A bëri gafë Rama në Kuvendin e Kosovës?

Fjalimi i kryeministrit të ri shqiptar

Kryeministri e “harroi” kontributin e presidentit Rugova për shtetin

Ardhjen e kryeministrit Rama për vizitë në Kosovë e kemi pritur me një dashamirësi të madhe. Dhe, na ka interesuar, pa masë, se çka do të thotë ai në Parlamentin e Kosovës. Megjithatë, gjatë fjalimit na zhgënjeu pa masë, kur fare nuk e përmendi kontributin e Rugovës për lirinë dhe shtetndërtimin e Kosovës

Shkruan: Mr. Bislim Aliu



Populli i Kosovës me krenari dhe me një dashamirësi të madhe e pret ardhjen e liderëve të Shqipërisë për vizitë Kosovës. Edhe në këtë vazhdë të mikpritjes, për kryeministrin Edi Rama ishte një pritje vëllazërore. Ai u prit me nderime të larta shtetërore, por e përshëndeti edhe i gjithë populli shqiptar.
Megjithatë, gjatë fjalimit në seancën solemne të Kuvendit të Kosovës ai e bëri një gafë të rëndë, duke “rrëshqitur” jashtëzakonisht keq. Dhe, për angazhimin e figurave në lirinë e Kosovës dhe për kontributin në shtetndërtimin e saj fare nuk e përmendi Ibrahim Rugovën, arkitektin e pavarësisë.
Dihet mirëfilli mundi dhe angazhimi kreativ i Rugovës për pavarësinë dhe shtetin e Kosovës, e të mos përmendet fare emrin i tij për kontributin e pashoq për 20 e sa vjet, është një lëshim dhe një gafë e pafalshme, e rëndë dhe që fare nuk kapërdihet dot.

Rugovën duhet respektuar

Me vëmendje të madhe e kam përcjellë fjalimin e kryeministrit Rama. Dhe, sigurisht, më ka interesuar shumë, a thua çka do të thotë për rrjedhat e ardhshme në marrëdhëniet Kosovë-Shqipëri, në mandatin e tij të ardhshëm si kryeministër. Megjithatë, gjatë fjalimit, disi ishte në momente edhe konfuz, por ajo që u vërejt dukshëm ishte anashkalimi i emrit të Rugovës për kontributin e dhënë për lirinë dhe për shtetin e Kosovës. Ndaj, ky lëshim i rëndë për mosrespektimin e figurës së Rugovës dhe angazhimin e pashoq të tij për Kosovën, kur dihet se ai ishte arkitekti dhe udhërrëfyesi historik i të gjitha rrjedhave përparimtare në vend, e të mos përmendet kontributi i tij është një gabim i rëndë, politik, njerëzor dhe vëllazëror. Nuk e di dhe fare, disi nuk po besoj dhe as nuk po e kuptoj, si mundi z. Rama ta bëjë një gabim të tillë: logjik, patriotik e njerëzor ndaj një figure madhore [më e madhja ndër shqiptarët], e të mos përmendet fare kontributi dhe vepra e tij madhore e njerëzore për Kosovën, është një ligësi e llojit të vet me shumë mangësi. Edi Rama nuk e di a e ka dëgjuar thënien e ish-kryeministri të Shqipërisë, Sali Berisha, ku thotë: “Ibrahim Rugova është figura më madhore e kombit shqiptar, pas Skënderbeut”. Kjo është ajo e vërteta për Rugovën.


E, këtë të vërtetë Rama nuk po e ditka, ndoshta as që i intereson që ta dijë! Sigurisht me këtë, kryeministri Rama në fjalimin e tij nuk u tregua i vëmendshëm dhe as vëllazëror për kontributin dhe arkitektin e Kosovës. Ndaj, me këtë sigurisht Rama nuk u tregua shumë unifikues dhe sidomos realist për njeriun tonë të madh, të arsimuar, të edukuar, strategun politik dhe vizionarin e intelektualin tonë më të madh që ka pasur ndonjëherë Kosova. Ndaj, ky gjest i tij joparimor dhe do të thosha jo njerëzor ndaj figurës madhore të Rugovës, e irritoi popullin e Kosovës, familjen e tij dhe LDK-në, në përgjithësi. Me këtë, Rama nuk u tregua fare realist, vëllazëror dhe unifikues i popullit të Kosovës, por me këtë ai bëri përçarje tejet të panevojshme, kur LDK-ja u largua edhe nga salla e Kuvendit. A thua, çka t’u desh Rama ta bësh këtë gafë? Ndoshta, Edi nuk ke nevojë që ta duash Rugovën, megjithatë atë ka shumë nevojë që ta respektosh, por edhe ta nderosh. Fundi i fundit, autoritetin prej vizionari dhe politikani të shquar ai e tregoi me punë dhe me vizion të qartë për pavarësinë e Kosovës dhe për ardhmërinë e saj të ndritshme.
E, të mos përmendet as emri i tij për gjithë atë që ka bërë, për Kosovën dhe popullin e saj, është një padrejtësi morale, intelektuale dhe njerëzore për Ibrahim Rugovën, figurën më të ndritshme të Kosovës, por edhe të shqiptarisë, në përgjithësi.

Burrat kërkojnë falje, kur ata gabojnë

Sigurisht për këtë gafë, nuk e di dhe ende nuk po e di, se a po e ndien veten se ke gabuar, apo ende e mban në vete atë qëndrim të mospërfilljes për ta përmendur emrin dhe kontributin e Rugovës. Dhe, nuk u ndale pak e të mendosh pak më shumë se a thua bëre mirë, apo “rrëshqite” rëndë në këtë mospërfillje, është një sihariq i pamatur dhe fare i pakuptueshëm. Mendoj se është dashur të kërkosh falje për këtë gafë të bërë. E burrat, kur gabojnë, ata kërkojnë falje burrërisht. Ndaj, populli i Kosovës ka pritur që këtë do ta bësh, megjithatë të gjithë ne u zhgënjyem me të madhe për këtë lëshim të pa kontrolluar. Sido që të jetë, vizitën tënde,


Rama, populli i Kosovës e priti me dashamirësi, njerëzore, vëllazërore e politike, por ja që ky gabim [lëshim] e zbehu bukur shumë ardhjen tënde në Kosovën tonë të dashur e heroike. Ndaj, kryeministër Rama, Rugova ynë është më i madhi, më i ndritshmi dhe intelektuali ynë i pakontestueshëm. Ai është Presidenti ynë historik, arkitekti i pavarësisë, e të mos ia përmendësh as emrin idhullit të Kosovës dhe popullit të saj, asnjëri prej nesh nuk mund ta duron këtë mangësi dhe këtë lëshim të pakontrolluar. Sinqerisht e kam, nuk është dashur të veprosh kështu, apo ke dashur ta analizosh pulsin e dashurisë të popullit të Kosovës për Rugovën. Ky lëshim dhe ky gabim i rëndë dhe i pakontrolluar te populli në përgjithësi mbeti sihariq i vërtetë, i mospërfilljes, i mosrespektit dhe i mosdashurisë ndaj figurës më madhore e historike në Kosovë.


Dhe, nuk është dashur dhe sigurisht populli i Kosovës nuk e ka pritur nga një kryeministër i Shqipërisë, të jetë mospërfillës dhe jo admirues ndaj figurës dhe respektit që gëzon Ibrahim Rugova te shqiptarët e Kosovës, por edhe te shqiptarët në përgjithësi! Ndaj, Rama, kur përmendet Rugova, përmendet Kosova. Pra, Kosova është vetë Rugova. Këtë, duhet ditur gjithmonë.

LIBËR KUSHTUAR DOM PREKË NDREVASHAJT -- GJIGANTIT TĖ DUKAGJINIT

Nga Frank Shkreli

Disa mendime të hedhura me rastin e promovimit të librit, "Kristale Dukagjini'', të autorit Zef Përgega, kushtuar priftit katolik Dom Prekë Ndrevashaj, Detroit, USA, Shtator, 2013


Unë kam patur fatin ta kem njohur Dom Prekën, për herë të parë, në mbarim të vitit 1969, gjatë një periudhe shumë të vështirë për mijëra refugjatë shqiptarë si unë, të dëbuar e të detyruar të largoheshim nga trojet tona të vendlindjes, qoftë nga regjimi komunist i Enver Hoxhës dhe qoftë nga sllavo-komunistët jugosllavë.

Për një vit e gjysëm, gjatë qëndrimit tim në Romë, në pritje për të emigruar në Amerikë, Dom Preka më mori nën krahun e tij, duke më mundësuar punë në zyrën e emigracionit ku punonte ai vet dhe duke më dhënë përkrahjen e pa kursyeshme, gjë që nuk do t'ia harroj kurrë, megjithëse ai është ndarë nga këjo jetë vite më parë.

Unë dua të falenderoj sidomos autorin Zef Përgega, për ftesën që të hedhur disa mendime mbi librin e tij për Dom Prekën. Por është Dom Preka, ai që meriton falënderimet e të gjithëve, ndonëse ai ka luajtur një rol të drejtë për drejtë mbi fatin e mijëra shqiptarëve dhe familjeve tona nga të gjitha troje shqiptare, pa dallim feje as krahine. Ne ishim, gegë e toskë, muslimanë, bektashinjë, katolikë e ortodoksë, të gjithë shqiptarë. Rrugëve të botës, por të gjithë të bashkuar dhe të lumtur për shoqërinë dhe miqësinë që kishim me njëri tjetrin si shqiptarë pa dallim, rreth një prifti katolik, i cili përpiqej të ndihmonte të njohurin e të panjohurin, vetëm a ishte shqiptar. I këtij fakti, unë kam qenë dëshmitar për periudhën që kam punuar me të, por edhe më përpara dhe më vonë. Unë, si mik krenar dhe dashamirës i Dom Prekës, si njëri, pra, që respekton shumë personin dhe veprën e Dom Prekë Ndrevashaj -- falenderoj Zotin që më përpoqi me të, në një kohë kur kisha më së shumti nevojë për mbështetje e për udhëzim, pasi jam i bindur se po mos të kisha pasur ndihmën e tij, si edhe shumë shqiptarë të tjerë në atë kohë që tani jemi vendosur në Amerikë, nuk e di se ku më kishte hedhur fati i jetës mua dhe shumë bashkatdhetarë, të cilët sot përbëjnë diasporën shqiptare më të fortë kudo në botë.

