Nga Flori Bruqi : Ballkani fuqi baruti ....

Përfaqësuesja e lartë e BE-së për Politikë të Jashtme dhe Siguri, Federica Mogherini

 Situata në Ballkan e tensionuar, të ruhet kredibiliteti i procesit integrues

Në Bruksel ka nisur takimi i Ministrave të jashtëm të BE-së në të cilin, pos temave tjera, do të diskutohet dhe për situatën e tensionuar në rajonin e Ballkanit perëndimor.

Situatën si të tensionuar e ka vlerësuar në prag të fillimit të takimit edhe përfaqësuesja e lartë e BE-së për Politikë të Jashtme dhe Siguri, Federica Mogherini, e cila javën e shkuar kishte vizituar të gjitha shtetet e rajonit në fjalë.

Ajo u tha gazetarëve në Bruksel në prag të nisjes së takimit se pret që të konfirmohet përkushtimi i BE-së për perspektivën e integrimeve evropiane të këtij rajoni.



“Sapo u ktheva nga vizita në tërë rajonin, Do të raportojë përpara ministrave sot, ndërsa më vonë gjatë javës edhe para kryeministrave të vendeve anëtare. Situata është e tensionuar dhe kjo paraqet sfidë, si të brendshme ashtu edhe rajonale, por edhe globale. Edhe vet rajoni ka kapacitete për t’u përballur me këtë nëse ruhet kredibiliteti i procesit të integrimeve evropiane”, ka thënë Mogherini, duke shtuar se ajo pret që nga ky takim i sotëm dhe nga samiti i BE-së të enjten dhe të premten të rikonfirmohet edhe një herë gatishmëria dhe përkushtimi e BE-së për rajonin.



Në Bashkimin Evropian diplomatët thonë se në pothuajse të gjitha shtetet e rajonit të Ballkanit ka tensione, sidomos në Maqedoni dhe Bosnje e Hercegovinë dhe është e nevojshme që BE-ja të dëshmojë se përkundër problemeve të saja të brendshme nuk do ta harrojë rajonin dhe është e vetëdijshme për rreziqet që situata në rajon paraqet për tër Evropën.
Prandaj edhe kanë vendosur që këtë javë Ballkani perëndimor të jetë në agjendën e takimit të Këshillit të Çështjeve të Jashtme sot dhe në Këshillin Evropian më vonë gjatë javës.


*****

Gadishulli i Ballkanit - Gadishulli Ilirik, është një rajon gjeopolitik dhe kulturor i Evropës juglindore. Rajoni merr emrin nga malet e Ballkanit, që shtrihen përmes qendrës së Bullgarisë në Serbinë lindore. 

Rajoni ka një zonë të përbashkët prej 550.000 km² dhe një popullsi prej rreth 55 milion banorësh me dendësi 110.7 banorë /km2

Emri "Ballkan" vjen nga fjala turke qe do të thotë "një zinxhir e maleve pyllëzuar". Emri i lashtë greke për Gadishullin Ballkanik ishte "gadishulli i Haemus (Χερσόνησος τοῦ Αἵμου, Chersónēsos tou Haímou)". Ballkanit i janë referuar edhe si Evropa Juglindore.
Gadishulli Ballkanik shtrihet në Evropën Jugore dhe ka formën e një trekëndëshi, që futet thellë në Detin Mesdhe, midis Detit Adriatik, Detit Jon në perëndim, dhe Detit Marmara e Detit Egje në lindje. Konsiderohet se kufiri verior shkon deri në Triestë, Lubljanë, rrjedha e lumenjve Sava dhe Danub në gjatësi 1.200 km. Kufiri verior më tepër është kufi konvencional se natyrorë. Kushtet natyrore të gadishullit Ballkanik ofrojnë lidhje të mirë me Evropën e Mesme, dy gadishuj tjerë të Evropës Jugore, orientim kryesor kanë shtetet mesdhetare.
Gadishulli Ballkanik shërben urë lidhëse në mes të Evropës dhe Azisë. Nëpër të kalojnë rrugë të rëndësishme tokësore nëpër luginat e lumejve Moravë, Vardar, Nishavë, Maricë, Shkumbin etj.

Gadishullin Ballkanik e përbëjnë Greqia, Bullgaria, Maqedonia, Shqipëria, Kosova, Serbia, Mali i Zi, Bosnja dhe Hercegovina dhe Kroacia, pjesa evropiane e Turqisë dhe Dobruxha e Rumanisë, por jo si shtet në tërësi.


Rajonin e Ballkanit ishte zona e parë e Evropës për të përvojës ardhjen e kulturave bujqësore në epokën neolitike. Praktikat e rritjes së grurit dhe rritjen e bagëtisë ardhur në Ballkan nga Gjysmëhëna pjellore nga mënyra e Anadollit, dhe në perëndim dhe në veri përhapur në Pannonia dhe Evropën Qendrore.

Identiteti i Ballkanit është e dominuar nga pozicionin e saj gjeografik, historikisht zona ishte i njohur si një udhëkryq i kulturave të ndryshme. Kjo ka qenë një nyje midis organeve latine dhe grek e Perandorisë Romake, destinacionin e një fluksi masiv të sllavëve paganë, një zonë ku ortodokse dhe katolike Krishterimi u takua, si edhe si pika e takimit mes Islamit dhe Krishterimit.

Hartë Ballkanike e vitit 1400

Në para-klasike dhe antikitetit klasik, ky rajon ishte në shtëpi për të grekëve, ilirëve, Paeonians, Thracians, Dakët dhe grupe të tjera të lashta. Më vonë Perandoria romake pushtuan shumicën e rajonit dhe përhapjen e kulturës romake dhe gjuha latine, por ende mbetet pjesë e rëndësishme nën ndikimin klasike greke. Gjatë Mesjetës, Ballkan u bë terrenin për një seri luftrash midis perandorive bizantine, bullgare dhe serbe.

Ndoshta ngjarje historike që la shenjë më të madh në kujtimet kolektive të popujve të Ballkanit ishte zgjerimi dhe më pas rënia e Perandorisë Otomane. Nga fundi i shekullit 16, ai ishte bërë forcë kontrolluese në rajon, edhe pse ajo ishte përqendruara rreth Anadoll.

Hartë e Ballkanit e  vitin 1891 

Shumë njerëz në Ballkan dhe Karpatet vendin e heronjve më të madhe të tyre popullore në epokën e as sulm ose tërheqje të Perandorisë Osmane. Si shembuj, për kroatët, Nikola Šubić Zrinski dhe Petar Kružić, për serbët, Milush Kopiliqi dhe car Llazarit, sepse shqiptarëve, Gjergj Kastrioti Skënderbeu, sepse maqedonasit etnik, Nikolla Karev, për boshnjakët, Husein Gradaščević dhe për bullgarët, Vasil Levski, Georgi Sava Rakovski dhe Hristo Botev.

Hartëe e Ballkanit sipas hartografit amerikan  Anthoni Finlei 1827.

Në shekujt e kaluar disa, për shkak të luftrave të shpeshta osman në Evropë dhe rreth luftuan në Ballkan, dhe krahasuese izolimin Osmane nga përgjithshme e parë ekonomike (duke reflektuar zhvendosje të qendrës tregtare dhe politike të Evropës e gravitetit ndaj Atlantik), Ballkani ka qenë më pak të zhvilluara pjesë e Evropës.

Hartë Ballkanike e vitit  1815

Vendet e Ballkanit filluan të rifituar pavarësinë e tyre në shekullin e 19 (Greqia, Serbia, Bullgaria, Mali i Zi), dhe në një Ballkan League 1912-1913 reduktuar e Turqisë në territorin e vet i pranishëm në masë të Luftës së Parë ballkanike. Lufta e Parë Botërore u nxit në vitin 1914 me vrasjen në Sarajevë (kryeqyteti i Bosnje dhe Hercegovinë) e Franc Ferdinandit Archduke të Austrisë. Perandori osmane ishte një nga tri partitë më të rëndësishme të pushtetit qendror. Një kontribut të rëndësishëm drejt fitores mirëkuptim u zhvillua në rajon, pasi Greqia u bashkua luftës në vitin 1917, me kapitullimin e Bullgarisë dhe perandorinë osmane, gjë që çoi në kapitullimin e shpejtë të Austro-Hungarisë.

Hartë politike  e Ballkanit 1992

Suksesi greke kundër forcave të Boshtit gjatë Luftës së Dytë Botërore, dhe shqiptarë të mëvonshëm, greke dhe serbe të rezistencës, e ndryshuan kursin e luftës dhe iu dha aleatëve një hap vendimtar drejt fitores. Pas Luftës së Dytë Botërore, Bashkimi Sovjetik dhe komunizmi ka luajtur një rol shumë të rëndësishëm në Ballkan. Gjatë Luftës së Ftohtë, shumica e vendeve në Ballkan ishin të sunduara nga sovjetiket i mbështetur nga qeveritë komuniste. Greqia mbeti jo vetëm vend Sovjetik, por ishte edhe i vetmi vend në Evropë në të cilën luftë e ftohtë u "nxehta" për shkak të luftës civile greke.

