ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE - DEDË PREQI

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

DEDË PREQI

          

            Hyrje

  

           Dedë Preqi lindi më 1955, në fshatin Doblibare (Balldrin) ku e kreu dhe shkollën fillore dhe gjimnazin në Klinë, ndërsa SHLAP, në Gjakovë, në degën e Gjuhës dhe Letërsisë Shqipe.Shkrimet epara i filloj që në bankat fillore, në gazetën "Pionieri", "Rilindja për fëmijë" , "Zëri i Rinisë", e tjera, ndërsa më vonë dhe në kohën e okupatorit bashkëpunoj me gazetën "Republika"  (me pseudonim),  e cila botohej në atë kohë në Slloveni.

            Dedë Preqi, poet, është emër i cili po lë gjurmë në letërsinë Shqipe, i cili prezentohet me një mori librash dhe vepra poetike, për të vegjël dhe të mëdhenj, kjo do të thotë se krijuesi ka depërtuar në gjitha kategoritë e lexuesve, por duke qenë dhe më interesant, poezitë e tij manifestojnë të gjitha motivet që mëton ti arrijë çdo poet.

            Nga tërë kjo frymë krijuese e poetit Preqi, që nga vepra e parë "Jeta frymon përsëri", jep përshkrimin e realitetit jetë-kohë, dhe gjitha atyre mundësive për ta parë dhe për t’a kapur të mirën dhe të keqën në bardhësinë e saj. Në këtë rast, fatin e popullit të vet dhe kohën që e jetoj vetë poeti e nxjerr jo vetëm në një frymëzim poetik e imagjinativ, por e përshkruan aq bukur herë në rimë, e herë në modernizimin krijues, duke këngëtuar me mallë, me vajë dhe me ligjërimë emocionale.

            Jeta që bëri në fëmijëri, mbjell humanizëm te poeti dhe më vonë duke bërë gjatë jetës edhe punë pedagogu, poeti frymëzohet të shkruaj edhe për humanisten e madhe të njerëzimit Nënë Terezën, ku ia dedikon edhe një vepër poetike "Ti ishe një poerosi". Në mesin e veprave, që janë shumë nga poezitë me përkushtim, poeti Dedë Preqi, nxjerr një blen poetik për të vegjël, duke u radhitur në lektyrat shkollore në disa Biblioteka, dhe bëhët një poet i kërkuar nga lexuesit e vegjël.

            Librat e botuar:

            - "Jeta frymon përsëri", Gjakovë 2004

            - "Kur zgjohet dielli", Gjakovë 2004

            - "Unë Jam", Gjakovë 2007

            -"Jeta është Agimi", Gjakovë 2007

            - "Ti ishe një Porosi", Gjakovë 2008

            - "Fshati im Balldrin", Gjakovë 2011

            - "Etje e Ngjyrave", Gjakovë 2011

            - "Adonisi dhe Gjyshi", Gjakovë 2011

            - "Një fund pa pikë",Bukuresht 2014.

            Poeti Preqi, përveq që e shijon me një përkushtim të veqantë dhe me pasion rrugën poetike, merret edhe me publicistikë. është autor i qindra shkrimeve në gazetën "Bota sot", me ç’rast nga kjo përvojë e nxjerrë një diamant të veqantë me publicistikë, duke i ndarë në tri vëllime  publicistike: "Kushtrime nga Mërgimi", Lot Atdheu", dhe "Meditime Mërgimtare" (2013, Bukuresht), të cilat i boton në  bashkëpunim me Bashkësinë Kulturore të Shqiptarëve në Bukuresht të Rumanisë. Dhe me iniciativën e veprimtarit, përkthyesit dhe iluministit shqiptarë z.Baki Ymeri, e përkthen në gjuhën rumune librin me poezi " Bekimi i Lotëve", me ç’rast parathënjën e librit e bënë poeti Lucian Gruia, me të cilin libër merr pjesë në Antologjinë letrare "Zjarri i Shenjtë", së bashku me shumë poet shqiptarë dhe poet  të tjerë nga Rumania, në kuadrin e redaksisë së revistës Shqiptari, të udhëhequr nga redaktori i njohur z.Baki Ymeri. Poeti Dedë Preqi i takon gjeneratës së re krijuese, i cili jeton dhe krijon në Zvicërr.