Për rolin e pa zëvëndsueshëm që Dom Preka luajti në atë periudhë tepër kritike për imigrantët e përhapur nepër Evropë, falenderoj autorin Zef Përgega, që me librin e tij, i paraqet lexuesit jo vetëm jetën e veprën e një shërbëtori të Zotit, të mergimtarëve dhe të Kombit, por edhe një histori të komunitetit shqiptaro-amerikan në Amerikë. Por mbi të gjitha, duhet të falenderojmë të Madhin Zot, që ekzaktërisht në atë periudhë të historisë sonë, dërgoi në mesin tonë Dom Prekë Ndrevashajn -- që përveç thirrjes së tij si meshtar për tu kujdesur për nevojat shpirtërore të popullit të vet -- ai pranoi të merrte përsipër gjithashtu edhe rolin për të vendosur fatin e mijëra refugjatëve shqiptarë të shpërndarë nepër kampet e Italisë. Ai nuk kishte nevojë të pranonte një detyrë të tillë plot kokëçarje, pasi mund të shërbente si famullitar në ndonjë kishë të Romës dhe të kalonte një jetë në paqë dhe pa turbullira. Këjo detyrë e re e bëri atë që të luante gjithashtu edhe rolin e diplomatit, pasi i duhej të mirrej me diplomacinë e vjetër të Vatikanit dhe me diplomatë ndërkombëtarë të Kombeve të Bashkuara në Gjenevë e Romë, për të siguruar sa maë shusmë mbështetje për refugjatët shqiptarë të mbetur rrugëve të Evropës pa ndihmën e askujt.

Por, jo! Dom Preka, mbi të gjitha, dëshironte të ishte pranë popullit të vet, pranë bashkatdhetarve të tij, të cilët si ai vet, kishin vuajtur dhe po vuanin fatin dhe barrën e rëndë të jetës në emigrim, si refugjatë. Siç citohet edhe pasardhësi i Dom Prekës, Dom Ndue Gjergji, në librin që po promovohet sot, “Feja, si themel i shikon njerëzit të barabartë, si vëllezër e motra të mira. Tri dashuri të mëdha kishte Dom Preka: Popullin, Fenë dhe Atdheun!"

Dom Preka, pra, si njeri i fesë, i dashur i popullit dhe patriot, nuk mund të vepronte ndryshe! Libri në të vërtetë mund të titullohej, “Të tjerët për Dom Prekën”, pasi libri i Zef Përgegës pasqyron deklaratat admiruese të bashkohasve të tij, për punën më se 30-vjeçare të Dom Prekë Ndrevashajt, në shërbim të shqiptarëve jashtë Atdheut. Misjonin e vet, ai e kreu duke mos përbuzur njeri. Ai nuk ushqehej me mburrje dhe as nuk priste lëvdata për ato që bënte për të tjerët. Por lëvdatat vinin se vinin, pasi njerëzit e thjeshtë dhe udhëheqës të komunitetit, siç ishte ish-udhëheqsi i Bektashinjve, Baba Rexhepi, e njihnin mirë Dom Prekën dhe ishin të vetdijshëm ndaj punës së tij. Baba Rexhepi citohet nga autori i librit, "Kristale Dukagjini'', kur ishte pyetur se ç'mendonte ai për Dom Prekë Ndrevashajn. Babai i nderëshëm i bektashinjve u përgjigj me sinqeritetin më të madh në vlerësimin e mikut të tij, Dom Prekën: "Ç’më pyesni more bij! Të flasësh për një fisnik e kreshnik si Dom Preka është sikur të flasësh për heroizmin dhe bujarinë e një mali. Që ta dini ju, unë e dua fort Dom Prekën. Ai edhe kur është i mërzitur qesh dhe me qeshje largon çdo të ligë. Eshtë shumë i ditur, atdhetar i shkëlqyer dhe ç’farë është më kryesorja ai është shumë modest”.

Baba Rexhepi kishte plot të drejtë. Dom Preka ishte tepër modest. Por ai megjithë modestinë e tij, radhitet me ata individë të cilët kanë pasur dhe kanë efekt të vazhdueshëm dhe influencë pozitive mbi jetën dhe fatin e mijëra vetave. Në rastin e Dom Prekës, ai ndihmoi në përmirësimin e jetës së mijëra bashkatdhetarve të tij, të cilëve ai u kushtoi gjithë jetën e tij fetare, humanitare dhe patriotike, duke u sjellë mijëra imigrantëve shqiptarë rreze drite dhe shpresë për një jetë më të mirë, megjithse në mërgim, larg Atdheut dhe larg të dashurve të tyre. Njeriu i mirë, thonë se dallohet për ato që bën për të afërmin e vet, sidomos kur ai është ngusht e në gjëndje të vështirë. Por edhe nga vlerësimet e të tjerëve. Atij i flet vet puna.

Në këtë pikë, Dom Preka, ishte shembull -- ishte shembull lartësues i zemërgjërsisë dhe moralit të lartë humanitar dhe patriotik. Për patriotizmin e Dom Prekë Ndrevashajt si shembull i klerikëve të gjeneratës së Dom Prekës, është prononcuar edhe i përndershmi Imam Vehbi Ismaili, i cili si bashkohas dhe mik i ngushtë i tij, ka thënë për librin “Kristale Dukagjini” se, “Si klerikë shqiptarë, pavarësisht nga besimet e ndryshme që kishim, me të ndjerin Dom Prekë Ndrevashaj na lidhi një miqësi e sinqertë dhe aspak formale. E them dhe e nënvizoj këtë fakt që të dy, duke qënë përkatësisht të të njëjtit brez, kemi qenë edukuar nga mësuesit tanë me ndjenjën e bukur të dashurisë për fenë e gjithashtu për Atdheun tonë të dashur, Shqipërinë. Të rinjëve sot mund t’u duket disi i çuditshëm pohimi im, por e them me plot gojën dhe jam krenar për këtë që pohoj se mësuesit tanë klerikë pavarësisht nga besimi ynë fetar, na kanë mësuar në mënyrë të barazpeshuar për fenë dhe Atdheun”, citohet Imam Vehbi Ismaili në librin për Dom Prekën.
Ishin këta burra të një gjenerate klerikësh shqiptarë të cilët i luteshin Zotit në faltoret e tyre, por siç ka thënë edhe Imam Vehbi Ismaili, ata ishin gjithmonë të “barazpeshuar” në dashurinë e tyre për fenë dhe për Atdheun e tyre, por edhe në respektin për njëri tjetrin dhe për besimin e njëri tjetrit.

Njëri ndër këta viganë fetarë e atdhetarë në mërgim, ishte edhe Mons. Dr. Zef Oroshi, bashkohas i Dom Prekës dhe kapelan i parë i Kishës Katolike Shqiptare në Amerikë, udhëheqës shpirtëror për 30 vjet dhe themelues i kishës “Zoja e Shkodrës” në New-York, me 25 qershor 1977, me rastin e bekimit të kishës së themeluar nga Dom Preka “Zoja Pajtore” në Detroit, është shprehur:
“…Po kam sot një kënaqësi që më jepet rasti me bekue gurin e themelit të dytë të shtëpisë së Zotit në Amerikë. Këtë gur që e skaliti fort bukur në zemrën e Krishtit vëllau im meshtar Dom Prek Ndrevshaj. Kjo shtëpi e Zotit ka më u pasurue me shpirtin e besimit dhe të bashkimit të shqiptarëve që mërguan dhe me prijësin e tyre që e patën gjithmonë pranë….Kam pas fatin e mirë në jetë të kem një vëlla meshtar si Dom Preka, me nda me të gëzimet e më përjetue frymën e shenjtë, me nda me të sakrificat e panumërta, për më e shëndrit me dhurata, gurin e këndit të kishes tonë. Kam parë me vëmendje tek ky njeri përvujtërinë, dëshirën e madhe me i ndihmue njerëzit në nëvojë, me ngrit foltoren e sofrën e begatë të besimit, kam parë tek ai oratorin dhe muzën e thellë në fe, atdhetari e traditë…. Dom Preka dëshmoi me vepra se ai është një bari i zëllshëm, i papërkulur dhe që nuk i trembët pengesave, madje në ato kundërshti ai kalit durimin dhe me dritën e Krishtit gjën shtegun e duhur, për t’ia arritur qëllimit. Njeri organizator, i buzëqeshur, që me një fjalë e largon frymën e urrejtjës dhe të ndarjës. Ai fal shpejt dhe shëroi shumë zemra të plagosura. Mbi të gjitha, Dom Preka manifeston tiparet e kullës së Dukagjinit dhe pastërtinë e ligjeve të maleve tona. Qendroni me te dhe rreth tij, se fara jonë ka me jetue gjatë edhe në Amerikë!” qe shprehur Mons. Oroshi për Dom Prekë Ndrevashajn.

Megjithëse ka kaluar një kohë e gjatë dhe brezat ndryshojnë, por sa veta mund të jenë sot në këtë sallë, që ata vet, ose dikush prej familjes së tyre, farefisit, shokë, dashamirë ose shqiptarë që ata kanë njohur rastësisht -- e të cilët nuk e kanë sprovuar vetë ose të mos kenë përfituar nga ndihma, mbështetja dhe kujdesi i Dom Prekës për strehimin e tyre në Amerikë dhe të çdo emigranti shqiptar që trokiste dikurë në zyrën e tij në Romë.

Duke lexuar librin e autorit Përgega, më ra në sy fjalimi i Dom Prekës me rastin e 75-vjetorit të gazetës Dielli, një fjalim ky që pasqyron besimin e tij të thellë në lirinë e shtypit dhe në rolin e organizatës pan-shqiptare Vatra dhe organit të saj Dielli, atëherë e vetmja gazetë shqiptare në Amerikë, në mbrojtje të interesave të kombit shqiptar. Me atë rast, Dom Preka u shpreh kështu:

“Bijë e bija mërgimtarë! Besimtarë në mësimet e të Madhit Zot dhe patriotë të çeshtjes tonë kombëtare. 75 vjetori i Diellit është një ngjarje fort e shënuar në jetën e mërgimit të vështirë, por fjala shqipe e saj na zgjon heret me agime të bardha si rrëzja e diellit. Shqiptarët kanë patur si hyjni diellin dhe ne kemi këtu një shpresë të gjallë të gjuhës dhe kulturës kombëtare një nga gazetat më me jetëgjatësi në Amerikë. Ne duhet të jemi krenarë se ajo në shkrimet e saj e lartëson emrin shqiptar. Mjafton të themi se ajo si organ i Vatrës bashkë me këtë organizatë të zjarrtë e mundi Venizellosin e Greqisë në tavolinën e Atit të Shënjtë në Vatikan dhe në Konferencen e Paqës. Lufta me penë sjellë fitore. Ndaj dhe stafi i kësaj gazete do të jetë përherë i nderuar në pjedestalin e fjalës së lirë dhe brezat do të krenohen për veprimtarinë e saj. Kudo që të shkojnë ata e kanë të ligjshëm mburrjen, sepse bota e lirë ua çeli sytë dhe kjo dritë e mbrujtur me patriotizmin ka për ta udhëhequr popullin shqiptar për t’u shkëputur nga vargonjtë e komunizmit. Lirinë e njerëzve dhe të fesë nuk ka zinxhirë që ta mbajë të mbyllur. Ajo po agon. Të punojmë për to, të bashkuar si një trup i vetëm me zemër e shpirt për Shqipërinë. Krishti na porosit të mos kemi frikë për të vërtetën!”

