‘Fundi i botës’… aty ku stërviten forcat speciale më të mira në Tokë

Shtetet me zhvillim të lartë, duhet të kenë edhe siguri më të lartë, dhe për këtë shpesh forcat speciale me ndërhyrjet e tyre tregojnë seriozitetin shtetëror.

Si pjesë e trajnimit dimëror, forcat speciale amerikane, pjesëtarët e këmbësorisë së lehtë, u hodhën në ujin e akullt të Letonisë, në një vrimë të bërë në një liqen të ngrirë.

Këtë, ata e bënë nën drejtimin e instruktorëve të tyre lituanez.

Ky trajnim praktik është testim për mbijetesë në situata ekstreme të motit.

Koment mbi librin “Enver Hoxha”/ Stalinizëm me specifikë shqiptare

Blendi Fevziu ka lindur me 18 maj 1969. Ai është drejtues i emisionit Opinion që në 31 gusht 1997. Është diplomuar për letërsi dhe gjuhe shqipe në Universitetin e Tiranes me 1991.

Në vitin 1989 ka qene pjesë e stafit te gazetës Studenti në Universitet. Me dhjetor 1990 dhe shkurt 1991 ka qene pjesëmarrës aktiv i Lëvizjes Studentore që solli ndryshimin e regjimit në Shqipëri. Në 5 janar 1991 ka qene bashkëthemelues i gazetës Rilindja Demokratike, organi i pare i shtypit te lire pas thuajse 70 vitesh në Shqipëri.



Karreira në mediat e shkruara

Kryeredaktor i Gazetës Koha Jone me 1992
Kryeredaktor i gazetës Aleanca 1993 - 1996
Bashkekryeredaktor i gazetës "Poli i qendrës" 1996
Shef i Politikes në gazetën "Indipendent" 1997
Redaktor në Revistën Klan 1996 - 2001
Drejtor i gazetës Korrieri 2001 - 2005
Drejtor i gazetës Koha Jone 2007 - 2008

E diela debat

Në vitin 1997 filloi në TVSH emisionin "E diela debat", emision i përjavshëm i debatit politik që transmetohej direkt, ditën e diel, në ora 20:30.

Emisioni Opinion

Në tetor 1998 emisioni u transferua në Tv Klan. Qe prej vitit 1999 emisioni u transferua te enjten në ora 21.00 dhe që nga 2001 u quajt Opinion. Prej vitit 2008 Opinion transmetohet 4 here në jave, nga e hëna te merkuren në ora 22:30 dhe te enjten në ora 21:00.

Botime

"100 ushtare" 1992 (bashkautor me Ben Blushi) ;
"Piedestale pa Statuja" 1994 ;
"Gjysma tjetër e botes" 1996 ;
" Para dhe pas kamerave" 1999 ;
" 50 + 1" 2004 ;
"Histori e Shtypit Shqiptar 1848 - 2005" 2005 ;
"Jeta ime... Intervistë me Blendi Fevziun" 2010 ;
"Hiri i Vullkanit" 2010 ;
"Piedestale pa Statuja" (Ribotim i plotësuar) 2011 ;
"Enver Hoxha" Biografi 2011 ;
"100 vjet" - nje ekskursion ne politiken shqiptare 1912 - 2012 (2012)

******

Pas viteve '90 dëshira për ta treguar historinë e Enver Hoxhës dhe të karrierës së tij ashtu siç ishte, reale, shpesh i zhyti rrëfimtarët në kurthin e kalimit të cakut, të denigrimit pa shkak dhe të memuaristikës së diktuar nga zhvillimet e ditës. Enver Hoxhën u orvatën ta zhdukin nga çdo piedestal, duke nisur nga pyetjet bazike: A kishte qenë ai realisht komunist? A kishte qenë ai i pari i Partisë apo e kishte uzurpuar Partinë që mori pushtetin në dorë? Pothuajse askush nuk pati kthjelltësinë të kuptonte se e gjitha kjo kishte pak rëndësi. Enver Hoxha iu imponua lëvizjes komuniste, shfrytëzoi problemet dhe grindjet në gjirin e saj, lëvizi me talent spikatës mes liderëve të zhurmshëm të kohës, u ngjalli atyre besim, iu imponua, doli në krye dhe, më pas, i eliminoi një nga një...(Floripress)

Koment mbi librin “Enver Hoxha”

Stalinizëm me specifikë shqiptare

Nga K.K. Khudoley –

Akademik Rus

Gjatë viteve të fundit ka një tendencë, e cila është orientuar në fushën e studimeve biografike, për të përqendruar vëmendjen në lëvizjet e spikatura komuniste. Shtëpia botuese I. B. Tauris në Londër, ka prodhuar serinë “Jeta e komunistëve” ku ka shfaqur disa biografi të plota të VladyslaV Gomulka, Josip Broz Tito, Imre Nagy, Georgi Dimitrov, dhe disa të tjerë. Edhe pse libri i Blendi Fevziut, për komunizmin shqiptar dhe diktatorin Enver Hoxha nuk është pjesë e serisë, ai sërish meriton një vëmendje serioze. Në dallim me figurat e tjera të lartpërmendura politike, biografitë e të cilëve tashmë janë paraqitur gjerësisht në një sasi të konsiderueshme të letërsisë, përpjekja e B. Fevziut është me të vërtetë e para për të krijuar një biografi, më shumë ose më pak të plotë, të E. Hoxhës. Fevziu nuk është një historian me profesion; gazetari i njohur shqiptar ka prodhuar një serë emisionesh televizive në lidhje me E. Hoxhën, të cilat tërhoqën shumë vëmendje në Shqipëri.

