Agjencioni floripress.blogspot.com

2017/01/04

“Vrasësit e Tahir Zemajt, po pengojnë hetimet”


Mimozë Lakna


Tahir Zemaj me të birin Enisin dhe kushëririn Hasan Zemajn, më 4 janar 2003 u vranë në një pritë të organizuar pas shpine te Kombinati i Drurit në Pejë14 vjet nga vrasja e pazbardhur e Tahir ZemajtPolitika, pengon zbardhjen e vrasjeve
"Tigri" me të birin Enisin dhe kushëririn Hasan Zemajn, më 4 janar u vranë në një pritë kriminelësh gjakatarë, që atë ditë e sot nuk janë zbuluar. Mos zbardhja e vrasjes së kolonelit Tahir Zemaj, është dëshmia e sigurtë se vrasësit janë të fortë dhe vazhdojnë të pengojnë hetimin e vrasjes së tij dhe të dhjetëra veprimtarëve demokratë të shquar atdhetarë që janë vrarë pas luftës”, ka thënë Skënder Zogaj.

Gjakderdhja nuk u ndal pas çlirimit të Kosovës. Vrasje të shumta përcollën vendin në vitet e para të pas luftës. Intelektualë e atdhetarë të shumtë u vranë për motive politike, ndërsa vrasjet e tyre nuk janë zbardhur ende. Ndër vrasjet më të rënda të pasluftës, është ajo e Kolonel Tahir Zemajt, djalit të tij Enisit dhe kushëririt të tij Hasanit, më 4 janar të vitit 2003. Ata u vranë 14 vite më parë në një pritë të organizuar pas shpine Kombinatit të Drurit në Pejë, e cila nuk u ndriçua asnjëherë. Tahir Zemaj, ishte një ushtarak i karrierës dhe kolonel i Ushtrisë Clirimtare të Kosovës, ndërsa Hasan Zemaj ishte kryetar i Forumit Rinor të Lidhjes Demokratike të Kosovës në Deçan. Derisa nga Prokuroria kanë thënë se nuk i komentojnë rastet që janë në hetim, ende nuk duhet se në çfarë faze janë hetimet.

Image
Kolonel Tahir Zemaj, i vrarë në veturen e tij

Zemaj, besnik i Rugovës

Veprimtari i LDK-së, Naser Rugova, në një prononcim për gazetën “Bota sot”, ka thënë se, janë shumë vrasje të intelektualëve, veprimtarëve dhe komandantëve të shquar të luftës për liri dhe pavarësi që nuk janë zbardhur, që heshtën dhe vazhdojnë të jenë gurë i rëndë peshe mbi drejtësinë kosovare.

Në këtë drejtim ai kujtuar edhe vrasjen e kolonel Tahir Zemajt, për të cilin ka thënë se e ka pasur mik të ngushtë, ndërsa si mjek me profesion i kishte rënë rasti që t`ia mjekonte plagët e atentatit të dytë.
Image result
”Kolonel Tahir Zemajn e kam pasur mik të ngushtë, ai ishte i vetëdijshëm se fara e keqe kishte bërë përpjekje dhe përpiqej të ja shuante jetën. Pas tentim atentatit të dytë ndaj kolonelit në Pejë, erdhi që ti pastroj plagët në poliklinikën që e menaxhoja unë, pasi u trajtua nga Dr. Bedri Braha, biseduam për një kohë dhe na tha: “Unë nuk i kam borxh askujt, kam bërë punën time si oficer profesionist, kam qenë, jam dhe do jem gjithmonë lojal ndaj institucioneve të Republikës së Kosovës , e kam njohur dhe e kam ende Komandant Suprem Presidentin Rugova, andaj nuk ka forcë që më ndalë nga rrugëtimi im”, ka cituar Rugova fjalët e kolonelit. Sipas Naser Rugovës, heshtja e kësaj vrasje dhe vrasjeve të tjera të burrave më të shquar të kombit tonë, është pikë e zezë e sistemit të drejtësisë në Kosovë dhe e shtetit të Kosovës. “Shumë gjëra tanimë janë zbardhur, ka fakte dhe dëshmi të mjaftueshme, se pse drejtësia nuk vepron vërtetë është mister! Por e vërteta do të zbardhet, shpata e drejtësisë do i godas kriminelët, nuk ka pajtim dhe qetësi në shoqërinë kosovare pa u zbardhur të gjitha vrasjet dhe eliminimet e figurave të rëndësishme si gjatë ashtu edhe pas luftës. Besoj shumë se nuk është e largët ajo ditë”, është shprehur ai.
Image result
Zvarritja e hetimeve

Ndërkaq, publicisti Skënder Zogaj, e ka kujtuar kolonel Tahir Zemajn, si bashkëpunëtor që e kishte në ditët e para të themelimit të Ministrisë së Mbrojtjes. “Kolonel Tahir Zemajn kam pasur fatin dhe nderin që ta njoh nga afër dhe të bashkëpunoj me të që nga ditët e parë të themelimit të Ministrisë së Mbrojtjes dhe të Forcave të Armatosura të Republikës së Kosovës, prandaj edhe, ndjehem i trishtuar kur e kujtoj komandantin lavdishëm të Betejës së Loxhës, që nuk është më, sepse u vra pas luftës nga duart e zeza të tradhtisë. Tahir Zemaj është vrarë nga frikacakët dhe burracakët mburravecë që ishin dëshmitarë se gjatë luftës "tigri" me shtatë zemra, kishte lënë nam e lavdi në arenën e luftës dhe sukseset e tij ishin të pa pranueshme për hajnat e pulave që ;pretendonin të përvetësonin vlerat e luftës dhe të rrëmbenin pushtetin, siç edhe ndodhi”, ka thënë Zogaj.
Related image
Sipas publicistit Skënder Zogaj, mos zbardhja e vrasjes së kolonelit Tahir Zemaj, është dëshmia e sigurtë se vrasësit janë të fortë dhe vazhdojnë të pengojnë hetimin e vrasjes së tij por edhe të veprimtarëve të tjerë të LDK-së.
Related image
“Prandaj, "tigri" me të birin Enisin dhe kushëririn Hasan Zemajn, më 4 janar u vranë në një pritë kriminelësh gjakatarë, që atë ditë e sot nuk janë zbuluar! Mos zbardhja e vrasjes së kolonelit Tahir Zemaj, është dëshmia e sigurte se vrasësit janë të fortë dhe vazhdojnë të pengojnë hetimin e vrasjes së tij dhe të dhjetëra veprimtarëve demokratë të shquar atdhetarë që janë vrarë pas luftës. Vrasjet janë të kulluara e motive politike dhe thellësisht antikombëtare shqiptare, sepse, janë vrarë më të dalluarit, ata që do të ishin krenaria dhe forca prosperuese e atdheut tonë pas çlirimit”, ka thënë ai. Zogaj ka theksuar se këto vrasje që kanë eliminuar fizikisht personalitetet e zgjedhura, krahas humbjes se njerëzve kanë pasur për qëllim që ta handikepojnë lirinë dhe pavarësinë e shqiptarëve të Kosovës. “Për fat të keq, ky qëllim i nëntokës së krimit ka qenë tepër i suksesshëm, sepse, të gjithë jemi dëshmitarë, edhe 17 vjet pas luftës, Kosova edhe pse është shpallur shtet i lirë dhe i pavarur, as nuk është e lirë dhe as e pavarur, sepse, për të qenë e tillë, duhet të ndaje shpin nga sheqeri, pra duhet të zbardhen krimet dhe të dalin në shesh kriminelët. Tahir Zemaj është heroi i Kosovës ndërsa vrasësit e tij janë tradhtarët e vendit”, ka përfunduar Zogaj.
Related image
Politika, pengon zbardhjen e vrasjeve

Kurse, për analistin Arbër Gashi, përvjetorët e të vrarëve vijnë e shkojnë, kurse drejtësia në shtetin tonë vendnumëron për shkak të interesit politik dhe ekonomik.

“Tahir Zemaj dhe të tjerët që nuk janë më, presin prej nesh që të zbardhim të vërtetën dhe të adresojmë përgjegjësitë. Këta njerëz i vrau dora e zezë e krimit politik. I vrau dora e të njëjtit "çlirimtar" që e ka vrarë dikur Kolë Margjinin, Bedri Pejanin dhe qindra e mijëra të tjerë. Kjo dorë e zezë që vrau sërish për të njëjtat motive, duhet të përballet me drejtësinë. Shpresojmë që ky vit do të sjellë risi në këtë drejtim”, ka nënvizuar ai.

Ndërsa, Naim Miftari ish pjesëtar i SHIK-ut dhe UÇK-së, ka thënë për “Bota sot”, se vrasja e Tahir Zemajt është vrasje politike.
Image result
“Po, kjo vrasje është e ndërlidhur me vrasjet politike, pasi në atë kohë Tahir Zemaj ishte këshilltari kryesor i sigurisë pranë kryetarit Rugova. Kjo vrasje është vrasje politike. Po sipas mendimit tim kjo vrasje e shumë vrasje tjera nuk dot zbulohen kurrë pasi me këto vrasje bëhet vetëm për marketing politik sidomos nga LDK e sotme e cila faktikisht e ka pushtetin në dorë dhe pse nuk punon të zbardhen këto raste nuk do koment ndoshta orët që kur të del në opozitë të ja zbuloj dikush tjetër rastet e vrasjeve politike ku shumica e viktimave ishin njerëz të afërt të Ibrahim Rugovës dhe njëherë për njëherë nuk ka vullnet politik të hapen këto çështje pasi nuk do i dihej fundi dhe do munden të sjellin vrasje tjera”, ka thënë Miftari. Ai ka theksuar se, urdhëruesit e këtyre vrasjeve veç kanë eleminiuar shumicën e dëshmitarëve, ndërsa ka shtuar se edhe vjedhjet e dhomave të dëshmive kanë ndikuar në këtë drejtim.

Related image

“Fatkeqësisht sot jetojmë në një vend ku ligji ekziston vetëm për qytetarët e thjesht dhe kriminelët ordiner por kur vinë në pyetje vrasjet dhe linçimet politike apo vrasja dhe frikësimi apo blerja e dëshmitarëve atëherë për këto gjera ligji por as qeveria paraqiten të shurdhër dhe të verbër pasi për këto sisteme para politike nuk ekziston ligji as shteti ligjor pra për momentin janë të pa prekshëm dhe çdo dit që kalon do të jenë edhe më të pa prekshëm pasi në fund nuk do të ketë kush i ngjallë apo i guximshëm që dit të dëshmoj në këto raste të ndjeshme politike”, ka potencuar Miftari.

