Reflektim
Atëherë nuk e dija,
Që koha mëshirë nuk ka,
T´mplakur në pamje ,
E t´vegjël në shpirt na lë.
Atëbotë nuk e dija që koha jetohet, por…
Për t´ kthyer, s´kthehet më.
Sikur ta dija që sekondat ndertojnë,
Vite, dekada e shekuj,
Mendimit tim nuk do i trembesha,
Shpirtin, trishtimi s´kish për t´ma prekur.
Do zgjohesha herët pa dalë agimi,
Drita tokën ende pa e pa.
Synimin do ta kisha në diell!
Do fluturoja mbi halle e derte,
E lumturinë ta jetoja në qiell!
Do harroja hatërmbetjet,
Më askend s´do mbaja mëni,
Do bartja mbi supe
Qoftë edhe fajet e pabëra,
Vetëm mos t´lëndoja asnjeri.
Nuk do më bënte pershtypje,
Edhe pse do më shikonit si të marrë,
Sepse dashuri do jipja ,
Edhe atëherë kur nuk më ishte kërkuar.
Shumë gjëra do ti bëja ndryshe,
E disa nga gabimet do t´i bëja prapë,
S´do perfillja kode e barriera,
Nuk do t´a njihja as fjalën: NDAL!
Po t´a dija se jeta ka një Pikë,
Ku do kthehem pas t´shikojë,
Më gjithë qënjen do të doja të jem aty ku isha, por….
Me Përendinë dot nuk luftoj.
Sikur ta dija që në këtë udhëtim,
Biletë kthyese ska për të ekzistuar
Do mësoja dhe artin magjik,
Helmin ne shije mjalte do e kisha shënderruar.
Ëndrra t´mbrapshta pse më ndiqni?
Dhe më qeshni më ironi,
Sikur doni t´më tregoni,
Se sa e dobët është të qënja njeri!
Po ta dija sa zgjatë jeta ,
Vdekjes s´do i druhesha dje as sot,
Do fitoja mbi sfidat e mia,
Për botën tjeter s´do shpresoja dot!
Kufiri ose – ose
Mos më ndjek pas kujtim i egër,
S’dua të të kujtoj,
vrazhdësi që më kaplove mua
dhe popullin tim.
Hije e zezë,
që mbulove jeten
dhe ëndrrat tona.
Ik nga unë,
trishtim që ende
jeton thellë në qenjen time.
Pse o qjellë,
ishe aq i pameshireshem atëbotë,
Që cdo ditë,
murmurisje rënd e më rënd?
Pse o djellë ngrohe gjithësinë,
e ne na mbaje akullë të ngrirë?
Atëbotë të gjithë na paten harruar !
Jetonim për të vdekur,
donim të vdisnim për të jetuar!
Natës
Natës së qetë,
kaherë i jam lutur:
me bëj yllin tënd të pare.
Më rrëmbe,
në lartesinë e brishtë
ose
hijen ma dërgo në djall.
Më humb,
Në errësirën tënde, dhe
asnjëherë mos më kthe!
Më shpjer kudoqoftë
Vetëm gjurmët mi fsheh!
Më mirë një zjarr vullkani
Se një fije zjarri që përherë prek
Më e kuptim ka një vdekje e heshtur
Se një heshtje që çdo çast vret!
Më zhyt në fund të detit,
kur stuhisë dot si bëj ball!
Më e drejtë një rrugë amshimi
Se një jetë e tërë pritje e mall!
Heshtja fshehurazi vret,
E ditët radhazi me prejnë në besë
Më mirë një jetë e tërë mashtrim
Se një ditë e vetme pa shpresë.
Lutjet,
nuk janë dobësi,
Por vijnë nga pafuqia,
që i vetëm të fitosh…
Vetmia nuk vjen
nga mungesa e njerëzve
Por kur rrethohesh me njerëz
që smund tu besosh.
Lirohu!
Mos u pengo nga ndërrimi i stinëve,
As nga pranverë e vonuar.
Ka shumë nga ato ditë,
Që dielli ka për t’munguar.
Ka nga ato orë,
që shekuj kanë për t’u dukur,
Dhimbje e dashuri të mëdha
Që koha shpejt do t’i këtë zhdukur.
Po pate forcën dhe guximin ,
nga litari i frikës të lirohesh,
do mbash botën në duar,
dhe pendimin s’do ta njohësh.
Nese mohon vetvetën,
Për parajsën që të është premtuar,
i burgosur mbrenda trupit tënd,
do të banojë një shpirt i trazuar.
Po u bëre rob i paragjykimit,
Kjo farë veç ankthin mbjell.
Duaje lirinë tënde,
më shumë se frymën që merr!
Nëntori
Pse duhej të të prisja ty,
e vetme
Kur një tjetër si unë,
i gëzohej,
ardhjes tënde?
Në një mesnatë të ngrirë acari,
erdhe në kohën kur
bota më fliste egërsisht,
E retë kishin për qëllim të ërresonin,
çdo hapësirë të kthjellët
gjithëandej.
Hapat tu të lehtë
frikësonin dhe lumturonin
njëkohësisht
shpirtin tim të trazuar.
Një fund nëntori të akullt,
Kur jeta m’i ngjasonte
një ëndrre ankthi.
E pasigurtë nëse
dashuria ime e madhe
të mjafton Ty.
Ti erdhe,
e unë nuk kisha
asgjë për të dhënë veç,
lotit e dashurisë!
Nëntori i atij viti i ngjante,
Trishtimit tim.
