Kjo është një histori e vërtetë, një nga ato që kanë lënë shije të hidhur kur i dëgjon, dhe tragjike kur i përjeton.
Detajet e vogla të jetës tuaj janë ato që me të vërtetë kanë rëndësi në një marrëdhënie.
Pra, gjej kohën për të qenë mik i bashkëshortit/tes tuaj dhe bëni ato gjëra të vogla për njëri-tjetrin duke ndërtuar miqësi të ngushtë. Nëse ju nuk jeni në një marrëdhënie tashmë, kujtojeni këtë ngjarje disa herë, atëherë kur ta keni gjetur partnerin - shokun e juaj të jetës. Kurë nuk është tepër vonë.
"Kur u ktheva në shtëpi atë natë, gruaja ime veç e kishte shtruar darkën, dhe unë teksa e mbaja për dore, duke ngrënë i thash: kam diçka për të të thënë. Ajo uli kokën dhe hëngri në heshtje. Pashë lëndimin në sytë e saj.
Papritur pash se nuk mund të gjeja shprehje për të vazhduar bisedën, por, më duhet disi t’i tregoj se për çka isha duke menduar. Dua të shkurorëzohemi, i thash në qetësi. Ajo nuk dukej të jetë mërzitur nga fjalët e mia, në vend të kësaj, ajo më pyeti me zë të ulët, pse? Nuk iu përgjigja. Kjo e zemëroi shumë. Ajo hodhi për toke gjithçka kishte përpara dhe më tha: “nuk qenke aspak burrë!”
Atë natë, nuk biseduam me njëri-tjetrin. Ajo qante pa zë. Unë e di se ajo donte të kuptojë se çfarë i kishte ndodhur martesës sonë. Por, e kisha vështirë mund t’i jepja një përgjigje të pranueshme, sepse isha i dashuruar me Xhein. Unë në fakt edhe nuk e dua atë më. Vetëm ndjej keqardhje ndaj saj!
Me një ndjenjë të thellë faji, kam hartuar një marrëveshje shkurorëzimi, në të cilën deklaroj se ajo do ta mbajë shtëpinë, makinën tonë si dhe 30% të aksioneve të kompanisë sime. Ajo pasi që e lexoi, e grisi në copa. Gruaja e cila kishte kaluar njëzet vjet të jetës së saj me mua, tani ishte bërë, një e huaj. Më vjen keq për të, për kohën dhe energjinë e harxhuar, por tani më nuk kishte kthim prapa, dhe unë i thash se jam i dashuruar në Xhein. Së fundi ajo bërtiti me zë të lartë para meje, nuk mundej të prisje ndonjë reagim tjetër. Për mua britma e saj ishte në të vërtetë një lloj lirimi. Ideja e shkurorëzimit e cila m’u kishte fiksuar në kokë tash e sa jave, tani u bë realitet.
Të nesërmen, u ktheva në shtëpi shumë vonë, e gjeta atë duke shkruar diçka në tryezë. Unë nuk kisha uri ashtu që shkova drejtë që të shtrihem, të pushoj, sepse isha i lodhur pas një dite plot ngjarje me Xhein. Kur u zgjova më vonë, ajo ishte ende atje në tryezë duke shkruar. Mua, thjesht nuk më interesonte, kështu që u ktheva mbi krahun tjetër dhe ia dhashë gjumit përsëri.
Në mëngjes ajo paraqiti kushtet e saja të shkurorëzimit: ajo nuk donte asgjë nga unë, veçse të jetojmë edhe një muaj së bashku, as një ditë më shumë a më pak. Ajo kërkoi që në këtë muaj, ne të dy, të luftojnë për të jetuar një jetë normale, si të jetë e mundur. Arsyet e saj ishin të thjeshta: djali ynë kishte provimet përfundimtare dhe ajo nuk dëshironte që gjatë kësaj kohe ta shqetësojë atë, me asgjë.