Rexhep Selimi flet për luftën, Gjykatën Speciale e vijat e kuqe të Vetëvendosjes

NGA DIANA BUNJAKU 




Rexhep Selimi



Intervistë me deputetin e Vetëvendosjes Rexhep Selimin“Kosova nuk mund t’i paguajë, njohjet me dhënie territori”

“Situata në Kosovë është e rënduar pothuajse në të gjitha aspektet”. Kështu ka vlerësuar deputeti Rexhep Selimi në një intervistë për gazetën “Bota sot”. Ndërsa ka folur për rolin e tij në forcën politike që ai bën pjesë, VV, ka shenjëstruar edhe Qeverinë, kryesisht për çështjet e Demarkacionit dhe Asociacionit. Ndër të tjera ai ka komentuar edhe katër letrat e Presidentit Hashim Thaçi, dërguar Prokurorisë së Shtetit, për zbardhjen e vrasjeve të pasluftës. Në fund të intervistës, ai ka sjellë një panoramë të aktiviteteve të tij, jashtë jetës politike, si bashkëshort dhe si prind.

Bota Sot: Si e vlerësoni gjendjen aktuale politike?

Rexhep Selimi: Sot, situata në Kosovë është e rënduar pothuajse në të gjitha aspektet, si në atë politik, ekonomik dhe të sigurisë. Kjo situatë është pasojë e qeverisjeve të keqe në vazhdimësi.

Bota Sot: A keni shpresë , ju si forcë politike se 2017 –a, do të sjellë rezultatet pozitive në jetën politike?

Rexhep Selimi: Ne nuk mbështetemi vetëm në shpresa, por në besimin dhe përkushtimin tonë maksimal që ta ndryshojmë gjendjen e vështirë dhe ta kthejmë ecjen e Kosovës në kursin normal të shtetbërjes. 2017-ta, duket se do të jetë vit zgjedhor, e zgjedhjet do të jenë një pikë kthese e Kosovës në drejtimin e duhur, dhe kur kjo Qeveri të bie dhe të hapet mundësia e një qeverisje ndryshe. Një qeveri e udhëhequr nga Lëvizja Vetëvendosje, atëherë do të jetë garanci që Kosova të kthehet në rrugën e duhur të shtet bërjes.

Bota Sot: Sa keni ju, si person ndikim në politik bërjen e lëvizjes VV?

Rexhep Selimi: Unë jam anëtar i Kryesisë së Lëvizjes Vetëvendosje, po ashtu edhe anëtar i Këshillit të përgjithshëm dhe i Grupit Parlamentar të Lëvizjes. Të drejtën time për vendimmarrje e ushtrojë në përputhje me rregullativat e këtyre organeve. Por, për vendimet më të rëndësishme në Lëvizjen Vetëvendosje vendos anëtarësia me parimin një anëtar një votë ku ketë të drejtë ushtrojnë në disa raste.

Bota Sot: Gjatë kohës së gazit lotsjellës, në hyrje të Kuvendit janë kontrolluar të gjithë deputetet, dhe në një moment ju z. Selimi keni pasur një reagim të ashpër ndaj policit? Pse, reaguat në atë mënyrë?

Rexhep Selimi: Unë i nënshtrohem të gjitha kontrolleve të policisë në hyrje të Kuvendit, sa herë që ato aplikohen edhe për deputetët e tjerë. Pra unë nuk bëj përjashtim, përkundrazi. Rasti të cilit ju po i referoheni, ka qenë një provokim i parapërgatitur dhe unë kam reaguar ndaj provokimit, jo ndaj kontrollit.

Bota Sot: Sa mendoni se ka qenë efikase Qeveria?

Rexhep Selimi: Për fat të keq, Qeveria ka qenë efikase deri diku në shtyrjen përpara të projekteve të Serbisë në Kosovë. Natyrisht, në sajë të reagimit opozitarë, në sajë të protestave të qytetarëve dhe mbi të gjitha në sajë të vendosshmërisë së Lëvizjes Vetëvendosje, projektet kryesore anti-Kosovë nuk kanë mundur të shkojnë deri në fund, siç janë Zajednica, demarkacioni etj. Pra, nëse do ta linim që Qeveria të ishte efikase në agjendën e saj, atëherë do të realizoheshin projektet anti-Kosovë të cilat qeveria Thaçi -Mustafa, është munduar t’i realizojë. Pra ne nuk e lamë Qeverinë të ishte efikase në realizimin e të këqijave që kishte në plan. Por, në krim të organizuar e në korrupsion Qeveria ia arriti prap të jetë efikase.

Bota Sot: Kur keni kundërshtuar Demarkacionin, a e keni pasur parasysh, se kjo rrezikon miqësinë me vendet që kanë njohur pavarësinë?

Rexhep Selimi: Ne nuk mund ta nderojmë miqësinë dhe marrëdhëniet diplomatike me vendet që na kanë njohur duke mos e njohur kështu vetveten (integritetin territorial të Kosovës) në radhë të parë. Kosova nuk mund t’i paguajë njohjet me dhënie territori, sepse me këtë logjike nuk do të mbetej asgjë nga territori. Në këtë rast edhe me Malin e Zi.

Bota Sot: Kush duhet të jap llogari për këtë?

Rexhep Selimi: Për këtë raport jo fort komod në mes marrëdhënieve të Kosovës me Malin e Zi duhet të japin llogari ata që kanë pranuar ta tradhtojnë Kosovën në interes të Malit të Zi, ata që kanë pranuar t’ia falin mbi 8.300 hektarë tokë Malit të Zi, ata të cilët kanë nënshkruar atë që nuk kanë të drejtë.

Bota Sot: Si e shihni kërkesën e kryeministrit Isa Mustafa për formimin e komisionit për demarkacionin me Malin e Zi?

Rexhep Selimi: Kryeneçësia dhe arrogance e Mustafës për ta realizuar një marrëveshje në dëm të integritetit territorial të vendit që ai e udhëheqë e bën atë një Kryeministër që me vetëdije e shkel sovranitetin dhe integritetin e Republikës së Kosovës. Pra, Mustafa po tregohet këmbëngulës kundër Kosovës.

Bota Sot: Si e vlerësoni hapin që ndërmori Presidenti Hashim Thaci, lidhur me letrat drejtuar Prokurorisë së Shtetit, për zbardhjet e vrasjeve të pas luftës?

Rexhep Selimi: I ashtuquajturi President i Kosovës, me disa letra drejtuar prokurorisë, nuk ka bërë asgjë në shërbim të drejtësisë, përkundrazi, me ato letra ai veç sa ka dashur ta luaj një lojë e cila është thjesht e deshifrueshme. Por mbi të gjitha ai duhet ta dijë se nuk duhet të bëhet lojë me drejtësinë. Meqë ai nuk po e trajton drejtësinë si duhet, mundet që nesër drejtësia ta trajtojë atë.

Bota Sot: Kur do ta ketë Kosova FAK -un?

Rexhep Selimi: Kosova do ta ketë ushtrinë e saj mbrojtëse – FAK, kur në krye do ta ketë një Qeveri që nuk e pyet Beogradin për një gjë të tillë. Nga të gjithë faktorët përcaktues për ushtrinë e Kosovës, vetëm Beogradi po kundërshton. Edhe partnerët perëndimore e amerikanë, edhe qytetarët dhe opozita, edhe vendet mike të rajonit e duan Kosovën me Forca të Armatosura. Vetëm Serbia nuk e do një gjë të tillë. E në këtë mes, Qeveria e Kosovës vetëm Serbinë po e dëgjon. Prandaj nuk kemi ushtri sot.

Bota Sot: Më 1 janar fillon punën Gjykata Speciale për krimet e supozuara të UÇK-së. Si lëvizje jeni kundër gjykatës dhe mendoni se ka mundur Kosova ti shmanget krijimit të kësaj Gjykate?

Rexhep Selimi: Këtë Gjykatë e ka krijuar pushteti i tanishëm dhe mazhoranca e pushtetit në Kuvend. Me këtë pushtet të shitur s’kemi se si të presim që t’i përmirësojë dëmet që vetë i ka shkaktuar. Gjykata Speciale nuk ishte një aksident, por një plan i holluar për ta dëmtuar Kosovën, luftën e saj dhe Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës. Secili deputet që e ka votuar atë gjykatë e ka dëmtuar Luftën e drejtë të shqiptarëve për liri dhe secili deputet që i ka thënë “ PO “ me votën e tij kësaj Gjykate e ka marrë përsipër gjenocidin që kurrë se kemi bërë si popull. Prandaj vetëm një qeveri e drejtë dhe e mirë mund të bëjë diçka që ta mbrojë Kosovën dhe UÇK-në nga vota e deputetëve që e votuan atë gjykatë. Të gjithë deputetët që e votuan atë gjykatë, por në veçanti ata deputetë që dikur ishin luftëtarë apo pjesëtarë të UÇK-së, me votën e tyre, e kanë tradhtuar luftën e tyre, shokët e tyre luftëtarë dhe mbi të gjitha e kanë tradhtuar idealin e dëshmorëve të UCK-së.

Bota Sot: Dihet që në Gjykatë Speciale akuzohen kryesisht pjesëtarë të UÇK-së. A janë kryer krime nga UÇK –ja?

Rexhep Selimi: Ushtria Çlirimtare e Kosovës ka bërë një luftë të drejtë dhe të pastër në përputhje me të gjitha konventat ndërkombëtare mbi luftën. UÇK-ja nuk ka bërë krime, përkundrazi, ajo ka luftuar kundër atyre që kanë bërë krime në Kosovë, kundër atyre që kanë vrarë më shumë se 12 mijë shqiptarë, kundër atyre që kanë dhunuar rreth 20 mijë femra, kundër atyre që kanë dëbuar mbi 1 milion shqiptarë nga Kosova, kundër atyre që kanë djegur mbi 120 mijë shtëpi të shqiptarëve. Ushtria Çlirimtare ka luftuar kundër të cilëve ka luftuar edhe NATO dhe shtetet perëndimore aleate.

Bota Sot: A mund ta trondit skenën politike siç alarmohet nga opinionistë të ndryshëm, fryrja e listave të veteranëve?

Rexhep Selimi: Ndonëse ligji aktual ka shumë defekte dhe mangësi, nga ana e Komisionit për verifikimin e veteranëve, janë bërë shkelje drastike të ligjit. Duke e ditur se në bazë të të njëjtit ligj, deklarimi i rrejshëm dhe falsifikimi i dokumenteve me qëllim të përfitimit të statusit të veteranit është një vepër e dënueshme, atëherë nga i njëjti komision janë kryer mbi 26 mijë vepra, të cilat do të duhej të konsideroheshin si vepra penale në këtë rast. Prandaj, me vetëdije të plotë, nga personat përgjegjës të caktuar, është bërë shkelja e ligjit për veteranët duke e tejkaluar dyfishin e numrit të cilët janë në të vërtetë veteran të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.

Bota Sot: Si e shpjegoni ngërçin e të qenit unik të opozitës, e cila më shumë po sfidohet nga vetvetja sesa nga qeveria?