Në mbrojtje të së vërtetës, Dom Preka nuk ia kishte frikën kujt, megjithëse kishte edhe armiq, që e ndjeknin dhe donin të sabotonin punën e tij humanitare, patriotike dhe fetare. Ata ishin kryesisht agjentë të regjimit komunist të Enver Hoxhës dhe agjentë të regjimit sllavo komunist të Beogradit. E vërteta, për realizimin e së cilës Dom Preka luftoi me të gjitha fuqitë e veta mendore, intelektuale e fizike, më në fund ngadhnjeu edhe mbi këto mbeturina të historisë.

Trashëgimia e Dom Prekës, i cili gjithë jetën e tij ia kushtoi Zotit dhe mërgimtarëve shqiptarë, vazhdon të jetë e gjallë edhe sot në komunitetin shqiptaro-amerikan. Si i tillë, ai na këshillon-- me këtë rast të promovimit të librit, “Kristale Dukagjini” të Zef Përgegës, kushtuar këtij gjiganti të Dukagjinit -- duke na thënë secilit prej nesh: "Jeto në Zotin e jeto në Kombin!''
Ju falemnderit!

******************************************************************************

Dom Prekë Ndrevashaj për Zërin e Amerikës, marrë nga libri, Kristale Dukagjini, të autorit Zef Përgega --
“Ditën e Pashkëve në prill të vitit 1975 meshën e shënjtë kushtuar të ngjallurit të Shëlbuesit, Dom Prek Ndrevashaj e mbyll me këto fjalë:
“…A e keni dëgjuar se Zëri i Amerikës flet edhe në gjuhën shqipe. Programet përgatiten nga gjashtë gazetarë shqiptarë të përgatitur dhe shumë të zotët. Është një gjë pozitive se numëri i gazetarëve po rritet e zani i Zërit të Amerikës po na vjen çdo ditë e më i ëmbël në vatrat tona të mërguara. Një nga këta gazetarë që po dallohet është bashkëpunëtori i revistës së famullisë tone, Rreze Shelbuese, Z. Fran Shkreli. Ai nuk na ka harruar, por na kujton në emisionet që drejton e prandaj po e bekoj zanin dhe punën e tij të shkëlqyer në shërbim të shqiptarizmit dhe të bashkimit tonë.
Kështu them se është një dobi e madhe që të informoheni me informacionet dhe lajmet e Amerikës dhe krejt botës në gjuhën shqipe. Dëgjojeni pra Zërin e Amerikës, zërin e Fran Shkrelit se është zëri juaj, zëri i së vërtetës, çdo ditë nga ora 2:30 pm dhe 4-4.30 pm, duke përfshirë të shtundën dhe të dielën mbas meshës tonë. Ne i urojmë Zërit të Amerikës plot suksese e shëndet, e të gjithë atyre që përpiqen dhe bëjnë një punë aq të bukur në gjuhën shqipe”.
Nga Frank Shkreli





PREDIKUESIT E TOLERANCËS FETARE NDËR SHQIPTARËT

Gjykata Supreme ka shpallur te pafajshem Fatmir Limajt dhe bashkeluftetaret e tij ne rastin e njohur si "Klecka".

Nga Flori Bruqi



Pas lajmit për lirimin e Fatmir Limajt dhe bashkëluftëtarëve të tjerë, Malisheva ishte në festë. Po ashtu edhe banorët e Prizrenit, pritën ngrohtë Nexhmi Krasniqin, Drejtor i Policisë në Prizrenit. Qytetarët shprehen të kënaqur që më në fund drejtësia triumfoj dhe ish luftëtarët e UÇK-së, u kthyen pranë të dashurve të tyre. Festë kishte edhe në selinë e “Iniciativës Qytetare” në këtë komunë. Kryetari i kësaj iniciative, Ragip Begaj, thotë se Malisheva, sot për të tretën herë po kremton fitoren e së vërtetës, mbi luftën e pastër të UÇK-së, transmeton RTK. Atmosferë festive mbretëroi edhe në qytetin e Prizrenit, ku qytetarë të shumtë kishin dalë të presin Nexhmi Krasniqin, drejtorin e policisë rajonale të Prizrenit, i cili ishte përballur me drejtësinë për rastin e shumëpërfolur “Kleçka”, bashkë me Fatmir Limajn dhe bashkëluftëtarët tjerë.

Deputeti i kuvendit të Kosovës Fatmir Limaj dhe nëntë ish ushtarë të UCK-së, u shpallën të marten me 17.09. të pafajshëm në një proces gjyqësor tashmë të njohur “Kleçka”. Vendimi u muar nga një trup gjykues i misionit EULEX, i kryesuar nga Malkom Simons.

Prokuroria e misionit EULEX kishte akuzuar Fatmir Limajn dhe nëntë ish-pjesëtarë të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës (UÇK) për krime lufte kundër popullatës civile gjatë luftës së vitit 1999.

Vitin e shkuar Gjykata e Qarkut në Prishtinë kishte shpallur të pafajshëm të gjithë të akuzuarit për rastin “Kleçka” dhe në të njëjtën ditë trupi gjykues kishte hedhur poshtë edhe dëshminë e Agim Zogajt, i njohur si dëshmitari "X", mbi të cilin ishte bazuar një pjesë e mirë e provave të prokurorisë. Dëshmitari X ishte gjetur më parë i vdekur në Gjermani.

Mirëpo po ashtu vitin e shkuar Gjykata Supreme e Kosovës kishte marrë vendim, që ta kthejë komplet në rigjykim rastin “Kleçka”.

Misioni EULEX në një deklaratë të shkruar për media bën të ditur se "lënda e prokurorisë mbështetej kryesisht në dëshminë e dëshmitarit të mbrojtur, Agim Zogaj, tani i ndjerë."

“Akuza në këtë rast mbështetet kryesisht mbi dëshmitë e Zogajt, i njohur edhe si Dëshmitari X. Në muajin shtator të vitit 2011 ai kreu vetëvrasje në Gjermani. Për një kohë ai kishte mbajtur ditar, ku kishte shënuar ngjarjet e përfshira në akuzë.

"Trupi gjykues vendosi që dëshmia e tij lidhur me disa çështje të rëndësishme në fjalë, veçanërisht identiteti i personave, për të cilët ai pohon se i kanë kryer veprat, që u ngarkohen, nuk është vërtetuar me dëshmi të besueshme dhe të pavarura dhe ishte në fakt në mospërputhje dhe e kundërshtuar nga dëshmitë tjera."

"Në përgjithësi trupi gjykues vlerësoi se në aspektet e rëndësishme materiale dëshmia e Agim Zogaj ishte tërësisht e pabesueshme dhe se do të ishte e pasigurt që të bazoheshin në të për t'i dënuar të pandehurit për veprat nga aktakuza."

Deputeti Fatmir Limaj menjëherë pas lirimit tha para mediave:

“Shpreh mirënjohje dhe falënderim ndaj të gjithë atyre qytetarëve, të cilët kanë pasur besim në fjalët tona, kanë pasur besim në luftën tonë çlirimtare, kanë pasur besim në drejtësinë tonë dhe në atë, që kemi thënë! Pas një procesi të gjatë shterrues trupit gjykues i shpreh mirënjohje, që mbi bazën e provave dhe fakteve erdhi deri te verdikti, që shpalli të pafajshëm gjithë bashkëluftëtarët dhe mua”, tha Fatmir Limaj.

Ndryshe në nëntor të vitit 2005 Tribunali Ndërkombëtar i Hagës për krime lufte e shpalli të pafajshëm Fatmir Limajn, i njohur me emrin e luftës, si komandant Çeliku.

Me rastin e lirimit të Fatmir Limajt është deklaruar nëpërmjet një reagimi edhe Kryeprokurori i Prokurorisë Speciale të Kosovës nga EULEX-i, Jonathan Ratel.  Në reagim ndaj vendimit të rastit Kleçka, Kryeprokurori i Prokurorisë Speciale të Kosovës nga EULEX-i, Jonathan Ratel tha:

"Prokuroria e pranon aktgjykimin e sotëm të gjykatës. Gjykata e ka dhënë vendimin e saj në këtë ndjekje shumë të vështirë dhe të gjatë. Ne e respektojmë vendimin e gjykatës. Ne e dinim që nga fillimi se kjo do të jetë një ndjekje e vështirë. Megjithatë, drejtësia kërkon që edhe ndjekjet e vështira penale të shkojnë përpara, në fakt ajo e kërkon atë. Ne do ta shqyrtojë aktgjykimin me kujdes dhe do t’i marrin parasysh të drejtat tona për tu ankuar. Në fund do të doja të konstatoj se ky rast nuk ishte asnjëherë një ndjekje e UÇK-së, ajo ishte një ndjekje e individëve të caktuar".

Pesë ish-luftëtarët e akuzuar për abuzimin e serbëve dhe të burgosurve shqiptarë në burgun e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës në Kleçkë, insistuan se janë të pafajshëm ndaj akuzave për krime lufte.


Të martën, në deklaratat e tyre përmbyllëse në rastin e profilit të lartë të Kleçkës, avokatët mbrojtës të pesë të akuzuarve, të cilët po gjykohen së bashku me pesë persona të tjerë, duke përfshirë ish-komandantin e UÇK-së dhe deputetin e Partisë Demokratike të Kosovës, Fatmir Limaj, thanë se ishin të pafajshëm.

Avokatët e Arben Krasniqit, Naser Krasniqit, Nexhmi Krasniqit, Behlul Limajt dhe Naser Shalës i kërkuan gjykatës që t’i lirojë ata nga të gjitha akuzat për abuzim të civilëve serbë dhe shqiptarë dhe të burgosurve serbë të luftës në Kleçkë gjatë konfliktit të viteve 1998-99 në Kosovë.

"Arbeni ishte i plagosur dhe pa ndjenja në spital ... si ishte e mundur që ai të shërbente në burgun e Kleçkës?" tha Fehmie Gashi- Bytyçi, avokate e Arben Krasniqit, në deklaratën e saj përfundimtare.

Civilë shqiptarë të dyshuar për bashkëpunim me regjimin serb, civilë serbë dhe policë serbë dhe personel ushtarak të arrestuar dyshohet se janë mbajtur në Kleçkë, e cila, sipas aktakuzës, gjithashtu ka shërbyer si qendër paraburgimi për ushtarët e hetuar të UÇK-së apo të dënuarit për vepra disiplinore.

Javën e kaluar prokuroria bëri deklaratën e saj përmbyllëse, e cila kryesisht u bazua në ditarin dhe deklaratat e dëshmitarit kryesor të rastit, Agim Zogaj, i njohur si "Dëshmitari X". Zogaj ishte rojë në burgun e Kleçkës, por ishte gjetur i vdekur në një park në Gjermani, në shtator të vitit 2011.

Megjithatë, avokatët mbrojtës hodhën dyshime mbi besueshmërinë e dëshmitarit X.

"Deklaratat e tij janë të rreme dhe të pavërteta dhe si të tilla nuk janë të besueshme. Dëshmia e dëshmitarit X duhet të vlerësohet si e papranueshme", ka thënë Mahmut Halimi, avokat i Nexhmi Krasniqit.

