapime të çmendura
ju urime mbretërish ciganë”

Por gjarpërinjtë e zjarrtë të vetëtimave
kafshonin kokët, bishtat e njëri-tjetrit
duke lënë rrugë në mes
a duke krijuar udhëkryqe

Dhe urimet e mbretërve ciganë
ende s’kanë mbërritur tek
Biondia e Detit

… JETONIN NË TË NJËJTËN TJETËR BOTË…

Erëligat e orëligat po e ndëshkonin
shkulshëmflokësh
shkulshëmrrënjshëm
shkulshëmzemrash
përpiqeshin t’ia merrnin

Tërbimi frenetik ish’ pa fre
Pse e deshti
sa nuk e kishte dasht’
kush tjetër në këtë jetë
e nuk kishte për ta dasht’
as në përtejjetë.

Shpirti vajtueshem kolovitet
nga parajsa në ferr
Stiksi ishte kufiri i fatit
Fati ishte AI
Ajo ishte e destinuar
të jetonte brenda fatit
Ajo jetonte brenda tij.

Ajo po e ndërtonte veten brenda tij
Ndanin të njëjtin pulsion zemre
Një frymëmarrje u mjaftonte të dyve
Hanin të njëjtin ushqim amëshimi
Tirrnin të njëjtën fije drite
Ternin të njëjtin tingull ajri

Vetëm në një lot ngrinin uragane
Tek një flokëz dëbore
ndërtonin themele lumturie
Deheshin në ekstazë
nga e njëjta aromë manushaqeje

Udhëhiqeshin nga të njëjtat muza
Tek i njëjti shikim shpërthenin
e shuanin vullkane brenda një sekonde
Shihnin të njjjtën ëndërr apokaliptike

… Jetonin në të njëjtën tjetër botë…

DASHURIA SI ZJARRET E CIGANËVE

Hënëzoj ditët që u mungon hëna
Dielloj netët që u mungon dielli
Sa herë shoh sytë e tu prej përralle

Thith helmin e ditëve
Vjell gëzimin e netëve
Kur më arratisen prej shikimit
sytë e tu prej përralle cigan

Në zemër, në tru, në shpirtin tim,
ndeze një dashuri të çmendur
si zjarret e fisit tënd

Një dashuri – zjarr ciganësh
që s’dihet sa do të zgjasë
që s’dihet:
në do të shndërrohet i gjithi në hi,
në do të ngelen ende urë të shuara përdhunshëm,
në do të merren prej tij
disa thëngjij për të ndezur një zjarr të ri
(të paktën për të krijuar egzistencën e dikurshme
të një zjarri të lashtë
si qiri i ndezur mbi kufomat e së shkuarës)

… që s’dihet…

Ah, kjo dashuri si zjarret e ciganëve…

KOHË TEK SHTYLLAT E HERAKLIUT

Më në fund…
Më në fund mbërrita
tek Shtyllat e Herakliut

Gdhendur në njërën
(Ndoshta prej parambërritit tim
A ndoshta prej mbërritit të parë
pas Herakliut)
deri në shpirt te shkëmbit
gati në thërrmim gjeta fjalët:
“KOHA SHËRON GJITHÇKA,
PAÇKA SE ME VONESË”

Në hutimin tim,
në të pabesë më puthi
Perëndia e Diellit

Unë riktheva të puthurën
po në të pabesë
Në gdhendje tek shtylla tjetër:
“PO NËSE S’KE MË KOHË,
MOS NDOSHTA ME PLAGË TË PASHËRUARA
TË DUHET TË VDESËSH?”