Rexhep Selimi: Ngërçin nuk e ka bërë dhe nuk mund ta bëjë opozita në sajë të numrave që ka në parlament. Kur mazhoranca qeverisëse PDK-LDK-Lista serbe ka më shumë se dy të tretat e Kuvendit, si mund të akuzohet opozita që ka krijuar ngërç. Prandaj opozita nuk ka krijuar ngërç por ia ka zënë në ‘fyt’, Qeverisë kafshatën.

Bota Sot: Si opozitë keni reaguar ndaj aferës “Pronto”, megjithatë kjo çështje shumë shpejt u hesht. Kush mendoni se duhet të jap llogaridhënie për këtë?

Rexhep Selimi: Afera “ Pronto” është vetëm një tregues faktik e asaj çka në të vërtetë ne e denoncojmë për ditë, siç është korrupsioni dhe krimi i organizuar. Afera “Pronto” nuk është thjesht një skandal në vetvete, por tregues i skandaleve të përditshme të pushtetit. Ne nuk do të heshtim derisa të fillojë prokuroria të mos heshtë për këtë gjë.

Bota Sot: Rast Dehari për Lëvizjen VV mbetet enigmatike. Përtej deklaratave keni arritur të grumbulloni materiale për të kundër argumentuar vendimin e Prokurorisë?

Rexhep Selimi: Ne e bëjmë përgjegjëse Qeverinë e Kosovës dhe mekanizmat e saj për arrestimin e padrejtë të aktivistëve të Lëvizjes Vetëvendosje, për procesin e montuar kundër tyre si dhe për vdekjen e njërit prej tyre, aktivistit Astrit Dehari. Lëvizja Vetëvendosje kurrë nuk do të ndalet së kërkuari drejtësi për Astritin deri sa gjithçka ta marrë përgjigjën e duhur dhe përgjegjësit ta marrin përgjigjen e merituar.

Bota Sot: Kur mendoni se do të mbahen zgjedhjet dhe sa jeni të përgatitur për këtë?

Rexhep Selimi: Ne jemi të përgatitur për zgjedhje në secilin moment. Në këtë situatë kur qeverisja ka degraduar deri në shkallën më të ultë të saj e sidomos kur Qeveria është kapur në flagrancë në tentative për ta rrënuar rendin kushtetues të Republikës së Kosovës, siç e thotë edhe Gjykata Kushtetuese, atëherë dorëheqja e qeverisë do të duhej të ndodhtë qysh moti.

Bota Sot: Cila nga partitë duket se ka qëndrime më të afërta me LVV -në?

Rexhep Selimi: Lëvizja Vetëvendosje ka vizionin, programin dhe platformën e saj politike me të avancuarën në skenën politike shqiptare. Ne nuk bëjmë matje krahasuar me të tjerët. Ne jemi të përqëndruar në realizimin e platformës sonë politike. Kushdo që e ndien veten afër nesh dhe programit tonë mund të jetë partner në këtë kurs. Prandaj Lëvizja Vetëvendosje është afër programit të saj, para se të jetë afër me dikë që nuk e ndjek këtë kurs. Kushdo që gjendet në shërbim të atdheut, bashkimit kombëtar dhe barazisë mund të jetë partner i yni.

Bota Sot: Për cilat nga partitë ka VV –ja ,viza të kuqe?

Rexhep Selimi: Ne nuk udhëhiqemi nga parimi i vijave të kuqe e të verdha. Ne kemi një drejtim dhe vizion që nuk i shmangemi!

Bota Sot: Të ndërrojmë temë, cili është deputeti Selimi jashtë Kuvendit?

Rexhep Selimi: Unë jashtë Kuvendit jam çdo ditë me ata që më kanë dërguar në Kuvend, me anëtarët, aktivistët dhe votuesit e Lëvizjes Vetëvendosje. Paralel me aktivitetet unë përherë jam edhe pranë familjes dhe miqve të mi që i dua e i çmojë shumë.

Bota Sot: A keni ndonjë hobi?

Rexhep Selimi: Nuk e di a mund t’i quaj këto hobi por unë e dua muzikën, edhe sportin, por kohëve të fundit kam nisur ti kthehem pak pikturës. Kam nisur edhe të pikturojë bashkë me fëmijët e mi, nganjëherë! Por nuk janë vetëm këto pasionet e mia…!

Bota Sot: A e doni futbollin, sportin në përgjithësi dhe a keni ndonjë ekip të preferuar?

Rexhep Selimi: E dua futbollin shume, por më së shumti e dua kur luan Kombëtarja jonë. Kur luan kombëtarja aty ka më shumë se sa futboll, aty ka shpirt, aty ka zemër, aty ka krenari, aty ka front…Ka gjithçka nga pak.

Bota Sot: Sa e kaloni kohën me familjen tuaj dhe a flisni edhe në shtëpi për politikën?

Rexhep Selimi: Meqë jetoj dhe punojë në Kosovë, unë pothuajse çdo natë jam në shtëpi. Kosova është e vogël dhe na mban afër edhe me familjen. Kurse, në familje shumë pak flas për politikën, por jetojmë me politikën, natyrisht.

Bota Sot: Po të mos ishit deputet, cili do të ishte profesioni i juaj, që do e bënit me dëshirë?

Rexhep Selimi: Unë sot po të kisha mundësi të kthehem në uniformën e ushtrisë së vendit tim, do ta dorëzoja mandatin e deputetit. Me uniformën e Ushtrisë së atdheut tim, do të doja të jetoja dhe të vdisja!

Bota Sot: Mesazhi yt për Vitin 2017?

Rexhep Selimi: Qoftë 2017-ta vit i suksesit të shqiptarëve anembanë kudo që janë!

NJE MBASDITE ME GENC KORTSHËN ( Nga libri ” Shqiptaret ne Detroit” )

genc korca
Nje mbasdite me Genc Kortshën



Nga : Pjeter Jaku



Prej kohesh i kisha thene Mergimit, me te cilin tani vone jam njohur, deshiren per t’u takuar me Gencin. Me sot , me neser shkuan dite, jave e muaj dhe, ma se fundit, e gjetem kohen per t’i trokitur ne shtepi Gencit. Me ç’pashe une, megjithese Mergimi nuk ma kishte thene, Margareta, gruaje Gencit, sapo kishte dale nga spitali, pasi Mimozes iu desh te na servirte kafet. Me te drejte Genci kerkoj te prezantohesha dhe, kjo nuk na mori shume kohe. Do te shkruash per mua?- me pyeti. Dhe, po vete u pergjigj: Une di te flase sa te duash, por me kete rast dua te flas edhe per Pjeter Qafen. Pjeter Çup Qafa, i arratisuri i viteve te para, mbas te ashtuquajturit çlirim te Shqiperise dhe renien nen zgjedhen komuniste, e kishte ndihmuar shume Gencin, i ishte gjendur perhere prane, ne ditet me te veshtira te jetes se tij, ne kohen kur kishin qendruar ne mal sebashku.



Kush eshte Genc Kortsha



Genc Kortsha eshte i biri i Xhevat (Djevat) Korçes (Kortshës) 1*, per te cilin shkruam ne krye te keti shkrimi dhe, Mergimi eshte vellai i Gencit. Gencit i kishte qelluar fati , qe bash ne vitin e lindjes, pa e bere akoma vitin, te merrte arratine, nga Shkodra per ne Jugosllavi, pas te atit. Dhe, ishte viti 1924! Ne vitin 1927, familja arratiset nga Beogradi per ne Austri ( Viene), pa i bere tre vjetet, (meqe qeveria jugosllave kish bere marreveshje dhe do t’ia dorezonte te arratisurit politik Zogut). Familja Jetoi afro 10 vjet në Austri e pastaj tri vjete ne Itali, ne Fiume dhe, ne vitin 1939 kthehen ne Atdhe, ku i ati do te vdiste ne burgjet komuniste. Shkollimi i Gencit u be ne tri gjuhe: ne gjermanisht, per kohen qe qendroi ne Austri, ne italisht gjate qendrimit ne Itali, dhe ne gjuhen anglisht ketu ne Amerike, ku beri universitetin. Mjeksia kishte qene pasioni i tij, qe nuk arriti te diplomoi, se u burgos me 17 nentor 1944 dhe, komunistet, nuk e lejuan t’i vazhdonte studimet universitare . Beri 13 muaj burg ne Tirane. Për fatin e tij të mirë, në

genc korca

Nga e majta ne te djathte Mergimi dhe Genci



burg u njoh me ajken e Shqiperise. P.sh. beri 42 dite izolim ne nje dhome me Pater Anton Harapin. Pasi u lirua nga burgu, i takoi te punonte disa vite si ndihmes mjek ne Tirane dhe ne Dukagjin te Shkodres. E transferuan ne Shkoder, ku punoi si inspektor sanitar i qytetit dhe i rrethit. Beri nje vit’e ca ne pune te detyruar nga ku iu dha mundesia te arratisej.



Tre muaj ne mal



Mendojeni nje djale te ri, qe akoma si ka bere te tridhjetat, te beje jeten e malit per tre muaj! Dhe kur, dhe ku?! Ne stinen me te veshtire te vitit dhe ne vendin me te veshtire te Shqiperise (ne alpet veriore, ku edhe ne stinen e ngrohte te veres, nuk mund te rrihet jashte)! Ka qene fundi i vitit 1952 dhe fillimi i vitit 1953, kur Genci, nje i ri i hajthem, veçese shtatgjate, vendosi te kaloj ditet e ferrit, duke qene ende i gjalle. Vendime te tilla i marrin vetem burrat! Genci nuk e ka harruar Pjeter Çup Qafen, Hil Shllakun, Dede Mehillin dhe shume e shume te tjere. I kujton deri ne detaje ditet e veshtira te malit, jeten e fshehur, pritjen e vdekjes nga dita ne dite, prinderit qe linte, vellan e shume e shume te tjera. Pse jo edhe shoqen, qe mund te kishte menduar te jetonte me te. O Zot, pse duhej qe njeriu te vuante keshtu? Kujt i kishte bere keq Genc Kortsha? Pse duhej te largoheshin nga Shqiperia djemë si Genci?! “Tre muajt kishin qene shume te veshtire, por vuajtjet i zbutnin, qendrimet e Pjetrit dhe te miqeve te tij, ndersa jo ashtu siç e kam menduar,- thote Genci, ne nje perhumbje te gjate,- na doli Hila, ose ndonje tjeter Hile, qe as sot nuk u dihen gjurmet Nuk dihet e at’hershmja e tyre, per ke punuan dhe pse iken nga Shqiperia. Ai, historine e vuajtjeve te tij ne mal e lidh me dashamiresine dhe qendrimin e afert te Pjeter Qafes.