Seria televizive siguroi bazën për librin (p. X-XI). Ndoshta, si pasojë e një zhanëri origjinal, libri nuk është vetëquajtur si tregim i qetë, i rrugës së diktatorit, por më tepër si një grup i skicave të dukurive më të rëndësishme të jetës së tij. Fevziu ka vënë në përdorim një lëndë të gjerë arkivore, shumë prej të cilave i ka sjellë në dritë për herë të parë në këtë libër. Për më tepër, janë të shumta burimet që ka përdorur, pasi në libër ka referenca nga dëshmitarë okularë, intervista, kujtime, vlerësime, dhe argumentet që hedhin dritë mbi kontekstin historik në të cilin E. Hoxha erdhi në pushtet dhe zotëroi për kaq shumë vite.

B. Fevziu madje nuk e fsheh qëndrimin e tij negativ ndaj Enver Hoxhës, i cili pa dyshim ka qenë sundimtari më brutal dhe më i përgjakshme në historinë e Shqipërisë. Megjithatë, ajo që e bën këtë libër kaq të fortë është se autori ka kërkuar dhe ka arritur të paraqesë këndvështrimet e ndryshme, nga kundërshtarët si edhe nga mbështetësit e ish-diktatorit.

Identiteti i Enver Hoxhës paraqitet si një figurë narciziste politike, me një grusht të hekurt dhe me një epsh të madh për pushtet. Në varësi të mendimit të autorit, e cila është vërtetuar edhe nga burime të tjera, këto veçoritë të karakterit paranojak, të Hoxhës janë përforcuar nga gruaja e tij Nexhmije Hoxha (p 96.). Autori tregon se ajo ka ushtruar më shumë ndikim në politikën e vendit, duke mbajtur nën mbikëqyrje disa poste të rëndësishme edhe pas vdekjes së burrit të saj – nën pasuesin e tij Ramiz Alia.

B.Fevziu tregon bindshëm se, ndërsa populli shqiptar jetonte në mjerim, ose, në fakt, i uritur, Enver Hoxha dhe shoqëruesit e tij ishin duke shijuar jetën e tyre komode. Një seksion i tërë i librit është i mbushur me kujtime të detajuara për jetesën në ish Bllok – Tiranë, në të cilët jetonin antarët dhe kandidatët e pushtetit. Vetëm ata dhe jo të tjerë ishin në gjendje të përdornin dyqanet e veçanta të rrobave perëndimore, dhe të siguronin shumë privilegje të tjera në dispozicion të tyre. Banorët e Bllok-ut ishin pjesë ekskluzive e një kaste të lartë – fëmijët dhe nipërit e tyre martoheshin në rrethin e tyre të ngushtë (pp. 162-163). Natyrisht, ata kishin kujdes të veçantë mjekësor; kishin trajtim të veçantë dhe vëmendjen e mjekëve të huaj. Enver Hoxha nuk ishte kursyer të sillte specialistë të huaj për ta trajtuar në shumë raste(f 200-211.). Mospërputhja mes thirrjeve zyrtare për barazi dhe realitetit të ashpër, ishte shumë e madhe.

Natyrisht, terrori në masë ishte një karakteristikë përbërëse e regjimit komunist në Shqipëri, ashtu si në shumë vende të tjera. B. Fevziu nuk e shpreh atë, por nënkuptohet që ka pasur një bazë konceptuale për terror masiv në Shqipëri- viktimat e saj nuk ishin vetëm ata që i rrezistuan regjimit, por edhe për ata që thjesht nuk i plotësuan kriteret për t’u bërë pjesë e kësaj “shoqërie të re.” Urdhrat e parë për të krijuar kampet e përqendrimit, u dhanë nga Enver Hoxha në fund të vitit 1944. Atëherë u mbajt shfaqja e gjyqit të parë, ku u dënuan pothuajse të gjithë kuadrot dhe figurat e shquara politike të cilët simbolizonin, ngjarje e mëparshme historike, duke përfshirë edhe ata që në vitin 1912 kishin nënshkruar Deklaratën e Pavarësisë së Shqipërisë. Gjyqi i dytë i madh politik ka ndodhur në vitin 1949, kur në mesin e shumë figurave të dënuara përfundoi Koçi Xoxe, i cili deri në atë moment kishte mbajtur pozitën rangut të dytë brenda partisë komuniste.