Ndërkohë, Bajram Tmava, avokat i Naser Shalës, vuri në pikëpyetje kredibilitetin e ekspertëve të ftuar si dëshmitarë, duke cituar një grafolog, i cili ka analizuar ditarët e dëshmitarit X.

"Edhe grafologu ka thënë: "Është e mundur që ditarët janë shkruar nga dikush tjetër", tha Tmava.

Limaj fillimisht ishte liruar nga aktakuza në maj të vitit të kaluar, por prokuroria ia kishte dalë me sukses ta dërgonte rastin në rigjykim.

Ish-komandanti i shndërruar në politikan sërish i ka mohuar akuzat.



Gjykata Supreme ka shpallur te pafajshem Fatmir Limajt dhe bashkeluftetaret e tij ne rastin e njohur si "Klecka".

Avokati i Limajt, Tome Gashi, tha se Gjykata nuk arriti te gjeje as edhe nje fakt te vetem qe deshmon per fajesine e klientit te tij. 
Limaj dhe te tjeret ishin shpallur te pafajshem edhe nje vit me pare, por Prokurori apeloi vendimin e Gjykates. 

 Jashte Kinemase ABC1, ku edhe u mbajt gjykimi per Rastin Klecka, jane mbledhur shume njerez dhe po festojne per lirimin e drejtuesve te njohur te luftes se UCK`se.

Organizatat e dala nga Lufta e UÇK-së, urojnë komandantin e Zonës Operative  të Pashtrikut, Fatmir Limaj dhe bashkëluftëtarët e tjerë për lirimin e tyre.


“Pas fitores në luftë dhe fitores në Hagë, dita e sotme do të shënohet si ditë e fitores kundër persekutimit dhe luftës psikologjike që po bëhet kundër Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës dhe luftëtarëve të saj. Në shfrytëzojmë këtë rast të gëzuar, që të urojmë për këtë fitore të madhe, familjet e dëshmorëve, invalidët dhe veteranët e luftës së UÇK-së, si dhe tërë popullin shqiptar, i cili me ankth po përcjell çdo proces të montuar e të gatuar nga Beogradi, me qëllim të njollosjes së vlerave të shenjta të luftës sonë çlirimtare”, thuhet në reagimin e OVL të UÇK-së. Sipas tyre procesi në rastin “Kleçka”, jep një mesazh të qartë se nuk ka forcë që e njollos luftën e drejtë të popullit për liri dhe se nuk ka forcë që mund të barazojë viktimën dhe agresorin. 

Kryeministri i Republikës së Kosovës, Hashim Thaçi përshëndet vendimin për shpalljen të pafajshëm të komandantit të UÇK-së, Fatmir Limaj dhe bashkëluftëtarëve të tij.  

Thaçi thekson se me këtë proces gjyqësor u dëshmua edhe një herë pastërtia e luftës së drejtë të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.

Qeveria e Republikës së Kosovës, që nga fillimi i këtij procesi ndaj komandantit Fatmir Limaj dhe pjesëtarëve të tjerë të UÇK-së ka besuar fuqishëm në pafajësinë e tyre dhe në drejtësinë e luftës së Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës – thuhet në deklaratën e kryeministrit Hashim Thaçi. 


Lexoni:

http://floripress.blogspot.com/2012/11/fatmir-limaj-paraqitet-ne-eulex-pas.html

http://floripress.blogspot.com/2013/02/skandaloze-gjenerali-madhor-i-uck-se.html

http://floripress.blogspot.com/2012/12/fatmir-limaj-dhe-gjenerata-e.html

http://floripress.blogspot.com/2012/11/turpi-i-shtetit-te-kosoves-brire-nuk-ka.html

http://floripress.blogspot.com/2013/02/urime-te-shumta-per-ditelindjen-e-limajt.html

http://floripress.blogspot.com/2013/02/skandaloze-gjenerali-madhor-i-uck-se.html

http://floripress.blogspot.com/2012/12/per-hetimet-kunder-plakushes-carla-del.html

http://floripress.blogspot.com/2013/07/te-gjitha-proceset-gjyqesore-ku-ishin.html

Agjencioni Floripress

7/28/13

Të gjitha proceset gjyqësore ku ishin përfshirë ish- ushtarët e UÇK’së, deri më sot i ka trajtuar prokurori italian Maurizio Salustro.

Të gjitha proceset gjyqësore ku ishin përfshirë ish- ushtarët e UÇK’së, deri më sot i ka trajtuar prokurori italian Maurizio Salustro. Në EULEX thonë se ai është shef i departamentit për krimet e luftës, prandaj edhe merret me to. Në Kosovë ekziston paragjykimi se shumica e ndërkombëtarëve janë të dështuar profesionalisht në vendet e tyre, por duket se këtu bën përjashtim Salustro, i cili në vendin e tij ka qenë prokuror i suksesshëm

Sa herë lindin dyshime se ndonjë ish-pjesëtar i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, ka kryer krime gjatë luftës në Kosovë, aty është edhe prokurori Maurizio Salustro.

Ai është zyrtari i vetëm i misionit të EULEX’it nëpër duart e të cilit kalojnë gjitha këto raste. Duke u nisur nga viti 2003 e deri më sot, janë plot tetë raste të tilla me të cilat është marrë dhe po merret prokurori Salustro. Disa ka arritur t’i dënojë e disa janë në proces gjyqësor.

Rasti i parë ishte ai i grupit të Llapit. Hetimet e para për ish-komandantët e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës për Zonën Operative të Llapit kanë filluar në vitin 2001. Gjykimi pati filluar në vitin 2002, derisa aktgjykimi qe shpallur nga drejtësia e UNMIK’ut në korrik të vitit 2003. Asokohe, Latif Gashi, Rrustem Mustafa, Nazif Mehmeti si dhe tashmë i ndjeri Naim Kadriu qenë dënuar me gjithsej 45 vjet heqje lirie. Ky i fundit ka vdekur në një aksident komunikacioni.

Rasti i njëjtë u kthye në rigjykim për tri herë me radhë. Dy herët e para prokuror ishte Maurizio Salustro, derisa në rastin e tretë dhe të fundit prokuror ishte Charles Hardway i cili i dënoi ata me 13 vjet burg.

Salustros iu besua edhe rasti i “Kleçkës”. Në mesin e 10 ish-ushtarëve të UÇK’së për të cilët është ngritur aktakuzë në vitin 2011 është edhe deputeti Fatmir Limaj, i cili akuzohet për krime lufte kundër popullatës civile dhe krime lufte kundër të burgosurve të luftës.

Pas shumë proceseve gjyqësore, Fatmir Limaj Nexhmi Krasniqi, Naser Krasniqi, Naser Shala, Sabit Shala, Refi Mazreku, Arben Krasniqi, Shaban Shalë, Behlul Limaj dhe Besim Shurdhajt të gjitha ish-ushtarë. Por edhe ky rast u kthye në rigjykim në dhjetor të vitit të kaluar dhe vendimi pritet të merret në shtator të këtij viti. I njëjti prokuror në vitin 2010 ka ngritur aktakuzë edhe kundër Sabit Gecit njërit prej ish-komandantëve të UÇK-së dhe Riza Alijajn, që të dy nën akuzën e njëjtë, për krime lufte në fshatin lufte në Ponoshec të Gjakovës. Një rast tjetër me po të njëjtat motive, krime të luftës gjatë vitit 1999 është edhe ai i vëllezërve Geci nga fshati Llaushë të Drenicës, me të cilin po merret Salustro.

Të arrestuar në nëntor të vitit të kaluar Rrustem, Hetem dhe Sabit Geci po vazhdojnë të gjykohen në Gjykatën e Qarkut në Mitrovicë.

E po i njëjti prokuror, është marrë me tri rastet e të vetëquajturit agjenti i SHIK-ut, Nazim Bllaca, i cili ishte dëshmitar bashkëpunues i EULEX në dy raste “Bllaca 1” dhe “Bllaca 2”, derisa u dënua javë më parë me 4 vite e 5 muaj burg.

Në dy rastet Salustro ka arritur t’i dënojë me 18 vjet burg Fahredin Gashin dhe me gjithsej 54 vjet dënim, pesë të pandehurit Shpresim Uka, Bekim Syla, Driton Hajdari, Sadik Abazi dhe Shaban Syla. Derisa në “Bllaca 3” në të cilin Nazim Bllaca e ka pranuar se e ka vrarë Ibush Kllokoqin, prokurori ka kërkuar dënim minimal për të, për shkak të statusit që Bllaca kishte në dy rastet e para. Si rezultat a u dënua më pak se pesë vite.

Megjithëse arrestimet dhe vendosmëria e Salustros për t’u marrë me ish- ushtarët e ish-komandantët e UÇK’së, nuk përfundon këtu. Së fundmi ai dha urdhër për arrestimin e shtatë ish-ushtarëve e komandantëve të zonës së Drenicës, i njohur si “Grupi i Drenicës”. Në mesin e të arrestuarve është Ambasadori i Kosovës në Shqipëri Sylejman Selimit dhe ish- Komandantit të Zonës Operative të Drenicës, Sami Lushtaku. Të dyshuar të tjerë janë edhe ish- komandanti i brigadës 111, Jahir Demaku, vëllau i tij Zeqir Demaku, Sahit Jashari, Avni Zabeli dhe Hysni Thaçi.

Selimi akuzohet për shtatë vepra penale, Lushtaku me tri vepra penale, ndërsa Sahit Jashari me tetë vepra penale. Sipas pretendimeve të Salustros ish- pjesëtarët e UÇK’së dyshohen për krime lufte kundër popullsisë civile në formën e dhunimit të integritetit trupor dhe shëndetit të civilëve të mbajtur në qendrën e ndalimit të UÇK’së në Likovc (komuna e Skenderajt). Derisa Sami Lushtaku dyshohet për vrasjen e një civili. Hetimet për këtë rast, janë në fazën fillestare.

EULEX: Salustro është shefi

E për krejt këto EULEX ka një shpjegim të thjeshtë. Sipas tyre Salustro përcaktohet për ndjekjen e të gjitha rasteve të dyshuara për krime të luftës, për arsye se ai është Shef i Departamentit për Krime të Luftës në Prokurorinë Speciale të Kosovës."Maurizio Salustro është Shef i Departamentit për Krime të Luftës në Prokurorinë Speciale të Kosovës”, ishte përgjigja e vetme që zyra e informimit në EULEX dha për Express. Derisa preferojnë të mos flasin më shumë për biografinë e këtij prokurori. Express ka pritur plot dy javë nga EULEX për një biografi të Salustros, përfshirë edhe punën e tij si prokuror në shtetin italian. Përgjigja e tyre e vetme ishte që ky mision nuk ka një biografi të tij.

I lindur në Romë me 18 korrik të vitit 1955, Maurizio Salustro thuhet se në Itali është marrë me suksesshëm me krime të rënda, duke përfshirë këtu edhe mafinë e atij shteti. Fillimisht si gjyqtar në mandatin e UNMIK’ut Salustro erdhi në Kosovë menjëherë pas përfundimit të luftës.