Megjithatë, pavarësisht se nën qeveritë komuniste, Jugosllavisë (1948) dhe Shqipëri (1961) ra me Bashkimin Sovjetik. Jugosllavia, të udhëhequr nga Marshalli Josip Broz Tito (1892-1980), propped parë deri atëherë hodhi poshtë idenë e bashkimin me Bullgarinë, dhe në vend kërkuar marrëdhënie më të ngushta me Perëndimin, më vonë edhe bashkimin me shumë vende të treta në botë jo-Inkuadruarve. Shqipërinë në anën tjetër gravitated drejt Kinës komuniste, pas miratimit të një pozitë të izoluar.
Jo vetëm vendet komuniste ishin Greqia dhe Turqia, të cilat ishin (dhe akoma janë) pjesë e NATO-s.
Në vitet 1990, rajon ishte tejet i prekur nga konflikti i armatosur në ish-republikat jugosllave, duke rezultuar në ndërhyrje nga forcat e NATO-s në Bosnje dhe Hercegovinë, Serbi dhe Maqedoni. Statusi i Kosovës dhe shqiptarëve etnikë në përgjithësi është ende kryesisht të pazgjidhura.

Vendet e Ballkanit kontroll rrugët e drejtpërdrejtë tokës midis Evropës Perëndimore dhe South West Asia (Azi e Vogël dhe Lindja e Mesme). Që nga viti 2000, të gjitha vendet e Ballkanit janë miqësore ndaj BE-së dhe SHBA.

Greqia ka qenë një anëtar i Bashkimit Evropian që nga viti 1981, Sllovenia dhe Qiproja që nga viti 2004. Bullgaria dhe Rumania u bashkua në vitin 2007. Në vitin 2005, Bashkimi Europian vendosi të fillojë negociatat e pranimit me vendet kandidate, Kroacia, Turqia dhe Maqedonia ishin pranuar si kandidate për anëtarësim në Bashkimin Evropian. Që nga prilli 2009, Shqipëria, Bullgaria, Kroacia, Rumania dhe Sllovenia janë edhe anëtarë të NATO-s. Bosnje dhe Hercegovinë dhe se si ishte atëherë Serbia dhe Mali i Zi filloi negociatat me BE për Stabilizim dhe marrëveshjet e pranimit, edhe pse pak pas ata filluan, bisedimet me Serbinë dhe Malin e Zi ishin pezulluar për shkak të mungesës së bashkëpunimit me Gjykatën Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë.

Të gjitha vendet e tjera kanë shprehur dëshirën për t'u bashkuar me BE, por në një datë në të ardhmen.

Ballkani sot është një shumë të ndryshme etno-gjuhësore rajon, duke qenë në shtëpi të sllav të shumta, Romance, dhe në gjuhën turke, si edhe grek, shqiptar dhe të tjerët. Përmes historisë së saj shumë grupe të tjera etnike me gjuhën e tyre jetonin në zonë, në mesin e tyre Thracians, ilirët, romakët, Pechenegs, Cumans, Avaret, Celts dhe fiseve të ndryshme gjermanike-popull.

Në Gadishullin Ballkanik jetojnë rreth 55 milion banorë, me dendësi mesatare 100b/km katrorë. Në vendet veriore dhe lindore të Gallkanit dhe në Greqi shtimi natyrorë është i ulët (0,2-1,2 promila) në vendet e tjera është mes 5 dhe 8 promila, kurse në Kosovë dhe Shqipëri mes 12 dhe 15 promila.
Përbërja kombëtare e popullsisë në shumicën e vendeve ballkanike është heterogjene. Ballkani ishte tërheqës për banim e pushtime që nga antika e mesjeta. Popujt më të mëdhenj në numër janë: grekët - rreth 10 milion, bullgarët - 6.7 milion, serbët – 9 milion dhe shqiptarët rreth 7 milion. Pastaj radhiten turqit, kroatët, boshnjakët, maqedonasit, romunët dhe mazezët. Sa i përket strukturës fetare në Gadishullin Ballkanik më shumë ka ortodoks 55% dhe mysliman 35%, më pak katolik rreth 8% e të tjerë 2%.

Pjesa dërmuese e popullsisë së Gadushullit Ballkanik jeton në qytet. Më parë pjesa më e madhe e popullsisë jetonte në fshatra. Rreht 58% e popullsisë jeton në qytete. Në Bullgari dhe Greqi rreth 68% e popullsisë jeton në qytete. Ndërsa në Kosovë e Shqipëri rreth 40% e popullsisë jeton në qytete.


Qytetet më të mëdha 

Stambolli - 16.819.000 (Turqia)
Athina - 3.700.000 (Greqia)
Beogradi - 2.136.124 (Serbia)
Sofja - 1.990.000 (Bullgaria)
Tirana - 800.197 (Shqipëria)
Zagrebi - 779.145 (Kroacia)
Prishtina* - 300.000 (Kosova)
Sarajeva - 481.500 (Bosnja dhe Heregovina)
Shkupi - 452.500 (Maqedonia)
Prizreni - 361.200 (Kosovë)
Pllovdivi - 338.200 (Bullgaria)
Varna - 312.300 (Bullgaria)
Shkodra - 270.200 (Shqipëria)
Nishi - 262.500 (Serbia)
Lubjana - 258.000 (Sllovenia)
Novi Sad - 215.600 (Serbia)
Durrësi - 397.600 (Shqipëri)
Burgasi - 192.000 (Bullgaria)
Banja Luka - 189.700 (Bosnja dhe Heregovina)


Popujt në regjionin Ballkanik :
Rumun (22 milion)
Srbi (rreth 7 miliona)
Grek (10.8 miliona)
Turcq (9.2 milionë  në pjesën e Turqisë Evropiane)
Bullgar(5,7 milionë)
Shqiptar  (3 milionë)
Kosovar(rreth 2 milionë)
*Kroat  (4.5 milionë)
Boshnjak (2.4 milionaë)
Slovenë(1.9 milionë).
*Maqedon (1.4 miliona)

*Shqiptar në Maqedoni (rreth  927.000)


Vërejtje:

*Deri tani për bazë Qeveria e ka marrë numrin e banorëve, 380 mijë banorë, ndërsa prej vitit të ardhshëm kanë thënë që do ta merr për bazë regjistrimin zyrtar që thotë se në Prishtinë banojnë 197 mijë banorë. Kjo për neve është e papranueshme, e paarsyeshme dhe e pakuptueshme. Të gjithë e dinë se në Komunën e Prishtinës nuk jetojnë 200 mijë vet, por së paku 350 mijë vetë. Ndërsa, gjatë ditës në Prishtinë qarkullojnë gati gjysmë milioni njerëz”, ka thënë i pari i Prishtinës.

Avni Kastrati, shef i Sektorit te Popullsisë në Agjencinë e Statistikave të Kosovës, përmes postës elektronike  ka thënë për media se numri i popullsisë së Prishtinës, nga e hëna deri të premten, ku pjesa dërmuese e njerëzve i shfrytëzon hapësirat dhe shërbimet e Prishtinës, është rreth 300 mijë banorë.

Ai tha se sipas të dhënave preliminare të Agjencisë së Statistikave të Kosovës të vitit 2013, Prishtina do të duhej t’i ketë rreth 210 mijë banorë rezidentë.

Po ashtu, shtoi se gjatë regjistrimit të popullsisë në prill të vitit 2011, ishin mbi 56 mijë persona jo të Prishtinës që udhëtonin rregullisht çdo ditë, apo edhe banonin gjatë ditëve të punës në Prishtinë. Ata sipas tij ishin migrantë afatshkurtër në kryeqytet.



*Luginës së Preshevës deri në vitin 1912 ishin pjesë përbërëse e Vilajetit të Kosovës (në periudhën 1978-1912 Presheva ishte kaza e Sanxhakut të Prishtinës). Megjithatë, edhe pas pushtimit të Kosovës nga Serbia më 1912, ata në të gjitha rrafshet ishin dhe mbetën pjesë e një tërësie me popullatën shqiptare të Kosovës dhe të Maqedonisë, duke i ndarë vetëm një vijë administrative-politike. Territoret shqiptare të tri komunave Medvegjë, Bujanoc, Preshevë bëjnë pjesë në tërësitë e mëdha etno-gjeografike ku përfshihen dhe rajonet e Gallapit dhe të Karadakut, e bashkë me to të tërë Kosovës të lidhur me Luginën e Kumanovës-Shkupit dhe zonën e Karadakut që sot ndodhen në Maqedoni. Midis dy luftërave botërore, bashkë me disa pjesë të Kosovës dhe gjithë Maqedoninë aktuale, Lugina e sotme e Preshëvës i takonte Banovinës së Vardarit. Ndërkaq, gjatë Luftës II Botërore Lugina ishte zonë okupuese bullgare dhe pas kapitulimit të Bullgarisë më 8 shtator 1944, shqiptarët jo vetëm të Luginës, por edhe të territoreve të tjera etnike përreth, e ruajtën kufirin në vijën hekurudhore të hapësirës së sotme të komunës së Bujanocit dhe Preshevës. Kufizohet në vijën hekurudhore Beograd-Shkup, por e kapërcen hekurudhën dhe përfshin edhe këto 12 vendbanime shqiptare: Samolica, Negoci, Bilaçi, Bukuroca, Bushtrani, Lerani, Zhunica, Gerajt, Strezoci, Çukarka, Golimidolli dhe Bugarina, me resurse relativisht të mira natyrore. Me Kushtetutën e Serbisë të 17 janarit 1947 dhe pastaj me ligjet e aktet e tjera juridike fshatrat e Karadakut – Stanec, Sefer, Caravajkë, Peçenë, Maxhere, Depcë dhe Ranatoc (sot në kuadër të komunës së Preshevës), që atëherë ishin në kuadër të rrethit të Gjilanit, kaluan në Serbi. Edhe fshatrat Konçul dhe Dobrosin (sot brenda komunës së Bujanocit) në vitet 1946-1948 ishin me Ranillug të Kosovës, sikundër që edhe fshatrat Zarbincë dhe Pribovc (sot në kuadër të komunës së Bujanocit) në vitet 1947-1949 ishin pjesë e Kosovës. [3] Lugina e Preshevës si tërësi shtrihet në një territor prej afro 1.250 km², në të cilin jeton një popullatë shqiptare rezidenciale prej rreth 100.000 banorëve, që aktualisht përbëjnë rreth 80% të popullsisë së përgjithshme rezidenciale të rajonit. Nga 136 vendbanime, sa ka ky territor, popullata shqiptare shtrihet në 64 sish të tipit rural dhe në tri qendra të karakterit urban (Presheva, Bujanoci dhe Medvegja, si seli komunale). Shqiptarët me shumicë absolute jetojnë në 41 vendbanime. Përveç selive komunale, edhe disa vendbanime rurale janë të përziera në pikëpamje etnike, ku dominojnë shqiptarët.