Dënimi i tij, i shoqëruar nga një numër zyrtarësh të tjerë të nivelit të lartë, erdhi pas akuzave për qëndrimet e tyre pro Jugosllavisë, në një moment kur marrëdhëniet me këtë të fundit ishin duke u prishur. Libri nuk përmban të dhëna të sakta mbi numrin e viktimave të terrorit, por B. Fevziu përshkruan një tablo dramatike në lidhje me historitë e mirëfillta të disa njerëzve. Jeta e tyre ishte shkatërruar, edhe pse në disa pika ata mund të kenë dhënë një shërbim të paçmuar. Kështu, u dënua me vdekje Bahri Omari – i cili ishte kunati i Enver Hoxhës dhe gjatë një periudhe të shkurtër – Ministri Shqiptarë i Punëve të Jashtme. Ai u ekzekutua pavarësisht nga fakti se në vitin 1942, menjëherë pas martesës Enveri dhe Nexhmija (atëherë të dy figura të shquara brenda partisë komuniste), qëndruan për tetë muaj në shtëpinë e tij. Enver i kërkoi atij që të mos emigrojnë, duke i dhënë garanci personale për imunitet (p. 96). Prokurori i përgjithshëm në gjyq ishte një nga shokët e klasës së Enver Hoxhës, Bedri Spahiu. Gjyqi u zhvillua ndërsa mijëra vetë e ndiqnin atë nëpër rrugë nga altoparlantët që qenë vendosur kudo në Tiranë.

I ngjashëm ishte fati i pothuajse të gjithë udhëheqësve, anëtarëve të qeverisë dhe bashkëpunëtorëve të cilët kanë punuar me E. Hoxhën. Ata u ekzekutuan, burgosën, internuan, ose u shtynë për të kryer vetëvrasje. Pothuajse të gjithë të afërmit dhe miqtë e tij u persekutuan si pasojë, edhe në qoftë se ata nuk kishin asnjë lidhje me politikën. Të njëjtin fat patën shumë mike femra të Nexhmije Hoxhës. Në fund të jetës së saj ajo ngeli vetëm. I vetmi që i mbijetoi eliminimit ishte R. Alia – i cili ishte ende në nivele të larta të politikës dhe shumë më i ri se Hoxha.

Ndër tiparet tipike të regjimit të Hoxhës ishte kulti i tij personalitetit. Madhëstia e tij si sekretar i parë i Komitetit Qendror të Partisë së Punës të Shqipërisë himnizohej në të gjithë mediat, propaganda verbale ishte e shtrirë edhe në sistemin e arsimit, kulturës. Megjithatë, duke imituar J. Stalinin, E. Hoxha dëshironte të ishte bashkëpunëtor, i vërtetë dhe direkt i kultit dhe personalitetit të tij. Në këtë aspekt, një interes të madh paraqet ajo pjesë e librit, ku autori tregon historinë e marrëdhënieve të E. Hoxhës me Ismail Kadare, një shkrimtar i shquar shqiptar i cili gjithnjë ka qenë një konkurrent serioz për Nobel. Sapo u bë e njohur se I. Kadare kishte qëllim të shkruante një roman në lidhje me konfliktin sovjeto-shqiptar, ai dhe bashkëshortja e tij u ftuan menjëherë për të biseduar me Enverin dhe Nexhmijen në lagjen e tyre private. Si rezultat i këtij, romani i Kadaresë “Dimri i madh”, u bë një nga ngjasimet më të afërt të vijës zyrtare të asaj që kishte ndodhur. Megjithatë, Kadare tërhoqi kritika të ashpra nga bërthama e segmenteve komuniste. Duket se nga E. Hoxha u pritën më shumë sulme ndaj Kadaresë, por nuk pati sulme të drejtpërdrejta kundër shkrimtarit,(fq. 188). Në mënyrë të qartë, E. Hoxha kërkonte bashkëpunimin e I. Kadaresë për ardhmen e vendit. Por fati i shumë intelektualëve të njohur, doli mjaft tragjik.