Pse Eulexi -Prokuroria dhe gjugjësia kosovare " harron " ti ndjekë kriminelet serb për masakrat e bëra gjatë Luftës në Kosovë!

4/6/11

Lufta në Kosovë nuk ishte lojë e fuqisë gjeopolitike ...

Nga Flori Bruqi

SPASTRIMI ETNIK NË KOSOVË

Kosova, një rajon me shumicë shqiptare , mbeti nën sundimin osman deri në Luftën ballkanike të vitit 1912. Deri më sot, banorët e Kosovës janë muslimanë , të krishterënjë dhe orthodoks.  Mbarimi i luftës së ftohtë hapi një erë të re në botë, të përcjellur me ndryshime drastike të kufinjve dhe regjimeve, veçanërisht në Ballkan. Gjenerata që mbajti trashëgiminë kulturore të osmanëve mbeti në qendër të këtyre ndryshimeve. Ajo që sot po ndodh në Bosnjë dhe Kosovë është pasojë e këtyre zhvillimeve historike. Zbraztësira që mbeti pas rrënimit të Perandorisë Osmane, ajo që shërbeu si “faktor balancues” në vendet që i udhëhiqte, nuk mundi të plotësohej nga shtetet e reja që u shfaqën pas Luftrave Botërore. Konfliktet që po ndodhin sot në vend janë pasojë e këtyre zbraztësive të mbetura.

90% e popullsisë dy milionëshe të Kosovës janë shqiptarë muslimanë. Territori i krahinës paraqet 12% të Serbisë. Në vitin 1989, forca policore e përbërë kryesisht nga sllavët u angazhua në akte represioni. Ndërkohë, serbët ndaluan planprogramin shkollor në gjuhën shqipe. Që nga 28 shkurti e deri në dittë e sotme, serbët vazhdimisht kanë ushtruar dhunë ndaj kosovarëve. Kjo është vetëm një nga 300 mijë familjet që kanë lëshuar Kosovën, pas operacionit të filluar nga NATO më 24 mars 1999. Rreshtat e refugjatëve të uritur zgjateshin me kilometra. Ata I referohen pozitës së tyre si më të mirë krahasuar me ata që kanë mbetur prapa në Kosovë për të qenë viktima të dhunës e dhunimeve ose të atyre që nuk patën mundësi të mbijetojnë kushtet e ashpra të dimrit duke vdekur rrugës. Dhjetë mijë refugjatë nuk u lejuan që të kalonin në destinacionin e tyre në pikën kufitare të Morinit, në kufirin Shqipëri-Jugosllavi. Ata u morrën dhe u mbyllën në ndërtesa strategjike, të gjitha caqe të mundshme të bombardimit. Ambasada shqiptare në Romë raportoi 25 mijë refugjatë kosovarë që mungonin. Forca Evropiane e NATO-s tha se lufta në Kosovë ka shkaktuar 960,000 refugjatë. Bazuar në informacionin e ofruar nga U{K, ministri I jashtëm britanik tha se ka më shumë se 400, 000 civilë shqiptarë, refugjatë nëpër zonat malore të Kosovës, të cilët janë nën kërcënim konstant nga uria e vdekja. Sipas autoriteteve nga U{K-ja, 40.000 civilë shqiptarë që orvateshin të gjenin mbrojtje në shpatet e ulëta të maleve të Berishës, u bënë cak I të shtënave të mëdha të serbëve. Pas Luftës së Dytë Boëtrore, Serbia kreu gjenocidin më të madh që ka ndodhur ndonjëherë në Evropë. Qëllimi kryesor ishte që të asgjësonte shqiptarët muslimanë në Kosovë, të cilët përbëjnë 90% të popullsisë së përgjithshme, dhe që të bënte Kosovën tokë serbe. Serbët ndoqën politikën e tyre kundër muslimanëve duke vrarë, plaçkitur e dhunuar. Serbët shkatërruar shtëpitë e fshatrat dhe deportuan shqiptarët muslimanë. Regjimi serb filloi një fushatë të vendosjes së serbëve në në çdo vend të mundhshëm në Kosovë me qëllim të qartë që të prishë strukturën e jetës shqiptare këtu. Qëllimi ishte ndërrimi I strukturës demografike në favor të serbëve. Siç tha një zëdhënës I NATO--s, me qëllim që të fshijnë gjithçka që kishte të bënte me identitetin kulturor të muslimanëve në Kosovë, serbët madje ndryshuan edhe letrat martesor dhe regjistrimin title-deed. Të detyruar që të lëshojnë shtëpitë e tyre nga kërcënimet e sulmeve, në mars 1999 popullata muslimane e Kosovës filloi të largohet, duke lënë fshatrat e tyre të shkatërruara. Nën shiun e fortë dhe duke u përballur me të ftohtit e ashpër, gratë, fëmijtë e vegjël dhe pleqtë lanë gjithçka prapa dhe ecën, drejt një destinacioni të panjohur. Rreth tre muaj më vonë, kur ata u kthyen, asgjë më nuk ishte e njëjtë. Shtëpitë ishin djegur e rrënuar, të afërmit ishin zhdukur, fëmijtë ishin të sëmurë kurse prona ishte plaçkitur…… lufta dhe migrimi shkatërroi jetën e çdo kosovari, të pasur ose të varfër, në një rrëmujë të plotë. Organizatat humanitare në rajon kanë raportuar gjithashtu se në Kosovë serbët kanë kryer gjenocid ndaj muslimanëve. Refugjatët dhe masat e gjera I qenë nënshtruar të gjitha formave të dhunës e torturës. Serbët kanë dhunuar femrat, kanë vrarë shtatëzënat dhe kanë shkatërruar ndërtesat dhe pasurinë. Më shumë se 100,000 njerëz janë vrarë. Gjendja e shtegtarëve ishte e frikshme. Rreth dyzet njerëz- nga to njëzet foshnja dhe të tjerë, të moshuar- kanë vdekur në kufirin maqedono-jugosllav gjatë ndalesës së detyruar e të gjatë që mbajti aty rreth 250-300 mijë shtetgtarë.

12 vite që kur avionët e NATO-s shkuan në aksion kundër Serbisë, lufta e Kosovës mbetet ende kontraverse. E mirëpritur nga shumë në atë kohë si një evidencë e një rendi humanitar botëror në formim, trashëgimia e saj është anashkaluar, mundur dhe krejtësisht shtrembëruar nga debati i luftës kundër terrorit. Çka Vaclav Havel e quajti “lufta e parë për vlera” tash më shumë po përshkruhet si një precedent i rrezikshëm. Bile edhe Clare Short, përkrahëse e flakët e intervenimin në Ballkan, gabimeve të Tony Blair-it në politikat e jashtme i vuri zanafillën në “shijen e piedestalit” që ai e kishte marrë në Kosovë.

Ka disa arsye për këtë, më e rëndësishmja padyshim është lufta në Irak që mbjelli dyshimet në legjitimitetin dhe efikasitetin e fuqisë ushtarake perëndimore. Duke u larguar nga principi i mos-intervenimit dhe pa mandat të KB-së, Kosova shpesh trajtohet si mëkati origjinal që bëri Irakun të mundshëm. Edhe invazioni i Rusisë dhe njohja e Abkhazisë dhe Osetisë Jugore janë karakterizuar si një nxitje nga deklarimi i pavarësisë së Kosovës disa muaj më parë.

Krahasimet e këtij lloji më shumë konfuzojnë se sa sqarojnë. Lufta në Kosovë ishte përgjigje ndaj një emergjence humanitare, e jo një lojë fuqie gjeopolitike. Dhe kjo edhe tash kontestohet. Anti-imperialistët e vetëquajtur, që shpesh përkrahin imperializmin e çfarëdo regjimi që i kundërshtohet perëndimit, kanë konstruktuar një histori alternative në të cilën krimet e Slobodan Milosevic-it janë minimizuar apo arsyetuar dhe perëndimi “grykës” portretohet si nxitës i dhunës. Në këtë histori, tentimet e tija (të Milosevic-it) që të arrij zgjidhje të negociushme ishin sabotuar në konferencën e paqes në Rambuje nga Evropa dhe SHBA-të; dhe vdekjet dhe lëvizjet e refugjatëve brenda Kosovës ishin shkaktuar nga bombardimet e NATO-s.

Këta kritikë flasin thuaj se shkatërrimi i Bosnjës ishte një pjellë e imagjinatës. Realiteti është se deri sa erdhi tek Rambujeja, liderët perëndimorë kishin mbledhë mend nga loja tinëzake e Milosevic-it në të cilën ai negocionte paqe të rreme derisa vazhdonte të zbatonte terrorin etnik në terren. Ata kishin duruar tetë vite të tilla. Në Kosovë, forcat serbe kishin vrarë 1,500 veta dhe kishin dëbuar nga shtëpitë e tyre 270,000 veta para se NATO të intervenonte.

Lufta e Kosovës filloi me 28 shkurt të vitit 1998, pas sulmit jugosllav në fshatërat Likoshan dhe Qirez në Drenicë të Kosovës.

Lufta nga 28 shkurt 1998 e deri më 23 mars 1999 u zhvillua mes Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës dhe forcave jugosllave.

Ndërsa nga 24 mars 1999 e deri më 10 qershor 1999, Aleanca Veriatlantike NATO me bombardime të përditshme në caqet ushtarake jugosllave, me përkrahjen tokësore të UÇK-së detyroi forcat serbomalazeze dhe Kasapin e Ballkanit Sllobodan Millosheviqin të nënshkruaj kapitullimin në Kumanovë. Në këtë luftë u dëbuan 800,000 mijë shqiptarë, u vrane 15,000 persona, nga të cilët 2,400 luftëtar të UÇK-së e të tjerët civilë.

Gjatë luftës janë zhdukur rreth 5,000 njerëz, fati i shumicës prej tyre është zbardhur deri në vitin 2007, por i madh ka mbetur numri i rasteve të pasqaruara.

Vlerësohet, se gjatë luftës në Kosovë (1998-1999), forcat militare dhe paramilitare serbe kanë vrarë, ekzekutuar apo masakruar në forma më mizore, rreth 15 mijë shqiptarë, ku 90% prej tyre qenë civilë të pa armatosu.. Në këtë periudhë kohore janë përdhunuar afër 20 mijë femra shqiptare. Gjithashtu, mësohet për rrëmbimin e mbi 3 mijë shqiptarëve, ku pas luftës një pjesë e tyre u gjetën nëpër varrezat masive në Serbi, ndërsa akoma nuk dihet për fatin e 2087 të tjerëve. Sipas një përllogaritje, gjatë periudhës kohore mars 1998 - qershor 1999, njësitë kriminale dhe artileria e rendë serbe kanë shkatërruar dhe djegur pjesërisht ose tërësisht rreth 1.100 vendbanime Shqiptar, kanë plaçkitur, djegur e shkatërruar mbi 200.000 shtëpi, banesa, lokale afariste, punëtori zejtare, fabrika, shkolla, biblioteka, monumente kulturore-historike, objekte kulturore, shkencore, fetare etj.

http://floripress.blogspot.com/2013/04/doktrina-klinton-dhe-lufta-ne-kosove.html


http://floripress.blogspot.de/2012/08/miloshevici-dhe-spiunet-e-serbise-ne.html#!