“Une u largova nga Shkodra me 9 tetor. Nje malesor me mori ne dorezim. Ecem ate pasdreke, nje pjese te nates dhe, praktikisht tere diten e 10 tetorit, deri sa arritem ne shtepine e tij. Atje ishte si nje lloj varri nden furren e shtepise, ku bera plot nje jave ne pritje te grupit, qe do te vinte nga Jugosllavia. Ardhi nata e caktuar. Une dola nga “varri” dhe pash tre burra te armatosur me pushke gjermane, te veshur me uniforma dhe opinga si ato te mbrojtjes, veçse nuk kishin yllin e kuq ne kapele. M’u paraqiten: ishin Hile Shllaku, kryetar’i grupit, Dede Mehilli nga Shllaku dhe Pjeter Çupi nga Mirdita. Dy te paret me pane, duke qendruar si larg. Pjetri m’u avit me buze ne gaz, sikur te ishim miq te moçem. Kur pata rast te flisja vetem me Pjetrin i thashe: Te lutem, ma bej nje nder. Po rame ne pushke dhe do te vrasish veten, me pare me vra mua! Pjetri tundi koken, hoqi koburen dhe dy bomba nga brezi i tij dhe m’i dha mua. Po ti? – i thashe une. – Une kam mjete te tjera m’u pergjigj. U qetesova. Ate nate e lidha koburen per qafe qe, po te bija, te mos te me ikte larg nga dora. Kete nder s’ia harroj Pjetrit ”.

“Ai kishte aftesi te lindura,- thote Genci, – per te dale nga çdo situate, sado e komplikuar qe te ishte. Ja per shembull, ç’u kish ndodhur Hiles, Dedes dhe Pjetrit ca vite me pare ne mal. Për t’u kthyer ne Jugosllavi u duhej te kalonin Lumin Drin, ku kishte vetem nje kavo çeliku dhe nje trap. Kur hyne ne fshat, gjeten atje nje bataljon te policise, qe kishte dale per manovra. Hila ishte kryetar’i grupit, por nismen e mori Pjetri. I doli para trapxhiut dhe i tha se ishin grup special i Mbrojtjes dhe, se duhesh ta kalonin Drinin per arsye sherbimi. Trapxhiu refuzoi t’i kalonte, po te mos t’i tregonin urdherin e sherbimit. Ne kee kohe trapxhiu pa se po vinte kapideni i policise dhe u tha: Po te me jape urdher kapideni une ju kaloj ne lume. Kapideni i degjoi fjalet e Pjetrit, i cili shtoi se porsa ta kalonin Drinin ai do t’i tregonte urdherin e shebimit. Kaluan lumin dhe Pjetri ia vuri kapidenit koburen ne gjoks. “Thuaju policeve te mos levizin se ti ke mbaruar. Pastaj u tha Hiles dhe Dedes : “Shkoni prapa atij muri 100 metra prej kendej dhe, kur t’ia kini vene nishanin kapitenit ne koke me lajmeroni.” Ata bene siç u tha Pjetri. Nderkohe, as kapideni, as policet nuk leviznin. Kur e thirren shoket, Pjetri nderoi kapidenin ushtarakisht dhe ia mbathi kembeve. Pasi e mbaroi tregimin Pjetri, une e pyeta: A e vrave kapidenin? Pjetri u pergjigj me te qeshur “pse duhej ta vrisnim? E para, ai na beri nder, e dyta; ate do ta vrasin komunistat, sapo ta marrin vesh se si kaluam ne.” Ja çfare zgjidhje gjenin njerezit, qe komunistet po i debonin nga Atdheu i tyre? Mençuria nuk eshte shans , por dhunti dhe, pikerisht keto dhunti i kane njerez gjakftohte dhe trima, si Pjetri. Jeta ne mal, eshte nje jete me ngarkesen maksimale te vezhgimit dhe ne pritje te çdo gjeje te re, qe mund te vij vetem nga qielli, ose nga parashikimet qe kishte bere Pjeter Qafa. Perseri Genci na lidh me Pjeter Qafen. Ai i qendron besnik atyre qe tha ne fillim te kesaj bisede.



Tri jave ne shpelle



“Jeta ne mal qe e veshtire,-vijon rrefimin Genci,- jo vetem nga kushtet fizike. Qendrimi i jone qe, posaçrisht i veshtire, sepse humbem kontaktin me tri njesite qe erdhen per te na hedhur matan Drinit e, qe do te na percillnin per ne Jugoisllavi. Ditet u bene muaj dhe rrethanat vinin duke u ashpersuar. Hila, i merzitur jashtezakonisht, filloi te ma hidhte fajin mua. Me se fundi perfunduam ne nje shpelle, ku qendruam tri jave. Keto javet e jetes ne shpelle, kane qene vertete te veshtira. Imagjino te jetosh ne nje shpelle, ku as bagetia nuk jetojne, perhere me mendimin se dikush do na padisë, ose do bienë ne gjurmet tona. Dhe, Genci kujton: “ Nje dite Hila me tha ” Ne qofte se ti do na behesh pengese per grupin, do te detyrohem te te vras vete!” Une s’kisha si ta pranoja nje gje te tille, pa iu pergjegjur. – Po te vije ajo dite,- i thashe, – mos harro, se dy duar per nje koke jane”.

Ne ditet e qendrimit ne shpelle, buken dhe pak djathe, ose kripe, ua sillte Ded Marashi, i cili bashke me ta duhesh te kujdesohesh edhe per nje nipin e tij, qe e kish te internuar ne Tepelene. Megjithate, ai s’i linte vetem, se mos i priste njeri ne bese! ” A jeni ka narthni?!” -vjen Ded Marashii e na pyet, bash ne mes te dites, diten e Shenkollit,- thote Genci, ku mund ta shihnin spiunet apo policet dhe, ku gjurmet e tija ne debore mund t’i sillnin te strofka e jone. Une, jo vetem qe kisha të ftohte deri ne palce, meqe kisha vetem rrobet e qytetit, pa xhub apo pallto, por po ate dite edhe Pjetri kish vendosur te largohesh nga grupi, per te kerkuar ndihme. Deda do te kthehesh ne Shllak e une do te mbesja me Hilen, me njerine qe s’me donte. Festen e Shenkollit, Ded Marashi na lajmeron: kane ardhur ortaket nga Jugosllavia per t’u mare! Kam hequr kapelen dhe i jam falur Shenkollit. Ate dite ecem, kur u ngrys dhe deri me 3 te mengjezit te udhehequr nga Ndue Deda per ne shtepine e vet. Une i pata hequr opingat se m’i vrisnin kembet jashtezakonisht. Nga te ecurit zbathur ne debore dhe akull, me zuri nje dhembje zemre, aq e forte sa mbeta ne rruge. U thashe shokeve te me linin atje, se nuk ecja dote me. Per fat, Ndue Deda na tha te qendronim ne vend, deri sa te sigurohesh se naten nuk kish hyre patrulla ne shtepi. Erdhi pas gjysem ore dhe u nisem per ne shtepine e tij. Shyqyr Zotit mua me kish pushuar dhembja e zemres. Vajtem te shtepia e tij, ku hengrem sa u ngopem. Diversantat u ulen me Ndojen per te biseduar punet e tyre. Une nuk mirrja pjese ne biseda te tilla. Isha ulur ne nje stol dhe, nuk e harroj kurre: e zonja e shtepise me ulet te kembet, duke me ferkuar gishtat, qe nuk me dukeshin te ishin te mijte. Ajo nene e mire, qe nuk nuk mund ta harroj, me tha fjalet me te bukura te jetes sime. Une e pyeta: Moj nene, une jam qytetar dhe ju jeni fshatare. Une jam toske, ju jeni gege. Une jam musliman, ju jeni katolike. Po te me gjejne ketu, do t’i vrasin djemte, ndoshta edhe ty bashke me nusen dhe beben e vogel. Perse kujdesohesh per mua? M‘u gjegj keshtu: Zoti na ka vene ne kete bote per ta ndihmuar njeri tjetrin. Mos u merzit, do te shpetosh dhe do te vije rradha ty t’u ndihmosh te tjereve.

Burrat i mabruan fjalet e tyre dhe ne na duhesh te strehohehim deri ne mengjes te bagetite. Une akoma si ndjeja kembet. Ndersa rrija ndenjur, me kembet e shtrira, erdhi nje dhi dhe u ul ne kembet e mia te ngrira. Duke ndejtur mbi kembet e mia per afro dy ore, temperatura e dhise m’i ngrohi dhe m’i shpetoi kembet.



Pese vjete duke pare nje dege



“E çuditshme! Ne nje fare kohe u detyruam te largohemi nga malet afer Drinit, se grupi qe do na mirrte u vonua tri dite dhe ishim ne rrezik te na zbulonin. Ecem nje dite dhe nje nate dhe, kur ne mbrritem ne nje fshat, ne mengjes na erdhi nje burre te na sillte buken. Ishte Marka Dod Alia, nje miku i Pjeter Qafes. Si na gjeti ky? -e pyeta Pjetrin. Krejt kollaj,- tha Pjetri. Une i kam pase thane qe, ne rast se na bie rruga kendej, kur do qe te vi, do te le nje gur ne degen e pemes ne fund te kesaj are, ku ishim fshehur. Sa kohe keni pa u pare? E pyeta. Pese vjet,- u pergjegj Pjetri. Pese vjet qe Marka Dod Alia, çdo megjes ka kaluar kendej per ta pare degen e pemes(.)? Jemi miq, tha Pjetri. Une, para gjysem ore e vura gurin ne degen e pemes dhe ai tani erdhi. Ja besnikeria e burrave te asaj kohe!



Pritja per te kaluar kufirin



Iu avitem Drinit bashke me grupin qe kish ardhur te na mirrte. Moti u ngroh paprimtmas dhe debora filloi te shkrihesh.. Vozari kishte sjelle 12 rreshiqa ( lekura dhie per t’i fryre), mbi te cilet duhej kaluar Drinin. Nga te dymbedhjetet, gjashte u shpuan. Vozari e çau Drinin pese here me not, duke kaluar Pjetrin, Hilen dhe Deden. Te ftohtit nuk e lejoi ta kalonte gjene Drinin dhe, ata te kater u nisen per ne Jugosllavi. Une mbeta ne kete ane te Drinit me dy diversanta, qe s’i njihja. Nga matan Drinit, Pjetri i thirri Gencit, qe te mos behej merak ,se se shpejti do vinte per ta marre. Mark Zogu , njeri nga diversantet qe mbeten bashke me Gencin i tha ; mos u bej merak se, sa te jeme une gjalle, ty nuk do te vij asnje e keqe. Une s’e kuptova se ç’donte te me thoshte me ato fjale. Kaluan disa dite dhe ne ishim fshehur gjene ne shtepine e Ndue Dedes. Erdhi grupi te cilin ma kish premtuar Pjeter Qafa nga bregu tjeter i Drinit. Kur u beme te gjithe gati te largoheshim nga shtepia per ne kufi, Ndoi me propozoi te beheshim vellezer, duke pire gjakun me te, qe keshtu te kisha mbrojtjen e tij, si vella i tij. Ç’burra ishin keta burrat e maleve tona!



Nga Jugosllavia ne Amerike



Jugosllavia ishte vetem nje stacion qendrimi i perkoheshem, pasi Genci kish nder mend te arratisej per Austri dhe, ma vone te shkonte per Amerike.