Gjatë pothuajse gjithë periudhës së sundimit të tij, Hoxha i qëndroi një kursi konfrontues ndaj Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe Britanisë së Madhe. Fevziu tregon një detaj interesant. Një moment në Perëndim u shpresua, veçanërisht në Britani, që E. Hoxha, i cili ishte i vetmi lider komunist në Evropën Lindore që kishte kaluar vitet e tij studentore në Francë, mund të renditej, të paktën pjesërisht, në favor të vlerave demokratike (fq. 121). Realiteti nuk mund rezultoi kështu, pasi ai refuzoi të lejojë kandidatët e pavarur për të marrë pjesë në zgjedhjet për Kuvendin e parë Popullor (zgjedhjet u mbajtën pikërisht sipas formulës sovjetike – ka pasur vetëm një konkurrent i vetëm me dorë nga partia komuniste për çdo vend). Misionet britanike dhe amerikane u largua nga Tirana. Marrëdhëniet me Tiranën, u përkeqësuan pasi dy luftanije britanike ranë në mina në ngushticën pranë ishullit të Korfuzit. Linja zyrtare ishte se minat ishin të mbetura nga Lufta e Dytë Botërore. Megjithatë në vitin 1990 B. Spahiu deklaroi se minat ishin vendosur nga ushtria jugosllave me kërkesë të qeverisë Shqiptare (p.126). Në fakt, në vitin 1947 e njëjta histori është komunikuar personalisht me V. Molotov nga vetë E. Hoxha, i cili ka pranuar se vendimi për të vendosur ato mina pa një konsultim paraprak me Rusine ka qenë një gabim [1, l. 5-6]. Më vonë E. Hoxha do të injoronte edhe sugjerimet më të parrezikshme që kërkonin rivendosjen e marrëdhënieve me Shtetet e Bashkuara dhe Britaninë e Madhe.

Natyrisht, puna e B. Fevziu nuk është e përsosur, ndërsa disa prej argumenteve janë të diskutueshme. Por duhet theksuar se disa prej tyre janë veçanërisht te rëndësishme.

Së pari, struktura e librit duket larg nga çështja e politikave të jashtme të kohës. Psh, lidhjet e Enver Hoxhës me Bashkimin Sovjetik. Autori ka përdorur pak nga materialet e publikuara nga arkivat sovjetike ose ndonjë shkrim nga studiuesit rusë. Në këtë pjesë ka disa pika shumë të diskutueshme. Për shembull, dikush mund ta ketë të vështirë të pajtohet me deklaratën se “marrëdhëniet e Hoxhës me Hrushovin qenë normale deri në vitin 1955” (p.147). Në fakt, ato qenë përkeqësuar menjëherë pas vdekjes së J. Stalinit. Në qershor të vitit 1953 udhëheqësit sovjetikë kërkuan që E. Hoxha të zbusë politikat e tij brenda dhe jashtë vendit [3, l. 2-12]. Nën presionin e Bashkimit Sovjetik, E. Hoxha u detyrua të heqë dorë nga posti i kryeministrit, si dhe ato të ministrit të mbrojtjes dhe të punëve të jashtme. Ai filloi me të vërtetë të frikësohet nga N. Hrushovi i cili mund të përpiqej për ta zëvendësuar atë me një nga mbrojtësit e tij, apo një tjetër aleat. Përveç kësaj, udhëheqja e re sovjetike u angazhua në një fushatë të përmirësimit të standardit jetësor të qytetarëve sovjetike dhe vendosi të ndërpresë ndihmat e tyre në vende të tjera, përfshirë edhe Shqipërinë. Pra, E. Hoxha duhet të harronte një numër të planeve ambicioze. Ai ishte i frustruar edhe me afrimin sovjetiko – Jugosllav të 1955-56. Në prag të vizitës së N. Hrushovit në Beograd (1955) E. Hoxha u shfaq si udhëheqësi komunist i vetëm i cili foli kundër tërheqjes së rezolutave të hartuara nga Zyrat e Informacionit të disa partive komuniste ndaj Jugosllavisë, edhe pse disa ditë më vonë, pas takimit me të dërguarin sovjetik, Hoxha mohoi pozitën e tij [4, с. 616-618]. Libri nuk flet shumë për ndikimin e Kongresit të 20-të C.P.S.U., denoncimin e kultit të personalitetit të J. Stalinit, as për atë të kryengritjes hungareze e 1956. Megjithatë, duhet të theksohet se pikërisht këtu B. Fevziu zbulon një fakt të panjohur. Në lidhje me djalin e ish-ministrit të mbrojtjes B. Baluku, ai shkruan se në nëntor të vitit 1960, kur E. Hoxha, M. Shehu, dhe R. Alia ishin në udhëtimin e tyre për në Moskë, ambasadori i Bashkimit Sovjetik ka inkurajuar Ballukun për të kryer një grusht shtetit, por ka marrë një refuzim prej tij(pp.132-133). Thashetheme kishte kohë që qarkullonin, që në vitin 1960, BRSS kishte planifikuar komplot për të hequr E. Hoxha me ndihmën e ushtrisë shqiptare, por para citimit të Fevziut, vetëm ushtarakë të rangut shumë të ulët e kanë pohuar këtë. Nëse janë apo jo të vërteta këto, nuk dihet. Fevziu është faktikisht korrekt kur thotë se kjo nuk mund të konfirmohet përfundimisht derisa arkivat përkatëse sovjetike të hapen.