Lugina e Preshevës ka 1249 km2 me 85 000 banorë, dendësi 68 b. km2 dhe me 68% shqiptarë
Komuna e Preshevës ka 264 km2 me 35 000 banorë dendësi 129 b. km2 dhe me 95 % shqiptarë

Komuna e Bujanocit ka 461 km2 me 43 000 banorë, dendësi 93 b. km2 dhe me 60 % shqiptarë.

Komuna e Medvegjës ka 524 km2, me rreth 8 000 banorë, dendësi 15b. km2 dhe me 31% shqiptarë.



* Shqiptaret janë popuj autokton ne Maqedoni, bashkë me greket janë popuj me te vjetër te Ballkanit, për numrin e shqiptarëve ne Maqedoni është manipuluar prej kohërave, manipulohet edhe sot, qëllimi kryesor është se si këtë numër te kësaj popullate ta mbaje "pakice".

Ne te dhënat statistikore te vitit 1912 theksohet se ne Maqedoni kane jetuar 136.752 shqiptare. Një te dhëne te tille e demanton një demograf bullgar M. Selischef duke thëne se ne Maqedoni ka pas 194.195 shqiptare (57.443 shqiptare me pak se ne regjistrimet shtetërore).

Ne vitin 1912-1913 te dhënat nga Perandoria Turke japin numrin e popullsisë shqiptare ne territorin e Maqedonisë si : Tetova, Shkup, Dibër, Kumanovë, Kosove, Ohër, Prilep, Resnje, dhe Manastir kane jetuar 230.357 shqiptare. Ne vitin 1900 ka pas 52.000 torbesh, ne vitin 1921 nuk jepen te dhëna për këtë popullate. Sipas regjistrimit te vitit 1948 ne Maqedoni jetojnë 197.524 shqiptare, ndërsa sipas regjistrimit te vitit 1953 ne Republikën e Maqedonisë ka pasur 162.524 shqiptare (Koha e Rankoviçit, shpërngulja e shqiptarëve për ne Turqi), sipas regjistrimit te vitit 1994 ne Maqedoni kane jetuar 441.104 shqiptare qe nuk është reale për shkak se prej 260.000 nxënësve te përfshire ne shkolla 8-vjeçare afër 87.000 ose 33,5 % kane qene nxënës qe e kane ndjekur mësimin ne gjuhen shqipe, pra janë shqiptare. Në Konferencën për shtyp në presqendrën ne Beograd Ante Popovski pohon se në Maqedoni ne vitin 1981 ka pasur 600.000 shqiptare. Nisur nga kjo e dhëne e Ante Popovskit mund te vijmë ne përfundim se me një shtim natyral prej 24 promilave tek shqiptaret e këtij vendi na del se ne regjistrimin e vitit 1991 ne Maqedoni kane jetuar 744.000 shqiptare, ose 33 % i numrit te përgjithshëm te popullsisë se Maqedonisë.

Në vitin 1994 me shtimin natyror 20 promila ne Maqedoni kane jetuar 788.640 shqiptare ose 35 % e popullsisë se përgjithshme te Maqedonisë. Sipas regjistrimit te vitit 2001-2002 ne Maqedoni kane jetuar 509.038 shqiptare qe nuk është aspak reale pasi ne vitin 1991 e deri ne vitin 2002 me shtim natyror 18 promila numri i shqiptarëve ka arrit ne 802.296 shqiptare ose 35 % e numrit te përgjithshëm te popullsisë ne Ish Republika Jugosllave e Maqedonisë.


*
Kroatët në Serbi vëtëm pas vitit 2005 njihen si pakicë kombëtare. Sipas regjistrimit të popullsisë së vitit provedenom 2002., në Serbi kan jetuar 70.602 Kroat. 56.546 në Vojvodinë dhe 14.056 në Serbi pa Vojvodinën.

Sipas regjistrimit të vitit 1991. numri i përgjithshë i Kroatëve ka qenë 97.344 due ka përbërë 1,24% të popullsisë së Serbisë.

Sipas regjistrimit të vitit 1961. numri i Kroatëve ka qenë 196.409.

Numri i popullsisë Kroate pas viteve të 70–ta dukshëm ka qenë në rënje.

Vangjel Simaku, historiani erudit, artist dhe vizionar

 Raimonda MOISIU

Lajmi i dhimbshëm dhe i pabesueshëm, pikëllim i thellë tronditi në dt.4 Mars 2017, qytetin e dijes, kulturës, historisë dhe serenatave, Korcën, bashkëqytetarët korcarë dhe voskopojarë: Shuhet krejt papritur, profesori i letërsisë, historiani erudit dhe enciklopedik, njeriu i përkryer, Vangjel Simaku.

Arësimi në Korcë e ndjen thellë këtë dhimbje e pikëllim për humbjen e mësonjësit, dijetarit dhe arësimdashësit shëmbullor, Vangjush Simaku sikundër e thërrisnin korcarët. Është dhimbje e pallogaritshme, humbja e një kolegu të përkushtuar, miku të mirë, familjari shembullor. I diplomuar për Gjuhë-Letërsi, Vangjushi ishte i pranishëm në shtypin shqiptar me shkrime historike për Voskopojën dhe njerëzit e shquar voskopojarë ndër kohëra e vite, për kontributin dhe veprat e tyre që ata lanë pas, letërsi, esse, kritika letrare, poezi, editorialë dhe opinione sociale – politike dhe historike. Në ngushëllimin e tij, një nga bashkëpunëtorët dhe kushëriri i tij, shkrimtari Nikolla Simaku shprehet:

“Kishim shumë punë për të bërë së bashku dhe më duket sikur më le në mes të rrugës. Dhimbja është e madhe për këdo, por jo në moshën tënde, kur kishe kaq vrull, kaq guxim për atë që doje, si dhe kaq projekte në kokën tënde. Kisha nevojë për ty, për dijen tënde të gjithanëshme, për intelektin tënd dhe guximin për të foluar atë që të këshillonte ndërgjegja e jote. Në thelb ti ishe artist, ishe vizionar. Mund të rreshtoj shumë cilësi të tuat, ti ke lënë trashëgimi kulturore, të spikatura nga ana intelektuale, por, më në fund shumë dhimbje tek familja, tek të afërmit e tu, tek bashkëpunëtorët e tu, tek njerëzit, që janë në gjendje të vlerësojnë njeriun per bukurinë e mendjes, pasionin dhe vrullin jetësor që të karakterizonte. Ike pa na ” pyetur” duke na lënë tepër të zhgënjyer në rrugën që të gjithë do ta ndjekim: Vdekjen. Po pse kaq shpejt? I dashur dhe i respektuar nga gjithë fisi i Simakëve, kudo që janë kudo që jetojnë: Lamtumirë! Të qoftë dheu i lehtë.” Ndër të tjera Vangjushi ishte edhe kryeredaktor i Revistës Kulturore-Shkencore “TEMPULLI” qysh prej themelimit, intelektual aktiv dhe një prej bashkëpunëtorëve të përkushtuar dhe profesionalë për vijimësinë dhe rritjen e cilësisë së Revistës. Por vdekja e papritur e rrëmbeu Vangjushin, duke lënë në mes shumë pasione e angazhime intelektuale, studimore, letrare, historike, por mbi të gjitha, i ndërpreu jetën atij në një moshë relativisht të re. Me profesorin e letërsisë dhe enciklopedikun vizionar historik , me lidhte miqësia jo vetëm si kolegë që vinim të dy nga arësimi dhe vendlindja jonë Korca, por ne ishim në kontakt të vazhdueshëm duke shkëmbyer shpesh mendime për temat historike, vecmas të Korcës dhe Voskopojës, nga ku ai kishte edhe rrënjët e inteligjencës vllahe, duke i botuar ato në gazeta Dielli, SHBA, Tirana Observer dhe gazeta DITA. Një miqësi prej dekadash që kishte në thelb promovimin e vlerave të elitës,inteligjencës dhe qytetarisë korcare. Fjalët janë pak dhe nuk mund të përshkruajnë dhimbjen dhe trishtimin që la pas ikja e Vangjushit, njeriu i dashuruar me fjalën letërsinë, historinë, mirësinë, progresin për jetën. Vangjush Simaku ky dijetar enciklopedik historik, artist dhe vizionar shkroi me shumë dashuri e saktësi për qytetin e tij të bukur Korcën, për Voskopojën e lashtë evidentuar me mjeshtëri. Ikja e tij u përcoll me shumë dhimbje e trishtim në gjithë qytetin e Korcës e kudo ku ai kish miq e kolegë, edhe te patriotët e tij korcarë kudo ku ndodhen që nga Amerika, Tirana , Kosova, Maqedonia, Vjena e tërë Europa dhe deri në Australinë e largët. Dhimbje e madhe për humbjen e profesorit të nderuar të letërsisë, drejtorit të gjimnazit historik “Themistokli Gërmenji”, të historianit dinjitoz dhe poetit të dhimbjes e traditës. Vangjel Simaku do të kujtohet gjithmonë me shumë respekt dhe vlerësime pa fund, për dritën që la pas me veprat dhe shkrimet e tij,

NGA PËLLUMB GORICA : MIRËNJOHJE PËR MËSUESIN

Ndodh që njerëzit të çfarëdo kategorie qofshin këta, të impenjuar për të ecur me ritmin e kohës, e kthejnë kokën herë pas here prapa për të nderuar e kujtuar me respekt, ata që kanë treguar përkushtim. Sidomos ata që kanë derdhur mund dhe dashuri me profesionin e tyre. Vitet ikin, por në kujtesë mbetet respekti për mësuesit që mbollën dijen. Është një profesion ku mirënjohja e kontributi për shoqërinë dhe edukatën është e pakrahasueshme. Banorët e fshatrave të Sulovës së Elbasanit kujtojnë me mirënjohje të thellë mësuesit që punuan aty në shkollat nga qyteti i Elbasanit. Është një kontribut 100 – vjeçar.