Gjashtë muaj mbas arratisjes ne Jugosllavi, iku nga Beogradi, ku ndiqte studimet universitare dhe arriti në Austri, duke e kaluar kufirin ilegalisht. Emigroi në Amerikë në fund të vitit 1955.

Genc Kortsha me bashkeshorten Margaret



Studimet universitare në degët e kimisë dhe të higjenës industriale i kreu në universitetin Wayne State në Detroit. Punoi afro 30 vjet pranë Korporatës General Motors, 13 vjetët e fundit si Drejtor i Departamentit të Higjenës Industriale. Rreth viteve 1980 u emërua professor pranë degës të higjenës industriale të universitetit Wayne State. Ka mbajtur ligjërata shkencore në universitetet Wayne State, U. of Michigan, U. of Salt Lake City dhe Harvard. Ka marrë pjesë dhe ka kyesuar kongrese kombëtare në fushën e tij. Ka marrë pjesë në kongrese ndërkombëtare dhe ka mbajtur fjalime në Angli, Itali, Svicër, Spanjë dhe Shqipëri. Ka botuar artikuj dhe kapituj në fushën e tij.



Gjatë karierës së tij si president i Shoqërisë Amerikane të Higjenës Industriale dhe si dhe president i Akademisë Amerikane të Higjenës Industriale, ka mbajtur ligjerata në fushën kombëtare dhe ndërkombëtare dhe ka shkruar në fushën e tij profesionale si dhe artikuj dhe komente politike në shtypin shqiptaro-amerikan.



1* Shenim:



Pse i ati, i ndjeri Dr. Djevat Kortsha, emrin e tij e shkruante në atë mënyrë, qe gjatë diktaturës përdorej si armë denigrimi ndaj tij?

Emri i tij shkruhej “Djevat” dhe jo “Xhevat” sepse, kur gjuha shqipe filloi të shkruhej zyrtarisht me shkronja latine, nuk kishte shkronjë “xh, Xh” por shkruhej “dj, Dj” dhe shqiptohej siç shqiptohet sot “xh” -ja. Kur mbaroi studimet pranë Gjimnazit Zosimea të Janinës, diplomën ia dhanë duke i dhënë mbiemrin “Korça”, meqë e konsideronin nga qyteti i Korçes. Mirëpo, luftëtari i Çetës Themistokli Gërmenjit, nuk e pranonte këtë mbiemër, i cili i jepte atributin e një titulli nderi nga Porta e Lartë dhe, kur u regjistrua në Universitetin e Vjenës, shenoi mbiemrin “Kortsha” që, fonetikisht tingëllonte njëlloj si “Korça”, por ndryshonte kuptimi i mbiemrit. Të njejtën gjë dhe për të njejtën arsye e kanë bërë edhe Mustafa Kruja (në Merlika), Dhimitër Berati (në Beratti) dhe Ali Këlcyra (në Klissura).

Father Anton Harapi

PROF. DR. GENC X. KORTSHA

Image result for GENC X. KORTSHA

GENC X. KORTSHA

(16 FEBRUARY 1924 - 18 FEBRUARY 2016)

FATHER ANTON HARAPI, O.F.M.

5 JANUARY 1888 – 20 FEBRUARY 1946

Father Anton Harapi was a Franciscan of renown in Albania.
He was a distinguished man of letters, known for his integrity and love of people. He was loved in return by the poor and humble while the rich and powerful respected him and included him in their power calculations.
When Germany invaded Albania after the Italian armistice of September 8, 1943, German authorities made a series of proposals. Albania could declare itself independent and neutral. It could determine its form of government without German interference. All Germany expected was free access to Greece that was time under German occupation. Should Albanians interfere in any way, the usual rules of German warfare would apply.
Albania adopted a form of government headed by a council of four regents representing the major geographic and religious groups in the country. Fr. Anton was asked to represent the Catholic portion of the population. He replied that he would accept the burden of office on condition that he received permission from the Holy See and would never be asked to sign a death sentence. Having received permission from the Vatican and given the exemption he had asked for, he accepted.
There was no guarantee, however, that he himself would be spared at the end of the war. In fact, several other Albanian personalities were asked to serve on the Council of Regents but had refused as they wanted no part of a political office that may earn them the enmity of the communists. Maintaining peace and order in Albania was a worthy cause – but not at their personal risk.
When the communists came into power and extended their control to the Albanian mountains, Fr. Harapi and Lef Nosi, another former member of the Council of Regents, sought refuge in Dukagjin. At one point, a Franciscan priest hid them in his rectory in Pult. Not long thereafter, a battalion of soldiers combed the area for enemies of the regime and pitched their tents in the church yard after searching it from top to bottom. For whatever reason, they skipped the corner room on the second floor occupied by Fr. Harapi and Lef Nosi. Following the search, several officers took up quarters on both sides of this corner room, unaware of their neighbors.
Then things got quite complicated. Communist troops tromped in and out of the rectory at all hours of the day and night but the food for the stowaways could be prepared only at regular mealtime lest anyone got suspicious. As it was dangerous to keep the food warm beyond mealtime, the housekeeper, who was in on the secret, would load trays with food, carry them to the corner room, and enter in view of anyone who happened to be in the hallway. Doing it quite openly and without apparent fear probably provided the best cover. This went on for as number of days. (Source: The Pastor of Pult, 1948-1949).
Finally, it was decided that for their own safety, the two ex-Regents had to leave, the sooner the better. A farmer was brought into the plot. He would come to the rectory with a mule and ask that a clergyman come to see the farmer’s wife who lay on her deathbed. Lef Nosi, who was an Orthodox layman, would mount the mule dressed as a Franciscan. Fr. Anton, disguised as a poor farmer, would walk the mule, while the real farmer would walk ahead to show them the way.
On the appointed day, the old farmer came in full daylight, tied his mule to a tree amidst the bivouacking soldiers, and entered the rectory. After a while, the farmer came out, followed by Lef Nosi and Fr. Anton in their disguises. Lef Nosi mounted the mule, Fr. Anton grabbed the reins and the strange procession left the courtyard undisturbed. Soldiers and officers alike made way for them and never asked any questions. The two ex-Regents, the mule, and their guide were on their way.
I don’t know how far they went or how many other hiding places the two fugitives visited afterwards. I know, however, that the day came when both Lef Nosi and Fr. Anton were somewhere in the mountains on a farm alone with a small boy. The rest of the family had gone to tend to their chores. The boy knew that the two elderly guests had to be protected from the communist forces. So, when he saw a communist patrol walking along the fence, he unleashed the dog. The dog attacked, and the soldiers shot the dog. Having become suspicious, they searched the premises. Except for the little boy, the house was empty. In one room, however, they found dentures soaking in a glass of water. They also found linen towels with the initials A.H. Could they stand for Anton Harapi?
Having found no one else in the house, the soldiers ran outdoors, fanned out and started combing the surroundings. A wooded area extended from the back of the house toward the mountains. If Fr. Anton had been hiding in the house, he could not have gone far. He would not have had time and, besides, he was an old man. The soldiers split into two groups and formed a large circle. Once they secured the perimeter, they began to move toward the center. Fr. Anton could hear them coming. Now they were within sight. When they were only about 100 ft. away, he stood up and threatened them, one hand grenade in each hand. The soldiers promptly disarmed him and arrested him.
During the summer of 1945, about nine months after Dad and I were jailed, the authorities brought Fr. Anton Harapi to Burgu i Ri (New Prison) in Tirana. About 12 of us were locked up in one room. Already in that room, seated on a simple field bed, was Fr. Anton Harapi.
Fr. Anton wore his Franciscan habit. He seemed rather short, with a thin, deeply lined face, a large bulbous nose, and two enormous ears. The dominant feature, however, were his deep sunk, light eyes that seemed to radiate with an inner light. In the days that followed, I would see these eyes question intently, brim with forgiveness, flash with contempt. Most of the time, they shone with friendliness. As we entered the room, he looked at us with his head tilted to one side, bird-like, calm, curious, and at peace. It was the peace of one who had seen and suffered much. It took a moment or two before he recognized Dad, Shuk Gurakuqi, and one or two others as we stood around in semidarkness. Fr. Anton, Dad, and Shuk Gurakuqi nodded to each other without words, as old friends who had fought the good fight for many years. Those who knew Fr. Anton less well gathered around him and made loud noises, as if to fill the gap that separated them with words.
Personally, I was delighted to see this legendary patriot but waited for Dad to introduce me. I did not know it then but we would spend 42 days together in that cell with Fr. Anton.
One advantage of being in isolation was that we had fewer spies among us. In our room we had only two, both former noncoms. Both were Catholics from Shkodër. And then, one day, something interesting happened. Fr. Anton had been celebrating daily Mass for a while. The nuns brought him bread and simple food every day. It always included boiled fruit except that now the fruit was in wine and not in water or syrup. When Fr. Anton celebrated daily Mass, all Catholics in the room attended except Shuk Gurakuqi, a former Secretary of Finance. One day, Fr. Anton asked him why he would not attend Mass. Shuk replied that he would not attend as long as the two informers participated and received Holy Communion. Fr. Anton called the two informers and read them the riot act! There would no longer be Mass for them until they repented, confessed, and stopped being informers. And all this was happening before Fr. Anton went to trial. It took courage to pit the helpless
Church against the relentless communist system. But Fr. Anton had plenty of courage.
I noticed from the beginning that Fr. Anton struggled three times a day trying to put drops into his ears. So, I offered help which he readily accepted. One day, as I was pulling his rather large ears before releasing the medication, I asked him teasingly whether he had ever suspected that the day would come when I would pull his ears three times a day. He looked up and said: “Why don’t you rather ask why I need these eardrops?” I had often wondered but had lacked the courage to ask. “All right, then, why do you need these eardrops?” That’s when he started to tell me the story when he and Lef Nosi had been hiding in the farm house and the little boy had unleashed the dog. He got to the point where he had confronted the soldiers with hand grenades in both hands. “Did you hurl them at the soldiers?” I asked. “How could I? I could not kill.” “Then why did you threaten them if you had no intention of following through?” I asked rather testily. “Because I hoped that they would shoot me on the spot and spare me what I knew would follow...” He stopped briefly. “Unfortunately, they jumped me and handcuffed me.”
He continued: ”Lef Nosi and I were arrested but separated almost immediately. I was brought to Shkodër and questioned repeatedly. At one point, they brought a generator into the interrogation room. They wrapped one lead around my genitalia and stuck the other one against one of my eardrums. They then turned on the electrical current. It hurt. Eventually, they perforated first one and then the other eardrum.”
That day he said no more. The rest of his tale came in bits and pieces over the next few days. ”I was questioned for quite a while,” Fr. Anton continued one day. “They wanted to know every detail of my stay in hiding. They wanted to know who had offered us refuge, who had taken us from one
hiding place to another, who had fed us, who had offered transportation or other support. Somehow, they forgot to ask about one man who had helped us and who is still alive and free. I fear that at my trial they will correct this oversight and ask me about him.”
“There is no need to tell them,” I blurted out. “Could you give them the name of someone who has died in the meantime?” “Are you saying that I should lie?” he challenged me. I kept my mouth shut but felt like saying: “What is such a lie compared to saving a human life?”
“There is no question that I will be killed,” Fr. Anton continued. My plan is to play dumb, offer myself as an easy target and make them forget about the farmer.”
In truth, I could not understand his reasoning. Not telling the truth under these circumstances did not appear sinful to me. But Fr. Anton had absolutely no doubt that this was the only way that he could save the life of a poor mountaineer who had sheltered him, at least for a while.