Poezitë janë të marra nga libri më i ri "Një fund pa pikë"

KOHA

Koha

Gjithë ecën,

Fuqinë tënd

Emerr me vete.

Erërat nuk pushojnë

I shtrembërojnë eshtrat

Me diellin  rrëshqet

Ndër duart e vokëta

Duke lënë gjurmë

Pas gjumit të butë

Pa dhëmbje

Pa ofshamë.

NJË FUND PA PIKË

Në qenjën tënde

O, njeri i dashur

Mëshihet diçka brenda

Një lule e re zbërthenë.

Nëse njerëzimi në vrapa

Dikund bezdiset në hapa,

Vogëlushët si rrufeja

Porositin këpucët e reja.

Fundi nuk ka pikë

E ka vetëm një presë,

Një lind, e tjetri vdes

Kjo është pjella yte…

EGËRSIA E DHUNËS-

I mendoj dhe i përziej ato hije

Të trajtës së bishave,

Duke i zhdarravitë pamjet

E trungjeve dhe loisave.

E ftohtë bëhët jeta

Më ftohtë se vdekja,

Ndër duar të mallkimit

Mbi gjymtyrët e ftohtë

 Shuhet etja e dhunës.

As njëherë nuk desha

Me vdekë në këtë dashuri,

Edhe gurët e varrit zgjohen

Me kryqa zjarri në këtë çmenduri.

ËNDËRRA E ZGJUAR-

Ëndërroja kohën

Më interesante

Një kohë të argjendit

Por edhe të paqës.

Njerëzimi pushonte

Nga luftat dhe hasmëria,

Por edhe nga pasuria.

Kjo ëndërr më jepte shpresë

Dhe natën ma bënte dritë,

Zemren ma mbushte dashuri

Dhe vetja më dukej tamam njeri.

Nuk doja të ndahem nga kjo ëndërr

Dhe nuk doja fare të zgjohem,

Ta shoh ashtu të vërtetën

Si njerëzimi e përqafonte jetën

Jo, me ato zemra të thyera të mbetjes

Duke parë pa pushuar shtretërit e vdekjes.

SVICRRA-

Në mesin e detrave të botës

Nga rrufetë dhe vetëtimat

Je aty, si një ujdhesë e shenjtë

Atdheu dhe vendlindja e paqës

Djepi i lirisë dhe parajsës.

Je ajka e një bote që gjallëron

E pastër dhe e vetme nga toka,

Plagët të panumërta i shëron.

Bjeshkët e t’ua të kulluara

Rrjedhin tëmbël paqëje,

Dhe në çdo qoshe të punon ora

Ku çdo pëllembë e prek dora,

Është kjo mbarësia e jote.

KY QË JAM…

Nuk jam më shumë

Vetëm ky, që jam

Më shumë për mua

Nuk duhet shkruar.

Sikur të doni

Mos harroni,

Ku nuk e vura gishtin

Mos ia shtoni bishtin.

Dhe mos më ngritëni

Në piedestal pa nevojë,

Ditën e fundit

Nëse nuk e meritoj.

