Shkrimtarja Edona Haliti ,lindi në Viti të Kosovës më 08 gusht 1992.Shkolen fillore e kreu në vendlindje ndërsa Gjimnazin : ‘’ Kuvendi I Lezhes’’ e kreu në Viti(2008-2011).
Aktualisht është studente në ‘’Universiteti per Biznes dhe Teknkologji’’ , Departamenti: Menaxhement, Biznes dhe Ekonomi, Prishtinë.
Ishte Kryetare e trajinimit për të drejtat e fëmijeve(2008);ndërsa në vitin 2009,zuri vendin e parë në Gjimnazin ’ Kuvendi I Lezhes’’ për garat ne Gjuhë Shqipe dhe Letërsi.
Ka të kryer kurse të gjuhes Angleze(2008-2011) si dhe Kursin e Gjuhës Gjermane(2011) si dhe ndjek kursin TOEFL. (2013/2014)
1. LIBRA TE BOTUAR:
‘’ Buzëqeshi Dritës’’ ( Prishtinë,2014)
http://floripress.blogspot.com/2014/01/ty-kosove-te-puth-djepet-qe-ti.html
http://floripress.blogspot.com/2014/01/cikel-poetik-nga-edona-haliti.html
Drita e një buzëqeshjeje
Meditim për librin me poezi “Buzëqeshi dritës!” e studentes prishtinase Edona Halitit
Në të tërë vitet e bashkëjetesës me shkronjën ditën, natën, në punën time të përditshme shpesh është bashkuar lodhja me dhimbjen dhe me dashurinë. Në këtë rrugëtim përherë më ka shkuar mendja të Motivi i Dritës së Buzëqeshjes. Pas atyre librave të redaktuar brenda e jasht vendit këtë motiv po ma rilindëte poezia e studentes prishtinase Edona Halitit.
Si redaktor i dhjetra librave me poezi nga autorë të moshave të ndryshme dhe të vendeve të ndryshme, si mësues i letërsisë që duhet të jetë përherë kërkues edhe kur dikush kërkon që ai të tolerojë sa më shumë në atë që spjegon dhe aq më tepër si poet i një brezi disi më me përvojë, më duhet që të jem shumë profesionist ose aspak i rezervuar për atë që sheh te libri i parë poetik i një autori.
Disa e fryjnë fjalën më shumë për librin që lexuesi ka përpara, ose edhe nuk mundim dot të shohim rrezet e talentit të ardhshëm. Përtej këtij rregulli që gati është shkruar në çdo fletë mua më duhet që me plot gojë të prish rregullin me shumë kurajo. Natyrisht edhe duke e argumentuar këtë gjë me faktet nga më të pakundërshtueshmet.
Është e vertetë që vëllimi poetik i çdo autori ka një ditëlindje ka një ditë ngjizjeje, po me Edona Halitin ka ndodhur një gjë e veçantë, pse jo edhe e rrallë. Ajo përdor detaje shumë të gjetura që në pamje të parë duket paksa nostalgjike, edhe pse mosha e saj është ende shumë e re. Duken edhe paksa naïve në pamje dhe shumë modeste përpara autorëve që menjëherë botojnë një libër pa emocion, pa mesazh pa firmë dhe me qindra gabime drejtshkrimore. Edona ka një kulturë të madh të rrëfimit poetik. Ka një forcë të brendshme që në vargjet e tij jo si vargje tribunash, po të heshtur të ëmbël të ngrohtë.
Edona Haliti ka patur dëshrë që të lexojë poezi ende pa shkruar as edhe një shkronjë abetareje. Shihte lojën e harabelave, hapat e njerëzve që shkonin në punë, rënien e borës dhe njerëz që e mundin atë, pleq më plis në kokë, lindjen e qengjit, arat që mbusheshin me prodhime me bore, rrëfime luftëtarësh të rinj e të vjetër..Edhe e vogël ajo futej në një vend gati të shenjtë si ishte biblioteka e axhës Selim Haliti ku kishte shuuuumë libra. O, sa shumë e si filim ajo i shihte me duart të vogla kapakët fytyrat, ngjyrat. Kështu Selimi do të ishte “ profesori “ i parë i poezisë së Edona Halitit. ,Takimi me bibliotekën në fillim ka qenë kureshtje po më vonë u bë edhe një lloj arme, me të cilën ajo e kuptonte se duhet të jetonte në jetën e saj. Në ato libra që shfletonin duart e saj të vogla dukej se kishte një lloj Fausti me atë dashuri që mëkohej tek jeta e saj për librin.
Kur mbushi vetëm 11 vjeç mendoi që të merrej me poezi. Po, po, do të merrej me poezi. I tha si fillim nënës dhe ajo me të drejtë qeshi pak me këtë guxim fëminor, po që nuk ishte aspak i tillë. Edhe pse si nënë po gëzohej me këtë rritje të vajzës së saj më teëper se vitet që kishte në gjendjen civile. Nisi të mësonte të gjithë vjershat që mësonin nxënësit më të rritur të klasave të tjera. E në moshën 16 vjeç ku ajo ishte edhe më e madhe mori një vendim tjetër. Si një vajzë kohe do të donte të vishte bluzën e bardhë të mjekes ose edhe e një mësueseje po ajo zgjodhi ekonominë . Zgjodhi shifrat për jetën, po me poezinë nuk u nda se ajo ishte lidhur që kur ishte lindur e madje mund të themi se nëna i kishte vënë nën jastëk që kur kishte lindur një libër, një fletore. E atëherë vendosi edhe të botonte që të ishte vetja në jetë kudo ku të shkonte. Tashmë ishte një vajzë që ishte studente prishtinase me plot pasione për jetën e artin. E në hapat e parë të këtij vendimi qëndruan afër të gjithë familjarët e saj që nga baba Hajrizi.
Libri i saj poetik nuk është si librat e tjerë që botohen sot në Kosovë. Ajo edhe pse e ka librin e parë ka origjinalitetin e saj . Poetja Edona nuk është nga ato qaramane apo pesimiste e trishtuar. Poezia e saj dhe vetë jeta e saj është pasqyra e jetës së vetë Kosovës që tani pas lufte kërkon shpirt të pastër. E kjo jetë akoma ka dritëhije në planin social
Ajo është pjesa më e bukur e bashkimit shpirtëror të shqiptarëve me vargun e saj të bukur, të ngrohtë. Brenda kësaj poezie është jo vetëm shpirti i saj aq i butë, bleror, brenda qënes inteligjente po edhe historia e Kosovës së mbushur me sa e sa ngjarje të mëdha.
Vetë Edona ka lindur në një fshat të vogël e asnjëherë nuk është penduar për këtë origjinë përkundrazi është krenuar e krenohet me këtë gjë. Madje thotë se po të mos ishte lindur këtë jetë të mos kishte kujtimet e tila nga ky vend nuk do të bëhej as poete. Poezia e saj shoqërohet nga një frymë pajtimi harmonie. Natyrisht ajo e di se jeta ka shumë kundërshti, po vetë nuk klithmon, nuk proteston egër si nëpër tribuna edhe pse mosha e saj e justifikon një gjë të tillë. Dhe ka një arsye të thjeshtë e të madhe. Për këtë beson te zoti madje thotë se gjërat më të thjeshta e më të ndërlikuara janë pjesë e veprës së tij. Ose edhe poezia nuk do të ngrinte fole në shpirtin e saj pa bekimin e zotit të madh.
Në poezitë portret të saj do të veçojmë një strofë të poezisë “Babai”
Kur brenda meje lejove hapësirë të formohej Antarktida.
Dëshirat ishin ngrirë, rrugët ishin baltosur cep më cep.
Fjalët paketuan valixhet si pasagjerë që i priste drita
Po unë s’e harroj zërin tënd që ishte semafor dritë, JETË.
Nuk është vërtet përvoja po leximet e shumta që e kanë bërë atë që të gjykojë saktësht për rolin e poetit . Duket se edhe në të ardhmen ajo do të jetë një risitare e një poezie ndryshe. Diku ajo thotë:.”Nga këndvështrimi i poetit është interesante ta shohësh botën,. Për poetin për shembull stinët nuk janë thjesht stinë. Ai i përdor shpesh herë si metaforë në poezinë e tij. Për poetin çdo gjë ka rëndesi, madje mund të të bëjë përshtypje një gjethe kur bie nga pema, nje ylber pas shiu, një fjalë e pastrukturar mirë e një femijë që sapo ka filluar të flasë e të ecë. Të shikosh jetën nga këndvështrimi i poetit duket se gjithçka flet, është kaq e magjishme!!!”