Në këtë listë gjeni emrat e ushtarakëve apo personave të armatosura për të cilët ka shënime që kanë marrë pjesë në kryerjen e krimeve të rënda si masakrimi, pushkatimi, therrje të popullsisë civile dhe dhunimin e femrave.
Lista është ndërtuar sipas rasteve shumica e të cilave është shqyrtuar nga hetusia ndërkombëtare dhe hetuesi i OKB-së për krime të luftës, Dennis Milner i cili thotë se “…Puna e ekipit të tij do të vazhdojë të fokusohet thuaja tërësisht në rangun e lartë të regjimit të të krye akuzuarit për krime lufte, kryetarit jugosllavë Sllobodan Millosheviq”.

Si do që të jetë ndriçimi i të gjitha rasteve ende nuk është bërë por vetëm i rasteve me rëndësi apo të nivelit të lartë të efektit ndëkombëtar. Për këtë është e udhës edhe mbledhja e të dhënave nga vetë të prekurit nga kriminelët, sidomos femrat të cilat për shkaqe të ndryshme nuk i kanë paraqitur rastet personale duhet që këto ti paraqesin pranë shoqatave që përkujdesen për këto raste. Organizata të tilla ka anë e mbanë Kosovës, raporton kosovarimedia.

Rasti Reçaku

Sipas dëshmitarëve që mbijetuan krimin, në vrasjen e bashkfshatarëve të tyre (përveç njësive militare dhe paramilitare serbe) morën pjesë edhe serbët lokalë, që punonin në postë, në kuvendin komunal të Shtimes etj.
Më 10 qershor 2005 Lëvizja KAN tani Lëvizja „Vetëvendosje “, së bashku me familjarët e Reçakut , përmes një çarçafi (të vendosur përpara selisë së UNMIK-ut) kanë publikuar disa emra të kriminelëve serbë që morën pjesë në masakrën e Reçakut.

Në këtë çarçaf ishin skalitur emrat e këtyre kriminelëve:
Bizhidar Markoviç
Çedomir Aksiç
Zhivorad Stojçetoviç
Bogdan Nojiç
Jovica Stojkoviç
Momir Ristiç
Zvonko Ristiç
Ljubomir Nojiç
Nenad Marinkoviç
Pavle Marinkoviç
Zoran Nedelkoviç
Sllavisha Marinkoviç
Vojisllav Janiçijeviç
Milivoje Çanoviç
Jovica Jovanoviç
Stojan Aksiç
Millorad Kostiç
Dragisha Kostiç
Dragan Tasiç
Rasti Gjakova

Kriminelët serbë gjatë luftës – Gjakovë 1999

Më 7 maj 2005 Lëvizja „KAN“ tani „Vetëvendosje“, së bashkume organizatën “Thirrjet e Nënave”nga Gjakova, në ndërtesat afër UNMIK-ut dhe institucioneve të Kosovës, kanë vendosur një Çarçaf me dimensione 20m x 4m, në të cilin kanë skalitur 35 emra të kriminelëve serbë që akuzohen nga familjarët e viktimave si përgjegjës për vrasjen e 750 shqiptarëve dhe rrëmbimin e 680 të tjerëve nga komuna e Gjakovës.

Stanojeviç Momçilo
Çamoviç Sreten
Stanojeviç Milan
Çoliç Rade
Slavkoviç Milan
Stanojeviç Sava
Kovaç Slobodan
Stojanoviç Sava
Dekiç Milan
Dekiç Momçilo
Raçiç Dragan
Mirkoviç Vuk
Vujoviç Vaso
Vujoviç Nikotin
Ragiç Darko
Simiç Bozhidar
Stefiç Nikola
Stefiç Bojan
Obradoviç Ljubisha
Pantoviç Radovan
Pantoviç Miliç
Jovanoviç Aca
Bozhoviç Çedomir
Jovanoviç Sava
Ristiç Predrag
Jovanoviç Goran
Shqepanoviç Millosh
Krstiç Srgjan
Dikiç Milan
Dikiç Momçilo
Dimiç Zvezdan
Jovanoviç Sinisha
Rajkoviç Gojko
Drashkoviç Laza
Lazareviç Doka

Rasti Krusha e Vogël

Në një raport të KMDLNJ-së me seli në Prishtinë, të lëshuar më 6 prill 2000 thuhet: Në Skënderaj janë identifikuar emrat e të gjithë kriminelëve që më 26/27 mars 1999 në Padalishtë masakruan 19 anëtarë të familjes Imeraj (në mesin e të cilëve 11 femra dhe 5 fëmijë të moshës 2 – 16 vjeçare).

Predrag Belosheviq (Pjesëmarrës i luftrave në Kroaci dhe Bosnjë – Hercegovinë);
Grujica Belojeviq (vëllau i Lubisha Belojeviq)
Lubisha Belojeviq
Zharko Belosheviq
Zhika Belosheviq
Malisha Tijaniq (vëllau i Çeda Tijaniq)
Çeda Tijaniq
Goran Tijaniq
Dejan Tijaniq
Vedran Tijaniq
Obrad Tijaniq
Zhivan Vuçiq
Mirolub Vuçiq
Dushan Vuçiq
Rade Ivanosheviq (vëllau i Milisav Ivanosheviq)
Milisav Ivanosheviq
Igor Shapiq,
Gradibor Radunoviq,
Ivan Gajin
Zoran Shlaniq

Të gjithë nga fshati Cërkolez; Dushan Shapiq e Zharko Shapiq nga Belica; Dragan Cvetkoviq nga Uça dhe Sllobodan Petkoviq nga Zhakova.

Rasti Izbicë

Sipas raportit të KMDLNJ -së (6 prill 2000) në ekzekutimin e 147 shqiptarëve në Izbicë janë përfshirë edhe serbët lokalë të fshtarave të Drenicës dhe të Burimit (ish-Istogut).
Në këtë masakër mizore kanë marrë pjesë: 42 pjestarë të familjeve Tomasheviq nga Syrigana, e këta janë:
Mihajlo Tomasheviq
Veselin Tomasheviq
Sllavko Tomasheviq
Vujadin Tomasheviq
Nenad Tomasheviq
Stojadin Tomasheviq
Igor Tomasheviq
Miloje Tomasheviq
Vladan Tomasheviq
Radoslav Tomasheviq
Vasilije Tomasheviq
Milosh Tomasheviq
Radivoje Tomasheviq
Preda Tomasheviq
Srgjan Tomasheviq
Millorad Tomasheviq
Mileta Tomasheviq
Radenko Tomasheviq
Mile Tomasheviq
Stojadin Tomasheviq
Milenko Tomasheviq
Milan Tomasheviq
Dragoljub Tomasheviq
Gjoko Tomasheviq
Boshko Tomasheviq
Zhivorad Tomasheviq
Zhivojin Tomasheviq
Najdan Tomasheviq
Nebojsha Tomasheviq
Nenad Tomasheviq
Branillav Tomasheviq
Ratko Tomasheviq
Filip Tomasheviq
Dejan Tomasheviq
Gordan Tomasheviq
Predrag Tomasheviq
Despot Tomasheviq
Tadisha Tomasheviq
Sinisha Tomasheviq
Tomisllav Tomasheviq
Zoran Tomasheviq e
Goran Tomasheviq
Branisllav Kragoviq
Ratko Kragoviq i biri / po nga Syrigana.
Marko Ristiq
Marko Damjanoviq
Dragoljub Rajkoviq
Jovica Rajkoviq
Rade Kovaçeviq / Zec
Dika Kovaçeviq
Ognjan Kovaçeviq
Gjorgje Mojsiq
Radosav Kovaçeviq / Cule
Mile Jokiq
Nebojsha Kovaçeviq
Sinisha Jokiq
Svetozar Ristiq
Zoran Kovaçeviq / Princ, të gjithë nga Banja;
Momir Milentijeviq
Zoran Jovanoviq
Milutin Arisiq,
Milan Todoroviq
Dejan Spasiq
Nebojsha Nikçiq
Miodrag Komatina
Niqifor Kovaçeviq
Dragan Dimitrieviq
Vukmiq Lazareviq / nga Runiku
Todor Deverxhiq
Rade Deverxhiq
Dragisha Deverxhiq
Milan Shteviq
Dragomir Shteviq
Miliq Petroviq e
Ognjan Petroviq, nga Radisheva
Nenad Shmigiq
Radoje Shmigiq
Cvetko Shmigiq
Dragan Shmigiq e
Gollub Shmigiq nga Leçina.
Dadosha Iliq
Zhivoin Iliq dhe
Momçillo Radovanoviq / nga Kuçica.
Zhivko Jokoviq e
Radosllav Kandiq nga Kotorri, si dhe
Radivoje Rasha / Kalenoviq me të bijtë
Dejan Rasha dhe
Dushan Rasha
Zvonko Jovanoviq
Zoran Jovanoviq
Bllagoje çolakoviq
Nenad çolakoviq
Radosh Lajoviq
Ilija Trajkoviq
Rajko Rajçiq
Vllado Bakraçeviq
Lubisha Iliq
Momo Peleviq
Sllagjan (polic i komunikacionit)
Sadudin Rexhepagiq (boshnjak) / të gjitha nga Skënderaj.
Goran Shapiq,
Rade Shapiq dhe

Dushan Shapiq, që të tre nga Belica e Burimit (ish-Istogut).
Këtë listë me emra të barbarëve serbë e kanë në duar UNMIK-ut dhe institucioneve të Kosovës.

Rasti Formacionet Drenicë

Në tetor 1999 në fshatin Sankoc të Drenicës, gjatë pastrimit të terenit nga njësiti i TMK-së, të Batalionit I-rë „Ymer Alushani“ të Brigadës121 „Kumanova“, në njërën nga ish-bazat e shtabit komandues të bandave kriminale serbe, është gjetur një listë me emra të formacioneve ushtarake që vepronin në Drenicë. Aty janë gjetur edhe numra të telefonave dhe fotografi të ndryshme si dhe ditarë që këta kriminelë kanë mbajtur gjatë luftës në Kosovë.Lista e emrave të barbarëve serbë, është si më poshtë:
Llazareviq Dragisha, nëntoger
Gjorgjeviq Sinisha, rreshter
Blanusha Mile, rreshter i vjetër
Korçag Goran, rreshter i klasit të parë
Millanoviq Predrag, dhjetar
Radulloviq Nebojsha
Simiq Goran
Kostiq Sasha
Daniq Sllobodan
Gjorgjeviq Zoran
Shabiq Zvonko
Qausheviq Nenad
Jovanoviq Dragi
Momqilloviq Miroslav
Ivanoviq Milivoje
Dejanoviq Verolub
Janjusheviq Zhivorad
Nedelkoviq Bratisllav
Petkoviq Bogolub
Gjoriq Sllavolub
Vaniq Rasha
Dimiq Dushan
Bajrami Igor
Aliq Zoran
Branko Jançiq
Vendos tekst që nuk duhet të formatohet ne zahaq ka qen rankoi jovica mijo vuju qe i kam be krimet en zahaq ?