Më në fund…
Më në fund mbërrita
Tek Shtyllat e Herakliut
Para më pak se të më dilte gjumi…

DEDIKIM MUA

E mora zemrën në njërën dorë
Dhe me dorën tjetër në zemër,
U nisa…

Trokita në një derë lyer me bojë të artë
Prita.
Dhe drynin me ndryshk,
vetëm atëherë e pashë
Atëherë kur qe bërë natë
(Mallkuar sytë e mi
që dinin të shihnin veç natën)

E mora dorën ngarkuar
me sytë e mallkuar
dhe e futa në xhep
(Në një xhep të verbër
që ish ‘pagëzuar nga soji i banorëve të tij)

U KTHEVA…

Veten s’e gjeta atje ku e lashë
Gjeta vetëm qenin besnik
që ruante shtëpinë e braktisur

Atëherë u ula të qaja
për vete, për zemrën e ikur,
shtëpinë e braktisur,
për sytë e vjedhur nga xhepi
dhe atë tatuazhin e vajzës,
vdekur në asfaltin e thatë
që s’kishte kush ta lante më me lotë

U ula të qaja dhe qesha
Kisha harruar se të qash pa sy
dhe me zemër të lënë diku,
Është e pamundur

U ngrita i verbuar dhe eca drejt vetes
Truri më tha t’i thosha vetes i bindur
se kisha vdekur më në fund…

* * *
Ëndrra thonë që është e shkurtër,
por ajo që le pas, është e gjatë
Më e gjatë se gjatësia e jetës së fundme
Dhe pak më e shkurtër
se gjatësia e jetës së përjetshme

…JO ME LOTË NË SY, POR...

…me sytë në lotë
Në një akuarium grushtash,
Eci rrugëve të verbëra të detit
Për të gjetur ty shpirt

Egziston,
a je imazh iluzionesh vallë… ? !

AUTOPORTRET

Ngjitur shtyllave të rrugëve

- Si në kohët e lashta,
lajmërimet e vdekjeve, – pëshpëris

(Ej, bukuroshe, kjo erë vjeshte
ta zhbën nocionin kohë?)

Fletës së letrës,
në këmbë i ka ngelur vetëm një gisht,
i mjafton balerinës virtuoze
të bëjë vallzimin e vdekjes
nën ritmin e erës

Fryma po i del çikë e nga një çikë

Ekspozitë…fotografike
Modele…- Biondia…e…Detit
Fo…to…graf…-me…ndjet… …e… …
a…dh…u…r…u…e…s…v…e…
…t…ë… …s…a…j…

Shpirti i fluturoi
rrathëve të ferrit – rrugicave vjeshtake
Per t’u bastarduar
Nënkëmbëve të kushedi kujt
Fotograf – Mendjet e adhuruesve të saj

E fiksuar fotografive nga mendjet
Në çastet më fatlume a fatkeqe
sjellë adhuruesve të saj

Një vetull perfekte në ironi të dashurisë
e vjedhur një fije floku e verdhë,
e mbajtur fatsjellës,
një arkivol sysh – guackë perle kënaqësi,
një buzëqeshje vrasëse pa pagesë,
buzë të kopjuara me karbon të kuq buzësh
për t’u risjellë pranë netëve ogurzeza,
një gjoks ngacmues, përtej dekoldeve
dhe bluzave të ngushta,
mantel të kuq gëzofësh – mburojë shigjetash,
një lot i zi,
përzier me helmin e dhimbjes e rimelit,
duar të sikletshme, përherë në mbajtje të shanceve,
ëndrra të mëdhaja,
pa ditur ditën e lindjes e vdekjes,
mendje në lojëra fantazie,
hipnotizuese për të tjerë

E gjitha e ndarë,
në një labirinth mendjesh,
E ngelur në të njëjtin vend,
E ngelur në të njëjtën moshë,
E gjendur në të njëjtën bukuri Beatriçase

Ekspozitë e parë me shpirt të rrënuar,
E paçuar gjer në fund,
E trembur nga bukuria e dikurshme,
Nga adhuruesit e shumtë gati mitikë,
Nga ëndrrat të ëndërruara dikur fatlume

Me shëmtimin krijuar prej zhgënjimit,
Me çmendurinë prapë pinjoll të zhgënjimit,
Eci rrugëve duke mbledhur gjethet e vjeshtës,
Me përfytyrime – fotografitë e mendjeve të adhuruesve
Pa i parë
Vetëm duke iu trembur
Bastardimit nga nënkëmbët
E kushedi kujt…