Së dyti, libri do të kishte përfituar shumë, në qoftë se B. Fevziu do të kishte hetuar arsyet se pse E. Hoxha ishte në gjendje ta mbante pushtetin e tij aq gjatë. Terrori, pa dyshim, ishte një faktor i rëndë, por do të ishte një thjeshtësim i përgjithësuar për të qënë arsyeja e vetme. E. Hoxha arriti të ndërtojë një bazë të fuqisë së regjimit, të përbërë nga masat e varfra dhe fshatarë të keq-arsimuar të cilët sollën me vete në qytet paragjykimet dhe stereotipet e një shoqërie tradicionale. E. Hoxha u bashkua me lëvizjen komuniste në vitin 1930, kur ajo tashmë ishte marrë trendin nga ideologjia e stalinizmit. E. Hoxha e ruajti admirimin e tij për J. Stalinin deri në ditën e tij të fundit. Por versioni i tij i stalinizmit u përzie në mënyrë organike me nacionalizmin dhe dëshirën që të drejtojë Shqipërinë, i vetëm nga çdo kërcënim i pranishëm ose imagjinar i pavarësisë së saj. Kështu, një version shqiptar i nacional-stalinizmit u ngjiz. Ballafaqimi me Perëndimin dhe konfliktet me Jugosllavinë, BRSS dhe Kinën e çuan Shqipërinë në izolim total ndërkombëtar. Megjithatë, në sytë e shumë njerëz në Shqipëri ato konflikte ndihmuan për t’i siguruar legjitimitet regjimit. Është interesante se në të gjitha pyetjet e tjera lidhur me kombësinë E. Hoxha ka qenë gjithmonë shumë i kujdesshëm. B. Fevziu është absolutisht i saktë kur ai vë në dukje se E. Hoxha nuk kishte ngritur ndonjë pretendim për Kosovën (p.134). Natyrisht, çështja e qëndrimit të E. Hoxhës për problemin e Kosovës do të ishte një përpjekje më hetimore.

Në përgjithësi, libri i B. Fevziut është një shembull i një hulumtimi të suksesshëm biografik, i cili do të mund t’u rekomandohej të gjithë atyre që janë të interesuar për Historinë Europiane, në gjysmën e dytë të shekullit 20-të.

opinion.al

(Aurori është Dekan i Studimeve Europiane në Shkollën e Studimeve Ndërkombëtare në Universitetin e Shën Petërsburgut, Rusi)

Shkupi zyrtar reagon ashpër ndaj premierit shqiptar Edvin Kristaq Ramës: Kërkon të largojë vemendjen nga problemet në Shqipëri, duke ndezur zjarrin tek fqinjët

Ministria e Jashtme e Maqedonisë ka reaguar ndaj deklaratave të kryeministrit Edvin Kristaq  Rama, gjatë një interviste në ‘Klan Kosova’ mbrëmjen e së enjtes.

“Politikanët nga vendet fqinje, që kërkojnë me këmbëngulje të tërheqin vëmendjen nga problemet në vend, duke ndezur zjarrin te fqinjët janë në kundërshtim me vlerat europiane”, thotë Ministria e Jashtme maqedonase.

“Natyrisht që, më tërheqëse – thuhet në deklaratë, – është të merren me vendet fqinje, në kushtet kur kanë vështirësi me nevojat reale të qytetarëve në vendin e tyre”.

Shkupi zyrtar kërkon që si Tirana, edhe Prishtina më mirë të përkushtohen në reformat që janë shumë të nevojshme, para se të ëndërrojnë për udhëheqje dhe të krijojnë ndarje në rajon.

Edhe pse në deklaratë thuhet se nuk duan që të përmendin emrat, se kush është duke u përzier në Maqedoni, kuptohet që ajo ka të bëjë me reagimet e Edvin Kristaq Ramës dhe Hashim Thaçit në Prishtinë.

A po mbështet vertet DASH qendrimet e Donald Lu në Shqipëri?

Qendrimi i ashpër i ambasadorit Donald Lu ndaj Kryeprokurorit Llalla, por edhe vendimi për të revokuar vizat për 23 gjyqtarë dhe prokurorëve përveçse ka prodhuar shumë debate ka ngritur edhe një pikëpyetje të madhe: Aështë ky një qendrim i tij personal apo është qendrimi i Departamentit Amerikan të Shtetit? Deri tani nuk ka asnjë deklaratë të mirëfilltë zyrtare nga DASH, kjo mbase edhe për faktin se shumë zyrtarë amerikanë janë dorëhequr pas mbërritjes së administratës Trump dhe emërimet e reja ende nuk janë bërë. Por mediat kanë kërkuar një reagim nga DASH dhe konretisht Zëri i Amerikës.

“I pyetur nga Zëri i Amerikës nëse veprimet e ambasadorit Lu në Tiranë përfaqësojnë qëndrime personale dhe jo të Departamentit të Shtetit, zëdhënësi në detyrë Mark Toner u shpreh se “politika e Shteteve të Bashkuara në Shqipëri është të mbështesë anëtarësimin e vendit në Bashkimin Evropian dhe kryerjen e reformave të nevojshme për arritjen e këtij synimi”, shkruhet në lajmin e VOA.