Kjo ishte e pranueshme për mua. Por ajo kishte diçka edhe më shumë. Më pyeti nëse më kujtohet se si e mbaja atë në duar deri në dhomën e fjetjes, në mbrëmjen e parë të dasmës sonë. Pastaj kërkoi që, çdo mëngjes, gjatë muajit ta mbaja në duar dhe ta dërgoj nga dhoma jonë e gjumit deri në dhomën e ditës.
Mendoja se është duke kaluar një krizë psikike. Vetëm për t’i bërë ditët tona të fundit të durueshme, pranova kërkesën e saj të çuditshme.
Unë i tregova Xheinit rreth kushteve të shkurorëzimit të gruas sime...Ajo qeshi me zë të lartë dhe mendoi se kjo ishte absurde. Pa marrë parasysh se çfarë truke mundohet të bëjë, ajo duhet të përballet me shkurorëzim - tha ajo, me përbuzje.
Unë dhe gruaja ime nuk kemi pasur marrëdhënie intime qe një kohë bukur të gjatë, kështu që, kur unë mbarta atë nga dhoma e fjetjes ditën e parë, të dy ishim mjaft të ngathët. Djali ynë pas nesh i gëzuar bërtiste "babi po e mban mamin në krahë...babi po e mban mamin në krahë". Fjalët e tij më sollën një ndjenjë të dhimbjes. Kështu, nga dhoma e gjumit deri në dhomën e ditës, pastaj nëpër korridor deri te dera kryesore, bëra mbi dhjetë metra me të në krahët e mi. Ajo, symbyllur dhe me zë të ulët më tha që të mos i tregoja djalit tonë asgjë lidhur me shkurorëzimin. Iu përgjigja në heshtje vetëm me lëvizje të kokës, u ndjeva i mërzitur. E dërgova atë poshtë, jashtë derës, kështu që ajo shkoi për të pritur autobusin, ndërsa unë shkova në zyrë me veturë.
Në ditën e dytë, tashmë e kishim shumë më të lehtë. Ajo u përkul mbi gjoksin tim. Unë ndjeva aromën e lëkurës së saj, ishte ajo aromë e njëjtë të cilën i ndjeva ditën kur u njoftuam. Kuptova se nuk e kisha shikuar me kujdes këtë grua për një kohë të gjatë. Kuptova gjithashtu se ajo nuk ishte më e re. Kishte rrudha të lehta në fytyrën e saj, kurse flokët kishin filluar t’i thinjen. Martesa jonë kishte lënë gjurmën e saj në të. Për një minutë e pyeta veten se çka i kisha bërë!
Në ditën e katërt, kur unë e ngrita dhe mbajta në kraharor, fillova të ndjeva se një ndjenjë ngrohtësie më kthehej. Kjo ishte gruaja që kishte dhënë njëzet vjet të jetës së saj për mua.
Në ditën e pestë dhe të gjashtë, kuptova se ndjenja jonë e ngrohtësisë, intimitetit është në rritje përsëri. Nuk i thash Xhein-it asgjë në lidhje me këtë. Tanimë e kisha edhe më lehtë ta mbaja në kraharor, ndoshta stërvitjet e përditshme më bënë më të fortë.
Një mëngjes, ajo ishte duke zgjedhur se çka të veshë gjatë ditës. U përpoq mjaft por nuk mund të gjejë asgjë të përshtatshme. Pastaj psherëtiu, të gjitha veshjet e saja sikur ishin rritur, ishin bërë më të mëdha. Papritmas kuptova se ajo aq shumë ishte dobësuar, që ishte arsyeja pse unë mund të mbaja atë aq lehtë.