GJEOGRAFIA E ATDHEUT

Romani “Ndërgjegjia”, një kronikë e viteve të autonomisë së Kosovës

KRITIKË LETRARE NË SHTYPIN E KOHËS

FATI I GAZETARËVE NË SISTEMIN MONIST

Nga: Mehmet Kajtazi

Romani “Ndërgjegjia” është një pasqyrim real i lidhshmërisë së prozës artistike me shkencën e mjekësisë. Derisa në prozë artistike shpaloset biografia e vetë autorit, në pjesën e librit shkencor dhe informativ shprehet respekti i tij ndaj tërë asaj që është njerëzore dhe hapërim për ti shëruar njerzëit. Autori në këtë vepër është në cilësinë e gazetarit në sistemin komunsit, kohë kjo kur për një të vërtetë jetike të shkonte edhe koka. Pavarësisht nga kjo mynxyrë, gazetari më shumë e do të vërtetën se edhe vetë jetën, andaj shpesh atij i vihen prangat. Në shërbim të atyre që i kishin prangat dhe çelësat e burgjeve ishin edhe disa gazetarë servilë, të cilët të vërtetën e mbulonin me gënjeshtra dhe vinin xëc para syve të lexuesve. Autori I “Ndërgjegjes” ua di emrat atyre, ua njeh edhe biografitë, por nuk bie në ujëra të tyre të turbullta, nuk është hakmarrës. Mjafton që ata, shkruan autori, do të jenë njerëz që i bren ndërgjegjia, ndërsa po patën punë me shëndetin, do ti shërojë, edhe gangrenën do t’ua heq, thotë autori. Fati I gazetarëve të sistemit titist ishte përherë tragjik: kur u vinte vdekja nuk meritonin tjetër, pos t’u vihet mbi varr një kurorë e bërë jo nga lulet, por nga artikujt gazetaresk që i kanë shkruaar. Gazetarët e tillë e kanë penguar vazhdimisht Flori Bruqin, por ky kishte një besim të patundur, në rradhë të parë, vetveten andaj trokiste edhe në redaksitë e shteteve të largëta, deri në “Le Monde” të Parisit dhe shkruante në këtë gazetë për njerëzit që ishin në burgjë, e ishin të pafajshëm. Këtë mund ta bënte vetëm gazetari militant. Duke lexuar “Ndërgjegjen” e tij, her-herë, ke përshtypejn se po e sheh Markesin që ka hyrë në zonat që i ka prekur murtaja, por forca dhe vullneti për të shkruar bënë që me përbuzje të shikojë murtajën dhe të shpëtojë nga vdekja.

Prishtinë, 28 prill 1995

SHQIPFOLËSIT E BARBARIZUAR

Rushit Ramabaja

Flori Bruqi

Romani “Ndërgjegja” i Flori Bruqit, para së gjithash është një kronikë e sublimuar me gjuhë specifike të viteve të hidhura të së ashtuquajturës kohë e autonomisë, kur shkelësi shtypte Kosovën me ndihmën e shqipfolësve të barbarizuar, të cilët emrin dhe identitetin e vet e bartnin vetëm sa për t’i ndihmuar Beogradit që në sy të botës ta fshihte okupimin e këtij krahu të dhimbshëm të Shqipërisë. Pothuaj, në çdo faqe të tij ndihet pesha e mallit të autorit ( rrëfimtarit ) për t’u kthyer në vendlindje dhe lufta e pandërprerë e të barbarizuarve që me anë të shpifjeve, shantazheve e kërcënimeve t’ia mbyllnin udhën përgjithmonë për në shtëpinë e vetë. Këtë dhimbje, që gjithnjë pikon helm e dashuri njëkohësisht, F.Bruqit ia del mbanë me sukse që ta fisnikërojë me shkrimet mjaft të sukseshme për fytyrat më eminente të mjekësisë botërore, por vet-veten e identifikon më së shumti me arkitektët shqiptarë që krijuan vepra madhështore larg atdheut dhe që jo rrallë bukuria mahnitëse e artit të tyre u bë kob për ta. Ne fejtonet për mjekësinë, për njerëzit e mëdhenj të botës dhe për arkitektët tanë, unë kam parë, veq se tjerash, përpjekjen e tërthortë të autorit që ndjekësve të vet t’ua kthejë urrejtjen në dashuri, mërinë në dhimbje dhe harresën e nëmur në rinjohje. Kjo dëshmon shkallën më të lartë të ndërgjegjes dhe vetëdijen skjshmërisht të sublimuar kombëtare e qytetare për pajtim edhe me të pandërgjegjshmit dhe për bashkim edhe me plangprishësit. Duke pasur parasysh këto që thamë si dhe vlerat e tjera të këtij libri, mendoj se “Ndërgjegja”e Flori Bruqit do të ketë lexues të shumtë të të gjitha shtresave sot dhe nesër, ngaqë në të gjithnjë shquhet zëri që thërret që të mos përsëritet kurrë më e keqja e së kaluarës.