Më tej thuhet se zëdhënësi i Departamentit të Shtetit tha se “Ambasadori Lu dhe ekipi i tij kanë punuar në partneritet me autoritetet shqiptare dhe me shoqërinë civile për të realizuar politikat dhe synimet e Shteteve të Bashkuara”.

“Shtetet e Bashkuara i bëjnë thirrje me forcë gjithë partive të respektojnë shtetin ligjor dhe procesin demokratik. Shtetet e Bashkuara duan të shohin një Shqipëri të fortë dhe të integruar plotësisht në familjen Euro-Atlantike”, përfundon zëdhënësi i Departamentit të Shtetit Mark Toner për Zërin e Amerikës.

Siç shihet, kjo deklaratë është tejet strikte dhe përfaqëson qendrimin e mëparshëm të SHBA-ve ndaj Shqipërisë. Mark Toner nuk i jep përgjigje të drejpërdrejtë pyetjes nëse Donald Lu po vepron personalist apo institucionalisht.

Departamenti i Shtetit shprehu të premten mbështetjen për ambasadorin e Shteteve të Bashkuara në Shqipëri, Donald Lu.

I pyetur nga Zëri i Amerikës nëse veprimet e ambasadorit Lu në Tiranë përfaqësojnë qëndrime personale dhe jo të Departamentit të Shtetit, zëdhënësi në detyrë Mark Toner u shpreh se "politika e Shteteve të Bashkuara në Shqipëri është të mbështesë anëtarësimin e vendit në Bashkimin Evropian dhe kryerjen e reformave të nevojshme për arritjen e këtij synimi. Kjo përfshin reformën në drejtësi, luftën kundër korrupsionit dhe krimit të organizuar si dhe luftën kundër ekstremizmit të dhunshëm."

Reagimi i Departamentit të Shtetit vjen një ditë pas shkëmbimit të akuzave publike mes Ambasadorit Lu dhe Prokurorit të Përgjithshëm Adriatik Llalla. Ambasadori Lu e akuzoi prokurorin e përgjithshëm për pengim të reformës në drejtësi. Zoti Llalla u kundërpërgjigj duke e akuzuar zotin Lu për shantazh dhe ndërhyrje ndaj institucionit të tij.

Zëdhënësi i Departamentit të Shtetit tha të premten se "Ambasadori Lu dhe ekipi i tij kanë punuar në partneritet me autoritetet shqiptare dhe me shoqërinë civile për të realizuar politikat dhe synimet e Shteteve të Bashuara. Departamenti i Shtetit ka besim të plotë tek ambasada dhe ambasadori në Tiranë", u shpreh zëdhënësi.

"Shtetet e Bashkuara i bëjnë thirrje me forcë gjithë partive të respektojnë shtetin ligjor dhe procesin demokratik. Shtetet e Bashkuara duan të shohin një Shqipëri të fortë dhe të integruar plotësisht në familjen Euro-Atlantike", përfundon zëdhënësi i Departamentit të Shtetit Mark Toner.

Ish-ministri i Drejtësisë, Ylli Manjani: Projekti 1 miliard euro i shpallur nga kryeministri është pastrim parash

Ish-ministri i Drejtësisë, Ylli Manjani ka deklaruar se projekti 1 miliard euro i shpallur nga kryeministri Rama është pastrim parash.

Me anë të një shënimi në Facebook, Manjani shkruan se kultivimi dhe tregtia e hashashit ka mbledhur 1 miliard euro, por u duhet një vend për t’i fshehur.

Ai nënvizon se mënyra më e mirë është investimi. Sipas tij, investimi në projekte qeveritare është më i sigurti.

“Skema tipike e pastrimit të parave që vijnë nga ekonomia e zezë dhe kriminale kërkon një kontratë (shërbim, Koncension apo PPP) me qeverinë, një bankë që të jetë garante dhe një shtet të paralizuar (për tu mbrojtur nga ndjekja penale)”, thekson Manjani.

Ish-ministri i Drejtësisë shkruan se oferta në shuma të tilla u vijnë gjithmonë qeveritarëve.

“Njerëz të ndryshëm me ose pa kravatë shfaqen gjithmonë nëpër zyra ministrash e kryeministrash me ofertën “kam para por dua ti investoj, mundësisht në Infrastrukturë”. Deri më sot qeveritë tona i kanë refuzuar këto oferta sepse ishin pastrim parash”, bën me dije ai.

Ndër të tjera, Manjani, thekson se kryeministri sot shfaqet jo si refuzues, por si ofertues dhe pranues i ofertës së vet. Ndërsa, shton se kushtu ndodh vetëm kur je vetë edhe në krye të parave edhe në krye të qeverisë.

“Jo pa qëllim u shpall tani kjo nismë. Tani që i mbaroi misioni FMN qeveria i ka duart e lira të marrë borxhe jashtë sistemit të borxhit publik. Konsensionet jane borxhe të pastra për shtetin dhe shoqërinë, por qeveria nuk i regjistron si boxh menjëherë”, shkruan ai.