Në fillim të shekullit të kaluar, si në mbarë Shqipërinë e pushtuar dhe të mbushur me varfëri, mjerim e padituri, ishte e madhe dëshira për dije e arsimim. Për këtë shumë herët edhe në krahinën e Sulovës u hap shkolla shqipe. Për hapjen e shkollës së parë kontribuan patriotët e Elbasanit, sidomos Aqif Pashë Elbasani, Lef Nosi, Ahmet Dakli e Emin Matraxhiu. Shkolla u hap në Mollas në vitin 1916. Si mësues i parë ishte Dhimitër Deliana (Konomi) nga lagjia Kala e Elbasanit. Mësimin e zhvilloi në xhaminë e Mollasit me kushte të vështira. Nxënës të ulur në dysheme, por me dashuri për dije. Ishin 24 nxënës nga disa fshatra të Sulovës. Nga kujtimet e familjes Deliana në Elbasan ruhet një dokument thuhet se Dhimitër (Taq) Deliana dha mësim në shkollën e parë të Mollasit gjatë Luftës së Parë Botërore, ku shërbeu për një vit. Këtë e vërteton një dokument i përpiluar nga pleqësia e fshatit Mollas në këtë periudhë, e firmosur dhe e vulosur me pulla takes, ku thuhej se të ardhurat i shkonin Kryqit të Kuq. Në librin e Ilir Kaninës “Arsimi në Shqipëri në vitet e Luftës I Botërore“, faqe 58 është shkruar: “Më pas në shkollën e Mollasit në vitin 1918 erdhi mësuesi nga Elbasani Qamil Xhani, i cili punoi deri në vitin 1920’’.

Me historikun e shkollës së Mollasit lidhet pazgjidhshmërisht emri, përkushtimi dhe veprimtaria e gjatë e mësuesit nga Elbasani Musa Kongoli. Ai punoi si mësues në Mollas në vitet 1920-1924. Historitë gojore kanë arritur tek brezi i ri nga ish nxënësit e tij, që në tregimet e tyre e kanë dhënë shumë bukur madhështinë e këtij njeriu. “Ishte i ri kur erdhi në Mollas, një djalë i burrëruar para kohe nga hallet.” E kujtojnë me respekt për disiplinën, taktin pedagogjik dhe dëshirën e zjarrtë për t’u mësuar fëmijëve sulovarë shkrim e këndim. Ai nuk ishte vetëm një mësues i mirë, por edhe një patriot i vendosur, që luftoi deri në fund të jetës, për përparimin e vendit.

Në gjysmën e parë të shekullit XX, historia e arsimit në Shqipëri ka ecje e ngecje, vështirësi. Shkolla e Mollasit, si e vetmja në Sulovën e Poshtme, kishte probleme me ambientet, kushtet, largësinë e mësuesve, por edhe të nxënësve. Këto i dëshmojnë tërthorazi të dhënat arkivore kujtimet e mësuesve elbasanas që punuan këtu. Kjo i detyronte herë pas here autoritetet e kohës që ta mbyllnin. Sipas dokumenteve, në vitin 1924 numri i shkollave në gjithë vendin erdhi duke u pakësuar ashtu si mësuesit që jepnin mësim. Në vitin 1925 regjimi i Zogut e mbylli shkollën në Mollas me mësues Musa Kongolin. Kur askush nuk interesohej për shkollën dhe as për mësues patriotët sulovarë protestuan. Ata e ndjenin nevojën e arsimimit të fëmijëve dhe nuk mund të linin ata pa dituri, prandaj kërkuan me çdo kusht vazhdimësinë. “Historiku i zonës së Mollasit” shkruan:“ Një grup patriotët sulovarë shkoi te prefekti i Elbasanit dhe kundërshtuan këtë vendim të qeverisë, duke kërkuan me insistim rihapjen e shkollës. Qeveria nga presioni u detyrua që të rihapë atë”. Për shkak të vështirësive që dolën nga kriza ekonomike në vitin 1931, shkolla e Mollasit u mbyll përsëri dhe nxënësit mbetën pa mësim disa muaj. Qeveria e Zogut kërkoi, që mësuesit t’i paguajnë vetë populli siç paguan hoxhën e fshatit, sepse nuk është parashikuar në buxhet. Për shkak të kushteve të vështira, por edhe të largësisë, mësuesit ndërroheshin herë pas here, duke punuar në periudha të shkurta. Përmendet puna e palodhur e mësuesit Hysen Pajenga. Ai edukoi breza nxënësish sulovarë, midis të cilëve edhe mësuesin e parë sulovar, Riza Cërrikun i cili nuk do të harronte gjithë jetën: “E kam ende të freskët në kujtesë mësuesin e klasës së parë. Ishte njeri i mirë, që përpiqej për të na mësuar, megjithëse ishte i rreptë ’’. Mësues të tjerë elbasanas që në këto vite ushtruan profesionin në Mollas ishin “Llaz Topalli, Spiro Gjirazi, Maliq Mullaholli, Musa Shehu etj”.(“Historiku i zonës së Mollasit”) Sipas mundësive punuan pa u kursyer dhe e deshën profesionin e mësuesit, i deshën fëmijët, banorët e natyrën e krahinës. Ata shpesh u përplasën me opinione negative për arsimin e fëmijëve prej banorëve, se nuk u duhet shkolla, kush do t’i ndihmojnë të ruajnë bagëtitë. Shumica e mësuesve ishin diplomuar në Normalen e Elbasanit, e cila ishte në atë kohë institucioni më i lartë dhe më i kualififikuar arsimor i vendit, ku jepnin mësim një plejadë e tërë pedagogësh të spikatur e patriotë të flaktë. Është periudha kur familjet elbasanase do të sakrifikonin për arsimin dhe kulturën dhe pavarësisht mundësive të pakta ekonomike, vepronte një frymë e përbashkët në Elbasan për arsimimin, që vinte si rezultat i një tradite të hershme. Një kohë tepër e vështirë kur Shqipëria së pari vuante nga varfëria e tejskajshme dhe arsimit aspak i kushtohej vëmëndje. Ndoshta sot nuk e besojnë, por ja që kjo është e vërteta e jetës së këtyre mësuesve për të shpërndarë dijen e mësuar fëmijët edhe në Sulovë. Mësuesi nderohej nga të gjithë në Sulovë. Shumë prej tyre në këto vite e më vonë banonin në familjet e sulovare. Midis tyre kishte edhe nga ata që vepronin me metoda antipetagogjike, ndëshkime fizike ndaj nxënësve. Shkolla e Mollasit prej mësuesve elbasanas që në fillimet e saj ishte një fidanishte e patriotizmit dhe e formimit kulturor për brezat e ardhshëm në Sulovë.