Në shoqërinë që jetojmë Edona jep shembullin më të mirë me humanizmine saj të madh në poezi e në jetë. Ndonëse nuk e ka përjetuar vetë personalisht dhunimin e luftës e kupton se si misionaren e vërtetë se në Kosovë duhet të mbeten më afër kësaj kategorie sociale. E për këtë ajo ka një poezi shumë humane dhe tolerante.
Jam krenar dhe shumë obligues që po bëj “ bekimin” e këtij vëllimi poetik. Titulli i tij kaq shumë simbolik është një lloj Kryefjalë e kohës që jetojmë. Përtej modestisë saj do të thoja se botimi i këtij libri është një lloj risie jo jvetëm për atë vetë, për rrugën e mjeshtërisë së saj të rrëfimit, por edhe për Kosovën. Rinimi i jetës në Kosovë nuk kuptohet pa këto buzëqeshje që ndritin jetën në vise të ardhmen. E si një kurorë e ndritshme e këtij shkrimi –urim do të vija disa vargje të marrë nga poezia “Kosova ime”
Ti, Kosovë, ishe engjëllore see Zoti të fali bukuri
ty askush s'ta shuan diellin e askush nuk të afrohet në nur
Kur të shoh si manushaqe të sapoçelur, brohoras me lumturi
Qesh e dashura Kosovë, qesh, pranverat s'do t'i ndalin më kurrë!!
Ta urojmë këtë libër të ri që futet me dinjitet në garën e heshtur të shronjëshruarësve të shqiptarisë në kurorën vargërore të poetëve të Kosovës me urimin e ri që sa më shpejt ajo të na dalë me libra të tjerë.
Namik Selmani
Shkrimtar
Prishtinë, 2014
Edona Haliti "Buzëqeshi jetës'',Poezim,Prishtinë, 2014
1.Buzëqeshi jetës!
Sot, provo që t’i buzëqeshësh si fëmijë jetës
Ti, s’mund të caktosh fatin e saj kurrë, asnjëherë
Ti, mund të caktosh një ditë rrugën e së vërtetës
apo mjetin, ditën e cakun që fiton një betëjë!
Buzëqësh pak mike e fjalën e ngrohtë mos kurse
Se bota akaurim për peshk nuk mund të jetë
Se nesër do të lindë një hënë dhe një diell ndryshe
Dhe do të jesh udhëtar në një tjetër betejë
Se valët e trurit do të prijnë në të tjera rrugë pa fund.
E lakmia do të kapë fort si me grackë a me litar
Se egoizmi do të vijë në këmbë si macja që kërkon mish, bukë
Se shpesh do të bëhesh mes njerëzve si një ..shtazë.
Se dita e re kërkon një dorë që ngrohtësisht të zgjatet
Si një ylber që bashkon një ditë lumin, malin dhe fushën
Mos e hiq buzëqeshjen, mike, në ditët që ngjajnë si palë shkalle
Që nesër të jesh i qetë para pragut dhe djepit të bukur
Moos të lutem!!
2.Pas largimit tënd
Ne vranësirat e shpirtit qelqor si Zeus më godite,
Zbarkoj dashuria magjike që në sfidën e parë
Në lotët kuturu të kujtimeve që iknin në vite
Një minutë heshtje mbaj për ndjenjën kristal !
Si fasho e blertë ca mure u ngritën të larta te shpirti
gjeta veten të humbur pas dritares së qelqtë
E më mjegullohej si në një livadh bleror Vitije shikimi !
E gjumin e vrava si të ish natë e ndritur nga rrufetë
E mbollëm blirin e pranverës që u vyshk gjeth më gjeth
Ti u largove mes hapash pa hapa që sillte vetmia
Unë e ujita me qëndresën e fjalës që sillte pranverë
Rrofsh, rrofsh, do të të kujtojnë në vite vargjet e mia!
3.Fundvit …
Në këtë dyndje resh bardhoshe, si Hamlet përshpëris
… Shikoj kujtimet nostalgjike si anije e heshtur zbarkon ti,
Me shallin e vjetër të shoh, në kafene sërish
Tek përkund ëndrrën që lëshon filizë në terrin e zi.
Sa keq!
Shikomë duar, shikomë si më mpihen, si më litaron ankthi!
Ani se s’ndjej ftohësinë e këtij dimri me borë e stalaktite
Dhe vetë një dimër bëhem shpesh që më mungon një xixë zjarri
tek ndjej boshësi në udhën e shkelur e numëroj leukocitet.
Sa keq!
Ku është flamuri i asaj barke dikur të përmbysur?
Mos vallë ma tregon buzëqeshja jote si libër pa kapakë?
Ti hesht a flet si mokra e mullirit prêt grurin për ta mbushur
Pret një fund që është si është i afërt vetëm një dorë , një hap
Sa keq!!
Edhe ky fundvit erdhi i brymtë, i zymtë si një vjeshtë,
Pa fishekzjarre tërë dritë , pa buzëqeshje, pa dashuri,
Dimër i thonë të ftohtit pa dëborë që trupit rrëshqet?
Kësaj ëndërre që ka lëshuar rrënjë në …kotësi ??!!!
Sa keq! Sa keq!!
•
4.Nënës
E dashur nënë,
Pse ta lakmojmë diellin, detin e hënën?!
e dimë se ata ngrohin vetëm gjërat në siperfaqe
vetëm ti mundësh që të ngrohesh zemren!
E vetëm ti mund t”ia japësh burasht sa esa fllalde.
Dhe sot në kuvlinë e jetës, oh paskam frikë.
rreshtat më mbesin zbrazur si vetrinat pa shitore,
se për njerëz të shenjtë fjalë të shenjta s'paska kuptim,
Prandaj i shpikën monumentet madhështore!
Ti i solle botës dritën, fjalën, ëmëblsinë dashurinë
E mësove shpirtin si të dashurojë shpirtin binjak
Mësove zemrën si të falë zemrën një ditë, një agim,
Edhe buëqeshjen e parë vetëm ti e dhuron në çdo çast
Hëna të ka lakmi, për sytë e tu rreze diellore
Qielli të ka zili për dritë ylberesh në urimin që jep
Gurrat të kanë zili për fjalët e tua kristalore
E bjeshkët të kanë zili për fjalët bga brezi në brez
Se ti nënë, lind njeriun, gazmon pragun e jetën
Se tek gjunjët e tu përulet e gjithë botya njëherësh
E dashura nënë!!!!!!
5... Mos eja!
Mos eja,
të bësh zhurmë për të zgjuar ëndërra,
Në mendimet vend nuk të bëj për t’u qetësuar
Të lutem mos eja !
Mos eja të lutem,
Stina ime nuk të pranon lulen për ta këputur
Mbi papirus ka rënë kaq shumë pluhur
Qetësia ime në vesh më pëshpërit
Ca fjalë të lehta si flladi si reja
Mos eja! Mos ejaaaaa!
Oh, mos ma ngrys kaltërsinë e qiellit
Tokën se njomë mos ia lësho shiun pas diellit
Mos ma merr ujin e pusit e të thash magjet
Mos i shito livadhet ku çelin manushaqet!
Të lutem, mos eja!
6.Kur ne ishim ‘’miq’’ …
Kam dëshirë të eci livadheve e të di se jam unë,
nga ajo unë që kjo vjeshtë verdhullore e luhat,
si gjethet në pianon e re një pluhur i vunë,
dhe e ndihmonte veten me lutje çdo natë.
E di në sintaksë kemi humbur prej kohe kuptim,
Po ti në teori je thjesht një personazh,
Në poezi je fjalë e fundit që duhet për rimim,
Në jetën që jetoj je veç një pikturë në mirazh.
Pa bujë miqësia jonë mbaroi miqësisht,
Dëshirat i mbuluam me pëlhurë të vjetëruar,
‘I sheh ata’’ do të na bëjnë ditëve me gisht,
Dikur kanë qenë miq të mirë të lumturuar ( dashuruar.)