Kjo më goditi shumë...ajo e kishte varrosur aq thellë dhimbjen dhe hidhërimin në zemrën e saj. Ngrita dorën dhe preka kokën e saj lehtë. Djali jonë erdhi në këtë moment dhe tha: "Babi, është koha që ta marr mamin!" Për të, duke parë babain që mbante nënën e tij, ishte bërë një pjesë thelbësore e jetës së tij . Gruaja ime e ftoi më afër djalin tonë, më pas e përqafoi fort. E ktheva kokën time në anën tjetër, sepse kisha frikë se mund të ndryshojë mendjen time në minutën e fundit. Pastaj e ngrita në krahët e mi, duke ecur dolëm nga dhoma e gjumit, nëpër dhomën e ditës deri në korridor. Dora e saj mbështetej në qafën time, shumë lehtë, në formë të natyrshme. Shtrëngova trupin e saj për mua, dhe ishte ashtu si ditën e dasmës sonë. Por pesha e saj shumë e lehtë më bëri të trishtuar.
Në ditën e fundit, kur mbaja atë në krahët e mi, nuk mundja asnjë hap ta bëjë më. Djali ynë kishte shkuar në shkollë. E mbaja atë fort dhe i thash, nuk e kishte vënë re se sa shumë jetës sonë i mungonte ngrohtësia, afërsia. Shkova në zyre...kërceva nga makina me shpejtësi pa e mbyllur derën. Droja se çfarëdo vonese do të ndryshojë mendjen time... Hipa një kat më lartë. Xhein hapi derën, dhe unë i thashë: “Më vjen keq, Xhein, unë nuk dua më të shkurorëzohem”. Ajo më shikoi me habi, dhe pastaj preku ballin tim. A mos ke ethe? - më tha. Ia largova dorën nga koka ime. “Më vjen keq, Xhein, nuk do të ndahem nga gruaja ime. Jeta ime ishte e mërzitshme ndoshta, për shkak se, ajo dhe unë nuk i çmuam detajet e jetës sonë, jo sepse ne nuk e duam njëri-tjetrin më. Tani kuptoj se, që nga dita e parë e martesës sonë e deri sa vdekja t’na ndajë, është dashur që çdo ditë të kujdesem për të.”
Xhein më dha një shuplakë të fortë dhe më pas duke përplasur derën u largua duke qarë. Zbrita shkallëve teposhtë, u ula në makinë dhe largohem. Në dyqanin me lule, aty në cep të rrugës, porosita një buqetë me lule për gruan time. Shitësja më pyeti se çfarë të shkruaj në kartë. Buzëqesha dhe shkrova: "Unë do të të mbajë në kraharor çdo mëngjes deri sa vdekja të na ndajë".
Në mbrëmje arrita në shtëpi, lulet mbaja në duar, një buzëqeshje përshkonte fytyrën time, hyra me nguti në shtëpi, dhe gjeta gruan në shtrat - kishte vdekur. Gruaja ime kishte luftuar kancerin për muaj të tërë dhe unë kam qenë aq i zënë me Xhein sa që as që e kisha vërejtur. Ajo e dinte se do të vdiste së shpejti dhe donte të më shpëtojë nga çfarëdo reagimi negativ nga djali ynë, në rast se e tëra përfundonte me shkurorëzim. Të paktën, në sytë e djalit tonë - unë jam një burri i dashur..."
Dashuria kёrkon tё kalosh kohё sё bashku dhe tё jesh i pёrfshirё nё jetёn e njёri-tjetrit.
Nёse vërtet doni të ndaheni, atёherё, para se tё hyni nё kёtё rrugё, provoni tё qёndroni nё martesё, tё paktёn pёr njё muaj. Por duhet tё pёrpiqeni seriozisht, mbase shumë nga dështimet e jetës ndodhin, sepse njerëzit nuk e kuptojnë sa afër ishin me suksesin kur ata hoqën dorë.
Nëse ju nuk e shpërndani këtë ngjarje - asgjë nuk do të ndodhë me ju. Por nëse e shpërndani, ju vetëm mund të shpëtoni një martesë. /Telegrafi/
Përktheu dhe përshtati: Besim Mikullovci