Përpjekja për zhdukjen e analfabetizmit pas Luftës së Dytë Botërore ishte e madhe. Kudo kishte skamje, por dëshira për të përhapur dije më e madhe. Janë fakte që bëjnë të njohur kontributin e të tjerë mësues elbasanas. Është me interes të tregonim se kujtimet për këto vite, vlerësojnë sakrificat e mësuesve, seriozitetin e dëshirën për punë të mira, dashurinë për profesionin fisnik. Vitet kalojnë, por nuk do të harrohet durimi, këmbëngulja, vështirësitë me shqetësimin e vazhdueshëm për ambiente të përshtatshme, mungesat e mjeteve, frekuentimin i nxënësve e mbarvajtjen e mësimeve. Ishte koha kur nevojat për arsimtarë ishte e madhe me hapjen e shkollave në çdo fshat. Mjaftonte të kishin arsimin e mesëm. Jo pak prej tyre patën në fillim vështirësi të përballonin jetën e fshatit. Një sërë pyetjesh zinin vend në mëndjen e tyre, se si do të ishte vendbanimi, si do të ishin njerëzit e mbi të gjitha si do të përballonin kohën aty. Ishin vite që mungonin shumë gjëra. Mungonte komunikacioni. Nga Elbasani në Sulovë në ato vite të para të pas çlirimit të vendit vinin më shumë në këmbë se sa me makinë. Deri në Gostimë mund të gjeje mjet, që edhe kur kalonte ndonjë kamion shpresa mbetej vetëm te zemra e shoferit, që duhej të paguaje përndryshe duhej të ecje, por mandej në fshatrat e Sulovës ecnin në këmbë, mes rrugës së shkretë, të ftohtit, baltës në dimër, me vështirësi kalonin lumin Devoll e përrenjtë dhe në verë nuk i shpëtonin vapës përvëluese e pluhurit. Mësuesi Astrit Bishqemi kujton: “Nga Dumreja, vitin tjetër arsimor më hodhën në krahinën e Sulovës, tre vjet në Selvijas dhe një vit në Mollas. Luftë me padijen, me baltrat, me ujët e lumit Devoll.” Në fshatrat e Sulovës u emëruan dhjetra mësues. Kujtohen me nderim: Mehmet Dardha, Itarik Peshtani, Mithat Leka, Nazif Baholli, Mustafa Shupaku, Galetana Çaushi, Astrit Bishqemi, Loni Duda, Faik Pleshti, Xhaferr Guriçi, Nuri Dushku, Sami Domni, Dilaver Shkodra, Zeliha Shkodra, Ethem Mullajonuzi, Rruzhdi Belegu, Mustafa Pajenga, Albert Stoja, Hysen Pobrati, Sabaudin Pobrati, Liri Arapi, Ismail Kafexhiu, Sami Paralloi, Bexhet Belegu, Nafie Çaushi, Ollga Zhupa, Esat Gjevori, Hysen Saraçi, e sa a sa të tjerë që punuan pak vite. Përshkrimi i punës së çdo njërit prej tyre tregon se ishte i vështirë. Sulovarë të ndryshëm e midis tyre edhe Xhevit Çela, Ramiz Nasufi, Hekur Braushi, Alush Xheria flasin me respekt për mësuesit e kësaj periudhe. Mosha ka bërë të vetën, flokët u janë zbardhur e diku u kanë rënë, por nuk harrohet Astrit Bishqemi, aftësia e tij profesionale dhe zelli për punë, të cilin ai e tregoi edhe ndërmjet kolegëve me paraqitjen, ngrohtësinë shpirtërore dhe pasionin studiues. Kujtohet Sami Domni, si një ndër mësuesit që punonte shumë në organizimin e orës së mësimit dhe me pasionin e tij ngjallte tek nxënësit për ta bërë shkollën më të dashur. Të shkruash për Dilaver Shkodrën, do të thotë të shkruash për një intelektual, një njeri të kompletuar dhe, mbi të gjitha, që e donte profesionin, dijen, zhvillimin. Bashkë me shumë kolegë të tjerë, për çdo ditë ai ndërtonte një vizion të qartë të arsimimit të sulovarëve.
Në fund të viteve ‘60 edhe në fshatrat e Sulovës u kalua në arsimin 8-vjeçar dhe në fillim të viteve ‘70 u hap shkolla e mesme bujqësore me dhe pa shkëputje nga puna në Mollas. Hapja e këtyre kategorive të shkollave dhe shtrirjes kërkonte edhe mësues më shumë, por dhe të kualifikuar. U emëruan mësues të tjerë nga Elbasani si: Vilson Karanxha, Rifat Xhina, Marjeta Osmani, Kujtim Spahiu, Arben Haxhiymeri, Eva Kajanaku, Abedin Stringa, Flora Vyshka, Ardjan Papajani, Fitnet Struga, Natasha Ballta, Mimoza Gremi, Agim Tarba, Avni Isai, Vladimir Ganjolli, Spiro Kallajxhiu, Shefki Ruda, etj, të cilët janë vetëm disa nga shumë e shumë emra, që nuk kanë qenë vetëm mësimdhënës, por, duke u përfshirë në jetën e fshatrave, u shquan si aktivistë shoqëror, pjesëmarrës e drejtues në veprimtaritë kulturore -sportive. Ishte koha e një masivizimi të madh të aktiviteteve kulturore-sportive. Me kulturën e tyre në kuptimin e vërtetë të kësaj fjale e ndërtuan hapësirën e punës, miqësisë në interes të këtij zhvillimi shoqëror të fshatrave dhe pas shumë vitesh u kthyen në Elbasan, falë vlerave që shfaqën si mësues me perspektivë. Përhapën në Sulovë kulturën e qytetit dhe po shumë morën nga traditat e Sulovës. Meritojnë mirënjohje për kontributin që kanë dhënë në formimin cilësor të brezave të tjerë. Nuk harrohen lidhjet e tyre me sulovarët dhe fëmijët e tyre, dashurinë e ndërsjelltë që ekzistonte, një dashuri e pastër si vetë jeta, e cila mposhte varfërinë e brengat. Mjafton të shtojmë se ashpërsia e kësaj kohe, krijoi edhe ndaj mësuesve dënime dhe persekutime. Pushtetarë të pazotë që me prirjet e tyre të paaftësisë e fodullëkut e si të padenjë për pozita të tilla, luftonin me intriga vlerat, kontributet. Mësuesit, në sajë të kapacitetit mendor e kulturës që i karakterizonte, por edhe të mbështetjes, dashurisë nga mjedisi i ngrohtë e mikpritës i sulovarëve, i anashkalonin këto me punë përkushtuese me nxënësit. Thuajse shumica e mësuesëve në këto vite ishin të rinj. Me përkushtim për zhvillimin e arsimit dhe kulturës, rininë e kaluan fshatrave të Sulovës, në Selitë, Linas, Mollas, Dragot, Selvijas, Floq. Kjo ishte edhe koha më e bukur e jetës së tyre. Ishte praktikë e sistemit të kaluar qeverisës, që të emëroheshin nëpër fshatra mësues, mjekë, ekonomistë të sapodiplomuar. Kjo periudhë e rëndësishme do të linte gjurmë në formimin e karakterit të tyre. Profesioni i mësuesit u jepte gëzim dhe vrulli i moshës i bënte të kapërcenin vështirësitë. Ndaj shumica nuk ranë në limonti, veçse lexonin shumë, studionin gjuhë të huaja. Bëhen përpjekje për përgatitjen e mësuesve nga Sulova, për të cilët kishte nevoje ajo. Emri i mirë dhe puna që bënë kujtohet edhe sot, se asnjëherë nuk ka munguar kujdesi, zemërgjërësia, mikpritja e respekti. Duke u kthyer në retrospektivën e asaj kohe ata ndjejnë nostalgji për këtë respekt vlerësues. Përmendim një fakt kuptimplot, që banorët i respektonin dhe ishin bujarë me ta, i ftonin në gëzime. Ky nderim një vlerësim i punës së tyre, për thjeshtësinë, sjelljen e kulturuar,për t’u hapur sytë fëmijëve. Interesante është që për vite me radhë jo pak mësues jetuan dhe punuan familjarisht. Nuk mund të harrohen çiftet e mësuesve: Sulejman e Dafina Haxhihasani, Eqerem e Vjollca Isai, Pandi e Marica Strati, Albert e Myzejen Palloi, Pëllumb e Marjana Dedja, duke lënë gjurëm përjetsisht të pashlyera në mëndjen e sulovarëve. Jo pak prej tyre ruajnë momente të bukura, por edhe vështirësi si jehona kujtimesh në thellësi të shpirtit, të cilat, i kanë shoqëruar gjatë gjithë viteve të jetës. Dikush ishte me cene në biografi dhe ai shtet në themel të tij kishte ndëshkimin. Në secilin prej tyre shikoje të materializuar përkushtimin dhe dashurinë për profesionin e mjaft cilësi të humanizmit, mirësisë, që sot kujtohen me një lloj respekti të veçantë nga banorët. Pa harruar të shkruajmë se edhe për shkak të karakterit të tyre të ftohtë apo edhe disnivelit kulturor të banorëve, një pjesë qëndruan larg miqësisë dhe virtyteve. Ndoshta, edhe të demoralizuar nga që nuk e kishin pritur mirë emërimin në Sulovë, por e përgjithshmja është se shumica e tyre e ndjenin veten të lidhur me shkollën, nxënësit, banorët. Nuk harrohen vështirësitë dhe ajo punë kolosale që u bë. Natyrisht ka qenë vitaliteti me impulse të shumta, i cili ishte i domosdoshëm për të përballuar mundin e vështirësitë e krijuara në vitet më të mira të jetës së tyre. Në shkollën e mesme të Mollasit punuan vite me radhë një grup profesionistësh të zotë, që më vonë u bënë petagogë në Institutin e Lartë “Aleksandër Xhuvani”, sot Universiteti i Elbasanit, si Arben Haxhiymeri,Ardjan Papajani, Abedin Stringa, por edhe profesionistë të tjerë në gazetari e institucione shtetërore si Sulejman Haxhihasani, Pëllumb Dedja. Niveli i lartë teorik dhe pedagogjik ishte i lavdërueshëm në përgatitjen e brezave. Nxënësit të zellshëm edhe pse të veshur e mbathur keq, nuk mungonin, duke ardhur në mësim të lagur e të mardhur në dimër, pasi bënin përditë 3-5 kilometra rrugë. Mësuesit elbasanas ishin krenarë kur nxënësit e tyre të cilët vijonin formimin intelektual në shkollat e larta brenda e jashtë vendit me rezultate të shkëlqyera.
Sot në shkollat 9-vjeçare të Linasit, Selitës, Selvijasit, Floqit dhe të mesmen e Mollasit vazhdojnë të tjerë mësues elbasanas, të cilët ecin në gjurmët e traditës së mirë si misionarë të dijes në Sulovë. Përherë për këtë kontribut mbetet diçka pa u thënë e pa u shkruar. Puna shpesh anonime e mësuesve e bën të vështirë atë kronikë jetësore të kësaj armate. Në një ditë të shënuar si 7 Marsi ata formojnë lulen më të freskët të mirënjohjes së kësaj zone

Nga Flori Bruqi : Akademi Përkujtimore kushtuar Komandantit Legjendar Adem Jashari dhe Familjes Jashari

 Nën patronatin e kryeministrit të Republikës së Kosovës, Isa Mustafa, në kuadër të manifestimit për shënimin e 19 vjetorit të Epopesë së Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, u mbajt Akademi Përkujtimore kushtuar Komandantit Legjendar Adem Jashari, Familjes Jashari dhe të gjithë dëshmorëve dhe të rënëve për liri.