Qofshim bekuar, pra!
7. Mall
Ti nuk u përgjigjeshe pyetjeve të mia asaj nate
Me pseudoarsyen e euglenës që është si rrugë pa semafor
Thua nuk ke kohë për të gjetur PSE-të e Sterjo Spases
E nuk sheh si unë zhytem në lumenjtë e mallit rinor.
Endërrat më flasin zbehtë në ditët ku flet e ardhmja
Ka kohë që bën naze e me sy nuk më shikon
Deti ku bëj pushimet ka ujë të trazuar me alga
E rëra më djeg lehtas në epidermë gjithmonë
Në xhamin e dritares kam mbjellë një lule të rrallë
Bëjë shaka se nuk mbijnë më lulet në lotë
Jam bërë si Borëbardhë e improvizuar në përrallë!
Në zemrën time ka drita verbuese dhe kohë të ftohtë
Në sirtar me mall vajzëror pyetjet kam gozhduar
Në pentagram u përgjigjem me retorikë të pambaruar!
05.12.2013
8. Pas asaj pritjeje!
Heshte ajo natë Tetori ku kishte qilimë me gjethe
Ku të ftohtit më kishte përqafuar fort si fëmijë
Dhe ti ktheve shpinën në arrati mes shtigjesh jete
Të ndaloja, mundja, po nuk e bëra me dëshirë!
Kishte shumë kohe që kaloja në të njëjtën rrugë
Po atë ditë m”u duk rruga më e gjatë
Të kisha pritur me mall, o, sa të prita shumë!
Dhe thura ëndrra të reja çdo ditë e çdo natë
Më ishin lodhur gjer në dhembje gjymtyrët e trupit tim
Pas asaj pritjeje në rrebeshin e shiut si litarë
Si një trajektore drejtëzat priten në një vijë.
Mbetëm, ishim, u bëmë! Po pastaj??????
9. BABAIT
I dashur baba, kur qielli u zemërua e dukej i kuqërremtë,
Kur dita m’u vrenjt dhe dielli m’u hidhërua ,
Kur hëna strukej qosheve vetull-mrrolur dhe e rreptë,
ti më shtrëngoje duart e më thoshe: “Më ke mua!”
I dashur baba, jeta më luhati në tatpjeta të mbushura me ferra,
Mes ëndrrash s’e lejova frikën në zemër të më mbijë.
Kur erdhën netë të ftohta të mbushura me blerime të zbehta,
Ti më thoshe: ”E besoj se do të fitosh përherë, moj bijë!”
Kur brenda meje lejove hapësirë të formohej Antarktida.
Dëshirat ishin ngrirë, rrugët ishin baltosur cep më cep.
Fjalët paketuan valixhet si pasagjerë që i priste drita
Po unë s’e harroj zërin tënd që ishte semafor dritë, JETË.
Të ndjej hapat e tua kur bredhëron në Kosovë
E sytë e tu më ëmbëltorë janë për mua det malli
Aty jam dhe unë, me urimin e thurur si kurorë
Që dhjetë jetë të kem nuk ma shuajnë në zemër zjarrin
Me ty bëhem arkitekte që projektoj të tjerë agime
E gjithë shitoret e botës s’i ndërroj me duart e tua
Kur udha të më drizohet në të tjera shtigje
Ti je rrëfimtari më i saktë e më i pagabuar.
Të dua baba!!
23.01.20
10. Grindje
Kalova edhe sot mendueshëm buzë Drinit
Edhe qielli qante, dëneste me keqardhje
Me thanë se ndodhi një grindje, një vrasje!
Kalova edhe indiferente sot buzë kafenesë
Kamarieri më përshendeti me buzën në gaz
Më thanë se një grindje kishin parë!
Eca sërish asaj rruge të mbushur me gjethe
Zymbylat ishin vyshkur, ishin tharë,
S’më panë se kishin parë një grindje mes njerëzve!
Ka kohë koha më përplaset egërsisht në fytyrë
Sa grindje kam me të dhe për ta shëruar jam e etur.
Veç kujtoj, për hatrin tënd, ndjehem e pandehur!
11. Një homazh për gjyshen!
Atë shtator, vendose të luash me mua kukafshehtas
Si engjëllore ke shkuar në qiell, pas reve, larg, atje
Besomë, e urrej këtë lojë ashtu si fëmijët fjalë vjershash
E thërrras me sa zë që kam të vish të rijetosh me ne
Kthehu nga mjegullnajat yjore, moj thjinjëbardhë
Ma jep atë dorë të qëndisur saktësisht me rrudha
Ma jep sërish atë ngrohtësi përqafimi që nga larg
Thuajma urimin që më e bukur të më bëhet rruga
Zëri si ankth mesnate vjen me tingull që vjen nga funddeti.
Të kërkoj në mesin e tulipanëve, në gazin që gëlon pa skaj!!!
Kur jam pa ty, bëj përpjekje për kujtesën që kurrë s’të treti
Ku t’i gjej tash baluket me fjongo që m’i vendosje si varg?
Me gjilpërën tënde të vjetër nis me durim të thur pak shpresë
Pastaj heshtas rri e mendoj, si zanë Kosove shkel nëpër gurë e kroje
Pa ty agimi nuk ështe kontrast me errësirën e zbehtë
E ka mbetur e heshtur shamia me bedena që aq bukur e shtrëngoje
Fytyra dhe fjala jote dritë , rreze, ngjyra dhe aromë
Atje, në qiellin e kaltër ti me engjëjt bën përjetësisht miqësi
Hë, pra, zemërbardhë si më le me kujtimet që prushojnë?
Si më le syzbrazur, zemërtrishtë në udhë, në odë e në.. përjetësi….
12. Takimi i parë
Kur dolëm atë natë,
kishim turpin e drojen e takimit të shenjtë
Po na digjte
zjarri i parë i shkurreve të njoma
Më preke
duartlehtas dhe unë me bërryl godita një fener
Blirët
vetëm për ne shpërndanin aromë në Kafe Dodona
E ngjaja
me Mona Lizën me vështrimin e ngrohtë me mister engjellizimi
Kuqëlonin
mollëzat e tua atë mëngjes madhështor me diell
në sytë
me retinën e lënduar nga bukuria si fllade blerore
E kapakët
më rëndoheshin në qerpikët e mi si det i thellë
Ti
befasishte me ledhatove flokun me pigmente gështenje
Mbylla
sytë të bëje lutje që të jemi bashkë edhe të thinjëruar
Edhe qielli
atë ditë buzëqeshte dhe luante me ylbere
Romeo ore,
ç’ndjenjë smeraldi kishe brenda venave që më ke gozhduar!!!!
13. Vëmendje
Si luftë e ashpër Troje m’u duk sinqerisht ai agim
kur mendimet kontradiktore ishin sinjalizuar
Nëntori me erë më mpinte e më falte si kujtim
Vëmendje, vëmendje, një dashuri sapo ka filluar.
Në këmbanat e të dielave më kujtohej ai vështrim
Ulja kokën si fëmijë e ty nga turpi ty të lagte shiu
O, ç'ditë ishte, ç'ndjenjë e bukur që në perendim
Një trëndafil në zemren time çuditërisht më mbiu!
Atë natë vetonte vetëtima tek ëndërrat e njoma
Ti me ca hapa lehtas e bukurorë paketove valixhen
Mbeta të kuvendoj me hënën, se kasha peng që të njoha
Vëmendjeee, për ca ndjenja që.. vdiqën ..në ikje!
14. Lutje Prishtinës
Ky dhjetor, në fytyrën e zbehur, po më jep ngjyrën e murrëtyer
Dhe unë hap dritaren që me ty të ndaj me ty vetminë.
Ato lutje që t’i thashë, deri në palcë të kishin gërryer.
Si na le pas krahësh, s’na kujtove veç një herë, Prishtinëëë?!!!!
Ditëve studentore, na lagu qielli mes litarëve me shi
Rrugëve tek sheshet e tua ia pata hedhur spirancën fshehtësive
Sa të tjerë u lënduan s’ua bekove një dashuri!