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE - ADEM ZEJNULLAHU

(www.sa-kra.ch)        Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE ADEM ZEJNULLAHU                        Hyrje               Adem Zejnullahu lindi, më 13. 10. 945 në Banjë (Banjskë), Komuna e Vushtrrisë. Shkollën fillore e kreu në Smrekonicë dhe në Vushtrri, ndërsa Shkollën Normale në Mitrovicë, më 1967.             Studimet në Degën e Gjuhës dhe të Letërsisë Shqipe në Fakultetin Filozofik të Universitetit të Prishtinës i mbaroi më 1972.             Magjistroi më 1979, kurse më 1986 mbrojti tezën e doktoratës nga fusha e shkencave filologjike.             Deri më 1982 punoi mësimdhënës i gjuhës dhe letërsisë shqipe në shkolla të ndryshme në Prishtinë e në Mitrovicë. Prej vitit 1982 deri më 2010, punoi në Institutin Albanologjik të Prishtinës, ku ishte këshilltar shkencor në Degën e Folklorit dhe përgjegjës i kësaj dege.             Është autor i më shumë se 300 njësive bibliografike-studimeve, trajtesave, artikujve, recensioneve për probleme të ndryshme nga fusha e folklorit dhe letërsia e shkruar.             Është pjesëmarrës i shumë kongreseve, konferencave , simpoziumeve e tryezave shkencore, kombëtare dhe ndërkombëtare, të mbajtura nëpër qendra të ndryshme të rajonit dhe Evropës.             Është autor dhe kautor i më shumë se 25 veprave shkencore dhe letrare. Fitues i shumë shpërblimeve letrare për poezi. Në Festivalin Ndërkombëtar, Drini Poetik, 2014, mori çmimin “ Metafora I ”.             Një numër i konsiderueshëm nga opusi letrar dhe studimeve nga letërsia i janë përkthyer në gjuhë të huaja.             Përmbledhje me poezi                                  - Kur zgjohen ernat, Rilindja, Prishtinë, 1969;             - Përshëndetje Ditës së Kthjelltë,( bashkautor), Mitrovicë, 1970;                      - Mote Hiri, Rilindja, Prishtinë, 2000;             - Zogu i Stuhive, (poezi për fëmijë, Prishtinë, 2001;             - I  Vetëm me ëndrrën, Faik Konica, Prishtinë, 2007;             - E  di vetëtima, Faik Konica, Prishtinë, 2009;             - Erërat e mbarsura me mjegull, SHSHM, “Jakup Ceraja”, Mitrovicë, 2011;             - Dhembje shiu, SHSHM” Jakup Ceraja”, Mitrovicë, 2012;             - Me ty çel trëndafili ( poezi për fëmijë e të rritur), SHSHM, Mitrovicë, 2014. ZË BRENDËSIE Rrëfimet e ullirit dymijë vjeçar në Tivarin e Vjetër, plak i botës E përshëndes në gjuhën e rrënjës Bëhet sikur s’ më njeh Përmallshëm i flas Jam degë e thyer nga erërat Ulli  i moshuar Me zgavër të hapur rrufesh Gjatë shekujve të përdreqt NIS E FLET Kuvendojmë në gjuhën e trungut Gjethet e degët lëvizin Ndoshta era na kupton Dhe rrënjët thellë në tokë Idhshëm trand kujtimi Deti djallëzohet E përshkon e kuqja Plisat thellësia i gëlltit E thërras afër e larg Fjalët bëhen gurë kalaje E kohët përbirohen zi I pëshpëris afër e larg Ty s’të merr harresa Vetëm unë e di Në cilën baladë të verdhë Ndryhesh me shekuj Ulli plak I ashtit të shpuar Larë me gjak Lotin kurrë s’e ndal KALOI DYMBËDHJETA Ora dymbëdhjetë e një minutë Fund a fillim Ndërrim qenësie Të ecim lakinave t’ mëdyshjeve Të rrimë na kapërdinë harresa Ata që na njihnin Kthyen shpinën             Nisi udhëtimi  i panjohur Kah vetvetja... Në stacionin e fundit Këmbora është shurdhuar Ëndrra ëndrrën e shalon Takimet s’ndodhen Valixhja e kujtimeve në duar S’ duket vezullimi i yllit Miku im i ditës pa bardhësi Të rrimë a të ecim Treni i fundit ka ikur Jemi vonuar për një lindje Për një rritje Për një këngë më shumë Për një dhembje më pak Sofra varfërohet Me motet e humbura Dymbëdhjetë e një minutë Fillim a fund E shumëpritura humbi udhë Në mrizin e zanave Fryjnë erërat e dreqnuara Urti tjetër duhet për udhëtim         E PATHËNË Fryn erëra të ngrohta jugu U harlisen dallgët E heshtja doli nga guaska Nga fundi i detit Fjala mori udhë Asnjë ëndërr s’u shpjegua Deri në fund Asnjë këngë s’u këndua Deri në fund Asnjë plagë s’u shërua Deri në fund Dhe as një det s’u shter Deri në fund Që të mbijë lulekripa E gjuha ta bekojë të pathënën   SA PAK TЁ PREMTE PASKA Sikur të mos kishte të marte Lulet s’do ta humbnin ngjyrën Në blerimin e moteve As shi s’do të binte i njelmtë Lindëm n’orët e së martës Kur Fatitë i ndanin fatet Në mes lindjeve e vdekjeve  Me emra yjesh e rrufesh E martja shndërrohet në të dielën Gurëzon buzëqeshjen e javës Muzgu sëmbon në pritje Eh, sa pak të premte paska Në vezullimin e yllit polar Shfaqet Kepi i ëndërruar Sikur të mos kishte të marte Lumi do të rridhte i kthjelltë KUJTIM NGACMUES U përvodhëm te Kroi i Kërshit atë ditë gushti Djalo mali ka vesh e fusha sy U bëra i shurdhur ndezëm zjarret lumi vërshoi etje pas etjeje muzgu ra Vetullhënë, moj fytyrëhënë ç’më përfytyrohesh këmishë grisur faqeflakë syshkëndijë Shumë vite ikën në këto orë të vona vjen puhizë malli Vetmia ma sjell fijen e kujtimeve ike si zanë mali pas Zabelit t’ Kerollëve s’u pamë më e na dogji malli DHEMBJE SHIU Ai që s’e ka prekur zjarrin S’di ç’është Gurëzimi i zogut n’ fluturim Le të ikë me erën             Ai që ka dashuruar dy herë S’di ç’është T’i marrë erë lules së paçelur Ore vetëm shiu ndjen dhembjen