Për të përkujtuar luftën e lavdishme dhe rënien e Komandantit Legjendar Adem Jashari dhe Familjes Jashari, në këtë akademi ishin të pranishëm kryetari i Kuvendit të Kosovës, Kadri Veseli, zëvendëskryeministri i parë, Prof.Dr. Hajredin Kuçi, ministri i Forcës së Sigurisë së Kosovës, Prof.Dr.  Haki Demolli, familjarë dhe bashkëluftëtarë të Komandantit Legjendar Adem Jashari, deputetë, dhe përfaqësues të institucioneve qendrore e lokale.




Para të pranishmëve të shumtë, në emër të Qeverisë së Republikës së Kosovës, ministri i Forcës së Sigurisë së Kosovës, Haki Demolli përkujtoi luftën dhe heroizmin e Komandantit Legjendar Adem Jashari dhe të Familjes Jashari.



Ndërkaq, në emër të familjes Jashari, të pranishmit i përshëndeti Lulzim Jashari, djali i Komandantit Legjendar Adem Jashari.

***

Fjala e ministrit  të FSK-së ,Prof.Dr. Haki Demolli , në Akademinë Përkujtimore:

Ne sot, 19 vjet pas, po përkujtojmë ngjarjet heroike të marsit të vitit 1998, ngjarjet e një marsi të zymtë, kur Kosovën dhe popullin e saj e kishte kapluar pushtimi i egër i okupatorit serb, e që njëherë njihet edhe si marsi i lavdisë kombëtare.

E bëri këtë periudhën më të lavdishme të vendit tonë, vepra e Komandantit Legjendar Adem Jashari, i cili kishte vlerësuar se liria e vendit është më e shtrenjtë se jeta e tij, se jeta e familjarëve të tij dhe më të dashurve të tij, duke ia bërë me dije popullit, se tani e tutje do të kishte ushtrinë e cila përfundimisht do ta çlironte Kosovën nga okupimi shekullor.

Lufta, rezistenca dhe rënia heroike e familjes Jashari, ishte një ngjarje, respektivisht një sakrificë dhe flijim i pashembullt për lirinë e kombit dhe të atdheut, çfarë historia jonë kombëtare por as ajo botërore, as nuk kishte parë e as dëgjuar kurrë më parë.Kjo luftë, shërbeu si një frymëzim i jashtëzakonshëm për mobilizimin e tërë popullit të Kosovës dhe të diasporës tonë, në angazhimin përfundimtar për çlirimin e vendit. Si rezultat i këtij mobilizimi gjithëpopullor, pas Epopesë së marsit ‘98, ushtria e Komandantit Adem Jashari me shpejtësi të meteorit, u rrit dhe u strukturuar në formacione ushtarake, duke çliruar dhe vënë nën kontroll zona të tëra të vendit tonë.Sukseset e shumta në fushëbeteja, të ushtrisë së komandantit legjendar dhe formacioneve të tjera ushtarake në Kosovë, ndikuan që të aktivizohet edhe diplomacia ndërkombëtare, e cila duke e vlerësuar si të drejtë luftën për çlirimin e Kosovës, fillojë të gjykonte dhe dënonte krimin dhe gjenocidin shtetërorë serb të kryer ndaj popullit tonë liridashës.



Të gjitha këto zhvillime, rezultuan me organizimin e Konferencës së Rambujesë, e cila u pasua me bombardimin e caqeve policore-ushtarake të Serbisë nga forcat aleate të NATO-së, e që për epilog përfundimtar, pati kapitullimin e Serbisë dhe çlirimin përfundimtar të Kosovës.Andaj, në këtë akademi përkujtimore, duhet thënë se shteti ynë dhe kombi ynë përjetësisht do të jenë mirënjohës për të gjithë dëshmorët e rënë, për të gjithë ata që sakrifikuan gjakun dhe mundin për pavarësinë dhe lirinë të cilën është duke e gëzuar populli ynë.Jemi dëshmitarë se para tri ditëve, një gjykatë franceze ia shtyu edhe për një muaj ndalimin në shtetin e Francës, njërit prej komandantëve më të lavdishëm të UÇK-së, ish kryeministrit të Kosovës, z.Ramush Haradinaj.Reagimi i organeve shtetërore dhe qytetarëve të Kosovës, ndaj një vendimi të tillë të gjykatës franceze ka qenë i menjëhershëm dhe i zëshëm.Kjo dëshmon se, populli dhe shteti ynë i çmojnë jashtëzakonisht shumë, luftën çlirimtare dhe sakrificën për liri, dëshmon se i çmojnë çlirimtarët dhe luftën e tyre çlirimtare të UÇK-së.Respektin dhe nderimin e popullit për luftën e UÇK-së, për lavdinë e luftëtarëve të lirisë, nuk mund ta zbehin as Gjykatat Ndërkombëtare e as Gjykatat Speciale, sepse UÇK-ja dhe luftëtarët e saj, kanë zhvilluar në përgjithësi një luftë të drejtë çlirimtare kundër makinerisë ushtarako-policore e vrastare të pushtuesit shumëshekullor, pra të Serbisë.Pasur parasysh situatat e këtilla si dhe sfidat politike me të cilat është duke u ballafaquar vendi ynë, në këtë periudhë të tranzicionit dhe të integrimeve, kërkojmë nga të gjithë akterët politikë, që të lënë anash interesat parciale politike, interesat e grupeve apo partive vetanake dhe të kenë parasysh vetëm interesin e përgjithshëm të popullit dhe shtetit të Kosovës, ashtu siç e kishte edhe Komandanti Legjendar me bashkëveprimtarët e tij, dhe të angazhohen në gjetjen e zgjidhjes së çështjeve politike të cilat janë tejet të rëndësishme për jetën e popullatës tonë dhe funksionalitetin e shtetit tonë të ri.

Në shkurt të viti 2008 mbi sakrificën e dëshmorëve, mbi gjakun e derdhur për liri, mbi mundin dhe angazhimin shumë shekullor të gjithë popullit tonë, Republika e Kosovës u shpall shtet i pavarur dhe sovran, i cili duhej të krijonte edhe organet dhe institucionet e saj. Në kuadër të krijimit të institucioneve të reja të shtetit tonë, u themelua edhe Forca e Sigurisë së Kosovës, , që sot paraqet Forcën e Sigurisë të Kosovës së pavarur. Tash në përvjetorin e 19-të të Epopesë së lavdishme të UÇK-së, shteti i Kosovës, pra Qeveria dhe Kuvendi i Kosovës, në vazhdën e angazhimit për konsolidimin e organeve të veta më vitale shtetërore, do të ndërmerr të gjitha veprimet ligjore dhe kushtetuese për transformimin e Forcës së Sigurisë.Që ky transformim është detyrë mbi detyrat e klasës tonë politike e dëshmon edhe votimi unanim kohë më parë, i Rezolutës për FSK-në, nga deputetët e Kuvendit të Kosovës, i cili votim u bë pas debatit disa orësh lidhur me mandatin e ri të FSK-së.Forcat e Armatosura të Kosovës, përveç mbrojtjes së sovranitetit dhe integritetit të vendit tonë, objektivë tjetër madhore do të kenë edhe anëtarësimin në NATO, si dhe gatishmërinë për pjesëmarrje në misione paqeruajtëse dhe humanitare në vende të ndryshme jo vetëm të Evropës, por edhe më gjerë.

Ngritja e shtyllës kryesore të shtetësisë së Kosovës, pra themelimi i Forcave të Armatosura, paraqet plotësimin e një dëshire tjetër të popullit të Kosovës, dëshire të Komandantit Legjendar Adem Jashari si dhe të presidentit historik të Kosovës, Ibrahim Rugovës.Shteti dhe Qeveria e Kosovës, përmes krijimit të Forcave të Armatosura dhe akterëve tjerë të sigurisë, do të ngritin shkallën e sigurisë së vendit, në nivel të tillë, ku të gjithë qytetarët e Republikës së Kosovës do të ndihen të lirë dhe të barabartë, pa dallim të përkatësisë etnike, religjionit, racës apo bindjeve politike, sepse ne jemi duke ndërtuar një shtet demokratik, me vlera civilizuese perëndimore. Pra thjesht Forcat e Armatosura të Kosovës do të jenë të të gjithëve dhe për të mirën e të gjithëve.Mirëpo, Qeveria e Kosovës dhe klasa e saj politike do të përmbush edhe obligime të tjera për popullin dhe shtetin e Kosovës.Konkretisht do të angazhohemi për ndërtimin dhe sforcimin e shtetit bashkëkohor të Kosovës, pra për ndërtimin e një shteti ku sundon ligji, shtet i cili iu ofron të gjithë qytetarëve, e në veçanti të rinjve, një perspektivë të ndritshme ekonomike, sociale, arsimore, kulturore si dhe mirëqenie të tërësishme.Pra do të punojmë për të ndërtuar shtetin që do të plotësojë kriteret dhe standardet për anëtarësim në NATO dhe integrime të tjera euroatlantike, ku do të bashkëveprojë me SHBA-të dhe aleatët tjerë që përkrahën çlirimin dhe ndërtimin e shtetit tonë.Në fund duhet thënë, se ndërtimi i shtetit të tillë të Kosovës, si një shtet i lirë i pavarur dhe demokratik, paraqet realizimin më të mirë të ëndrrës së Komandantit tonë Legjendar Adem Jashari, të gjithë dëshmorëve, invalidëve, veteranëve dhe luftëtarëve të lirisë.Lavdi Komandantit legjendar Adem Jashari dhe bashkëluftëtarëve të tij.