Humbën dëshirat që t’i thamë në këto udhë e dyer Prishtine
Sa shumë ëndërra thura mes kreshtave të dhimbjes në agim,
Ta bëra me gisht ‘’sussss” të mos më shpalosje të fshehtat.
Ti ulje kokën, zbeheshe, e piskoje dhimbshëm në ulurimë
Po atyre që të besuan, mos ua merr gëzimet që ua afron jeta.
15.. Binte shi
Binte shi atë ditë,
Ta zgjata dorën e ftohtë me shikim skeptik
Bëmë një copë rrugë gjer tek kthesa pa dritë
të lëshova dorën të ndjeja si një fëmijë frikë.
Binte shi atë natë,
Po i ndjeja lotët e qiellit mbi çadrën ngjyrë gri
U futëm në dritaren e fqinjit, sa të mbaja inat
pastaj ti me buzagaz më preke gjurin me pahir.?????
Sa shumë binte shi,
unë numuroja kalldrëmet tek bëja rrugën për stacion
Po kthehesha i vonuar me tren, e vetme për shtëpi
Ishte natë me një hënë të buzëqeshur, ishte vonë!
16. Më kujto atë ditë
I dashur, më kujto një ditë
kur sythat e pranverës thahen në mallëngjime të qetë
E qëndro si Ares ngadhnjimtar, në udhët që ecën në ditë
kur barinjtë të lëshojnë në lëndinat e zbrazura kopetë.
Më kujto
edhe sikur dëborë e asaj stine kurrë mos të bjerë në pyje
se kam shkelur mbi xham dorën që ta mbaj në faqe
mbi kallinj gruri e mbi ferra kam lënduar këmbët në nyje
mbi lozë të manaferrave grisa këpucët pa dashje!
Më kujto,
edhe kur pulëbardhat shtegtojnë qiejve në amëshim
edhe
kur kolonitë brenda zemrës tënde nuk të shërohen kurrë në kohë
dhe shih
të tjerë të lumtur buzë shatërvanëve ku rrinim natë e ditë
Sot
kam një lutje të fundit … të lutem një ditë më kujtoooo !!!!
•
17. S’ dëshiroj një kthim
Ti nuk dite ta ngushullosh asnjë herë vetminë
Nuk e dite kurrë, or mik, se malli është mall...
S’mashtrohet jeta me ëndërra, pa dashurinë!
S’ mashtrohet me mburrje gjoksi dhe me fjalë.
Një kohë mungesa është plagë e dhimbje
Është rutinë që përcjell ditën dhe jetën …
Në këtë heshtje të largoheshe nuk dite
Sytë e tu janë zhurmë që nuk ua mbyll dot derën….
I dashur unë s’i besoj teorisë tënde të dashurisë!
Kur unë ngrej zërin, dije, s’dëshiroj më kthim
Pas kthehen vetëm këmbët mespërmes vetmisë.
Zemra jo, ajo ka një vend, deri në amëshim.
18. Lamtumira që s’e thamë
Unë mora një valixhe që të palos si nuse fatin tim,
si beton të thyer e mbaj dhimbshëm mbi supin e mpirë
Oh, ç'faj pati dashuria e sinqertë që të meritonte mallkim?!
-Një minutë heshtje na u desh për të thënë atë lamtumirë!
Më ishin shqyer këpucët në arat ku nuk hidhet më farë,
me tiktaket e këmbanave frymëmarrjen time e qëndisja
zemër e baltosur gjer në artierjen e fundit, sërish të kishte mall
gjer në asht më hynin fjalët e në fund me heshtje ulurija!
Ne asnjëherë s:u pamë në sy për të thënë atë lamtumirë
e në mendime me vinte të qaja dhe të qeshja njëkohësisht
se ishim gjah i lehtë për të rënë pre për çdo egërsirë
Ti me kapriçot e tua dhe unë si dëbora e brishtë!!!!
19... Mikes
Ne nuk folëm me ditë të tëra pa ndonjë justifikim
Lulet e tulipanëve që i mbollëm mbinë pa ngjyrë, pa aromë
edhe hëna vetullmrrolur nuk na hidhte, oh, asnjë shikim
Një tren mesnate humbte binaret e vërshohej në kallinj të njomë.
Unë të kujtoj si melodi violine kur e luanim gjer në agim
e pastaj luhatnim ëndërra në djepin që kishte gozhdë të shtrembëruara.
më dhemb melodia e zërit tënd, brenda vetes gjer në ulurimë
Për të kam grisur ëndrrat te mia në ato letra të papërfunduara!
E dashur mike, më kujto si një fragment të Himnit të Flamurit
që ia dimë refrenin dhe në gjumin e shqetësuar
Dikur e këndonim sa bënim rrugë mes baltës dhe tymit.
Sot e përjetoj si herën e parë mes yjeve të panumëruar
A s’ është mëkat të ikësh kur mua më duhesh pa fund!
Hë pra, të lutem !!
20. Pluhuri i mallit tim
Që kur më vure prangat s’të pashë më me sy
Tani je me to i futur në një kala të fortifikuar
Ditët nuk u ngjajnë aspak çasteve kur jam pa ty
Jeta ka tjetër dritë dhe me tjetër kurorë është mbuluar
Qeshem po si të qesh pa shije e pa ndjenjë
U kapa fort për ty dhe ti me falje shpresë
Ëndrrat ledhatare ikën e morën dhenë
Po vyshkem me gjethet, me vjeshtën që vdes .
Unë të lejova hapësirë të vije në kopështin tim
S’e kisha menduar një ditë se do të më sillje këtë thatësi
Shi dimri, re dhe mjegull të dendur më le si kujtim
Po nga ky dimër ditësh s’ka vdekur kurrë një njeri.
Si thua, pa mëdyshje a ta provoj të eci sërish?
Të zhdërvjellem tatëpjetave, a thua se mund t’ia dal?
A të dua ende apo s’ia vlen më sinqerisht
Kur mbi buzqëshjet tona bie pluhur dhe mall?
21. Baladë
A thua kjo valixhe ka vend për fjalët e tua?
Si thua, a të lë dhe pak ëndrra në atë hapësirë?!
Vetëm kur flas vizualisht, mund të them ç’të dua
Por kur jam vetëm e ndjej si dhemb gjer në shpirt
Përderisa koha të më dhurojë kohë jete, do të pres
Janë ca çaste sfidash që së bashku duhet t’i përpijmë
Kur shpirti im shpirtin tënd do ta përshëndesë
Do të marrim lëvdata që erdhëm deri në këtë ditë!
E di, e di se një ditë do të shihemi bashkë sërish
Do të shtrëngojmë duart si dy miq kaherë të vjetër
Ndoshta do të harroj ose ndoshta të kujtoj dyfish
Kur ti je me Të dhe unë... me një Tjetër.
22. Nëse ti më harron
Do ta kem lëshuar trëndafilin nga dora e njomë
Do ta mpiks gjakun në trombozën fort të dëmtuar
S’do të të kem munguar as pranverave që vinin pak vonë
Me vetminë thurja sonata për t’u ndjerë e lumturuar.
Ti ishe hajdut i padënuar se vodhe vitet e mia gazmore,
Buzëqeshje në fytyrë dhe rrudhje dorën për të bërë grusht
Unë ndieja trysni në shpirt si të isha vjeshte verdhërore
Në pasqyra s”e shihja veten kur krenaria më zinte ngushtë
Të kam thënë atë të dielën e mbrëmjes që u takuam
Nëse ti më harron, unë do ta vras me piskamë kujtimin tënd
Do ta çrrënjos çdo ndjenjë që ke ujitur në vakum (truallin e thatëruar)
Në asnjë qelizë te trupit tim për ty nuk do të lejoj vend
Nëse më harron harro se të njoh apo se të kam njohur
Harro të kthesh kohën kur koha veten s'të premton
Do të ulurish rrjedhshëm me zemrën tënde të ftohur...
Dhe një ditë do të pendohesh po .. do jetë vonë!!!
23. Mirë u pafshim!
Trokitjet i mori peng mortja e zezë në harresë
Të qëndisa si fund një shami të bardhë si kujtim
Mjegulla kishin dëmtuar dhe kishin sjellë aq vesë
Ashtu si bardhësia jote kalbëzonte rrënjët në shpirtin tim!