[After 42 days we were released from isolation and joined the rest of the prisoners. I was released from jail on December 17, 1945, after 13 months of incarceration, to the day.]
Meanwhile, toward the end of December or ion early January, Fr. Harapi was brought to public trial. As in the case of the Special Tribunal that had judged Dad and the first group of defendants, the court sessions were held at the Movie Theater Kosova. Admission was by special tickets available only to “true believers”. Depending on one’s viewpoint, those present were either the cream of the crop or the scum that had risen to the top of the revolutionary cauldron. Over the next few days and weeks, the audience would applaud or boo on cue, under the baton of the special prosecutor Bedri Spahiu.
While only a select few could attend the trial in person, everybody should be able to hear the proceedings. In fact, if anyone was anywhere on the streets in Tirana, loudspeakers at full blast made it impossible to avoid the communist rhetoric that blanketed the city center.
According to precedent, the trial would open based on a detailed script. The judges and the prosecutor would march on stage in military uniforms of subdued splendor, their splendor signifying the “glorious victory of the people” and the sartorial modesty to stress that these were no foreign conquerors but, rather, the worthy sons risen from the ranks of the people’s army who, single-handedly, had defeated the forces of Fascism and Nazism. Well, not quite, but that’s another topic. And now they were ready to mete out justice to the nation’s worst criminal, to Fr. Anton Harapi, representative of the treacherous Vatican, chief villain and architect of nefarious plans to rob the poor and give to the rich. True, the Franciscans were notoriously poor but they used religion, the opiate of the people, against the people themselves, i.e. the communists. All one had to do was look at the accused and hear the tale of his crimes. Anyone with a sense of
justice would rise to his feet demanding that the verdict be nothing less than death.
There were a few flaws in this scenario. When the judges and the prosecutor marched in, their uniforms were not exactly modest. After all, they were modeled after their Yugoslav counterparts who were no shrinking violets. More important was the court’s motivation, its political creed of how best to serve its masters in Belgrade who wanted Albanian patriots out of the way. And all this in the name of the Albanian people . . . When the members of the court climbed on stage, Chief Justice Koçi Xoxe was clearly identifiable by his golden rank insignia and his uniform that was bulging at the seams. Not so Bedri Spahiu, the prosecutor, who looked thin and bilious. Perhaps this came with the job.
Then they brought in the prisoner: Thin, ascetic looking in his simple Franciscan garb, with clear, luminous eyes. There was no sign of arrogance or false humility. Fr. Anton looked as he had lived, at peace with himself, with the serenity of one whose convictions and faith had coincided with his chosen life. Those in the theater could not help but notice the contrast between the accused and his judges. There was one major detail that did not fit into the official scenario. It became obvious from the very beginning, as soon as the prosecutor started to lay his traps.
“Fr. Anton, did Francesco Jacomoni ever visit your parish in Mirdita?”
“I am not sure.”
“Fr. Anton, I am not asking about some simple farmer. I am asking you about a visit by the Viceroy of Albania, the personal representative of King Victor Emanuel III, about the man who ran Albania for a number of years on behalf of the Italian invader.”
“I don’t seem to recall.”
The prosecutor decided to change his approach: “Have you seen this picture before? Isn’t this the viceroy with his sycophants? Aren’t you standing next to him, surrounded by the notables of Mirdita?”
“Well, I’ll be!”
The presiding judge started to laugh so hard that he hid his face behind the notebook in front of him, shaking silently, lest he appear undignified. The audience took the cue and erupted in loud laughter.
The prosecutor turned toward the public with a smirk on his face, as if he had slyly engineered the whole scene.
“So then, the viceroy did visit you, after all.”
Fr. Anton was following his script to the letter. It was painful to watch or rather, for us on the street, to listen to a dialog that portrayed the priest as a bumbling old man. He had told me before my discharge from prison that he would do anything to save the life of the one farmer who had sheltered him and whose name had escaped the communists so far. That he, Fr. Harapi, knew that he would be executed but that he would fight to the last on behalf of his farmer friend, even at the risk of incurring undeserved ridicule. And all this because he, Fr. Anton, could not lie, even to save a life.
Needless to say, the enemies of the communist regime, including the silent majority, were greatly disappointed in Fr. Anton’s stand in court. They had expected a courageous, a brilliant defense of the nationalist position. Instead, they heard a ‘feeble-minded’ old priest make a fool of himself. It hurt me that I could not speak up and tell the truth. What’s worse, even Mom who knew the truth, felt Fr. Anton had left everyone down. I tried in vain to point out Fr. Anton’s self-sacrifice. Here was a man whose sole treasure on earth was his reputation as a man of high integrity and intellect. And here he was ready to sacrifice his reputation to save a humble farmer’s life. Greater love has no man than to give his life for his friend. But Mom wanted no part of it. What she had wanted and expected was a splendid defense and a sharp attack, yes attack, against the communist pack of lies by a man of strong mind and unbending will, by someone
willing to die on his feet.
The trial ran its course. Fr. Anton and the other defendants, Lef Nosi and Maliq Bushati, were found guilty and were sentenced to death by a firing squad. There was the usual appeal for clemency and the equally expected denial of the appeal. A few days later, the sentence was carried out and all three defendants were executed on the outskirts of Tirana.
Thirty-two years later, Fr. Primus Ndrevashay told me what he had heard from Peter Freeman, commander of the firing squad that had executed Fr. Harapi and the other two prisoners. Peter Freeman, by the way, was the name the man had assumed when he started a new life ij Canada. Freeman had told him that when they shot the three prisoners, two had fallen into the pit while Fr. Anton had vanished from sight, surrounded by a cloud. The commanding officer had walked over to where the bodies lay and had drawn his gun to administer the coup de grace. The bodies of Lef Nosi and Maliq Bushati lay crumpled on the ground while Fr. Anton Harapi’s remained out of sight, surrounded by the cloud. It took several minutes for the cloud to dissipate. And then, and only then, did the soldiers see the body of the poor one of St. Francis lying in the majesty of death.

August 18, 2002 Genc X. Kortsha

Shenim nga Fritz Radovani:


Ky material asht nxjerrë nga “Korespondencë me z. Genc X. KORTSHA” pa asnjë ndryshim nga origjinali, per botim në ditlindjen e At Anton Harapit O.F.M.
Mendoj, se asht mirë, të njihen nga Rinia ynë Këta kolosë të Popullit Shqiptar.
Melbourne, 4 Janar 2017.


*****

Historia mbresëlënëse e Genc Kortsha, është e dokumentuar në historinë e tij, të përjetshëme në librin e tij, “Rrugëtimi i një Njeriu - Njeriut të lirisë: I Arratisur nga prapa Perdes së Hekurt”

ROCHESTER DETROIT : Më 18 Shkurt 2016 vdiq në Michigan bashkatdhetari i ynë, intelektuali i shquem Genc Kortsha*, në moshën 92 vjeçare, njofton dega e Vatrës në Detroit.

Në njoftim thuhet se sot, ditën e hanë me 22 shkurt, prej orës 3:00 PM deri në 9:00 PM, trupi i të ndjerit do të pushojë në shtëpinë mortore: Potere-Modetz Funeral Home, 339 Walnut Boulevard, në Rochester të Michiganit.

Kurse nesër, të martën më 23 shkurt, n’orën 10:00 (AM), paradite mbahet mesha e përshpirtjes në kishën St. Andrew Catholic Church, (1400 Inglewood, Rochester, MI 48307), prej ku arkivoli me trupin e tij do të përciellet në amshim në varrezat qytetare në Guardian Angel Cemetery, 4701 Rochester Road, Oakland Township, MI 48306.

Historia mbresëlënëse e Genc Kortsha, është e dokumentuar në historinë e tij, të përjetshëme, shkruar në librin e tij, “Rrugëtimi i një Njeriu - Njeriut të lirisë: I Arratisur nga prapa Perdes së Hekurt”.

Ai vititete e fundit të jetë së tij, u bë edhe pjesë i librit prestigjoz me shqiptarët e suksesshëm “Albanian American Success Story”, ku përshkrimi mbi të fillon me historinë e Genc Kortsha me babain e tij - një figurë më shumë ndikim në jetën e tij, dhe që në gjurmët ai vazhdoi rrugën e tij, e të cilat ai ndoqi nga afër. Babai i tij ka lindur në Korçë, Shqipëri, por ai ndërtoi një jetë në Shkodër, ku ai themeloi shkollën e parë të lartë publike në vitin 1923. Ai kishte mbaruar shkollën e mesme në Selanik, me një diplomë në turqisht, dhe më pas u regjistrua në Universitetin e Vjenës në Austri duke marrë një diplomë në gjermanisht. Kur Kortsha regjistruar në Universitet, ai kishte nevojë për të përkthyer diplomën e tij në gjermanisht, dhe emrat duhej të transkriptuar në alfabetin latin.

Ndërsa ai kishte luftuar kundër turqve, ai ndryshoi drejtshkrimin e mbiemrit të tij nga Korça në Kortsha për të shmangur duke i dhënë përshtypjen e një titull turk.

Në revistën Kuvendi të Detroitit, ai ka sqaruar lidhur më emrin e të atit të tij se pse i ati, i ndjeri Dr. Djevat Kortsha, emrin e tij e shkruante në atë mënyrë, qe gjatë diktaturës përdorej si armë denigrimi ndaj tij?

Genci thotë se ;”Emri i tij shkruhej “Djevat” dhe jo “Xhevat” sepse, kur gjuha shqipe filloi të shkruhej zyrtarisht me shkronja latine, nuk kishte shkronjë “xh, Xh” por shkruhej “dj, Dj” dhe shqiptohej siç shqiptohet sot “xh” -ja. Kur mbaroi studimet pranë Gjimnazit Zosimea të Janinës, diplomën ia dhanë duke i dhënë mbiemrin “Korça”, meqë e konsideronin nga qyteti i Korçes. Mirëpo, luftëtari i Çetës Themistokli Gërmenjit, nuk e pranonte këtë mbiemër, i cili i jepte atributin e një titulli nderi nga Porta e Lartë dhe, kur u regjistrua në Universitetin e Vjenës, shenoi mbiemrin “Kortsha” që, fonetikisht tingëllonte njëlloj si “Korça”, por ndryshonte kuptimi i mbiemrit. Të njejtën gjë dhe për të njejtën arsye e kanë bërë edhe Mustafa Kruja (në Merlika), Dhimitër Berati (në Beratti) dhe Ali Këlcyra (në Klissura)”.