Lavdi familjes së madhe Jashari.

Lavdi të gjithë dëshmorëve të kombit.

Ju faleminderit.


*****

Fjalim i ashpër i Kukzim Adem Jasharit: E keqja është shtrirë në institucionet e Kosovës

Përfaqësuesi i familjes Jashari, Lulzim (Adem)  Jashari, biri i Komandantit Legjendar Adem Jashari, pati kritika ndaj udhëheqësve të institucioneve.

Bashkë me Lulzim Jasharin, ishin edhe nipat e komandantit legjendar Adem Jashari.

Por, edhe pse ishte nën patronatin e tij, nuk erdhi në akademi kryeministri Isa Mustafa.

Por, biri i Komandantit Legjendar Adem Jashari, Lulzim Jashari me të marr fjalën nuk pati përshëndetje për asnjëri nga udhëheqësit e institucioneve, për të cilat pati shumë kritika. Theksoi se Kosova nuk po udhëhiqet nga idealet e atyre që ranë për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës.

Jashari: Kosova udhëhiqet nga individ që kanë harruar rrugën që na solli këtu


“Kosova nuk udhëhiqet nga ideali i të rënëve për lirinë. Sot Kosovën e përfaqësojnë individë sikur e kanë harruar rrugën që na ka sjell këtu ku jemi. Përfaqësues të Kosovës duket se nuk e kujtojnë thënien e Abdyl Frashërit. Qëllimi i Kuvendit të Lidhjes shqiptare, ishte t’ua presim hovin armiqve të pashpirt, duke lidhur besën shqiptare dhe duke u betuar që t’i mbrojmë me gjak trojet që na kanë lënë gjyshërit tanë. Përfaqësuesit tanë, kuvendarët tanë, duket se kanë harruar fjalët, lidhja shqiptare, besa shqiptare, trojet tona, madje kanë harruar edhe fjalët gjysh e stërgjysh, me një fjalë janë shkëputur nga tradita”, tha Jashari.

Jashari pati edhe disa pyetje për ata, që sipas tij, kaq lehtë e harrojnë traditën. Madje, ai ua kujtoi atyre një thënie të Luigj Gurakuqit, se qeveria jugosllave nuk do të ndalet para asnjë mjeti për t’ia ndërruar fytyrën Kosovës.

Lulzim Adem Jashari: Qeveritarët tanë shpesh po e lënë Kosovën pa fytyrë

“A po përpiqen institucionet tona t’ia ruajnë fytyrën Kosovës, përgjigjja është jo. Madje qeveritarët tanë jo rrallë po ë lënë Kosovën pa fytyrë. Kohëve të fundit ka zhvillime që mund ta dëmtojnë rënd të sotmen dhe të ardhmen. Prandaj institucionet tona, duhet të jenë shumë të përgjegjshme që të mos cenohet e ardhmja e Kosovës. Ka një kohë të gjatë që institucionet tona të përkrahura nga ndërkombëtaret, po kërkojnë normalizimin e raporteve me Serbinë. Pra po kërkojnë normalizim dhe pajtim. Si mund të ketë pajtim me ata që nuk e njohin shtetin e Kosovës, si mund të ketë normalizim dhe pajtim me ata që përpiqen ta zhbëjnë Kosovën, si mund të ketë pajtim me ata që nuk kanë kërkuar falje për krimet që kanë bërë, madje siç thotë populli, u ka mbetur merak pse nuk kanë bërë më shumë të zeza. Nuk e di a ka një popull në botë që është viktimizuar, që ka qenë i pushtuar, të sillet në atë mënyr ë, sikur do t’i kërkojë falje ish pushtuesit”, shtoi ai.

Ai nuk u ndal me kaq, tha se sot e keqja është shtrirë në institucionet e Kosovës dhe se kjo duhet të ndalohet.




Ndërsa, kryetari i Kuvendit Kadri Veseli vlerësoi lartë sakrificën e familjes Jashari për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës. Sipas kreut të Kuvendit, UÇK-ja ka qenë lëvizja më sublime e shqiptarëve për liri dhe pavarësi. Ai premtoi se shumë shpejt Kosova do të bëhet me ushtri.

Nga Flori Bruqi : Vdiç shkrimtari shqiptar Arif Demolli(1949-2017)

Shkrimtari Arif Demolli ka ndërruar jetë në moshën 68-vjeçare, i lindur në 2 maj 1949 në Gllogovicë të Prishtinës.Demolli vdiq sot me datën  6 mars 2017 në Prishtinë.


Në vendlindje mori mësimet e para, vazhdoi në Shkollën Normale dhe në Fakultetin Filozofik – gjuhë dhe letërsi shqiptare, në Prishtinë. Punoi në arsim, në gazetën “Bota e Re” të studentëve të Universitetit të Prishtinës, në Televizionin e Prishtinës, në revistat “Fjala” e “Pionieri” dhe në Ministrinë e Arsimit.Dy nga veprat, librat “Ballkonet e një qyteze” dhe “Pëllumbat e kujtimeve” i janë ribotuar edhe në Tiranë. Është autor dhe bashkautor edhe i disa librave të leximit, shkollorë.

Për romanin “Të gjallët dhe të vdekurit e një fëmijërie” mori Çmimin Pjetër Bogdani të Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës, kurse për librin “Pse gjirafa ka qafë të gjatë” mori Çmimin letrar Vehbi Kikaj.

Para një viti, në 15 shkurt, në ambientet e Ministrisë së Kulturës të qeverisë së Kosovës, kryeministri Isa Mustafa ka ndarë Çmimin Kombëtar për Vepër Jetësore “Azem Shkreli”, të vlerësuuar nga një juri profesionale, për shkrimtarin e mirënjohur Arif Demolli, në një ceremoni të veçantë me rastin e ndarjes së çmimeve letrare për veprat më të mira, aktivitet ky i organizuar në kuadër të axhendës zyrtare të manifestimeve për shënimin e 8 vjetorit të shpalljes së Pavarësisë së Republikës së Kosovës.

MYSAFIRI I MENGJESIT ARIF DEMOLLI 04.02.2014

https://www.youtube.com/watch?v=QEnAhCiUMz4

Me atë rast, laureati i shpërblimit më të rëndësishëm kosovar në letërsi, Arif Demolli, u shpreh se, “vetë edhe formulimi për vepër jetësore, pak më tingëllon si trishtueshëm, sikur erdh tek një pikë, sikur ka marrë fund gjithçka. Mirëpo unë besoj, kam dëshirë, dhe uroj të gjithë ata që e kanë fituar këtë çmim dhe do ta marrin, që kjo pikë të bëhet presje, dhe jeta të na vazhdoj dhe të krijojmë diçka të re”.

Kryeministri i Kosovës, Isa Mustafa, ngushëlloi sot familjen Demolli. “Me dhimbje dhe pikëllim të thellë mora lajmin për ndarjen nga jeta të më të dashurit tuaj, shkrimtarit të shquar të Kosovës e mikut tim të dashur, Arif Demollit. Ndarja nga jeta e Arifit, është një humbje e madhe për familjen, për miqtë, për letërsinë shqipe dhe për shtetin e Kosovës”, shprehet kryeministri.

Mustafa vlerëson se, Arifi me veprën e tij letrare dhe veprimtarinë intelektuale dha kontribut shumë të madh për zhvillimin e krijimtarisë artistike e letrare, si dhe të jetës arsimore e edukative në Kosovë.

“Brezat e sotëm dhe të ardhshëm, si dhe institucionet e Republikës së Kosovës do ta përkujtojnë përherë jetën dhe veprën e Arif Demollit .



Andaj, më lejoni që në emër të qeverisë së Republikës së Kosovës dhe në emrin tim personal, t’ju shpreh ngushëllimet më të sinqerta për humbjen tuaj të madhe”, thekson në mesazhin e ngushëllimit kryeministri Mustafa.

Telegram ngushëllimi familjes Demolli i ka dërguar edhe  Presidenti i  Akademisë së   Shkencave dhe Arteve Shqiptaro- Amerikane në New York Akademik Prof.dr.Skënder Kodra, duke u shprehur se, “ Shkrimtari Arif Demolli, me krijimtarinë e tij, ka dhënë shumë për artin letrar,shkollën shqipe .Ai deri në frymën e fundit punoi me devotshmëri duke dhenë një  kontribut të lart kombëtar  në pasurimin e jetës intelektuale, shkollore  e edukative për breza të tërë në  Republikën e Kosovës”.

Ndërsa, Prof.Dr.  Arsim Bajrami, ministër i Arsimit, Shkencës dhe Teknologjisë, në telegramin e ngushëllimit thekson se, “Arif Demolli ishte miku ynë, por në veçanti ishte dhe mbetet mik i madh i fëmijëve, sepse me krijimtarinë e tij letrare dhe me tekstet shkollore të hartuara nga ai, u rritën dhe u edukuan shumë breza”.