Ti kishe vendosur të më thoje një lamtumirë
Kishe ulur kokën si nuk bënte asnjë burrë
Përjetësisht imazhi yt u bë peng i vrarë me dëshirë
Dhe dëshirat e prangosura nuk kanë ideale kurrë.
Në qetësinë gjelbërore ra një vyshkje plot me ndryshk
U bëra si memece e vendosa të mos flisja gjer në amëshim
Pas fjalës së fundit që kisha thënë, ra ai lis dhe u vyshk!!
Mirë u pafshim e kurrë mos u pafshim, miku im!
24. Kur një ditë do të kthehesh
Kur një ditë do të kthehesh të trokasësh në portën time
me kokë të ulur, i penduar gjer ne kravatë të fytit tënd
Mbase do te qash a do më lusësh si me një dorë fëmije
Ëndërroj ta them në sy se për t’u kthyer nuk le vend!
Kur një ditë pranvera në shpirt të më hapë një derë,
Një ditë mbase Zoti dashurisë sate do t'i hap diku një grykë
Do të të lutem, të mbesin vargjet, të na lexojnë ëmbël përherë
E një ditë të kthehesh ti dashurisë sonë që i ke vënë myk
Në kthimin tënd vitet do t’i palosim dhe shpalosim si rrobat para syve
Unë do të doja që të të fal, por koha s’të fal gjer në përjetësi.
ky trishtim që lëngon, mos është mëkat i ne të dyve!!
Mos vallë koha po të jep si mësues notën me drejtësi?
25. Janar
Si Titaniku i rëndë u fundos edhe një ëndërr, edhe një.
Sa shumë rrugë kisha bërë dhe tek ti mezi arrija.
Të lutem, qëndro me mua të thashë me trishtim e pa zë
dhe ti qeshje lehtësisht tek luaje me dorezat e mia!
Nuk e harroj atë fytyrë diellore atë mëngjes janari me acar
Më dukej se dëbora shkrihej në sytë e ty mrekullorë
Kur kthehesha, menjëherë ndieja mall si të takoja një prag
dhe prisja mëngjesin të agonte që të të hidhesha në kraharor.
Atë muaj ti si meteor shpoje mendimet pa orar të saktë
Nuk ndieja të ftohtë nga ajo pranverë që në zemrën time kishte mbirë
Ishte ende dimër kur ne shiheshim shumë rrallë
Ishte janar kur lehtas i thamë njëri-tjetrit lamtumirë.
•
26. Kishim perënduar!
Kishte perënduar ndjenjë e asaj nate si hënë pas resh
kur ti trokite në derë me duart e mpira, të skuqura deri në asht
Një Trekëndësh Bermude me ankth më vinte para syve të zbehtë,
Kur koha nxitonte për tek binarët, kërkova që të ikje sa më parë!
Kishte ikur mëshira si dimri që vjen pas verës me vapë
Këmisha jote ishte e grisur më ngjante me murin e gozhduar
Flokët e tua të shpërndara ende dukeshin të bardhë
Nga dëbora e dendur që rrënjë brenda nesh kishte lëshuar
Mund të ishim të huaj, mbase si retë e mjegulluara në verë
Ti kishe lëshuar çadrën mbi pasqyrën time të thyer
Kishte perënduar larg çdo ëndërr pas asaj nate të sterrtë !
Qofshim bekuar ata që nga të sinqertë bëhen të zhgënjyer!!
27. TE DOJA DHE S’TE DOJA
Atë natë hëna u fsheh në qoshen pas irreales
dielli kishte rënë në gjumë e qielli belbëzonte në kllapi
E ndjek vala detin apo deti shkon pas palës së një vale?!
Imagjinar ishte përqafimi kur bëje një hap në nxitim!
\
Unë prisja si udhëtar agimi të vije tek vija
Hë pra, Homer djali, e sheh si përfunduam të huaj?!
Në stacionin e parë pa zhurmë zbarkoi dashuria
Ti me kape kapelen prapa dhe më the lehtas ‘’Të dua! ’’
Nuk kisha si të të doja e s’kisha si të të mos të doja.
Nuk doja të qëndroja e heshtur e nuk doja që të shkoje
Bëja hapa në drejtim të panjohur dhe mendimet përvëloja.
Oh, isha vonë kur pashë pulsin tënde që tani ishte bosh, pa shtroje!!
28. VETES
Të pata thënë se duhet ta kalosh patjetër atë dimër
sa të vështira ishin ngricat e asaj stine të ftohtë
Kur ndodhi eklips i panjohur e dielli ia plasi vrapit
ti mbeteshe në pesimizëm, kompromisin s’e preknim dot
Të kam treguar sinqerisht se rrugët kanë shumë gropa
Po ndërtohej andej pranë një urë e madhe gur më gur
Të pata thënë për të kaluar të duhet pak të kesh durim
Me hamendje më shikoje e çuditem si s’më besove kurrë?
Të pata dhënë një këshillë në një mes miqësie
Ka një rrugë për ty ndaj mundesh ta kalosh këtë moçal
Ka kohë për të gjithë ata që marrin nga zoti bekime,
ki besim tek vetja, të tjerat lermi mua se ke për t’ia dalë!!!
29. Jam bërë skllavja jote!
Unë jam Afërdita jote Arise ardhur nga mitet, më dëgjon?!
në venat e mia ke vënë verë, në mendjen time vure kapak
thure imazhin tënd me pe e me gjilpërë gjer natën vonë
e kur ti hesht, xhelozoj, zemërohem me vete dhe i flak!
Unë jam Afërdita jote, Arise ashtu më mendon?!
Në artierjet e zemrës ta vura emrin si në kasafortë
Të shkruaj letra me poemat që i do gjer natën von
Nga një perëndeshë me nam, jam bërë skllavja pa forcë!!!!
30. NUK MË THUA MIRËMENGJES
Më vjen, më zgjon në ëndrra, më trego të të pres
ka netë që kjo agoni shekspiriane rreshtas përsëritet
Kur zgjohem, nuk më thua madje as një mirëmëngjes
Me këtë kokëçarje heshtas kështu kaloj orët e ditëve !
Ka ditë që s’kam vënë kokën në jastëkun e bardhë
Rri ulur e nuk dëshiroj as të fle për harresë
Qerpikët më duken si një thes i rëndë mbi kapak
Të ëndërroj sërish e s'më thua as mirëmëngjes!
Sërish numëroj akrepat teksa në ballkon pi çaj dhe pres
Njëmijë pyetje në kokë rrotullohen si të isha një mulli
Ti kalon natën në ëndrra dhe nuk më thua mirëmëngjes
Ah, për kapriçiot e tua është vonë ndaj natën e mirë!!
31. KOSOVËS SIME
Ty Kosovë, të puth djepet që t’i shkrumbuan mijëra herë
e t’i lidhën këmbët e lodhura nga rruga për të të gjunjëzuar
t'i vranë stinët të vranë pabesisht këmbët ca të tjerë
Ti, mbete martire e përvuajtur, e shtrenjta ime e padjallëzuar.
Ty, Kosovë, të shembën artieriet e ta ndanë zemrën më dysh
Bijtë e bijat t’i morën nga gjiri e mizorisht t'i larguan
unë jam nga gjaku yt dhe lëngimet t'i kam parasysh
t'i njohën edhe mjegullat dhe retë që t'i sollën e t'i gatuan
Ti, Kosovë, ishe engjëllore see Zoti të fali bukuri
ty askush s'ta shuan diellin e askush nuk të afrohet në nur
Kur të shoh si manushaqe të sapoçelur brohoras me lumturi
Qesh e dashura Kosove, qesh, pranverat s'do t'i ndalin më kurrë!!
Ty Kosovë, të dua që nga blerimi i parë i zbehet në qiell pa re
Deri te vyshkjet e fundit te kthjellta që ke!
Të dua, Kosovë!!!!!
32. REFUZOJ
Qyteti i Vjeshtës së Ëndrrës u mbulua me fletë
Për të bërë një ecje buzë liqenit çuditërisht , refuzoj
në piedestal kam ngritur të dhënat e tua si hipotezë
një takim me ty, s'hamendem, por veç e dëshiroj!