Sipas ish-ministrit, tani i mblodhen paratë e gati tre viteve aktivitet informal e kriminal të kultivimit dhe tregtimit të hashashit, por edhe aktiviteteve të tjera të paligjshme, thuajse askush nuk u dënua apo iu sekuestrua pasuria!

“Vetëm viktima të krimit dhe disa malësorë Lazaratas janë shumë pak për të provuar suksesin imagjinar të Kryeministrit në luftën kundër drogës. Drejtësia në këtë rast nuk është 100% fajtore, sepse shumë pak nga ata që u kapën i shpëtuan denimit! Trafikantët e vërtëtë vetëm u pasuruan dhe tani janë gati të investojnë”, shkruan Manjani.

Ndër të tjera, ai, thekson se sulmi me qëllim bllokimin e Prokurorisë synon në thelb të garantojë siguri për investitorët “trafikantë” që nuk do ketë hetime kur paratë të fillojnë të dalin në sipërfaqe.

“Tani duhet një projekt i tillë edhe për “tu gjetur punë” bankave që prej vitesh tashmë rropaten për të mbyllë bilancet e tyre vjetore pozitivisht. Sigurisht tani në prag të zgjedhjeve duhet ky projekt, i cili përdoret për qëllime populiste për të fituar zgjedhjet”, shkruan ish-ministri.

Ndërkaq, Manjani, bën me dije se çështja është se me këtë mënyrë edhe të tjerë përpara i kanë fituar zgjedhjet.

Ai thekson se me skemat piramidale u fituan zgjedhjet e 1996, por vetëm një vit më pas ndodhi hataja.

“Shqiptarët nuk mund t’i lajnë borxhet trafikantëve njësoj si kreditorëve seriozë të derisotëm! Si fillim nuk duhet të largohet FMN…”, mbyll komentin e tij në Facebook ish-ministri.

Kryeministri Edi Rama dhe ministri i Financave, Arben Ahmetaj, kanë lançuar para përfaqësuesve të bankave të nivelit të dytë dhe biznesit nisjen e programit të ri kombëtar të investimeve “Një miliard për rindërtim” në formën e partneritetit publik-privat për 3 vitet e ardhshme.

Presidenti Donald Trump thotë se megjithëse e “respekton” Presidentin rus Vladimir Putin, ata mund të mos kenë domosdoshmërisht një marrëdhënie të mirë.

• 

Në një intervistë për televizionin “Fox News”, Trump tha se “është më mirë të kesh marrëdhënie pozitive me Rusinë dhe nëse Rusia na ndihmon në luftën kundër ISIS-­it, një luftë madhore dhe në atë ndaj terrorizmit islamik kudo në botë, do të ishte diçka e mirë”. Por ai shtoi se nuk e di nëse do të arrijë dakordësi me Putin. I pyetur për mizoritë e kryera nga Putin në të kaluarën dhe se si mund ta respektonte atë, duke njohur historinë, Trump e krahasoi Rusinë me SHBA­-të. Trump tha se edhe në SHBA ka plot vrasës. “Si mendoni ju, se vendi ynë është aq i pafajshëm?”- tha ai sipas disa pjesëve të intervistës që “Fox News ” i publikoi, para transmetimit të plotë të saj pas disa orësh. Kreu i shumicës republikane në Senat, Mitch Mcconnell, iu përgjigj këtyre komenteve në një intervistë për CNN­-in, duke thënë se “nuk ka asnjë barazvlerë” mes Shteteve të Bashkuara dhe Putinit.

Kapet rrjeti i madh i prostitucionit në Tiranë me taksistë, tutorë dhe polic

Policia ka publikuar pamjet e operacionit të kryer në Tiranë ku u kapën 22 persona si pjesë e një rrjeti të shfrytëzimit të prostitucionit,mes tyre taksistë, tutore, shpërndarës droge, vajza që shërbenin si prostituta dhe klientët e tyre. Në videon më poshtë është momenti kur policia mbërrin në dhomat e hotelit dhe kap në flagrancë kliente e prostituta. Siç shihet nga pamjet aty është gjetur edhe kokainë.

Seks për 50 euro, kapet rrjeti i madh i prostitucionit në Tiranë me taksistë, tutorë dhe polic

Një rrjet i gjerë prostitucioni me mbi 20 vetë është kapur mbrëmjen e djeshme në Tiranë. Drejtori i Policisë së Tiranës Ervin Hodaj bëri të ditur detajet e këtij operacioni ku u kapën tutorë, prostituta dhe taksistë.

Ai tha se hetimi ka zgjatur 5 muaj dhe është dokumentuar me prova vepra penale e shfrytëzimit të prostitucionit për 11 persona, 1 është në kërkim, ndërsa 10 të tjerë po ndiqen në gjendje të lirë. Mes të arrestuarve është edhe një polic, Elton Shtrepi, 32 vjeç.