Rasti Sllatinë

Pas përfundimit të luftës në Kosovë, në garazhin e shtëpisë së Rrahim Imerit në fshatin Sllatinë të Fushë-Kosovës është gjetur një listë me emra të pjesëtarëve të forcave ushtarake e policore serbe që morën pjesë në vrasjen e shqiptarëve në Sllatinë dhe në plaçkitjen e djegien e shtëpive të shqiptarëve në këtë fshatë.[1]
Zoran Vukdragoviq – toger
Lubisha Simiq – rreshteri
Zoran Ristovski
Dushan Jevriq
Zoran Joviq
Mladen Peshiq
Milosh Mihajloviq
Marko Zhivoinoviq
Slavisha Gjorgjeviq
Miodrag Pejatoviq
Dejan Mikiq
Igor Gurkoviq
Ivan Stanojeviq
Zoran Mimiq
Radoje Bulatoviq
Mile Rangjeloviq
Cvetko Boshkiq
Radoslav Ristia
Slobodan Gjurgjeviq
Darko Miloviq
Dragisha Ivanoviq
Ivan Steviq
Vladeta Stojanoviq
Sasha Aksiq
Nenad Jovanoviq
Nenad Zhivkoviq
Dejan Slaviq
Krimineli Dejan Saviq mësohet se ishte pjesëmarrës edhe në masakrat ndaj civilëve shqiptarë në Opojë

Rasti Qyshk, Pavlan dhe Zahaq

Më 14 maj 1999 në fshatin Qyshk (2-3 km afër Pejës) u vranë e u masakruan barbarisht 42 meshkuj, gjatë një sulmi të furishëm nga forcat e kombinuara elite militare e paramilitare serbe.

Në mëngjesin e së njëjtës ditë, forcat serbe kishin sulmuar edhe dy fshatra të tjerë fqinje, Pavlanin dhe Zahaqin, dhe pasi kishin dëbuar nga shtëpitë e tyre gratë, fëmijët dhe pleqtë, kishin vrarë mizorisht edhe 35 shqiptarë të pafajshëm.
Formacioni “Frenki”, një njësit komando i emëruar sipas udhëheqësit të tij Franko Simatoviq – “Frenki”, e cila ka qenë pjesë e forcave speciale të sigurimit shtetëror të Serbisë, të njohur edhe si “Crvene beretke”(Beretat e kuqe).
“Operativna Grupa” ose “OPG” (grupi operativ), një njësit elitë i policisë serbe, pjesëtarët e të cilit me krenari kanë quajtur veten “Magla” (mjegulla), sepse pas aksioneve të ndërmarra ata nuk kanë lënë ndonjë gjurmë. “OPG-ja” mësohet të ketë marrë urdhrat nga gjeneralë të lartë në Ministrinë e Punëve të Brendshme të Serbisë. Bazuar në dëshmitë e disa burimeve serbe, pjesëtarët e OPG-s kanë marrë pjesë edhe në disa masakra tjera famëkeqe në Kosovë, në Abri të Ulët, në Reçak, në Pavlan, në Zahaç (flitet për personin Ranko Jovica, Vlado Mijo Vujo [citim i duhur]) etj.
Njësiti snajperist i Armatës së Tretë “Jugosllave”, grup që theksohet të ketë qenë nën komandën e drejtpërdrejtë të kryegjeneralit të Armatës së Tretë serbe.
Grupet paramilitare të ashtuquajtur “Munja” (vetëtima). “Munja”, në një raport të organizatës “Human Rights Watch-it” (HRW), përshkruhen se “ka qenë një mishërim i çuditshëm i policëve, kriminelëve dhe të vetëquajturve patriotë, (plotësisht nën kontrollin e armatës dhe policisë), të cilët nga serbët ishin konsideruar si legjendarë, për përleshjet e tyre që kishin zhvilluar me Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës dhe për sulmet e pamëshirshme mbi civilët shqiptarë”.

Rasti Kishnicë

Në nëntor 1999, në fshatin Kishnicë (afër Prishtinës), në shtëpinë e Sabit Krasniqit, u gjet një listë me 20 emra barbarësh serbë. Ata kishin vendosur shtabin operativ paramilitarë dhe nga shumë burime dëshmohet se nga kjo bazë shkonin e bënin krime ndaj popullatës civile shqiptare nëpër shumë pjesë të Kosovës. Bazuar në listën me emra e mbiemra dhe në adresat e tyre,rezultonë se këta barbarë janë nga Kosova me përjashtim të njërit që ishte nga Kurshumlija. Një pjesë prej tyre, krime kanë kryer edhe në fshatin Kishnicë.Për këto krime kanë dëshmuar Musa Gashi dhe Bajram Gashi, që kanë shpëtuar nga thikat e këtyre kriminelëve. [2] Nëlistën e gjetur janë skalitur këta emra:

Berisha Ruzhdi – Bekim, rom
Iliq Stalin – Velko
Paniq Pavli – Sinisha, Prelloc i Prishtinës
Cvejiq Lubisha – Lan, Hallaq i Madh – Lipjan
Vukadinoviq Jovan – Njegosh, Kurshumli
Andriq Mirko – Drashko, Prishtinë
Dikiq Branko – Nebojsha, Prilluzhë
Krastiq Rade – Svetisllav, Skullan i Lipjanit
Selishnik Jelica – Tomisllav, Kishnicë
Sinisha Jovanoviq, Kishnicë
Jovan Karaxhiq, Kishnicë
Goran Trajkoviq, Kishnicë
Boban Trajkoviq, Kishnicë
Dejan Trajkoviq, Kishnicë
Predrag Gjorgjeviq, Kishnicë
Petar Saveliq, Kishnicë
Mile Bulajiq, KIshnicë
Gjorgje Bulajiq, KIshnicë
Zhivorad Mitiq – Zhiko, Kishnicë
Dragan Mitiq – Burdo, KIshnicë
Dragan Miliq, Kishnicë
Zoran Trajkoviq, Kishnicë
Mike Iliq, Graçanicë
Dushan Iliq, Graçanicë
Rasti Klinë
Më 12 Nëntor 1999, është gjetur edhe një listë me emra të kriminelëve serbë, që kanë vrarë, ekzekutuar e masakruar mizorisht qindra civilë Shqiptarë në komunë të Klinës. Në mesin e barbarëve figuron edhe një barbar shqipfolës. Dihet mirëfilli se në komunën e Klinës janë përfshirë më së shumti serbë lokalë në vrasjen e Shqiptarëve.

Lista përmban këta emra:

Danë Balaj
Zoran Dobriq
Zharko Stepiq
Vitomir Saviq
Millorad Stepiq
Gollub Stashiq
Dragomir Stashiq
Bado Bogiqeviq
Zaiq Vojo
Dobishleviq Sreta
Dançiq Vojo
Popi Zoran
Pavlloviq Dragan
Zhivkoviq Radosllav
Zhivkoviq Llazar
Vushtiq Radoje
Zariq Sreqko
Kiziq Gollub
Kiziq Gjoko
Dashiq Nevica
Krstiq Millan
Dobriq Dushan
Kiziq Radovan
Kiziq Ranko
Gollub Llazareviq
Borko Radojeviq

Rasti ”Toga e tmerrit”

Më 2 dhjetor 1999, janë gjetur disa dokumente në Samakovë,Viti, Goshicë, Kabash, Binçë, Kllokot, Zhiti etj., në të cilat dëshmohet se paramilitarët serbë, në këtë rajon kanë vepruar me emrin ”TOGA E TMERRIT”. Kjo togë është formuar më 19 maj 1999 dhe për një kohë të shkurtër ka vrarë e masakruar 22 civilë pleq, plaka, fëmijë, gra dhe burra që i zunë nëpër shtëpitë e tyre.
Emrat e kriminelëve janë:
Miodrag Stanishiq
Sasha Jeriniq
Stanisllav Vukiq
Sasha Vujiq
Mirosllav Mihajlloviq – Mikica
Millovan Ivkoviq
Vidosllav Kojiq
Moma Vasoviq
Nenad Perzhiq
Branko Arizonoviq
Nebojsha Stanojoviq
Zoran Cvetkoviq
Sllavisha Maksimoviq
Dragisha Dinqiq
Novica Jakovleviq
Lubisha Arsiq
Sinisha Jovanoviq
Aleksander Jovanoviq
Srgjan Ristiq
Goran Arsiq
Nebojsha Stanishiq
Dragan Nojkiq
Canko Spasiq
Bogoso Krqmareviq
Millosh Mitroviq (komandant i togës)

Rasti Fushë Kosovë

Kriminel të angazhuar në pastrime etnike në hapësirën e Fushë Kosovës.
Sllavisha Andrijeviq- (njëri ndër organizatorët kryesorë për dëbimin me dhunë të shqiptarëve nga Fushë-Kosova)
Dragomir Popoviq
Boban Mitroviq
Dragan Dabizhleviq
Lazar Deniq
Radomir Dishiq
Radovan Petroviq
Dragan Mitroviq
Radojica Mitiq
Dragan Iliq
Aca Stankoviq
Zhika Begnellaviq
Mlladen Laziq
Sllavisha Grujiq
Sasha Mihajlloviq
Sava Drashkoviq
Miodrag Bangjur
Millan Milkoviq
Boban Grujiq
Sasha Maksimoviq
Nebojsha Stefanoviq
Vllastimir Jovanoviq
Dushan Zharkoviq
Dragan Zhekiq
Dobri Artinoviq
Stanko Milankoviq
Sllobodan Mitroviq
Dobrivoje Gjorgjeviq
Darko Milosheviq
Dragolub Lakaqeviq
Lubisha Veliqkoviq
Zharko Vasiq

Rasti Llukar, Makoc Grashtice

Gjatë 15-24 prillit 1999, nga kolona e qytetarëve që po shkonin në Prishtinë pas ofenzives serbe në Marec, në Fshatrat Llukar, Grashticë dhe Makoc u vranë disa qindra banorë. Shumica prej tyre u ekzekutuan në prani të familjes. Qytetarët e kanë dëgjuar një Serb që e thërriste një tjetër të maskuar me emrin Adnan.