Sytë më janë mjegulluar që atë ditë kur nuk të shoh
në djep pata lëkundur kristalet e para të ndjenjave të tua
si nënat që përkundin fëmijët, unë përkunda çdo ëndërr
pastaj më dhimbte dora pse lëndova qoftë dhe një thua!
Rishtas më vjen ndërmend dhe tollovitem në mendime
në mes imazhesh njerëzish kërkoj të dalloj sytë e tu
Pi një gotë vere të bashkoj harresën me veprimet
Në veprën e Mozartit ngjajmë dhe duam të mbesim kështu!
Refuzoj të mbesim ndryshe!!!!!!
33. MOS ME ZGJO
Ti lehtas butësosht më preke dorën e bardhë
Mos më zgjo të lutem, lërmë të fle në degë të qershisë.
Kjo stine më ka nusëruar e më ka hedhur krahët me mall
Me ka bërë një përqafim, ndaj drithërohem si fëmijë
Edhe kur stina të ketë marrë valixhen e rëndë
E fletët të bien heshtash mbi tokë e mbi kujtime
Mos më zgjo të lutem, mbi gjethet që vdiqën në këtë vend
Mos hidh fara mbi dhimbjen në këto rreze në agime!
Të lutem, mos më shiko në sytë me lutje qarkuar!
Kur shiu dëmton filizët e degës së pemës së tharë
Ra pluhur i verdhë ndaj të lutem, mos më shih të zgjuar
Jam larg të të kap doren, si herën e parë!!!
34. ME PRIT
Ti ndjeje zërin tim si fllad livadhi a frymë të lehtë
Ma hidh vështrimin kah muri me dritare të verdha
Në kraharor më bëj vend që të vë kokën, i shtrenjtë
Më prit i dashur, kam mbetur jetës, por ja erdha!
Kur dallandyshet në shtigjet e ngrohta të jenë larguar
E tingujt e violinës sime të qajnë mbi supin tënd
Më prit, më prit, në blirët degëthyer e të bleruar!
Në ëndrrën tënde i dashur, më bëj një vend
Të lutem, hapmë dritaren dhe buzëqeshje më dhuro!
Dil e hapmë dyert e portës që i lidhe me dryn
Jam rrugës sëgjatë të vij, por jam lodhur në kohë
Më prit, i dashur, hapmë një derë që të mbetem aty!
35. NESE ME LEJON
Nëse ti më lejon, unë do të të kem harruar
Kur mbi kitare heshtas të bien gjethet e para
E polen të prekin lehtas dëshirat e përgjysmuara
E sythat e parë të pranverës t’i kenë mbuluar gropat e çara.
Nëse ti më lejon, unë do të të kisha përqafuar
Kur duart tona lehtas do të përshëndesnin njëra- tjetrën
E këmbëzbathur do të largoheshim rrugës së paasfaltuar
Po ti je larg e puhizat e ëndrrave tona qetësisht u treten!
Nëse ti më lejon, do të të kisha kënduar sa e sa këngë
E vargjeve të ninullave tona do t’ju flisnim butë-butë
Treni im me shina te verdha po niset, ti valixhet me le peng
Nëse ti më lejon, unë do të të falja edhe një minutë!
•
36. LUMTURIA
Në shetitore më preke flokun e lehtas, më puthe në ballë
Mendova të largohem nga ty, i dashur, por ishte e pamundur
Në dorën ku e kishe fshehur, më dhurove një trëndafil të bardhë
Më pëshpërite lehtas ne vesh: “E dashur, të dua, jam i lumtur’’!
Atëherë unë ëndërrave tona i shpova në grykë
Të kapa dorën e njomë dhe të thashë që të hynim brenda
Sytë na skuqeshin nga stuhia e mbaheshim fort të mos kishim frikë
Ti më lëshoje ngadalë dorën, tek sa të bëja vend në ëndrra
I dashur eja, të thashë me zërin që s’kishte rrugë në fytin kallkan
E një perde e zymtë që kishtë rënë me pengonte që të shihja
Ti qaje dhe me thërrisje se kishe prerë duart në xham
Me venat e tua shkrove:”E dashur, i yti jam, ti je lumturia” !!
37. NOTAT E PIANOS QAJNE
Kam një zinxhir malli sonte në këtë natë të rrallë
Thur në vargje të gjatë kujtimet tona të humbura
Laj këmishën tënde me lotët e pianos së bardhë
Burbullin heshtja në mendimet e si degë pas vitesh të këputura
Ti venitesh si rrobë pas vitesh në dhomën pa orendi
Unë trokas e drojtur në dritaren me rrjeta merimangash
Me fole lehtas mbi piano e lotët derdhe aty si shi
E dhimbjen si çekan që gumëzhin brenda syve të tu e pashë!
Ti nuk dëgjon, edhe spe kam kohe që të thërras
Nga ndjenjat e ndryshkura as psherëtima më nuk kam
Në kurthe tragjike na ranë premtimet me gjithë ëndrrrat atë çast
Notat e pianos qajnë, qaaaaaaaaaaaaaaaaaajnë!!!!!
38. UNË, TI DHE DETI
Ti, po bëje hapa të ngadaltë në horizonte, përtej
Hëna lehtas kishe përqafuar qiellin atë natë
Më kishte humbur një ëndërr e ecja që ta gjeja
E rrëmbyeshëm vinin valët, e deti përleshej me dallgë.
Ti, qetësisht pije verë në zjarrin e kuqëluar
E prush i shpirtit tënd lehtas digjte barin e njomë
E dashuroheshe me detin për t’i dhënë ujë lejlekëve të urtuar
E numuroje me zë yjet kur ishe vetëm atë natë të vonë.
Si një koncert në fund të dimrit, më vinte ai trishtim
T’i koordinoj hapat për një vallëzim me detin e trazuar
Vala hidhej mbi trupin tënd, por ty të duhej përqafim
Kishte një jetë që të kam pritur, e s’të thashë sa më kishe munguar
Ti qaje bashkë me detin, në qiellin që dukej kuturu
Ai prush shkëndijash zjarri si u shua, kush e treti?
Sa dënim të të kisha afër dhe të ndjeja larg, gjithashtu
E fundit natë që ishim vetëm, unë, ti dhe deti!!
39. Më vështro
Kur të jesh larguar edhe një herë me hënën
Kur të kesh ikur pa kujtimet e diteve te jetës që jeton
Si anije të zbrazen ndjenjat që i mbyllëm jo si në ëndërr
Të kam falë fotografitë tona, ndaj hapi dhe vështromë!
M’i puth pak sytë të më largohet mjegulla që ka rënë
M’i fshij djersët e mallit që kanë pikuar në ballin tim përjetësisht
M’i vështro buzët e thara e belbëzimet e prangosura fjalë e pathënë
Hidhmë një shikim, të lutem, si një kalorës , butësisht.
Gjëmon humnera ku kam rënë, në ndjenjën për ty të tiganisur
Me tiktaket e orës e kam ndërtuar melodinë e jetës në dhomë
I dashur, oooo, timbër i mbytur mbeta që kur je arratisur
Të lutem për herë të fundit, me sytë e zemrës vështromëëë!
40. S’TE KISHA THENE ASNJEHERE TE DUA
S’të thashë as ato ditë që shetisnim me pardesy në krahë të njëri- tjetrit
S”i kisha përtypur fjalët, edhe kur ti me thurje vargje nëpër strofat
S’ia tregova as dimrit të rrëpirtë që kishte thyer dallgët e detit
As kur na putheshin ëndrrat, as ateherë nuk të thashë se të doja
Kur stina kishte përfunduar, si shtegtarë u larguam
S’e zgjatëm madje as dorën, as orën, për t’ia falur vetvetes një çast
As kur vrapoja binareve për të arritur trenin për të cilin u vonuam
Ishte fjala që mbajta peng e më gërryente pse nuk ta thashë
Ika nga psherëtimat që bubullonin qiejve si korbat strehëve
Si të të gjej, kur ti fshihesh pas degëve në ullinjtë e krasitur?
Nuk të kisha thënë asnjëhere se të doja, por ti duhej ta vije re
A i shikove sytë e mi, si ndërronin ngjyrë duke të të pritur?