Prishtinë, 4 maj 1995

KUKUDHËT NË KOHËN E MONIZMIT

Nikollë Frangaj

…çdo gjë që krijohet pa dëshirën e një individi apo kolektiviteti është e huaj. Kritika e hapët kundër kukudhëve dhe autorëve të regjimit komunsit ka shtyrë autorin e romanit t’iu kundërvihet dhe t’i zhveshë gjer në palcë. Autori për më tepër shenjon aktet absurde të tyre, del përballë dhe sfidon. Duke u bërë njeri i anatemuar nga ata vetëm nga frika se do t’ua përziejnë duart, e censurojnë, dhe më në fund e dënojnë. Por, ai nuk mposhtet. Heroi i romanit “Gjarpërinjtë e pallatit” ka sfiduar në emër të shkrimtarëve dhe gazetarëve demokratë dhe gati mbetet i vetmuar nga breshëria e fyerjeve dhe diskriminimeve që i bëjnë njerëzit e regjimit dhe prijësit e gazetave që përkrahin një regjim të tillë. Autori pret finalen tragjike të kukudhëve dhe rrëzimin e këtyre gjarpërinjëve, sepse në anën tjetër qëndron forca e pathyeshme e drejtësisë morale.

Shkodër, më 24 korrik 1996

CENSURA SHQIP

Arian Blushi

…Ligji i fortë, anathema dhe censura që u bëhet shkrimtarëve dhe njerëzve të penës e të dijes nga regjimi komunist është tema e romanit “Gjarpërinjtë e pallatit”, të Flori Bruqit. Heori i këtij romani, Uran Dukagjini, del para këtyre autorëve të regjimit dhe bën sfidë, duke shpalosur shpirtin falso dhe metodat çnjerëzore të tyre. Vepra është shkruar me mllef, dhe tërë kjo revoltë e tij është shprehur nëpërmjet unit të shkrimtarit, i cili, pikërisht në këtë rreth ka parë pjesën më të shëmtuar të shoqërisë komuniste…

Tiranë, 27.7.1996

GJURMË QË MBESIN NË FATET E HIDHURA TË SHQIPTARËVE

Rifat Kukaj

…Në këtë prozë të Flori Bruqit mpleksen fatet e hidhura të njerëzve tanë si dje, ashtu edhe sot, duke i rrahur pa mëshirë e me fishkullimë rrëqethëse shtrëngata e kohës, por që nuk ia del t’ua zbehë shpresat dhe t’ua zhdavarisë ëndrrat për një të nesërme më të mirë e më të sinqertë. Oguri i zi ngulmon, por nuk ia arrin tërësisht t’ua fshijë gjurmët e lashta, edhe pse i fërfëllon dhe i rrah si me bisht gjarpri edhe larg truallit të tyre. Mbase mu kjo golgotë ( që, për fat të keq, na përsëritet ), sikur ua shton edhe më shumë dashurinë për vendlindjen e shtrenjtë. Këta njerëz të zakonshëm, me të cilët jeta tallet, përballojnë në mënyrë dinjitoze mynxyrat që u vijnë nga urrejtja e lashtë e të huajve, por dhe nga përmbushja e mjerushëve tanë shpirtshitur e të katandisur, zhveshur nga gjithqka që është njerëzore…