10 shtetet e mëdha që u zhdukën gjatë shekullit XX

Shtete të reja janë shfaqur në mënyrë të papritur dhe konstante. Në fillim të shek XX, kishte vetëm disa shtete të pavarura sovrane; sot, janë afërsisht 200! Në momentin që një komb krijohet, ai ka tendencën të vazhdojë të ekzistojë, dhe në mënyrë analoge zhdukja e një kombi është disi e pazakontë. Kjo ka ndodhur disa herë gjatë shekullit të kaluar. Në momentin që zhduken, ato zhduken tërësisht nga “faqja e tokës”: qeveria, flamuri dhe gjithçka tjetër. Më poshtë, pa një rend specifik, jepen dhjetë kombet që dikur patën momentet e tyre të lavdishme, por tashmë nuk ekzistojnë më. Marrim rastin e Gjermanisë Lindore, u nda nga komunistët prej Gjermanisë perëndimore. Me ideologjinë e tyre, komunistët arritën të bënin që Gjermania lindore të ishte komplet ndryshe nga motra e saj perëndimore. Rënia e Murit famëkeq dhe, bashkë me të, largimi i Bashkimit Sovjetik i dha fund këtij eksperimenti të dështuar komunist. Por një tjetër “komb” që u zhduk është edhe Bashkimi Sovjetik. Bashkimi Sovjetik ekzistoi për shtatë dekada duke shkaktuar dëme të jashtëzakonshme, deri në rënien e tij në 1991.



10. Gjermania Lindore 1949 – 1990

E krijuar nga Sektori i Kontrollit Sovjet të Gjermanisë pas Luftës II Botërore, Gjermania Lindore ishte shumë e njohur për Murin e saj të Berlinit dhe tendencën për të vrarë njerëzit që tentonin ta kalonin atë. Është tjetër gjë të vrasësh të huajt që përpiqen të hyjnë në shtetin tënd në mënyrë ilegale; në rastin konkret ata ishin qytetarë gjermanë. Pak më i madh se një shtet sovjet satelitor, rënia e Murit famëkeq dhe, bashkë me të, largimi i Bashkimit Sovjetik i dha fund këtij eksperimenti të dështuar komunist, dhe Gjermani Lindore filloi të integrohej në pjesën tjetër të Gjermanisë në vitin 1990. Meqenëse Gjermania Lindore ishte shumë prapa ekonomikisht nga pjesa tjetër e Gjermanisë, integrimi i saj me perëndimin pothuajse e falimentoi Gjermaninë.

9. Çekosllovakia 1918 – 1992

Krijuar nga mbetjet e Perandorisë së vjetër Austro–Hungareze, gjatë ekzistencës së saj, Çekosllovakia ishte një nga vendet më të mira dhe të pakta të Europës, që arriti të ruante demokracinë përpara Luftës II Botërore. E tradhtuar nga Anglia dhe Franca në Mynih, në Mars të 1939 ajo u pushtua tërësisht nga Gjermanët dhe u zhduk nga harta. Më vonë u pushtua nga Sovjetët, që e kthyen atë në një shtet tjetër vasal të Bashkimit Sovjetik deri në kolapsin e tij në 1991. Në atë kohë, ajo e ristabilizoi veten si vend tërësisht demokratik. Ky do kishte qenë fundi i historisë, nëse sllavët etnikë në Lindje nuk do kishin kërkuar të ishin shtet i pavarur, duke e ndarë Çekosllovakinë në dy pjesë në 1922. Sot, ajo ekziston si Republika Çeke në perëndim, dhe kombi i Sllovakisë në lindje.

8. Jugosllavia 1918 – 1992 (Republika Jugosllave)

Jugosllavia ishte gjithashtu një produkt i ndarjes së Perandorisë Austro – Hungareze pas Luftës I Botërore. E krijuar nga pjesë të Hungarisë dhe shteti original i Serbisë, fatkeqësisht, ajo mbajti si formë qeverisëse monarkinë autokratike, deri në momentin që Nazistët pushtuan vendin në 1941, pas së cilës u bë një posedim i Gjermanisë. Me rënien e Nazizmit në 1945, Jugosllavia arriti të shmangte pushtimin Sovjet por jo Komunizmin, duke u vënë nën diktaturën socialiste të Josip Titos, lideri i Ushtrisë Partizane gjatë Luftës II Botërore. Ajo mbeti Republikë Autoritare Socialiste deri në 1992, kur tensione të brendshme çuan në shpërthimin e Luftës Civile. Vendi u nda në shtatë kombe më të vogla (Slloveni, Kroaci, Bosnje, Serbi, Maqedoni, Kosovë dhe Mal i Zi).

7. Austro–Hungaria 1867–1918

Nga të gjitha vendet që dolën humbëse pas Luftës së Parë Botërore dhe patën vështirësi ekonomike dhe deri diku gjeografike, askush nuk pësoi më shumë humbje se Perandoria e fuqishme Austro–Hungareze. Pas shpërbërjes së ish–perandorisë së madhe, u krijuan shtetet moderne të Austrisë, Hungarisë, Çekosllovakisë dhe Jugosllavisë, pjesë të së cilës i kaluan Italisë, Polonisë dhe Rumanisë. Pse ajo u shpërbë, ndryshe nga fqinji i saj gjerman? Për shkak të mungesës së identitetit dhe gjuhës së përbashkët, pasi në të kishte grupe të ndryshme etnike dhe fetare që kishin pak ose aspak lidhje me njëra–tjetrën. Në fakt, ajo kaloi në një shkallë të lartë atë që Jugosllavia pësoi, kur u gjend e shkatërruar nga fryma nacionaliste.

6. Tibeti 1913 – 1951

Edhe pse vendi i njohur i Tibetit ka ekzistuar prej mijëra vitesh, ai arriti të bëhej një shtet i pavarur vetëm në 1913. Nën tutelën paqësore të Dalai Lamas, Tibeti u përplas me Kinën Komuniste në 1951, dhe u pushtua nga forcat Maoiste, duke i dhënë fund qeverisjes së tij të shkurtër si shtet sovran. Kina pushtoi një pjesë të madhe të territorit të Tibetit përgjatë viteve ’50, deri në 1959 kur vendi u rebelua, që rezultoi në shkëputjen e qeverisë së Tibetit nga Kina. Kjo i dha fund shtetit dhe e ktheu atë në një rajon, më tepër se në një komb. Sot ai është një pikë turistike tërheqëse për qeverinë kineze, edhe pse akoma ka probleme me Beijingun, për shkak të këmbënguljes që t’i jepet sërish pavarësia.

5. Vietnami Jugor 1955 – 1975

I krijuar nga dëbimi me forcë i francezëve nga Indo–Kina në 1954, dikush vendosi se do të ishte një ide e mirë që Vietnami të ndahej në dy pjesë, duke bërë që të krijohej veriu komunist dhe jugu pseudo–demokrat. Kjo ndarje u shoqërua me luftë ndërmjet dy pjesëve, që çoi në përfshirjen e SHBA në konflikt, duke rezultuar në një nga luftërat më të ashpra dhe të kushtueshme në historinë amerikane. Pas dështimit për të bashkuar vendin, Amerika la Vietnamin Jugor të mbrohej vetë në 1973, që arriti ta bënte vetëm për dy vite të tjera, para se pjesa sovjetike të pushtonte vendin, duke i dhënë fund Vietnamit Jugor dhe duke riemëruar Saigonin, Ho Chi Minh. Që atëherë ai është një utopi socialiste.

4. Republika e Bashkuar Arabe

Në një përpjekje për të bashkuar botën arabe, presidenti socialist egjiptian, Gamel Nasser, mendoi se do të ishte një ide e shkëlqyer të bashkohej me fqinjin e tij të largët, Sirinë, në një aleancë për të pushtuar Izraelin, dhe për t’i bërë ato një superfuqi rajonale. Kështu u krijua Republika e Bashkuar Arabe, një eksperiment i destinuar të dështonte pothuajse që në fillim. Duke qenë shumë milje larg njëra-tjetrës, u bë e pamundur që të krijohej një qeveri e qëndrueshme, ndërkohë që Siria dhe Egjipti nuk arrinin të binin dakord mbi prioritetet kombëtare. Por vdekja e Nasserit në 1970, mungesa e presidentit karizmatik egjiptian, bëri që Republika e Bashkuar Arabe të shpërbëhej dhe të krijoheshin sërish shtetet e Egjiptit dhe Sirisë.

3. Perandoria Osmane 1299 –1922

Një prej perandorive më të mëdha në histori, Perandorisë Osmane, i erdhi fundi në 1922, pas një sundimi prej 600 vitesh. Pas zgjerimit nga Maroku drejt gjirit persian, dhe nga Sudani deri në veri të Hungarisë, shkatërrimi i saj ishte një proces i ngadaltë deri në fillim të shekullit XX. Por dhe atëherë, ajo ishte fuqia më e madhe në Lindjen e Mesme dhe Afrikën e Veriut, dhe mund të kishte qenë akoma dhe sot nëse nuk do kishte vendosur të bëhej aleate më palën humbëse gjatë Luftës Parë Botërore. Si pasojë e kësaj, ajo e gjeti veten të shpërbërë, ku Egjipti, Sudani dhe Palestina i kaluan Anglisë. Ajo mbijetoi deri në 1922, dhe u shkatërrua kur Turqia fitoi luftën e pavarësisë në 1922 dhe hoqi sulltanatin, duke krijuar kombin turk që ekziston dhe sot.

2. Sikim, shek VIII Europa Qendrore – 1975

Nëse keni dëgjuar ndonjëherë për Sikimin: Ai është një vend i vogël, i mbyllur dhe që gjendet në malet Himalajane ndërmjet Tibetit dhe Indisë. Një vend me përmasa jashtëzakonisht të vogla, ai është një nga ato vende që janë shumë pak të njohura dhe tërësisht të harruara; monarki e vogël që arriti të ekzistonte deri në shek XX, pasi vendosi të bashkohej me shtetin e Indisë. Në 1975, kryeministri i Sikimit i bëri kërkesë Parlamentit Indian që Sikimi të bëhej shtetit i Indisë. Pas një referendumi u miratua bashkimi i tij me Indinë, duke u bërë shteti i 22–të i saj. Karakteristikat më të mira të tij? Edhe pse vetëm pak i madh se Ishulli i Rodit, ai ka jo më pak se 11 gjuhë zyrtare.

1. Bashkimi i Republikave Sovjetike Socialiste (Bashkimi Sovjetik) 1922 – 1991

Një nga “republikat” më të tmerrshme që ka ekzistuar ndonjëherë, Bashkimi Sovjetik ekzistoi për shtatë dekada duke shkaktuar dëme të jashtëzakonshme, deri në rënien e tij në 1991. Ai u krijua si rezultat i ndarjes së Rusisë imperiale pas Luftës Parë Botërore, dhe të dyja arritën të ekzistonin pavarësisht politikave të papërshtatshme dhe lidershipit diktatorial. Bashkimi Sovjetik arriti të mposhte Nazistët atëherë kur të gjithë mendonin se Hitleri nuk mund të ndalohej, nënshtroi Europën Lindore për rreth 40 vjet, nxiti Luftën e Koresë në 1950, dhe rrezikoi të fillonte luftë me ShBA në 1962, duke u shfaqur si një fuqi drejtuese. Pas shpërbërjes si rezultat i rënies së Murit të Berlinit në 1989 dhe rënies së komunizmit në Europën Lindore, ai u nda në jo më pak se 15 shtete sovrane.