Rekrutuese të vajzave të reja për prostitucionin ishin Ambra I. dhe Fllanxe. A. Organizatorë ishin takistët e arrestuar, Arben Bici, Kujtim Karamuça, Maringlen Ahmetaj. Shuma për çdo klient shkonte nga 50 në 150 euro. Vajzat dërgohesin në hotele apo ambiente të tjera për të kryer prostitucion. Këta shtetas, në disa raste kanë siguruar dhe lëndë narkotike të llojit kokainë, të cilën ua shisnin klientëve.

PERSONAT E ARRESTUAR

Fllanxe.A ,37 vjeçe, lindur në Dibër, me shtetësi Maqedonase dhe banuese në Tiranë. Arrestuar për veprën penale të “Shfrytëzimit të Prostitucionit”, parashikuar nga neni 114 i K.penal, me preçedent të mëparshëm penal për të njëjtën tendence kriminale.
Ambra .I, 21 vjeçe lindur dhe banuese në Tiranë, e dënuar më parë për të njëjtën veper penale. Arrestuar për veprën penale të “Shfrytëzim Prostitucionit” parashikuar nga neni 114 i K. Penal
Anxhela Xh, 36 vjeçe ,banuese në Tiranë. Arrestuar për veprën penale të “Prostitucionit “dhe “Shfrytëzim Prostitucioni”,parashikuar nga nenet 113 dhe 114 të Kodit Penal.
Maringlen Ahmetaj, vjeç 33 banues në Tiranë, taksist, ndaluar për veprën penale të “Shfrytëzim Prostitucionit”,dhe “Shitjes narkotikëve”parashikuar nga nenet 114 dhe 283 te K. Penal.
Arben Bici,36 vjeç ,banues në Tiranë,taksist, ndaluar për veprën penale të “Shfrytëzim të Prostitucionit në bashkëpunim”, parashikuar nga neni 114 dhe 25 i K.Penal.
Përparim Kola,41 vjeç ,lindur në Pukë dhe banues në Tiranë, taksist, ndaluar për veprën penale të ” Mos kallzimit të krimit”parashikuar nga neni 300 i Kodit Penal.
Kujtim Karamuça,50 vjeç, lindur në Librazhd dhe banues në Tiranë, taksistn ndaluar për veprën penale të ” Shfrytëzimit të Prostitucionit “dhe Shitjes së narkotikëve, parashikuar nga nenet 114 dhe 283 te Kodit Penal.
Lendi Stefani, 47 vjeç lindur dhe banues në Tiranë .Arrestuar për veprën penale “Përshtatja e ambjenteve për përdorim droge” parashikuar nga neni 285/a i Kodit Penal.
Gjergji Rusa, 24 vjeç,lindur dhe banues ne Tiranë.Arrestuar për veprën penale të“Prostitucionit”, neni 113 i K. penal.
Albion Todri, 32 vjeç ,lindur ne Berat dhe banues ne Tiranë . Arrestuar për veprën penale “Shitje, prodhim narkotikësh” dhe “prostitucion” parashikuar nga neni 283 dhe 113 i Kodit Penal.
Elton Shtrepi, 32 vjeç, banues në Tiranë me detyrë punonjës policie. Ndaluar për veprën penale të” “Ushtrimi i ndikimit të autoritetit të paligjshëm ” Shfrytëzim prostitucioni kryer në bashkëpunim , dhe Moskallëzim krimi”, parashikuar nga nenet 245/1, 114 / 25 dhe neni 300 i Kodit Penal .
Janë proçeduar në gjëndje të lirë shtetasit:

E.S ,37 vjeç banues në Tiranë, proçeduar për veprën penale të “Prostitucionit”.
G. K, 41 vjeç lindur dhe banues në Tiranë, proçeduar për veprën penale të “Prostitucionit”.
A.B, 33 vjeç lindur në Dibër dhe banues në Tiranë. Proçeduar për veprën penale të “Prostitucionit”.
R.D, 32 vjeç lindur në Dibër dhe banues në Tiranë. Proceduar për veprën vepren penale të “Prostitucionit”.
O. P, 26 vjeçe, lindur në Fier dhe banues në Tiranë. Proçeduar për veprën penale te “Prostitucionit”.
I. Gj, 28 vjeçe, lindur dhe banuese në Elbasan. Proçeduar për veprën penale të “Prostitucionit”.
J.S, 35 vjeçe , lindur ne Durres dhe banuese në Tiranë. Proçeduar për veprën penale të “Prostitucionit”.
A.B ,28 vjeçe, lindur dhe banues në Elbasan.Proçeduar për veprën penale të “Prostitucionit”.
M. T, 22 vjeçe, lindur dhe banuese në Tiranë.Proçeduar për veprën penale të “Prostitucionit”.
G. H ,32 vjeçe banuese në Tiranë .Proçeduar për veprën penale të “Prostitucionit”.
Shpallur në kërkim shtetasi :

M .K ,banues në Tiranë i dyshuar për veprën penale të “Shfrytëzimit të Prostitucionit”, parashikuar nga neni 114 I Kodit Penal.