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE - AGRON SHELE

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

AGRON SHELE

          

           Hyrje

  

          Agron Shele, ka lindur më 7 Tetor, 1972 në fshatin Leskaj, krahina e Malëshovës të rrethit të Përmetit.

            Pas mbarimit të shkollës së mesme, vazhdoi studimet e larta dhe u diplomua në Tiranë. Më pas ka kryer studimet pasuniversitare për gjuhën angleze, informatikë, mbrojtje mjedisi dhe strategji të përgjithshme.

            Iu dedikua poezisë që në moshë të hershme. Është autor i romaneve “Hapat e Klarës”, “Përtej perdes gri” dhe “Imazhi i rremë”, botime të shtëpisë botuese “Marin Barleti” Tiranë.

            Është nën-Kryetar i Lidhjes së Shkrimtarëve “Pegasi” Albania, me qëndër në Gjirokastër dhe Kryetar i Degës së kësaj Lidhjeje në Përmet. Po kështu Kryetar i Shoqatës: “Rinia dhe fëmijët” dhe i shoqatës “Mjedisi në komunitet”. Agroni është Anëtar i Lidhjes së Poetëve Bashkohorë (W.P.S), pjesëmarrës i nderuar në Kongresin Ndërkombëtar të zhvilluar Athinë në vitin 2007, ku përfaqësoi Lidhjen e Krijuesve “Pegasi” Albania. Veprimtaria e tij krijuese është prezantuar në të gjithë simotrat e "Lidhjes Pegasi".

            Ai gjithashtu është bashkautor në Antologjinë poetike “Korsi e hapur” me autorë të Lidhjes së Krijuesve “Pegasi” dhe të tjerë, botuar në Mars të vitit 2008, ku janë përfshirë rreth 270 autorë shqiptarë dhe nga Bota.

            Agron Shele vazhdon të japë një kontribut të madh në fushën e letërsisë, jo vetëm në Përmet, ku është aktualisht edhe Drejtor i Qendrës Kulturore.

 

ME SHPIRTIN, PËRHERË NË FLUTURIM

Mikut tim, Frederik Rreshpes

Ti ike ashtu, krejt papritur
me mallin vjeshtëror në gji.
Me zemrën mbetur peng atje
tek i shenjti,
liqen turfullim.

Ti ike, pa thënë asnjë fjalë,
i lodhur,
i mundur nga dhimbja.
Me brengën e nënës së thinjur
nga vitet e vuajtjes së poetit.

Ti humbe rrugëtimës pa kthim,
me të vetmin ëndërrim në shpirt,
me të vetmen pasuri që kishe.

RIKTHIM

E mallkova shiun për ëndrrën e dëbuar,

Sytë e përgjumur kërkonin flokët tuaj,

buzëqeshjen

shkujdesje hapash.

Hija jote tretej natën e vonuar.

Të  kërkova kudo gjurmëve të jetës,                                                                                                

diku humbe,...

Ku?...

Ndoshta mallit tim 

u struke e heshtur.

KOSOVËS MARTIRE

Malet e rreptë dhe grykat e frikshme

Oshtijnë nga klithmat e bijve të shqipes

Krenaria e arbërit fushëbetejë martirësh

Burrat e dheut  prore  ka thirrur.