Ti ke hyre në të tjera ëndrra, e ke veshur pardesy tjetër
E unë nuk lejoj të tjera duar të më ledhatojnë shallin e bardhë
Më dhemb fjala që u qëndis në gjak, më bën trysni në çdo milimetër
Në arkiv ruaj kujtimin për ty, një monument i dashurisë së parë!
41. Dimër 1970
Ty, ushtari im, që asnjëherë më s’më kishe shkruar
Ka vite që dimrat kanë bllokuar kështu trenin tonë
Kur rrugët na ishin ndarë, të kujtohet premtimi i bekuar
Për të pritur njëri -tjetrin, 10 vite, 100, përgjithmonë!!!!
Asnjë fotografi kahmoti drejt teje s’të kisha derguar
Kisha frike se s’do të m’i doje rrudhat e reja në ballin tim
Kisha frikë se më shihje flokët se si më janë thinjëruar
Vinin e shkonin dhjetoret e unë të prisja pa dyshim!
Na ishin vrarë pranverat në djep edhe dëshirat po ashtu
Për ato lutje që i bëra kishin dëgjuar dhe qiejt e largët
Me emrin tënd kisha thurur vargje, me mallin e syve të tu
E mallëngjyer të prisja në atë dimër, të 1970-tës së thatë. !!!!
42. Vjeshtë u bëra!
Më kanë mbuluar butësisht gjethet çdo cep të trupit tim
Shiu pikëlon faqet e njoma të njomzës në vyshkjen e harruar
Palosa fjalët në valixhe të kuqerremtë e po i nis për shtegtim
Mbledh ngjyrat e jetës sime mbi mbjegullat e bardha e vetmuar.
Ka kohë që klithjet e mia nuk kanë zë për t’u dëgjuar
E në rrugët e mija ka shumë shenja që më ndalin
Dielli im ka thyer krahët, hëna ime është murguar
Vjeshte u bëra që kur një shenjë jete nuk më falin.
Kam shtrirë ëndrrat mbi kthetrat e stinës e tani bëj gjumë aty
Vendos kokën tek dëshirat që gjëmojnë me ditë të tëra
Në parkun me shelgje të thara as qiellin s’e shikoj në sy
Mledh kujtimet që nga pemet e jetës më bien që kur vjeshtë u bëra!!
43. E vetmja poezi
I kisha premtuar vetes
Të shkruaj një poezi ku do të vallëzoj me diellin e ngrohtë
Të shkruaja
për stinët e mia pa acar, pa dëborë e pa shi
Unë kam premtuar
se do të shkruaj këngë, për djepin,për jetën e tokën
Do të vallëzoj me qiellin
Dhe do t’i flas ëmbël hënes, vetëm për dashuri!
Kam ëndërruar
Ta dëboja trishtimin, lotët t’i hidhja në mbeturina
Dhimbjes
t’ia hapja një dritare e kujtimeve t”ú lija një derë.
Kisha premtuar
T’ju shkruaja diteve pa re dhe pa shira, vranësira
E fëmijeve
pa dallim, tú këndoja vetëm një herë!
Fort kam dëshiruar
T’ia zgjatim dorën njërit- tjetrit çdo ditë për ta ndihmuar
Të pikturoja
sytë e bukur dashurorë që shkëlqejnë me dashuri
Fort kam dashur
Që të jetonim bashkë për njëri tjetrin duke qenë të lumturuar
Për botën
tonë të drejtë, kjo është e vetmja poezi!!!!!!
44 . ISHE TI
Ishe ti, një frymëmarrje që gëlltisja, por s'mund ta nxirrja jashtë.
Një magji që më prekte mendimet a ku ta di çfarë djallin ishe!!
Kur afrohesha drejt ëndrrave të mia, sa doja që të nxirrja përjashta
Sytë e tu ortek dëbore, zëri yt çdo fjalë ma vriste.
Ishe ti si një shkumë deti, kur shfaqeshe sa kisha frikë
Nuk më ngjaje në realitet as si njeri, as vetë nuk e di
Kur na putheshin mendimet nudo, nuk gjeja shteg për ikjen e trishtë
M’i kishe ngatërruar rrugët ndaj orvatesha nëpër shi !!
Ti më hyre në vend të gjakut se venat e mia kishe lëngëzuar
edhe neuronet e mia një nga një m'i kishe nxjerrë
Buzëqeshje me frikën time kur unë ndjehesha e trishtuar
Ishe ti që më kape dorën për të më dërguar në parajasë a në ferr!!!
45. Përqafo jeten!!
Duaji miku im edhe ylberet e zbehta të ditëve me shi
Mjegullën lëre pezull, vyshkjen lerja vjeshtës
Bota si ‘’nuse e bukur’’ në dasëm pa dashuri
Ndërsa ëndrrat tona pengu i frikës dhe heshtjes!!
Duaje, madje dhe të ftohtit që sjell bardhësinë
Luftoje urrejtjen, si një armik të madh
Përqafoje ngrohtë jetën si një nëne fëmijën
E beko fatin si të vijë, si një dhuratë e rrallë
!
Shikoje ëmbël tokën dhe qiellin, nëse ai është mllefosur
Shiu nuk është arsye që ti të mos buzëqeshësh
Edhe pse jemi banorë në planetin me liri të prangosur,
Premto të jesh i lumtur me çfarëdo që të ndeshesh!
46. KAM IKUR
I dashur mik, kam ikur strehëve e vetme
Kam kaluar netë të tëra me vetminë që digjte zjarr
Ti kakarisje, por një fjalë ngushullimi nuk më jepje
Kam ikur, kam lënë dëshirat varur ndaj më fal!!!
Tani, vetëm ti ke mbetur në mendje
Çdo ndjenjë që luhatej tash e kam të boshatisur
Kam marrë edhe copëza prej vetmisë tënde
Kujtimet i hodha në letër, edhe më e lehtë për t’i grisur!!!
I dashur mik, kam ikur!!!!!
47. Premtimet e tua
Ti më kishe premtuar ,
Se s’do të më lëshoje dorën në asfaltin e çarë
Se
s’do të më lije të vetme në ditët e jetës me shi
Do të ndërtonim
së bashku dyer kullash e korniza albumesh të çmuar
Më pate premtuar,
me fjalë të ëmbla buzë qershisë gjysëm të tharë.
Më the
Se nuk do të duash më asnjëhere tjetër njeri!!
e di
Sa më qeshet, i dashur, me mua, me ty me këtë boshësi!!
Ti më ishe betuar
Se nuk do të kishte në jetën tonë dallgë, kënetë, acar.
Më the
Se do ta mbroje qoftë edhe një fije të vogël të flokut tim
Më premtove
Se netet do të ftonin shpirtërat për të vallëzuar
E zemrat tona
do të ndjenin njëra tjetrën si të ishte hera e parë.
Ti me ishe betuar, te jesh me mua, deri ne amëshim
Sa ndjej keqardhje, i dashur, për ne, për atë vegim!
48. Ti asnjëherë nuk më shikove në sy
Asnjëherë
s’trokite në portën që një shekull të kishte pritur.
Nuk vure veshin
te dritarja që dhjetra pranvera vuante e ngrirë
Ti
s’bëre përpjekjen më të vogël për të ardhur deri aty pranë meje
Të thoje
se vranësirat në qiellin tonë ndodhën papritur
Mbase
do ta kisha falur, pse më kishe lënë në buzë humnere.
Po r tani dielli ka perënduar i dashur,
Është vonë, natën e mirë!!!!!!!!!!!!
49. TI NUK VJEN…U bëfshim këngë!
Dritaret e jetës m’u thyen gjitha një nga një
Orët e vetmisë sime si alarm i pakurdisur
Ti nuk vjen e më godet në kujtimet pa zë
Ke humbur diku mes pyjeve të jetës i braktisur!
A jetohet në xhunglën e vetmisë së hidhur?!
Kur plazhet e jetës na ftojnë në dëfrim miqesisht
Edhe këpucët t’i kam blerë, këmishn, kravatën e lidhur
Por ti nuk vjen e më zbarkon dëshirat në breg qetësisht!