26 qershor 1996 Prishtinë

GJEOGRAFIA E ATDHEUT

Iljaz Prokshi

Pas vëllimit poetik me titull “Zjarri I Diellit” (1995), romanit “Ndërgjegja”(1995), “Vrasësit e Liridonëve (1996), që i botoi në Prishtinë, Flori Bruqi ditë më parë në Tiranë botoi edhe romanin “Ringjallja”. Tema e romanit “Ringjallja”qon në një kohë këtu e shumë vite më parë. Është koha e “kundërrevolucionit”, e shthurjeve të sistemeve, thyerjeve e digresioneve në një ambient të caktuar, të cilat shkaktojnë dramën e individit dhe kolektivitetit, që i përket edhe prozatori. “Ringjalljen” e karakterizon një kompozicion i thjeshtë, ku rëfimi rrjedh i qetë dhe natyrshëm. Përmes ides themelore që transmetohet këtu, dalin në spikamë edhe një varg problemesh etiko-shoqërore të cilat i shkakton një pushtues jo njerëzor. Flori Bruqi, ka përcaktuar fatin e një populli të lnë jashtë kufijve të atdheut, i cili pareshtur i nënshtrohet torturave, ndjekjeve, dënimeve dhe mynxyrave të tjera makabre. Për t’i shpëtuar kësaj dhune me shumë veta detyrohen të lëshojnë vendlindjen dhe të ikën në ekzil, siç ndodh me ikjen e çlirimit për në Shqipëri, familjet e Ligan Shpatullgjanit, Demë Ali Pozharit, Mërgim Bardhit e shumë të tjerëve në shkretëtirën e Anadollit. “Ringjallja” e Flori Bruqit është një ekuivalent i kohës: me braktisje, vetmi, trishtim, që shqetësojnë jetën e njeriut edhe në çastet më të gëzuara të tij. Një formë herë e çlirët e rrëfimit e herë-herë me një organizim të dialogut krijon bagazhin e mundshëm të ambientit nën pushtim. Asociacionet që zgjojnë dialogjet, toni që u jep ngjyrë proceseve jetësore nëpër situata të veçanta dhe rrethanat e krijuara e zgjojnë kërshërinë e lexuesit. Pa dyshim se tema është provokuese dhe jep mundësi konstruktimi artistik i situatave që e bëjnë për vete lexuesin.

28 Qershor 1996

POEZI E NËNQIELLIT DHE NJERIUT PA LIRI…

Mehmet Kajtazi

Poezitë e Flori Bruqit ( disa prej të cilave ishin më parë të botuara edhe në revista dhe në gazeta tona ) i lexova me një frymë. Një cilësim i tillë i leximit të poezive bëhet atëherë kur të përvetëson si vargu i parë, ashtu edhe i fundit. Temat që ngërthehen në këto vargje nuk burojnë nga inspirimet që i marrin disa poetë nga librat që i lexojnë, por Flori Bruqi inspirimet i merr nga jeta. Ato nuk mbesin vetëm inspirime, por dalin nga kornizat e një gjirme të thellë dhe si valëzat e detit të shqetësuara afrohen drejt brigjeve, por edhe kthehen në suprinën e largët të detit me emrin nënë, me emrin martizim, me emrin LIRI. Meqë poetit i mungon kjo e fundit, siç i mungon tërë Kosovës, është plotësisht e natyrshme që në shumë vargje të ketë shqetësime. Këto shqetësime ta përkujtojnë shkrimtarin Viktor Franklin, i cili edhe pse është i rrethuar me tela në një kamp fashist në vitet e dyzeta, ai gjen shpresën që ta tejkalojë mynxyrën. Ajo shpresë është te vetë harmonia në mes Tokës dhe Qiellit, e kur kjo shtrihet edhe te njerëzit, atëherë vetë Zoti është në mes tyre dhe u ndhihmon për t’u çliruar. Flori Bruqit nuk i mungon, shpresa, por nuk i mungon as harmonia. E kur harmonia prek edhe brigjet e Lumit të Bardhë të vendlindjes së tij, atëherë edhe më shumë shpaloset riti i ritmit të ujit. Uji e ka ritmin e vet, që është në përputhshmëri me hapërimin e njerëzve drejt “Zjarrit të Diellit”.