E etur për komb,flamur e liri

U dogje në flakët e shekujve robëri

Tym e barut kullat statuja

Tmerr e panik për shkjahun  e huaj

Me zjarr e ndrite emrin tënd Kosovë

Me gjak e shkruajte gjuhën arbërore

Burrat u falën për besën dhe fjalën

Burrat e fituan tokën e të parëve.

Zëri i Drenicës,kushtrim lufte e furie

O prite o prite,jehon Azem Galicën

Ngritur mbi lavdi,tjetër rreth kreshnikësh

Me Adem Jasharin,valle historie.

Eh! Kosovë! Kosovë martire

Shekulli ri ,faqe lavdie

Gjaku dëshmorëve,provë pavdekësie

Krenari shqiptarizmi ,tokë e hyjnizuar.

ËNDRRAT E MIA MBETËN ATY

Copëza fjalësh drithërojnë shpirtin...
Ëndrrat e mia mbetën aty,
si mijëra ajzbergë në oqeanin e pafund.
Mendja depërton tutje fluturimth,
në të tjera qiej, rrugëtimesh “plot mund“.

Ëndrrat e mia mbetën aty,
netëve pranverore, yjeshumë.
Copëza ndjenje drithmojnë shpirtin
dhe endën magjinë pëlhurë.

Ëndrrat e mia mbetën aty,
si zbardhja e dritës, në agim.
Me mallin e vjeshtës në gji
dhe ... e pikat e shiut -trishtim.

Ëndrrat e mia mbetën aty
mbi harqe ylberesh, kolorit kuptimësie;
Të bardhën ditë, shpresë dhe ngazëllim,
përthyen shtigje “rebelim“ poezie.

Ëndrrat e mia mbetën aty
Të formatuara ndjenjësisht...
Një shikim i hedhur qiellit të tymtë
Konturim frymor –figurë statujisht...

OSHTIMË E LARGËT NGA GJUMI NA ZGJON

Vendlindjes time, Malëshovës

Fshehur mes malesh, ku mjegulla zë fill,
tutje horizontesh mendja fluturon,
malli i nxituar përherë në kërkim
për lisat, zallishtet dhe ujërat e ftohtë…

Si zogjtë shtegtarë humbëm, s´di ku,
të lamë të vetme, ikëm të gjithë,
Rrënimi si korbat, turret egërsisht
të kthejë ç`të mundë, në pluhur dhe hi.

Fjala më e parë të mat me “dikur“,
ç`vlen, kur të heshtur shikojmë sot,
Askush s´mbart mallin tënd të gjerë,
t´i flasim, ta prekim, të shkrihemi në lot.

Madhështia jote shkreptin rrufe,
oshtimë e largët nga gjumi na zgjon,
Malli i mbledhur na fton të gjithë
Të të ngremë nga heshtja, nëna jonë, Malëshovë!

DRITËHIJE 

Perëndimi tretet tutje në pafundësi

Dal nga dalë dhe nata zbret pa kufi,

po dhe vashat, në të linjta shtratin zënë,

kush në ëndërr, kush e epur, kush dhe qan.

Qetësia përçuditëse mbisundon,

nën çapin harrakat ditë e vonë ,

mbi lumenj fërgëlluar dot s´gëzon

dhimbje lotësh mbart lugina poshtë.

Kush një thikë zemrës i shtrëngon…

Ç´duhej më për të dhe kjo jetë e zezë

Ajo iku. Po tani i shkreti!

Si ”Romeo” përgjëron gjunjëzuar.

Më fatkeqi, s´guxon ende të ngrihet,

I mbetur në gjumë, nxirrosur si më s´ka

Natë e errët, humbëtirë e pamatë

të bardhin shpirt, e çon shumë larg.

Prit të finishohet ky mallkim ndër deje:

Heshtje varri, nënqeshje mizore.

Nata arratiset, në pritsh ditën e re

çohu i lumtur, zhytu në hare.

APOKALIPS 

Për zemrën,

rendën gjithandej ogurzinjtë…

por dot fatzinjtë,

s’e shkulën nga shpirti.