Kush eshte Genc Kortsha

Marrë nga Revista Kuvendi - editori dhe botuesi i saj Pjetër Jaku shkruan se Genc Kortsha eshte i biri i Xhevat (Djevat) Korçes (Kortshës) 1*, per te cilin shkruam ne krye te keti shkrimi dhe, Mergimi eshte vellai i Gencit. Gencit i kishte qelluar fati , qe bash ne vitin e lindjes, pa e bere akoma vitin, te merrte arratine, nga Shkodra per ne Jugosllavi, pas te atit. Dhe, ishte viti 1924! Ne vitin 1927, familja arratiset nga Beogradi per ne Austri ( Viene), pa i bere tre vjetet, (meqe qeveria jugosllave kish bere marreveshje dhe do t’ia dorezonte te arratisurit politik Zogut). Familja Jetoi afro 10 vjet në Austri e pastaj tri vjete ne Itali, ne Fiume dhe, ne vitin 1939 kthehen ne Atdhe, ku i ati do te vdiste ne burgjet komuniste. Shkollimi i Gencit u be ne tri gjuhe: ne gjermanisht, per kohen qe qendroi ne Austri, ne italisht gjate qendrimit ne Itali, dhe ne gjuhen anglisht ketu ne Amerike, ku beri universitetin. Mjeksia kishte qene pasioni i tij, qe nuk arriti te diplomoi, se u burgos me 17 nentor 1944 dhe, komunistet, nuk e lejuan t’i vazhdonte studimet universitare . Beri 13 muaj burg ne Tirane. Për fatin e tij të mirë, në burg u njoh me ajken e Shqiperise. P.sh. beri 42 dite izolim ne nje dhome me Pater Anton Harapin. Pasi u lirua nga burgu, i takoi te punonte disa vite si ndihmes mjek ne Tirane dhe ne Dukagjin te Shkodres. E transferuan ne Shkoder, ku punoi si inspektor sanitar i qytetit dhe i rrethit. Beri nje vit’e ca ne pune te detyruar nga ku iu dha mundesia te arratisej.

Historia mbresëlënëse e Genc Kortsha, i cili dokumentuar historinë e tij të përjetshëm në librin e tij, Journey One njeriut të lirisë: Shpëtuar nga prapa Perdes së Hekurt.

Historia e Genc Kortsha fillon me babain e-SISH figura më me ndikim në jetën e tij, dhe një gjurmët e të cilit ai ndoqi nga afër. Babai i tij ka lindur në Korçë, Shqipëri, por ai ndërtoi një jetë në Shkodër, ku ai themeloi shkollën e parë të lartë publik në vitin 1923. Ai kishte mbaruar shkollën e mesme në Selanik, me një diplomë në turke, dhe më pas u regjistrua në Universitetin e Vjenës në Austria. Kur plaku Kortsha regjistruar në Universitet, ai kishte nevojë për të përkthyer diplomën e tij në gjermanisht, dhe emrat duhej të transkriptuar në alfabetin latin. Ndërsa ai kishte luftuar kundër turqve, ai ndryshoi drejtshkrimin e mbiemrit të tij nga Korça në Kortsha për të shmangur duke i dhënë përshtypjen e një titull turk.(Beqir Sina:Në Detroit vdiq në moshën 92 vjeçare intelektuali i shquar në diasporë Genc Korça - Kortosha)
























8 mënyrat si njerëzimi mund të mbijetojë

Kur Toka do bëhet e pabanueshme: Këto janë 8 mënyrat si njerëzimi mund të mbijetojë (Foto)
Fizikani i njohur Stephen Hawking ka pohuar se, nëse njerëzit nuk duan të përballen me zhdukjen, duhet të braktisin planetin, si e vetmja alternativë e mundshme.


Për më tepër, duke konsideruar kërcënimet me të cilat përballemi ne si specie, njerëzit gjithashtu kanë aftësinë të shkatërrojnë vetveten, ose planetin tonë me armë termo-nukleare.

Ja një fakt interesant: Mbi 99% e të gjitha specieve që kanë ekzistuar ndonjëherë në planetin tonë, janë zhdukur.

Në çdo rast, nëse ndodh që një ditë Toka të bëhet e pabanueshme për shkak të ndonjë katastrofe, lista rendit 8 mënyrat se si ne mund të shmangim zhdukjen e species.

1- Tokë-formimi



Deri tani më ambiciozja, është ideja për të krijuar me qëllim kushte të përshtatshme në një planet të pabanueshëm, në mënyrë që njerëzit të jetojnë atje normalisht, njësoj si në Tokë.

Ky proces i quajtur tokë-formim, është mjaft larg dispozitave të teknologjisë dhe kapacitetit të sotëm, por mund të jetë një alternativë e mundshme në një të ardhme të largët. Hapi i parë do të ishte lëshimi i gazeve të serave në atmosferën e planetit, duke krijuar kushte që nxehtësia e diellit të jetë aq e lartë sa nevojitet. Në rast se tokë-formimi do të kryhej në Mars, temperaturat do të duhej të rriteshin, aq sa të avullonin akujt polarë. Kjo, në kthim, do të lëshonte dyoksidin e karbonit në atmosferë, çfarë do të ngrohte edhe më shumë planetin. Akulli do të shkrinte, duke rritur presionin atmosferik dhe duke siguruar më tepër ujë. Faza e fundit, dhe ajo që merr më shumë kohë në fakt, do të ishte mbjellja e pemëve që përdorin dyoksidin e karbonit dhe nxjerrin oksigjenin, çka do të krijonte ajër të përshtatshëm për frymëmarrje.
2- Vendrojat e planetëve




Sapo njerëzit të gjenden në hapësirë, vendrojat dhe kolonitë në planetët e tjera do të jenë hapi i radhës. Këto vendbanime do të ishin të një natyre të përhershme, për shkak të burimeve të disponueshme për t’u nxjerrë e për t’u transportuar në planetët e tjerë, si dhe për shkak të sasisë së madhe të energjisë së nevojshme. Habitatet në planetët si Marsi dhe Venusi do të duhej të ishin nëntokë ose të mbyllura, për shkak të kushteve të pabanueshme të planetëve.

Për shkak të temperaturave ekstreme dhe diferencave në presionin e ajrit, metodat për të siguruar jetesën do të ishin të ngjashme me ato të habitateve nëntokësore ose hapësinore. Ka pak ide praktike mbi atë se si do të mund të populloheshin planetët me përmbajtje të lartë gazi. Një metodë tjetër përfshin qytetet që qëndrojnë mbi sipërfaqe, në sajë të balonave gjigante, në atmosferat më të larta.
3- Vendrojat e satelitëve



Një alternativë tjetër, nëse do të na duhet të lëmë planetin, do të ishte kolonizimi i satelitëve si hënat dhe asteroidet. Vendrojat e sateliteve me gjasa do të ishin specifike varësisht burimeve të disponueshme në satelit. Pothuajse të gjithë elementët e njohur mund të gjenden në forma të qëndrueshme në asteroide ose në kometa.


Satelitët e pasur me elementë ose minerale specifike mund të minoheshin dhe materialet e tyre mund të transportoheshin lehtësisht në sajë të mungesës së gravitetit të fortë. Sasi të mëdha të ujit të ngrirë dhe të përbërjeve me përmbajtje karboni janë vënë re në hënat që rrotullohen rreth Saturnit, Uranit dhe Neptunit. Njëra nga hënat e Jupiterit, Ganymede, ka madje një magnetosferë, e cila mund të reduktojë rrezatimin diellor në sipërfaqe.

Vendrojat në satelite, ndërsa janë kyçe për marrjen e materialeve të ndërtimit ose gazit, nuk do të mund të ishin vendbanime të përhershme për njerëzit, pasi nuk do të kishte asnjë arsye për të qëndruar atje, pasi burimet janë konsumuar.
4- Stacione në hapësirë



Nëse planeti ynë dëmtohet aq sa riparimi i tij të jetë i pamundur, ose nëse popullohet mbi kapacitetin e tij, ne nuk kemi zgjidhje përveçse të largohemi diku tjetër. Hapi i parë jashtë tokës, do të ishte një habitat i madh hapësinor.


Habitatet hapësinore janë një temë popullore e trillit shkencor, por shumica prej tyre i ngjasojnë idesë së Stanford Torusit. Sipas tij, do të duhej një torus, objekt me formën e unazës, i cili kryen rrotullime të mëdha, që të ishte mjaftueshëm i madh sa të simulonte gravitet të brendshëm, duke përdorur një forcë centrifugale.

Pjesa e brendshme e torusit do të ishte mjaftueshëm e madhe sa të simulonte një mjedis natyror, që i ngjason një lugine të gjatë e që kthehet në fundet e saj, derisa takon sipër dhe krijon një rreth të plotë. Energjia do të vinte kryesisht nga energjia diellore dhe burimet e ndërtimit mund të minoheshin nga asteroidet, ose hënat dhe planetët e afërta. Për më tepër, duke pasur një shumësi të ndarë habitatesh hapësinore, do të sigurohej mbijetesa e species, edhe nëse një popullsi shkatërrohet.
5- Kolonizimi i oqeanit



Një zgjidhje e problemit të mbipopullimit dhe konsumimit në masë të burimeve do të ishte kolonizimi i oqeaneve. Një teknologji e quajtur konvertimi i energjisë termike në oqean (OTEC) përdor diferencën e temperaturës midis ujit të sipërfaqes dhe ujit të thellësisë, çka do të siguronte burime energjie lehtësisht të rinovueshme.


Energjia diellore dhe energjia e valëve mund të përftohen lehtësisht në det, gjithashtu. Teknologjia OTEC mund të sigurojë ujë të pastër, i cili do të ndihmonte së tepërmi bujqësinë hidroponike. Zgjatimi i habitateve njerëzore do të kërkonte ndërtimin e qyteteve nën ujë, pjesërisht të zhytura ose qytete mbi ujë. Janë sugjeruar megastruktura të tilla si Piramida Shiramizu, por për shkak të peshës shumë të madhe të përfshirë, ky projekt do të kërkonte një teknologji, që nuk është ende e gatshme.
6- Rregullimi i planetit



Në rast të një shkatërrimi në masë, si për shembull, një holokaust nuklear, impakti nga një asteroid, apo shkatërrime të tjera mjedisore me shkallë të gjerë, njëra mënyrë e mbijetesës së njerëzve është thjesht rindërtimi i planetit.

Njerëzit, me gjasa do të detyroheshin të vendoseshin në vende të paprekura, ose më pak të prekura nga shkatërrimi. Sigurimi i ushqimit dhe i ujit nuk është aq i vështirë sa mund të mendohet. Ka shumë teknika për pastrimin dhe sterilizimin e ujit. Zgjidhja afatshkurtër për ushqimin do të ishte kërkimi i tij në natyrë. Shpërthimi bërthamor mund të prekë ushqimet, frutat dhe perimet, duke i rrezikuar ato minimalisht.