25 janar 1995

POEZI E SHQETËSIMIT DHE GJAKIMIT PËR LIRINË

Zenjullah Halili

Flori Bruqi po hyn nëpër një shteg të ndritshëm në poezinë shqipe. Figura e tij në fillim të kësaj poeme na sjell shqetësime të shumta që lidhen me Tokën, me Nënën, me Gjakun, me Vallen e Shkrepave, me Baladën e Yjve, me Lotin që ka Ogur, me Zërin me Frushullimën e Krahëve, me Akuarelin e Diellit, me Lumin e Bardhë. Secili varg vendoset në patosin e Kësaj Luleje. Secila poezi ka gjethin e Vet, Dritën, shqetësimin dhe besimin, andejza, matanë errësirës pra ai këto frymëzime i zë nga jeta, sepse e nxit Bardhësia e katër vargjeve, figura e saj, shpirti shqetësues, Fjala. E fton të hyjë nëpër thellësitë e viteve, deri te kjo Kohë, deri te krahërorët masivë, deri te Deti Tekanjoz nganjëherë. Ai sfidon Amësinë Njomëzake të Teutës, fashaton plagët me fjalët figura dhe rend andej nga Përrenjtë e Ëndrrave për të shtypur lehtë e me ndjeshmëri Butonët e Dritës, për të fituar Bardhësitë e për të kërkuar shëmbëllimin me Hermesin, por atje janë qentë, jo larg, e a do ta shqyejnë si Akteonin e Penteun e a do ta martirizojnë si Ismetin, Agimin, Mujën e Salihun. Me tutje jep Figurë për kohën që me nxitje të Eridës, perëndeshës së Grindjes, u bë një luftë e gjatë në muret e Trojës Drapri i Sinagogës ëshstë edhe këtu në baladën e Floriut, që është e yjve, e shkrepave, e bulëzave, e syrit të mprehtë, e zërit të ëmbël, të cilit Hiçi i vjen përballë mu para viteve të liga. Por, poeti në këtë hije të çastit vëren Dritën, një xixëllonjë që lufton me errësirrën, së cilës do t’ia shohë sytë, sepse aty është puthja, aty pasioni i erës, simbol i bukur i një përqafimi jetësor aty pasioni mëtues për Fjalën, që është njëra nga vjershat më të realizuara artistikisht. Në ishullzën më të madhe të detit figurative të Floriut është edhe Nëna si Baladë, si Qëndresë e si Ëndërr Ilire, Lumi i Bardhë e ndonjë poezi tjetër, janë kthim imagjinativ i poetit nga njomësia e Euridikës, pra, Vendlindjes.

25 janar 1995

Kur oshëtinte zani i lirisë...

Tokë e Drenicës mbjellë me eshtra

Përgatiti :Flori Bruqi

        Mr. sci. Flori Bruqi 

Ne nje kohe kur kishte te tjera endrra ,ato qe i ofronte mosha e re,argetimin , dashurine per jeten ,muziken ,per nje te dashur te zemres , me idhull te saj ne zemer Shote Galicen ,e rritur dhe e edukuar ne nje ambient familjar patriotik ,ku primare eshte dashuria per atdheun e kombin,ceshtja kombetare ,-ne vecanti babai i saj,nje patriot i lindur ,-Raimonda Malecka ,ne nje nate dimri plot terr e acarr,nga te ftohtit ,rrezik e mes plumbave te represionit serb,se bashku me disa luftetare te tjere ,,i bashkohet Ushtrise Clirimtare te Kosoves.

Ne shpirtin e saj ka mbetur dhimbja ,malli,trimeria ,guximi ,dashuria per shoket e luftes.Sot ajo jeton ne Tiranen e saj te dashur.
Hedh kujtimet e luftes ne nje liber dhe vargje kushtuar shokeve e miqve te saj te idealit ,deshmoreve te lirise ,te UCK-se.

Me deshiren e mire dhe lejen e Raimondes ,une po ju sjell dy poezi te saja ,ne kujtim te ketyre deshmoreve te lirise qe ajo jau kushton.