Kësaj pritjeje të gjatë i shtohet edhe një vit i ri
Më hiqet një shpresë, një motiv, sa e sa dëshira
Vetëtojnë në mendjen time gjithë kujtimet për ty
Shkarkohen ëndrrat lehtas në qiellin plot vranësira.
A jetohet në netët e zymta në muzget, pa dritë
Kur dielli i jetës na ftonë që ta përqafojmë?
Ti nuk vjen, për të hapur portën e vjetër një ditë
Këngë u bëfshim që vetëm kështu të na kujtojnë!
Më mirë, këngë u bëfshim!
50.NGRIHU, PRESIDENT!
( Presidentit historik Ibrahim Rugova)
Të bën lutje sot Atdheu, të ngrihesh nga varri President!
Falja, bre, Kosovës edhe një ëndërr në krahët që ia kishin këputur
Falja qiellit të kaltër të mëmëdheut atë buzëqeshje të argjendë,
me zemrën me dritë dielli për popullin aq shumë të përvuajtur!
Ngrije kokën, Bacë, të shohësh lulet që ia mbolle atdheut me mall
Preke lirinë ta ndjesh këtë fllad blerimi në Kosovën me tokë të shenjtë
se ti mban emrin Gand e Gandi gjithmonë mbetet gjallë,
Atdheu të thërret me zërin që drithëron: ‘’Ngrihu të lutem, President’’ .
Kosovës së përgjakur po i buzëqeshin pranverat që i kishe kërkuar
Ngrije dorën dhe prekja lehtas faqen e tokës që loton
Dëgjoje vetëm një herë brohoritjen e fëmijëve të lumturuar
Ti fli, por dëgjo uratat e atdheun që çdo ditë të bekon!
Ty, rilindas i shekullit Xx
51.E fundit fjalë …
Mos u bëftë të dënohesh e të mbetesh në vetmi
Kur të braktisin një nga një të gjitha shpresat si stacion
Kur të zbarkohet mbi ty nata, e ti mbledh copëza me lumturi
Nga larg të përplasin shikimet e s’ka shenja për rrugën tonë!
Mos u bëftë të ndjesh ndonjëherë mall për t’u kthyer
Kur gjumi i trishtimit kishte gjumë të lehtë, si erë në bjeshkë
është fjala ime e fundit, as s’të kam dashur as s’të kam urryer
Që kur më solle stinë të tjera, s’të kam menduar që atëherë!
Edona Haliti, Prishtinë, 2013.
Dritët e një buzqeshjes së një poezie- Parathëenie
.Buzëqeshi jetës!
Pas largimitm tënd
Fundvit
Nënës
Mos eja!
Kur ne s”ishim “ miq”
|Mall
Pas asaj pyetjeje
Babait
Grindje
Takimi i parë
Vemendje
Lutje Prishtinës
Binte shi
Më kujto atë ditë!
S’dëshiroj më kthim!
Lumturia që s’e thamë
Mikes
Pluhuri i mallit tim
Baladë
Nëse ti më harron
Mirë u pafshim!
Nëse një ditë do të kthehem
Janar
Kujtim i perënduar
Të doja e s’të doja
Vetes
Jam bërë skllavja jote
Nuk më thua mirëmëngjes
Kosovës sime
Refuzoj
Mos më zgjo!
Më prit!
Nëse më lejon
Lumturia
Notat e pianos qajnë
Unë, ti dhe deti
Më vështro!
S’të kisha thënë asnjëherë: “Të dua!”
Dimër, 1970
Vjeshtë u bëra
E vetmja poezi
Ishe ti
Përqafoje jetën!
Kam ikur
Premtimet e tua
Ti asnjëherë nuk më shikove në sy
Homazh gjyshes
U bëfshim këngë
Ngrihu, President
E fundit fjalë
Portat e hapura të një libri - Në vend të një falenderimi
Porta e hapur e një libri
Në vend të një falenderimi për librin tim të parë me poezi .
Po, e vërtetë është. Ky libër që po ju vjen në dorë o miqtë e mi, ka emrin tim në ballinë, foton time. Botën time, dhimbjet, trishtimet, lumturinë dhe gëzimet e mia. Atë që kam patur më të bukur brenda vetes dhe që sot po ua tregoj dhe juve duke ndarë emocionet më të rëndësishme sërish me ju. Po, libri nuk është më ëndrra ime që flinte brenda vetes dhe sot është e realizuar. Si një zjarr që kishte pak hi. Është zjarri që preket nga të gjithë Unë, Poete???!!!!!! Pak e vështirë që ta pranoj nga lumturia që kam, po edhe shumë poetë në botë kanë hyrë në histori vetëm me një të tillë . Më duket se ju kam sjellë mes shkronjave të tij lule Vitije, Prishtine. Pse jo dhe lule Çamërie kur mendoj se për të hapur këtë Portë më ndihmoi me këshillat e me punën e tij konkrete poeti me origjinë nga Çamëria i njohur në të gjithë trevat shqiptare e në diasporë. Miqtë e mi, e vërtetë se ky është libri im i parë. Nga ky moment e ndjej përgjegjësinë e madhe, ndaj vetes, ndaj familjes, ndaj jush, ndaj atyre që më besuan dhe e më mbështetën besimin e tyre tek unë! E kam cekur shpesh herë dhe nuk ngurroj ta cek sërish, sepse shumë nga miqtë e mi habiten me modestinë time. Ky është vetëm një libër. Nuk kam përse të mos jem modeste. Edhe sikur një ditë të bëhem emër i njohur i letersisë botërore, unë do të jem gjithmonë Edona, e cila ka lindur në një fshat të vogël, bën një jetë të thjeshtë me një familje te mrekullueshme në krah, me disa miq shumë të sinqerte. Është një studente prishtinase, jeta e së cilës është e lidhur me shkronjat, më shumë se me numrat! Te dashur miq, mendoj se poezia është art dhe si e tillë nuk e di sa mund të bëjë mëkat njeriu me të. Poezia duhet të ndjehet. Ajo duhet të jetë një takim shpirtëror i një përvoje të përjetuar. Gjithkush që mundohet të ikë nga ndjenja e sinqertë dhe nga marrëdhënia e sinqertë me poezinë, atëhere mendoj se ka bërë mëkat me të!!!! Të dashur miq, kam dëshiruar gjithmonë të shkruaj një libër, në të cilin të gjitha moshat do të arrinin të gjenin veten aty. Uroj që vërtet të kem arritur të përmbush këtë synim në një pjesë të madhe. Në poezitë e mia ka një lirike, e cila ndonjëherë flet për dhimbjen për trishtimin duke mos neglizhuar asnjëherë lumturinë dhe gëzimet e jetes. Ka poezi kur mund të kem ndërthurur gjërat bardhë e zi, por brenda meje shpërthenin ngjyrat e jetës! Të dashur miq, kam një këshillë të fundit. Duajeni jetën, çdo ngjyrë të saj! Duajini të tjerët, zgjatni dorën njëri-tjetrit, sidomos atyre që kanë nevojë për ju, hapni zemrat të ndjeni gjërat e vogla, sepse gjëra të mëdha nuk ka. Mos hiqni dorë asnjëherë, mos u frikësoni barrierave, mos u frikësoni rrëzimeve. Ne asnjëherë nuk do të ishim ata që jemi, nëse nuk do të mësonim diçka të re. E dicka të re nuk mund të mësoni nëse keni frikë! Sa i përket leximit të librit, është shumë e vështirë të bëj krahasime. Me të vërtetë, më e rëndësishme është që ata që e lexojnë librin të japin kritika pozitive. Sot paskam një buqetë të madhe me urime. Së pari, do të falenderoj Zotin që më mundësoi në realizimin e ëndrrës. Falenderoj familjen për përkrahjen morale dhe financiare, e falenderoj nga zemra miken time Drita Ademin për përkrahje të jashtëzakonshme , e cila gjithashtu me njohu me shkrimtarin Namik Selmani. Ju faleminderit për mbështetjen e madhe dhe juve, miq të tjerë që më përkrahët. “Unë e kam një ëndërr”- thoshte dikur Martin Luter Kingu. Unë them vetë e lumturuar: “Unë e realizova në Kosovën time një ëndërr, librin tim të parë!”
Me respekt: Edona Haliti Prishtinë, Viti. Janar 2014