Arif Demolli shkroi këto v eprat letrare dhe tekste shkollore : 


Pëllumbat e kujtimeve 1978
Ballkonet e një qyteze 1979
Lushi si askushi 1980
Fjalim para tokave të vjetra
Njeriu i blertë
Ante portas
Shkullësit e përjetshëm
Të gjallët dhe të vdekurit e një fëmijërie 1993
Lushi në kopshtin e magjepsur
Druri ku duan të jetojnë të gjithë
Vdekja e Akanit 1990
Pse gjirafa ka qafë të gjatë
Farët magjike
Lulevera dhe Ylberi
Si mbetën gjallë shqiptarët
Pëllumbat e kujtimeve
Kur je më i vogli
Nën kafaz-tërë gaz,  2010
Plaku Zemërbardhë
Në gjuhë të tjera
Es war ein Dorf in Kosova,  Waldgut Verlag, Frauenfeld 2011

Tekste shkollore

Leximi 1-Leximi i klasës së parë
Leximi 2-Leximi i klasës së dytë
Leximi 3-Leximi i klasës së tretë

Skenar filmi

Klasa e 2-Klasa e dytë
Klasa e 3-Klasa e tretë
klasa e 4 klasa e katert

Përkthime

Pushtimi i lumturisë i nobelistit Bertrand Russell

Çmime

Çmimi letrar Ymer Elshani, për veprën më të mirë të botuar brenda dy karvanëve për veprën Në kafaz për gaz (2011).

Çmimi Kombëtar për Vepër Jetësore “Azem Shkreli” për vitin 2015

“Mirë se na vjen president Nishani në Preshevë!

Me ftesë të kryetarit Kamberi, presidenti shqiptar Bujar Nishani me 7 mars do vizitojë Bujanocin dhe Preshevën. Në një prononcim për agjencinë e lajmeve “Presheva jonë” nga kabineti i presidentit shqiptar, respektivisht nga këshilltari i presidentit Nishani prof.dr. Flamur Gashi, ai ka konfirmuar vizitën e presidentit Nishani, që do t’ia bëjë nesër në Lugines se Presheves.

Në anën tjetër Presheva dhe Bujanoca tashme janë pushtuar me flamuj kuqezi dhe bilborda te presidentit shqiptar Bujar Nishani me mbishkrimet “Mirë se na vjen president!..”

Këtë vizitë të shumëpritur të Kreut të Shtetit shqiptar e kanë mirëpritur edhe liderët e Luginës së Preshevës, të cilët e cilësojnë si një vizitë historike.

Ish-kreu politik i UÇPMB-së dhe aktualisht kryetar i Kuvendit të Bujanovcit dhe KKSH-së z.Jonuz Musliu është shprehur se “Kosova Lindore sot ka festë. Ketë feste e kemi pritur qe me shekuj qe te na vizitoj nje president shqiptar në Luginen e Preshevës dhe ja, më në fund u realizua ëndrra jonë. Ardhja e Nishanit ne Bujanoc dhe Presheve ka nje domthënje të madhe, eshte kjo nje vizite historike, vizite e mileniumimi tonë, meqë ky shekull do te jete i shqiptarëve..”

Musliu ne ketë interviste per agjencie e lajmeve “Presheva Jonë” ka sqaruar se “Nukloci nuk eshte president. por Nishani për shqiptarët e Luginës. Nishanin, ne nuk e presim si president te Shqiperisë, por të shqiptarëve. Si mund ta quajmë Nikolicin presidenti i ynë kur na e kthen pushken, kur kerkon lufte me shqiptaret?!. Ai, sikur të ishte vertete president i yne, do ta kishte vizituar bile një herë Preshevën. E dini se gjatë hostorise se Lugines se Presheves, kurrë kembë enje presdieni të Serbise nuk ka shkelur ?!..”

“Prandaj, zoti Nishani eshte edhe president i i yni te cilet i deshirojme mirsderdhje si ne shtëpine tij, buke kripe e zemër. Insitucione tona lokale, shoqatat e qytetaret te gjitha përgatitjet i kanë bëre nga tepia e kuqe deri tek kërkesat tona për presidentin e shqipareve. “, ka deklaruar për agjencine e lajmeve “Presheva jonë”, Musliu.

Se cfare do te bisedoni dhe kërkonin nga Presiudinti Nishani z.Musliu ne vazhdim ka pohuar se “bisedat do te perqëndrohen kryesisht rreth intensfikimit te bashkepunimit dhe vizitave me te shpeshta mes Tiranes dhe Presheves. Natyrisht do te prezentoje rpblmet , sheqëtsimet tona ne rarfshin kombëtar përballë politikave diskriminuese nga Beogradi. Derisa serbet kerkojne ndihme nga vëllezërit rus armatim, tanke e MIG luftarak, ne do t’i kërojme nga Tiranë nga vëllezrit tanë shqiptare përmes presidentit Nishanit lapsa, fletore dhe libra…”

Musliu ne fund ka theksuar se “nga Nishani si nje president i nje vendi, tashme me ndikim, anetare e NATO-s si nje faktor kyq i paqes dhe stabilitetit ne rajon, qe në bashkepunim nderkombëtarët te ushtrojne presion ne Serbi për të njohur diplomat e studentëve ku Beogradi dhe Prishtina qe 5-6 vjet luajne pingpong politik ne Bruksel me shqiptaret e Luginës duke avancuar statusin e serbëve në Kosovë..”

Populli shqiptar në Maqedoni nuk është shtetformues! Nga Skënder Karaçica

Nga Skënder Karaçica

(Rreth artikullit të Harry Bajraktarit me titull,,Me politikë kundër shqiptarëve nuk mund të zgjidhet kriza në Maqedoni,,botuar në gazetën,,Dielli,,më datën 3 mars 2017

Kundërshtimi i platformës politike shqiptare nga ana e presidentit Ivanov,që ka të bëjë me zgjedhjen e qeverisë së re dhe të institucionit ligjvënës të parlamentit të Maqedonisë,padyshim se ka krijuar krizë politike dhe me shenja të keqësimit të situatës në shkallë ndëretnike.Përkitazi me gjendjen e krijuar në këtë vend për shkak se proceset demokratike janë vonuar dhe kanë mbetur peng i politikës së keqe tash e sa vjet,ku me këtë krizë janë anashkaluar dhe anatemuar çështja e (pa)zgjidhur shqiptare në hapësirën e vet etnike në Maqedoni.

Për gjendjen aktuale të krizës politike në këtë vend multietnik,ku populli shqiptar si popull i dytë shumicë me një përbërje kombëtare 40 përqind,ende me aktin më të lartë juridik të Kushtetutës e ka statusin e pakicës kombëtare dhe jo shtetformues,ashtu siç shkruan në artikullin e tij Harry Bajraktari.Po i tregojmë H.Bajraktarit siç ka vënë në dukje,,keqpërdorët Kushtetuta dhe ligjet,të drejtat tjera që u takojnë shqiptarëve me aktin më të lartë juridik,,me këto të dhëna të H.B.nuk mund të pajtohem,ndonëse Kushtetuta e ka vendos si parim se,,shteti i Maqedonisë është i popullit maqedonas dhe të tjerëve(!).Kush mund të jenë ata të tjerët,.prandaj z.H.Bajraktari populli shqiptar sipas të këtij akti të lartë juridik janë pakicë kombëtare dhe jo shtetformues.Mos të lejojmë që para faktorëve relevantë ndërkombëtar të flasim me faktet që shkon ndesh kundër të vërtetës historike se çështja shqiptare në Maqedoni ende nuk është zgjidhë në frymën e barazisë kombëtare të subjektivitetit në shkallë kushtetuese si shtetformues,por ka mbetur në pozitën e pakicës kombëtare që nga viti 1945 e deri me sot.

Pa ndryshimet e Kushtetutës aktuale dhe të amendamenteve ku pozita e popullit shqiptar si popull i dytë shumicë do të avancohet në shtetformues,duke e lanë pozitën e sotme denigruese të pakicës kombëtare në muzeun e kohës së pushtetit antishqiptar sllavo-maqedon,prandaj në këtë rrafsh H.Bajraktari dhe të tjerët mos të ngatrrojnë konceptin kushtetues që shqiptarët i ka lanë tash e një shekull në margjinat ligjore të pakicës me barasvlerën me pakicat tjera në këtë vend multietnik.

Këso kohe po me këto ,,vlerësime,,rreth krizës politike në Maqedoni,janë paraqitur edhe institucionet në Tiranën dhe Prishtinën zyrtyare,duke aluduar në ,,ligjet kushtetuese se ,,shqiptarët janë shtetformues,,si dhe ,,gjuha shqipe është zyrtare,,(!)duke i dhënë alibi aparatit shtetëror se ai nuk ka të drejtë të kundërshtoj çështjen shqiptare,kur po ky pushtet në Maqedoni përmes Kushtetutës i ka denigruar shqiptarët deri në atë shkallë që edhe përmes skandaleve ,,shkencore,,të Akademisë së Shkencave e të Artit në Shkup,për shqiptarët dhanë alarmin se ata paskëshin ardhur nga malet dhe në një tokë të ,,huaj,,e vërteta ata janë me shekuj në tokën e vet etnike.

Për fund po ritheksojmë se Harry Bajraktari në këtë paraqitje nga Nju Jorku,çështjen e (pa)zgjidhur shqiptare në Maqedoni e ka interpetuar nga distanca pa hedh dritë sa duhet ne realitetin e kohës se për pakicën kombëtare në Maqedoni vendos ,,shumica,,e bashkësisë sllavo-maqedone dhe jo bashkësia e dytë shumicë shqiptare etnike.Kur flasim dhe shkruajmë për krizën në Maqedoni dhe në takimet tona me miqtë tanë nëpër botë dhe Amerkikë,duhet të prezentojmë realitetin e hedhur të ligjeve antishqiptare që ka akorduar pushteti dhe segmente të caktuara me Kushtetutën e këtij vendi,që ndaj shqiptarëve ka vendosur pozitën e pakicës dhe jo shteformues.Shpresoj se H.B.këtë shpalosje të problemit të (pa)zgjidhur shqiptar në Maqedoni do të marrë me konsideratë!

******