Deklamon shpirti i luftetares ,shpirti i kesaj “Shote Galice” shqiptare.

Rajmonda Maleçka- Tiranë

Tokë e Drenicës mbjellë me eshtra

‎- Ep’ për Drenicën e Shaban Polluzhën
Tokë e Drenicës mbjellë me eshtra
luftëtarësh,
Me eshtra fëmijësh të vegjël mbjellë,
U bënë shi e breshër për armiqtë
në dimra,
E lulëkuqe Kosove për drenicasit
në pranverë.

Toka e Drenicës mbjellë me stuhi
dhe kështjella,
Djem e burra si lisat e lartë
nëpër shkëmbinj,
Të gjithë burra të lindur si 100 vjeçarë,
Të gjithë vdekur djem të rinj…

Ashtu si Drenica për Kosovën u bë
kujtesë,
Kështjellë lirie e kështjellë burrash
me nderë e besë,
Luftë pas lufte mbetur më e fortë,
E pamposhtur asnjëherë, flamur në pranver.

Kangët e Mujit e Halilit, Elez Alinë
e të tjerë,
Që shqiptarët mos të shuhen kurrë,
Shaban Polluzhës ja rritën zemrën,
Ja rritën shtratin dhe e bënë burrë…

Herë me hasmin, herë me armikun,
Drenica në luftëra në çdo vjet,
Te malsori Shaban Polluzha,
Legjenda e Veriut derdhë përjetë…

Bëhej burri shkëmb e mal,
Kur oshëtinte zani i lirisë,
Bahej engjëll e bahej dhimbje,
Kur derdhej loti i fëmisë.

Nëpër grykat e Drenicës,
E la zanin Ai – Shaban Polluzha,
Asnjë ditë si mungoi Drenicës,
As Kosovës në kohë me luftëra.

Mijra vite të kalojnë,
Qindra vite a më shumë,
Drenicakët burra – bese,
Për historinë do rrijnë pa gjumë.

Mbetur asht’ në fjalët e burrit,
Mbetur vrull në dejet e rinisë,
Me mijra vjet aty do të jenë,
T’i ushqyejë rrënjët e lirisë…

Pesë yje shqiptarie

( Tahir Sinanit, Lefter Koxha,Skerdilajd Llagami, Ndriçim Koxha,Pajtim Roci….)

Malet e luginat e Shqiptarisë,
Për çdo stinë rrisin lule shumë,
Gjaku i të rënëve mbetur tek toka,
Bëhet lule, dallgë, diell e lumë.

Lot e dhimbje për Tahir Sinanin,
Përkundin sytë e një nëne që dhembin,
N’Gostivar e la fytyrën trimi,
Pa ja heq sysh Tropojën e Shkëlzenin.

Në kuvend Tomorrit të vet në Berat,
Prej Shkupit, Lefter Koxha i ban za,
Në e ndjeni mungesën time,
Dilni kujtoni shekujt në kala

Nga Sellcë e Keqe për në Tiranë,
Ka aq kohë shkojnë e vijnë lajme,
Vetëm Skerdilajd Llagami nuk mund
të përgjigjet,
T’ia pushojnë dhimbjet kësaj nane.

Thinjët si flokët e nanës Gjallica në pritje,
Pajtim Roci vallë pse s’po kthen nga Shkupi,
Rrugët s’janë në dimër, njerëzit shkojnë e vijnë.
Por, trimi s’tundet, në palët e flamurit ngrirë…

Dhimbje përcjellin mbrëmjet e Librazhdit,
Një piskamë drejt Shkupit s’do hesht,
Pëshpëritje për Ndriçim Koxhën thonë
dhe yjet,
Nga mbrëmja në mëngjes….

Ne pritëm, që ju të vini, por ju
nuk erdhët kurrë,
As në dimër, vjeshtë, pranverë a verë,
Po kudo ku ngrihet një flamurë,
Ju do të mbeteni midis nesh…

Malet e fushat e shqiptarisë,
Në çdo verë rritur lule shumë,
Gjaku i të rënëve, mbetur tek rrënjët,
Bëhet lule, dallgë, diell e lumë.