Antologji e poezisë moderne shqipe - Flora Brovina

FLORA BROVINA

Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.             Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...             Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare. (www.sa-kra.ch)        Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE FLORA BROVINA                        Hyrje                Flora Brovina u lind më 30 shtator 1949 në Skenderaj.             Studimet në Fakultetin e Mjekësisë i mbaroi po në Prishtinë.             Ka botuar disa vëllime me poezi:             - "Vërma emrin tim" (1973)             - "Bimë e zë" (1979),             - "Luleborë" (1988)             - "Mat e çmat" (1995)             - "Thirrje e Kosovë" (1999, në kohën kur ajo ishte në burgun e Pozharevacit në Serbi).                  Në vitin 1999, në një kohë kur fati i Flora Brovinës pas arrestimit ishte i panjohur, ajo mori Çmimin Tucholsky për vitin 1999 "in absentia" nga PEN Klubi Suedez. LIRIA Liria Fluturim zogu Në dritare Zgjim mëngjesi Duar hapur Është Hënë Prapa grilave Liria Erëgruri I porsakorrur Lojë e fëmijëve Gaz e vaj Është Grua E çliruar nga barra Liria Foshnjë kuqërreme Në parzëm nëne Si duket oh si duket Liria GRUAS ç’ruan në zbehtësinë e fytyrës në aneminë e fjalës ç’fsheh barrën e dhjetë apo vitet e tua ç’ruan në zbehtësinë e fytyrës zërin e t’yt shoq apo në përkëdhelje të humbur ç’ruan në aneminë e fjalës këngën e heshtur apo një pranverë të sosur ç’ruan kur përkund kohën në djep ç’ruan ç’fsheh THIRRJE KOSOVËS Ç'do të bëj une pa ty Pa ardhjet e shkuarjet e tua Do të harroj të flas Me vetveten Ç'do të bëj une pa ty Pa shikimin në bar Si t'i ngroh gjymtyrët Të ngrira akull Do të më lësh të bëhem plakë Me dhembje duarsh Me dhembje eshtrash Kam frikë kur shkon Ç'do të bëj une pa ty Po nuk erdhe Do të bëhem gurpragu Kallkan do të bëhem Ç'do të bëj unë pa ty SKËNDERAJ Kujtim as ëndrra Për erën e ftoit Më tha nëna Sa herë të zu në gojë Dhëmbët mu mpinë Hape dritaren Merr frymë thellë Sa herë he shtatzënë E ndien më mirë Erën e ftoit Të vendlindjes Më tha nëna ORA E PARË Jusufi Jusuf Kanjushë e verdhë Jusuf Gërvalla... mungon Teuta Iliri Agroni Ylli Fadi Fadil Talla... mungon Ylfetja Ylfete Humolli... mungon Shukrija Shukrije Obëtinca... mungon Kimetja Arsimi Kujtimi Halimi... Halimi... mungon Shpresa Besa Kastrioti Fatmiri Fatmir Kërleshi... mungon Afrimi Afrim Zhita... mungon Vazhdojmë Valbona Shkurta Gjoni Xhevati... Xhevati... mungon Mungon Nesimi Bekimi Afrimi... Afrim Prebreza... mungon Mos më sillni Certifika mjekësore Prindore policore shtetërore Thoni vetëm mungon Me lule do t'ua mjekojmë plagët Do t'i presim Do t'i presim Thoni vetë mungon Do të çelin lule gjaku ora vazhdon... MERRE VESEN TIME Kur jashtë bije shi Me lejo si fëmijë Të dëgjoj, përrallen tende për shiun (pikat, rrëkenë dhe lumin) Kur jashtë bije shi Me dorë ngadalë Ma merr vesen prej syrit Para se te marr rrugën e shiut   VERMA EMRIN TIM Nëse më njeh – e di emrin tim ka emrin e fluturimit nëse e di emrin tim mos më thirr fluturim Nëse më ke parë – e di kush jam i kam krihet e thëllëzës nëse e di kush jam mos më thërrit thëllëzë Nëse ke dëgjuar këngën time – e di si këndoj vëlla e kam bilbilin nëse e di si këndoj këngën mos ma ndal Nëse lotët i urren – e di se unë nuk qaj qyqen nuk e kam fis nëse e di se nuk qaj mos më thuaj se nuk ndjej   GJARPRI Në themel të shtëpisë I ftohtë Në këmbë e dorë Gjarpër Rrotull meje Gjarpër Ndërron lëkurë Ti ndërron lëkurë E gjarpër je Rrotull meje