Zgjidhja afatgjatë mund të përfshijë rifutjen e specieve të shkatërruara në natyrë. Në Norvegji gjendet vendi ku ruhen 250 milionë fara, të cilat kanë një kapacitet total prodhimi më shumë se 2 miliardë. Ky vend ndodhet brenda një mali, afër Polit të Veriut, 400 këmbë mbi nivelin e detit dhe shumë larg pllakave tektonike. Nëse zinxhiri ushqimor do të dëmtohej, vende të tilla do të ishin të rëndësisë kyçe për mbijetesën tonë.
7- Evolucioni artificial



Nëse zinxhiri ushqimor ndërpritet nga ndonjë pandemi mes njerëzve, një alternativë për të luftuar këtë mund të jetë manipulimi gjenetik.

Shkencëtarët tashmë kanë arritur të kuptojnë se si mund të kontrollojnë evolucionin e një virusi, në mënyrë që të manipulojnë sjelljen dhe riprodhimin e tij dhe ata gjithashtu mund të manipulojnë dhe të zëvendësojnë gjenet e njerëzve.


Viruse të padëmshme mund të evoluojnë, kështu që të tejkalojnë sistemet e imunitetit, duke i bëra ata sisteme perfekte të shpërndarjes për drogat që shënjojnë qeliza specifike. Inxhinieria gjenetike dhe terapia e gjeneve te njeriu munden potencialisht të ndalojnë prekjen e brezave të ardhshëm nga sëmundje të caktuara, si dhe të ndihmojnë ata të krijojnë hapësira për gjenet e nevojshme, në vend të atyre që janë të dëmshme, teknikë e quajtur terapia gjenetike e qelizave somatike.
8- Jeta nën tokë



Në fillim të viteve 1930, u krijuan plane për të krijuar një ndërtesë të madhe nëntokë, pas një gërmimi të madh.

Kjo u propozua si një zgjidhje inxhinierike për t’i bërë ballë tërmeteve në Japoni.


Ideja nuk u realizua asnjëherë, por zgjatimi i habitatit njerëzor nën tokë është prej kohësh një ide popullore. Nëse sipërfaqja e tokës bëhet e pabanueshme për njerëzit, për çfarëdolloj arsye, rrezatimi nuklear ose solar etj, jetesa nën tokë mund të jetë një zgjidhje për mbijetesë, transmeton tiranaobserver.

Problemet e dukshme do të jenë mungesa e dritës së diellit, ajrimi, ushqimi dhe uji, por, siç kemi dëgjuar së fundi nga minierat në Kili, çështjet psikologjike që lidhen me të qenit nën tokë janë të shumta dhe mirëqenia e shëndetit mendor është po aq e rëndësishme sa mirëqenia e shëndetit fizik. Bujqësia nën tokë mund të zhvillohet, por ciklimi dhe energjia efeciente do të përbënin problem. Në instancë të fundit, jetesa nën tokë do të ishte me gjasa një periudhë e përkohshme, derisa të mundësohej rikthimi në sipërfaqe.

Toka e dytë, më e afërta me tonën

Shkencëtarët zbulojnë Tokën e dytë, më e afërta me tonën (Foto/Video)
Një planet shkëmbor që mund të përmbajë aalienë është zbuluar tani nga shkencëtarët.


Sipas tyre është aq afër se ne mund të udhëtojmë atje, shkruan The Indipendent.

Bota e re është vetëm pak më e madhe se Toka dhe është vetëm 4 vite dritë larg. Ky yll është më i afërti nga gjithë sistemi ynë diellor.
4
Është “Toka e dytë” më lehtësisht e studiueshme nga shkencëtarët. Dhe duket si një vend perfekt për të shërbyer si shtëpi për alienët.

Planeti, i njohur si Proxima B, është aq afër sa që brezat e ardhshëm të anijeve kozmike do të mund të udhëtojnë lirisht atje. Sipas The Independent edhe njerëzit e Tokës mund ta vizitojnë atë, transmeton oranews.

6
Shkencëtarët deri më tani po shpresojnë të jenë të aftë të eksplorojnë planetin më shumë dhe të përpiqen të gjejnë jetë atje.

10 planetët që ngjajnë me Tokën

A ka jetë tjetër në hapësirë? NASA: Këto janë 10 planetët që ngjajnë me Tokën (Foto)
Është e vështirë të imagjinohet se sa i madh është universi në të vërtetë dhe askush nuk e kupton plotësisht se çfarë ka atje. Por me avancimet në teknologji, eksperimentet në hapësirë janë duke u bërë gjithnjë e më efikase.


Falë kësaj, studiuesit dhe astronomët tani mund ta studiojnë dhe ta kuptojnë universin më mirë se kurrë më parë.

Në muajin gusht të këtij viti, shkencëtarët kanë zbuluar një planet të ngjashëm me Tokën, i cili sillet afër Diellit.


2

2

Planeti Proxima b, gjendet katër vjet dritë larg Tokës dhe rrotullohet rreth diellit Proxima Centauri, i cili është ylli më i afërt me Diellin, kanë thënë shkencëtarët e një ekipi të udhëhequr nga britanikët.


Shkencëtarët e kanë zbuluar këtë planet nga të dhënat e teleskopit në Observatorin Evropian Jugor në Kili, i cili monitoron ndërrimet e dritës nga yjet për të përcaktuar praninë e planetit.

Proxima b ka një masë më të madhe 1.3 herë se të Tokës, por orbitat e saj janë më afër diellit të tij. Ai rrotullohet rreth diellit çdo 11 ditë.

Për shkak se ylli është më i dobët se Dielli, Proxima b mund të jetë zonë e ashtuquajtur e banueshme, pasi ajo nuk është as shumë e nxehtë dhe as shumë e ftohtë që të mbështesë jetën dhe temperaturat mund të lejojnë praninë e ujit të lëngët, thanë studiuesit. Por akoma nuk dihet nëse ky planet ka atmosferë apo përmban ujë. Shkencëtarët kanë zbuluar më shumë se 3,500 planete jashtë sistemit diellor, por Proxima b sjell një mundësi për misionet në hapësirë në të ardhmen

Studime të shumtë tregojnë se ka edhe planetë të tjerë që ngjajnë me Tokën. Ja cilët janë disa prej tyre:
3
Planeti Gliese 163c


3

Ky planet ndodhet rreth 50 vite dritë larg dhe orbiton rreth yllit të tij për 26 ditë. Shkencëtarët nuk e dinë nëse ky planet është shkëmbor, i gjithi oqean apo është vetëm një re e madhe gazi, pasi ata nuk e dinë se nga çfarë përbëhet plotësisht atmosfera e këtyre planeteve. Sipas një teorie atmosfera e planetit Gliese 163c është shumë e nxehtë dhe e trashë për të mbështetur pothuajse çdo lloj jete.
4
Planeti Gliese 832c

4

Zbuluar në vitin 2014, planeti Gliese 832c është i vendosur 16 vite dritë larg në konstelacionin GRUS. Ka dy rezultate të mundshme për këtë planet. Mundësia e parë është se ky planet mund të jetë një super-Tokë, me një atmosferë të pasur si e jona dhe mundësia e dytë për shkak të madhësisë së tij 5.4 herë më të mëdhe se Toka, ky planet mund të jetë një super-Venus me të njëjtin shans si 163c Planeti Gliese.
5

Planetet Tau Ceti e dhe Tau Ceti f

5

Në dhjetor të vitit 2012, u gjtën pesë planetë, të cilët orbitonin rreth yllit Tau Ceti, por vetëm dy prej këtyre planetëve (Tau Ceti E dhe F) janë konsideruar potencialisht të banueshëm. Ata janë vetëm 12 vite dritë larg planetit tonë. Planetet Tau Ceti e Tau Ceti dhe f janë të dy të mëdhenj sa Toka. (Planet Tau Ceti e është 4.3 herë më i madh, ndërsa Tau Ceti f është 6.6 herë më i madh.)
6
Planeti Gliese 581g

6


Madhësia e planetit Gliese 581g është gati tre deri në katër herë më e madhe se Toka, dhe ai është shumë afër nesh në një distancë prej vetëm 20 vite dritë larg! Ky nuk është planeti i vetëm në zonën e tij, pasi ka edhe pesë planetë të tjerë të cilët mund të jenë të bnueshëm.
6
Planeti Gliese 667Cc

7

Planeti Gliese 667Cc bën pjesë në konstelacionin e Akrepit. Ky planet është “tidally closed”, që do të thotë se tregon gjithmonë të njëjtën fytyrë tek sa rrotullohet rreth diellit e tij. Ky planet është 80% më i madh se Toka dhe orbiton plotësisht yllin e tij çdo 28 ditë. Pra, ditëlindja juaj vjen rreth çdo 4 javë. Çfarë më shumë ju mund të kërkoni?

Planeti HD 85512 b

8
8

I vendosur vetëm 35 vite dritë larg nga Toka në konstelacionin jugor të Velas, ky planet është një nga exoplanetët më të mirë që gjenden jashtë sistemit tonë diellor. Ky planet është rreth 3.6 herë më i mëdh se Toka.
9
Planeti Kepler 69c

9

Kur astronomët në NASA zbuluan planetin Kepler 69c në vitin 2013, ai është konsideruar si planeti që ngjan më shumë me Tokën. Ai është rreth 50% më i mëdha se Toka. Ai ndodhet 2700 vite dritë largnesh dhe orbiton për 242 ditë një yll të ngjashëm me diellin tonë.

10
Planeti Kepler 22b

10

Shkencëtarët dhe astronomët kanë vlerësuar se temperaturat e planetit janë afërsisht të njëjta si të Tokës. Ai rrotullohet rreth yllit të tij për 290 ditë dhe ka një magnitudë rreth 2.4 herë më të mëdhe se Toka. Problemi i vetëm i vërtetë është fakti se ai është 600 vite dritë larg nesh.
11
Planeti Kepler 62f

11


Sipas një studimi ka shumë mundësi që planeti Kepler 62f të jetë i mbuluar plotësisht me ujë. Ai ka një madhësi rreth 1.4 herë më të madhe se Toka dhe është rreth 1.200 vite drite larg, transmeton tiranaobserver .
12
Planet Kepler 186f

12

Kepler 186f është relativisht të njëjtën madhësi me tokën. Shkencëtarët nuk e konsiderojnë këtë planet si binjak të Tokës, por më shumë si një kushëri të largët të saj. Ai orbita plotësisht yllin e vet çdo 130 ditë. Ai ndodhet 500 vitë drite larg.

Mizoritë e luftës në Kosovë, 1998/1999. Veprimet makabre të soldateskës serbe në Kosovë:“Histori të tmerrit 1998-1999”.

Nga Flori Bruqi  Sanije Gashi, zonja e madhe e kulturës shqiptare.... “M'u kujtuan, saora, tragjeditë e Shekspirit, edhe ‘Ferri' i D...